[RPG] Holiday Madness • One Direction • Topic 1 - Speeltopics

Begin:
Het vliegtuig is net geland en de jongens zijn weer terug in het regenachtige London, terwijl de bagage voor hun gehaald word kunnen zij zich al een baan uit het vliegveld wagen. Waar hun familie en vrienden -niet te vergeten de paparazzo en fans- al aan het wachten zijn. Maar sommigen hebben hele andere plannen dan rustig vakantie vieren, misschien gebeuren er dingen die de rest van hun leven bepalen. Worden geheimen die maandenlang verborgen misschien wel onthuld, niemand weet het.

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 16:49 ]

Because I love him, do I need another reason?

Marcel Styles
De jongen liet me even los toen zijn moeder hem op de schouder tikte, en wachtte beleefd af. Ik ging niet tussen hem en zijn familie instaan. Daarna wikkelde hij zijn armen weer om me heen, en zei zacht dat ik daar nog wel achter kwam, zoals ik al zei, hij was daar nogal vaag in. Ik had wel een klein vermoeden, maar die ging ik niet hardop uitspreken. Hij legde kort uit waarom hij het niet verteld had en had zelf ook geen idee waar mijn broer uithing, waarna hij zich weer van me los maakte en meetrok naar een plek waar het niet zwart van de mensen zag. Ik zuchtte even, natuurlijk had hij het door, hij had altijd alles door, hoe goed ik het ook probeerde te verbergen. Nu moest ik het wel vertellen, want hij zou toch door blijven vragen. 'Het is erger geworden,' zei ik zacht, wetend dat hij dan zou snappen wat ik bedoelde. Ik studeerde nu al een aantal maanden rechten, en je zou denken dat mensen daar een stuk begrijpender zouden zijn, nou mooi niet dus. Zacht uitgedrukt werd ik daar net zo min geaccepteerd als op de middelbare, en ik wist gewoon niet waarom. Ik sloeg mijn ogen neer zodat ik zijn reactie niet hoefde te zien, want meestal reageerde hij nogal fel op dit soort dingen. 'Maar wat wou je me vragen?' zei ik, proberend van onderwerp te veranderen.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Ik lig wat beduust in haar armen met Harley stevig tussen ons in geknuffelt, wat die aandachtsgek echt niet erg vond volgens mij. De paparazzi kwam inmiddels naar ons toe met allerlei vragen. "Niet nu" was het enige wat ik kon uitbrengen. Ik kon nu echt alles niet meer bevatten. De stres, het slaap gebrek, het geluk en de nieuwe stres en verwarring waren me echt even te veel geworden. Ik wist nog net Louis een glimlach te werpen voor zijn felicitatie. Toen stond Jessie op en zelf krabbelde ik langzaam ook omhoog en pakte harley's riem. Beschermend sloeg ik een arm om haar heen en stopte het ringdoosje terug in mijn broekzak. 'Thuis schuif in hem om je vinger." mompelde ik. Haar woorden kwamen half binnen, maar ik knikte gewoon en liet me omhelzen door mijn familie. Ik knuffelde ze allemaal terug en keek toen naar Jessie. "Morgen komen we naar Bradford, maar ik ga graag nu eerst slapen." mompelde ik. Mijn moeder gaf me nog een kus op mijn voorhoofd en toen sloeg ik mijn arm weer om Jessie's middel, waarbij mijn hand net op de zijkant van de bolling van haar buik kwam te liggen. ''Jij rijd." Nee, als ik nu zou rijden zouden we binnen 5 minutten tegen een boom crashen... En dan te bedenken dat ons appartement 10 minuten rijden was.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik zette mijn capuchon af, net als mijn pet, die ik bij een van mijn zusjes op haar hoofd zette en ook in een knuffel trok. Het feit dat ik hier nog niet met tranen in mijn ogen stond verbaasde me lichtelijk, want dat gevoel had ik wel, had ik altijd zodra ik mijn dierbaren weer in de armen kon sluiten na een lange reis. Ik bleef dicht bij Marcel in de buurt, want hem had ik toch nog wel het meeste gemist, ondanks ik hem ook het meeste had gesproken. 'Ik wil jouw gedachten straks nog wel horen, hé? Ik wil kijken of we hetzelfde denken en het je zou bevallen,' zei ik zachtjes, om een zachte grinnik te laten horen. 'En ik hou ook van jou hoor, Styles,' voegde ik er nog aan toe toen hij zuchtte toen ik hem meetrok, het doorhad. Ik kende hem nu eenmaal, hij kende mij en zulke dingen konden we nu wel van elkaar te weten komen zonder woorden, of hoe goed de ander het ook probeerde te verbergen. Ik zette me op een bankje neer waar het rustig was, om de jongen met een bezorgde blik aan te kijken. Zijn woorden liet me voor een seconde mijn ogen sluiten, om mijn woede, die langzaam opkwam, te onderdrukken. Toen ik eenmaal weer mijn ogen geopend had, zag ik Marcel zijn ogen neerslaan en trok ik hem op mijn schoot, om mijn armen opnieuw om hem heen te wikkelen. 'Je had het me moeten zeggen, schat,' zei ik zacht, ondanks we beide wisten dat ik dan hoogstpersoonlijk het eerste vliegtuig terug hiernaartoe had gepakt. Ik beet even op mijn lip, niet wetende wat ik moest zeggen, want ik snapte niet dat mensen zo reageerde op de jongen, want hij was een schat met een hart van goud. Ze moesten hem eens een kans geven. 'Ze kunnen het niet hebben dat jij alles hebt,' zei ik zachtjes, wetende dat mensen ook daarom zo konden reageren. 'Je bent slim, schattig, lief, zorgzaam, het perfecte vriendje, de perfecte jongen en vriend. Je ziet overal het positieve van in en hebt natuurlijk een vriendje die heel veel van je houd, ondanks hij er niet heel veel is, maar er wel alles aandoet om bij je te zijn,' zei ik zachtjes, om een kusje op zijn wang te plaatsen. 'En die reden, die ik nu niet allemaal op ga noemen, omdat het er onbeschrijfelijk veel zijn, maken dat mensen jaloers zijn en niet inzien wat voor geweldig iemand ze missen,' zei ik nog net zo zacht, om bij zijn laatste vraag mijn rugzak af te doen en daar in te rommelen. 'Aller, aller, allerliefste Marcel, sluit als eerste je ogen maar voor ik iets ga zeggen,'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
'Misschien,' grijnsde ik licht toen hij grinnikte. 'En dat is wederzijds,' vervolgde ik toen hij me meetrok. Hij ging op een bankje zitten op een plek waar het niet al te druk was en ik ging er voorzichtig naast zitten. Hij keek me bezorgd aan, maar veranderde al snel in woede toen ik zei wat er werkelijk was. Hij sloot zijn ogen even, en nadat hij ze weer open had gedaan trok hij me bij zich op schoot en sloeg zijn armen om me heen. 'Weet ik, maar je had al zo veel te doen en ik wou niet dat je -je nog meer zorgen ging maken,' antwoordde ik zacht, waarna hij even niet meer wist wat hij moest zeggen. Toch vervolgde hij met een verhaal waarvan ik van het meeste zou willen zeggen dat het niet waar was, behalve dan dat hij van me hield, want dat had hij door de tijd heen wel laten merken. Al wist ik soms niet waar ik hem verdiende. Hij drukte een kus op mijn wang en sprak weer even, waarna hij wat in zijn tas rommelde. Ik wist niet wat ik kon verwachten, dat wist je maar nooit met hem, maar deed toch braaf wat er van me gevraagd werd en sloot mijn ogen. Nu werd ik heel erg nieuwsgierig, want hij had altijd wel iets waarmee hij me kon verassen, en wachtte in spanning af.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 1:18 ]

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
'Toeeeee,' zei ik met een pruillipje, grote ogen en een smekend stemmetje. 'En dat zorgt voor een glimlach op mijn gezicht,' vervolgde ik naar waarheid, omdat mijn eerste reactie al snel was omgetoverd in een idioot brede grijns met lichtgekleurde wangen, waar hij alleen voor kon zorgen. Eenmaal op het bankje, waar ik het mee naartoe trok, kreeg ik te horen waar Marcel meezat, wat bij mij voor woede zorgde. 'Marcel, ik heb het nooit te druk voor jou en ik wil niet dat je dit allemaal opkropt tot ik terug ben, want dan ga ik me juist zorgen maken,' zei ik, want hij wist net zo goed als mij dat hij voor mij een van de belangrijkste personen was.
Een verhaal verliet al snel mijn mond waar de jongen, volgens mij, al snel weer op wilde zeggen dat het niet waar was. Dat was de reden dat ik al snel weer verder sprak. 'Marcel, alles is tot het laatste letter waar en ik wil er niets anders over horen,' begon ik waarna ik mijn verhaal over de redenen dat ik van hem hield begon, ook al had ik gezet van niet. 'Ik hou ervan hoe je ogen glinsteren als je vrolijk bent, die twinkeling die mijn hart steeds weer doet smelten. Je lach, van de kuiltjes in je wangen en je zoete lippen. Ik hou van je armen, waar ik me veilig in voel. Je handen en je vingers, die zorgen voor brandende plekken op mijn huid. Ik hou van je persoonlijkheid. Hoe je altijd aardig bent tegen iedereen, je beleefdheid. Hoe ruzies probeert te vermijden en een glimlach op je gezicht krijgt. Maar het meest hou ik van je liefde. Je liefde en het geluk dat je uitstraalt wanneer we samen zijn, als je iets is gelukt waar je voor hebt gevochten, wat precies mijn gevoelens weerspiegelt. Eigenlijk zijn het alle grote en kleine dingen, die jou maken tot de jongen wie je bent. Zonder het kleinste detail ben je Marcel niet meer. Ook al laten anderen je denken van niet, je zal altijd speciaal voor me zijn, ik zal altijd van je houden en als iemand de ander niet verdiend, dan ben ik het wel.'
Overschakelend op het andere onderwerp erna wachtte ik tot de jongen zijn ogen dicht had, om eerst een kus op zijn lippen en een zachte grinnik te laten horen, om vervolgens niet lang te pesten en zijn hand te pakken. Uit mijn tas haalde ik een sleutelbos, deze leggende in zijn hand, om deze weer dicht te vouwen terwijl ik mijn mond al naar zijn oor bracht. 'Open je ogen, maar onthoud dat dit pas een klein begin is,' fluisterde ik.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Edward Styles
Duf open ik mijn ogen en knipper een paar keer, voor ik me realiseer dat ik niet in mijn bed lig maar in een vliegtuigstoel zit. Het besef dat het vliegtuig al een tijdje weer op de grond staat komt al snel zodra ik opmerk dat ik één van de weinigen ben die er nog in zit terwijl de rest het toestel allang heeft verlaten. Ik rekte me uit en stond toen vlug op uit mijn stoel, omdat ik niet kon wachten om mijn ouders, Marcel, Violet en - niet te vergeten - Ben weer te zien. Ik haastte mij uit het vliegtuig en keek in het rond, zoekend naar mijn vriendje, beste vriendin en familie, wat niet gemakkelijk is aangezien ik word afgeleid door gillende fans die met borden en spandoeken staan te zwaaien. En vergeet de paparazzi niet, die er ook bij stond met flitsende camera's.
Violet en Marcel zie ik nog niet meteen, maar mijn ogen hebben Ben inmiddels wel al gevonden. Het zien van mijn vriendje zorgt ervoor dat mijn hart een sprongetje maakt. Ik begin te rennen. 'Ben!'
Fans springen voor me, smekend om een foto of een handtekening, maar ik excuseer me en wring me erdoor heen, waarna ik weer verder ren, op de voet gevolgd door de gillende meisjes.
Ik rol met mijn ogen. Soms werd ik wel een beetje gestoord van de fans, al hield ik wel van ze. Zonder hen waren we tenslotte nooit gekomen waar we nu staan met One Direction. Maar het zou wel fijn zijn als ze mij af en toe gewoon wat rust gunnen. Ik ben net weer terug en wil nu gewoon tijd doorbrengen met de mensen om wie ik geef.
Eindelijk heb ik Ben bereikt. Ik sla mijn armen stevig om hem heen. 'Ik heb je gemist,' fluister ik zachtjes.

"Family don’t end in blood”

Jessie Rose Parker

'Thuis schuif ik hem om je vinger,' zegt Zayn, en ik glimlach. Hij stopt het doosje terug in zijn broekzak. 'Morgen komen we naar Bradford, maar ik ga graag nu eerst slapen,' zegt hij. Ik knik. Ik ben op dit moment absoluut niet moe, maar dat komt gewoon door all gebeurtenissen van net. Hij slaat zijn arm om mijn middel en samen lopen we naar de auto. 'Jij rijd,' zegt hij, en ik klim achter het stuur. Het is maar tien minuten rijden naar huis. Op de radio hebben ze het nu al over onze verloving. Hoe weet iedereen dat zo snel? Ach ja, het maakt me allemaal niet uit. We komen aan bij het appartement en ik loop naar binnen. Eindelijk rust, en vooral geen paparazzi meer die ons allemaal vragen stelt. Ik laat mezelf op de bank vallen. 'Eindelijk kunnen we gewoon praten,' zucht ik. Ik kijk niet eens meer als mijn mobiel een geluidje maakt. Het zijn of felicitaties of haatberichten. Harley springt bij mij op schoot. Ik glimlach. 'Aandachtstrekker,' zeg ik, en ik knuffel hem.

Spoiler alert: you will save yourself

Benedict Thomas Tomlinson
Opeens hoorde ik een nieuwe vlaag van gegil. Ik keek hoopvol springend de kant van het gegil op en zag een paar springerige krullen die ik uit duizenden herkende. Ik liet Louis's koffer prompt uit mijn handen kletteren en rende zijn kant op om mijn armen om hem heen te slaan. En dat was eigenlijk het hele verhaal van hoe mijn familie en de rest van de wereld te weten kwam dat ik wat met Harry had. Ik keek met een glimlach naar hem op en ging op mijn tenen staan om hem zacht een kusje op zijn wang te geven. Ik voelde zijn stoppels tegen mijn lippen, maar daardoor was het niet minder fijn om dit weer te kunnen doen. "Ik jou ook. Heel erg." Even keek ik hem recht aan in zijn heldere groene ogen. "Ik ben gewoon blij om je weer vast te kunnen houden." mompelde ik zacht voor ik mijn gezicht in zijn borst verbork en zijn heerlijke geur opsnoof. Hoe raar het misschien ook klonk, dit had ik het meest gemist: Zijn warmte en zijn geur. de kleinde dingetjes die Harry echt uniek maakten. Niemand kon daar tegenop voor mij. Onze broers zouden inmiddels wel weer samen verdwenen zijn, maar ik vond het zo erg nog niet om hier gewoon met hem te staan zolang het kon.

Zayn Malik
Al snel waren we thuis. Gelukkig want ik was echt doodop. Ik liep achter Jessie aan naar binnen, maakte Harley's riem los, zette mijn koffer bij de trap, met mijn jas en de riem erop voor ik me voorover op het tapijt naast de bank liet vallen en daar gewoon bleef liggen. Mijn mobiel stond nog uit van de vliegreis en daar ging ik binnekort ook geen verandering in brengen. Ik zou namelijk bedolven worden onder alle berichtjes. Ik draaide me om en ging staarde naar het plafond terwijl ik probeerde te bevatten wat er in hemelsnaam op het vliegveld allemaal was gebeurt. Het eerste wat ik deed was Jessie's hand pakken en de verlovingsring om haar vinger schuiven. Het was een zilvere ring met een zwart diamantje erin. Hopelijk vond ze hem mooi. Ik had hem in Los Angelos gekocht de dag dat we vrij waren. net toen de ring om haar vinger zat, gelukkig paste die, sprong harley van haar af middenop mijn buik en ging zo liggen dat mijn hele borst en buik onder hem lagen. Alle lucht was door zijn sprong uit mijn longen geduwd en het ademen ging nu wat minder makkelijk. Toch aaide ik de hond met een glimlachje over zijn hoofdje terwijl ik alles liet bezinken wat me was overkomen net op het vliegveld.

Bowties were never Cooler

Liam Payne.

Eindelijk zijn we weer aangekomen in London. Ik zou de jongens ontzettend gaan missen, en de optredens natuurlijk ook. Maar nu ben ik bij mijn familie en mijn andere vrienden, ook mijn beste vriendin. Ik heb ze echt gemist, en ik weet dan ook niet hoe gauw ik het vliegtuig uit moet komen, net zoals de rest die al lang het vliegtuig uit gesprint waren. Ik rende bijna uit het vliegtuig naar mijn ouders en zussen toe, die ik meteen allemaal in een omhelzing trok. Maar ik miste iemand, mijn beste vriendin was er nog niet, terwijl ik die eigenlijk nog het meest heb gemist. Ik moet haar al een tijdje iets vertellen, maar ik had er nooit echt het juiste moment voor. Ik zou het haar vandaag vertellen, maar ze was er niet. Ik hoopte dat ze nog zou komen, anders zou ik het een andere keer zeggen. Maar nu had ik eindelijk het lef ervoor, wat overigens niet lang zal duren denk ik.

How far is far

Jacelyn Caverè Merrald

Ik had mijn wekker te laat gezet en dat zorgde mij ervoor om mij uit mijn eigen bed te strompelen, alles te doen in een kwartier en dan ook nog naar het vliegveld te gaan om Liam weer naar een lange tijd te zien. Ik pakte een cracker uit de kast en een pak drinken, nu zo snel mogelijk naar het vliegveld te gaan. Nu voelde ik me heel erg slim door mijn wekker, maar ja. Ik had geen make-up op, maar dat kon me op het moment niets schelen, ik moest eenmaal snel weg en over mijn make-up deed ik echt uren door mijn perfectionistische kant van mezelf. Een diepe zucht verliet mijn lippen toen ik bij een stoplicht kwam. Ik was blij dat ik mijn eigen auto had, zo kon ik makkelijk overal heen, ik had een lange tijd naar vandaag uitgekeken. De dag dat ik Liam weer zag. Eindelijk. Ik parkeerde bij het vliegveld en sprintte naar binnen. Mijn ogen scanden de ruimte tot ik zijn familie zag en niet veel later hem zelf. Ik rende naar hem toe en gaf hem een knuffel. "Liam! Ik heb je gemist." Zuchtte ik en glimlachte. Stiekem ademde ik zijn lucht in die ik al veel te lang had gemist.

I don't want you to die, I want you to suffer.

Marcel Styles
Zoals ik wel verwachtte kreeg ik gelijk weer een hele speech over me heen, waardoor ik toch lichtjes glimlachte en zorgde voor een blos. 'Je bent veels te lief,' mompelde ik, om vervolgens mijn armen om de jongen heen te slaan. Hij zei wel dat hij degene was die mij niet verdiende, maar ik wist toch heel zeker dat het andersom was. Hij kon alles en iedereen krijgen die hij maar wilde, en ik nam het de fans niet kwalijk dat ze hem wilden. Dat zei niet dat ik nooit jaloers was, want dat was ik wel degelijk af en toe. Bijvoorbeeld met die interviewers die te ver gingen me bepaalde opmerkingen of handelingen. Zoals gevraagd deed ik mijn ogen dicht, waarna hij me kort kuste en grinnikte, en ik rolde inwendig met mijn ogen. Hij pakte mijn hand en legde er iets in, wat ik aan de structuur herkende als sleutels, om hem daarna weer dicht te vouwen. Ik deed mijn ogen weer open en het was inderdaad een sleutelbos, en keek vragend naar de jongen. 'Wat heb je nu weer gekocht?' zei ik zacht grinnikend, maar wist zeker dat hij er dit keer geen gras over had laat groeien. Het was iets groots, ik kon het aan hem zien.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
De lichte glimlach van de jongen en de blos liet een tevreden glimlach op mijn gezicht verschijnen. Hij kon ertegenin brengen wat hij wilde, maar dit was wat ik vond, voelde en kwam recht uit mijn hart, dus het was ook nog eens de waarheid.
Ik ging wat naar achter zitten, om de jongen nog dichter tegen me aan te trekken, nog steeds niet van plan hem los te laten. Mijn moeder zei ook altijd dat als je wist dat iets je kostbaar was, je het nooit meer los moest laten en gezien ik mijn toekomst nu in mijn armen had, wist ik wat me te doen stond.
'Dat komt omdat ik dat van jou leer,' zei ik zachtjes, om een nog bredere glimlach te laten zien, eenmaal zijn armen om me heen, en legde mijn hoofd tegen me aan. Ik was moe, maar had ondertussen wel energie genoeg en zeker nu ik deze jongen weer aan mijn zijde had, wetende dat ik ook niets anders wilde dan bij hem zijn. Van alles en iedereen was ik het allerliefste bij hem. Verder had ik eigenlijk ook niemand nog en wilde ik niemand anders. Natuurlijk probeerde de paparazzi wel weer eens wat te verzinnen, of de interview, maar mijn antwoorden waren daar ook altijd heel duidelijk op.
'Je weet niet half hoeveel je voor me betekent,' zei ik zachtjes, dit keer wel doelende op het gene wat ik niet veel later in zijn handen duwde. De vraag van de jongen, samen met de vragende blik, liet me alleen maar onschuldig lachen, allebei wetende dat ik het toch wel gelijk zou zeggen. Dit was iets waar ik zelf te enthousiast voor was, om omheen te blijven draaien. 'Dat, mijn allerliefste Marcel, zijn de sleutels van ons nieuwe appartement,' antwoordde ik zachtjes, maar met een stralende glimlach. 'Iets wat ik voor de tour al had willen overhandigen, maar toen was het nog niet helemaal rond en nu wel.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne.

Ik was inmiddels een beetje aan het praten met mijn ouders, en keek ondertussen rond of ik Jacelyn tussen de menigte kon ontdekken. Wat nu dus nog niet het geval was. Waar kon ze zijn? Waarschijnlijk was ze vergeten haar wekker te zetten, of was haar weker gewoon weer kapot. Ik was in gesprek met een van mijn zussen, toen ik weer keek of Jacelyn er aan kwam. Ik wou me weer omdraaien, toen ze aan kwam rennen, en gaf me een knuffel. Ik knuffelde haar terug. "Liam! Ik heb je gemist." Zuchtte ze. 'Ik jou ook' zuchtte ik nu. 'Waar was je?' vroeg ik grinnikend. Waarschijnlijk zou ik een verhaal over een wekker krijgen. Ik heb haar zo gemist, en het boeide me niet dat ze iets te laat was, ik was allang blij dat ze er nu is. 'Ik heb je zo gemist.' zei ik nu voor e tweede keer.

How far is far

Jacelyn Caverè Merrald

'Ik jou ook' zuchtte Liam, waarna ik even glimlachte. "Waar was je?'' Ik zuchtte even, maar liet hem niet los. "Je kent het verhaal, mijn wekker. Zoals altijd." Mompelde ik. "En vergeef het me dat ik geen make-up op heb." Zei ik nog en grinnikte. 'Ik heb je zo gemist.' Zei hij voor de tweede keer, wat mij aan het lachen maakte. "Ik ook, ik ook. Hoe heb je nou die maanden alleen met mij overleefd?" Grapte ik en liet hem toch los. Ik kon hem eindelijk weer in levende lijve knuffelen en zien, niet via de webcam of wat dan ook, ik moest ook leven met het feit dat ik hem moest delen met andere miljoenen meiden - al was ik zijn vriendin niet, maar het metafoor dan. "Nu ik eraan denk, ik moet een nieuwe wekker kopen." Dacht ik hardop na en keek Liam glimlachend aan. Ik ging op mijn tenen staan en drukte een kus op zijn wang. "Jezus, stoppels. Scheer je eens." Zei ik en wreef over mijn lippen, waarna ik hem beledigd aankeek.

I don't want you to die, I want you to suffer.

Liam Payne.

Ze zuchtte even, maar liet me niet los. "Je kent het verhaal, mijn wekker. Zoals altijd." mompelde ze. 'Ja, ik ken het verhaal maar al te goed.' grinnikte ik. "En vergeef het me dat ik geen make-up op heb." zei ze en grinnikte. 'Je hebt helemaal geen make-up nodig.' zei ik. Het klinkt misschien cliché, maar puur natuur is mooier. Ze lachte toen ik zei dat ik haar zo gemist heb. "Ik ook, ik ook. Hoe heb je nou die maanden alleen met mij overleefd?" grapte ze, en liet me uiteindelijk los. 'Bijna niet.' grinnikte ik. Ik had de jongens, dus ik heb het wel overleefd, maar ik heb haar wel ontzettend gemist. "Nu ik eraan denk, ik moet een nieuwe wekker kopen." zei ze, en keek me glimlachend aan. 'Ja inderdaad.' Zei ik lachend. Ze ging op haar tenen staan en drukte een kus op mijn wang. "Jezus, stoppels. Scheer je eens." zei ze en wreef over haar lippen, waarna ze me beledigd aankeek. 'Ja mevrouw, ik zal me in het vervolg scheren.' zei ik lachend. Ik had me inderdaad al twee weken of zo niet geschoren, ik had er gewoon geen zin in.

How far is far