Fred Weasley
‘Ga ja- de drankje nog drinken? Over drankje gesproken. Ik ga er ook maar een drinken.’ Ik kijk grinnikend naar George. Campbell neemt een slok en eerst lijkt het niet te werken, maar dan kijkt hij dromerig in Georges' ogen. Ik kan mijn lach bijna niet inhouden. Campbell kust George al snel en ik wil het liefst wegkijken. Maar het is te grappig. George lijkt helemaal in paniek wat ik erg grappig vind.
'Oh, MER-JEZUS, FRED!' roept George uit en ik kan mijn lach niet langer inhouden. 'Campbell, ik hou echt heel, heel veel van jou maar je moet weten dat je nu ietjes over mijn grens heen algaat omdat je namelijk onder invloed van onze liefdesdrank bent!' Ik schud mijn hoofd.
'Dat werkt niet, George! Het duurt een dag. Een hele dag! Ik zou hem maar voor Karkarov verschuilen.' Tranen van het lachen staan in mijn ogen. Campbell lijkt het dan ook niet helemaal te horen. Alleen het stuk waarin George zegt dat hij van Campbell houdt.
‘Ik moet een gedicht voor jou maken. Minstens een aria. Maar het kan nooit zo geweldig worden als jij.’ Ik rol bijna over de grond van het lachen. Toch is er ook iets in mij wat zich buitengesloten voelt. Wat als George en Campbell iets krijgen? Dan ben ik helemaal alleen.
'Ik denk dat ik deze tortelduifjes maar alleen laat,' zeg ik met een knipoog naar George, en ik loop snel de kamer uit. Buiten de kamer ga ik in een hoekje zitten.
Spoiler alert: you will save yourself