The Life Of An Assassin {Topic 1} - Speeltopics

Paddo schreef:

Jaren zijn voorbij gegaan, jaren van dood...
Assassins die in top vorm waren, werden genadeloos neergehaald door de Tempeliers...
Assassins over het hele land vielen voor de zwaarden van Tempeliers...
Geen enkele Assassin bleef leven... Op een paar na...
Maar nu... Nu dat de tijd daar is om werkelijk op te staan...
Zijn er nog maar een paar assassins over...
Een paar beginnelingen en gevorderde, onder begeleiding van hun meester.
Als groep proberen ze de Assassins weer omhoog te helpen,
Om weer het goede te zijn in de wereld...
Maar... Zullen alle Assassins het pad blijven volgen die hun gewezen word?
Of zullen ze vallen voor het gevaar wat buiten hun veilige haven lurkt?

De RP speelt zich af in de middeleeuwen, dus denk eraan dat er geen gadgets zijn zoals in onze tijd.
Maar meer eraan dat ze alles doen via postduiven, via messengers en dat die dus soms onderschept kunnen worden!
Tabak maken kunnen ze ook nog niet, dus denk er aan dat je personage niet opeens een sigaret opsteekt of in die richting!
Dus houdt in gedachten dat alles wat er gebeurt, ook gebeurt in de middeleeuwen waardoor er bepaalde dingen niet kunnen worden gebruikt!



Assassins:

Mentor: Shadow Raeper ~ Paddo

Gevorderede Assassins:
- Halroy Brightwood ~ LyraPhoenix
- Selena Kayda MontClair ~ DarkAng3l

Beginnelingen:
- Blink ~ LyraPhoenix
- Evoy Ciar Nolyn du Vessa ~ Eltham
-Raven Nanaka Crowley
-


Dorpelingen:
-
-
-
Dokter:
- Matthew Clairmont ~ Darkang3l
-


Invullijst:

Naam:
Rol:
Leeftijd: {16 - 25}
Uiterlijk: {Foto/Animefoto mogen beide!}
Wapen/Werk: {Beginneling: 2. Gevorderde: 4. Denk hieraan bij wapens die Assassins gebruiken!/ Denk bij werk aan het werk wat ze vroeger deden!}
Geschiedenis: {Wat hem/haar gebracht heeft bij de Assassins en waarom}
Extra: {Tattoo's, sieraden, etc etc}

Special Events:

Er zullen speciale evenementen zijn die kunnen gebeuren in het verhaal, dit is een klein voorproefje ervan:

Tempeliers vallen de HQ van de Assassins aan, stop ze voordat ze werkelijk binnen dringen!
De missie die je kreeg, heeft een speciale wending... Ze zijn erachter gekomen dat je op ze jaagt!
...... is ziek geworden na zijn laatste missie, hij/zij moet rusten om beter te worden!
Een wond is gaan onsteken bij .....! Breng een dokter langs!

Natuurlijk is het toegestaan om events op te geven, zodat ik ze kan gebruiken in de RP!

Regels:

Afwezig voor langere tijd? Meld het aan mij!
Wees Aardig tegen elkaar!
16+ is toegestaan, houd het wel netjes!
Geen Over Powered personages!
Gebruik OOC {Out Of Character}: {} [] () !!
Bespeel niet iemand anders zijn personage!
Zet je personage zijn naam boven aan je post!
Alleen ik open nieuwe topics, tenzij ik iemand de toesteming er voor geef!
Events worden alleen door mij geactiveerd!

Reserveringen doe ik niet aan! Wil je een personage? Maak hem meteen aan!

Plattegrond

[ bericht aangepast op 31 maart 2014 - 16:50 ]

Selena Kayda MontClair -- Gevorderde Assassin
Ik kende de klappen van de zweep ondertussen wel en het was nu mijn beurt om die ook te leren aan anderen. Enkel op die manier konden we groeien en onze oude kracht terugkrijgen. Zonder een woord nam ik de reacties van de twee in me op. Het was duidelijk dat de jongen nog wel een paar dingen bij kon leren van z'n collega beginner. Zij zou het overleefd hebben, hij zou een duidelijk doelwit geweest zijn als het echt was geweest.
"Hmmm." Even keek ik bedenkelijk naar de deur achter hen, bedenkend wat ik zou kunnen doen om ze op deze eerste dag even te testen voor de rondleiding kwam. Aan de andere kant, misschien was het gewoon beter om ze zo rond te laten lopen en ze zelf hun weg te laten zoeken. Het was immers wat ze zouden moeten doen als ze op missie gingen. Mooi niet dat we ze netjes een kaart zouden meegeven met een kruisje van hier is je doelwit, veel plezier. Een van de belangrijkste dingen om succesvol te zijn was je omgeving te kennen, en die leerde je enkel maar goed kennen door je erin te bewegen, te doen. Niet door te volgen.
Even keek ik op toen ik Shadow door de deur zag lopen en zelf ook een valse naam geven. Wat had hij nu weer gepland, maar aan z'n woorden kon ik het al raden. "Ben ik nog op tijd?! Ik ben toch niet te laat he?!" Misschien moest hij maar een carriere als acteur overwegen als hij te oud werd voor dit werk, het zou hem niet misstaan in ieder geval. "Ik ben Senkrad, en mag eindelijk een assassin worden!! wie zijn jullie eigenlijk?" Wijselijk besloot ik maar het spelletje mee te spelen.
"Ik ben je ergste nachtmerrie als je nog eens zo laat aan komt lopen." Vast wel dat hij het me zou vergeven, hij deed zich immers voor als een nieuweling en als een Assassin moest je je nu eenmaal kunnen aanpassen aan verschillende situaties. "Nu iedereen er is zou ik graag aan het werk gaan. Kennismakingen kunnen wachten tot tijdens het eten, als we daar al aan toe komen." Dit leven leren leiden was niet makkelijk en het vergde offers en soms was dat wel eens een maaltijd. Zelf was ik ook vaak genoeg ik bed geploft en gelijk in slaap gevallen, zonder de kracht nog te hebben om te eten. Ik was benieuwd hoe de nieuwelingen het er vanaf zouden brengen.
"Als jullie willen volgen naar buiten." Even keek ik naar de twee echte beginners voor ik een tel naar Shadow keek. Hopelijk zou hij het me niet kwalijk nemen en later vergeven dat ik hem even behandelde als een beginneling.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blink//Beginnende assasin
Ik had nog steeds mijn mes in mijn handen geklemd en keek toe hoe er een ander persoon kwam aanrennen. ' Ben ik nog optijd?! Ik ben toch niet te laat he?!' Hijgde hij en ik stak rustig mijn mes, nog steeds doelend op wat er komen zou terug mijn houder in. Een trucje wat Kree en ik geleerd hadden samen, was dat ik het
mes niet terug stopte maar aan mijn raaf gaf. Die stopte het ergens in een verborgen houder van mijn mantel. Kree besloot dat er geen gevaar dreigde en wipte op mijn schouder. Kree was een van mijn maatjes, we trainde samen toen mijn vader kort overleed. Mijn broertjes waren die zelfde dag meegenomen en ik bleef achter in de molen. Kree vond ik als jonge raaf op de grond. Sindsdien waren we een team.
'Ik ben Senkrad, en mag eindelijk een assassin worden!! wie zijn jullie eigenlijk?' vroeg hij, maar ik zei zelf helemaal niks. 'Ik ben je ergste nachtmerrie als je nog eens zo laat aan komt lopen.' Ik probeerde niet in de lach te schieten.
'Nu iedereen er is zou ik graag aan het werk gaan. Kennismakingen kunnen wachten tot tijdens het eten, als we daar al aan toe komen.' Werk? nu al? we waren her pas net. 'Als jullie willen volgen naar buiten. Ik keek kort naar het meisje, afwachtend wat ze zou gaan doen maar besloot om gewoon mee te lopen, maar mijn hand was nog steeds bij mijn mes te vinden.

---

Vampire + Servant = Servamp

Shadow Raeper ~ Mentor

Rustig stond ik bij de twee wanneer Selena begint te praten tegen mij, "Ik ben je ergste nachtmerrie als je nog eens zo laat aan komt lopen. Nu iedereen er is zou ik graag aan het werk gaan. Kennismakingen kunnen wachten tot tijdens het eten, als we daar al aan toe komen."
Waarschijnlijk hoopte ze dat ik het ook deels zou accepteren, maar als ik mijzelf bekend maak, zal ik haar even terug pakken.
"Als jullie willen volgen naar buiten." Grijzend kijk ik naar Selena, het was deels een duivels grijnsje... Vergeven zou ik het haar wel, maar ze zal vanzelf merken wanneer ik mijzelf bloot geef aan de studenten.
Als ik merk dat de jongen al vooruit loopt, met nog steeds zijn hand op het mes, blijf ik grijnzen, hij was bang voor wat er komen ging waarschijnlijk, het onvoorspelbare is soms ook het engste voor nieuwelingen.
Het meisje bleef nog steeds staan, waarna ik haar voorbij liep en even aan de arm trok 'Kom mee!! We gaan eindelijk leren hoe we assassins kunnen zijn!!'
Glimlachend keek ik haar aan terwijl ik zelf door liep, achter de twee andere aan. Het kasteel kende ik toch al van top tot teen, dus verdwaald raken gebeurde mij niet.
En bij mij de Assassin Crest vinden, zou ze ook niet lukken, ik had hem namelijk gebrand merkt op mijn rechterborst. Dit had ik gedaan nadat de Tempeliers het oude kasteel verwoest hadden... Als herdenking aan die dag... Aan mijn zwakte... En mijn belofte...
Ik schud de gedachten even van mij af waarna ik rustig door loop, het plein over. Het was iets wat altijd rustgevend was, maar vandaag waren er nieuwelingen, waardoor er meteen meer geluid denderde door de leegte van het kasteel.

Selena Kayda MontClair -- Gevorderde Assassin
De blik op Shadow's gezicht voorspelde niet veel goeds, maar ergens had hij er ook om gevraagd. Als het een gewone rekruut geweest zou zijn, zou ik net hetzelfde antwoord gegeven hebben. Ik hield gewoon niet van te laat komers. Als je een missie had met een enorm kleine marge in tijd om je doelwit te pakken, kon je het ook niet veroorloven om te laat te komen. En als je dat niet heel snel leerde, dan was er niet veel hoop meer over. Je moest gewoon de kantjes er niet vanaf lopen. Enkel een ijzeren discipline kon je helpen om je doel te bereiken.
Ik moest m'n uiterste best doen om niet te reageren op wat Shadow zei. Het lag werkelijk op het puntje van m'n tong om er gewoon uit te flappen dat hij al een Assassin was en dus geen domme uitspraken moest doen. Ik wist wel dat ik het wel zou gaan merken als hij eenmaal ophield met z'n spelletje. Beginnelingen waren niet tegenover mij, maar zelf kon ik nog het een en ander bijleren. En als het op kracht aankwam, kon ik gewoon niet tegen hem op. Ik moest het van andere dingen hebben, wilde ik ooit een kans maken hem eens te verslaan.
Bij de oefenring bleef ik staan. Langs de kant stonden zoals gewoonlijk een aantal houten oefenwapens, maar of ze daar vandaag al aan toe zouden zijn, dat was nog de grote vraag. Zwijgend zette ik m'n pijlenkoker en boog langs de kant voor ik lenig op het hekwerk sprong. Hoog was het niet, maar daar ging het me ook niet om. Kracht was niet altijd onze beste bondgenoot. Assassins moest net zo goed snel en lenig zijn wilden ze overal komen waar ze moesten zijn. Onwillekeurig gleed m'n blik naar de daken van het kasteel voor ik de ring in sprong en twee zwaarden pakte. Ze voelden lichter in de hand dan een echt wapen, maar om te beginnen was dit helemaal prima. Over m'n schouder keek ik het drietal even aan.
"Verwacht niet dat je elk moment van de dag door zult brengen met het leren hoe je moet vechten. Een goeie Assassin zorgt dat hij meer wapens in huis heeft dan enkel een scherp mes." Het was een les die ze goed zouden moeten leren. "Snelheid en lenigheid zijn net zozeer onze bondgenoten als de schaduwen waarin we opereren. En wat ook nooit onderschat moet worden, is de kracht van een scherpe geest." Denken voor je deed, het was belangrijker dan alles. "Maar ten alle tijde leven we bij simpele regels, die ondanks hun eenvoud alles zeggen wat je moet weten." Voor ik begon, wou ik die toch even duidelijk maken. "Doe een onschuldige nooit kwaad. Verstop je waar iedereen je kan zien. En als laatste: breng de Broederschap nooit in gevaar." Ik bood een van de zwaarden aan aan het drietal. "Wie durft?"

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

blink
Ik liep achter de gevorderde Assasin aan en bleef staan bij een kleine oefenen veld. Ik zag hoe de vrouw in de ring ging staat en pakte twee zwaarden. Ik zelf liet me ontspannen overkomen.
'Verwacht niet dat je elk moment van de dag door zult brengen met het leren hoe je moet vechten. Een goeie Assassin zorgt dat hij meer wapens in huis heeft dan enkel een scherp mes.'
Ik knikte zachtjes en bedacht dat ik ook nog een kleine bijl aan mijn riem had hangen.
'Snelheid en lenigheid zijn net zozeer onze bondgenoten als de schaduwen waarin we opereren. En wat ook nooit onderschat moet worden, is de kracht van een scherpe geest.' Vertelt ze verder. Ik nam alle woorden goed in me op.
"Maar ten alle tijde leven we bij simpele regels, die ondanks hun eenvoud alles zeggen wat je moet weten." 
Dat snapte ik niet helemaal. "Doe een onschuldige nooit kwaad. Verstop je waar iedereen je kan zien. En als laatste: breng de Broederschap nooit in gevaar." Toen bood ze een van de zwaarden aan.  "Wie durft?"
Ik keek de andere aan en stapte naar voren. 'Ik wil wel', zei ik en stak mijn hand uit naar Kree omhem op mijn hand te laten zitten. Vervolgens zet ik hem op het hek en loop op de vrouw af om de zwaard aan te nemen.

[ bericht aangepast op 12 feb 2014 - 22:28 ]

---

Vampire + Servant = Servamp

Shadow Raeper ~ Mentor

We stopte bij de oefenring, wat te verwachten was... De nieuwelingen zouden eerst moeten laten zien tot hoever ze al waren in de vechtkunsten. Dit was een must have, wilde je jezelf daadwerkelijk een Assassin noemen.
"Verwacht niet dat je elk moment van de dag door zult brengen met het leren hoe je moet vechten. Een goeie Assassin zorgt dat hij meer wapens in huis heeft dan enkel een scherp mes.Snelheid en lenigheid zijn net zozeer onze bondgenoten als de schaduwen waarin we opereren. En wat ook nooit onderschat moet worden, is de kracht van een scherpe geest. Maar ten alle tijde leven we bij simpele regels, die ondanks hun eenvoud alles zeggen wat je moet weten. Doe een onschuldige nooit kwaad. Verstop je waar iedereen je kan zien. En als laatste: breng de Broederschap nooit in gevaar."
Als Selena klaar was met praten, bood ze een van de twee zwaarden die ze gepakt had aan. Ik grijnsde even "Wie durft?"
In mijn ooghoeken zag ik dat de jongen begon te twijfelen en daarna toch naar voren stapte. "Ik wil wel" zei die waarna die het zwaard wilde aannemen.
Ik zelf ging rustig op het hek zitten, probeerde het zo lompig mogelijk te doen, waardoor ik zelfs nog een of twee keer achterover viel.
Eenmaal op het hek ging ik rustig zitten waarna ik ze even aankeek, het toneelstukje wat ik omhoog hield moest goed overkomen... Hierdoor zou ik waarschijnlijk wel het een en ander moeten laten vallen van wat ik geleerd heb, maar dat zou niets uitmaken.
Want voordat het daad werkelijk zou beginnen, zou ik mijzelf allang uit mijn personage halen waarna ik mijn werkelijke zelf weer zou zijn.

Selena Kayda MontClair -- Gevorderde Assassin

Ergens had ik wel verwacht dat Shadow naar voor zou stappen. Maar tegelijk ook weer niet, gezien dit hem gelijk zou kunnen verraden. Zelf had ik het ook nog geprobeerd om te doen alsof ik niet kon vechten tegenover een andere beginner ooit, maar als instinct over nam, verraadde je jezelf altijd weer. Het was veel lastiger om te doen alsof je niet kon vechten, dan gewoon niet kunnen vechten. "Ik wil wel." Ik knikte zachtjes toen de jongen naar voor stapte en zodra hij het zwaard vast had, liep ik zonder hem uit het oog te verliezen achteruit naar de andere kant van de ring. "Laat maar zien."
Ik hoefde niet meer te bewijzen dat ik het kon, hij daarintegen wel en klappen afweren lukte me nu ook wel makkelijk. Kon hij ze net zo makkelijk uitdelen? Het was ook al niet bepaald van zelfsprekend als je het mij vroeg. Je leerde immers hoe je iemand pijn moest doen en sommige hadden daar gewoon een te zwak hart voor. Eigenlijk mocht je met momenten geen hebben zelf. Het kon je zo in de weg zitten op het verkeerde moment. Twijfel was een vijand die we zelf maakten. Maar het was wel een vijand die je kon doden. Een tel, meer was er niet nodig om je hoofd kwijt te zijn.
M'n blik gleed langs de jongen naar Shadow. Beide hadden we een gelijkaardige achtergrond. Beide hadden we de uitroeiing van onze familie meegemaakt toen de Assassins waren aangevallen. We waren een paar van de zeldzame overlevers. Wat ervoor gezorgd had dat we er nog waren, wie zou het zeggen. Was het geluk, stom toeval, of wat anders? Als het eropaan kwam, net zoals die dag, lijkt het soms gemakkelijker om weg te lopen dan om te blijven en verder te vechten. Maar het is net zo min makkelijk om terug te keren naar een leven dat eerder al eens een vreselijke prijs van je heeft gevraagd.
Zwijgend sloot ik m'n ogen een tel en voor heel even was ik terug in Frankrijk, op het binnenplein van het kasteel daar, met m'n vader voor me die me m'n eerste lessen zwaardvechten gaf. Onwillekeurig sloot m'n hand zich iets steviger om het houten oefenwapen dat ik vast hield, automatisch reagerend op de training en de kennis die hij me bijgebracht had. Eenmaal je het kon, werd het een deel van je en vandaag moest ik dat doorgegeven aan de volgende. De warme zomerzon uit m'n herinneringen vervaagde toen een lichte bries opstak en trok me terug naar het hier en nu. Zonder dat ik het zelf kon zien, maar het wetende dat het zo was, was alle warmte en vriendelijkheid uit m'n ogen verdwenen. Vanaf nu was het bittere ernst terwijl ik wachtte op de eerste uithaal van de beginner.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blink//Beginnende assassin
Ik stond in de ring met het zwaard in mijn handen, waarbij mijn mantel zachtjes mee wapperde met de wind. Zelf dacht ik dat ik het nooit zou winnen. 'Geef de moed nooit op, begin rustig en bouw het langzaam op. Verlies niet gelijk al je energie.' hoorde ik de stem van mijn vader door mijn gedachte glijden. Ik had jaren geoefend met het zwaard, elke keer toen ik vrij was oefende ik dag en nacht. Ik had na de dood van mijn moeder en vader, weinig kunnen trainen, maar ik probeerde het gewoon. Ik fuisterde drie korte woorden naar Kree, als blijk dat hij me moest helpen als het mis ging.
'Laat maar zien,' hoorde ik de assassin zeggen. Ik pakte mijn zwaard met beide handen vast en dacht aan de eerste uithaal. Ik ademde diep in en vervolgens liet ik de ingeademde lucht ontstnappen uit mijn mond en rende op Kayda af. Ik haalde altijd als eerste rechts uit. Ik wist dat de die zou houden, maar ik voelde mijn kracht in het zwaard. Ik moest denken aan het moment dat ik voor het eerst een kleine zwaard in mijn handen kreeg en er slordig overweg kon. Ik had me een keer een diepe wond in mijn been gesneden, waar nu nog een litteken van is en ik had ooi bijna het hoofd van mijn broertje geraakt, waarbij ik een dag niet mocht trainen en kreeg daarbij ook geen eten.
Ik haalde mijn volgende slag naar links uit.

(Blink, mag een klein beetje verwond worden.)

---

Vampire + Servant = Servamp

Shadow Raeper ~ Mentor

Rustig keek ik naar de twee die in de oefenring staan... Maar mijn blik bleef even op Selena staan... Ze had een terug blik van haar verleden, iets wat soms slecht kan uitpakken bij haar... Als ik haar grip om het houtenzwaard zie verstevigen wist ik dat ze een terugblik had van haar vroegere trainingen....
Dit zou wat worden.... Snel check ik mijn hidden blades of ze goed werkte voor de zekerheid ALS Selena iets te ver zou gaan nu dat ze die terugblik heeft gehad...
Daarna vervolg ik mijn blik naar de beginnende assassin Blink... Hij was gereed en vloog op Selena af... Slag rechts... Waarna die hem vervolgt naar links...
Dit waren basisslagen, dat was te zien zonder ook maar daad werkelijk naar zijn zwaard te kijken... Zijn houding verraden zijn slagen, hierdoor zou die het nog geen seconden tegen daad werkelijke vijanden volhouden...
Ik wiebel even heen en weer op het hek terwijl mijn ogen op de twee blijven, wat zou er nu gaan gebeuren? Zou Selena daad werkelijk vallen in haar instinct en Blink flink pijn doen... Of zou ze het tegen kunnen houden en misschien alleen een tik op ze vingers telkens geven?
Grijzend blijf ik toe kijken op wat er zou kunnen gaan gebeuren. Dit zou namelijk nog eens leuk kunnen worden.

Selena Kayda MontClair -- Gevorderde Assassin

Flash-backs bij mij konden twee dingen doen. Ofwel gooiden ze me compleet overhoop en verloor ik m'n focus met alle gevolgen van dien, of ze zorgden ervoor dat alle gevoel verdween en ik iemand werd die haast gewetenloos en met een ijskoud gevoel voor de zaak op z'n doel afging. Dit keer was het de laatste optie geworden. Het zou niet de eerste keer zijn dat het gebeurde en zeker ook niet de laatste.
Een blik op de nieuweling vertelde me een hoop van hoe hij vocht. Twee handen en compleet roekeloos, te zien aan de manier waarop hij op me af stormde. Zelf verkoos ik eerder een eenhandige aanpak. Het zorgde ervoor dat ik nog altijd een andere hand vrij had. Misschien was dat ook wel het resultaat van de training die Assassins kregen. Tot op vandaag was de linker arm nog altijd de standaard om de hidden blade te dragen die zo kenmerkend was voor de Broederschap. Maar een zwaard hanteren deed ik rechts, wat me dus in feite twee wapens tegelijk gaf.
Aan de manier waarop hij aanviel was het alles behalve moeilijk om te voorspellen dat de eerste slag van rechts zou komen. Zonder veel moeite te hoeven doen lukte het me om de slag af te laten wijken en tegelijk opzij te stappen, weg van de aanval. Zwaardvechten had ik nooit op kracht gedaan. Dat lukte gewoon niet als vrouw zijnde, dus moest ik het hebben van snelheid en lenigheid. De tweede slag was al even makkelijk te voorspellen. Hij mocht dan misschien kunnen uithalen met een zwaard, maar er zou nog veel werk nodig zijn om het ook effectief te laten worden. Momenteel kon zelf een blinde z'n aanvallen voorspellen. Zonder erbij na te denken haalde ik uit. Hard en gericht, precies waar de zwakke plekken in z'n verdediging zaten. Aanvallen was niet alles, als je je verdediging liet zakken, was je dood voor je oneerlijk kon zeggen. Veel genade kende ik niet op deze manier en dat zou hij gaan voelen ook.
Al bij z'n eerste aanval zag ik dat hij z'n andere kant compleet open liet en gezien de laatste van links gekomen was, was het voor mij niet moeilijk om een aanval tegen z'n rechterkant te zetten. En ik wist ook precies waar ik moest mikken. Op de gewrichten. Het waren de zwakste plekken en de perfecte manier om zelf iemand met pantser makkelijk uit te schakelen. Was het niet vanwege een verwonding, dan was het wel vanwege de pijn van de klap.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Shadow Raeper ~ Mentor

Zoals verwacht had Selena haar zwaard met een hand vast, dit betekende dat haar hidden blade ook beschikbaar was om te gebruiken, ook de bewegingen van Blink waren makkelijk te voorspellen voor haar, ondanks dat ze niet sterk was, was ze wel lenig en snel. Hierdoor konden haar aanvallen iets sneller hun doelwit raken dan dat er daad werkelijk kracht achter zat.
Als ik merk dat ze de eerste klap blokt waarna ze naar links stap, de tweede klap ontwijkend en op het zelfde moment met het houten zwaard Blink op een plek wilt raken waar hij met de training die hij nog niet gehad heeft, weken lang uit geteld zou zijn.
De zelfde fluittoon als die in de hal vult het plein, waarna kraaien de oefenring bedekken om al het zicht van ieder te verblinden, in die zelfde kraaienstorm stap ik tussen beiden in waarna ik met mijn hidden blades het houten zwaard van Selena in drieën snijd.
Mijn wapens waren namelijk altijd vlijm scherp, voor als ik ze daad werkelijk nodig had, en twee hidden blades zijn altijd handiger dan een.
"Dat is genoeg voor nu... Ik neem het vanaf hier over..."
De kraaien vliegen weg waarna het kapotte houten zwaard zichtbaar word op de grond en de hidden blades op het zelfde moment terug op hun plek gaan.
Mijn ogen laat ik even over de nieuweling gaan waarna ik grijns, een nieuweling die bijna ten onder zou zijn gegaan door het feit van een houten zwaard en een slechte training van vroeger. Dit zou nog lang duren voordat hij in ieder geval daad werkelijk zichzelf tot een Assassin mag noemen.

Selena Kayda MontClair -- Gevorderde Assassin

Als iemand dacht dat ik mezelf een mep zou laten verkopen door een groentje om die een goed gevoel te bezorgen, dan zaten ze er flink naast. Vijanden lieten je ook geen vrije mep geven zodat je vertrouwen kreeg in jezelf. Je moest leren van je fouten en als dat betekende een hoop blauwe plekken en veel pijn, dan was dat zo. Ik had het zelf ook op die manier geleerd. In gevechten kreeg je geen cadeautjes. Net zo min als je er diende uit te delen. Het betekende enkel je dood.
Nijdig keek ik op toen ik de fluittoon hoorde. Ik herkende het meteen. Als je hier lang genoeg woonde, dan leerde je het vanzelf. Maar hoe durfde hij.... Hij mocht dan wel de Mentor zijn, dat gaf hem nog niet het recht om dit te doen. Nou, dat vond ik dan toch tenminste, hij dacht er blijkbaar anders over. Vlijmscherp of niet, ik voelde zo dat dit oefengevecht niet langer door zou gaan, toch niet met het houten zwaard dat ik net nog in m'n handen had.
"Als ze niet tegen een klap kunnen, zijn ze het niet waard, en dat weet je." Zonder er bij na te denken gooide ik het restje van het hout aan de kant. Net als iedere morgen had ik ook vandaag m'n eigen hidden blades aangedaan. Automatisch en puur op instinct voelde ik de spieren in m'n onderarmen reageren en het gekende geluid van de blades die uitschoven. Zonder dat ik het had beseft was ik daarstraks verder weggegleden in m'n herinneringen dan ik anders deed, waardoor echt helder denken er niet meer in zat. De herinneringen aan m'n ouders waren na de aanval gepaard beginnen gaan met een enorme woede die al meer dan eens dodelijk was gebleken als hij opborrelde. En de laatste keer dat ik m'n zwaard was verloren, toen door ontwapening in plaats van het in stukjes gehakt zien worden, waren er ook doden gevallen.
Als ik helder kon denken, dan zou ik weten dat dit me m'n kop kon kosten, maar gezien het niet het geval was, stond ik evenmin stil bij de gevolgen. Een tel bleef ik staan voor ik uithaalde. Dit keer niet met hout, maar met scherp.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blink//Beginnende assassin
Ik vvoelde hoe ze de slag van me afweerde. Ik zag ook dat ik vergeten was dat er een open plek ontstond waarbij ze makkelijk kon toeslaan. Dit was weer zoon domme actie van me. Ik stapte achteruit door de klap van het houten zwaard op mijn gewrichten terecht kwam. Dat deed vervloekt veel zeer. Als dit een echt gevecht was geweest, was ik nu doormidden geweest. Voor dood aangezien.
Ik hoorde een fluittoon en kraaien vlogen de ring door, waarbij de jongenman tussen ons in ging staan. Nog steeds wrijvend op de plek waar ik geraakt was, keek ik naar de Assassin. "Dat is genoeg voor nu... Ik neem het vanaf hier over..." hoorde ik hem zeggen. Ik zag de ogen van de man me grijnsend aankeken. Ik voelde dat ik een kleine schuldgevoel kreeg, met dat ik gewoon zo dom aanviel. 'Als ze niet tegen een klap kunnen, zijn ze het niet waard, en dat weet je.' zei Kayda aan de man voor me.
'Ik kan wel tegen een klap, alleen het is voor mij dagen geleden dat ik met het zwaard geoefend heb,' zei ik zonder de twee aan te kijken. Ik wist dat het niet voor mij
bedoeld was, maar ik moest gewoon zeggen wat ik er van vond.
Ik klikte zachtjes om Kree, waarbij die weer op mijn arm ging zitten. 'Maar ach ik heb een hoop te leren,' zei ik daarna. Ik liep de ring uit, want volgens mij ging er iets gebeuren wat bijzonders gebeuren.

---

Vampire + Servant = Servamp

Shadow Raeper ~ Mentor

Mijn blik haal ik van de jongen af en laat hem op Selena staan. Aan haar blik te zien wist ik dat ze erin was blijven hangen, in de woede van haar herinneringen... Dit betekende dat ze haar kalmte weer moest vinden. Dit kon via twee manieren... een gevecht tot de dood... of blijven vechten tot ze inziet waar ze mee bezig was, wat meestal eindigde in veel bloed op beide messen... Die van haar en mij...
Haar lichaamstaal werd ook meer voorspelbaarder vanwege het feit dat ze geen controle meer zelf had.
Als ze uithaalt block ik hem met mijn eigen hidden blade, in een split seconden daarna haal ik zelf uit met mijn tweede hidden blade waarna die richting haar borst ging.
Als het een treffer zou zijn, zou ze een goeie bloedende streep over haar borstkas heen hebben zitten. Zou die mis gaan... Dan zou ik moeten blijven opletten...

Selena Kayda MontClair -- Gevorderde Assassin

Ergens wist ze wel dat de jongen nog veel moest leren, maar ze hield er nu even geen rekening mee. Vast en zeker dat ze wel nog bij hem langs zou gaan, later, als ze gekalmeerd was. Ze was niet meteen de persoon die een ander met opzet pijn zou doen, zonder er wat bij te voelen. Toch niet als het een van hun eigen mensen was. Vijanden was een andere zaak, maar gezien hij dat niet was, lag de zaak wat anders.
Ze was goed in wat ze deed, dat kon niemand ontkennen, maar haar problemen met haar verleden maakten dat ze soms een gevaar vormde, vooral voro zichzelf. Het was niet voor niets dat ze nu niet meer degene met pijl en boog was die ze vroeger wel was. Het was te danken aan een bui net als deze vandaag en de prijs die ze toen betaalt had was hoog.
Eigenlijk had ze wel nog ergens controle, maar het rationele denken was uitgeschakeld. Ze dacht niet meer aan gevaar en aan haar leven, alsof het allemaal niets meer uitmaakte. Alsof ze in een trance was en het enige waar ze aan kon denken winnen was. De scherpe klank van metaal op metaal bracht haar net zo min bij zinnen als woorden nu zouden kunnen doen.
De handelingen kwamen puur vanuit oefening en eeuwige herhaling momenteel. Ze had meer dan eens tegenover andere Assassins gestaan op training, ook al waren die van haar niveau en niet bepaald hoger. En hoewel elk met dezelfde wapens vocht, ontwikkelde je toch een eigen stijl. En in tegenstelling tot net, was het geen beginner tegenover een gevorderde, maar twee tegenstanders die wisten wat het was om te vechten op leven en dood.
Het scheelde niet veel toen ze z'n uithaal blokte en wegdraaide om een nieuwe van haarzelf in te zetten. Ik stond tegenover iemand die sterker was en toch meer ervaring had, dus ik moest gebruik maken van de andere troeven die ik had. Ik maakte dan ook gebruik van de draaibeweging die ik had na m'n block om gelijk een nieuwe aanval in te zetten.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"