'Ja, misschien wel.' Emily keek toe hoe Cordelia haar slaapkamer weer binnenliep en bleef nog een tijdje met Maerle staan voordat ze inderdaad naar de bank liep. 'Jij kleine donderstraal.' Ze ging op de bank liggen en legde haar dochter op haar buik. De rustige ademhaling van haar moeder leek haar te kalmeren en het meisje legde haar hoofd na een flinke gaap neer. 'En nu wil je wel slapen,' mompelde Emily.
Maerle wilde inderdaad slapen, want nog geen drie minuten later bewoog ze niet meer. Emily ademde rustig in en uit en wist dat ze niet meer in slaap zou vallen. Daar baalde ze van, want het gaf haar tijd om na te denken en dat wilde ze niet. Ze vond het geen fijne gedachte dat haar kinderen vaderloos zouden opgroeien en eigenlijk vond ze het ook geen fijne gedachte dat ze maar twee kinderen zou krijgen. Drie, eigenlijk - maar dat kind was niet meer in leven.
Ze moest dankbaar zijn dat ze kinderen had gekregen. Ze wist dat er genoeg wezens waren die dat ook zouden willen, maar die niemand vonden die het ouderschap met hen wilden delen, of die helemaal geen kinderen konden krijgen. Zij was al gezegend met een beeldschone dochter en een ongeboren kind dat nog steeds in leven was, ondanks haar onzorgvuldige gedrag tijdens de zwangerschap.
Was de affaire waarvan Baiel meende te geloven dat die bestond, een laatste druppel geweest? Emily had hem zoveel aangedaan... Ze had vele fouten gemaakt. Haar kus met Rodey was daar slechts één van. Dankzij haar waren ze Maerles tweelingzusje kwijt en dankzij haar was het ei dat ze gebaard had, te klein. Had Baiel dat ook mee laten tellen in zijn keuze om te vertrekken?
Als dat zo was, dan begreep Emily niet waarom hij plotseling niets meer met de kinderen te maken wilde hebben. Waarom hij sowieso niet meer naar ze had omgekeken de laatste maanden. Er was toch iets gebeurd sinds Baiel genezen was. Van de één op de andere dag was hij veranderd.
In het begin was Emily te blij geweest om het te zien, maar na een week had ze al iets gemerkt en het had zich alleen maar opgestapeld. Thuiskomen was geen pretje meer, want meestal was Baiel er niet en als hij er wel was, was hij chagrijnig of wilde hij niet praten.
Het was niet verkeerd dat ze uit elkaar waren gegaan. Emily had het alleen nooit verwacht. Ze waren nog maar zo kort samen, ze waren nog maar zo kort getrouwd en ze had zoveel van hem gehouden... en hij van haar. Ariana's woorden hadden haar doen twijfelen, maar ze wist wel dat Baiel wel van haar gehouden had, vanaf het moment dat hij haar gezien had. Hij had haar wakker gekust toen ze in een coma had gelegen... Toen hij troost nodig had gehad, was zij degene naar wie hij was gegaan... Hij had hoe dan ook van haar gehouden en ze begreep nog steeds niet hoe dat zo plotseling om was geslagen.
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
