The cursed house in the woods [200w] - Speeltopics

De regels:
(gelieve deze door te lezen voor je überhaupt begint met het aanmaken van je rol)
• Er is een minimum van 200 woorden.
• OOC is altijd alleen in het praattopic.
• 16+ is toegestaan, houd het netjes.
• Je bestuurt alleen je eigen personage(s)
• Niemand is perfect.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie.
• Reserveringen blijven 3 dagen staan.
• Denk goed na voor je meedoet.
• Max. 2 Personages per persoon. (Man en vrouw)
• Alleen ik maak de topics aan! Tenzij ik daar iemand anders voor vraag.
• Houd bij het aanmaken van rollen het aantal mannen en vrouwen een beetje gelijk.
• Van te voren wordt er niet besproken wie een relatie krijgt met wie.
Als je je niet aan deze regels houd, zal ik je moeten kicken uit deze RPG.

De rollen:
• Chase Carter - RapunzeI (pagina 5)
• Micardo Guiseppe Vercini - Neverland (pagina 17)
• Drake Justin Parker - Kendizzzzle (pagina 2)
• Jongen
• Noah Riker Constantines - Teresa (pagina 5)
• Raven May Winter - Roww (pagina 17)
• Cassie Elora Mears - Bash (pagina 3)
• Meisje gereserveerd voor BarnOwl
• Agnes Meryl Ellery - Sheridan (pagina 18)
• Athalia Sevillia Espironaz - EIias (pagina 7)

Geesten van McAllister's (maximaal 4)
• Euphemia (Mia) Ainsley Cresent McAllister - Candira (pagina 10)
• Lily McAllister - Saviorself (pagina 9)

Belangrijke topics:
- Praattopic
- Rollentopic


Het begin: De kinderen hebben al enkele uren in de bus gezeten en zijn inmiddels op de plek van bestemming aangekomen. Een paar mensen besluiten zich los te rukken van de grote massa en met een klein groepje rond te gaan dwalen.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 12:33 ]

---

26 - 02 - '16

[Nou, ik wou doen dat ze zeg maar in de nacht, of heel vroeg in de morgen, ze besluiten om weg te lopen omdat ze geen zin meer hebben in het kamp. Dat ze dan een uurtje ronddwalen, of iets langer en dat ze dan het huis vinden.]

---

26 - 02 - '16

Als ik een blik op Micardo's gezicht werp zie ik dat hij ergens naar kijkt, de frons op zijn voorhoofd verteld me dat hij aan het denken is. Langzaam volg ik zijn blik, Cassie loopt over het veld, zo'n beetje de enige die te zien is in die richting. Waarom leidt zij hem zo af? Waar zou hij aan denken? Misschien vind hij haar wel leuk.. maar ze staat steeds bij Chase, aardige jongen -tenminste als hij goed gezind is- en ik kan best met hem overweg. Zou Micardo jaloers zijn op Chase of zo? Ergens ben ik best jaloers op Cassie.. bijna alle jongens willen haar.. er is nog geen dag voorbij gegaan dat er geen jongen was die haar leuk-leuk vond. Ik wou dat jongens zo naar mij zouden kijken, zoals ze naar Cassie kijken. Maar ik moet dan ook toegeven dat zij knap is, zij heeft vrouwlijke vormen, een mooi gezicht, het enige wat bij haar mist is een beetje intiligentie. Het geen wat ik wel heb, maar niet echt gebruik. Ik ben in tegenstelling tot Cassie niet bepaald 'knap', ik heb bijna geen borsten, en ik heb verder eigenlijk niet echt wat je noemt 'vrouwlijke vormen'. Het moet wel heel speciaal zijn wil er een jongen zijn die mij leuk-leuk vind..
Micardo's stem schrikt me wakker uit mijn gedachtes als hij me vraagt of ik Cola wil. Ik draai mijn hoofd weer naar hem en knik met een glimlach waarna ik de fles die hij me aangeeft aan pakt en neem er een slok uit, hij gaf me geen beker dus ik neem aan dat dat de bedoeling wel zal zijn. Niet dat ik het erg vind of zo, zo drink ik thuis ook altijd. Raak je gewend aan in een huis vol mannen.
"Ik heb ook chips, wafels, wat verschillende wraps en een heleboel koekjes – dus mocht je honger hebben, graai er maar wat uit ; dat krijg ik toch nooit helemaal op," glimlacht Micardo er dan achteraan. Ik knik dat ik het snap en glimlach weer. Al ben ik niet van plan iets te pakken, niet omdat ik op dieet ben of zo -integendeel, ik hou van eten en tja met mijn lichaam kan het ook wel- maar gewoon omdat ik het een beetje asociaal vind, ondanks dat hij me gezegd heeft dat ik het mag pakken. Zo ben ik gewoon niet op gevoed, plus ik ken deze jongen nog maar net en dan ga ik niet doen alsof we al jaren vrienden zijn door eten uit zijn tas te pakken -ondanks dat hij zei dat het mocht- Nee, dat vind ik gewoon raar om te doen..
Ik kijk even ongemakkelijk naar mijn handen waarna ik nog een slokje van de cola neem om vervolgens de dop er weer op te draaien en de fles in het gras neer te zetten.
"Duss, ik vraag me af of die leraren ook van plan zijn ons een kampvuur op te laten zetten. Ik heb hopelijk niet voor niets tien zakken marshmallows mee genomen" grinnik ik dan om de stilte te verbreken. Tja, ik hou nu eenmaal van gebraden marshmallows en aangezien we iets langer dan een week weg zijn of zo -van wat ik er van heb begrepen tenminste- moet ik wel een lading mee nemen. Nu maar hopen dat ik daar niet voor niets een extra koffer voor mee heb genomen -ik heb al mijn snoepgoed en drinken in een aparte koffer zodat mijn kleding en andere spullen niet vies zullen worden van het snoep. Gelukkig is het geen zomer en smelten de snoepjes en zo ook allemaal niet. Ook blijft het drinken door dit weer lekker koel. Ik hou wel van de winter..

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 19:34 ]

---

Little do you know

Athalia Sevillia Espironaz

De klank in zijn stem liet mijn wenkbrauwen even snel omhoog gaan tot dat mijn gedachtes mij lieten realiseren dat ik er wel zo uitzag met mijn been. Ik keek even snel opzei en daarna omhoog. Met mijn 1.72 was ik dan wel lang maar deze jongen van ongeveer iets in de 1.80 liet mij toch wel wat klein voelen. Ik keek in de blauw/groen achtige ogen van de jongen en ik probeerde er iets in af te lezen. Ze waren onlees baar. Iets dat mij wat angstig liet voelen. Ik wist niet wat ik van deze jongen kon verwachten. In ieder persoon zijn ogen kon je iets aflezen. Zo had ik bij verschillende mensen schreeuwende blikken gezien. Een kreet om vrijheid die hun niet wilde zeggen. En weer bij ander een gelukkige of zelfvoldane blik. Omdat ze gelukkig waren met wat ze bereikt hadden in hun leven. Mijn ogen leken een soort slagveld eigenlijk. Het ene moment won de pijn en de andere keer de serieuze blik. Ik bekeek zijn gezicht en zag dat hij boven zijn oog en litteken had. Het zou de meesten niet eens opgevallen zijn doordat hij moeilijker te zien was. Iets dat de ouderdom van de litteken bevestigde. Iets wat bij mij vraag tekens op liet roepen. Een stem in mijn hoofd maakte mij wakker dat ik al te lang hem bestudeert had en ik glimlachte eventjes naar de jongen en schudde mijn hoofd kleintjes.
''Jij niet hoor. Het komt gewoon door iets. Het is niet erg.'' Glimlachte ik kleintjes. In mijn ooghoek zag ik dat zijn hand geschraapt was. '' Moet je die niet schoonmaken?'' Wijzend op de schaafwond op zijn hand die mij even een lichte stuip trekking door mijn lichaam liet gaan. Ik kon dan wel tegen bloed maar ik vond het nooit fijn. En nog steeds begreep ik dan niet waarom ik geïnteresseerd was in moorden. Net zoals vele andere die daarvan wisten.

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 23:14 ]

---

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

• Micardo Guiseppe Vercini

      "Dus, ik vraag me af of die leraren ook van plan zijn ons een kampvuur op te laten zetten. Ik heb hopelijk niet voor niets tien zakken marshmallows mee genomen."
Het moment dat Raven eveneens over het eten begint wat ze heeft meegenomen – verschijnt er een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken. Blijkbaar was ik niet de enige persoon die had ingecalculeerd dat we voor onszelf moeten zorgen, aangezien het vertrouwen in de leraren en professoren rondom het eten niet bijzonder groot was. Het feit dat Raven aan marshmallows heeft gedacht – en ik niet – geeft hoogstwaarschijnlijk aan dat ze daadwerkelijk ervaring heeft rondom kamperen, iets wat ik niet kan evenaren.
"Well – Dan is het nu helemaal duidelijk dat ik mijn rots in branding heb gevonden op het gebied van kamperen," glimlach ik dan terwijl ik een kort knikje naar Raven zelf geef. Alhoewel ik wist dat ik mezelf kon redden – ik had wel voor grotere problemen gestaan – deed het me goed om te weten dat ik iemand had ontmoet die ervaring had met kamperen en sowieso zelf ook een kleine voedselvoorraad bij had. Als er ook maar iets is wat ik door alles had geleerd is dat het feit dat je alles kan verwachten, zo onverwacht dan ook. Daarbij moest je dan ook altijd op alles voorbereid zijn, zodat je geen moment overvallen kon worden en uiteindelijk totaal gebroken worden.
      "Maar, als ik het goed begrijp – ken jij het overgrote deel van de jongens die hier rondlopen? Ik kan namelijk wel wat personen aanwijzen met wie ik ooit bevriend was, maar daar houd het dan eigenlijk ook op," mijmer ik dan even, half in gedachten verzonken.

---

•

| Ik wil even melden dat ik het ontzettend jammer vind dat er eerst maar een aantal personen waren die regelmatig wat postten - maar dat het 'n beetje teleurstellend is dat er nu al niemand meer reageert. |

---

•

(Ik was van plan zo dadelijk te reageren, maar ik kan er ook helemaal niets aan doen dat ik tijdens de week amper actief ben. School eet me op en ik heb ook nog hobby's buiten quizlet. Hobby's vragen merstal wel aandacht. No offence.)

[ bericht aangepast op 11 jan 2014 - 16:56 ]

---

help

[Met alle respect, maar ik heb een ontzettend moeilijke week achter de rug en daardoor lukte het me niet altijd om te posten. Ook had ik nog eens toetsweek en maandag zijn m'n laatste toetsen. Misschien kan ik zondag nog even wat neerzetten]

---

26 - 02 - '16

RapunzeI schreef:
[Met alle respect, maar ik heb een ontzettend moeilijke week achter de rug en daardoor lukte het me niet altijd om te posten. Ook had ik nog eens toetsweek en maandag zijn m'n laatste toetsen. Misschien kan ik zondag nog even wat neerzetten]

Veel succes en al weet ik niet wat er is, veel sterkte! (:

---

help

[ Sorry ik train 6 tot 11 uur per week en dat is zowat niet te doen met school als je weet dat ik eerst 45 minuten heen en 45 terug moet zitten in de auto. En ik heb over 2 weken toetsweek dus ik moet leren daarvoor. En owja, mijn broertje gaat voor dat alles. Want die heeft het moeilijk sinds zijn operatie. Die ik ook gehad heb en ik weet dus hoe erg die weken daarna zijn.]

---

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

[Nja, ik ga proberen zondag weer te reageren ^^]

---

26 - 02 - '16

Walt schreef:
| Ik wil even melden dat ik het ontzettend jammer vind dat er eerst maar een aantal personen waren die regelmatig wat postten - maar dat het 'n beetje teleurstellend is dat er nu al niemand meer reageert. |

[Ik snap dat iedereen het druk heeft, maar ik zou het jammer vinden als deze RPG meteen doodbloedt. Ik heb dan niet eens een kans gehad om te reageren.]

[Sorry dat ik je zo lang heb laten wachten. ]

Noah Riker Constantines.
Het meisje was een centimeter of vijftien kleiner dan Noah was, maar aan verschil in grootte was hij wel gewend geraakt. Het meisje trok haar wenkbrauwen op wanneer Noah haar vroeg of het wel met haar ging. Was dat dan zo'n rare vraag?
Ze keek in zijn ogen en hierbij nam Noah simpelweg zijn tijd om haar even te bestuderen. Ze was nogal aan de tengere kant en haar donkere haar stak scherp af tegen haar bleke huid. Met haar grote grijsgroene ogen had haar hele uiterlijk iets... aparts. Noah wist niet goed wat hij op het eerste zich van haar moest denken. Voor zover hij kon schatten, was ze een paar jaar jonger dan hij was. Noah was altijd al goed geweest in mensen doorgronden, hij was observerend, maar nu wist hij niet echt wat hij van dat meisje moest denken.
Ja, ze zag er tenger uit, mager en breekbaar, alsof ze zo iemand was die bezig was met zichzelf uit te hongeren, maar iets in haar ogen vertelde Noah dat dat niet zo was.
"Jij niet hoor. Het komt gewoon door iets. Het is niet erg." Het meisje glimlachte even kleintjes. "Moet je die niet schoonmaken?" vroeg ze toen, wijzend naar de oppervlakkige schaafwonden op zijn huid.
"Maakt niet uit, doe ik later wel wat aan. Schaafwonden zijn geen dodelijke letsels." Hij glimlachte even scheef. "Mag ik dan vragen wat dat iets is?" Noah verwees naar hetgeen wat ze voordien had gezet. Het was misschien een tikje onbeleefd om zoiets te vragen, maar voor iemand die geneeskunde studeerde overwon zijn nieuwsgierigheid het gewoonweg.
"Ik ben Noah, trouwens," zei de jongeman. Hij stak zijn hand uit. "Ik kan me niet herinneren dat ik jou ooit al eens ergens op de campus heb gezien... Maar het is dan ook een grote campus," vervolgde hij, zijn gedachten luidop uitsprekend.

---

help

[Maakt niet uit ik heb jou ook laten wachten ^.^]

Athalia Sevillia Espironaz

      "Maakt niet uit, doe ik later wel wat aan. Schaafwonden zijn geen dodelijke letsels." Hij glimlachte scheef naar mij en door zijn opmerking krulden mijn mondhoeken wat omhoog. "Mag ik dan vragen wat dat iets is?" De woorden lieten mijn mondhoeken naar beneden krullen en ik keek weg. De vraag die hij stelde liet mij even ongemakkelijk voelen. Het was iets persoonlijks maar ik wist dat ik die vraag onbewust gekaatst had en dat ik daarvoor moest boeten.
      ''Ewing Sarcoom.'' Zeiden de woorden die mijn mond verlieten. Het was mijn te eerlijke eigenschap die ervoor zorgde dat die woorden mijn verlieten. Ik kon niet tegen liegen of mensen die niet hun mening gaven. Even keek ik weg maar mijn ogen gingen weer naar de jongen man toen hij zijn naam vertelden.
      '' Ik ben Athalia.'' Zei ik terwijl ik zijn hand aan naam. '' En dat was wel te verwachten. Ik kom en ga naar de lessen en voor de rest ben ik niet echt een vrienden type.'' Zei ik vervolgens. Mijn hand verslapte in de zijne en ik trok deze terug. Mijn nek begon aardig pijn te doen van het omhoog kijken. Waarom moest deze jongen zo lang zijn? En ik voelde mij nog erger doordat ik al geen hakken aanhad. Ik leek nog kleiner en breekbaarder dan ik al normaal was. Mijn hakken waren nu een paar donkerbruine ugg's geworden, die ik normaal alleen binnen zou dragen als een paar sloffen nog eerder als mijn eigen pinguin sloffen stuk waren. En die waren onverwoestbaar dat was officieel. Ik had ze al sinds mijn 15de en ik was nu 20. Iets dat dat het feit bewijste. Ik lach vanbinnen als ik terugdenk aan hoe ik er aan was gekomen. Toen ik een keer met mijn moeder mee ging naar een markt kwamen we langs een kraam. In die kraam stonden dus schoenen en sloffen en daarbij waren dus ook die sloffen. Die man probeerde ze te verkopen aan mijn moeder maar die wilde ze niet. Toen we weg liepen kreeg mijn moeder ze tegen haar hoofd aan en heeft ze opgepakt en is weggelopen terwijl ik daar achterliep en half dood ging.

---

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Als ik over mijn marshmallows begin zie ik een ligte glimlach op Micardo's gezicht verschijnen, iets wat mij meteen ook vrolijk maakt.
"Well – Dan is het nu helemaal duidelijk dat ik mijn rots in branding heb gevonden op het gebied van kamperen," zegt hij dan, waarop ik zachtjes grinnik.
"Ach, ik hou gewoon van marshmallows boven het vuur houden en ze dan op eten, is echt enorm lekker!" zeg ik met een brede glimlach "Als je dat nog nooit heb gehad dan moet je dat vanavond echt even proberen, als de leraren ons een kampvuur laten maken tenminste" vervolg ik een beetje geïrriteerd. Alles wat een beetje gevaarlijk kan zijn word vaak meteen afgekeurd. Of we hier dus een kampvuur mogen maken weet ik niet, maar dat zal wel niet.
En als dat echt niet mag dan ga ik wel gewoon met een paar mensen het bos in, op zoek naar een ander geschikte plek om een kampvuur te bouwen. Lijkt me wel leuk, stiekem een kampvuur bouwen terwijl het niet mag.. dat geeft vaak zo'n geweldige kik -het feit dat je ieder moment gesnapt kan worden zorgt er gewoon voor dat er enorm adrenaline door je lijf giert en dat gevoel is best fijn-
"Maar, als ik het goed begrijp – ken jij het overgrote deel van de jongens die hier rondlopen? Ik kan namelijk wel wat personen aanwijzen met wie ik ooit bevriend was, maar daar houd het dan eigenlijk ook op," mijmert Micardo dan tegen me.
Ik knik met een trotse glimlach "Ik ken iedereen, zelfs de meeste buitenbeentjes" grinnik ik dan "Je moet wel heel goed zijn moet ik je niet kennen, tenzij je nieuw bent" ik geef een kort knikje in zijn richting en grinnik zacht. Ik snap nog altijd niet hoe ik hem nooit heb gekend. Dat is gewoon raar, ik ken echt bijna íedereen op school, zelfs de meeste nieuwe leerlingen weet ik wel te noemen. Maar dit alles komt gewoon omdat ik zo ontzettend nieuwsgierig ben en ik kan er niet tegen als ik iets niet weet of iemand niet ken.. Dus ik doe er alles aan om alles te weten en iedereen bij naam te kunnen noemen.
Ik zie er misschien niet zo uit, maar ik ben enorm ijverig en pienter.

-Sorry dat ik zo lang niet gereageerd heb tho, ik heb soms echt het fut niet om te posten :l-

---

Little do you know

Noah Riker Constantines.
Het feit dat het meisje er al snel een heel stuk minder vrolijk uitzag, deed Noah beseffen dat hij een gevoelig punt had geraakt, en toen ze de naam van de ziekte uitsprak, zonk zijn hart even tot in zijn schoenen.
      "Ewing Sarcoom," zei ze. Noah was eerlijk gezegd verbaasd dat ze het zo makkelijk gezegd kreeg. Het was niet zomaar een ziekte. Nee, het was niet zomaar een ziekte, laat staan dat hij vaak voorkwam... Noahs mond vormde een 'o' en toen hij besefte dat dat er best wel onbeleefd uitzag, beet hij even op zijn lip. Het meisje zag er niet uit alsof ze haar godganse leven wilde aangestaard worden omdat mensen wisten dat ze een ziekte was. Dat was net met zoals wanneer mensen wisten wat er in Noahs verleden was gebeurd.
      De jongeman was het meer dan kotsbeu om door oude dametjes over zijn bol te worden geaaid alsof hij helemaal hulpeloos was. Hij was bijna vierentwintig, hij kon wel voor zichzelf zorgen. Binnen een paar jaar was hij afgestudeerd en kon hij werk gaan zoeken en eindelijk weggaan bij de man die zich zijn vader noemde. De enige reden dat hij daar nog over de vloer kwam, was omdat hij geen geld had en zijn vader geen appartement - laat staan een huis - voor zijn zoon wilde financieren, ook al was hij stinkend rijk.
      "Ik ben Athalia." Haar stem deed Noah opschrikken uit zijn gedachten en uit de paar woorden die ze al had gezegd, maakte hij een licht accent op. Hij kon niet goed zeggen of het Spaans, Italiaans of Frans was. Niet dat het hem veel uitmaakte, soms kon hij zodanig formeel en posh Engels praten dat mensen hem er raar van aankeken. Op dat vlak was hij best wel opstandig. Zijn vader praatte met een Amerikaans accent, vrijwel iedereen om hem heen praatte zo, maar toch wilde hij hun taalgebruik niet overnemen. Het was best wel stom, zo'n klein iets, maar Noah wilde nu gewoonweg blijven wie hij was en er was weinig dat je daaraan kon veranderen.
      "En dat was wel te verwachten," reageerde Athalia op Noahs tweede opmerking. "Ik kom en ga naar de lessen en voor de rest ben ik niet echt een vriendentypje." Noah besefte pas dat ze zijn hand nog vast had toen die verslapte in de zijne en hij liet haar los, waarbij hij een stukje verder van haar af ging staan zodat ze geen kramp in haar nek zou krijgen van het constante omhoogkijken.
      "Ah wel, ik blijf liefst zo lang mogelijk op de campus als ik kan," mompelde Noah. Hij was al meer dan eens in de bibliotheek in slaap gevallen...

---

help