The Life Of An Assassin {Topic 1} - Speeltopics

Paddo schreef:

Jaren zijn voorbij gegaan, jaren van dood...
Assassins die in top vorm waren, werden genadeloos neergehaald door de Tempeliers...
Assassins over het hele land vielen voor de zwaarden van Tempeliers...
Geen enkele Assassin bleef leven... Op een paar na...
Maar nu... Nu dat de tijd daar is om werkelijk op te staan...
Zijn er nog maar een paar assassins over...
Een paar beginnelingen en gevorderde, onder begeleiding van hun meester.
Als groep proberen ze de Assassins weer omhoog te helpen,
Om weer het goede te zijn in de wereld...
Maar... Zullen alle Assassins het pad blijven volgen die hun gewezen word?
Of zullen ze vallen voor het gevaar wat buiten hun veilige haven lurkt?

De RP speelt zich af in de middeleeuwen, dus denk eraan dat er geen gadgets zijn zoals in onze tijd.
Maar meer eraan dat ze alles doen via postduiven, via messengers en dat die dus soms onderschept kunnen worden!
Tabak maken kunnen ze ook nog niet, dus denk er aan dat je personage niet opeens een sigaret opsteekt of in die richting!
Dus houdt in gedachten dat alles wat er gebeurt, ook gebeurt in de middeleeuwen waardoor er bepaalde dingen niet kunnen worden gebruikt!



Assassins:

Mentor: Shadow Raeper ~ Paddo

Gevorderede Assassins:
- Halroy Brightwood ~ LyraPhoenix
- Selena Kayda MontClair ~ DarkAng3l

Beginnelingen:
- Blink ~ LyraPhoenix
- Evoy Ciar Nolyn du Vessa ~ Eltham
-Raven Nanaka Crowley
-


Dorpelingen:
-
-
-
Dokter:
- Matthew Clairmont ~ Darkang3l
-


Invullijst:

Naam:
Rol:
Leeftijd: {16 - 25}
Uiterlijk: {Foto/Animefoto mogen beide!}
Wapen/Werk: {Beginneling: 2. Gevorderde: 4. Denk hieraan bij wapens die Assassins gebruiken!/ Denk bij werk aan het werk wat ze vroeger deden!}
Geschiedenis: {Wat hem/haar gebracht heeft bij de Assassins en waarom}
Extra: {Tattoo's, sieraden, etc etc}

Special Events:

Er zullen speciale evenementen zijn die kunnen gebeuren in het verhaal, dit is een klein voorproefje ervan:

Tempeliers vallen de HQ van de Assassins aan, stop ze voordat ze werkelijk binnen dringen!
De missie die je kreeg, heeft een speciale wending... Ze zijn erachter gekomen dat je op ze jaagt!
...... is ziek geworden na zijn laatste missie, hij/zij moet rusten om beter te worden!
Een wond is gaan onsteken bij .....! Breng een dokter langs!

Natuurlijk is het toegestaan om events op te geven, zodat ik ze kan gebruiken in de RP!

Regels:

Afwezig voor langere tijd? Meld het aan mij!
Wees Aardig tegen elkaar!
16+ is toegestaan, houd het wel netjes!
Geen Over Powered personages!
Gebruik OOC {Out Of Character}: {} [] () !!
Bespeel niet iemand anders zijn personage!
Zet je personage zijn naam boven aan je post!
Alleen ik open nieuwe topics, tenzij ik iemand de toesteming er voor geef!
Events worden alleen door mij geactiveerd!

Reserveringen doe ik niet aan! Wil je een personage? Maak hem meteen aan!

[ bericht aangepast op 31 maart 2014 - 16:50 ]

Selena Kayda MontClair -- Gevorderde Assassin
Even bleef ik staan toen hij naar binnen liep. Ik had zo het vermoeden dat hij daarnet ook daar vandaan gekomen was. Het leek me echter slimmer om er niet over te beginnen. Een tel aarzelde ik voor ik achter hem aan liep. Als hij me dan toch de kans gaf, moest ik die misschien maar nemen. Voor hetzelfde geld sloot hij me anders helemaal buiten en dat was het laatste wat ik kon gebruiken.
"Nee... Niet iemand van de orde... Maar iets van mij... De persoon is gestorven tijdens het slachtveld jaren geleden... En toen is er iets kostbaars van die persoon zijn nek afgetrokken wat ik nu terug wil... Jaren lang ben ik al aan het plannen hoe ik het terug kan krijgen waardoor het weer bij zijn rechtmatige eigenaar beland."
Zachtjes speelde ik met de ketting om m'n eigen hals. Ergens kon ik wel begrijpen dat hij wat terug wilde. Ik zou vast hetzelfde doen voor mijn halssnoer. Het was ook het laatste aandenken dat ik had aan betere tijden en aan mensen van wie ik hield. Even nam ik de tijd om m'n ogen te laten wennen aan de duisternis. Het was geen hinder voor mij, maar na het verlichtte vertrek, was er toch even tijd nodig.
Zachtjes liep ik de kamer binnen. Ik wou vragen wat of wie die persoon was geweest, maar het leek me beter van niet. Het moest in ieder geval iemand geweest zijn die hij had vertrouwd of liefgehad, op welke manier dan ook. Anders ging je gewoon niet tot zulke uitersten om je doel te bereiken. Maar als je het deed, moest je opletten, iets wat ik aan den lijve had ondervonden.
M'n blik gleed langs de kleren, voor ik Shadow zocht in het duister. Zachtjes liep ik naar hem toe. Ik nam enorme risico's na wat vandaag gebeurd was, maar op dit moment had ik het gevoel dat ik of alles moest riskeren, ofwel moest zitten toekijken hoe alles als een kaartenhuisje in elkaar stortte. Zachtjes zocht ik z'n hand in het donker. "Laat me helpen." M'n stem was zacht, alsof ik het duister om ons heen niet wilde verstoren. "Wie het ook was, je hoeft dit niet alleen te doen." Ik voelde m'n hart kloppen in m'n keel. Voor hetzelfde geld was ik binnen een paar tellen dood, omdat ik tever ging. "Ik kwam hier op zoek naar familie. Je bent de enige die ik nog heb. En ik wil je niet ook verliezen."

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Shadow Raeper ~ Mentor

Langzaam zie ik hoe Selena de donkere kamer betreed waarna haar ogen er aan moeten wenen, ik glimlach even waarna ik rustig blijf staan.
"Laat me helpen. Wie het ook was, je hoeft dit niet alleen te doen. Ik kwam hier op zoek naar familie. Je bent de enige die ik nog heb. En ik wil je niet ook verliezen."
Als ik merk dat ze met dr hand naar mij zoekt, stap ik iets naar achteren. Dit was iets wat ik zelf moest doen, ongeacht de hulp die ik kon krijgen...
"Selena... Dit is niet iets wat ik op andere kan schuiven, het is niet iets wat ik samen met andere kan doen... Het is iets wat ik zelf moet opknappen, het is iets wat voor mij veel betekent en het is dus iets wat ik zelf moet doen... Anders heb ik daad werkelijk nooit iets bewezen in die persoon zijn ogen... Laten we zeggen dat dit mijn laatste test is voordat ik daad werkelijk de mentor kan zijn..."
Even zucht ik waarna ik weer naar voren stap en Selena dr hand vast pak "Het is iets wat mij laat inzien dat ik daad werkelijk de mentor kan zijn, dat ik het aankan om deze orde weer omhoog kan helpen... Dat ik daad werkelijk er voor kan zorgen dat de assassins weer tot leven kunnen komen en dus is het iets wat ik zelf moet doen..."
Ik laat haar hand los waarna ik weer de duisternis in stap, de hoeken waren altijd donkerder in elke kamer, en dat was waar ik mij meestal verstopte als het nodig was... En voor nu hoefde Selena niet te zien dat er tranen in mijn ogen prikte, dat de herinnering van zwakte van het gevecht weer omhoog kwam... De schaamte van niets gedaan te hebben op dat moment... En het feit dat... dat ik zelf niets had gedaan om die persoon te reden... Maar in plaats daar van had die persoon mij aan de kant geduwd waardoor ik in de schaduwen viel en niet gevonden werd...
"Ik had namelijk moeten sterven die dag Selena... En niet hij...." met veel kracht probeer ik de tranen terug te duwen, maar merk dan wat ik had gezegd, jaren had ik het verborgen gehouden en nu... nu zei ik het... Was het omdat ik mijn schild naar beneden had laten vallen?! of omdat ik te emotioneel begon te worden?...

Selena Kayda MontClair -- Gevorderde Assassin
Ik merk gelijk z'n aarzeling op. Hoe lastig was het om tot iemand door te dringen? "Selena... Dit is niet iets wat ik op andere kan schuiven, het is niet iets wat ik samen met andere kan doen... Het is iets wat ik zelf moet opknappen, het is iets wat voor mij veel betekent en het is dus iets wat ik zelf moet doen... Anders heb ik daad werkelijk nooit iets bewezen in die persoon zijn ogen... Laten we zeggen dat dit mijn laatste test is voordat ik daad werkelijk de mentor kan zijn..." Misschien moest ik maar een handje helpen. Niet enkel met wat hij moest doen, maar met hem het aan z'n verstand brengen. "Een goede mentor weet wanneer hij hulp nodig heeft. hij vertrouwd z'n mensen, in plaats van te denken dat hij alles alleen moet doen." Vastbesloten bleef ik staan. "Het is veel moeilijker om hulp te aanvaarden, dan om iets wat onmogelijk lijkt te doen." Ik sprak uit ervaring. M'n koppigheid in het weigeren van hulp had me bijna het leven gekost. Hulp vragen was altijd het verste van m'n gedachten geweest, te trots om toe te geven dat ik het nodig had. En hij had net hetzelfde probleem.
"Ik had namelijk moeten sterven die dag Selena... En niet hij...." Hij deed z'n best om zich te verbergen in de schaduwen, maar ik kon zo horen dat er wat niet juist zat. "Shadow...." Even beet ik op m'n lip. God, deze situatie was wel de ergste die ik me kon inbeelden, maar ik had ergens ook het gevoel dat we er beide gewoon doorheen zaten na alles. Dieper konden we vast niet raken, de enige weg hieruit was vooruit en in mijn ogen lukte dat enkel samen. "Niemand verdient het te sterven, maar evenmin moeten we ons leven weggooien als er mensen zijn die ons willen helpen." Ook al kon ik hem niet zien, ik draaide me automatisch in de richting waaruit z'n stem gekomen was. "Laat me helpen. Jezelf de dood in proberen te jagen omdat je het alleen wilt doen zal niets bewijzen. Een sterke leider is er niet een die alles alleen kan, maar een die kan aanvaarden dat hij soms hulp nodig heeft." En dat gold niet enkel voor leiders eigenlijk. "Wat als je alleen gaat en het niet red? Wie helpt de Broederschap dan? Of mij?"

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Shadow Raeper ~ Mentor

"Een goede mentor weet wanneer hij hulp nodig heeft. hij vertrouwd z'n mensen, in plaats van te denken dat hij alles alleen moet doen. Het is veel moeilijker om hulp te aanvaarden, dan om iets wat onmogelijk lijkt te doen. " Niemand verdient het te sterven, maar evenmin moeten we ons leven weggooien als er mensen zijn die ons willen helpen." Laat me helpen. Jezelf de dood in proberen te jagen omdat je het alleen wilt doen zal niets bewijzen. Een sterke leider is er niet een die alles alleen kan, maar een die kan aanvaarden dat hij soms hulp nodig heeft. Wat als je alleen gaat en het niet red? Wie helpt de Broederschap dan? Of mij?"
Ondanks dat ze misschien gelijk had... Wist ik dat als ik meerdere mee zou nemen, de missie gevaarlijker zou kunnen worden... En misschien was het waar dat een leider mensen om hulp zou vragen... maar dit was iets waar geen hulp voor te krijgen was...
"Een leider denkt ook aan de levens van zijn onderdanen... En als ik jullie mee zou nemen, jaag ik ons eerder de dood in dan als ik alleen ga... ondanks dat het gevaarlijk is, heb ik mijn ervaring mee Selena... Ik ben niet voor niets de mentor geworden en daarnaast probeer ik niet voor niets de orde weer omhoog te helpen... Maar dit is MIJN laatste proef... Mijn laatste test om te bewijzen dat ik het daad werkelijk aan kan..."
Ik merkte dat ik de tranen terug geduwd had, omdat mijn antwoorden ook een stuk botter mijn keel uit kwamen zetten. Ondanks dat dat niet de bedoeling was geweest... Misschien was het omdat ik mijn schild weer omhoog aan het gooien was... Of misschien omdat ik mijn emoties weer had uitgeschakeld...
"En ondanks dat een leider weet wanneer die hulp moet inschakelen en wanneer niet, weet ik precies wat ik aan het doen ben, ik ben dit al jaren aan het plannen een eens dezer dagen is het tijd om het terug te eisen... Want dan verplaatst die zich met een klein groepje naar een andere stad. Dan grijp ik hem, en ik ga dan ook alleen Selena, want het is iets wat ik zelf moet doen" Langzaam stap ik uit het duistere stuk van de kamer waardoor ik wat meer zichtbaarder word, en waardoor ook de vastberadenheid in mijn gezicht te zien was. Ondanks dat ze haar hulp wilde geven en aanbood wilde ik haar niet de dood in jagen... Want ik wist, dat als mijn plan zou falen dat er binnen een paar minuten meer dan 100 man er kon staan... En ik dan sneller mijn doelwit moest grijpen anders was mijn kans verschoten...

[ bericht aangepast op 3 maart 2014 - 0:11 ]

Selena Kayda MontClair -- Gevorderde Assassin
"Een leider denkt ook aan de levens van zijn onderdanen... En als ik jullie mee zou nemen, jaag ik ons eerder de dood in dan als ik alleen ga... ondanks dat het gevaarlijk is, heb ik mijn ervaring mee Selena... Ik ben niet voor niets de mentor geworden en daarnaast probeer ik niet voor niets de orde weer omhoog te helpen... Maar dit is MIJN laatste proef... Mijn laatste test om te bewijzen dat ik het daad werkelijk aan kan..."
Zacht schudde ik m'n hoofd. Blijkbaar drong het gewoon niet tot hem door. Ik snapte perfect dat hij het alleen wilde doen. Zo had ik namelijk ook gedacht toen ik Frankrijk verliet om zelf wraak te nemen, maar het had me niet veel opgeleverd behalve problemen en nog meer pijn. Uiteindelijk had ik toch hulp moeten zoeken.
"En ondanks dat een leider weet wanneer die hulp moet inschakelen en wanneer niet, weet ik precies wat ik aan het doen ben, ik ben dit al jaren aan het plannen een eens dezer dagen is het tijd om het terug te eisen... Want dan verplaatst die zich met een klein groepje naar een andere stad. Dan grijp ik hem, en ik ga dan ook alleen Selena, want het is iets wat ik zelf moet doen."
Ik mocht hier misschien nog niet zo lang leven als ik dat thuis gedaan had, maar ondertussen kende ik hem wel al een beetje. Als hij zo sprak, dan was er geen veranderen meer aan, hoe dom het in mijn ogen ook mocht zijn. Hij had misschien z'n ervaring mee, maar dan nog. Ik moest enkel maar zorgen dat hij me niet zou zien.
Zwijgend keek ik hem aan toen hij dichter kwam staan. Wat moest ik soms toch met hem aanvangen? Hij mocht dan wel ouder zijn en langer in dit kasteel wonen, soms had ik het gevoel de moeder van de groep te zijn. En dan kon ik wel tegen de muren oplopen, gezien ik dat gevoel gewoon haatte. Het was immers pure machteloosheid om wat te veranderen en daar kon ik absoluut niet tegen.
"Beloof me dat je terug komt." Als het slecht zou gaan, was die kans misschien klein, maar ik moest iets hebben. Aarzelend ging ik vlak voor hem staan. Ik mocht dan wel kleiner zijn, maar ik zou me niet laten doen. Wat hij ook zou zeggen, ik wilde zien of hij het meende. Of de woorden dezelfde waren als wat hij dacht. Misschien zou het me dan een beetje rust geven.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Shadow Raeper ~ Mentor

"Beloof me dat je terug komt." rustig keek ik dr even aan bij die woorden, ondanks dat het een missie was die goed gepland was, kon er altijd wat fout gaan, daar was ik ook wel zeker van, maar of ik daad werkelijk zonder wonden terug zou komen was ten tweede... Dan was de vraag altijd weer geweest hoe ik het anders zou aanpakken, maar die tijd was er niet meer... Het plan was ik nu had, was de gene die ik ook daad werkelijk moest uitvoeren.
"Ik kom altijd terug, een broederschap moet groeien en wij assassins moeten sterker worden" ik glimlach even waarna ik langs dr loop en de geheime kamer uitstap.
"Ongeacht de kansen die ik kan hebben, zal ik altijd thuis komen. En dit is mijn thuis Selena, dus wees gerust, ik kom altijd terug"
Ik bleef even staan in mijn kamer, wachtende tot Selena eruit zou komen zodat ik de kast weer op zijn plek zou kunnen zetten, waarna ik daarna nog beneden zou oefenen op wat dingentjes zoals het boogschieten en messen werpen.
Het waren twee belangrijke dingen die ik nodig had voor deze missie en het was iets wat niet mis kon gaan... Het waren twee essentiële dingen die ik moest gebruiken.

Selena Kayda MontClair -- Gevorderde Assassin
Ik wist dat elke missie gevaarlijk was, al was het maar een brief wegbrengen. Als ze ons konden doden, dan zouden de tempeliers het voor de moeite echt niet gaan laten. Het leek iets heel stom om te vragen, maar ik moest het gewoon doen, voor m'n eigen gemoedsrust. Het leek heel stom in inderdaad iets typisch voor vrouwen, maar hoe zou je zelf zijn? Als je de laatste die je als familie beschouwde moest laten gaan op een zelfmoordmissie. Want dat was het gewoon in m'n ogen. Hij kon zeggen wat hij wilde, het veranderde voor mij niets.
Even keek ik hem na toen hij naar buiten liep, voor ik stilletjes volgde. Hopelijk was het snel genoeg allemaal over, anders zou ik vast gek worden van ongerustheid. "Ongeacht de kansen die ik kan hebben, zal ik altijd thuis komen. En dit is mijn thuis Selena, dus wees gerust, ik kom altijd terug." Het was makkelijker gezegd dan gedaan. Zelf ik wist dat. Er waren er wel meer die die woorden gesproken hadden en uiteindelijk nooit meer thuis gekomen waren. Ik mocht dan zelf nooit echt missies gedaan hebben, ik had het wel genoeg meegemaakt.
Stilletjes liep ik naar de deur. Het was misschien beter dat ik ging rusten, voor nu. Ik moest immers bed houden en toch was ik opgestaan, tegen beter weten in. Om maar te zwijgen van de ruzie die we gemaakt hadden. Het waren misschien maar woorden, maar die deden soms meer pijn dan wat anders. "Goeie nacht."

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blink//Beginnende assassin
Het begon toen ik tegen een man op botste in de gang, gevolgd op een lang geprek, waarbij hij naar mijn naam vroeg. Ik zei dat mijn naam Blink was, maar later besefte ik dat we helemaal geen naam mochten zeggen. Daarna zei hij dat hij Roy heette, wat me een apparte naam gaf.
Hij vroeg waar ik goed ik was en vertelde dat ik goed was in mijn bijl. En hij bekeek het van top tot teen.
Nu stond ik tegenover de driepoot waar een roos in uitgesneden was en ik concentreerde me door mijn bijl op de goede mannier vast te houden om hem recht in de roos te werpen. Roy leunde tegen het hek, waarbij Kree er zelf ook naast ging zitten. Ik wilde net werpen als Roy me tegenhoud. 'Voordat je gooit, is er iets dat je moet weten.' Hij pakte zelf zijn mes uit de schede en hield het op een andere mannier vast dan hoe ik het daarnet vast had. 'Wat me bij jou opvalt ik dat je de bijl zo vasthoud alsof het een mes is, maar laat eerst eens zien of je kan mikken,' zei hij en ik gooide de bijl richting de roos en kwam met zijn snijvlak in de buitenring terecht.
'Ontspan je, neem diep adem en wijs de bijl na, let ook op de windrichten en snelheid van de wind. Ook is het van groots belang dat je de graden moet weten om je doel te raken,' zei Roy en gooide zijn mes, waarbij die recht in de roos terecht kwam.
Ik keek hem met mond open aan en hij moest zachtjes lachen, trok zijn mes uit het hout en ging weer bij het hek staan. 'Het is een kwestie van oefenen, ik heb het pas vanaf mijn vijftiende geleerd,' zei hij en ik wilde wat vragen maar hield me stil. Ik liep op goedkeuring naar de bijl en trok hem uit het hout. Rustig liep ik terug en ging weer in de houding staan. 'Ademhalen, graden bepalen en wijs de bijl...' Ik ging in de houding staan en richte de bijl iets hoger dan wat ik daarnet had. Met het woord 'Na' gooide ik de bijl en nu voelde ik hoe de bijl met een doffe klap net buiten de roos kwam.
'Goed zo, en nu opnieuw,' zei Roy en ik liep weer terug naar mijn bijl en herhaalde mijn oefening.

Vampire + Servant = Servamp

Shadow Raeper ~ Mentor

Als Selena buiten de geheime kamer is, sluit ik hem weer af en zet de boekenkast goed terug op zijn plek. Waarna ik mijzelf weer omdraai richting haar en even leun tegen de boekenkast aan. "Goeie nacht." ik knik alleen maar waarna ik rustig naar het wapenrek liep en mijn wapens omdeed, daarna liep ik naar het balkon toe "Goeie nacht Selena."
Ik gooi de deur open waarna ik naar de rand loop en naar beneden spring, rustig land in waarna ik mijzelf omdraai en richting de oefenringen ga, in de verte zag ik Halroy en Blink al staan, maar daar zou ik voor nu geen aandacht aan geven... Ik liep rustig naar de vechtersring waarna ik mijn zwaarden uit hun holsters trek.
Verschillende aanvalstechnieken voerde ik uit in de ring, aanvallen via de lucht en over de grond, het waren oefeningen die niet meer aan de assassins geleerd werden, het waren technieken van de oude orde. Als ik het zweet begin te voelen stop ik even, langzaam liep ik met mijn zwaarden die over de grond schroeide naar een van de poppen. Eenmaal voor een van de poppen laat ik mijzelf helemaal gaan, geen enkel stukje stof of stro bleef over van de pop wanneer ik klaar was met mijn oefeningen.
Ik steek mijn zwaarden in het zand waarna ik naar de houten balken loop die de ring maken, half hijgend en vol bezweet laat ik mijzelf via de houten balken naar beneden glijden op de grond waarna ik met een dolk langs mijn arm ga. Het was niet om mijn leven te nemen, het was om te weten dat ik nog leefde... Langzaam voel ik hoe het bloed langs mijn arm naar beneden glijd en via mijn vingers op de grond drupt... Ik leefde nog... De pijn liet mij dat weten...
Langzaam laat ik mijn hoofd tegen de balk aan hangen waarna mijn ogen op de hemel richten... Ik leefde nog... maar niet helemaal... Elke dag voelde ik mijn ziel een stukje afsterven... en deze dag liet dat helemaal blijken...

Selena Kayda MontClair -- Gevorderde Assassin
Even knikte ik zachtjes, voor ik z'n kamers verliet. Momenteel had ik hier niets meer te zoeken, al wist ik dat ik hier morgen weer was. Hij had me namelijk dagelijks ontboden en ik was eerlijk gezegd van plan om me er dit keer wel aan te houden. De vorige keer had ik er de helft van de tijd m'n laars aan geveegd en na een paar weken er zelf helemaal mee opgehouden.
Voor ik me terug trok op m'n kamer, maakte ik nog een tussenstop in de keuken. Als ik moest rusten, kon ik maar beter iets van mondvoorraad bij me hebben om de tijd door te brengen, zonder iedere keer op te hoeven staan. Met een goed boek en wat te eten viel de tijd wel te doden. Ik kende mezelf namelijk wat dit betrof. Bedrust houden was zeker en vast niet een van m'n sterke kanten.
Even bleef ik onderaan de trap staan, om door de poort naar buiten te kijken. Shadow was aan het trainen geslagen, ondanks het late uur van de dag. Hij was duidelijk vastberaden om te doen wat hij me net verteld had. Ik hoopte enkel vurig dat hij levend terug zou komen. Stilletjes vertrok ik naar boven. Het eten liet ik even alleen op m'n kamer achter, voor ik een paar boeken ging halen om te lezen. Als je bedrust moest houden, waren ze het enige beetje afleiding die ik had.
Het duurde niet lang, voor ik met een zucht op bed plofte. Ik haatte doktersadvies op momenten als deze, maar het was misschien wel beter. Ik voelde me namelijk nog steeds duizelig en gezond kon dat niet echt zijn.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Evoy C. N. du Vessa
Vannacht was het eindelijk tijd om te vertrekken, er lag een brief op zijn kussen om aan zijn ouders te laten weten dat alles goed ging met hem en dat hij niet langer bij ze kon blijven. Noëlle zou zo een beter leven krijgen. Evoy had het overlegd met zijn broer en besloten dat dit de beste keuze was. Hij sloop naar de kamer waar zijn zusje vredig lag te slapen en gaf haar snel een kusje op haar voorhoofd.
"Het wordt beter zo," fluisterde Evoy om vervolgens in zijn donkere kleren en een tas op zijn rug het kleine huisje uit te lopen. De nacht kwam hem tegenmoet en de maan kwam net achter een wolk vandaan. Het gaf genoeg licht om te zien waar hij heen ging. Niet dat hij dat echt nodig had, Evoy kende de straten rond zijn huis zo goed als zijn broekzak. Al jaren sloop hij er doorheen en hij wist dan ook elk steegje en trapje te vinden, voor als hij weer eens moest vluchten. Hij kende zelfs de losliggende planken van zijn eigen huis waar Evoy precies doorheen paste en in de gang terecht kwam. Alleen was hij vandaag niet van plan om zo te reizen. Met de tas op zijn rug deed hij voorzichtig. Er zaten kleren in en een heel klein beetje geld en eten dat hij gespaard had. Het zou hem genoeg geven om de eerste dag mee te overleven en daarna nieuw te zoeken. Evoy had niet gedacht dat hij zijn bestemming zo snel zou vinden.

Hij zag een soort kasteel voor zich. Daar moest wel wat te vinden zijn, wat wist hij niet, maar het was de moeite waard om eens rond te snuffelen. Hij zorgde ervoor dat de tas beter op zijn rug zat en klom gemakkelijk over het hek. Evoy landde met een doffe dreun op het terrein aan de andere kant van het hek. Blauwe ogen keken rond en nu was het licht van de maan toch fijn. Hoorde hij daar nu iemand? Bijna geruisloos sloop hij verder over het terrein, eerst eens buiten bekijken. Zijn hand pakte de dolk uit zijn riem en hield hem schuin voor zijn borst met de punt naar beneden, zoals zijn broer hem geleerd had. Langzaam en oplettend begaf hij zich richting de andere kant van het kasteel, dat toch nog best groot was in vergelijking met alles uit de buurt waar hij vandaan kwam. In de verte zag Evoy leven, voorzichtig zou hij ze proberen te ontwijken. Hij kon beter geen aandacht trekken van te grote groepen. Zeker niet als ze aan het gooien waren met messen en bijlen. Rustig liep Evoy verder en zag nog een man zitten, deze was gelukkig alleen. Wat hem wel opviel was dat er stropoppen rond de man stonden. Blauwe ogen observeerde de man van een afstandje. Evoy wilde een klein beetje dichterbij komen, maar stapte per ongeluk op een takje, dat brak. Meteen stond hij weer op scherp en sprong hij een klein stukje naar achteren in de hoop dat de zittende man hem niet gehoord had. Dat groepje met bijlen had hem vast niet opgemerkt, die waren te ver weg en zo te zien druk bezig.

(Ik neem even aan dat er een hek om de plek van de assassins zit, zo niet verander ik het wel)

Do it scared, but do it anyway.

Shadow Raeper ~ Mentor

Rustig voelde ik hoe het bloeden langzaam ophield waarna ik mijn mouw naar beneden deed, dat zou ik er later wel weer afwassen... Mijn gedachten waren nu meer bij vroeger... Het veldslag waar ik aan de kant geduwd werd door de gene waar ik van hield... door de persoon die mijn hart gestolen had... Langzaam sta ik op waarna ik een takje hoor kraken... Mijn zwaarden grijp ik uit de grond waarna ik even richting het geluid kijk, in de duisternis zag ik een jongen staan waarna ik even grijns. Een indringer! Een tempelier was het niet... Dat was te zien aan zijn kleding... Maar een gevaar kon het best zijn als het niet uitgeschakeld werd.
Met een sprint, spring ik over de balken heen waarna ik op de jongen afren, eenmaal bij hem duw ik mijn zwaarden tegen zijn strot aan waarna ik even grijns. "In deze duisternis kunnen ze niet zien hoe het bloed van een indringer over de grond zal spatten, dus geef mij een goede reden om jouw nu hier niet te onthoofden!"
Grijzend blijf ik de jongen even aankijken terwijl ik mijn zwaarden in een soort schaarvorm op zijn nek blijf houden, als die een verkeerde beweging zou maken, zou ik simpelweg hem kunnen onthoofden waarna het enige wat nog nodig was het lijk op ruimen en het bloed wegvegen.

[Sorry, niet zo'n geweldige post. Ik wist niet zoveel.]

Evoy C. N. duVessa
De actie van de man had Evoy's nieuwsgierigheid geprikkeld. De soepele bewegingen waarmee hij een zwaard grijpt en vervolgens gemakkelijk over de balken springt. Helaas dat hij zijn zwaarden rond de keel van Evoy legt. Anders waren het bewegingen geweest om te bewonderen. Het waren alleen geen bewegingen die een normaal persoon kon maken, zeker niet als daar ook nog de handigheid van een zwaard bij kwam kijken. Die moest zeker wel getraind hebben. De woorden klonken niet al te vriendelijk en die grijns maakte het niet veel beter. Helaas vond de man het niet nodig om hem vriendelijk te begroeten en uit te nodigen voor een kopje thee met koekjes.
"Ondanks de nacht zullen uw daden onthult worden, misschien niet vandaag, maar ooit zal het aan het licht komen wat u deze nacht mogelijk zou doen." Voorzichtig bewoog Evoy zijn handen om zijn dolk weg te stoppen. Hopelijk zou de man het niet bedreigend vinden, een dolk wegstoppen was immers allesbehalve dreigend.

"Maar mocht u toch het hoofd van een onschuldige jongen willen nemen, laat mij dan eerst vragen waar ik ben. Uw bewegingen zijn niet van een normale burgerman, ze zijn goed en doordacht. U heeft veel getraind?" Evoy wist niet of hij de situatie nu beter maakte of niet. Hij wilde alleen laten zien dat hij geen kwaad wilde doen en ook weer weg zou gaan als dat gewenst was. Dan moest hij alleen een andere plek vinden om te overnachten en eten te krijgen. Maarja dat moest dan maar. Toch bleef Evoy hopen dat hij met deze ontmoeting dichterbij zijn einddoel was gekomen. Al leek het hem onwaarschijnlijk dat hij zo snel al een assassin had gevonden. Misschien moest hij maar gewoon hopen dat hij niet onthoofd werd, dat was immers wel belangrijker dan afvragen waarom er een ring met stropoppen een stukje voor hem stond of waarom er zo laat nog mensen aan het gooien waren met bijlen en messen.

Do it scared, but do it anyway.

Shadow Raeper ~ Mentor

Grijzend blijf ik de jongen aankijken, ondanks zijn gedaante en kledij, kon het gemakkelijk een spion van de tempeliers zijn. Als die begint te praten luister ik even naar m "Ondanks de nacht zullen uw daden onthult worden, misschien niet vandaag, maar ooit zal het aan het licht komen wat u deze nacht mogelijk zou doen."
Woorden van een persoon die niet wist waar die mee te maken had "Ongeacht of de nacht ze verhuld of niet, deze plek verbergt meer dan het blote oog ziet. Maar wees gewaarschuwd, want ieder hier zou het zelfde doen als wat ik nu doe" grijzend blijf ik hem aankijken terwijl ik in mijn ooghoeken zijn dolk naar de schede zie zakken, dus... hij was gewapend en probeerde zelfs onze oefeningen te bekijken.
Terwijl die zijn dolk wegstopte, begonnen zijn lippen weer te bewegen en kwam er geluid uit
"Maar mocht u toch het hoofd van een onschuldige jongen willen nemen, laat mij dan eerst vragen waar ik ben. Uw bewegingen zijn niet van een normale burgerman, ze zijn goed en doordacht. U heeft veel getraind?"
Grijzend laat ik met een soepele beweging de zwaarden terug in hun schede waarna ik mijn armen even over elkaar sla "De bewegingen zijn inderdaad niet van een normaal persoon, omdat het enige wat hier rond hangt de dood is. Ieder die hier wandelt, bewandelt het pad der doden, dat weten ze en dat zal altijd zo zijn." Rustig observeer ik hem waarna ik even grijns "Maar een tempelier zoals jouw moet dat natuurlijk wel weten hé" rustig laat ik mijn handen zakken waarna ik gereed zou staan, voor als die zijn dolk weer zou pakken, verdere wapens had ik niet gezien dus dat was het enige wat die had, en met twee hidden blades had zo'n dolk weinig nut.

Evoy C. N. duVessa
Gelukkig maakte zijn woorden de situatie niet erger. Het gaf hem juist meer tijd om na te denken over zijn volgende zinnen. Evoy moest de goede woorden kiezen en niet teveel prijs geven, het was niet de bedoeling om uiteindelijk nog gedood te worden. Die grijns stond hem alleen niet aan.
"Veel plekken dragen geheime met zich mee, maar een gevoel bekruipt me dat dit geen gewone geheimen zijn, maar dat het al eeuwen verscholen is en dat de mensen die het weten gewoon nog leven."

De man deed ook zijn zwaarden weg, al wist ik dat ik in het nadeel zou zijn als ik hem aan zou vallen. Deze man was niet normaal en hield iets achter en het had iets te maken met de spullen die hier te zien waren.
"Heeft u ooit een tempelier met alleen een dolk als wapen en een tas op zijn rug gezien? Als ik een tempelier zou zijn had ik op z'n minst wel kleding gedragen van duurdere stoffen en had ik hier niet zo gestaan, maar was ik verscholen geweest, noch had ik dan gevraagd waar ik me bevond." Maar als hij bang was dat Evoy een tempelier was, dan... Heb duurde even voordat het kwartje gevallen was. Er was maar een groep die iemand zo zou beschuldigen als tempelier in plaats van een gewone dief of indringer.
"U zou beter minder hard de woorden van tempeliers rondbazuinen. Dat ze vanmiddag zijn vertrokken betekend niet dat ze al uit de stad verdwenen zijn. In de schemering heb ik er nog eentje gezien die was blijven hangen en niet voor een biertje in de kroeg. Hij droeg geen gewone kleding, maar wel het teken van de tempeliers. Hij gebruikte steegjes die normaal niet zo gebruikt worden, alleen door mensen die ze kennen, waarschijnlijk was hij niet veel goeds van plan."

Do it scared, but do it anyway.