[RPG] Holiday Madness • One Direction • Topic 1 - Speeltopics

Begin:
Het vliegtuig is net geland en de jongens zijn weer terug in het regenachtige London, terwijl de bagage voor hun gehaald word kunnen zij zich al een baan uit het vliegveld wagen. Waar hun familie en vrienden -niet te vergeten de paparazzo en fans- al aan het wachten zijn. Maar sommigen hebben hele andere plannen dan rustig vakantie vieren, misschien gebeuren er dingen die de rest van hun leven bepalen. Worden geheimen die maandenlang verborgen misschien wel onthuld, niemand weet het.

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 16:49 ]

Because I love him, do I need another reason?

Marcel Styles
Ik was blij dat ze het met me eens was, maar verdween al snel toen ze er nog een opmerking achteraan gooide, en besloot het maar even te negeren. Hij grijnsde breed en ik zag de sprankeling in zijn ogen, waarna ik natuurlijk zijn knuffel beantwoordde. Toen hij na een tijdje begon over zijn koffer stopte hij abrupt in zijn zin en keek me met grote ogen aan, wat ik snapte aangezien Ben de koffer als laatste had gehad. Dat werd zoeken waarschijnlijk, die jongen kon af en toe nog erger zijn dan Louis, en ik kon het weten. Ik keek Alaska even niet-begrijpend aan bij haar opmerking, maar besloot het van me af te gooien. Mijn blik gleed weer naar de jongen die even op zijn lip beet, wat in mijn ogen betekende dat hij nog geen zin had om op te staan. Maar het moest een keer gebeuren, en liever te vroeg dan te laat, en liever niet op het moment dat de koffer onvindbaar zou zijn. Voorzichtig stond ik op en trok hem aan zijn hand omhoog, om vervolgens een arm om zijn middel te slaan en afwachtend naar Alaska te kijken, die ik toch ook bij haar hand pakte en meetrok. Eenmaal weer bij de grote hal zag ik iets waarvan ik nooit gedacht het ooit te zien, mijn broer die Ben een kus gaf. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik naar Louis, benieuwd of hij dit wist. 'Dit is... nieuw,'

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik nestelde me beter tegen Alaska aan toen ik haar armen om me heen voelde en trok Marcel ondertussen ook dichter tegen me aan, die mijn knuffel beantwoordde. Ja, het was goed om terug te zijn, om weer mijn knuffels te krijgen van de mensen die ik had gemist. De eerstgenoemde knikte enthousiast bij de woorden van het appartement waardoor ik de neiging had om in mijn handen te klappen, maar doordat ik beide mensen daarvoor los moest laten, rolde alleen een 'geweldig' over mijn lippen. Ik was gewoon heel erg blij dat deze twee het met elkaar konden vinden, want anders hadden we toch echt een probleem gehad. Ik wilde ze beide namelijk voor geen goud kwijt.
Een nieuwe 'geweldig' rolde over mijn lippen, deze keer alleen sarcastisch, bij de woorden dat Alaska Marcel gelijk gaf over mijn rust, die ik nodig zou hebben. Al wist ik dat ze wel gelijk hadden, want zo'n tour sloopte je en zodra je in de armen van de vertrouwde mensen zat, voelde je de vermoeidheid toenemen. 'Geef hem zijn gelijk nog even joh. Je hoort mij gelijk te geven,' zei ik, maar kon een zachte grinnik niet onderdrukken. 'Nee, ik hou nog altijd evenveel van jullie. Misschien nog wel meer ook,' voegde ik eraan toe, om bij allebei een kus op hun wang te plaatsen. Haar laatste woorden negeerde ik, omdat ik niet precies wist hoe of wat ik erop moest reageren, om mijn blik weer naar Marcel te laten glijden. Ik werd al snel overeind geholpen, om Marcel stevig vast te houden terwijl we naar de grote hal liepen. Niet zozeer om te blijven staan, maar om alles.
'Jup, dat bedoelde je dus,' verliet mijn mond, bij het zien van mijn broertje en Harry, tegen Alaska toen we eenmaal aan waren gekomen. 'Wat zouden de families Styles en Tomlinson toch met elkaar hebben? Er moet wat zijn tussen met die mensen en namen,' rolde nog over mijn lippen, om onschuldig naar Marcel te kijken en expres nog een kusje op zijn wang te geven. 'Niet dat ooit nog van je af wilt, want het liefste plak ik bij jou de andere naam er ook nog achteraan. En nee, ik wist het niet en dan na te gaan dat je broer een verschrikkelijke leugenaar is,' Het laatste rolde er eerder achter aan door de blik die ik alweer toegeworpen kreeg.


(Wat was de laatste reactie van Brook?)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Brooklin "Brook" Tomlinson

Mijn zenuwen werden alleen maar erger en nerveus begon ik rond te kijken en de stommen gedachten begonnen weer rond te spoken in mijn hoofd. Misschien vermeed hij me wel expres omdat hij me eigenlijk helemaal niet meer wou zien of misschien was hij wel vergeten dat ik bestond en stond hij te kussen met iemand anders maar voor ik verder kon panikeren voelde ik een paar sterke armen om mijn lichaam en het slechte gevoel was verdwenen. 'Op wie wacht je?' fluisterde Niall zachtjes in mijn oor en een siddering ging door mijn lichaam toen dat ik merkte dat hij eindelijk weer zo dicht bij me stond en ik moest zachtjes grinniken 'En is het erg als ik ook blijf wachten? Of wacht je heel misschien op mij, omdat je me gemist heb, net als ik jou gemist heb?' voegde hij aan zijn zin toe en ik begon weer zachtjes te lachen maar bloosde ook een beetje door zijn woorden. Ik draaide me om in zijn armen en keek in zijn prachtige blauwe ogen waardoor er spontaan een glimlach op mijn gezicht verscheen en ik keek hem spottend aan. ‘Wat krijg ik als ik toe geef dat ik hier op jou stond te wachten en dat ik je mega hard heb gemist?’ Vroeg ik met een speelse grijns en sloeg ik mijn armen ook rond Niall want ik moest toegeven ik was in tijden niet meer zo blij geweest.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Liam Payne.

Ze schudde haar hoofd. ''Liam, ik meen het. Maak je er nou geen zorgen over,'' mompelde ze en keek me aan. 'Oké dan, maar als er iets is kan je het tegen me zeggen.' zei ik. Ze schudde weer haar hoofd. ''Dat wil ik niet, ik wil niet zwak lijken. Ik kan sterk zijn als ik wil, maar nu brokkelt het stuk voor stuk af.'' zei ze en haalde diep adem, en sloot haar ogen weer. 'Ik snap het, maar als je huilt lijkt je niet zwak.' zei ik om haar te troosten. ''Wiens huis?'' vroeg ze en haalde haar armen weg van mijn middel, en ik nu ook mijn armen van haar middel. 'Waar jij je het veiligst voelt.' zei ik en glimlachte. Ze haalde een hand door haar haar en keek me aan. ''Zullen we het er gewoon niet meer over hebben en een leuke dag doorbrengen? Nu ben ik er toch.'' grinnikte ze en wiebelde met haar wenkbrauwen. Ik grinnikte. 'Ja, tuurlijk.' zei ik met een glimlach.

How far is far

• Imagines > Alaska. [De 'l' van Alaska is de hoofdletter 'i'.]

Harry Edward Styles.
Nadat ik Violet weer los had gelaten sloeg Ben een arm om mijn middel en prikte zachtjes in mijn zij. 'Die is Boo aan het aflebberen, schat,' zei hij tegen mij. Soms leek het wel of die jongen mijn gedachten kon lezen, aangezien hij had waarschijnlijk over Marcel had. Hij drukte nog een kus op mijn wang, wat mij licht liet blozen. Ik glimlachte en ging met mijn hand door zijn roodbruine krullen, om er daarna zachtjes een kusje op te drukken. Ik sloeg mijn arm ook om zijn middel en drukte hem iets dichter tegen mij aan.
'Wat zullen we straks gaan doen? We hebben nu eindelijk de tijd leuke dingen te doen,' fluisterde ik zacht in zijn oor. 'Al wil ik eerst Marcel nog gedag zeggen, als ik die vandaag nog kan vinden, en mijn ouders natuurlijk.'
Ik haalde mijn arm weg van zijn middel en pakte zijn hand vast, om er een zacht kneepje in te teven en daarna nog eens naar hem te glimlachen. Nu ik hem eenmaal weer in mijn armen had was het moeilijk die glimlach nog weg te krijgen van mijn gezicht, en dat zou de komende dagen waarschijnlijk nog wel zo blijven.

"Family don’t end in blood”

Marcel Styles
Zijn reactie toen Alaska me gelijk gaf was zacht gezegd lachwekkend, maar hij gaf al snel toe dat hij toch nog van ons hield, om vervolgens een kusjes op ieders wang te plaatsen. Dat was hem geraden ook. Toen ik beide meetrok om naar de koffer te zoeken hield Louis me stevig vast, voor meerdere redenen waarschijnlijk. Bij het aanzicht van Harry en Ben begrepen we wat de opmerking van het meisje daarnet nou werkelijk betekende, en om eerlijk te zijn was ik lichtelijk gekwetst dat mijn eigen tweeling het niet aan me verteld had. Ach ja, ik zou hem later nog wel uithoren. Ik keek op toen de jongen naast me wat zei terwijl hij onschuldig keek en nog een kusje gaf. Bij de woorden die volgden keek ik hem verbaasd aan, maar stemde in met het laatste. 'Dat is waar, meestal kon hij niet eens verbergen dat hij later naar bed is gegaan dan hij had afgesproken.' Ik schudde mijn hoofd bij de herinnering, we waren tien en zelfs toen was hij beter in liegen dan nu, en dat zei heel wat volgens mij. Rustig keek ik nog heel even toe, om vervolgens met Louis en Alaska, die ik nog steeds vast had, naar de twee toe te lopen. 'Bedankt nog voor het vertrouwen he?' begon ik sarcastisch tegen mijn broer, waarna ik glimlachte. 'Ik ben blij dat je terug bent.'

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Een siddering ging door het lichaam van Brook toen ik mijn armen, voor het eerst sinds tijden, weer een keer rond haar heen kon wikkelen, iets wat me gelijk weer op mijn plek liet voelen. Een zacht kusje plaatste ik op haar wang, om het daarna als de onschuldigheid zelf te spelen en mijn kin op haar schouder te plaatsen. Natuurlijk wist ik het antwoord op mijn eigen vragen ook wel, maar het was wel leuk om het meisje weer een keer te kunnen plagen, haar lach en rode wangen weer een keer te kunnen zien. Deze keer in het echt en niet alleen via skype, want dat was toch niet hetzelfde. Dat was ook de reden dat ik het nu al geweldig vond om terug te zijn in het regenachtige Londen en de reden dat ik ook zo graag terug wilde. Mijn ogen zochten die van haar op het moment dat ze zich omdraaide in mijn armen nog strakker om haar heen te slaan en dichter naar me toe te trekken. 'Ik wil je anders ook wel mee naar huis nemen hoor, want je ziet er wel uit als een heel leuk en lief iemand. Het perfecte vriendinnetje,' zei ik onschuldig en grijnsde met mijn tanden bloot, om een kus op haar lippen te plaatsen. 'Dan claim ik je bij deze gewoon,' voegde ik eraan toe voor haar woorden tot me binnendrongen. 'Hmm, alles wat je maar zou willen? En de woorden dat ik jou ook heel erg heb gemist?' antwoordde ik, om haar vragend aan te kijken. Nee, het was niet gelogen, want allebei de vragen waren wel de waarheid. Ik zou alles doen om de glimlach op haar gezicht te houden.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Mijn reactie vond Marcel volgens mij wel lachwekkend, iets wat nog zacht uitgedrukt was, maar het maakte me niet uit. De woorden die mijn mond hadden verlaten, waren namelijk ook niet helemaal serieus, wetende dat ik in mijn achterhoofd had dat ze gelijk hadden. Toch zou Marcel straks, als we eenmaal thuis waren -maar dat ook echt ons thuis-, nog lang niet van me afzijn. Een brede grijns verscheen bij die gedachten al op mijn gezicht terwijl ik meeliep, om niet veel later Harry en Ben te zien. Ik kon het niet laten om mijn mond erover open te trekken, maar stiekem ook nog een extra paar woorden liet vallen, wat zorgde voor een verbaasde blik van de jongen naast me. 'Je weet heel goed waar ik met mijn gedachten zit, Styles,' verliet mijn mond en als dat niet het geval was, dan moest hij beter op gaan letten, of kwam hij er vanzelf wel achter met de tijd. 'Nu voel ik me ergens ook wel stom,' rolde uit mijn mond bij zijn bevestiging, maar ook gekwetst, omdat ze beide niets hadden gezegd. Zowel mijn broertje als mijn beste vriend, waar ik dag en nacht mee opgescheept zat de laatste maanden, niet terwijl wij toch wel eerlijk waren geweest. Marcel trok ons al snel weer mee, maar uiteindelijk bij de andere gevoegd, liet ik de jongen los, om me op zijn rug te wurmen, om me als een koalabeertje aan hem vast te klampen. Mijn armen stevig rond zijn nek en mijn benen rond zijn middel, nadat ik duim naar mijn moeder had als teken dat ik het begreep toen zij een poging probeerde om duidelijk te maken dat mijn koffer bij haar stond. Daar hoefde we dus niet meer naar te zoeken. 'Ja, fijn dat jullie zo in ons geloven,' rolde over mijn lippen als toevoeging bij de woorden van Marcel. 'Maar ik kan niet ontkennen dat jullie leuk zijn samen.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

-

[ bericht aangepast op 19 jan 2014 - 10:52 ]

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Benedict Thomas Tomlinson
Ik glimlachte bij zijn gewoel door mijn krullen en zijn arm om me heen. Ik was echt heel blij hem weer bij me te hebben. Zelfs al was dit de eerste keer dat we samen in de openbaarheid samen waren. Het voelde wat onwennig, maar maakte het er niet minder prettig om. Mijn wangen werden lichtjes rood bij zijn woorden, maar vooral door mijn gedachten die erop volgden. Ik knikte bij zijn volgende woorden. Dat snapte ik wel. Ik had Lou al gezien, heel kort, veels te kort, maar ik had hem wel gezien. Nog voor we een stap konden zetten kwamen Marcel en Louis al onze kant op. Ik begon nerveus met mijn voeten te schuifelen en kroop ongemerkt wat achter Harry. Louis zat dan wel op Marcel zijn rug, wat echt heel schattig was, hun woorden zorgden niet dat mijn spanning af nam. Toen ze eenmaal hun complimentjes hadden gemaakt, die mijn wangen rood deden kleuren, begon ik te ratelen. "Sorry. Het spijt me heel erg. Ik durfde gewoon niet. Ik was veels te bang dat iemand boos zou worden of lullig zou gaan doen. Zelfs mama wist het niet, vraag haar maar. Dit is eigenlijk de eerste keer dat we in het openbaar ook maar handen vasthouden. Tot nu toe was dat alleen bij een van ons thuis als niemand in de buurt was, of we spraken via Skype. Maar nu het uit is ben ik wel een beetje opgelucht, hoe bang ik ook ben voor de reacties op school en in de sportschool. Ik kan er nu toch niet aan veranderen en dat wil ik ook niet. Ik heb namelijk het meest geweldige vriendje wat er is." Met die woorden keek ik even met mijn grote stralende ogen en een verliefde glimlach naar Harry en kneep zacht in zijn hand, terwijl ik wat heen en weer bleef wiebelen. Mijn ogen gleden al snel weer naar onze broers, stuiterend en gespannen wachtend op hun antwoord.

Bowties were never Cooler

Jessie Rose Parker

'Niet huilen, lieverd. Het is niet dat ik je niet vertrouw, maar ik ben toch 3 maanden weg geweest en meestal verwacht je dan wel een bericht je als je vriendin zwanger blijkt te zijn.' Ik glimlach zwakjes. 'Ik wou je verassen en je gezicht zien als ik het je zou vertellen. En niet via een beeldscherm,' zeg ik. Misschien komt het er een beetje bot uit,m aar zo is het niet bedoelt. 'Ik hou zo veel van je,' zegt hij. Ik glimlach. 'Ik hou ook heel erg veel van jou,' zeg ik tegen hem. Hij drukt een kusje op mijn buik. 'En van jou ook, Pukkie,' zegt hij. Ik glimlach weer. 'Weet je al wanneer je bent uitgerekend?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Ongeveer over zes maanden denk ik. Ze zeiden nog niet veel en ik moest erg hard huilen omdat ik bang was dat jij het misschien heel erg zou vinden en je dan bij me weg zou gaan,' zeg ik. Het komt moeilijk naar boven omdat ik bang ben dat het misschien verkeerd valt. 'Maar dat gevoel ging al snel weg en ik denk dat het ons wel moet lukken,' zeg ik. Ik kijk naar hem. Hoewel hij heel vaak weg is heb ik er vertrouwen in dat hij een hele goede vader zou zijn.

Spoiler alert: you will save yourself

Harry Edward Styles
Ben knikte bij mijn woorden. Niet lang daarna kreeg ik Marcel en Louis in het oog, die zelf al deze kant op kwamen. Ik zag dat Ben nerveus met zijn voeten begon te schuifelen terwijl hij langzaam wat achter mij kroop. Louis zat op Marcel's rug, die twee waren gewoon gemaakt voor elkaar. Altijd wisten zij te bereiken dat mensen hen een ontzettend schattig stel vonden, net als nu het geval was bij mij.
'Bedankt nog voor het vertrouwen hé?' zei mijn tweelingbroer sarcastisch tegen mij. 'Ja, fijn dat jullie zo in ons geloven,' voegde Louis eraan toe. 'Maar ik kan niet ontkennen dat jullie leuk zijn samen.
Ik werd een beetje rood. 'Sorry Marcel, sorry Lou, we durfden het gewoon nog niet te vertellen. We wisten niet of jullie dat wel leuk zouden vinden. Ik bedoel, Ben is het broertje van mijn beste vriend en tegelijk dus ook het broertje van het vriendje van mijn broer. We wilden het jullie wel vertellen, maar nog niet meteen. Dat durfden we niet.'
Ook Ben begon druk zijn excuses aan te bieden. Maar ik was allang blij dat ze in ieder geval zeiden dat we leuk waren samen en het er dus niet naar uitzag dat ze er boos om waren.
Marcel glimlachte. 'Ik ben blij dat je terug bent.'
Ik glimlachte ook. 'Ik ook, ik heb je gemist, broertje,' zei ik en sloeg mijn armen om mijn tweelingbroer heen. Zo bleef ik een tijdje staan, waarna ik hem weer losliet. Het knuffelde namelijk niet al te handig doordat Louis nog altijd op Marcel's rug zat.
Ben keek intussen weer naar mij, met grote stralende ogen en een verliefde glimlach. Hij kneep even in mijn hand, waarna zijn ogen weer naar onze broers gleden. Ik glimlachte ook en kneep zachtjes terug in zijn hand. Vlinders fladderden rond in mijn buik. De gevoelens die ik voor deze jongen had, waren gewoon onbeschrijflijk.

"Family don’t end in blood”

Marcel Styles
Ik begreep precies wat hij bedoelde, daar niet van, maar het overviel me gewoon even. Langzaam knikte ik bij zijn volgende woorden, nog steeds een beetje verdwaasd door het feit dat mijn broer blijkbaar al een tijdje een relatie had met Ben. Niet dat ik ertegen was of zo, helemaal niet zelfs, het was gewoon vreemd dat geen van ons twee iets gemerkt had. Je zou denken dat -dat niet zo makkelijk te verbergen was, verkeerd gedacht dus. Toen ik Louis en Alaska naar de twee had meetrokken liet de eerste me los, om vervolgens de koala uit te hangen op mijn rug. Ik liet hem maar, zo zwaar was hij toch niet. Hij gaf nog een toevoeging bij mijn opmerken over het vertrouwen, en ik was het eens met feit dat ze wel leuk waren samen. Harry begon zich te verontschuldigen en Ben verschool zich half achter hem en begon een hele uitleg te ratelen, om vervolgens met stralende oogjes naar de jongen op te kijken. 'Ben, Harry, we zijn ook niet boos. Hoogstens een beetje teleurgesteld dat jullie het zelfs ons niet verteld hebben, wij zijn immers degenen die er het eerst voor uit zijn gekomen,' zei ik met een poging tot mijn schouders ophalen, wat mislukte omdat het nogal moeilijk ging met Louis die op mijn rug zat. Harry sloeg zijn armen om me heen en ik deed hetzelfde, in hoeverre dat ging althans, en na een tijdje lieten we elkaar los. Het was goed om hem te zien, niet alleen omdat ik hem gemist had, maar ook in deze staat, zo gelukkig met Ben. 'Jullie zijn wel inderdaad erg leuk met z'n tweeën.'

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik klom langzaam bij Marcel op zijn rug, om me als een koalabeertje aan hem vast te klampen en zijn warmte gelijk weer te voelen. Het feit dat de jongen niets zei, liet me lekker zitten, om mijn kin op zijn schouder te leggen en heel af en toe een kusje op zijn wang te plaatsen. Niemand kon me het kwalijk nemen, want ik had nog van maanden in te halen. Daarbij was het ook verslavend en mocht, of wist, iedereen dat de jongen bij mij hoorde.
Ondertussen liet ik de woorden van zowel Harry als Ben tot me doordringen. Het zou mijn logica wel weer zijn, maar ik snapte gewoon echt niet waarom ze bang waren om het aan ons te vertellen, want als iemand blij voor ze moest zijn, waren wij dat toch wel? Net of wij altijd slecht reageerde, of niet blij zouden zijn. Daarbij denk ik ook misschien leuker had uitgepakt dan dat we er zo achter waren gekomen. Niet dat we er nu nog iets aan konden veranderen, of dat het de reacties veranderde.
Ik knikte dan ook langzaam bij de woorden van Marcel. 'Ik krijg nu ook het idee, dat jullie vinden, dat wij altijd zo slecht reageren op alles, omdat jullie bang zouden zijn dat wij het niet leuk zouden vinden,' gaf ik eerlijk toe, want dat gevoel kreeg ik ergens wel, ook al wist ik wel dat het niet zo was. 'Daarbij kies je niet voor de liefde, maar overkomt het je, hé krullenbol,' voegde ik eraan toe, om mijn handen door Marcel zijn haar heen te halen, maar al snel weer stevig om hem heen te slaan. Niet dat ik de jongen niet had gekozen als het wel als keuze zou zijn, want Marcel was toch echt degene die mijn leven compleet maakte.
Ik had de neiging om me netjes op te stellen en van Marcel zijn rug af te klimmen bij de knuffel van de twee broers, maar mijn benen die weigerde, lieten me toch zitten. 'Maar we blijven jullie inderdaad leuk vinden en het excuus is aanvaard voor deze keer. En nu we toch bezig zijn met opbiechten, om volgende dingen ook te voorkomen....' Ik draaide mijn hoofd ietwat, om Marcel aan te kijken. 'Marcel heeft ook nog leuk nieuws er aan toe te voegen, als jullie geïnteresseerd zijn,' voegde ik er grijnzend aan toe, het stiekem gewoon leuk vindende om het uit zijn mond te horen.

[ bericht aangepast op 9 jan 2014 - 21:07 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer