The cursed house in the woods [200w] - Speeltopics

De regels:
(gelieve deze door te lezen voor je überhaupt begint met het aanmaken van je rol)
• Er is een minimum van 200 woorden.
• OOC is altijd alleen in het praattopic.
• 16+ is toegestaan, houd het netjes.
• Je bestuurt alleen je eigen personage(s)
• Niemand is perfect.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie.
• Reserveringen blijven 3 dagen staan.
• Denk goed na voor je meedoet.
• Max. 2 Personages per persoon. (Man en vrouw)
• Alleen ik maak de topics aan! Tenzij ik daar iemand anders voor vraag.
• Houd bij het aanmaken van rollen het aantal mannen en vrouwen een beetje gelijk.
• Van te voren wordt er niet besproken wie een relatie krijgt met wie.
Als je je niet aan deze regels houd, zal ik je moeten kicken uit deze RPG.

De rollen:
• Chase Carter - RapunzeI (pagina 5)
• Micardo Guiseppe Vercini - Neverland (pagina 17)
• Drake Justin Parker - Kendizzzzle (pagina 2)
• Jongen
• Noah Riker Constantines - Teresa (pagina 5)
• Raven May Winter - Roww (pagina 17)
• Cassie Elora Mears - Bash (pagina 3)
• Meisje gereserveerd voor BarnOwl
• Agnes Meryl Ellery - Sheridan (pagina 18)
• Athalia Sevillia Espironaz - EIias (pagina 7)

Geesten van McAllister's (maximaal 4)
• Euphemia (Mia) Ainsley Cresent McAllister - Candira (pagina 10)
• Lily McAllister - Saviorself (pagina 9)

Belangrijke topics:
- Praattopic
- Rollentopic


Het begin: De kinderen hebben al enkele uren in de bus gezeten en zijn inmiddels op de plek van bestemming aangekomen. Een paar mensen besluiten zich los te rukken van de grote massa en met een klein groepje rond te gaan dwalen.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 12:33 ]

---

26 - 02 - '16

'Het spijt me. Het spijt me dat ik gemeen over je deed eerder deze avond… Ik snapte al niet waarom je zo deed over het tent – gebeuren. Als ik het toen had geweten, had ik niet gemeen over je gedacht.'
      Mijn zachte snikken verdwijnen enigszins wanneer de warme, fluisterende woorden van Cassie binnen dringen in mijn gedachten. Ik was opnieuw verwonderd over het gegeven dat ze me met enkel en alleen haar stem compleet tot rust kon laten komen – gecombineerd met haar warme hand die vederlicht over mijn rug heen en weer danst, waar deze abstracte vormen vormt.
      'Maar, ik snap niet waarom je mij leuk zou vinden… Ik zeg steeds domme dingen die alles alleen maar erger maken en ik ben ook lang niet zo slim als andere meisjes…'
Mijn zachte snikken zijn door haar laatste woorden als sneeuw voor de zon verdwenen. Inmiddels heb ik mijn handen verplaatst naar haar fragiele schouders en druk haar zo een halve armlengte bij me vandaan – waardoor ik haar warmte niet hoef te verliezen maar ik wel in staat ben om haar in haar ogen te kijken. Ik voel mijn eigen ogen haast branden van woede, verwarring en bovenal ongeloof. Cassie had op zo'n denigrerende manier over zichzelf gesproken dat ik vrijwel niet kon geloven dat ze daadwerkelijk zo over zichzelf dacht – hoe haalde ze dit soort ideeën in godsnaam in haar mooie hoofd? Wanneer het kwam door wat andere personen tegen haar hadden gezegd, nam ik mezelf voor om deze personen ooit nog eens een bezoekje te gaan brengen om ze duidelijk te maken dat niemand zo praatte over mijn – eh, Cassie.
      'Cassie – luister goed naar me. Ten eerste zeg je niet steeds domme dingen en je bent ontzettend slim – veel slimmer dan de meeste meisjes die op de campus rond lopen en de gehele dag denken aan het feit of hun nagel niet is gebroken. Ten tweede vind ik je leuk om je gevatte opmerkingen, de manier waarop je van zelfs het kleinste element in het leven kan genieten waarbij je ogen oplichten alsof het twee van de meest prachtige sterren zijn en om het feit dat je zo trouw bent. Zelfs nadat ik je plotseling had verlaten – vond je het niet erg om weer met me te praten en probeerde je er juist achter te komen wat er met me aan de hand was, dat heeft niemand eerder gedaan.'
Voorzichtig laat ik weer lucht in mijn longen stromen – omdat ik gedurende mijn woordenstroom onbewust mijn adem in had gehouden. Ik hoop dat mijn woorden bij Cassie binnen zijn gekomen en dat ze nooit of te nimmer meer zo negatief over zichzelf zou praten. Het was niet alleen onverdiend – het was ook het feit dat ik het simpelweg niet aan kon om haar zichzelf de grond in te horen boren.
      'Geloof me alsjeblieft, Cassie. Jij bent een van de meest wonderlijke meisjes die ik ooit tegen ben gekomen,' fluister ik uiteindelijk zachtjes, terwijl mijn handen van haar schouders naar haar wangen glijden en ik voorzichtig een kus op haar voorhoofd druk.

[ bericht aangepast op 11 maart 2014 - 11:08 ]

---

•

Cassie Elora Mears
Micardo's zachte snikken verdwijnen plotseling, waardoor ik me voor de zoveelste keer afvraag wat ik nu weer heb gezegd. Hij verplaatst zijn handen naar mijn schouders en duwt mij iets bij hem vandaan. Ik voel zijn warmte nog steeds, al is het minder als zonet en ik betrap mezelf er op dat ik zelfs dat kleine beetje mis.
Ik besef me dat ik inderdaad iets stoms heb gezegd, wanneer ik zie dat er een woedende blik in zijn ogen zie, maar vreemd genoeg zit er ook verwarring en ongeloof in. 'Cassie – luister goed naar me. Ten eerste zeg je niet steeds domme dingen en je bent ontzettend slim – veel slimmer dan de meeste meisjes die op de campus rond lopen en de gehele dag denken aan het feit of hun nagel niet is gebroken.' Ik haal enkel mijn schouders iets op. Ik weet gewoon dat dat niet waar is, dat ik ontzettend slim ben. 'Ten tweede vind ik je leuk om je gevatte opmerkingen, de manier waarop je van zelfs het kleinste element in het leven kan genieten waarbij je ogen oplichten alsof het twee van de meest prachtige sterren zijn en om het feit dat je zo trouw bent.' Om deze woorden beginnen mijn wangen te gloeien en het zou mij niks verbazen wanneer mijn hoofd helemaal knalrood is. Een verlegen glimlach verschijnt op mijn lippen. 'Zelfs nadat ik je plotseling had verlaten – vond je het niet erg om weer met me te praten en probeerde je er juist achter te komen wat er met me aan de hand was, dat heeft niemand eerder gedaan.Geloof me alsjeblieft, Cassie. Jij bent een van de meest wonderlijke meisjes die ik ooit tegen ben gekomen.' Zijn handen glijden van mijn schouders naar mijn wangen, die onder zijn aanraking nog warmer worden. Hij buigt iets naar voren en drukt een kus op mijn voorhoofd, wat er voor zorgt dat ik weer een tintelend gevoel in mijn onderbuik krijg.
'Er heeft nog nooit iemand zoiets liefs en aardigs tegen mij gezegd,' glimlach ik verlegen. Mijn blauwe kijkers heb ik voor enkele seconden op de grond gericht, waarna ik ze naar zijn gezicht laat glijden en iets vertwijfeld op mijn onderlip bijt. 'Maar je hoeft niet te liegen dat ik ontzettend slim ben. De meeste meisjes op campus doen iets veel hogers dan mij, ik doe slechts kunst...' Mijn blik glijdt weer terug naar de grond en ik voel mezelf zenuwachtig om de volgende vraag die ik wil gaan stellen. 'Maar goed. Zou je, eh, het leuk vinden om weer een kookcursus te doen met m-mij?' vraag ik op een zachte, onzekere toon.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

'Er heeft nog nooit iemand zo iets liefs en aardigs tegen mij gezegd. Maar je hoeft niet te liegen dat ik ontzettend slim ben. De meeste meisjes op de campus doen iets veel hogers dan mij – ik doe slechts kunst. Maar goed. Zou je – eh – het leuk vinden om weer een kookcursus te doen met m – mij?'
      Voor enkele seconden voel ik opnieuw een gevoel van irritatie en ongeloof in mijn binnenste opkomen – maar plotseling krijg ik in de gaten dat Cassie niet enkel en alleen zo over zichzelf denkt, maar dat ze hoogstwaarschijnlijk ook kampt met een probleem rondom haar zelfvertrouwen. Ik wist vrijwel zeker dat ze in zichzelf niet zag wat ik en andere personen in haar zagen – ze dacht enkel en alleen aan de meisjes op de campus die continu met hun neus in de boeken liepen en daardoor ontzettend goede cijfers haalden, wat voor geen enkele jongen echt aantrekkelijk was. Daarnaast – het grootste gedeelte van de meisjes op de campus deden een opleiding omdat hun vriendinnen dat toevallig ook deden of omdat hun ouders dat hadden verplicht. Cassie daarentegen deed een opleiding waar ze zich zelf fijn bij voelde en waar ze zelf goed in was – wat veel meer van belang was.
      'Cassie – Naar mijn mening is de studie kunsten van een veel hoger niveau dan de studie rechten. De personen die rechten studeren stampen alleen maar informatie uit boeken in hun hoofd – jij gaat veel dieper, jij zoekt de betekenis achter dingen en creëert zelf iets. Je moet begrijpen dat dat veel en veel moelijker is dan het stampen van informatie – Ik durf zelfs te wedden dat de personen die rechten studeren en niets van zouden bakken binnen jouw studie, ik zelf zou er geeneens iets van bakken.'
Voorzichtig laat ik mijn vingertoppen onder haar kin glijden – waardoor ik haar hoofd zodanig omhoog dwing dat ze me uiteindelijk wel aan moet kijken met haar blauwe ogen, waardoor er een lichte glimlach rondom mijn lippen verschijnt. Het deed me goed dat ze haar laatste vraag onzeker had gesteld – het betekende dat ik niet de enige persoon in de ruimte was die dit lastig en moeilijk vond.
      'Ik wil dolgraag nog een kookcursus met je gaan doen – maar ik weet niet of... Ik weet niet of ik het aan kan, Cassie,' fluister ik dan zachtjes. 'Ik kan dit al amper aan – zien dat jij bij een andere jongen in de tent slaapt en dat je zo alleen door de bossen dwaalt. Ik kan telkens mijn eigen haren wel uittreken van bezorgdheid, snap je?' laat ik er dan zacht achteraan volgen. 'Laat staan om jou te zien met een vlijmscherp snijmes in je handen,' laat ik er dan half grappend achteraan volgen – wetend dat ik bij de vorige kookcursus inderdaad vaak genoeg een hartverzwakking had gekregen wanneer Cassie aan de slag ging met het keukengerei.

[ bericht aangepast op 15 maart 2014 - 12:14 ]

---

•

Cassie Elora Mears
'Cassie – Naar mijn mening is de studie kunsten van een veel hoger niveau dan de studie rechten. De personen die rechten studeren stampen alleen maar informatie uit boeken in hun hoofd – jij gaat veel dieper, jij zoekt de betekenis achter dingen en creëert zelf iets. Je moet begrijpen dat dat veel en veel moelijker is dan het stampen van informatie – Ik durf zelfs te wedden dat de personen die rechten studeren en niets van zouden bakken binnen jouw studie, ik zelf zou er geeneens iets van bakken.' Ik glimlach lichtjes om zijn compliment, maar ik vind het nog steeds lastig te geloven. Misschien bakken die rechtersmensen niks van kunst, maar ik zou ook niks van rechter kunnen. Ik zou vast en zeker de verkeerde mensen de gevangenis in sturen...
Dan legt hij zijn vingertoppen onder mijn kin en duwt hij mijn hoofd omhoog, waardoor ik hem wel aan moet kijken. Tenzij ik mijn ogen moet sluiten, maar ik ben bang dat hij er zomaar vandoor zou gaan, als ik dat zou doen.
'Ik wil dolgraag nog een kookcursus met je gaan doen – maar ik weet niet of... Ik weet niet of ik het aan kan, Cassie. Ik kan dit al amper aan – zien dat jij bij een andere jongen in de tent slaapt en dat je zo alleen door de bossen dwaalt. Ik kan telkens mijn eigen haren wel uittreken van bezorgdheid, snap je? Laat staan om jou te zien met een vlijmscherp snijmes in je handen.' Hij zacht alles op een erg zachte toon, behalve het laatste. Ik bijt zachtjes op mijn onderlip, knik en trek dan mijn hoofd weg van zijn vingers. Ik snap niet waarom hij het afwijst, als hij me leuk vindt, dan zou hij toch juist graag bij me moeten zijn? Of zou het niet de waarheid geweest zijn...? 'Heb je dan niet liever dat je erbij wanneer ik aan de slag ga met die kookspullen?' mompel ik. 'Want ik ga die cursus toch sowieso wel doen, het zou alleen leuker zijn als jij ook mee zou doen.' Weer laat ik mijn tanden in mijn onderlip zinken en ik zet een kleine pas bij Micardo vandaan.
'M-misschien moeten we de regeling van de verwarming zoeken. Het wordt vast nog kouder vannacht en ik vries liever niet dood,' mompel ik dan.

[ bericht aangepast op 14 maart 2014 - 22:23 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

"Heb je dan niet liever dat je er bij bent wanneer ik aan de slag ga met die kookspullen? Want ik ga die cursus toch sowieso wel doen – het zou alleen leuker zijn als jij ook mee zou doen."
      Geheel automatisch krullen mijn lippen en mondhoeken omhoog in een lichte, verslagen glimlach – Cassie begreep niet wat me dwars zat, niemand begreep wat me dwars zat. Ik wilde haar duidelijk maken dat ik liever voor iedere seconde naast haar zijde zou staan – zodat ik er altijd voor kon zorgen dat ze veilig was. Echter, ik wist dat dat onmogelijk was – dat ik niet ieder moment van de dag bij haar kon zijn en dat ik uiteindelijk verloren uit zou komen, door bijvoorbeeld het gegeven dat ze de nacht in de tent van een andere jongen door zou gaan brengen.
Wanneer ik merk dat Cassie een kleine stap naar achteren heeft geplaatst, laat ik mijn handen verslagen langs mijn lichaam naar beneden bungelen – ik had het helemaal verpest en er was hoogstwaarschijnlijk geen kans dat ik het ooit nog eens goed zou kunnen maken bij haar. Ik had het van te voren ook wel kunnen weten, wie wilde er nou in godsnaam een relatie opbouwen met een jongen die continu bezorgd was en een inmense controle uit wilde oefenen zodat er niets fout zou kunnen gaan? Mijn grootmoeder had het me meerdere malen uit proberen te leggen – dat ik andere personen een kans moest geven en dat niet iedere tegenslag betekende dat ze van me weg wilden, maar ik kon het niet geloven. Helemaal niet nadat Cassie een kleine pas naar achteren had gedaan en zo een grotere afstand tussen had gecreëerd.
      "M – Misschien moeten we de regeling van de verwarming zoeken. Het wordt vast nog kouder vannacht en ik vries liever niet dood."
Mompelend draai ik mezelf weer om naar het aanrecht – waar ik mijn vinger voor een kort moment een figuur in het stof laat tekenen en mezelf vervolgens bedenk dat ik Cassie's handschoenen op dit moment aan het bevuilen ben. Zuchtend laat ik mijn hand weer naar beneden zakken en richt mijn blik enkel en alleen op het figuur in het stof.
"Ik denk niet dat de verwaring hier nog werkt – maar we kunnen het altijd proberen," mompel ik dan maar zachtjes, terwijl ik mijn rug naar haar toe draai en mijn blik kort door de ruimte laat glijden, proberend om alle gedachten uit mijn hoofd te bannen.

[ bericht aangepast op 18 maart 2014 - 10:18 ]

---

•

Cassie Elora Mears
Wanneer ik zeg dat we misschien de regeling van de verwarming moeten zoeken, draait Micardo zich mompelend om naar het aanrecht. Een zachte zucht komt over mijn volle lippen en ik richt mijn blik verslagen op de grond. Zal ik voor de zoveelste keer weer iets verkeerds gezegd hebben? Een lichte frons verschijnt op mijn gezicht, want ik snap niet zo goed wat er verkeerd kan zijn naar het zoeken van de regeling van de verwarming. Of misschien vindt hij niet leuk dat ik de kookcursus anders alleen zou gaan doen, maar waarom gaat hij dan niet gewoon mee?
'Ik denk niet dat de verwarming hier nog werkt – maar we kunnen het altijd proberen,' mompelt hij zacht, terwijl hij zijn rug naar mijn toedraait. 'I-ik ga wel alvast opzoek,' meld ik hem zachtjes, waarna ik me omdraai en langzaam de kamer uitloop. Ik loop eerst terug naar beneden, naar de woonkamer, maar daar zie ik geen temperatuurregelgevalding aan de muur hangen en in de keuken ook niet. Misschien hebben ze dat hier wel niet en hebben ze enkel een open haard, maar ik heb ook nog nergens lucifers zien liggen, wat betekent dat we het vanavond waarschijnlijk erg koud krijgen. Misschien overleven we het niet eens... Er springen tranen in mijn ogen en pers mijn lippen op elkaar, terwijl de keuken weer uitloop, niet goed wetende waar ik nu heen moet gaan. Ik durf niet echt terug naar Micardo...
Uiteindelijk besluit ik naar de kinderkamer van eerder te gaan, waar ik me tegen de muur op de grond laat zakken en mijn armen rond mijn benen sla.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

’I – Ik ga alvast wel op zoek.’ Alhoewel de ondertoon van Cassie’s stem mijn gedachten binnen een simpele seconde heeft bereikt – kan ik mijn lichaam er niet toe zetten om mezelf om te draaien en haar in mijn armen te nemen. Gedurende dit moment was dat hetgeen wat ik boven alles zou stellen, maar de gedachten aan het feit dat ik haar alleen maar pijn kon gaan doen en haar zou kunnen verstikken met mijn gedrag weerhielden me er van om het daadwerkelijk uit te voeren. Ik wilde voor geen enkele prijs in de wereld het risico lopen om Cassie uiteindelijk bij me weg te zien lopen – omdat ze het niet aan kon, mijn bezorgdheid en jaloerse gedrag. Enkel en alleen al op dit ogenblik wilde ik haar door elkaar rammelen om haar er van te weerhouden om niet bij die Chase – persoon in de tent te gaan slapen. Ik zou nog liever zien dat ze bij een leraar ging liggen of bij een van haar vriendinnen, maar niet bij een andere jongen.
Zuchtend probeer ik mijn gedachten weer terug te krijgen naar het hier en nu, mezelf proberen te concentreren op het gegeven wat Cassie zojuist had gezegd. Ik vond haar idee om op zoek te gaan naar een bron van warmte absoluut fantastisch – maar iets in mijn lichaam vertelde me dat we in dit huis niets zouden vinden wat ons ook maar een klein beetje zou helpen. Alhoewel ik enkel en alleen mijn vest droeg, wist ik dat de adrenaline van mijn opbiechting tegen Cassie me voor een korte periode warm zou houden – evenals het gegeven dat ik mijn woede op de onbekende Chase nog steeds niet heb kunnen uiten. Ik zou hem het allerliefst zelfstandig willen vertellen dat hij uit de buurt moet blijven van Cassie, niet meer met haar praten en zelfs niet meer naar haar zou moeten kijken – maar dat recht had ik niet. Ik had niet het recht om andere personen bij Cassie weg te houden en haar daardoor te behoeden voor eventueel gevaar. Het was haar eigen keuze met welke personen ze om ging en dat zou ik van een kleine afstand moeten accepteren.
      Plotseling schiet het door mijn gedachten dat Cassie wellicht had voorgesteld om een bron van warmte te gaan zoeken omdat ze het zelf koud had – ze had immers haar sjaal en haar handschoenen aan mij afgestaan, waardoor zij deze nu zou moeten missen. Mijn lichaam lijkt van het ene op het andere moment weer perfect te werken, waardoor ik met grote passen de keuken uit been en uiteindelijk in de woonkamer terecht kom. Alhoewel er verschillende personen rond schuifelen, zacht pratend en hun handen tegen elkaar wrijvend – mis ik Cassie direct en borrelt er zich een grote bezorgdheid op in mijn onderbuik.
Mezelf vervloekend in mijn gedachten vlieg ik met grote passen de trap op – waarna ik iedere deur welke ik tegen kom probeer te openen om zo een blik naar binnen te werpen. Ik had Cassie nooit of te nimmer alleen op zoek mogen laten gaan in dit huis. Ik had Cassie bij me moeten houden zodat ik er zeker van was dat ze voor de volle honderd procent veilig was. Wie weet was ze op dit moment wel gevallen en had ze zich bezeerd, of was ze bewusteloos geraakt door de kou en lag ze ergens te bevriezen – waar niemand haar kon vinden. Direct voel ik prikkende tranen in mijn ogen – enkel en alleen door de gedachten om Cassie op die manier kwijt te raken, waardoor ik mezelf voorheen het een kans te geven. Wanneer ik haar zou vinden zou ik mezelf een kans geven, ook al wist ik zeker dat ik haar door mijn persoonlijkheid kwijt zou raken en uiteindelijk weer alleen achter zou blijven. Ik moest mijn verrotte persoonlijkheid niet in de weg laten staan om haar een goed en prettig leven te bezorgen, dat had een grotere prioriteit.
      ’Cassie?’ Wanneer ik de deur van de kinderkamer open, heeft mijn stem een wanhopige ondertoon aangenomen – aangezien ik nog geen enkel levend teken van Cassie heb vernomen in de verschillende kamers op de bovenverdieping. Wanneer ik echter mijn blik door de kamer laat glijden – zie ik tot mijn grote opluchting het kleine gestalte van Cassie, wie ineengedoken en met haar armen rondom haar benen geslagen tegen een stoffige muur geleund zit. Direct voel ik de gedachten in me op borrelen dat ik daar de reden voor ben – ze was weggelopen omdat ik me zo verschrikkelijk heb gedragen en omdat ze mij “ware ik” heeft gezien. Echter, wanneer ik aan mijn voornemen van daarnet begin te denken – stap ik zonder te aarzelen op Cassie af en zak naast haar op mijn knieën op de grond.
‘Hé – Niet verdrietig zijn. Ik haal je hier uit, dat beloof ik,’ fluister ik zachtjes – waarna ik mijn armen rondom Cassie lichaam laat glijden en haar zo op mijn eigen schoot trek, waardoor ik met een plof tegen de muur kom te zitten. Met voorzichtige bewegingen begin ik haar vervolgens warm te wrijven – nog steeds bang dat ze bewusteloos zou gaan raken door de kou. ‘Ik laat je niets overkomen, nooit niet,’ fluister ik dan nog zachter in haar haren – terwijl ik even slik door de gigantische belofte die ik zojuist heb gemaakt. Het hield immers ook in dat ik haar geen pijn zou mogen doen, nooit niet – waardoor ik mijn persoonlijkheid onder de duim zou moeten houden. ‘Zelfs niet door mezelf, Cassie.’

---

•

Ik schrijf me uit.

---

•