[100] The Next Generation • Harry Potter • Topic O1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 13:03 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Lorcan Scamander||Gryffindor
Iets aan de late kant kwam ik de Great Hall binnen gerend voor het ontbijt. Tot mijn grote verbazing zag ik mijn zes minuten jongere broertje nog aan de tafel van Ravenclaw zitten, hoorde hij niet ongeduldig vroeg voor ons lokaal te staan. In spanning afwachtend wat voor een fascinerende dingen onze docenten ons dit jaar allemaal gingen leren. Oh, hij verliet de zaal al, natuurlijk, straks zou hij samen met de gewone leerlingen bij het lokaal aankomen. Een blik op de klok vertelde me echter dat hij met de gewone leerlingen bij ons lokaal aan zou komen, het was al bijna tijd om bij de eerste les te zijn en ik wist nog niet eens welke les dat was. Na een haastige zoektocht naar mijn rooster, dat hetzelfde was als dat van elke vierdejaars dus naderhand begreep ik niet waarom ik het niet aan iemand had gevraagd, kwam ik erachter dat het Care of Magical Creatures was. Een jamdonut verdween van de schaal terwijl ik mijn tas pakte en op een zo hoog mogelijk tempo door de gangen sprintte, ik hoefde niet na mijn eerste les al in de problemen te zitten.

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

Rose 'Rosie Weasley

Langzaam werd ze wakker en dit zou haar eerste les worden, ze verheugd zich er erg op. Jammer genoeg zou ze 'hem' wel weer zien, Scorpius. Ze rekte zich even goed uit en zag dat de meeste meiden al uit de veren waren, terwijl sommige nog liggen te slapen. Ze stapte uit bed en deed haar kleren aan. Haar afdelingstrui met rood/geel das en een rok met platte zwarte schoenen. Haar zweinsteins kledij. Heel snel greep ze ook haar Potions boek, want haar eerste les was Potions. Daarna liep ze de trappen af en de commonroon uit en nam meer trappen naar beneden, terwijl ze naar beneden lliep zag ze dat sommige trappen verschoven, ze was er wel gewend aan geraakt.
Eenmaal beneden gekomen moest ze een andere deur nemen die haar naar de kerkers bracht, want de in de kerker daar was de Potions lokaal.
Heel wat van haar jaar stonden al te wachten net als een paar Slytherins. Dit zou een geweldig jaar worden, jammer genoeg moest ze haar eerste les met de Slytherins door brengen, ze hoopte zo dat ze individueel opdracht kon doen, anders als ze een partner nodig moest hebben, dan iemand van haar eigen afdeling.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Mijn topics

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

[mijn topics]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Kasper is een prefect, btw]
Kasper Ramsey • Sixth Year • Ravenclaw
Met een glimlach op zijn gezicht begeleidde Kasper een aantal eerstejaars naar hun eerste vak Herbology, nadat ze verdwaalt liepen en hem om hulp vroegen. Ze kwetterden vrolijk over de vakantie, maar één meisje viel Kasper op. Stilletjes liep ze achter de groep eerstejaars, ruim een meter van Kasper vandaan. Hij trok een wenkbrauw op en kwam naast haar lopen. "Waarom praat je niet lekker mee met hen?" vroeg hij aan het meisje. Ze haalde haar schouders op. "Ze vragen me niks." Kasper fronste en gaf het meisje een por met zijn elleboog. "Dan vraag jij hen toch wat? Vraag of ze weten wat Herbology is." Het meisje keek op en haakte haar groene ogen in die van Kasper. "Maar ik weet wat dat is!" Kasper glimlachte en haalde zijn schouders op. "Ik weet uit ervaring dat jongens en meisjes van jou leeftijd graag vragen worden gesteld. Zo lijken ze slimmer dan hun andere medeleerlingen." Hij knipoogde naar het meisje. "Toe maar." Ze leek nog even te twijfelen, maar volgde Kaspers raad dan toch op en strompelde dan naar voren naar de groep toe. Even keek Kasper toe hoe het meisje iets zei tegen een ander meisje, welke meteen opgewekt antwoordde en de twee starten een gesprek. Kasper glimlachte voldaan en wees vervolgens naar de kassen waar Herbology werd gegeven. "Daar is het! Niet meer verdwaald lopen hoor!" Maar zijn woorden gingen verloren in het gejuich van de kinderen. Kasper keerde zich terug om om naar zijn eigen klas te gaan. Hij had nu Transfiguration.

[ bericht aangepast op 28 dec 2013 - 19:27 ]

kindness is never a burden.

Miranda Weasley || Ravenclaw

Al heel vroeg was ze al uit de veren en was gewoon in haar pyjama naar buiten gegaan. Later op de dag werd ze aangestaard door sommige leerlingen, maar ze ging geen aandacht aan ze besteden. Zoals gewoonlijk zat ze bij het meer, haar lievelings plek om te zitten en gewoon in haar gedachten weg te kwijnen. Plotseling kwam ze tot de conclusie dat ze les had bijna en ze wou niet te laat komen. Ze snelde naar binnen in haar pyjama en botste per ongeluk tegen Kasper aan en belande met haar kont op de vloer, just great. You did it Miranda you fell down on you're ass.
'Sorry' zei ze tegen Kasper ook al wist ze nog niet dat ze tegen hem sprak. Ze stond langzaam op, maar zoals gewoonlijk was ze weer eens klunzig en belande voor een tweede maal op de grond. Ze zuchtte met een geergerde toon.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Edward Remus Lupin • Seventh Year • Hufflepuff
Teddy voelde hoe Jack eventjes schrok onder zijn aanraking. De jongeman antwoordde daarna: "Yep" en onderdrukte een geeuw. Onwillekeurig schoot Teddy in de lach. "Ben je nu al moe? School is net begonnen." Samen met Jack liep Teddy naar de uitgang van de Common room, die uitkwam naast de keukens. Teddy fronste toen Jack abrupt stopte en bijna tegen een stoel liep. "Bril. Bril. Bril," sprak zijn vriend en wees in de richting van de slaapvertrekken. Met zijn hoofd schuddend grinnikte Teddy en wachtte tot zijn vriend terugkwam met zijn bril op. ""Zullen we, vriend?" Teddy knikte en wilde weer verder lopen, maar Jack stopte alweer. "Oh wacht, ik ben mijn stok vergeten." Hij liep nogmaals naar de slaapvertrekken en viel bijna over zijn eigen voeten. Teddy sloeg zijn hand over zijn ogen. Oh god, dacht hij en probeerde zijn lach in te houden toen Jack opnieuw de common room in struikelde. Teddy wist van zichzelf dat hij onhandig was, maar Jack was nog tien keer erger. "Ben je nu zeker dat je alles mee hebt, maat?" vroeg Teddy. Ze verlieten de common room en kwamen uit in gang van de keukens achter een aantal kisten. Eenmaal in de gangen kwamen ze Victoire tegen. Teddy glimlachte ter begroeting naar haar. Ze fixte haar haren met haar staf en vroeg vervolgens of ze lekker hadden geslapen. Terwijl Jack afwezig knikte gaf Teddy een iets concreter antwoord. "Valt wel mee. Uit je bed geduwd worden is natuurlijk nooit leuk, hé Melton." Teddy gaf zijn vriend een onhandige stomp tegen zijn schouder en keerde zich vervolgens weer tot Victoire. "En jij?"

kindness is never a burden.

Kasper Ramsey • Sixth Year • Ravenclaw
Op de weg naar zijn klaslokaal was Kasper zo in gedachten verzonken dat hij de persoon die het deurgat binnenkwam niet opmerkte en er pal tegenop liep. De persoon viel op de grond en uit reflex probeerde Kasper haar nog op te vangen, maar het was te laat. "Ho!" riep hij en graaide naar het lichaam om die overeind te helpen, maar het meisje -want het was een meisje- bleek geen hulp nodig te hebben. "Sorry," zei het meisje vlug en duwde zichzelf langzaam overeind. Kasper deed een stap achteruit, zodat ze meer plaats zou hebben om recht te staan. Natuurlijk had hij moeten weten dat de vloer nat was en het meisje ging voor een tweede maal onderuit. "Voorzichtig!" Kasper vloog naar voren en hielp haar rechtstaan. "Heb je je zeer gedaan?"

kindness is never a burden.

Miranda Weasley || Ravenclaw || Fourth year

Een stem kwam haar tegemoet en even keek ze richting degene en het leek alsof er een brok in haar keel zat. O nee, waarom moest ze nou juist op dit moment tegen 'hem' aan botsen. Hij hielp haar toch overeind en daar was ze hem wel dankbaar voor. Ze glimlachte zwakjes. 'Dank je voor je hulp, nee heb me geen zeer gedaan. Maar blijkbaar kan ik moeilijk gaan zitten voor een paar dagen' en even richtte ze haar blik op haar kont. Ze kon zichzelf voor haar kop slaan, waarom zei ze dat nou? 'Maar blijkbaar kan ik moeilijk gaan zitten voor een paar dagen' heel subtiel Miranda, dacht ze in zichzelf.
Nogmaals bedankt, ik moet weg, anders missen ik nog magical creatures of care' zei ze. Voor een tweede keer zou ze zichzelf wel kunnen slaan, waarom als ze bij hem is gedroeg ze zo niet normaal. Dit was belachelijk eigenlijk. 'Ik euh .. zou maar eens.. eu gaan' zei ze

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Kasper Ramsey • Sixth Year • Ravenclaw
Het meisje glimlachte zwakjes. "Dank je voor je hulp, nee heb me geen zeer gedaan. Maar blijkbaar kan ik moeilijk gaan zitten voor een paar dagen." Even keek het meisje naar haar kont. Kasper lachte. "Ja, blijkbaar." Hij herkende het meisje vaag, maar kon niet meteen een naam op haar gezicht plakken. "Jij bent... Miranda! Miranda Weasley! Toch?" Kasper knipte met zijn vingers toen haar naam hem te binnen schoot.
"Nogmaals bedankt, ik moet weg, anders missen ik nog Magical Creatures of Care," sprak ze. Kasper fronste en lachte daarna. Die zin klopte niet echt. "Ja, natuurlijk en ik moet dringend naar Transfiguration of ik krijg op mijn dak van de professor." Hij knipoogde naar Miranda, maar keek al snel eerder bezorgd, want het meisje leek niet echt op haar gemak. "Ik euh .. zou maar eens.. eu gaan," zei ze traag. Kasper knikte alweer zwaaide kort met zijn hand naar Miranda en zag toen Dehlia in de gang verderop. "Dehlia, wacht even!" Hij liep naar haar toe en keek nog een keer om naar Miranda. "Ik zie je nog wel, Miranda!"

[ bericht aangepast op 28 dec 2013 - 20:09 ]

kindness is never a burden.

-lene my dear dat missen deed ik expres. Miranda zegt onozele dingen als ze bij Kasper in de buur is, hehe-

Miranda Weasley || Ravenclaw || Fourth year

Kasper had even gelachen en ze moesy even op haar lip bijten om niet te blozen. Heel even giegelde ze toen hij opeens haar naam wist. 'Ja, zo heet ik. Jij bent Kasper Ramsey' zei ze terug. Ze knikye toen ze hoorde dat hij ook naar de les moet gaan. De bezorgde uitdrukking op zijn gezicht was haar zeker niet ontgaan.
Ze wuifde hem gedag en zag dat die terug zwaaide en kon ng net zijn laatste zin horen en het leek alsof haar hart een klein sprongetje maakte van plezier.
Maar toen ze uit het zicht was van Kasper keek ze even naar beneden en plots zag ze dat ze in haar pyjama was. O nee, hij zou haar toch niet gezien hebben met haar pyjama aan? Door Kasper is ze altijd even weg en doet ze altijd zo vreemd.
Ze begon toen maar te rennen anders kwam ze nog te laat bij haar les. Eenmaal bij haar commonroom aangekomen had ze het raadsel opgelost en liep naar binnen en rende de trapen op van de meisjes kamer.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

- Oh, pardon me. Ik zal het aanpassen. -

kindness is never a burden.

Arieke Howe || Gryffindor || Sixth year
Transfiguration om mee te beginnen, fantastisch. Ach goed, het blijft nog steeds beter dan Verzorging van Fabeldieren of Astrologie. Van dat laatste verwacht ik nu ook niet direct dat ze het overdag geven, maar Transfiguration is nu ook niet onmiddellijk mijn beste vak. Ik vraag met trouwens af met welke afdeling we dat vak dit jaar hebben. Of met iedereen, men heeft gezegd dat -dat meer zo is in het zesde jaar. Het maakt mij eigenlijk niet zo heel veel uit, zolang het maar niet met Zwadderaars is die denken dat ze het zijn. Maar voor de rest: ik negeer ze wel. Zwadderich zal nooit mijn favoriete afdeling zijn, dus ik leg me er maar bij neer dat het met hen zijn. Mijn eerste missie is nu het lokaal vinden.

[Lame post, maar ik moest ergens beginnen]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Dominique Gabrielle Weasley || 16 || Griffoendor.
Dominique wreef in haar ogen wanneer de zonnestralen door de gordijnen van haar hemelbed piepten en gaapte even luidruchtig. Haar haren zaten helemaal verwilderd en ze kroop moeizaam uit bed. Eerst en vooral: Dominique was geen ochtendpersoon...
Opnieuw wreef ze de slaap uit haar ogen en trippelde ze naar haar hutkoffer die nog niet helemaal uitgepakt was. Ze haalde er haar toiletspullen uit en deed een poging om een minder vermoeid uit te zien. Het was geen zo'n grote uitdaging, Dominique was nu eenmaal iemand die goed overweg komt met onderwerpen zoals uiterlijk. Het feit dat ze het zilverblonde haar van haar moeder geërfd had en zo ook een achtste Glamorgana was, hielp haar daar ook een heel stuk bij.
Je moet nu niet gaan denken dat Dominique dacht dat ze het uiterlijk helemaal was. In tegendeel.
Terwijl haar vingers haar haren schuin over haar schouder vlechtten, plukte ze haar uurrooster van de grond en bekeek ze even welk vak ze als eerste was. Al multitaskend met een paar speldjes tussen haar tanden, haar borstel in haar ene hand en haar haren vlechtend, probeerde ze zo goed en zo kwaad als het ging haar spullen bijeen te rapen, waarna, wanneer ze helemaal klaar was, ze zich naar de Grote Zaal haastte om te ontbijten. Dominique was blijkbaar één van de latere studenten, want de meesten van haar afdeling waren al naar de les vertrokken.
Ze propte snel haar eten binnen en griste nog een toastje mee voor onderweg.
Nu waar was haar lokaal? Dominique was wel nog geïnteresseerd in Transfiguratie, maar blijkbaar niet genoeg om te weten waar haar lokaal was. Ze huppelde een beetje sneller wanneer ze Arieke zag lopen.
"Arieke!" riep ze naar haar afdelingsgenote. "Enig idee waar we heen moeten?" zei ze met een scheve glimlach.

help

Arieke Howe || Gryffindor || Sixth year
Met een ruk draai ik me om naar de kant waar de stem die om me roept vandaan komt. Dominique. Ik glimlach. Zij heeft -zo te zien, en ook zo te horen-, ook geen idee waar we op het moment naartoe moeten. 'Geen idee', antwoord ik op haar vraag. Ik héb ook geen idee. 'Maar ik denk dat -dat op ons lessenrooster staat, secondje.' mijn hand reikt naar mijn tas en ik haal er het lessenrooster uit. Gods hemel dank dat ik die altijd mooi weg steek. Er zijn elk jaar wel weer van die mensen die het niet meer vinden, en dat zit je natuurlijk dik in de problemen. 'Vijfde verdieping, derde lokaal rechts,' antwoord ik, terwijl ik het lessenrooster terug in mijn tas steek. 'Dat wordt een goed eindje rennen,' lach ik. 'Te bedenken dat we nog maar drie minuten hebben voordat de lessen officieel starten. Jij enig idee van kortere wegen dan gewoon alle trappen volgen totdat we er dood bij neervallen?'

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried