RPG - Het Epische Verhaal 7 - Speeltopics

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier
Speeltopic 1, 2, 3, 4, 5, 6
Overlegtopic 1
Rollenstory

Personages

[ bericht aangepast op 18 april 2014 - 16:06 ]

Ignatius dacht even na.
'Misschien een andere keer, ik heb nu belangrijkere dingen te doen.'

-

'Ik begrijp het,' knikte Viktor, 'soms zijn er opoffering nodig om een mooie wandeling te kunnen maken.'

[ bericht aangepast op 18 april 2014 - 22:08 ]

Aenea keek hem nieuwsgierig aan. 'Ja? Wat gaan we doen?'

Every villain is a hero in his own mind.

'Adrienne?'
Quinns ogen waren nat. Haar lichaam deed zeer en haar knieën knikten.
'Adrienne?'
Er was geen geluid in de donkere kamer en op de tast ging ze op zoek naar haar vriendin, die misschien lag te slapen. Ze voelde met haar handen over de grond en kroop op haar knieën verder. Ze had honger en haar maag deed pijn. Haar keel was droog en haar stem rauw van het schreeuwen.
Ze vond de hand van Adrienne, die stijfjes aanvoelde en slaakte nog een kreet, ondanks dat ze eigenlijk niet meer kon.
Ze bewoog niet en toen Quinn snikkend haar hoofd op Adriennes borst legde, hoorde en voelde ze niets. Alles was stil. Alles was koud.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Zijn lippen krulden om en zijn vingers trilden een beetje. Hij keek haar in de ogen, waar nog zo veel van haar gedachten in kon zien dat het haast niet meer nodig leek om hun magie terug te krijgen. Alles aan haar was magisch.
Hij wist niet wat hij op dit moment wilde. Hij liefst zou hij haar de rest van de nacht zo in zijn armen houden en tegelijk wilde hij hele gesprekken met haar voeren, die over niets dan fijne dingen en fijne herinneringen zouden gaan.
'Ik weet niet wat ik moet zeggen,' zei hij. Zijn stem was bijna een fluistering. 'Ik kan niet uitleggen hoe gelukkig ik mezelf prijs dat ik jou heb. Kon je maar in mijn hoofd kijken.'
Zijn lippen vonden de hare weer en hij voelde de kippenvel op haar schouders toen hij haar daar vastpakte om haar nog dichter tegen zich aan te trekken.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Moon glimlachte terwijl ze tegen zijn borstkas leunde. Ze kon zijn hart horen kloppen. 'Ik denk dat ik me niet heel anders voel.'

Every villain is a hero in his own mind.

Li streek met zijn vingers door haar haren die gelukkig nog steeds paars waren, ook al zaten er geen bloemen meer in.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Epialthes verzamelde de anderen en via Sneep kwamen ze erachter waar Anderling begraven lag. Hij verwijderde de grond en brak het graf open.
‘Eindelijk,’ fluisterde hij toen hij de ketting zag om de hals van een half vergaan skelet.
Hij keek niet om naar de anderen, maar nam het sieraad af en staarde naar de steen waarna hij al miljoenen jaren naar zocht.
‘Bedankt.’
Na die woorden verdween hij.

Every villain is a hero in his own mind.

Nadat hun bestelling was gebracht, begon hij rustig te eten, terwijl hij het meisje voor hem nieuwsgierig bekeek.

'Maar..huis!' riep Alassëa hem na.

Epialthes verscheen in Nimue’s kamer.
‘Heb je het?’ vroeg ze gretig.
‘Ja.’
‘Geef het me.’
‘Nee.’
Nimue keek hem verbijsterd aan.
‘Geef jij het maar aan mij.’
‘Wat krijgen we nu?’
Een donkere glimlach verscheen om zijn lippen en hij zorgde voor boeien rondom haar armen.
Hij maakte de ketting rondom haar hals los. Hij zag dat haar wangen rood kleurden van woede.
‘Snap je het niet?’ grinnikte hij. ‘Dat doet vast pijn.’ Hij streek even langs haar wang. ‘Hoe voelt het om in de zeik genomen te worden?’
De vrouw zei niets, maar leek ieder moment te kunnen ontploffen.
‘Zeg maar eet smakelijk tegen me.’
Ze trok haar wenkbrauwen op en Epialthes grijnsde breed, waarna hij haar in een hamburger veranderde. Hij pakte hem vast, nam een hap en liep naar de gluediamond om te zien waar Ardaneus was. Toen hij zag waar zijn voormalige vriend was, verscheen hij naar de boerderij waar drie lijken lagen.

[ bericht aangepast op 19 april 2014 - 14:48 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Ardaneus keek verbaasd op toen Epialthes voor hem verscheen.
'Wat doe je hier? Rot op,' gromde hij.

'Wat een warm welkom,' spotte hij en hij hief de hamburger op. 'Ook een hapje druïde?'

Every villain is a hero in his own mind.

'Een hapje druïde?' vroeg Ardaneus.
'Wat bedoel je daar nou weer mee?'

'Proef maar,' antwoordde hij. 'Zo'n lekkere hamburger heb je nog nooit op. Dan kunnen we daarna naar huis.'

[ bericht aangepast op 19 april 2014 - 15:07 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Van een hamburger?' Ardaneus nam een hapje, maar spuugde het meteen uit.
'Wat zit daar in godsnaam in?'