The cursed house in the woods [200w] - Speeltopics

De regels:
(gelieve deze door te lezen voor je überhaupt begint met het aanmaken van je rol)
• Er is een minimum van 200 woorden.
• OOC is altijd alleen in het praattopic.
• 16+ is toegestaan, houd het netjes.
• Je bestuurt alleen je eigen personage(s)
• Niemand is perfect.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie.
• Reserveringen blijven 3 dagen staan.
• Denk goed na voor je meedoet.
• Max. 2 Personages per persoon. (Man en vrouw)
• Alleen ik maak de topics aan! Tenzij ik daar iemand anders voor vraag.
• Houd bij het aanmaken van rollen het aantal mannen en vrouwen een beetje gelijk.
• Van te voren wordt er niet besproken wie een relatie krijgt met wie.
Als je je niet aan deze regels houd, zal ik je moeten kicken uit deze RPG.

De rollen:
• Chase Carter - RapunzeI (pagina 5)
• Micardo Guiseppe Vercini - Neverland (pagina 17)
• Drake Justin Parker - Kendizzzzle (pagina 2)
• Jongen
• Noah Riker Constantines - Teresa (pagina 5)
• Raven May Winter - Roww (pagina 17)
• Cassie Elora Mears - Bash (pagina 3)
• Meisje gereserveerd voor BarnOwl
• Agnes Meryl Ellery - Sheridan (pagina 18)
• Athalia Sevillia Espironaz - EIias (pagina 7)

Geesten van McAllister's (maximaal 4)
• Euphemia (Mia) Ainsley Cresent McAllister - Candira (pagina 10)
• Lily McAllister - Saviorself (pagina 9)

Belangrijke topics:
- Praattopic
- Rollentopic


Het begin: De kinderen hebben al enkele uren in de bus gezeten en zijn inmiddels op de plek van bestemming aangekomen. Een paar mensen besluiten zich los te rukken van de grote massa en met een klein groepje rond te gaan dwalen.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 12:33 ]

---

26 - 02 - '16

Cassie Elora Mears
Chase knikt, waardoor ik hoop dat hij het antwoord op mijn vraag weet, maar dan schudt hij zijn hoofd. 'Geen idee,' mompelt hij. 'Ik heb namelijk niet echt veel zin om buiten te slapen als die beesten hier rondlopen...' mompel ik vervolgens, al lijkt het er wel op dat het zal gebeuren. Maar dat zouden de docenten vast niet laten gebeuren, toch? Maar goed, ik heb er ook niet veel zin in om het aan iemand te vragen en vervolgens afgewezen te worden. Als ik Noah al vier jaar ken en hij het al niet wilt, waarom zou iemand anders het dan wel willen? Als het niet regent en er geen wolven of beren beren zijn, dan valt het misschien wel mee, maar dan moet ik nog wel achter dat laatste zien te komen... Alleen zijn er dan ook nog altijd de insecten. Ik slaak een diepe zucht en ga vermoeid met mijn hand door mijn haar. Had ik me nou maar gewoon ziek gemeld vanochtend.
'Je mag wel in mijn tent, tenminste als je dat wilt en als je wilt helpen met het opzetten van de tent,' zegt Chase ineens. Mijn ogen lichten op en ik kijk hem verbaasd aan. Aan de brede glimlach op zijn gezicht te zijn maakt hij geen grapje. Dan kijkt hij weer naar de grond en schuifelt hij met zijn voeten de aarde plat. 'Dat zou echt heel, héél erg lief van je zijn,' glimlach ik, dit keer wel gemeend, terwijl ik overeind kom. 'En ik zal helpen met de tent! Zo goed als ik kan tenminste, want ik heb niet echt eerder gedaan. Alleen net met Noah, maar dat ging wel goed, totdat dinges.' Zachtjes bijt ik op mijn onderlip.
'Ik moet eigenlijk die Derrick dan ook even vinden,' mompel ik, terwijl ik om me heen kijk.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

• Micardo Guiseppe Vercini

      "Hoe kan het dat ik jou nog niet ken? Ik bedoel maar, ik ken zo'n beetje iedereen van de campus ... Zelfs de meeste buitenbeentjes. Dus, of jij bent nieuw of jij bent gewoon enorm goed in jezelf onzichtbaar maken. Maar eigenlijk zie ik jou niet echt als een buitenbeentje ... Dus als je dat echt bent vraag ik me af hoe dat komt. Ik praat te veel, of niet?"
Enigszins verbaasd knipperend met mijn ogen recht ik mijn rug – terwijl ik zojuist de laatste haring van mijn tent in de grond heb geslagen – waarbij ik de lichte hamer enkele keren in mijn hand heen en weer laat rollen. Mede dankzij het feit dat ik ervoor had gekozen om mijn tent aan de rand van het terrein te plaatsen, had ik niet verwacht dat personen naar me toe zouden komen. Daarnaast was er nog het feit dat een overgroot gedeelte van deze groep me niet kende, aangezien ik vrijwel nooit deelnam aan de groepsactiviteiten die vanuit school werden geregeld.
      "Wel, laten we het er maar op houden dat ik een ster ben in het onzichtbaar maken van mezelf – Ik ben niet bepaald goed in het leggen en onderhouden van sociale contacten."
Er klinkt een doffe dreun wanneer ik de hamer in de materialenzak van mijn tent laat vallen en deze binnenin de tent schop, waar ik eveneens mijn rugzak met persoonlijke spullen plaats. Voor enkele seconden laat ik mijn blik over het terrein glijden en walg dan even bij het feit dat er hoogstwaarschijnlijk allemaal opgeschoten tieners zitten die niet kunnen wachten om bij elkaar in de tent te kruipen – het feit dat sommige meisjes zo 'makkelijk' waren had ik altijd een enorme afknapper gevonden. Mijn blik eindigt uiteindelijk bij het vreemde meisje – welke zwarte haren en blauwe ogen blijkt te hebben, gezamenlijk met een eeuwig durende glimlach rondom haar lippen.
      "Maar, je hebt gelijk – Ik ben nooit een buitenbeentje geweest, het is alleen zo dat dingen veranderen en ik er uiteindelijk toch een ben geworden," glimlach ik dan voorzichtig terwijl mijn hand kort door mijn haren gaat. "Fijn om te horen dat ik het nog niet uitstraal zoals de meeste buitenbeentjes op de campus," grinnik ik dan licht.

---

•

|| MT ||

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

De jongen gaat recht staan en kijkt me een beetje verbaasd aan. Hij zal het wel raar vinden dat er toch nog iemand naar hem toe gekomen is terwijl hij het wel duidelijk heeft gemaakt daar niet veel behoefte aan te hebben door hier zijn tent neer te zetten. Maar dat schrikt mij niet zo af.
"Wel, laten we het er maar op houden dat ik een ster ben in het onzichtbaar maken van mezelf – Ik ben niet bepaald goed in het leggen en onderhouden van sociale contacten." zegt hij dan. Ik schrik lichtjes als er plots een doffe dreun in mijn oren klinkt, ik had het niet verwacht en aangezien ik niet zo'n best geweten heb..
Ik kijk hem kort aan en knik dan lichtjes "Ach, iedereen is wel ergens niet goed in. Ik ben niet bepaald goed in vrienden zijn met meiden, bijvoorbeeld" grinnik ik zachtjes. Hij duwt wat tassen in zijn tent en kijkt het veld even rond, hij lijkt ergens aan te denken wat hem totaal niet aan staat en ik trek kort vragend mijn wenkbrauw op -Het heeft me meer dan een half jaar geduurd om dat te kunnen en ik was er trots op geweest toen ik het eindelijk kon, al mijn vrienden moesten lachend toe kijken hoe ik mijn wenbrauwen wiebelde met een enorme pretface omdat ik het geleerd had-
"Maar, je hebt gelijk – Ik ben nooit een buitenbeentje geweest, het is alleen zo dat dingen veranderen en ik er uiteindelijk toch een ben geworden," zegt de jongen dan met een voorzichtige glimlach en hij gaat met zijn hand door zijn donkerblonde haren.
"Fijn om te horen dat ik het nog niet uitstraal zoals de meeste buitenbeentjes op de campus," vervolgt hij met een zachte grinnik.
"Was dat sarcastisch?" vraag ik met een lach. Ik ben daar niet bepaald goed in, sarcasme onderscheiden van serieuze woorden. Ik vat de meeste dingen altijd verkeerd op en dan schiet iedereen in de lach. Gelukkig voor mij kan ik er wel tegen als iemand me uit- of toe- lacht en lach ik dan altijd vrolijk mee. Sowieso weet ik het altijd voor elkaar te krijgen te lachen in plaats van te huilen, al zou ik dat laatste het liefste willen.
"Maar ehm, ik ben trouwens Raven" stel ik mezelf dan glimlachend voor aan de onbekende jongen "Voor als je dat nog niet wist" vervolg ik glimlachend.

---

Little do you know

Noah Riker Constantines.
Noah besefte dat hij best wel gemeen had gedaan tegen Cassie, maar toen hij zich omdraaide, zag hij dat ze al hulp had gekregen en hij haalde zijn schouders op. Net op het moment dat hij zich weer omdraaide, liep er een meisje tegen hem op. Ze was zo stom om zijn trui vast te grijpen en trok hem zo mee in haar val.
Noah probeerde overeind te blijven staan, maar hij werd verrast en zijn voeten gleden weg in de losse aarde, waar het gras op het veld een beetje verdwenen was. Hij was nog zo gelukkig om zijn arm uit te steken en die naast het meisje neer te zetten, waardoor hij haar niet helemaal verpletterde onder zijn gewicht. Hij schaafde zijn rechterhand en zijn linkerelleboog en vloekte even, waarna hij overeind kwam en een beetje beschaamd een hand door zijn haar haalde.
"Triste," mompelde het meisje. Noah trok even een wenkbrauw op en stak zijn hand uit naar het meisje dat nog steeds op de grond lag. Volgens hem was het Spaans geweest en dat beaamde het meisje al meteen. "Triste betekent sorry in het Spaans. Je kan natuurlijk ook lo siento zeggen maar ik zeg meestal triste. En dit is helemaal niet interessant voor jou wat ik nu vertel, eigenlijk," mompelde ze. Noahs mondhoeken krulden zich om en hij moest zich een klein beetje inhouden om niet te beginnen lachen.
"Maakt niet uit," zei hij. "Gaat het een beetje?" Ze leek een beetje te wankelen wanneer ze weer overeind kwam en leek nogal ongemakkelijk op haar been te staan. "Eh... Heb ik je pijn gedaan of zoiets?" Eerlijk gezegd ergerde Noah zich een beetje aan de bezorgde toon die in zijn stem klonk, want dit was al gênant genoeg...

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 16:54 ]

---

help

• Micardo Guiseppe Vercini

      "Ach, iedereen is wel ergens niet goed in. Ik ben niet bepaald goed in vrienden zijn met meiden, bijvoorbeeld."
Het opbiechten van het feit waar ze zelf niet goed in was brak het ijs een beetje, waardoor ik aarzelend mijn mondhoeken omhoog laat glijden en mezelf ietwat ongemakkelijk begin te voelen. Voor een kort moment word ik terug gezogen naar het moment waarop ik vrijwel mijn gehele familie kwijt ben geraakt – en eveneens mijn vriendenkring doordat ze niet meer wisten hoe ze met me om moesten gaan. Ik dwong mezelf op te passen met sociale contacten, zo ook met dit meisje – al leek het allemaal vanzelf te gaan.
      "Was dat sarcastisch? Maar ehm – Ik ben trouwens Raven. Voor als je dat nog niet wist."
Knipperend met mijn ogen kantel ik mijn hoofd ietwat wanneer ik haar vragend aan kijk – hadden mijn woorden daadwerkelijk zo sarcastisch geklonken? Het deed me altijd veel goed wanneer ik nog door iemand werd herkend ; iets wat betekende dat ik nog niet helemaal een nobody was geworden op de campus, door mijn lange afwezigheid en afzondering van de groep.
"Nee. Nee, dat was geen sarcasme – Ik meen het, vroeger vond ik het heel belangrijk om niet als buitenbeentje gezien te worden. Het doet me goed om te horen dat ik het dus nog steeds kan. Mijn naam is Micardo – je mag Mica zeggen, ik ben nogal eh ; onbekend. Ben een tijdje niet op de campus geweest en verder, nou ja – ik zal je niet lastig vallen met een heel dramaverhaal," grinnik ik zachtjes. Niemand zat er op te wachten om het verhaal te horen dat ik mijn familie kwijt was geraakt gedurende een auto ongeluk en dat ik hierdoor op mijn twintigste ontzettend depressief was geworden. Daarnaast was dit een schooluitstapje en ben ik hierheen gekomen om mijn gedachten te verzetten, niet om alleen maar meer na te denken over mijn verlies.
Niet wetend wat ik met mijn handen moet doen, stop ik ze uiteindelijk maar in mijn zakken en zet een onschuldige grijns op mijn gezicht – terwijl ik ietwat afwachtend naar het meisje ; Raven, blijf kijken.

---

•

"Nee. Nee, dat was geen sarcasme – Ik meen het, vroeger vond ik het heel belangrijk om niet als buitenbeentje gezien te worden. Het doet me goed om te horen dat ik het dus nog steeds kan. Mijn naam is Micardo – je mag Mica zeggen, ik ben nogal eh ; onbekend. Ben een tijdje niet op de campus geweest en verder, nou ja – ik zal je niet lastig vallen met een heel dramaverhaal," verteld hij meteen als ik hem vraag of zijn woorden sarcastisch klonken en hij stelt zich gelijk voor als Micardo. Aparte naam.. die hoor je hier niet zo vaak volgens mij. Tenminste ik heb hem nog nooit gehoord..
Ik knik weer lichtjes "Aparte naam heb je" zeg ik met een lichte glimlach. Ik besluit maar niet verder te vragen naar zijn zogenoemde 'dramaverhaal' want ik vind het zelf ook nooit leuk als er naar mijn -voor anderen onbekende- problemen gevraagd word. Ik vraag me echter wel af waarom hij het nu ineens niet meer belangrijk vind om gezien te worden.. dat snap ik gewoon niet. Meestal veranderd iemand niet zo snel, alleen bij iets ernstigs.. Ik was voor mijn elfde ook anders, vrolijker, tot mijn vader me vertelde dat de dood van mijn moeder eigenlijk mijn schuld was -nou zo zei hij het niet maar dat maak ik er van. Als ik er niet geweest was dan had zij nog geleefd- door dat te weten ben ik gewoon helemaal veranderd van het brave meisje dat áltijd haar huiswerk deed, naar de tiener die schijt had aan school, het enige wat ik leuk vind aan school is de mensen om je heen -op die populaire bitches na dan-
Een beetje ongemakkelijk kijk ik naar mijn voeten, normaal wist ik altijd wel wat te zeggen.. maar mijn gespreksonderwerpen zijn gewoon op.
"Dus.. hou jij een beetje van kamperen?" vraag ik hem dan maar. Ik verberg mijn handen in de mouwen van mijn vest en kijk hem afwachtend aan.

---

Little do you know

• Micardo Guiseppe Vercini

      "Aparte naam heb je."
Alhoewel ik hem van te voren binnen had willen houden – rolt er geheel automatisch een lichte grinnik over mijn lippen, waardoor ik niets anders kan doen dan licht op mijn onderlip te bijten door deze 'spontane' actie. Vrijwel iedere persoon die ik tegen kwam dacht dit hoogstwaarschijnlijk over mijn naam, alleen Raven was een van de weinigen geweest die het daadwerkelijk had durven uitspreken – wat ik aan haar bewonderde.
      "Dus ... Hou jij een beetje van kamperen?"
Diep van binnen ben ik ontzettend blij dat Raven besluit een andere richting in te gaan binnen dit gesprek – waardoor ze het 'drama verhaal' achter zich laat en er niet op in wil gaan. Eigenlijk had ik geen flauw idee waarom ik het uberhaupt had opgebracht, er waren genoeg personen die daardoor ontzettend nieuwsgierig werden en enkel en alleen maar door gingen vragen. Het feit dat Raven niet zo'n persoon was maakte mijn bewondering voor haar enkel en alleen groter ; al hield ik diep in mijn gedachten in de gaten dat ik geen ster was in het maken van vrienden en voornamelijk niet in het onderhouden van vriendschappen, omdat ik personen uiteindelijk alleen maar weg joeg.
"Wanneer ik heel eerlijk ben, moet ik je vertellen dat ik het nog nooit heb gedaan. Ik heb de tent gevonden bij mijn oma thuis – Zij vertelde me dat hij ooit van mijn vader is geweest. Anders had ik nog een gloednieuwe tent moeten kopen op," grijns ik dan licht. Hoogstwaarschijnlijk was ik dan helemaal niet meegegaan op dit schooluitstapje, maar mijn oma had me nu ook zo ongeveer gedwongen – helemaal na het vinden van de brief waarin alle informatie stond.
"Ben jij 'n die – hard kampeerder? Want dan heb ik gelukkig iemand waar ik op kan rekenen als ik plotseling zonder eten kom te zitten of iets in die richting," grinnik ik dan zachtjs – terwijl ik langzaam voel dat de 'oude Micardo' bezit van me begint te nemen.

---

•

Een grinnik rolde over Micardo's lippen nadat ik hem zei dat hij een aparte naam had, iets wat ik niet bepaald snapte maar goed. Ik heb ook vaak zat van die momenten waarin ik lach terwijl niemand weet waarom ik moet lachen.
"Wanneer ik heel eerlijk ben, moet ik je vertellen dat ik het nog nooit heb gedaan. Ik heb de tent gevonden bij mijn oma thuis – Zij vertelde me dat hij ooit van mijn vader is geweest. Anders had ik nog een gloednieuwe tent moeten kopen op," is Micardo's antwoord dan op mijn vraag of hij een beetje van kamperen houdt. Ik zie een lichte grijns rond zijn lippen, iets wat me zachtjes laat grinnikend.
"Ben jij 'n die – hard kampeerder? Want dan heb ik gelukkig iemand waar ik op kan rekenen als ik plotseling zonder eten kom te zitten of iets in die richting," vervolgt hij dan met een zachte grinnik.
Ik knik lachend "Ja, ik heb heel vaak gekampeerd met mijn broers en mijn vader. Ik heb namelijk geen zussen die dan gaan zeuren om een luxe hotel met een zwembad en roomservice, dus gaan we vaak kamperen" zeg ik met een zachte grinnik "en ja, als het eten op is dan moet je maar bij mij komen want ik ben goed met pijl en boog" lach ik vervolgens. Het feit dat ik mijn boog en pijlen had mee genomen zal dan denk ik ook wel eens van pas komen "Mijn vader heeft me ooit een boog met een hoop pijlen gegeven en dat heeft hij me geleerd. Ik heb onder andere mijn paard ook geleerd dat ze gewoon moet door lopen als ik de teugels los laat, zo kan ik ook gewoon te paard schieten" vervolg ik trots. Elke nieuwe 'sport' die ik tegen kom en die me leuk lijkt wil ik gewoon leren. Ik ben enorm leergierig, tenzij ik op school ben want de dingen die je daar voorgeschoteld krijgt hebben geen enkel nut in deze economie.
Daarbij, mijn vader is zo'n persoon dat overal op voorbereid wil zijn -bijvoorbeeld voor de zombie-apoccolypse, die denk ik nooit zal komen aangezien dat vrij onwaarschijnlijk is maar goed, mijn vader wil er op voorbereid zijn- hij is voorbereid op overstromingen en orkanen, iets wat toch best handig is want als dat echt gebeurt dan weet ik tenminste wat ik moet doen en hoef ik niet als een kip zonder kop rond te rennen.
"Plus mijn jongste broer heeft me geleerd hoe ik wilde beesten met een kampvuur moet bereiden" zeg ik dan lachend tegen Micardo. Mijn jongste broer is dan ook echt de opvolger van mijn vader. Mijn andere broers geven er niet zoveel om, 'als het gebeurt dan gebeurt het en dan kun je er niks aan doen' zeggen zij altijd.

---

Little do you know

• Micardo Guiseppe Vercini

      "Ja, ik heb heel vaak gekampeerd met mijn broers en mijn vader. Ik heb namelijk geen zussen die dan gaan zeuren om een luxe – hotel met een zwembad en roomservice; dus gaan we vaak kamperen. En ja, als het eten op is dan moet je maar bij mij komen, want ik ben goed met pijl en boog. Mijn vader heeft me ooit een boog met een hoop pijlen gegeen en dat heeft hij me geleerd. Ik heb onder andere mijn paard ook geleerd dat ze gewoon moet doorlopen als ik de teugels los laat, zo kan ik ook gewoon te paard schieten. Plus, mijn jongste broer heeft me geleerd hoe ik wilde beesten met een kampvuur moet bereiden."
Knipperend met mijn ogen vraag ik mezelf af of het meisje dat voor me staat – genaamd Raven – bij ieder onderwerp dat haar aanspreekt vrijwel haar gehele levensverhaal verteld. Alhoewel ik niet kon zeggen dat ik het vervelend vond – integendeel zelfs, ik vond haar geweldig. Ik vond het bij andere personen erg bewonderingswaardig wanneer ze zich snel open konden stellen tegenover medepersonen, waar ik zelfs ontzettend veel moeite mee leek te hebben sinds het ongeluk.
      "Eh – Wauw. Ik wist dat sommige personen hier kamperen 'leuk' vonden, maar jij staat hoogstwaarschijnlijk helemaal bovenaan," glimlach ik dan voorzichtig ; omdat ik niet bepaald weet hoe ik moet reageren op haar grote enthousiasme. Ik zou ontzettend graag met haar mee doen, maar het leek heel onnatuurlijk voor me – ook al was ik vroeger zelfs ook zo.
"Wil je misschien iets te drinken? Misschien wat te eten?" vraag ik dan plotseling, de opkomende stroom van spontaniteit niet tegen te kunnen houden. Ik laat mezelf gemakkelijk in een comfortabele houding op de grond zakken en gris vervolgens een gigantische boodschappentas uit mijn tent, gevuld met drinken en eten zodat ik wel twee weken zou kunnen overleven.
"Ik ben namelijk zelfs ook behoorlijk goed voorbereid op het kamperen," grijns ik dan onschuldig omhoog.

---

•

Chase Carter

Haar ogen leken van verbazing op de lichten. Ze keek me aan met een glimlach. 'Dat zou echt heel lief van je zijn' zei ze glimlachend. Ze kwam overeind. 'En ik zal helpen met de tent! Zo goed als ik kan tenminste, want ik heb het niet echt eerder gedaan. Alleen net met Noah, maar dat ging wel goed, totdat dinges' zei ze waarna ze zichtbaar op haar lip beet. 'Ik moet eigenlijk die Derrick dan ook even vinden' mompelde ze vervolgens terwijl ze om zich heen keek. Ik keek haar weer even aan. 'Totdat dinges? Wat is dat dinges, als ik vragen mag?' vroeg ik zo vriendelijk mogelijk. 'Oh ja, als je vind dat ik opdringerig overkom moet je het wel even zeggen. Ik kan soms nogal irritant doorvragen en dat kan nog wel eens irritatie opwekken bij mensen. Mensen worden daar niet blij van zeg maar' ratelde ik achter elkaar door. Ze had vast niet alles gevolgd wat ik zei, maar ze moest in ieder geval weten dat ik me niet aan haar op wilde dringen. Al mocht ik haar wel, ik bedoel, ze zag er best wel goed uit. Best wel sexy en zo. Wel qua uiterlijk het type waar ik op viel, qua innerlijk kende ik haar natuurlijk niet zo goed. Dat kwam misschien nog wel. Maar ja, wie zou het zeggen. Ik was ook niet een prince charming. Al zou ik dat wel graag willen zijn. Dan zou het niet zo moeilijk zijn om een meisje te versieren, eentje die nog leuk is ook. Ik zuchtte zachtjes, bijna onhoorbaar. 'Als jij die Derrick vast opzoekt, kijk ik even of we alles compleet hebben?' suggereerde ik. Ik keek haar afwachtend aan.

---

26 - 02 - '16

Micardo lijkt een beetje overdonderd te zijn van het feit dat ik zo open ben over mezelf. Over de vrolijke dingen in mijn leven wel ja, maar de verdrietige dingen in mijn leven houdt ik toch echt altijd voor me. Zelfs mijn vader en broers weten genoeg dingen niet over me, ik weet dat ze me toch wel naar een psycholoog sturen als ze er achter komen hoe ik soms in het leven sta. Maar ach, ik heb geen zin om met iemand te gaan praten die ik niet ken, laat staan iemand die ik wel ken. Mensen gaan je altijd anders behandelen als ze van je problemen weten, dan zie je de medelijden gewoon in hun ogen en proberen ze zo normaal mogelijk te doen, maar het lukt nooit. Als iemand iets over je weet is het vaak snel genoeg zichtbaar.
"Eh – Wauw. Ik wist dat sommige personen hier kamperen 'leuk' vonden, maar jij staat hoogstwaarschijnlijk helemaal bovenaan," zegt Micardo dan met een glimlach. Ik lach vrolijk naar hem en knik.
"Waarschijnlijk wel" grinnik ik zacht. Ik kijk weer even het veld over, om te zien of er misschien weer iemand bij is gekomen. Maar helaas. Niemand nieuw die ik nog niet ken. Niet dat ik weg zou lopen bij Micardo als ik iemand nieuw zie, hij is een hartstikke aardige jongen.
Plus, waarschijnlijk gaat hij rare dingen denken als ik nu ineens naar iemand anders toe ga, bijvoorbeeld dat ik hem niet aardig vind of iets in die trans.
"Wil je misschien iets te drinken? Misschien wat te eten?" vraagt Micardo dan plots. Ik richt me weer op hem en zie dat hij op de grond is gaan zitten en een tas uit zijn tent aan het pakken is.
"Ik ben namelijk zelfs ook behoorlijk goed voorbereid op het kamperen," vervolgt hij met een grijns naar mij. Ik grinnik zacht en ga ook -in kleermakers zit- zitten, aangezien het een beetje ongemakkelijk staat als iemand anders op de grond zit, komt zo intimiderend over.
"Wat te drinken zou wel fijn zijn" grinnik ik dan zacht met een glimlach rond mijn lippen.

---

Little do you know

Cassie Elora Mears
'Totdat dinges? Wat is dat dinges, als ik vragen mag?' vraagt Chase op een vriendelijk toon. 'Oh, jeweetwel, tot ik er achterkwam dat de tent dus eigenlijk niet van mij is,' antwoord ik beschaamd en met een lichte, rode blos op mijn wangen. Ik weet nog steeds niet hoe ik het ooit voor elkaar heb gekregen, maar dom en onnozel voel ik me er zeker door.
'Oh ja, als je vind dat ik opdringerig overkom moet je het wel even zeggen. Ik kan soms nogal irritant doorvragen en dat kan nog wel eens irritatie opwekken bij mensen. Mensen worden daar niet blij van zeg maar,' ratelt hij dan, wat me zachtjes laat lachen. Licht schud ik met mijn hoofd. 'Ik herken het, ik kan soms ook te ver door vragen. Maar maak je geen zorgen, ik zal het je vertellen als je te ver door vraagt.' Mij kennende kan dat tot behoorlijk ver gaan, maar meestal boeit het me niet zo. Mensen komen vroeg of laat toch wel ergens achter. Alleen de echt persoonlijke dingen houd ik liever voor mezelf.
'Als jij die Derrick vast opzoekt, kijk ik even of we alles compleet hebben?' stelt Chase dan voor. 'Is goed, ik ben zo terug!' Ik heb Derrick al snel gevonden, dat denk ik tenminste, aangezien hij de enige is die nogal paniekerig rond loopt, wat een raar uitziet, omdat hij nogal een macho type lijkt. 'Ben jij Derrick?' vraag ik aarzelend. Hij draait zich mijn kant op en knikt. 'Ja, wat gaat jou dat wat aan? Ik ben bezig,' bromt hij. 'Oh, eh, ik dacht dat jouw tent, mijn tent was, dus ik had hem per ongeluk gepakt e-' De jongen laat me niet eens uitpraten en slaakt een geërgerde zucht, waarna hij met zijn ogen rolt. 'Lekker intelligent,' zegt hij sarcastisch, 'waar ligt 'ie nu dan?' Zacht bijt ik op mijn lip en wijs ik naar de plek waar zijn tent ligt. 'Oh wee als er iets mee gebeurd is.' Hij loopt langs me, waarbij hij met zijn schouder tegen mijn schouder aan beukt en ik bijna onderuit ga en besluit dat het beter is dat ik Derrick voor de rest van het kamp ontwijk. Ik zucht even en loop terug naar Chase. 'Nou, Derrick heeft zijn tent terug,' meld ik. 'Wat kan ik doen om te helpen?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

• Micardo Guiseppe Vercini

      "Wat te drinken zou wel fijn zijn."
Inmiddels is mijn gezelschap – Raven – eveneens in een kleermakerszit op de grond gaan zitten, waardoor we gezamenlijk over het kampeerterrein kunnen kijken en mijn tent enigszins zorgt voor wat beschutting tegen de wind. Mijn ogen glijden over de grote boodschappentas, welke ik gedurende de heenrit had gevuld bij een kleine supermarkt. Gedurende het bezoek aan deze supermarkt had ik twijfelend bij de alcoholische dranken gestaan, maar ik wist van mezelf dat er een groot monster tevoorschijn zou komen wanneer ik té veel zou drinken – waardoor ik het risico niet durfde te nemen en het enkel en alleen bij wat frisdrank had gehouden.
Mijn blik wordt kort van de boodschappentas weggetrokken door een bekend gezicht op het veld – Cassie Elora Mears. Alhoewel ik het probeer tegen te houden klem ik mijn kaken kort op elkaar, waarna ik mijn blik neer sla. Cassie was de persoon geweest waar ik een ontzettend grote crush op had gehad, in de periode dat ik dacht alles van me af te kunnen zetten en gewoon 'te genieten van het leven'. Ik was verliefd geworden op haar gedrag, haar mooie blonde haren en de manier waarop ze in het leven stond. Ze was het echter nooit te weten gekomen en uiteindelijk waren de gevoelens voor haar doodgebloed, gezamenlijk met mijn zin voor het leven – en zonderde ik me gedurende een half jaar lang af in mijn kamer.
Nu stond Cassie bij een jongen die me niet bekend voor kwam – het leek er zelfs op alsof ze bij hem in de tent zou slapen, aangezien ze hem samen aan het opzetten waren. Kort flitst er door mijn gedachten dat ik me toch had vergist in Cassie – dat ze inderdaad een meisje was dat direct een uitnodiging aannam zonder erbij na te denken dat ze ook gewoon bij een ander meisje in de tent kan gaan liggen.
      "Eh – Cola?" mompel ik dan zachtjes tegen Raven, beschaamd omdat ik me zo had liggen opjutten in mijn gedachten over iets waar ik totaal geen zeggenschap over had. Mijn knokkels zijn wit van het samen knijpen van mijn handen wanneer ik een fles cola open draai en hem voor haar neus houdt, zodat ze er gewoon uit kan drinken – bekers waren overbodig.
"Ik heb ook chips, wafels, wat verschillende wraps en een heleboel koekjes – dus mocht je honger hebben, graai er maar wat uit ; dat krijg ik toch nooit helemaal op," glimlach ik er dan snel achteraan om de situatie niet te ongemakkelijk te maken.

---

•

[Wanneer gaan jullie het huis binnen?]