'Voor mijn kinderen had ik precies hetzelfde gedaan,' bromde hij met opeen geklemde kaken. 'Ik heb vanaf het begin al gezegd dat hij haar geen pijn moest doen, als zijn leven hem dierbaar was. Dat kun je mij niet kwalijk nemen, Cordelia! Ik heb voorspeld dat het fout zou gaan.'
~ ~
Het bleek al tegen het begin van de middag te zijn. Ze liepen naar de rand van het dorp, waar ze in een wolf veranderden en door de door Kato ontdekte doorgang buiten het dorp kwamen.
Qako was iets te enthousiast tussen de bomen verdwenen, waardoor hij de meeste dieren al had weggejaagd. Hij keerde een beetje beteuterd terug naar Javelin die nog aan de rand van het bos stond.
Javelin drukte kort haar neus even tegen zijn vacht en liep hem toen voor. Ze konden beter dieper het bos intrekken, want daar waren veel meer diersoorten.
Qako liep stilletjes achter haar aan en spitste zijn oren toen er plotseling een onbekend geritsel opklonk.
Niet veel later hoorden ze het knappende geluid van hout en zagen ze hoe een hele boom werd neergehaald.
De grond begon lichtjes te trillen. Javelin zakte door haar poten en stond in aanvalshouding, maar ze zag Qako vanuit haar ooghoeken wegduiken. Ze draaide haar hoofd naar hem toe, maar had niet door dat een tak van een boomstam recht boven haar omviel. Ze probeerde nog weg te duiken, maar het was al te laat en ze voelde hoe haar botten kraakten toen het dikke hout op haar achterlijf terecht kwam. Een verschrikkelijke pijn trok er doorheen en ze zakte in elkaar. Qako brulde van schrik en woede, maar Peikka walste gewoon verder zonder hen überhaupt gezien te hebben. Hij wist niet waar zijn broer uithing, want die moest er voor zorgen dat Peikka verder geen schade zou aanrichten. Qako durfde alleen niet naar hem op zoek te gaan, bang dat het al te laat was en Javelin niet meer te redden was. Ze maakte nog wel geluid, maar een stem in zijn brein zei dat ze al weg was.
Hij rolde de tak van haar af, wat hem verrassend veel kracht en moeite kostte, omdat zijn hele lichaam trilde van angst. Hij durfde haar nauwelijks aan te raken, maar ze was zo gewond... Voorzichtig schoof hij zijn lichaam onder het hare, hoorde haar piepen en janken van de pijn, maar moest dat negeren. Het speet hem zo ontzettend dat hij haar niet had beschermd en dat ze nu nog meer pijn leed doordat hij met grote passen terug rende naar het dorp en op zoek ging naar iemand die hen kon helpen. Hij hoopte maar dat Limany het voor hen over had, hij zou desnoods alles doen om haar over te halen.
Haar hele lichaam voelde aan alsof er iemand met een hamer op los aan het timmeren was en iemand anders in haar lichaam zaagde. Iedere beweging die haar lichaam maakte, deed verschrikkelijk veel pijn. Helder nadenken kon ze niet meer, een zwarte vlek was voor haar ogen verschenen die langzaam steeds groter werd. Als ze nu in een mens veranderde, zou het gedaan met haar zijn, want haar mensenlichaam was veel zwakker dan haar wolvenlichaam.
Eindelijk lag ze stil, al maakte dat de pijn helemaal niet minder. Ze bewoog niets anders dan haar ogen, die angstig om zich heen keken en hoopten dat er iemand zou komen die haar pijn weg zou kunnen nemen.
Limany was blij dat ze gewoon thuis was en dat Qako had besloten haar daar op te zoeken, want Javelin was er niet erg best aan toe.
Qako jankte zachtjes en likte haar oor, terwijl Limany zelf over het gewonde lichaam boog dat op haar vloer lag te bloeden.
'Je moet me echt even helpen,' mompelde ze, terwijl ze voorzichtig Javelins vacht weg scheerde met een klein mes, zodat die haar wonden niet zouden infecteren. Dat zou later wel weer aangroeien. Haar leven was belangrijker dan haar uiterlijk.
Qako ging stilletjes naar Limany zitten, die hem een doek gaf om de wond mee te stelpen. Hij drukte die voorzichtig tegen Javelins flank met zijn snuit en kneep zijn ogen dicht toen ze weer zacht begon te piepen. Er was nu niemand om haar troostende woorden toe te fluisteren of haar kop te aaien...
Limany stak een naald in het vuur en maakte Javelins wond dicht, wat haar meer pijn bezorgde. Qako jankte zacht en Limany stopte alleen even om hem een tik op zijn neus te geven.
'Probeer je alsjeblieft een beetje volwassen op te stellen. Hier schiet niemand iets mee op.' Ze wist dat hij dierbaren had zien sterven, maar had verwacht dat hij daardoor wel een beetje gehard zou zijn. Ze wist dat dat voor Kato wel gold.
Qako gromde naar haar en legde zijn kop naast die van Javelin en probeerde naar haar ademhaling te luisteren.
Toen Limany klaar was met haar verzorging, opende Javelin loom haar ogen. Ze had nog nooit zoveel pijn gevoeld; bij elke ademhaling leek het alsof er duizenden kleine mesjes in haar lichaam werden gestoken, die haar huid openreten en haar binnenste verwoestten. Ze keek naar Qako. Ze stak even haar tong uit, die hem heel zachtjes op zijn wang raakte, en bleef toen naar hem kijken. Bewegen kon ze niet en als ze het toch deed, ontsnapte er een jammerende kreet uit haar mond.
Qako keek haar in de ogen. Hij drukte even zijn neus tegen de hare en keek op naar Limany. Hij wist niet wat ze nu het beste konden doen.
'Laat haar vannacht maar bij mij slapen,' antwoordde ze. 'Dan kunnen we haar morgen wel verplaatsen.'
[ bericht aangepast op 25 april 2014 - 14:38 ]
Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes
