Meespeelverhaal op een onbewoond eiland [verhaaltopic] 3 - Speeltopics

Een groep jongeren komt vast te zitten op een onbewoond eiland in de tropen. Alsof dat niet rampzalig genoeg is, ontdekken ze dat er iets mis is met het eiland. Er leven dieren die allang uitgestorven moeten zijn en de mensen die er wonen, lijken uit een ander tijdperk te komen. Hoe gaan de jongeren, ieder met hun eigen, misschien wel puberale karakter daarmee om?

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.
- Alle jongeren zijn tussen de 16 en 25 jaar en zijn avontuurlijk genoeg om mee te gaan op een jongerentrip.

Personages:
Abigail den Marschkramer – 18 [Delano]
Alex Keynes – 22 [Marjanne]
Audrey-Rose D’Ablaing – 19 [Kim]
† Caleb Finnigan – 19 [Lisa]
Daniel Harlem – 27 [Maartje]
Deborah Ann Dyer “Skin” – 24 [Alicia]
Dolly – 20 [Marjanne]
Eden Steenwijk– 19 [Natas]
Emma Eleanor Swan – 22 [Stefanie]
Esau Konings – 20 [Jeffrey]
Ezelle 'Ez' Ophelia Stornoway – 20 [Marthe]
Hielke Marskramer – 19 [Maartje]
Hugo Nieber – 20 [Natas]
Jack Alexander Hunter – 22 [Marthe]
Jade Alastair – 19 [Lisa]
Killian Jones – 24 [Stefanie]
Kirito Barrow – 21 [Delano]
Laurens Oliver – 16 [Ellen]
Lillium Martell – 18 [Jilly]
Maeghan Rodriquez – 18 [Lisa]
Maeve Riordan – 19 [Stefanie]
Mickey Eggebeen – 22 [Natas]
Mitchell Hathaway – 22 [Lisa]
Neil Flynn Cooper – 23 [Lisa]
Nicole – 20 [Marjanne]
Piper Davis – 21 [Alicia]
† Rebekah Mikaelson – 20 [Maartje]
Sentis Oliver – 16 [Ellen]
Slade – 20 [Natas]
Søren Hjulmand – 23 [Alicia]
Syn(yster) Gates – 24 [Natas]
Vyvyanne – 19 [Jeffrey/Alicia]

Verwante topics:
Rollenstory.
Rollentopic.
Verhaaltopics: 1, 2

[ bericht aangepast op 8 mei 2014 - 22:42 ]

'Nou weet je, ik wil graag dat jij genoeg eten krijgt, maar ik sterf zelf liever ook niet van de honger.' Dolly keek even om zich heen. 'Dus lijkt het me een slim plan om eten te zoeken. En water, want we zijn nu, met jullie erbij, al door de helft van onze voorraad heen.' Ze knikte naar het lege flesje in zijn hand.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Laten we dat hopen. Misschien is die chick ook wel opgevreten. Zou ik geen problemen mee hebben, al zou het wel zonde zijn van onze pistolen.'

--

'Sst, niet zo luid.' Alex keek behoedzaam om zich heen. Hij voelde zich minder veilig nu ze niet meer bij het meer waren en hoopte dat Maeghan wat meer zou oppassen.
Zijn hart stokte toen hij de bosjes zag bewegen. Hij hoopte dat het een mens was, en het liefst ook een goede, maar verstijfde toen hij de huid van een dinosaurus tussen de bladeren herkende. Hij pakte Maeghans hand en bleef stilstaan, en hoopte dat Maeghan hetzelfde zou doen. Een dinosaurus ter grootte van zijzelf stond voor hen, misschien ietsje groter, en keek hen aan.

[Dit is een velociraptor. Hier wordt het lastig om aan te ontsnappen, maar dat vond ik wel leuk x)]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Toen Maeghan de velociraptor uit de bosjes zag komen, kneep ze hard in Alex' hand. Ze voelde haar benen trillen onder haar lichaam. Angst welde op in haar buik en ze had het gevoel alsof ze de dood in de ogen keek.

Ik hou van raptorss. :''D

Eden begreep nog steeds niet waarom hij haar per se wakker moest maken, maar ze stapte over de handdoek heen die van haar lichaam gegleden was en liep naar de rand van de grot.

Every villain is a hero in his own mind.

'Ohmy, zullen we ze redden? Of wil je liever wedden wie het overleeft?' zei hij wijzend naar de raptor. Een grijns speelde om zijn lippen terwijl hij zijn geweer op het beest richtte. Toen het beest een geluid produceerde kroop er een rilling over zijn rug.

[ bericht aangepast op 30 april 2014 - 23:33 ]

'Ik weet niet of ze nog te redden zijn,' antwoordde Eden kort. 'Een velociraptor is nooit alleen. Laat maar zien hoe goed je met dat ding overweg kunt.'

Every villain is a hero in his own mind.

Mitchell blikte even naar eden, knikte en vouwde zijn vinger om de trekker. Hij ademde diep in, terwijl hij zich concentreerde op het beest. Toen het naar voren sprong, bewoog hij geschrokken mee en haalde de trekker over. Een knal vulde de omgeving en hij zag het beest wild spartelen. Toen hij nog een keer de trekker overhaalde, hoorde hij een luide schreeuw. Hij schrok zich rot toen hij het meisje op de grond zag liggen. Daarna richtte hij zich weer op het beest, wat hij ditmaal in zijn kop schoot, waarna het op de grond klapte. Vervolgens richtte hij zich tot Eden.
'Shit.'

'Well done,' zuchtte Eden ongelovig. 'Nou, je hebt er tenminste één gered.'

Every villain is a hero in his own mind.

Na de tweede knal die er door de omgeving echode, voelde Maeghan een helse pijn in haar schouder en klapte ze achterover op de grond. Een gil verliet haar mond en de tranen stroomden langs haar wangen. Ze greep meteen naar haar geraakte schouder, waar bloed uit de wond gutste.
'Alex!' piepte ze.

[ bericht aangepast op 1 mei 2014 - 13:38 ]

Jade moest stiekem lachen om Syn's opmerking over de uitgegeten dino's. Ze liepen terug naar de rest en zagen een groepje jongeren zitten verderop.

Alex vloekte en zakte bij haar neer. Welke gek had Maeghan neergeschoten? Hij keek schichtig om zich heen, maar wist dat ze hier weg moesten. Hij tilde Maeghan op en legde haar over zijn rug. 'Probeer je vast te houden,' zei hij, terwijl hij door de bomen en struiken manouvreerde, de kruisen volgend terug naar het meer. Hij voelde Maeghans greep verslappen en was daarom gedwongen te stoppen. Hij legde haar op de grond en zag dat ze haar ogen gesloten had. 'Fuck.' Hin zakte door zijn knieën en tikte zacht op haar wang, maar ze reageerde niet meer. Hij vloekte nog een keer en nam haar weer in zijn armen. Hij sprintte nu tussen de bomen door, voor zover dat lukte, en zuchtte opgelucht toen hij het meer weer in zicht kreeg. Hij was blij dat ze een spoor achter hadden gelaten en legde Maeghan aan de rand van het water, waar hij wat water op haar gezicht depte in de hoop haar weer bij bewustzijn te krijgen. Hij keek angstig naar de wond in haar schouder en besefte dat hij het af moest binden. Hij had hier helemaal geen verstand van, maar scheurde zijn shirt kapot en bond deze zo strak mogelijk tussen Maeghans schouder en de wond. Hij begon wanhopig water in haar wond te spoelen, hopend dat het schoon genoeg was om het te verontreinigen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Toen Maeghan haar ogen weer opende, was het eerste wat ze zag Alex' gezicht. Hij keek haar geschokt aan. Daarna merkte ze de verschrikkelijke pijn in haar schouder weer op en bracht ze haar hand ernaartoe.

'Nee, nee, niet aanraken,' mompelde Alex. Hij keek verwilderd om zich heen, maar zag niemand die hem zou kunnen helpen. Hij wenste dat hij beter had opgelet tijdens de EHBO-lessen vroeger, maar had geen flauw benul wat hij tegen een geweersschot moest doen. Hij kon alleen hopen dat het snel zou stoppen met bloeden en dat Maeghan niet zou sterven.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ja, maar,' murmelde ze. Ze voelde zich licht in haar hoofd worden en staarde onbeholpen naar Alex' gezicht, in de hoop dat het gauw zou wegtrekken. 'We moeten hulp zoeken.'

'Ja - ja.' Hij krabbelde overeind en keek wanhopig om zich heen. 'Blijf hier, oké? Beloof me dat je wakker blijft. Ik moet - ik moet hulp zoeken.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain