Why do I love you? X One Direction X Speeltopic 1. - Speeltopics

Harry, Louis, Liam Niall en Zayn (De punkversies.) maken al een aantal jaar duidelijk dat in de school hun regels gelden, en als je slim bent houd je je ook aan die regels. Ook al is vrijwel iedereen hun slachtoffer, ze hebben zo hun vaste groepje dat ze het leven extra zuur maken, een groep van vijf meisjes. Het getreiter is op een gegeven moment zo erg, dat de meisjes bijna niet meer naar school durven. Maar op een dag slaat haat over op liefde...

Rollen:

De jongens:
Zayn Javadd Malik: KilliOfDurin
Niall James Horan: Knetterdisco
Louis William Tomlinson: Knetterdisco
Harry Edward Styles: Tenacious
Liam James Payne: Kendizzzzle

De meisjes:
Meisje Liam. Mackenzie Zoë Reaser: Imagines
Meisje Harry. Tauriel Wendy Smith: KilliOfDurin
Meisje Zayn. Nicoletta Hope Martin: Kayal
Meisje Niall. Anna Jane "AJ" Valentine: Whisperings
Meisje Louis. Lily McAllister CrazyGirlxx

Extra rollen:
Liams' zusje. Samantha Brooke Payne JustLovegood



Begin:
Het is Maandag ochtend, en bijna iedereen gaat met tegenzin naar school toe, nou ja, behalve de jongens dan, want die zijn vrolijk plannetjes aan het bedenken om het groepje meisjes hun het leven zuur te maken. De meisjes vertrekken met tegenzin naar school, bang wat er vandaag weer voor rot opmerking tegen hun gemaakt gaat worden.

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 11:30 ]

---

How far is far

Harry Styles
Zij had nu ook het stuk fruit op en begon aan de onderkant van haar jurk te plukken. Toen ik mijn vraag had gesteld keek ze me even verward aan, waarna ze het al snel snapte. Triest sloeg ze haar ogen neer en sprak. Ik begreep hoe erg het moest zijn, vooral als je eigen ouders het deden. Dan had ik geluk met de mijne, die het gewoon accepteerde toen ik eindelijk de moed had verzameld om het ze te zeggen. Ik keek op toen ik haar hoorde zuchten en met haar hoofd tegen het keukenkastje leunde. 'Jij hoeft niks te proberen, dat is nog altijd aan mij,' mompelde ik terwijl ik nog een slok nam en vervolgens het kopje weer neerzette. Op mijn hoede stapte ik naar haar toe, zodat ik haar niet liet schrikken, en legde lichtjes mijn handen op haar schouders. 'Doe ik je nu pijn? Ik neem aan van niet,' zei ik zacht. Het was me duidelijk dat ze niet alleen door mij niet aangeraakt wou worden, maar helemaal niemand. En het was mijn besluit dat ik ging proberen die muur af te breken. Nu was ik niet het meest geschikte persoon voor, dat moest dan maar even. Ik keek haar aan, niet doordringend zoals ik heel goed kon, juist met een zachte uitdrukking. Liam met die verdomde weddenschap ook, daar had ik helemaal geen zin meer in. Ik deed het toch, anders zou hij me vermoorden, alleen nu nog niet.

[ bericht aangepast op 9 jan 2014 - 9:32 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik was verbaast bij zijn woorden. Volgens mij lag het toch echt aan mij dat ik degene was die keer op keer in elkaar kroop bij het minste menselijke contact. Ik nam voorzichtig een slokje thee en volgde hem met mijn ogen. Heel langzaam kwam hij voor me staan. Ik zette mijn kopje neer en voelde toen zijn handen lichtjes op mijn schouder drukken. Als eerste reactie kromp ik in elkaar, maar toen ik merkte dat hij niet duwde of kneep ging ik toch weer wat rechter zitten, al niet heel veel minder gespannen. Ik schudde kort mijn hoofd bij zijn vraag. Hij deed me geen pijn, maar ik voelde me absoluut niet prettig op dit moment. Ik drufde ook niet goed van zijn ogen weg te kijken. Ze stonden nu wel zacht, maar enige hint van zijn normale Harry-zijn en ik zou waarschijnlijk weer in elkaar krimpen. Ik was me echt van alles aan hem bewust. De warmte die van zijn handen af straalde, hoe hij bijna tegen mijn benen aan stond. Zijn warme adem die over mijn wangen streek als hij sprak. Het liet me een beetje ongemakkelijk heen en weer wiebelen. Ik was niet gewend aan menselijke warmte. Hoe fijn het eigenlijk ook wel was, toch was ik er niet geheel gemakkelijk bij, vooral omdat warmte voor mij vaak pijn had betekent, want dan waren mensen dichtbij genoeg gekomen om me te kunnen raken. Nu dwong ik mezelf toch langzaam aan wat te relaxen. Zolang hij me geen pijn deed moest ik hem van mezelf de voordeel van de twijfel geven.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ze zette haar kopje neer en kromp eerst in elkaar, maar ging daarna toch ietsje rechter zitten. Ze schudde haar hoofd bij mijn vraag, en was niet op haar gemak. Ik had mezelf beloofd haar geen pijn meer te doen, en hoopte dat ik me daar ook echt aan kon houden, aangezien ik soms nog last had van woedeaanvallen. Daar kon ik echt niks aan doen, dan kwam er een waas voor mijn ogen en leefde ik me uit op de dichtstbijzijnde persoon, wat in de meest gevallen het meisje was dat nu voor me zat. Langzaam liet ik mijn handen over haar arm naar beneden glijden, en pakte haar handen voorzichtig in de mijne om er een zacht kneepjes in te geven. 'Kan ik iets doen wat het makkelijker voor je maakt?' vroeg ik zacht, nu bereid om alles te doen. Ik wou echt graag helpen, maar zij was de enige die kon vertellen hoe. Het zou waarschijnlijk lang duren, ach ja, het was het wel waard. Denk ik. Uiteindelijk zou ik haar moeten breken, en dat idee stond me absoluut niet aan, vooral nu ik begreep waarom ze was wie ze was. Ook omdat we eigenlijk ontzettend op elkaar leken, op een slechte manier weliswaar, maar alsnog. Misschien kon ik wel iets van alles wat ik had gedaan goedmaken.

---

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik voelde zijn handen over mijn armen glijden naar mijn handen. Ze waren warm en licht ruw. Ik wist hoe ze voelden, maar nog nooit deden ze zo voorzichtig met me. Ik voelde een aantal kneepjes in mijn handen. Niet hard, maar ik keek toch op. Bij zijn vraag sloeg ik mijn ogen weer neer en zuchtte. Hij leek me te proberen te versieren. Daat ging ik echt niet op in. Morgen zou alles weer hetzelfde zijn en het zou alleen erger worden als ik me nog prettiger rond hem zou doen. Ik slikte even en keek hem aan. "Ik heb een vraag: Waarom doe je dit? Je hebt jaren lang mijn leven tot een hel gemaakt. Waarom doe je nu opeens zo aardig?" Ik maakte voorzichtig mijn handen los uit de zijnen en sloeg dezen weer om mijn kop thee. Ik boog een beetje achterover, weg van de krullenbol, en nam een slokje. De thee was lekker warm en liet me wat relaxen. Hij was nu dan wel erg aardig, maar het gaf me toch wel een naar onderbuikgevoel. Ik werd er gewoon wat ongemakkelijk van. Ik was buiten het zwemmen en boogschieten niet geliefd en daar had ik me bij neer gelegd. Nu hij opeens wel aardig deed maakte dit me zeker niet rustiger en maakte me erg angstig om straks weer nog harder te vallen als hij we morgen weer naar school gingen.

---

Bowties were never Cooler

Niall James Horan
Opgelucht dat de man de politie erbuiten had gehouden, ging ik mee naar het volgende loket waar ons eten stond te wachten. Daar nam ik alle spullen aan en zette ze toen in de lege bierkrat voorop mijn fiets. Ik knikte het meisje die het eten ons had gegeven nog even glimlachend toe, waarna ik met de fiets aan de hand de parkeerplaats af liep, waar ik wachtte op Anna. Toen kreeg ik een idee. "Zullen we naar mijn huis? Daar kunnen we normaal zitten en eten. En daar heb en we geen last van anderen." Even was ik stil, toen schoot er door me heen dat ze dat had kunnen zien als dreigement. Snel keek ik haar aan, waarna ik haar probeerde gerust te stellen. "Ik bedoelde het niet slecht. Niet dat ik ineens.. Tja, weet ik veel. Iets ga doen." Ik dacht even aan wat Zayn met haar had gedaan en kneep kort in mijn stuur. Het was nog steeds belachelijk wat hij had gedaan. "Maar wil je dat?" Ik schonk Anna een kleine glimlach en hoopte dat ze ja zou zeggen.

Anna Jane "AJ" Valentine

Niall nam ons eten aan door het in het krat op zijn fiets te leggen, wat best handig was. Ik was toe aan een nieuwe fiets. De bagagedrager viel van ellende bijna uit elkaar, mijn bel was tevens kapot. Samen met de jongen liep ik naar de parkeerplaats, waar amper wat auto's geparkeerd stonden. 'Zullen we naar mijn huis? Daar kunnen we normaal zitten en eten. En daar heb en we geen last van anderen.' Ik dacht even na, want ik ga niet zo snel met mensen mee naar huis, zeker niet als ik ze niet goed ken, zoals Niall. Hij keek me even aan en zei daarna: 'Ik bedoelde het niet slecht. Niet dat ik ineens.. Tja, weet ik veel. Iets ga doen.' Ik snapte heus wel dat hij geen slechte bedoelingen met mij had en dat hij me gerust wilde stellen was ook wel extreem schattig. 'Maar wil je dat?' vervolgde de Ier.
Ik knikte even. 'Ja hoor.' zei ik zacht. Er was een luide "kling" te horen. Snel keek ik naar waar het vandaan kwam, waarna ik erachter kwam dat het stuur van mijn fiets was gevallen, vraag me niet hoe. 'Maar kunnen we wel even langs de fietsenmaker?' vervolgde ik.

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Harry Styles
Ze keek op toen ik haar handen pakte, maar sloeg haar ogen al snel weer neer bij mijn vraag. Ze vertrouwde het niet helemaal, dat werd duidelijk met de vraag die ze nu aan mij stelde en zich losmaakte uit mijn greep. Ik zuchtte terwijl ik een antwoord probeerde te bedenken en zij haar thee weer oppakte. 'Ik weet het niet, heel eerlijk. Misschien omdat ik besefte dat je het net zo moeilijk hebt als ik, alleen dan op een andere manier,' begon ik. Slapste excuus ooit, maar oké. 'En je hebt werkelijk geen flauw idee hoeveel spijt ik nu heb, en er moet heel wat gebeuren als iemand op mijn gevoel wil kunnen inspelen,' zei ik met een flauwe grinnik. Ze boog iets achterover, verder uit mijn buurt. Ik begreep wel wat ze tegen contact had, maar zelf zou ik echt niet zo lang zonder de warmte van een ander kunnen. Als ik me verveelde of alleen voelde, kroop ik altijd naast mijn zus op de bank en legde dan mijn hoofd in haar schoot. De tijden dat ze thuis was tenminste, nu was het hier best eenzaam met mijn ouders die de hele dag weg waren en niemand om mee te praten. Meestal ging ik dan iets doen met de jongens, anders lag ik hier maar een beetje alleen te zijn. Soms was dat wel goed, dan kon je tenminste rustig nadenken, maar in mijn geval betekende nadenken herinneringen. En herinneringen betekende meestal geestelijke pijn, wat ik zelf over liet gaan in fysieke pijn. Ik schudde de gedachte van me af en keek het meisje weer aan, hopende dat ze me een kans zou geven.

[ bericht aangepast op 9 jan 2014 - 22:20 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Niall James Horan
"Maar wil je dat?" Ik schonk Anna een kleine glimlach en hoopte dat ze ja zou zeggen.
Ze knikte even. "Ja hoor."
Op dat moment viel het stuur van haar fiets af, waardoor ik meteen hard begon te lachen. "Sorry.." hikte ik, "maar hoe krijg je het voor elkaar?"
"Maar kunnen we even langs de fietsenmaker?" vroeg ze toen.
Ik keek haar bedenkelijk aan. "Dan wordt het eten koud.." Toch knikte ik toen. "Laten we dan wel nu gaan." Ik pakte haar stuur van de grond en deed hem in het krat. Gelukkig was de fietsenmaker dichtbij, dus we waren er in drie minuten. "Haar fiets is een beetje uit elkaar gevallen.." begon ik toen we er waren. "Kunt u ons helpen?"
"Daar ben ik de fietsenmaker voor," grapte de man van rond de vijfentwintig. "Maar ik kan het stuur er wel weer opschroeven, daar hoeven jullie niet voor te betalen."

Anna Jane "AJ" Valentine

Niall had erg melig en lacherig gereageerd op het feit dat mijn fiets naar de gallemiezen was. Hij keek me denkend aan toen ik vroeg of we even langs de fietsenmaker konden. 'Dan wordt het eten koud.." Maar daarna knikte hij. "Laten we dan wel nu gaan.' Handig verplaatste hij mijn stuur van de grond naar zijn krat. 'Bedankt.' lachte ik. 'En dat eten gaat maar even in de oven of zo.' Al snel waren we bij de fietsenmaker. Mijn fiets was al eerder half kapot gegaan, dus ik kende de weg uit mijn hoofd. Ik kon hem blind lopen. 'Haar fiets is een beetje uit elkaar gevallen.' begon Niall. Ik knikte logisch en wenkte naar mijn fiets, die half op mijn schouder lag en half in Niall's krat. 'Kunt u ons helpen?'
'Daar ben ik de fietsenmaker voor,' lachte de man vrolijk. Zijn enthousiasme stak me meteen aan. Maar oké, het was best duidelijk dat hij de fietsenmaker was, dus… 'Maar ik kan het stuur er wel weer opschroeven, daar hoeven jullie niet voor te betalen.' vervolgde de fietsenmaker. 'O, bedankt.' zei ik lief.

Even later stonden Niall en ik met twee hele fietsen op de stoep. 'Gaan we dus nu naar jouw huis?' vroeg ik.

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

KiliOfDurin schreef:
Zayn Malik
Al snel zat iedereen in de auto. Ik merkte dat Nica een sigaret opstak en maakte aan haar kant het achterraampje open, zodat Harley het niet binnen zou krijgen. Ja, ik hield heel erg van die hond. Hij was mijn steun en toeverlaat en ik liet niets met hem gebeuren. Toen iedereen zat klapte ik de stoel terug en deed mijn hond vast in zijn tuigje, voor ik de deur sloot en de auto startte. Direct klonk harde rockmuziek door de auto. Harley begon vrolijk te blaffen en ik tikte rustig mee met mijn vingers op het stuur. Als de rest hier moeite mee had hadden ze pech. Mijn auto, mijn regels en mijn muziek. Na een minuut of 5 kwamen we bij het grote stadspark. Ik parkeerde en zette de motor af. Rustig stapte ik uit en liep om de auto heen om Harley en daarna de anderen eruit te laten. Ik maakte Harley los en pakte zijn riem. Hij sprng vrolijk uit de wagen en bleef naast me staan kwispelen. Ik aaide even over zijn bol en klapte toen de stoel weer naar voren. "Nica, met mij mee. Lou, om half 5 weer bij de auto want ik moet om 5 uur thuis zijn." Dan was mijn vader net klaar met werken en mijn moeder was dan mijn zusjes van de opvang halen, dus dan kon ik nog optijd veilig mezelf op mijn kamer opsluiten voor ze thuis waren.

Tauriel Wendy Smith
Ik luisterde in doodse stilte naar zijn woorden terwijl ik heel langzaam mijn thee dronk. Hij wist het ook niet. Waarom zou ik hem dan vertrouwen? Ik had dan wel op zijn gevoel ingespeelt, ik wist neit hoeveel dat was. Daarbij had ik zo het gevoel dat dit morgen allemaal over zou zijn en ik gewoon weer in elkaar gedoken als een hoopje ellende zou liggen door zijn toedoen. Ik wilde deze jongen met de zachte ogen en de pluizige krullen met heel mijn hart geloven, maar ik kende zijn andere kant veels te goed voor mijn brein om ermee accoord te gaan. Ik kon het gewoon niet. Ik keek hem vrij strak aan. "Ik geef je nog een kans. Eentje. Ik kan niet beloven dat mijn gedrag snel beter wordt, maar als jij normaal doet, kan ik proberen me minder bang rond je te gedragen. Het zal alleen tijd kosten." Ik beet even op mijn lip. Had ik dit nu echt gezegd? Het was dan wel dat hij een echte 180 moest draaien van zijn normale gedrag, maar had hij dat nu niet al gedaan. En wat dan? Zou ik vrienden met hem worden? Ik had geen idee. Misschien moest ik hem toch maar vragen om mee te gaan naar de schietbaan vanmiddag. Niet alleen omdat hij dat zo graag wilde, maar misschien zag hij dan ook dat er niet met me te sollen vielt. Ik wist zelf neit hoe het op hem over zou komen, maar misschien als hij iets van me wilde, dat hij dan liever bleef. En met dat iets bedoelde ik boogschietlessen, want meer ging hij ook echt niet krijgen. Hij kon het voordeel van de twijfel krijgen en als hij me bewees dat hij inderdaad verandert was, en hij het nogsteeds wilde, boogschietlessen. Meer niet. Zo hield ik mezelf voor. "De uitnodeging voor het boogschieten staat nogsteeds." mompelde ik zacht tussen twee slokjes thee door. Gewoon ook wel om mijn eigen training veilig te stellen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik keek haar in spanning aan terwijl ik wachtte op het antwoord, en toen het kwam stond ik nog net niet in mijn handen te klappen van vreugde. 'Dank je, je bent een schat.' Zonder erover na te denken boog ik voorover en drukte een kusje op haar wang, en al snel besefte ik wat ik deed. 'Sorry,' zei ik vlug, en beet even op mijn lip. Zou ik het nu verpest hebben? God, ik hoopte van niet. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, echt weer iets voor mij om z'n impulsieve actie te hebben. Vanaf nu zou ik mijn uiterste best doen om te laten zien dat ik kon veranderen, tegenover haar tenminste. Over andere mensen hadden we niets gezegd, en ik moest toch echt iets of iemand hebben om mijn woede op af te kunnen reageren, en twee keer per week op eens boksbal was niet genoeg. Mijn mond viel open toen ze zei dat ik nog meemocht naar het boogschieten, maar ik herstelde me al snel. 'Meen je dat?' vroeg ik voorzichtig, want het zou ook gewoon een test kunnen zijn, om te zien hoe ik zou reageren. In elk geval vond ik het geweldig, ik wist dat het een best moeilijke sport was maar het leek me zo geweldig om te kunnen. En als het fragiele meisje voor me het zou kunnen, kon het mij ook wel lukken toch?

---

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik bevroor compleet toen hij op mijn antwoord dat hij nog een kans kreeg een kusje op mijn wang drukte. Zoiets had ik nog nooit van een jongen gehad en sinds Julia helemaal niet meer. Hij zei dan wel sorry, het duurde even voor ik uberhaupt weer even voor ik wat kon denken. Uiteindelijk besloot ik hem in elk geval vanmiddag mee te nemen naar de schietbaan als hij zou willen. Zoveel kwaad kon dat niet. Zoizo zou hij zichzelf overschatten en mocht ik de pijlen uit het plafont halen aan het einde van de training. Het was namelijk veel moeilijker dan het leek en ik was een stuk sterker dan ik leek in de spieren die ik nodig had voor het zwemmen en schieten. Ik zag zijn mond openvallen toen ik het zei en grijnsde. Daar was mijn onderhandelings middel. Voorzichtig knikte ik op zijn vraag. "Alleen als je dan wel naar me luistert." Ik keek hem recht aan en merkte dat ik nogsteeds het kopje in mijn handen krampachtig vasthield. ik verminderde de grip wat en nam weer een slokje. Ik nam nu voor mijn doen extreem grote risico's en ik hoopte maar dat ik er goed aan deed. Zo niet dan zou ik morgen niet overleven. Hetzelfde zou zijn als hij zulke onverwachtse dingen zou blijven doen. Elke keer schrok ik er namelijk best erg van en het ging nog een keertje mis.

---

Bowties were never Cooler

Niall James Horan
Al snel stonden we weer met onze fietsen op straat. De fietsenmaker was snel geweest, maar niet snel genoeg. "Het eten is koud geworden," klaagde ik. "En de ijsjes warm.."
"Gaan we nu dus naar jouw huis?" vroeg Anna toen. Ik knikte en stapte op, wachtte even en toen fietsten we weg.
Ik merkte dat het kouder begon te worden en keek naar de lucht. Ik zuchtte, het zou straks gaan regenen. "Getver, misschien zitten we zometeen midden in die regenbui!" klaagde ik. "Laten we sneller fietsten," zei ik en verhoogde toen het tempo een beetje.

Binnen een kwartiertje stonden we bij mijn huis, waar ik opgelucht zuchtte. De regen was nog niet begonnen, dus ons eten was nog droog. "Wat vind je ervan?" vroeg ik, doelend op het grote witte huis -of kleine villa- waar we nu voor stonden. Ja, mijn ouders waren behoorlijk rijk. Ik grijnsde en opende de poort van de oprit, waarna ik Anna meenam de enorme tuin in.

[ bericht aangepast op 10 jan 2014 - 7:35 ]

Harry Styles
Ze bevroor even toen ik haar een kusje gaf, en het duurde even totdat ze zich ervan hersteld had. Volgens mij had ik het dan misschien toch niet verpest. Ze grijnsde toen mijn mond was opengevallen bij haar uitnodiging die nog steeds stond, en knikte langzaam op mijn vraag. Ik knikte als een hyperactief kind die zo naar de dierentuin mocht op haar voorwaarde, en had de neiging om haar een knuffel te geven, maar het leek me verstandig om toch niet te doen. Nog steeds in een jubelstemming pakte ik mijn thee weer op en probeerde mezelf iets te kalmeren door er rustig slokjes van te nemen. De warme vloeistof werkte aardig,en ik kwam tot het besef dat het mijn beurt weer was om een vraag te stellen. 'Heb je dan wel ooit gezoend?' vroeg ik voorzichtig, hopend dat ze het niet verkeerd zou opvatten. Het was me duidelijk dat ik op mijn woorden moest passen met haar in de buurt, eveneens als met mijn acties. Ik deed nou eenmaal vaak impulsieve dingen, zoals iemand die ik jarenlang gehaat heb mee naar huis nemen. De jongens waren het van me gewend, en meestal pakte het toch goed uit dus dan was er nooit echt een probleem. Dat had ik nu wel als ik het zou doen. Nog wachtend op antwoord richtte ik me op de thee, die nu opeens wel heel interessant was.

---

Because I love him, do I need another reason?

[Knetterdisco? reageer je ook weer eens met Louis? want met Lily zit ik steeds te wachten]


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''