RPG - Instituut voor Bijzondere Gevallen: Hawaï - 7 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier

Het dorpje

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 15:02 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Heb je er al met hem over gepraat?' vroeg Cordelia. 'Het klinkt helemaal niet als de Baiel die ik ken.' Hij zou nooit zijn gezin op de tweede plaats zetten, wat hij volgens Emily nu deed.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Ze schudde haar hoofd. 'Hij wil niet praten. En als ik het probeer, begint hij over zijn ziekte, en dat hij nu wil genieten... En dat moet ik hem ook gunnen.'

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 17:42 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cordelia vond dat totaal niet bij Baiel passen. Als hij van het leven wilde genieten, dan zou hij dat met zijn gezin willen doen. Zo was hij nu eenmaal.
'Wat een vreemde reactie. Ik kan eigenlijk niet geloven dat hij zoiets heeft gezegd.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Dan geloof je het toch niet?' Emily draaide haar gezicht weg, maar voelde al een traan over haar wang biggelen en op haar handen, die op haar schoot lagen, vallen. Ze nam de moeite niet haar wangen droog te vegen en bleef naar de drup op haar hand staren.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Dat doe ik ook niet. Ik geloof het niet. Zou Ariana's geneesmiddel bijwerkingen kunnen hebben? Misschien tast het wel iets aan..'
Ze keek naar Emily en legde haar hand op de hare. 'Ik maak me zorgen.'

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 17:54 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Nou, het is wel zo.' Emily keek naar Cordelia's hand, die de drup bedekte. 'Een karakterverandering kan toch geen bijwerking zijn van een geneesmiddel? Ik denk dat hij een ingeving heeft gehad, of zo.'

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 17:57 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik heb geen idee. Volgens mij kunnen mensen die pillen slikken ook heel depressief worden als bijwerking.' Na de aanval op school had ze veel over Mensen gelezen. 'Dus waarom zou hij niet zo kunnen reageren? Jij en Maerle waren het enige waar hij om gaf, toen hij ziek was. Ik begrijp niet waarom dat nu anders is. ' Ze pijnigde haar hersens, maar kon het gewoon niet vatten. 'Het spijt me dat je hier nu doorheen gaat. Ik wil er graag voor je zijn.'

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 19:26 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Wat het ook is, hij is zoals hij is en ik moet er gewoon mee leren omgaan,' besloot Emily. Ze had behoeft aan nog meer van dat drankje dat ze de hele avond had gedronken. 'Maar ik wil je niet met mijn zorgen belasten. Je zei al, Baiel is mijn man.' Ze haalde haar schouders op. 'Ik moet gewoon leren dingen voor hem in te leveren.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik hoop dat het gauw beter gaat, en dat je me voortaan in vertrouwen neemt als je ergens mee zit.' Cordelia knuffelde Emily. 'Zand erover?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Toen Cordelia en Emily maar niet terugkwamen, kwam Athiabbe overeind.
'Misschien moeten we er maar mee ophouden,' zei ze zacht en ze keek bezorgd naar de deur. 'Ik denk niet dat zij het nog gezellig gaan maken.'
Limany knikte triest en kwam overeind.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Emily knikte. 'Het spijt me dat ik zo boos werd,' zei ze zacht, terwijl ze ongemakkelijk met haar handen wriemelde. 'Ook zonet. Ik - ik heb er veel moeite mee dat jij en Limany niet goed met elkaar kunnen opschieten.' Ze sloeg haar ogen neer. 'Ik had gehoopt dat we een hele leuke avond zouden hebben, even zonder zorgen. Dat is niet helemaal gelukt en ik gaf jullie de schuld.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Javelin knikte. Het was jammer dat de avond zo gelopen was en ze hoopte dat het wel weer goed kwam tussen de twee zussen. 'Ik help wel even opruimen,' zei ze tegen Athiabbe.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Athiabbe knikte dankbaar, wachtte even tot de duizeling in haar hoofd verdwenen was en begon toen de glazen op te ruimen. Ze zou ze de volgend edag wel schoonmaken, daar had ze nu geen zin in. Afwassen had ze immers al vaak genoeg gedaan.
Ze waren hier niet lang geweest, dus er viel gelukkig niet veel op te ruimen. Javelin legde de kussens op de bank recht en Athiabbe opende even later haar voordeur, waar de twee zussen op de veranda zaten.
'Hé.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Rodey keek naar Zipp, die uiteindelijk van pure uitputting tegen hem aan in slaap gevallen was. Hij dacht niet dat hij het nog langer vol zou houden als hij nog een uur langer bezig bleef. Zijn linkerarm was goed verbonden, net zoals zijn staart die in brand was gevlogen toen hij Zipp het kamp uit probeerde te smokkelen. Echt smokkelen was het ook eigenlijk niet geweest, want iedereen had het hem zien doen, maar ze hadden beseft dat ze Zipp moesten opofferen, wilden ze niet nog meer levens kwijtraken.
Op dat moment werden ze van alle kanten aangevallen en het was voor Rodey nog best moeilijk om onder dekking van dat gevecht uit te komen. Rivaliserende clans zagen hem aan voor een vluchteling, een die iets speciaals bij zich droeg en dat in veiligheid wilde brengen. Hij was onbedoeld een heel erg gewild doelwit geworden en men nam niet de moeite om hem in leven te houden.
Ondanks de pijn in zijn been, had hij zich goed weten te verweren, al was het ook Zipp die vaak hielp, hoewel hij daarmee eigenlijk alleen zijn eigen leven probeerde te redden. Het kind was snel en sterk, ook al was hij nog maar vier jaar oud. Hij probeerde, nadat ze de vlammenzee achter zich hadden gelaten en de geluiden van de vechtende Diablo’s ver naar de achtergrond waren verdreven, Rodey van zich af te schudden door het op een lopen te zetten. Rodey was er maar net in geslaagd om hem weer in te halen en had hem moeten tackelen om hem weer een beetje onder controle te krijgen.
Sindsdien waren ze op weg naar Hawaï. Ze hadden de lege, kale vlakten van Rusland doorkruist en Azië gezien. Het was gemakkelijker om over het land te reizen, maar ook gevaarlijker. Ze waren goed zichtbaar en Zipp probeerde Rodey telkens af te leiden door de aandacht van andere wezens en Mensen te trekken. Hij was slim, erg slim en daar was Rodey wel trots op.
Zipp vond het alleen ook nodig om hem af en toe flink te pijnigen. Hij had Rodey al meerdere keren gebeten, geslagen en geprikt met zijn scherpe vingers. Krijsend en gillend probeerde hij wel eens Rodeys keel dicht te knijpen met zijn staart, maar Rodey was en bleef sterker. Het loswrikken van de staart van zijn zoontje was niet moeilijk en zijn klappen opvangen ook niet, maar hij was het na een paar dagen wel helemaal beu.
Ze hadden de boot bereikt zonder dat de een de ander had afgemaakt en Rodey prees zichzelf daarom ook best gelukkig. Hij leunde achterover met zijn hoofd tegen de reling en staarde met nietsziende ogen naar de lucht. Hij was moe, maar hij durfde niet te slapen, omdat hij bang was dat Zipp er dan vandoor zou gaan.
Gelukkig scheen de zon en kon hij daar nog wat energie uit halen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Het geeft niet. Ik had het ook wel verdiend, enigszins,' zei Cordelia. 'Ik zal proberen wat minder kinderachtig te doen.' Ze glimlachte flauwtjes. Ze keek op toen Athiabbe de deur open deed en liep naar haar toe om haar te knuffelen. Cordelia keek woonkamer in en zag dat alle meiden er nog waren.
'Het spijt me heel erg, dat ik de avond verpest heb. Dat was nooit mijn bedoeling. Ik hoop dat jullie me kunnen vergeven, en dat we het nog een keertje over kunnen doen.' Ze glimlachte onzeker.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?