The cursed house in the woods [200w] - Speeltopics

De regels:
(gelieve deze door te lezen voor je überhaupt begint met het aanmaken van je rol)
• Er is een minimum van 200 woorden.
• OOC is altijd alleen in het praattopic.
• 16+ is toegestaan, houd het netjes.
• Je bestuurt alleen je eigen personage(s)
• Niemand is perfect.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie.
• Reserveringen blijven 3 dagen staan.
• Denk goed na voor je meedoet.
• Max. 2 Personages per persoon. (Man en vrouw)
• Alleen ik maak de topics aan! Tenzij ik daar iemand anders voor vraag.
• Houd bij het aanmaken van rollen het aantal mannen en vrouwen een beetje gelijk.
• Van te voren wordt er niet besproken wie een relatie krijgt met wie.
Als je je niet aan deze regels houd, zal ik je moeten kicken uit deze RPG.

De rollen:
• Chase Carter - RapunzeI (pagina 5)
• Micardo Guiseppe Vercini - Neverland (pagina 17)
• Drake Justin Parker - Kendizzzzle (pagina 2)
• Jongen
• Noah Riker Constantines - Teresa (pagina 5)
• Raven May Winter - Roww (pagina 17)
• Cassie Elora Mears - Bash (pagina 3)
• Meisje gereserveerd voor BarnOwl
• Agnes Meryl Ellery - Sheridan (pagina 18)
• Athalia Sevillia Espironaz - EIias (pagina 7)

Geesten van McAllister's (maximaal 4)
• Euphemia (Mia) Ainsley Cresent McAllister - Candira (pagina 10)
• Lily McAllister - Saviorself (pagina 9)

Belangrijke topics:
- Praattopic
- Rollentopic


Het begin: De kinderen hebben al enkele uren in de bus gezeten en zijn inmiddels op de plek van bestemming aangekomen. Een paar mensen besluiten zich los te rukken van de grote massa en met een klein groepje rond te gaan dwalen.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 12:33 ]

---

26 - 02 - '16

      • Micardo Guiseppe Vercini

'Het maakt me niet uit als je ze kapot maakt, dan koop ik wel nieuwe. Je hebt het koud en met handschoenen blijven je handen teminste warm.' Alhoewel ik het woord "nee" al op mijn lippen heb liggen – is Cassie een geheel stuk sneller dan ik van te voren had verwacht. Binnen enkele seconden voel ik hoe mijn hand wordt vast genomen door Cassie – waarna er een aangenaam warme handschoen overheen wordt geschoven. Inmiddels heb ik het woord "nee" opnieuw naar binnen gezogen ; de warmte die de kleine handschoen me gaf kon ik op geen enkele manier weigeren, helemaal wanneer ik me bedacht dat het hoogstwaarschijnlijk nog een geheel stuk kouder ging worden wanneer de sneeuw langer op de grond en het huis lag. Diep van binnen wenste ik nog steeds dat ik gewoonweg thuis zat, bij mijn grootmoeder – maar aan de andere kant wist ik dat ik er op dit moment minder problemen mee had, omdat Cassie op dit moment naast me zat en haar warmte met me deelde.
'Zo,' hoor ik haar glimlachend zeggen wanneer ze eveneens haar sjaal aan me heeft afgestaan en haar lichaamswarmte door wordt gegeven in mijn nek. Hoogstwaarschijnlijk zie ik er op dit moment belachelijk uit – maar door de temperatuur kon het me op dit moment vrij weinig schelen. Normaliter gesproken vond ik mijn kleding sowieso niet interessant, maar het leek plotseling interessanter te zijn met Cassie in de buurt – of Athalia, of zelfs Raven. Ik was niet gewend aan de aandacht van zo veel personen – helemaal niet van vrouwelijke personen.
      'Misschien hebben we zelfs wel geluk dat we nu in het huis zitten. Ik denk dat het in de tent een stuk kouder zou zijn – tenzij je op elkaar ligt misschien,' hoor ik Cassie dan voorzichtig uitbrengen – zowel tegen mij als tegen zichzelf. Alhoewel haar woorden overduidelijk kalmerend bedoeld waren – spannen al mijn spieren zich onbewust aan. Was ze op dit moment gewoon in mijn neus aan het wrijven dat ze vannacht – wanneer we terug kwamen in het kamp – lekker met Chase in zijn tent kon kruipen en het zo "warm" kon krijgen? Had ze dan daadwerkelijk niet door wat ze van zichzelf liet zien en dat ze totaal niet na dacht over de dingen die er konden gebeuren?
'Ja – Daar zal jij geen problemen mee hebben, of wel?' Met een gemaakte glimlach kijk ik opzij, terwijl ik twijfel over het feit dat ik de sjaal en de handschoenen weer aan haar terug moet geven. 'Die Chase boft maar, dat iemand zichzelf zo maar vrijwillig aanbiedt om met hem "warmte" te delen,' mompel ik er dan zachtjes achteraan, terwijl ik mijn blik naar beneden richt – op de handschoenen die plotseling geen warmte meer af lijken te geven en enkel en alleen maar pijnlijk tegen mijn huid branden.
'Ik wist geeneens dat jullie een stelletje zijn – dat moet het namelijk zijn. Welk meisje duikt er anders zo naïef bij een jongen in de tent? Iedereen weet toch onderhand wel wat jongens dan van meisjes verwachten,' brom ik dan zachtjes – terwijl mijn humeur nog lager zakt dan de temperatuur die op dit moment in het huis hing.

[ bericht aangepast op 14 feb 2014 - 13:21 ]

---

•

Cassie Elora Mears
'Ja – Daar zal jij geen problemen mee hebben, of wel?' zegt Micardo glimlachend, maar het ziet er niet naar uit dat hij die glimlach meent. Een verwarde frons verschijnt op mijn gezicht. Op elkaar liggen is toch niet erg, als je het daardoor warm krijgt? Of zou hij niet leuk vinden dat ik zo dicht op hem zit? Mijn blik glijdt naar de stoffige grond en voor de zekerheid schuif ik een stukje bij hem vandaan.
'Die Chase boft maar, dat iemand zichzelf zo maar vrijwillig aanbiedt om met hem "warmte" te delen,' mompelt hij zacht, waardoor ik enkel verwarder raak. Mijn hoofd begint er pijn van te doen. 'Wat bedoel je?' vraag ik zachtjes, maar volgens mij hoort hij het niet. 'Ik wist geeneens dat jullie een stelletje zijn – dat moet het namelijk zijn. Welk meisje duikt er anders zo naïef bij een jongen in de tent? Iedereen weet toch onderhand wel wat jongens dan van meisjes verwachten.' Door de toon waarop hij het zegt, gaat mijn gezichtsuitdrukking van verward naar gekwetst en schuif ik nog iets bij hem vandaan. Op de plek waar ik net zat is een lichte afdruk van mijn billen en benen in het stof te zien. Normaal gesproken had ik dat grappig gevonden, maar ik ben niet echt in de stemming om vrolijk te zijn. 'Chase en ik zijn geen stelletje,' zeg ik zachtjes. 'Ik was mijn tent vergeten en aangezien Noah wegliep kon ik niet bij hem in de tent, dus hij wilde dat vast ook niet en Chase was de eerste die het aanbod en hij is altijd wel aardig tegen mij geweest en hij was de eerste die het vroeg. Het zou gemeen zijn als ik nee zou zeggen en ik was bang dat na hem niemand het meer aan zou bieden en dat ik dan buiten zou moeten slapen en ik houd niet van buiten slapen. Er zijn alleen maar enge beestjes en ik dacht eerst dat er wolven en beren zouden zijn, die mij op zouden eten. En als ik nu buiten zou moeten slapen, dan zou ik ingesneeuwd raken en doodvriezen.' Ik stop even met praten om mezelf wat kalmer me te krijgen, maar het lukt niet echt. Voorzichtig, om mijn make-up niet uit te vegen, veeg ik een traan uit mijn ooghoek. 'En wat zou er dan g-gebeurd moeten zijn. Ik snap je echt niet.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Flynn Wesley Hale

Mijn handen sloeg ik om mezelf heen en staarde in het duister. Ik had elk paar ogen deze dag ontweken, mijn lichaamshouding gaf af dat ik nergens zin in had. Mijn oma had me aangemoedigd, ze had met mij gebeld een gesprek dat meer dan een uur duurde. Ze had me overtuigd dat ik op kamp moest, ik was het er niet mee eens geweest. Maar iedereen die mijn oma leerde kennen, wist dat ik gelijk had als ik sprak over haar overtuigingskracht. Mijn oma kon van alles gedaan krijgen, enkel door woorden te gebruiken. Duisternis maakt me gelukkig, dacht ik wrang en ging op de grond zitten. Moeizaam, maar toch het ging. Mijn handen waren koud geworden, en ik blies door mijn vuisten heen om ze warmer te maken. Het lukte voor even, daarna koelden ze weer af en voelden ze aan als twee ijsklompen. Ik sloot zijn ogen, waardoor ik geen verschil zag tussen de duisternis en zijn donkere oogleden. Ik dacht aan de muziek die ik twee dagen geleden nog had gecomponeerd. Het was een stuk geweest, waarin ik al zijn liefde had gelegd. Liefde voor zijn oma, zijn opa. Liefde voor het land waarin ik geboren was, het land dat ik miste met heel mijn hart. Ik stond op en zocht op tast af naar een lucifer die ik in mijn zak had gestopt. Met een sierlijke streek stak ik mijn sigaret aan, en rookte bedenkelijk. Het puntje van zijn sigaret verlichtte de ruimte, ik was gaan zitten in de kelder. De kelder waar het donker was, waar ik geen geluid hoorde, ik tijd voor mezelf had.
'Flynn, je hebt trekjes,' had mijn oma op een dag gezegd. Ik had zich klaar gemaakt voor de reis naar Amerika, de opmerking van mijn oma had me verrast.
'Wat?' had ik haar verbaasd gevraagd.
'Je zit het liefst in het donker, kijkt om je heen alsof je in je eigen wereld beland bent.' Ze was stil gebleven, 'Terwijl het lijkt alsof anderen je niets kunnen schelen.' Ik had mijn schouders opgehaald, mijn oma wist alles. Mijn opa had erbij gestaan en had dom staan grijnzen. Hij had zijn hand op de schouder van zijn vrouw gelegd. Mijn oma had gekeken alsof ze de woorden al terug wilde halen. 'Als u zo jong was als ik, wist u waarom,' had ik gezegd. Ik had mijn grootmoeder een zoen op haar voorhoofd gegeven, mijn grootvader een ferme handdruk en had hen verlaten.
Ik blies de rook uit, en bleef in het donker zitten tot mijn sigaret op gerookt was. Toen de sigaret op was gooide ik het op de grond en trapte het uit. Ik stond langzaam op, en liep de trap op, die ik net had ontdekt. Boven scheen het licht naar binnen, het deed pijn aan mijn ogen toen ik in het volle licht stond. Ik betrapte mezelf op de gedachte dat ik liever in de kelder was blijven zitten. Ik sloot de deur achter zich, maar haalde mijn hand open aan de houten deur. 'Shit,' schold ik hardop.

[ bericht aangepast op 14 feb 2014 - 21:43 ]

---

If you don't know where you're going, any road will get you there

Noah Riker Constantines || 23
De pijn deed Noah weer tot zichzelf komen en hij vloekte toen hij naar zijn handen keek. Zijn huid had al opengelegen van daarnet, toen Athalia zo nodig tegen hem moest oplopen, en het bloed was al gestold, maar dat had hij er niet beter op gemaakt toen hij met zijn nagels in zijn handpalmen had gedrukt.
      De jongeman vloekte en had erg veel zin om tegen iets aan te schoppen. Zijn paniekerige gevoel had plaatsgemaakt voor frustratie, maar Athalia had zo nodig het verkeerde moment moeten kiezen om hem te komen treiteren.
      Echt waar, ze was aardig op weg om een gebroken kaak te krijgen... Ze besefte waarschijnlijk nog half niet hoe gelukkig ze kon zijn dat Noah wist hoe hij zich kalm kon houden. Maar als hij dat niet zou kunnen, zouden ze hem nu in een gesticht hebben opgesloten.
      Noah's blik flitste naar de plaats waar het meisje stond, met die typische spottende blik in haar ogen. Ze zag eruit alsof ze op het randje van een hysterische lachbui stond. Als de ruimte niet zo donker was geweest, zou ze nu as zijn door de blik die Noah haar toe schoot. Hij had zelfs niet eens doorgehad dat hij stond te trillen, totdat zij daar verscheen en hij natuurlijk op alles begon te letten omdat hij er niet tegen kon dat ze zo vanuit de hoogte tegenover hem deed, ook al was ze een heel stuk kleiner... Noah moest zich inhouden om onvolwassen te zuchten en met zijn ogen te rollen.
      "Als je naar boven komt, de eerste deur aan je linkerkant niet opendoen, behalve als je een trio wilt met die twee." Na die woorden verdween ze weer van waar ze gekomen was. De ruimte was nog steeds even donker en het feit dat de deur door de wind werd dichtgeslagen, maakte het er niet beter op.
      Hij liep een stukje achteruit en ging tegen de muur zitten, waar hij voor de zoveelste keer een hand door zijn haar haalde. Hij staarde even naar zijn handen die zichtbaar waren in het weinige licht. Het was niet alsof hij daar zat om nu even heel zijn leven te overlopen en zichzelf te haten en de wanhopige tiener - die eigenlijk geen tiener meer was - uit te hangen. Ja, hij haatte zichzelf op momenten als deze, maar die haat werd enkel maar meer aangewakkerd als hij eraan toegaf.
      Zijn claustrofobie ebde weg naarmate de tijd verstreek. Een tijdje nadat Athalia was verdwenen, zag Noah Cassie bovenaan de trap even om de hoek kijken, maar ze maakte geen aanstalten om naar beneden te komen. Noah bleef maar zitten. Hij had geen zin om het huis te gaan verkennen op zijn eentje of iets dergelijks, maar na een paar minuten, nadat er nog steeds niemand anders was komen opdagen, stond hij maar op en liep de eerste de beste kant uit, waar hij een jongen van rond zijn leeftijd tegenkwam die hij nog nooit eerder had gezien. Hij kwam net een deur uitgelopen, had blond haar en vloekte. Noah trok een wenkbrauw op.

[ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 21:55 ]

---

help

      • Micardo Guiseppe Vercini

'Chase en ik zijn geen stelletje.' Alhoewel de stem van Cassie zachter klinkt dan hij normaal gesproken doet – voel ik een lichte verbazing op komen wanneer ik merk dat haar woorden geen enkele leugens bevatten. 'Ik was mijn tent vergeten en aangezien Noah weg liep kon ik niet bij hem in de tent – dus hij wilde dat vast ook niet. Chase was de eerste die het aanbood en hij is altijd wel aardig tegen mij geweest, hij was de eerste die het vroeg. Het zou gemeen zijn als ik "nee" zou zeggen en ik was bang dat na hem niemand het meer aan zou bieden en dat ik dan buiten zou moeten slapen. Ik houd niet van buiten slapen, er zijn alleen maar enge beestjes en ik dacht eerst dat er beren en wolven zouden zijn, die mij op zouden eten. Als ik nu buiten zou moeten slapen, dan zou ik ingesneeuwd raken en dood vriezen.'
Mijn wenkbrauwen trekken langzaam samen in een lichte frons wanneer Cassie haar woordenstroom plotseling af lijkt te breken. Ik had voor geen enkel moment verwacht dat ze een heel verhaal richting me af zou steken – aangezien ik haar nog nooit hele verhalen achter elkaar heb horen vertellen. De redenen waarom ze direct bij Chase de tent in is gedoken spreken me nog voor geen enkel moment aan ; maar op de een of andere manier deed het me goed om te horen dat ze er over na had gedacht wat er zou gebeuren als niemand zijn of haar tent aan zou bieden. Alhoewel ik van mezelf voor de volle honderd procent zeker wist dat ik Cassie bij me in de tent had genomen – of zelfs mijn tent had afgestaan aan haar – was ik nog niet overtuigd door haar woorden dat ze voor de veiligheid was gegaan. Ik kende die "Chase" niet en het beviel me daarom niet dat ik niet wist wat ik van hem kon verwachten – dat Cassie ook geen idee had wat ze kon verwachten. Het gegeven dat Cassie aan gaf dat Chase altijd aardig was tegen haar zei me niet zo veel – wel meer jongens waren "aardig" tegen meisjes, tot het moment daar was dat ze dachten er van te kunnen profiteren.
      'En, wat zou er dan g – gebeurd moeten zijn. Ik snap je echt niet.' Enkel en alleen door de lichte hapering in haar stem hef ik mijn hoofd op en kijk met een snelle ruk opzij – waardoor ik nog net kan zien hoe Cassie met haar hand langs haar ogen gaat. Van het ene op het andere moment voel ik mijn lichaam verstijven – wat ditmaal niet door de koude komt die om ons heen hangt. Ik was te ruw geweest met mijn woorden waardoor Cassie zich aangevallen voelde en ik haar enkele tranen had laten ontsnappen.
Mijn in handschoenen gehulde handen krullen zich op tot vuisten terwijl mijn tanden diep weg zinken in mijn onderlip. In mijn gedachten vuurde ik een reeks scheldwoorden op mezelf af – hoe kon ik zo stom en gevoelloos geweest zijn? Wie weet was Cassie wel dolverliefd op Chase en was ze dolblij dat hij had aangeboden haar in de tent te nemen ; als een begin van een lange, liefdevolle relatie.
      Met enkele ruwe woorden in mijn gedachten dwing ik mezelf mijn mond te openen en ondertussen na te denken over de verschillende woorden die door mijn gedachten flitsen – hoe kon ik ze op een manier naar buiten brengen waarop ik mijn intenties aan Cassie duidelijk kon maken en haar tegelijkertijd wilde waarschuwen om goed voor zichzelf te zorgen. Ik vond het moeilijk om de zorgen van een andere persoon – bekend of onbekend – los te laten en maar te kijken waar het schip zou stranden. Echter, bij Cassie leek dit nog meer het geval te zijn doordat we een "geschiedenis" hadden – of in ieder geval, ik had een geschiedenis met haar, andersom was dit hoogstwaarschijnlijk niet het geval.
'Ik bedoel – Ik bedoel dat sommige jongens dingen van meisjes verwachten wanneer deze meisjes toestemming geven om bij hen in de tent te liggen. Uiteindelijk blijven het allemaal jongens met bepaalde verlangens – en wanneer het toezicht van ouders of leerkrachten niet bepaald groot is denken zij dat ze vrij spel hebben om een plezierige nacht te beleven,' mompel ik dan zachtjes – mede omdat ik er niet graag aan wilde denken wat deze jongens met naïeve meisjes konden doen. 'Ik wil gewoon dat je veilig bent, Cassie. Ik wil gewoon dat je goed voor jezelf zorgt en niet in de problemen raakt,' fluister ik er dan zachtjes achteraan.
Voor een volle minuut twijfel ik of ik richting haar toe zal schuiven – een arm om haar heen zal slaan of simpelweg een klopje op haar schouder zal geven. Alle vormen van lichamelijk contact die in mijn gedachten op komen zetten lijken echter volslagen belachelijk – waardoor ik uiteindelijk mijn handen weer tot vuisten bal en haar ietwat wanhopig aan begin te staren.

[ bericht aangepast op 22 feb 2014 - 9:59 ]

---

•

Flynn Wesley Hale

Ik keek naar het bloed dat door mijn vingers op de grond droop. Langzaam als stroop, iets sneller misschien. Niet zo snel als regendruppels of druppels die dansen op glazen als het net geregend heeft. Het bloed was rood en gaf niet aan dat het begon te stollen. Ik stopte mijn hand in mijn mond en begon erop te zuigen. Iets wat me deed lijken op een baby, dacht ik nog. De smaak van bloed verspreide zich in mijn mond, als een bloem vol blaadjes, alleen dan minder mooi. De snee, liep van mijn duim tot mijn derde vinger - ringvinger, en was niet erg oppervlakkig. Ik keek naar het stuk huid dat nog aan mijn hand hing, en daarna weer naar de deur. Een spijker hing in het hout, iets wat me niet was opgevallen. 'Goh, ze willen me verwonden,' mompelde ik in gedachten tegen de deur. Deuren kunnen niet praten, dat weet ik ook wel. Ik streek met mijn andere hand door mijn haren heen en keek daarna weer naar mijn hand. Ik draaide me langzaam om en zag een jongen staan. Zijn ene wenkbrauw was hoog opgetrokken en hij keek me aan. Moed zakte in mijn schoenen, ik had toch zo gewild dat ik deze dagen gewoon zo beleven zonder dat iemand ook een blik op me wierp. Ik stak mijn hand naar hem op, die nog steeds bloedde, waardoor mijn t-shirt inmiddels was bespat met bloeddruppels. 'Zou jij misschien een pleister willen halen, ofzo?' vroeg ik hem achteloos. Ik keek hem aan en peilde zijn blik af. Op zoek naar iets wat ik herkende. Ik had geen idee wie deze jongen zou zijn. Eerlijk gezegd, had ik geen idee met wie ik hier was. Ik had me dit jaar niet echt geïnterseerd in de mensen die op dezelfde school zaten. Thuis had ik dat wel gedaan. Thuis, wat was thuis? Ik glimlachte bij een herinnering van mijn grootmoeder.
'Thuis, mijn jongen,' had ze gezegd. Haar glimlach was rimpelig, haar tanden gelig maar haar ogen straalden als jonge diamanten. 'Thuis is waar je wortels liggen. Waar je nooit ver vandaan kan zijn, zonder het te missen. Dat is thuis.' Ik had naar haar gestaard - ik zou een jaar of twaalf geweest zijn. Ze zat zo vol wijsheden, wijsheden waarvan ik nooit had begrepen wat ze bedoeld had. 'U bent mijn thuis,' had ik haar gezegd. Ze had gelachen, me een zoen gegeven op mijn voorhoofd, en daarna langzaam haar hoofd geschud. 'Thuis is een plaats Flynn. Mensen zijn geen plaatsen, mensen verlaten, verouderen, mensen laten je in de steek.' Ze leerde me twee lessen in één. Dat thuis de plek is waar je wortels zijn, waar je niet zonder kan. Maar ook, dat mensen niet te vertrouwen zijn, dat mensen te kwetsbaar zijn en in een beweging kunnen knakken en het leven kunnen verlaten.
Ik besefte me dat de jongen voor me, me niet kende en stak mijn andere hand uit, 'Flynn Hale,' zei ik tegen hem.

---

If you don't know where you're going, any road will get you there

Noah Riker Constantines || 23
Blijkbaar hadden ze dus allebei een probleem met bloedende handen. De blonde jongeman keek naar de zijne en het bloed dat op de grond drupte. Hij moest blijkbaar ergens achter zijn blijven haken dat zijn handen had opengehaald. Hij had zijn hand in zijn mond gestopt om het te doen stoppen en had Noah blijkbaar nog steeds niet opgemerkt.
      "Goh, ze willen me verwonden," mompelde hij. Het was lichter hier dan in de inkomhal, dus Noah kon de spijker in het hout aan de deur zien. Hij wilde net wat zeggen toen de jongeman hem zag.
      "Zou jij misschien een pleister willen halen of zoiets?" vroeg hij achteloos. Noah's wenkbrauw rees hoger, als dat nog mogelijk was.
      "Ik denk niet dat je met een pleister ver komt," antwoordde hij. Hij had ook niet echt veel zin om een stuk van zijn t-shirt te scheuren omdat hij hoffelijk wilde zijn tegenover die jongeman die hij nog maar net voor de allereerste keer had gezien en per se hem wilde helpen geen infectie op te lopen. Was dat logisch als je voor dokter studeerde? Wel, Noah was geen verpleegster, dus hij had niet echt zin om naar bevelen te luisteren.
      "Flynn Hale," zei de jongeman tegen Noah terwijl hij zijn andere hand uitstak.
      "Noah," antwoordde die laatste, zonder de hand aan te nemen, nog steeds met die emotieloze blik in zijn ogen en die wenkbrauw opgetrokken. Hij voelde zich een beetje leeg en wilde tegelijkertijd iets op de grond gooien. Hij wilde zich omdraaien en het huis buiten gaan, maar het was ferm beginnen sneeuwen en hij stond nu ook niet te springen om dood te vriezen.

[ bericht aangepast op 16 feb 2014 - 11:44 ]

---

help

Cassie Elora Mears
Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Micardo zijn handen tot vuisten balt en dat hij hard op zijn lip bijt. Ook ik bijt op mijn onderlip, maar zacht en onzeker. Zou ik soms weer wat fout gezegd hebben? Misschien is het maar beter dat ik wegga... Ik begin er steeds meer van te balen dat het sneeuwt.
'Ik bedoel – Ik bedoel dat sommige jongens dingen van meisjes verwachten wanneer deze meisjes toestemming geven om bij hen in de tent te liggen. Uiteindelijk blijven het allemaal jongens met bepaalde verlangens – en wanneer het toezicht van ouders of leerkrachten niet bepaald groot is denken zij dat ze vrij spel hebben om een plezierige nacht te beleven,' mompelt hij uiteindelijk, na een lange stilte. 'Ik wil gewoon dat je veilig bent, Cassie. Ik wil gewoon dat je goed voor jezelf zorgt en niet in de problemen raakt,' vervolgt hij fluistert. Wederom verschijnt er een verwarde frons op mijn gezicht. Als het zo doorgaat, dan krijg ik binnenkort al rimpels door al dat gefrons. Hoe kan hij net nog zo rot doen en nu ineens bezorgd? En dan noemen ze vrouwen ingewikkeld, terwijl mannen nog ingewikkelder zijn dan wiskunde.
'M-maar waarom zouden ze dat verwachten?' vraag ik aarzelend. 'Misschien wilde Chase wel gewoon aardig zijn...' Ik laat mijn blik van Micardo naar mijn laarsjes krijgen, terwijl ik onzichtbare pluisjes van mijn jas pluk en het inmiddels wel wat koud begin te krijgen. Door Micardo beginnen ik te twijfelen of Chase dan toch andere bedoelingen had en ik voel me nu nogal dom dat ik het gedaan heb. Ik zucht zachtjes en sla verslagen mijn armen over elkaar, niet goed wetend wat ik nu moet zeggen.
'Waarom vertel je dit?' mompel ik uiteindelijk. 'Je bent zelf ook een jongen dus dan zou voor jou hetzelfde moeten gelden...'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

|| Ik volg deze rpg echt niet meer :x
Het is me nu allemaal teveel lees werk om bij te lezen en aangezien ik het erg druk heb kan ik die tijd ook niet maken..
Misschien dat iemand me een update wil geven of me wil vertellen wat er met mijn personage is gebeurd..?
En als het me echt niet lukt om het nog bij te houden enzo dan zal ik me moeten uitschrijven ben ik bang.. :l
Ik wil niemand hier moeten ophouden enzo dusja,, ||

---

Little do you know

[Er is niet zoveel gebeurd, hoor. :'D Ik denk dat Raven en Chase samen in een kamer waren, maar je kan evengoed inspringen door haar ergens anders heen te laten gaan. Athalia zit op de zolder, Noah en Flynn staan bij de kelderdeur - denk ik en Micardo en Cassie zijn in de woonkamer. (:]

---

help

[Is het al tijd voor mij om te gaan spoken? Vast wel. Ik weet alleen niet echt hoe ik moet beginnen, kan iemand even helpen?]

Ardina schreef:
[Is het al tijd voor mij om te gaan spoken? Vast wel. Ik weet alleen niet echt hoe ik moet beginnen, kan iemand even helpen?]

[Je kan je personage eerst door het huis laten zweven en een slachtoffer uitkiezen. Je kan dat slachtoffer vervolgens aanvallen. Of laten verdwijnen ]

---

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Raven en chase zijn toch ook in de woonkamer? Of heb ik dat nu fout..? xd
Voor zover ik wist waren die ook in de woonkamer cx

Ardina schreef:
[Is het al tijd voor mij om te gaan spoken? Vast wel. Ik weet alleen niet echt hoe ik moet beginnen, kan iemand even helpen?]

Of je laat dingen bewegen, met deuren rommelen en dingen laten vallen cx

---

Little do you know

'M – Maar, waarom zouden ze dat verwachten? Misschien wilde Chase wel gewoon aardig zijn ...'
      Geheel verslagen laat ik mijn gezicht in mijn handen zakken – niet wetend hoe ik uberhaupt enige vorm van oplettendheid in Cassie's gedachten kan planten op het gebied van jongens. Misschien was dat juist hetgeen wat jongens zo " gemakkelijk " aan haar vonden – dat het allemaal vanzelfsprekend leek te zijn en dat er geen vragen werden gestelde bij de acties welke ze voor ogen hadden wanneer ze haar eenmaal in hun tent hadden gelokt. Voordat ik voor een lange periode van de Campus was verdwenen – heb ik regelmatig verhalen gehoord van jongens die zonder enige moeite naïeve meisjes naar hun kamer hadden gelokt, waar ze vervolgens geen " nee " meer durfden te zeggen. Alhoewel die " Chase " geen slechte jongen kon zijn, beviel het me voor geen meter aangezien ik hem niet kende en ik me niets bij hem voor kon stellen.
'Waarom vertel je dit? Je bent zelf ook een jongen, dus dan zou voor jou hetzelfde moeten gelden ...'
      Alhoewel ik mijn gezicht in mijn handen had gedrukt – voel ik mijn gezichtsuitdrukking langzaam maar zeker kil en hard worden, terwijl de spieren in mijn lichaam op hooggespannen staan. Witheet van de woede hef ik mijn hoofd vervolgens op – mijn gezicht naar Cassie gedraaid, terwijl mijn ogen gevoelens van verraad en ongeloof naar buiten lijken te willen spuwen.
'Misschien vertel ik je dit omdat ik om je geef – heb je daar al wel eens aan gedacht? Maar, fijn om te horen dat je mij ook ziet als " zo'n " jongen,' snauw ik dan harder dan voorheen de bedoeling was. Vervolgens klem ik mijn kaken hard op elkaar en begin ruw aan de handschoenen en de sjaal rondom mijn nek te sjorren – die niet veel seconden later op de stoffige grond tussen Cassie en mij in komen te liggen. Alhoewel mijn lichaam protesteert door de kou – schiet ik overeind en been met grote passen de woonkamer van het oude huis uit, niet wetend waar ik uberhaupt uit zou komen. Ik moest echter weg van die beschuldiging – enkel en alleen al de gedachten dat ik zoiets met een meisje zou doen maakten me misselijk.
      Na enkele deuren te hebben gehad – klem ik mijn handen rondom het tafelblad van iets wat ooit een eettafel geweest zou moeten zijn. Alhoewel mijn gedachten niet zijn gericht op de omgeving en de inhoud van de kamer, weet ik onbewust dat dit de eetkamer geweest zou moeten zijn – met een grote, ovale tafel en een openhaard aan de zijkant ; waar een enorme hertengewei boven hing.
Ik kon niet geloven dat Cassie dat zojuist had gezegd – dat ze ook al maar dácht dat ik zulke dingen zou doen met meisjes, in plaats van ze respectvol te behandelen ; zoals mijn grootmoeder me had geleerd. Met nog steeds opeengeklemde kaken, knijp ik mijn ogen hard dicht – wensend dat ik op dit moment op een andere plaats was dan in dit verdomde huis.

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 17:57 ]

---

•

Flynn Wesley Hale

'Ik denk niet dat je met een pleister ver komt,' zei hij. Hij keek me aan, afwachtend misschien wel achterdochtig. Ik kon het niet helpen om te glimlachen en keek naar de wond in mijn hand. Misschien was die pleister een slecht idee. Blijkbaar kon er beter iets van verband om heen, en aangezien we hier met een hoop mensen waren - mensen die ik liever uit de weg liep - had iemand vast een verband doos bij zich. 'Noah,' zei hij en nam mijn hand nog steeds niet aan. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, hij kende me niet. Ik knikte en draaide me toen om, op weg naar buiten. Het was gaan sneeuwen, witte vlokken vielen uit de lucht naar beneden en landden neer op de aarde. Sneeuw liet de wereld bedekken onder een witte deken. Ik draaide me om en keek Noah aan. Het viel me nu pas op dat ook zijn hand beschadigd was. Ik keek er even naar en keek toen naar de nare snee in mijn hand. 'Hebben jullie hier een verbanddoos?' Ik hoopte dat het hem niet opviel dat ik 'jullie' zei, alsof ik er niet bij hoorde. Maar hé, iedereen heeft zijn eigen problemen. Ik keek weer naar de sneeuw, en wachtte tot hij antwoord zou geven. Met mijn andere hand haalde ik een sigaret uit mijn broekzak en stak deze onhandig aan. Ik keek Noah weer aan en blies bedenkelijk rookwolkjes uit - ze vormden schepen met mijn gedachten. 'Wil jij er ook één?'

---

If you don't know where you're going, any road will get you there