In a Heartbeat || One Direction || Speeltopic - Speeltopics

Het Begin:
Het is een uurtje of 12 's middags maandag 13 Januari en alle leden van One Direction zitten samen in het appartement van Harry in London. Alle drukte met familie en feestdagen zijn over en iedereen is terug naar hun normale leventje van school en werk. De jongens hebben norgteeds vrij en besluiten contact te zoeken met de toch wel heel leuke jongen en meisjes die ze op tour hebben ontmoet. Sommigen zullen op school zitten, anderen zullen net wakker worden, of net naar bed zijn. Dat is nou net het lastige met de andere tijdzones, waar de jongens niet aan hebben gedacht.

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 22:16 ]

Bowties were never Cooler

Nick Dean Turner
Ik keek, haast schrok, op van zijn woorden. Ze waren duidelijk gemeend, want Harry kon gewoon niet liegen. "Zeg dat nou niet. Zo goed ben ik niet en je helpt niet met het theaterbijgeloof." zei ik voor ik het snel afklopte op de ongelakte houten tafel. "Maar wel bedankt dat je zoveel vertrouwen in me hebt. Het is een hele leuke rol. Ik mag rennen, springen, zingen, vechten, klooien, drinken en sterven. Nu maar hopen dat iederewn me kan verstaan." Zelfs kiwis hadden er af en toe moeite mee, maar op het podium klonk ik juist vaak eerder Brits dan Kiwi. Naast het podium absoluut niet. Het zou wel weer iets vreemds zijn in mijn hersenen. Ik bladerde er snel doorheen toen ik me op een can de laatste paginas van het script realiseerde dat Harry en ik nu eigenlijk een familie zouden vormen als dit plan doorging. Ik zei het tegen mijn vriendje en glimlachte terwijl zijn lach weer door de kamer rolde. Hij bladerde wat verder in zijn blaadje en ik nog wat in mijn script tot ik een schijnbare pikante foto langs zag komen voor de webcam. "Waren dat jou bips in dat blaadje, lief?" Hoe kwamen die nou weer aan een foto van zijn achterste, als dat het was. Tuurlijk, hij had een geweldig achterste, maar wat deed dat in een blaadje? Ik wist dat ik me er niets van aan moest trekken, maar dat was toch wel best privé als je het aan mij vroeg. Als mensen het zo leuk vonden hem boodschappen te zien doen, prima, maar zijn bips? Dat vond ik een stuk minder fijn om met de wereld te delen. Toen viel me nog iets op. "Is dat trouwens mijn trui?" Ik was dat ding al tijden kwijt, dus dan zou dat mysterie ook zijn opgelost.

Bowties were never Cooler

Juanita Alessandra Cartillo
Ik wordt langzaam wakker. Het is 9 uur in de ochtend, iets aan de vroege kant. Bij Niall is het nu dus 12:00, het begin van de middag. Ik zucht, terwijl ik daarna met veel moeite de deken van mij afsla en langzaam mijn benen over de rand van het bed heen zwaai en deze op de grond plaats. Ik heb nog geluk dat ik vandaag wat later begin met werken, anders had ik er nog eerder uit gemoeten. Geeuwend loop ik naar de badkamer en spring vlug onder de douche, om me daarna te kleden in een simpele witte blouse met een simpele zwarte rok, die tot mijn knieën komt. De kleding die mij verplicht is te dragen in het restaurant waar ik werk. Op school zit ik niet meer. Na de middelbare school ben ik ermee gestopt, mijn pleegouders hadden het geld gewoon niet om mij nog verder te laten leren. Ik ben nu eenmaal niet in een rijke familie terechtgekomen toen ik geadopteerd werd, maar dat kan mij niet schelen. Deze mensen geven mij tenminste wel de liefde die ik in de jaren in het weeshuis gemist heb en dat is onbetaalbaar.
Ik pak mijn telefoon tevoorschijn, zodat ik Niall een sms'je kan sturen. Ja, mijn ouders waren niet rijk en daarom is het nog zo'n koelkast telefoon, die vergeleken met de iPhone van Niall ontzettend ouderwets is, maar mijn pleegouders hebben hier een tijd voor moeten sparen en uiteindelijk heb ik hem een paar jaar geleden voor mijn verjaardag gehad. Het ding typt vreselijk, maar zo is er in ieder geval nog iets van contact met de blonde Ier die ik zo ontzettend mis.
'Hey Niall.
Ben je al thuis? Veilig aangekomen? Ik ga zo naar mijn werk. Ik mis je.
x Juanita'
Na veel moeite is het me gelukt een fatsoenlijke tekst op het ultra-kleine schermpje te krijgen, waarna ik het sms'je verzend.

"Family don’t end in blood”

Harry Styles
Ik stak onschuldig mijn handen op, het enige wat ik deed was de waarheid spreken. Ik zou willen dat ik opvoering live kon meemaken, maar dat ging gewoon niet. Eigenlijk wilde ik nog iets zeggen, al leek het me beter om dat dan voor me te houden. Afwezig begon ik te bladeren en dronk mijn thee, hier werd ik altijd heel loom en slaperig van, niet dat -dat slecht was. Alleen wat minder nu ik niet de enige in mijn appartement was. Ik kon niet gewoon mijn bed weer inkruipen met bezoek, dat was onbeleefd. Wat later kwam ik op een pagina terecht die ik in een recordtempo omsloeg, wat blijkbaar nog te langzaam was geweest. Ik werd rood en sloeg met een vlakke hand tegen mijn voorhoofd. 'Laten we het er maar op houden dat ik straal bezopen was en me er niks meer van kan herinneren. Een oude vriend leek het wel grappig om die foto op twitter te plaatsen,' mompelde ik beschaamd. Ik probeerde het ongemakkelijke onderwerp van me af te gooien, wat mislukte door zijn vraag die volgde. 'Nee,' loog ik, en verstopte me een beetje achter het tijdschrift. Het hing nog steeds in mijn kledingkast en trok het aan als ik besloot de hele dag binnen te blijven. Het was warm en te groot, dus je mocht het me niet kwalijk nemen. Het kon nu onmogelijk nog ongemakkelijker worden, dus daar was ik wel blij om. In een poging nochalant te zijn legde ik het blad weer op mijn schoot en nipte wat van de thee terwijl mijn blik strak op de woorden gericht bleven, als wist ik dat het niet ging werken. Het was het proberen wel waard.

Because I love him, do I need another reason?

Nick Dean Turner
Ik zag hem schaamrood kleuren bij mijn vraag. Ik grinnikte zacht en luisterde al grinnikend naar zijn uitleg. Hrt was niet leuk voor hem omdat als het bij iemand anders was gebeurt, niet de hele wereld het zou weten, maar het was toch lichtelijk grappig. "Je hebt hele mooie bips, schat. Daar hoef je je zeker niet voor te schamen, maar ik hou ze liever voor mezelf." Wie de dominante was in onze relatie lag volgens mij nogsteeds in het midden. Soms was hij het en soms was ik het. Zelfs in die paar weken dat we wel fysiek samen waren was daar genoeg afwisseling in geweest. Mijn wangen werden watrood van warmte toen ik aan die korte tijd terug davht en nog wat rodrr toen ik me bedacht dat als ik ddaarheen zou gaan dat vaker kon gaan gebeuren. Ik besloot al snel een ander onderwerp aan te snijden, ook omdat ik die trui die hij aan had herkende. Een zachte lach rolde over mijn lippen toen hij overduidelijk loog. "Hij staat je goed hoor, lief, maar hij is misschien wat groot." Voor mij was hij eigenlijk wat aan de grote kant, al was het zoizo onmogelijk voor mij om nauwsluitende shirts en truien te vinden doormijn lengte. Broeken gingen vaak nog wel, maar shirts niet. En het feit dat ik haast een skelet was hielp ook niet mee. Mijn ogen gleden naar de klok onderin het scherm en toen weer naar Harry. Ik hoorde te slapen, maar dit was toch veel leuker en belangrijker.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik trok een wenbrauw op en grijnsde even brutaal. Dit was nou typisch het soort opmerking dat ik heel verkeerd kon opvatten. Nick merkte dat blijkbaar ook en werd rood. 'Wist je trouwens dat hier ook een bubbelbad is?' vroeg ik heel onschuldig. Ik had me er nooit voor geschaamd om dubbele opmerkingen te maken, dus nu zeker niet. De reacties erop waren altijd geweldig, daarom ging ik met veel plezier ermee door. Nick besloot al snel op het onderwerp van de trui over te springen, en ik maakte een wat klagelijk geluidje. 'Dat is juist de bedoeling, dat ding komt tot bijna halverwege mijn knieën. Dan kan ik me er zo fijn in opkrullen,' klaagde ik. Dat moest hij toch ook begrijpen, het was prettig als het koud was of als ik hem miste. Ik zag dat zijn blik even naar de hoek van het scherm ging, wat ik als de klok herkende. Voor hem werd het wel laat, wat betekende dat een van ons tweeën het zo moest gaan afkappen. Wat ik waarschijnlijk was, aangezien hij sowieso weigerde. 'Je moet zo wel echt gaan slapen, schat. Anders sta je straks nog te slapen op het podium,' zei ik met een klein glimlachje. Het moest zo toch echt gebeuren, anders zorgde ik daar wel voor. Hij mocht niet een grote kans verpesten om alleen maar even met mij te kunnen praten. Dat was oneerlijk. Met een zucht ging ik weer iets drinken, me voorbereidend op alweer een afscheid.

Because I love him, do I need another reason?

Nick Dean Turner
Ik keek op bij zijn woorden en zag de bekende brutale grijns op zijn gezicht. Zo'n zelfde grijns verscheen op mijn gezicht. Van veel van zijn dubbelzinnige opmerkingen kon ik zeker de lol inzien. "Als jij hem schoonmaakt ben ik overal voor in." zei ik, wetende dat niemand hier in huis me zou horen. Bij hem was dat volgens mij wel anders, maar het maakte me weinig uit. Zolang ze niet toekeken mochten ze van mijweten wat we uitspookten in onze vrije tijd. Toch schakelde ik over op een ander onderwerp omdat mijn hoofd weer veels te ver ging. Dat zou nog wel eens goed een natte droom kunnen worden vannacht. Ik grinnikte bij zijn uitleg over mijn trui. "Hij staat je beeldig, duw ik vind het niet erg." zei ik vrolijk. Ik had hier ook nog een van zijn vesten liggen. Hij was te klein, maar het was fijn om mee te knuffelen als ik me alleen voelde. Mijn ogen vielden op de klok in de hoek van het scherm en ik zuchtte. Ik wilde helemaal niet slapen, maar zoals Harry al zei: ik moest wel. "Dat weet ik, maar kan ik er wat aan doen dat je te leuk bent om weg te drukken? Daarbij heb ik jou ook wel eens wakker gebelt." Ik woelde even door mijn krullen en hoorde toen wat gestommel van boven. Dat was mijn moeder. Greg was blijkbaar aan het woelen en ik maakte te veel herrie. "Ik hou van je, Harry." zei ik zacht en misschien iets te plat om duidelijk te zijn.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Een grinnik rolde over mijn lippen door zijn reactie, en ging nog eens expres heel nonchalant met mijn tong langs mijn bovenlip. 'Dat is dan een deal,' grijnsde ik, voor hij op het volgende onderwerp oversprong. Ik was bijna een professional te noemen in mezelf inhouden met dit soort dingen, dat was ook wel nodig af en toe. Het kon me ook niet veel schelen dat in principe iedereen in de kamer kon meeluisteren als ze wilden, want het was mijn appartement en anders konden ze prima zelf weggaan. 'Mooi zo, want je krijgt hem toch niet terug.' In de tijd dat ik de trui had was ik gehecht aan het ding geraakt, en zou weigeren hem ooit nog af te geven. Ik trok mijn benen weer op zodat ik nu in een soort halve kleermakerszit zat, maar dan ook half liggend. Het had geen nut om volledig overeind te gaan zitten en ik had er ook geen zin in. 'Dat kan dan wel zo zijn, jij hebt me nooit wakker gebeld een aantal uur voor een belangrijk optreden. Dat ik nou zo'n egoïst ben heeft er niks mee te maken.' Bij hem op de achtergrond, boven waarschijnlijk, was er een zacht maar duidelijk gestommel te horen. Nieuwsgierig trok ik even mijn wenkbrauwen, ook al kon ik me bedenken wat er aan de hand was. Ik glimlachte liefjes naar hem door zijn woorden, die eigenlijk amper te verstaan waren, alleen als ik me heel goed inspande. 'Ik ook van jou, maar die had je volgens mij wel door,' grinnikte ik zacht. 'Moet ik nu bang worden dat iemand naar beneden komt?' vroeg ik. Eerlijk gezegd maakte het me niets uit, maar was misschien wel handig om te weten. Dan kon ik wat beter op mijn woorden gaan letten.

Because I love him, do I need another reason?

Nick Dean Turner
Ik glimlachte bij zijn woorden over mijn trui. Het was inderdaad een hele fijne trui en ik zou hem graaf terug willen, maar als hij er graag mee kroelde vond ik het ook best. Harry ging wat verzitten onder ons gesprek over mijn bedtijd. Zokon ik hem wat beter zien, maar niet veel. Toch zag ik hem al goed genoeg. Al had ik hem liever echt in mijn armen natuurlijk. Ik grinnikte bij zijn woorden. Was hij dat nou echt al vergeten? "L.A. Lief. Toen belde ik je om 3 uur s nachts om je weltruste te wensen en hebben we 3 uur gepraat terwijl je de volgende dag een groot optreden had." Toch was het wel wijs te gaan slapen. Boven hoorde ik gestommel dat het beaamde. Blijkbaar had Harry het ook gehoord, zijn geluid moest dan wel erg hard staan, want zijn wenkbrauwen schoten omhoog. Ik mompelde nog heel plat dat ik van hem hield. Blijkbaar kwam het toch door en ik glimlachte. Zijn vraag deed me even denken. "Mijn moeder of Greg en Aio zullen me zo wel komen zoeken. Misschien is het toch slim te gaan slapen, al wil ik helemaal niet. Ik wil hier blijven en praten met jou." Ik klonk als een klein kind wat z'n zin niet kreeg nu. "Nick Dean Turner. Hup naar je nest. Je vriendje is er morgen ook nog." hoorde ik de hoge heldere stem van mijn moeder zeggen. "Ja, mam. Een momentje." riep ik terug voor ik met een schaamrode blos naar Harry keek. Ik denk dat het voor nu toch wel gedaan is, schatje." zuchtte ik.

Bowties were never Cooler

Daniëlla-Luisa Adrinde María Araceli.

"Hey slaapkop," zegt hij plagend. Waarna hij grinnikt om mijn plagernij. "Sorry, hoe kan ik het goed maken?"
In het kamp slapen wij van zonsonder tot zonsopgang. Met uitzonderingen als je de wacht hebt gehad bijvoorbeeld. Ik heb mijn slaap echt nodig en heb er dan ook een hekel aan als ik de uren rust niet haal. Normaal word ik dan ook hartstikke boos, maar Liam is een uitondering. "Het is dat jij het bent."
"Ik mis je ontzettend, maar voor de rest gaat het wel goed. En met jou? Hetzelfde, het was leuk met familie, maar niet helemaal compleet zonder jou. Hopelijk zie ik je snel weer. En, hoe waren jou feestdagen?" verteld hij.
"Ik mis jou ook heel erg. Met mij gaat het ook wel goed. Nou ja, de feestdagen vieren we hier in het kamp niet echt. Ik hoop jou ook snel weer te zien." Ik zucht en gaap, met mijn hand netjes voor mijn mond, even. Met de feestdagen is het toch iets later geworden en nu ik toch iets vroeger op sta brengt dit me wel wat uit patroon. Opnieuw blaas ik mijn haar uit mijn gezicht, veeg de plukken geïrriteerd weg. "Wacht even," zeg ik Liam en trippel dan zo stil mogenlijk naar de tent waar we gezamelijk slapen. Daar haal ik mijn bendana, een enorm vest en een paar sokken. Het eerste wat ik kan vinden. Zo snel mogelijk schiet ik in de sokken, steek mijn armen in de mouwen en ga weer terug. Als ik weer bij de computer zit staat Jàson voor de webcam. "Wegwezen!" sis ik, niet al te aardig en ga weer zitten. "Sorry daarvoor," verontschuldig ik me, waarna ik de bandana vastknoop.

Reality's overrated.

[Junipher went Kerberos.]

Reality's overrated.

Harry Styles
Oké, ik had dus iets over het hoofd gezien. Gewoon vergeten, daar kon ik ook niks aan doen. 'Nou en,' mompelde ik kinderachtig. Ik vond nog steeds dat ik gelijk had en zou dat ook blijven doen. Ik wilde er nog een opmerking aan toevoegen, maar kreeg de kans niet door het geluid dat mijn aandacht nu trok. Ietwat waakzaam vroeg ik nog of er een kans was dat iemand naar beneden kwam, wat waarschijnlijk wel zo was. Ik lachte zachtjes om zijn toon, al had hij wel gelijk. 'Dat lijkt me inderdaad slim. Niet leuk, maar wel nodig.' Door de onverwachte stem van zijn moeder op de achtergrond schoot ik compleet in de lach, wat ik probeerde tegen de houden door een hand over mijn mond te plaatsen, wat toch mislukte. Het lukte niet eens om het een klein beetje te dempen, laat staan mezelf stil te krijgen. Zijn woorden maande me wel tot stilte, tot mijn verdriet. Ik pruilde zielig en zette grote oogjes op, waarna ik toch ook een zucht liet horen. 'Ik weet het, maar ik wil niet,' mompelde ik weer. 'Ben je me over hoe het gegaan is? Maakt niet uit hoe laat het is.' Ik wilde niet ophangen, helaas moest het wel en aan de andere kant hadden we met dit relatief korte gesprek wel grote stappen gezet, waar ik erg gelukkig mee was. Het was gewoon moeilijk en dat zou het ook altijd blijven, al had ik Nick hopelijk volgende maand bij me. En dan gaf ik geen garantie dat ik hem ooit nog liet gaan.

Because I love him, do I need another reason?

[ bericht aangepast op 1 feb 2014 - 19:42 ]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Nick Dean Turner
Ik hoorde Harry grinniken door de woorden van mijn moeder. Zelf vond ik het veel minder grappig. Ik was dan wel een jongen van 21, bijna 22, mijn moeder had toch echt nog best wat te zeggen over me. Ik vertelde haar maar dat ik zo ging slapen en keerde me toen naar Harry om het mede te delen. Zijn gezicht ging van lachend, naar triest en pruilend in minder dan een seconde. Een klein vertedert geluidje verliet mijn mond en ik kreeg heel erg de onmogelijke aandrang om hem te knuffelen. Nog een week. Dan wist ik of ik naar hem toe zou gaan of niet. Legde ik mezelf voor. Dat maakte het nog een beetje dragelijk. Ik zuchtte toch bij zijn woorden. "Ik weet het lief. Maar ik zal zeker bellen. Ik weet alleen niet of er na een eerste optreden al veel nieuws is. Meestal niet. Maar ik hou je op de hoogte." Ik ging nog even met mijn hand door mijn krullen. "Ik hou van je. Fijne dag nog en weltruste alvast." Ik blies hem nog een kort kusje toe. Daarna verliet een lange geeuw mijn mond. Ik was echt heel moe en ik wilde geen wallen, maar ik wilde ook niet degene zijn die zou ophangen. Harry kende me langer dan vandaag en die wist dat vast ook. Hij was namelijk bijna altijd degene die op hing, of ik moest echt tijdnood hebben, maar een minuut meer of minder maakte nu ook niet uit. Ik wilde gewoon niet een gesprek met hem afsluiten omdat ik niet wist wanneer we allebei weer zo'n schema hadden dat we op een redelijke tijd voor allebei konden kletsen. Vaak moest namelijk, net als nu, een van de twee al vrij snel weer weg, wat echt heel jammer was.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik stak kort mijn tong uit naar hem door het geluidje dat hij maakte. Het was gewoon niet eerlijk voor ons beide niet. Nog maar een maandje waarschijnlijk, dat kon ik wel volhouden. En anders werd ik er met veel geweld doorheen gesleept door mezelf en de anderen. Toch was hetgene dat ik ervoor zou krijgen het allemaal waard. Zuchtend haalde ik een hand door mijn haar. Als ik geluk had sprak ik hem vanavond of vannacht nog, en anders had ik pech. Langzamerhand moesten we het gesprek echt gaan afsluiten, al vond ik dat nog heel eventjes geen kwaad kon. Helaas hadden mijn gedachten hier niks mee te maken en had ik er niets meer om er tegenin te brengen. 'Snap ik, ik ben gewoon een zenuwpees, denk ik zo,' lachte ik met een wat trieste ondertoon. Hij had het volle recht zenuwachtig te zijn, ik niet. Toch was de kans groot dat ik de rest van de dag ijsberend door ging brengen, tot ergernis van de rest. 'Ik ook van jou. Dankje, en welterusten dan maar. Nog veel succes voor straks.' Het zag er niet naar uit dat Nick degene was die ging ophangen, zoals gewoonlijk. Dan werd die nogal pijnlijke taak weer aan mij overgelaten. Al had ik geen keuze meer, hij zag er nu erg doodop uit. Ik glimlachte lichtjes en zwaaide nog even, waarna ik het programma definitief wegklikte. Als verdoofd staarde ik naar het scherm, dat nu weer mijn homepage was. Een eenzaam gevoel bekroop me gelijk, terwijl ik omringd werd door mijn beste vrienden. Maar ja, die hadden ook alleen aandacht voor hun computerscherm. Ik klapte de laptop dicht en legde het op tafel zonder af te sluiten. Mijn benen trok ik op tot mijn kin en dronk wat verdrietig van de overgebleven thee, hopend op een kleine kans voor vanavond.

Because I love him, do I need another reason?

[Fluitsma -> 020314.]

stay safe because I like being alive at the same time as you