The cursed house in the woods [200w] - Speeltopics

De regels:
(gelieve deze door te lezen voor je überhaupt begint met het aanmaken van je rol)
• Er is een minimum van 200 woorden.
• OOC is altijd alleen in het praattopic.
• 16+ is toegestaan, houd het netjes.
• Je bestuurt alleen je eigen personage(s)
• Niemand is perfect.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie.
• Reserveringen blijven 3 dagen staan.
• Denk goed na voor je meedoet.
• Max. 2 Personages per persoon. (Man en vrouw)
• Alleen ik maak de topics aan! Tenzij ik daar iemand anders voor vraag.
• Houd bij het aanmaken van rollen het aantal mannen en vrouwen een beetje gelijk.
• Van te voren wordt er niet besproken wie een relatie krijgt met wie.
Als je je niet aan deze regels houd, zal ik je moeten kicken uit deze RPG.

De rollen:
• Chase Carter - RapunzeI (pagina 5)
• Micardo Guiseppe Vercini - Neverland (pagina 17)
• Drake Justin Parker - Kendizzzzle (pagina 2)
• Jongen
• Noah Riker Constantines - Teresa (pagina 5)
• Raven May Winter - Roww (pagina 17)
• Cassie Elora Mears - Bash (pagina 3)
• Meisje gereserveerd voor BarnOwl
• Agnes Meryl Ellery - Sheridan (pagina 18)
• Athalia Sevillia Espironaz - EIias (pagina 7)

Geesten van McAllister's (maximaal 4)
• Euphemia (Mia) Ainsley Cresent McAllister - Candira (pagina 10)
• Lily McAllister - Saviorself (pagina 9)

Belangrijke topics:
- Praattopic
- Rollentopic


Het begin: De kinderen hebben al enkele uren in de bus gezeten en zijn inmiddels op de plek van bestemming aangekomen. Een paar mensen besluiten zich los te rukken van de grote massa en met een klein groepje rond te gaan dwalen.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 12:33 ]

---

26 - 02 - '16

-Zeg, dit is niet het praat topic -

---

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Is er dan al een nieuw?

---

help

-Nee Ik weet niet of ik een nieuwe mag openen-

---

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Heb je het al gevraagd?

Alles komt zo bitcherig over met die smiley

---

help

-Dat is waar
En nee dat heb ik nog niet gevraagd, ga het nu wel vragen-

---

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Oke.

---

help

Cassie Elora Mears
In het huis is het niet veel warmer dan buiten. Het enige wat binnen fijner is, is dat hier geen wind is. Aan de stof op de schilderijen in de hal te zien, is hier erg lang niemand geweest. Ik veeg wat stof van een schilderij, met mijn handschoenen aan want ik wil niet dat mijn handen helemaal grijs en stoffig worden. Zachtjes nies ik om al het stof. Het schilderij dat te voorschijn komt is mooi, maar niet iets van een bekende schilder. Het is landschapsschilderij. Ik bestudeer het even en vraag me af of het hier in de buurt gemaakt is, aangezien het geschilderde een bosachtiggebied is.
      Dan bedenk ik me weer dat ik naar binnen was gelopen om de rest van de groep te zoeken en ik loop verder, nog steeds met kleine stapjes, aangezien ik bang ben dat er plots een geest te voorschijn zal komen en als ik zachtjes doe dan hoort hij of zij mij misschien niet. Ik hoor een zachte piep en wanneer ik achterom kijk, zie ik tot mijn verbazing Micardo staan. Ik dacht dat hij allang weg was gegaan. 'Cassie?' zegt hij stapt, terwijl hij verder het huis in loopt. 'Cassie – Athalia maakte maar een grapje, niets meer. Wil je mee terug naar het kamp? De anderen zwerven vast ergens rond in het huis, maar het is nutteloos om ze in je eentje te gaan zoeken.' Zijn stem klinkt bezorgd, maar op mijn gezicht is een wat gekwetste uitdrukking gekomen. 'Oh, oké...' zeg ik zacht. Ik had mijn hand al uitgestoken om zijn hand aan te nemen, maar na een korte aarzeling een voordat onze handen elkaar raken, trek ik mijn hand terug en schud ik lichtjes mijn hoofd. 'Ik vind het niet fijn om ze hier te laten. Straks gebeurd er iets... Jij en Athalia mogen wel terug gaan.' Aarzelend bijt ik op mijn lip. 'Dan kunnen jullie even alleen zijn, of vind je haar niet leuk? Want je wordt steeds zo rood als je haar loslaat.'
      Ik wil net weer verder lopen, als ik me nog iets bedenk. 'Micardo,' begin ik, 'waarom was je ineens weg bij die kookcursus? Plotseling kwam je niet meer opdagen en ik had nog wat rondgevraagd maar niemand wist wat er was of waar je heen was...'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

      • Micardo Guiseppe Vercini

'Oh, oké ...' Alhoewel de stem van Cassie niet meer dan een lichte fluistering is – voel ik een vreemde vorm van opluchting door mijn lichaam stromen wanneer ze haar hand uitsteekt om de mijne vaste te nemen. Echter, het moment dat onze handen slechts centimeters van elkaar zijn verwijderd zie ik tot mijn lichte verbazing Cassie haar eigen hand terug trekken en vervolgens haar hoofd zachtjes heen en weer schudden. 'Ik vind het niet fijn om ze hier te laten. Straks gebeurt er iets ... Jij en Athalia mogen wel terug gaan. Dan kunnen jullie even alleen zijn, of vind je haar niet leuk? Want je wordt steeds zo rood als je haar los laat.'
Met mijn hand nog steeds uitgestoken in de lucht – wat er enkel en alleen koud en verlaten uit ziet door de kleine afwijzing van Cassie – staar ik verbluft naar haar gezicht, niet wetend of ik haar woorden serieus moet nemen of niet. Ik durf op de een of andere manier niet over mijn schouder te kijken – bang dat ik de ogen van Athalia ontmoet, terwijl er een lichte rode gloed op mijn kaken is verschenen. Was ik daadwerkelijk rood geworden op de momenten dat ik Athalia los liet, of had Cassie het enkel en alleen verbeeld door de schemering die al was gevallen in het bos? Ik kon het me in ieder geval niet bewust herinneren – daarnaast kende ik Athalia nog meer een uur, wat niets kon betekenen ... Toch?
      'Micardo. Waarom was je ineens weg bij die kookcursus? Plotseling kwam je niet meer opdagen en ik had nog wat rondgevraagd, maar niemand wist wat er was of waar je heen was ...' De woorden van Cassie doorbreken opnieuw de stilte die tussen ons in is komen hangen – terwijl mijn wangen nog roder worden door het plotseling vragenvuur dat op me af wordt geschoten.
'Ik was dit huis niet binnen gekomen om jou te halen – als ik eigenlijk met Athalia alleen zou willen zijn, Cassie.' Mijn woorden komen langzaam naar buiten, omdat ik iedere zin die ik formuleer drie keer controleer voordat ik hem daadwerkelijk uit durf te spreken. Dit was niet de plaats om hierover te praten – noch het feit dat ik me uberhaupt moest verantwoorden voor Cassie. 'Ik ken Athalia net een uur – aangezien ik haar zo'n beetje heb meegetrokken in het donkere bos om jou te gaan zoeken,' laat ik er dan ietwat beschuldigend achteraan volgen. Ik vond het niet leuk dat Cassie me aan zag als iemand die anderen in de steek laat om alleen bij een meisje te zijn – helemaal bij een meisje dat ik geeneens goed kende, nog niet in ieder geval.
      Mijn ademhaling maakt een ietwat angstig geluid wanneer ik hem fel naar binnen zuig – Ik wist dondersgoed dat ik nog antwoord moest geven op Cassie's tweede vraag, maar dat leek op de een of andere manier nog moeilijker dan aangeven dat ik niet alleen met Athalia in de bossen door zou willen brengen ; tenminste niet op de manier die Cassie in haar gedachten leek te hebben.
Ik had nog geen enkel persoon van mijn studie verteld waarom ik voor een lange periode was verdwenen. Niemand wist af van mijn depressie, die in had geslagen als een bom na alle lange jaren van schuldgevoel die ik gehad had tegenover de dood van mijn familieleden. Uberhaupt wist niemand af van de depressieve vlagen die ik nu en dan kreeg – waarbij ik 's nachts schreeuwend wakker werd van de angstdromen die me overvielen over Florentina die angstig mijn naam riep.
'Ik had wat persoonlijke problemen,' mompel ik dan zachtjes – terwijl ik mijn blik op de grond richt. 'Ik – Ik werd ingehaald door problemen uit het verleden en dat kon ik niet handelen, waardoor het allemaal escaleerde en ik tijd voor mezelf nodig had,' laat ik er dan nog zachter achteraan volgen.
      Wekenlang na mijn terugkomst op de campus was ik er bang voor geweest dat iemand zou weten wat er met me was gebeurd – wat er met mijn familie was gebeurd. Maar, na enkele weken kreeg ik geen vragen, noch waren er personen die zich hardop afvroegen waar ik was geweest, wat een grote opluchting voor me was. Nu leek alles in een keer weggeslagen te worden door de voorzichtige vraag van Cassie – alhoewel ik wist dat de vraag oprecht was en ze ook het volste recht had om hem uberhaupt te stellen.
'Zullen we nu terug gaan naar het kamp,' fluister ik dan hees – terwijl ik me omdraai naar Athalia en kort mijn blik gebroken op haar gezicht werp.

[ bericht aangepast op 2 feb 2014 - 10:42 ]

---

•

x Athalia Sevillia Espironaz

      'Wanneer we terug zijn in het kamp moet je even naar je been laten kijken. Het klonk namelijk alsof je meer pijn hebt dan je toe durft te geven – en daar zou niemand mee rond moeten lopen,' de woorden die Micardo zei zorgde ervoor dat ik nog een minuut buiten stond. Nadenkend over de woorden, ik liep inderdaad met een pijn rond die alleen mensen begrepen als ze het zelf hadden. Toch was Ewing Sarcoom aardig zeldzaam. Het was de ergste soort geweest kwa bot, ik kon het laatste woord eigenlijk nooit uitspreken. Ik was al erg verbaasd geweest toen ik het zo makkelijk tegen Noah zei. Mijn grijs/groene ogen sloegen neer en keken naar het oude hout. Ik liep achter Micardo het huis binnen en stond stil toen ik de woorden van Cassie hoorde en ik verstijfde.
      'Ik vind het niet fijn om ze hier te laten. Straks gebeurd er iets... Jij en Athalia mogen wel terug gaan... Dan kunnen jullie even alleen zijn, of vind je haar niet leuk? Want je wordt steeds zo rood als je haar loslaat.' Op mijn gezicht kwam een frons te staan. Ik luisterde nog even naar de zinnen, en ik voelde hoe klanken zich opkropte in mijn keel. Ik maakte een geluidje zacht geluidje waardoor ik merkte dat mijn stem octaven hoger was geworden. Ik nam een adem en wilde net beginnen aan mijn zin toen Micardo voor mij sprak.
      'Zullen we nu terug gaan naar het kamp,' zei Micardo's stem hees en hij gaf mij een een gebroken blik die ik eerder had gezien in mijn moeders ogen. Toen mijn broertje was overleden. Deze jongen man had gewoon iemand verloren die eigenlijk de zon in zijn leven was geweest. Degene die door niemand vervangen kon worden. Zoals mijn broertje was geweest voor mijn familie. Hij was altijd het enige leuke geweest. Hij was mijn enige vriend geweest. Mijn ouders waren minder streng voor hem dan voor mij. Ik Mijn ogen draaide naar de grond en ik knikte even, en wende mijn ogen op Cassie.
      'Cassie, nog even over dat ene van wat je dacht. Ik doe niet aan relaties. Op geen enkele manier, geen vriendschappelijke dus ook niet liefdes,' zei ik zo rustig mogenlijk als het kon voor mijn gevoel. Eigenlijk wou ik haar ogen uit krabben. Ik hielt er niet van als mensen dachten dat ik iets had met mensen op elk vlak dan ook. Maar ik kon het Cassie niet kwalijk nemen. Ze kon alleen mijn naam. Wist niets van mijn verleden of karakter af. Ze was net een puppy die je niet kon straffen voor iets dat ze niet wist. Zo voelde het voor mij.

[ bericht aangepast op 1 feb 2014 - 16:25 ]

---

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

[Wanneer gaat de rest van de mensen naar het huis? Want volgens mij gaan Cassie, Athalia en Micardo alle drie liever terug, maar dat niet, alleen moeten ze wel een reden hebben om daar te blijven, die sneeuwstorm dus, maar dan moet de rest wel eerst komen]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Yep, maar ik wacht op Agnes. Misschien dat zij kan voorstellen om ze te gaan halen, aangezien het begint te sneeuwen? :x]

---

help

-Ik wacht ook om weer verder te kunnen, aangezien er volgens mij verder niemand van het groepje heeft gepost ..?-

---

Little do you know

[Misschien van Raven naar Evangeline? Op de vorige pagina staat die, aangezien ze ook niemand heeft. (:]

[ bericht aangepast op 1 feb 2014 - 19:57 ]

---

help

Teresa went Tolkien.

---

help

Tolkien schreef:
[Misschien van Raven naar Evangeline? Op de vorige pagina staat die, aangezien ze ook niemand heeft. (:]

Zou kunnen, ik zie wel even of dat kan d:
Ik schrijf morgen wel wat, ga nu naar bed want ik begin dood moe te worden cx

[ bericht aangepast op 1 feb 2014 - 23:24 ]

---

Little do you know