RPG - Instituut voor Bijzondere Gevallen: Hawaï - 7 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier

Het dorpje

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 15:02 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Het is oké,' zei Athiabbe, zonder zich af te vragen wat de anderen er van vonden. 'Zal ik met je meelopen naar huis? Ik heb wel wat frisse lucht nodig.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Graag,' knikte Cordelia. Ze zei de anderen gedag en beloofde Emily dat ze elkaar snel zouden zien. 'Het spijt me echt, Athi. Ik wilde echt niet de avond verpesten,' zei ze, toen ze het huis achter zich hadden gelaten en over een grindpad richting het dorpsplein liepen.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Venomis onderdrukte een zucht en moest moeite doen om haar ogen niet te rollen. Wat een huilenbalken, zeg. Ze werd er misselijk van, maar wist haar gezicht in plooi te houden.
‘Nou, ’t feestje is over,’ zuchtte ze.
Ze had niet zoveel zin om een jankende Emily gezelschap te houden en ging daarom ook maar terug naar haar hotelkamer, waar ze zich languit op bed liet vallen. Ze miste Rodey, die tenminste niet van die idiote jankbuien had. Soms had ze het gevoel dat ze hemelsbreed van de andere meiden verschilden. Ze kon zich de laatste keer dat ze zelf een traan had gelaten niet eens heugen.

*
Michelle was een beetje teleurgesteld in het feit dat er zo abrupt een einde aan het avondje was gekomen. Ze had het gevoel dat ze er maar nauwelijks bijhoorde. Ze kende niemand, terwijl de rest elkaar al jaren kende – op Ariana na. Ze pakte haar tas en zei degene die er nog waren gedacht, terwijl ze in gedachten verzonken terugliep. Ze vond het lastig dat de andere zo ontevreden waren met dingen die ze hadden, maar die ze zelf waarschijnlijk nooit zou krijgen.

Every villain is a hero in his own mind.

Zipp ontwaakte pas een etmaal later. Rodey had zich in die tijd voorzien van voldoende energie om hem een tijdje aan te kunnen en keek toe hoe de jongen overeind ging zitten en in zijn ogen wreef. Hij keek verward om zich heen, omdat de bomen voor hem onbekend waren, evenals de grond en het geluid van de vogels om hen heen. Het was hier nooit stil.
‘We zijn op een eiland,’ zei Rodey toen Zipp overeind kwam en naar een boom sprintte om deze te bekijken. Hij keek nijdig om en beklom de stam totdat hij hoog genoeg was om bladeren te plukken Hij keek er naar en liet ze toen op de grond vallen.
‘Die zijn eetbaar,’ riep Rodey naar boven.
Hij pakte vlug zijn spullen, een kort touw van gevlochten lianen en planten en een leren buidel met geld die hij hier vlak voor zijn vertrek had begraven.
Gauw sprong hij achter Zipp aan, die blijkbaar besloten had dat hij zijn vader zo vertrouwen en van de bladeren was gaan eten, zodat hij eindelijk eens stilzat.
Rodey bond hem vast aan zijn pols, zodat hij hem niet uit het oog kon verliezen.
‘Kom mee.’

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Het is al goed, echt.'
Athiabbe wuifde even naar Michelle en Ariana toen die hun eigen weg gingen en liep met Cordelia mee tot de voordeur.
'Welterusten,' zei ze en ze gaf haar een knuffel.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ja.' Cordelia glimlachte. 'Toen Winnie vroeg wie er verliefd was, nam je een slokje. Ben je iemand tegen gekomen?' Ze glimlachte nieuwsgierig.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Rodey was Venomis en Erich expres uit de weg gegaan. Hij had Enrich niet gezien en hij wist dat Venomis hem in ieder geval één keer had gezien, maar hij had zich toen gauw uit de voeten gemaakt. Het was nog geen tijd om haar alles te vertellen en te laten zien.
Rodey wilde er eerst zeker van zijn dat hij Zipp kon vertrouwen en ook dat dat andersom zo zou gelden. Ze bleven daarom in het bos. Ver weg van de muur, zodat de wolven hen niet zouden vinden en wakend voor Peikka, die ’s nachts nogal tekeer ging.
Zipp was hem haast een keer aangevlogen toen Peikka had besloten dat hij de boom wilde eten waar zij in sliepen. Rodey had een ruk aan het touw gegeven en hij was opgehouden. Gelukkig probeerde hij het nu niet meer af te doen en leek hij het wel oké te vinden, al hield Rodey er rekening mee dat Zipp alleen maar deed alsof, zodat hij hem eerder los zou maken.
Uiteindelijk, na enkele weken, besloot Rodey het er toch op te wagen en maakte Zipp los. Rodey bekeek hem voor hij het touw definitief kapottrok en hield zijn adem in, maar Zipp bleef staan. Hij keek dapper naar hem op met een blik waaruit Rodey niet kon afleiden of hij de situatie enigszins zag zitten of niet.
‘Goed zo,’ zei hij uiteindelijk. Rodey was geen prater of in ieder geval niet iemand van veel woorden en hij wist dat Zipp dat ook wist.
Die knikte terug en ging in kleermakerszit op de grond zitten om van de lunch te eten die hij samen met zijn vader had gezocht. Enkele vruchten en een paar bladeren die Zipp wel lekker vond. De vruchten vond hij vreemd. Hij rook er aan en keek toen naar Rodey die een partje in zijn mond had gestopt, om hem te laten zien dat het eetbaar was. Hij at ook van de vrucht die Zipp in zijn hand hield en uiteindelijk deed het kind hem na.
Het was al laat en Rodey vond het tijd worden om het dorp binnen te gaan. Hij was al even bij de wachters geweest – hij had gewacht tot er iemand anders bij de poort was dan een van de wolven – en hij kon zich weer veilig binnen het dorp begeven, tenzij iemand hem te vroeg zou ontdekken en hij gedwongen was weer weg te gaan. Hij had nog een paar dagen nodig, maar hij wilde Zipp aan de nieuwe omgeving laten wennen.
Ze gingen naar binnen en Rodey was blij dat Zipp hem nu zonder aarzelen volgde, al zag hij dat het kind op zijn hoede was. Zijn ogen gleden over de smalle straatjes en namen alles in zich op. Hij zag de lantaarns aan hoge palen hangen en siste met zijn lange tong naar een voorbijganger die net als zij op weg was nar huis.
Rodey nam weer een kamer in het hotel. Een klein huisje zou misschien beter zijn, maar het was laat en hij kon Zipp de komende dagen toch niet meenemen op straat of buiten laten spelen zonder dat hij er bij was. Hij leerde snel, mar ze waren er

~ ~

Athiabbe, die zich dat heus wel herinnerde, haalde haar schouders op.
'Ik weet niet meer waarom ik dat deed,' zei ze glimlachend.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 22:13 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Weet je het zeker?' vroeg Cordelia. 'Je kunt het me vertellen, als het zo is.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Athiabbe knikte. 'Ik weet het...'

Kato dacht even dat hij iemand hoorde, maar toen hij probeerde te luisteren naar de stemmen die hij gedacht had te horen, dacht hij dat er niets was en dat hij het gedroomd had. Hij probeerde zich daarom te herinneren wat hij precies had gedroomd, maar dat bleek erg lastig. Hij wist dat hij op moest staan, omdat hij Cordelia vast zou laten schrikken als hij op de bank bleef liggen, maar hij wilde haar ook graag direct zien wanneer ze binnenkwam, dus hij bleef waar hij was en viel weer in slaap.
Hij droomde van zijn eerste ontmoeting met Patja. Ze was klein en donzig gen zijn vader had haar in zijn armen gelegd, wat zo veel bij hem los had gemaakt, dat hij direct veranderde. Patja merkte het niet eens en kroop tegen zijn vacht aan.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Oké,' zei Cordelia, die er verder niet over aan zou dringen. Athiabbe zou er zelf wel mee komen als ze daar klaar voor was. Ze nam afscheid van Athiahbe en liep zachtjes naar binnen. Ze hoorde een zachte ademhaling in de kamer en zag Kato op de bank liggen. Ze knielde naast hem neer en streelde zijn haren.
'Kom je mee naar bed, lieve Kato?' fluisterde ze zacht. Ze raakte even zijn gezicht aan.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Emily had hoofdpijn. De avond had haar veel energie gekost en ze vond het ontzettend jammer dat het hotel nog zo'n eind lopen was vanaf Athiabbes huis. Ze liep een stuk met Limany mee, maar die moest uiteindelijk een andere kant op waardoor ze alleen overbleef. Ze wist dat Winnie ook naar het hotel had moeten lopen, maar was wel blij dat die niet met haar mee was gelopen. Winnie was aardig, maar het was jaren geleden dat ze elkaar voor het laatst hadden gesproken en Emily kende haar toen al niet eens heel erg goed. Ze was vooral een goede vriendin van Cordelia geweest.
Ze sprak niet met Limany en had daar ook niet heel veel behoefte aan. Limany was een goede vriendin van haar en Emily wist best dat ze haar problemen bij haar kwijt kon, maar ze had er weinig behoefte aan om die op dit moment met haar vriendin te delen. Zeker omdat Emily zich ook erg had geïrriteerd aan haar reactie op Cordelias opmerkingen.
Toen ze een stukje liep, kwam Emily erachter dat ze te veel alcohol gedronken had. Ze had nog meer gehad dan de keer op het feest en ze voelde zich een beetje duizelig en misselijk. 'Moet ik niet even meelopen?' vroeg Limany, toen ze vlakbij de afslag kwamen waar ze uit elkaar moesten gaan, maar Emily schudde haar hoofd.
'Ik red me wel,' antwoordde ze.
Limany leek er niet helemaal zeker van te zijn, maar door Emily's prikkelbare toon haalde ze haar schouders op en omhelsde ze kort haar vriendin. Daarna groetten ze elkaar en wensten ze elkaar een goede nacht toe.

Het was stil in het dorp, maar toen ze dichter bij het hotel kwam, hoorde Emily geluiden uit het café komen. Ze besefte dat het nog niet eens heel erg laat moest zijn; het kon niet later dan twaalf uur zijn. Het was ontzettend jammer dat hun leuke meidenavond al heel snel in de soep was gelopen. Sinds de ruzie tussen Cordelia en Limany en daarmee ook de ruzie tussen Cordelia en Emily was de sfeer al behoorlijk veranderd en vanaf dat moment was er al een spanning geweest die de feeststemming had gedempt. De alcohol had ook niet echt geholpen, want daardoor had Emily er dingen uitgeflapt die ze normaliter nooit had gezegd. De consequenties daarvan zou Emily moeten aanvaarden, want ze wist dat Cordelia niet meer met dezelfde ogen naar Baiel zou kijken en zijzelf vond het vreselijk dat ze haar onderdrukte gevoelens onder woorden had gebracht.
Terwijl ze dichter bij haar eindbestemming kwam, zag ze twee schimmen opdoemen die ook naar het hotel liepen. Emily hield haar pas een beetje in. Ze had er weinig behoefte aan onbekenden tegen te komen en eigenlijk nog minder behoefte aan om bekenden tegen te komen. Ze was niet in een opperbeste stemming.
Het tweetal stond stil. Aan hun contouren kon ze zien dat het een volwassen man met een kind moest zijn. Langzaam liep Emily dichterbij, toch wel nieuwsgierig naar de nieuwe hotelgasten. De contouren werden steeds duidelijker zichtbaar en op het moment dat Emily genoeg licht zag om de volwassen man te herkennen, deden ze een stap naar binnen. Emily riep zijn naam nog, maar hij hoorde het niet meer.
Daarom begon Emily te rennen. Ze sprintte de trap op, achter de man aan, maar dat verliep niet helemaal soepel en ze slaakte een gilletje toen ze half omviel en daarmee haar hele knie openhaalde. 'Nee, au, nee...' stamelde Emily, die naar haar bebloede been keek en een diepe, gefrustreerde zucht slaakte en toen zichzelf overeind hielp. Ze riep nog een keer Rodeys naam, maar was bang dat hij al te ver weg was om haar te kunnen horen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Rodey bleef even staan. Zipp deed hetzelfde en draaide zich argwanend om.
Gauw legde Rodey een hand op zijn schouder en duwde hem de kamer in. Daar leunde hij even tegen de deur aan, terwijl Zipp hem achterdochtig aankeek in de schemer.
'Hier slapen we,' vertelde Rodey hem en die woorden waren voor nu even genoeg, wist hij. Hij opende de deur en deed die met de sleutel weer achter zich dicht voor hij aarzelend de gang weer uit liep.

~ ~

Kato sloeg zijn armen om haar heen. Het was fijn om haar stem te horen in het donker.
'Hmm. Hoe was het?'

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 22:56 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Haar been deed meer pijn dan ze had verwacht en ze was bang dat er behalve een wond ook een groot blauw plek op haar knie zou komen. Ze begon op zichzelf te mopperen, zich er niet van bewust dat ze veel te luid was, en probeerde ondertussen te bedenken of ze het zich had verbeeld dat ze Rodey had gezien of dat hij er werkelijk was. Die vraag werd vrij snel beantwoord, omdat hij op de eerste verdieping plotseling voor haar neus stond. Ze staarde hem aan, stomverbijsterd, en zei toen zijn naam.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Niet zo leuk,' gaf ze toe. 'Ik heb ruzie gehad met Emily.' Ze zuchtte en was blij dat Kato haar gezicht niet zo goed kon zien. 'Eerst begon ze over Limany en mij en daarna verweet ze me nog een handvol dingen. En ze vertelden enge kampvuur verhalen waar ik helemaal niet van houd.' Ze beet op haar lip en zocht Kato's hand.
'Wil je me vasthouden?' Dat was het enige dat ze nu nodig had.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Je bloedt,' merkte Rodey op terwijl hij bovenaan de trap bleef staan. Hij keek op haar niet, niet zeker van welke gevoelens er nou precies door zijn lichaam raasden. Hij had haar graag - veel te graag - weer willen zien, maar dit was te snel...

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes