[RPG] The 76th Capitol Hunger Games || Speeltopic 1 - Speeltopics

"What has been proposed is that in lieu of eliminating the entire Capitol population, we have a final, symbolic Hunger Games, using the children directly related to those who held the most power." ~ Coin.
Suzanne Collins, Mockingjay.

Regels / afspraken / opmerkingen:
~ Alleen ik open nieuwe topics.
~ Probeer regelmatig te posten, gaat dat even niet lukken, meld het dan. Anders minstens 1 post in de 3 dagen.
~ Post stukjes van minstens 120 woorden.
~ Probeer bij te blijven met de verhaallijn en lees ook de posts van anderen (in ieder geval vluchtig) even door.
~ Naamsveranderingen en afwezigheid doorgeven.
~ Wees realistisch.
~ Bestuur andermans personage niet.
~ In het bloedbad sterven de tributen die door users worden gespeeld niet, dus wees niet bang dat je meteen niet meer mee zal doen aan het begin. Ongeveer 1 keer per week zal er een tribuut sterven.
~ Offtopic tussen haakjes. Als er dingen besproken moeten worden, gebeurt dat in het praattopic.
~ En natuurlijk de huisregels van Quizlet.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 13:21 ]

:)

[MT]

How far is far

Felicity Seneca Crane || Startkamer

Ongeïnteresseerd keek ik naar het overblije hoofd van mij stylist. Hij dartelde als een klein kind dat zijn eerste auto's had gekregen door de startkamer. Ik daar in tegen had volle focus; zomenteen zou het moment van de waarheid zijn. Het moment dat ik heel Panem liet zien dat ik wraak zou nemen op wat het Capitool mijn vader had aan gedaan, ik zou ze eens laten zien wat er zou gebeuren als je aan mijn familie kwam. Ja, het was misschien niet netjes van de Rebellen om het zo te doen, but that's life. Ik had voorgaande tijd de tributen uitbundig bestudeerd, sommige had ik wel eens rond zien lopen in het Capitool, sommige waren volledig nieuw voor me.
'Felicity, je moet je kleding aan gaan doen. Hier heb je je outfit, het is van een lichte, dunne stof, maar ook warm. Ik denk dat het iets met warmte overdag, en 's nachts kou zal zijn. Je schoenen staan onder de bank, waar je riem en vestje boven op liggen.'
De stylist overhandigde me de broek en het shirt, die ik met afschuw bekeek. Helder blauw, hoe konden ze. Deze kleur vloekte, en was niet bepaald handig om mee te camoufleren.
Met tegen zin trok ik mijn spul aan, en op het moment dat ik mijn riem vast klikte hoorde ik een ijzige stem door de ruimte. 'Tien seconden resterend.'
Ik stapte met stevige stappen het platform in de buis op, terwijl ik mijn stylist strak aan keek. 'Je kunt dit Felicity, je vader zal trots op je zijn. Je gaat dit winnen!'
En dat was het laatste wat ik hoorde en sloot snel mijn ogen, de deur van de buis schoof naar beneden en ik zoefde naar boven toe. Ik hoorde een zachte klik en opende mijn ogen, fel licht kwam me tegemoet. Ik nam snel de omgeving in me op, zand. Wij stonden op zand, achter ons waren duinen. Ik sloot mijn ogen en focuste snel op geluiden; het klotsen van water was te horen. Er was dus ergens water. Ik opende mijn ogen weer en zag dat er meerder kinderen waren bij gekomen.
Derest zou ik later wel onderzoeken qua omgeving, nu was het wachten tot de gong ging.

Happy Hungergames and may the odds be ever in your favor.


Oke dit was mijn 3222'ste post, feest. *O*

[ bericht aangepast op 26 dec 2013 - 0:51 ]

Sky James Chamberton II Startkamer.

Hier zat ik dan ongeïnteresseerd in een stoel in de startkamer, en mijn stylist huppelde om me heen. Het interesseerde me niets meer, deze hele hongerspelen niet. Ik zou het toch niet overleven. Mijn stylist gaf me mijn kleding. Felblauwe kleding dus. Oké, we moeten dus ik felgekleurde apenpakjes rondlopen in de arena. Ik trok het gauw aan, en ging daarna alvast voor de buis staan, want het aftellen was al begonnen. Ik dacht aan mijn moeder. Ze was altijd ontzettend zorgzaam, en zou er alles voor doen om mij maar veilig te stellen. Ik vind het voor mij zelf niet erg dat ik mee moet doen met de hongerspelen, maar voor mijn moeder. De aftelklok was inmiddels bij de laatste tien seconden aangekomen, en ik stapte de buis in, en keek naar boven totdat het felle buitenlicht me verblinde. Toen mijn ogen aan het licht gewend was keek ik om me heen. Zand, alleen maar zand. Ik keek naar wat er allemaal rond de hoorn des overvloeds lag, en algauw had ik een speer ontdekt. Het enigste wapen waar ik mee om kan gaan. Ik ging goed staan, en focuste me op de speer, zodat ik als de gong ging ik daar gelijk heen kon rennen.

How far is far

Calix Templesmith - op zijn platform
Als mijn ogen eindelijk gewend zijn aan het licht kijk ik om me heen. Ik zie de andere tributen in een cirkel om de Hoorn des Overvloeds. Het is een bekend tafereel, al zag ik het de vorige keren vanachter de televisie thuis. Thuis. Ik voel iets wat lijkt op pijn. Zal ik ooit nog terugkomen bij mijn familie? Ik schud de gedachte van me af; natuurlijk zal ik terugkomen. Ik ben goed, ik ben beter. Ik ga winnen, waarom heb ik daar ooit twijfels over gehad? Ik vraag me af hoe de mensen in de Capitool nu voor de televisie zitten. Zijn ze net zo opgewonden als mijn stylist van net? Of zijn ze bang en dringt het eindelijk tot ze door hoe verschrikkelijk de spelen zijn?
Ik richt mijn aandacht op de omgeving. Zand. Heel veel zand en hoge duinen. Ik hoop dat er meer is dan alleen dit, het zal een hel worden als er niks anders is dan dit. Ergens in de verte hoor ik het zachte geruis van water. Mooi. Dan dringt het tot me door dat ik nooit zwemles heb gehad. Ik kan wel zwemmen, maar niet lang of ver. De gedachte maakt me bang dus besluit ik me meer te focussen op een ander ding: de spullen rond en in de Hoorn des Overvloeds. Er liggen allerlei wapens: messen, speren, zwaarden, bogen, ook liggen er spullen die zouden kunnen helpen om te overleven. De messenset ziet er aantrekkelijk uit, maar die ligt te ver weg. Dan valt mijn blik op één enkel mes ergens redelijk dichtbij in het zand. Die moet ik te pakken krijgen, en dan zie ik wel wat ik nog meer te pakken kan krijgen.

[ bericht aangepast op 26 dec 2013 - 14:44 ]

Jillana Zanoni

Ik kijk strak voor me uit, richting de buis die me straks de arena in zal brengen. Normaal zou ik het zien als dolle pret, elk jaar weer 24 kinderen die elkaar uitmoorden. Maar ik moet toegeven, nu ik hier zelf sta voel ik toch een beetje de spanning. Maar dat hoeft helemaal niet, ik bedoel. Ik ken tactieken omdat ik elk jaar kijk, ik mis zowat nooit met een mes. Geen reden voor paniek, toch? Ik zucht even en mijn tanden boren zich zacht in mijn roze lippen. 'Je vader is vast trots op je..' zegt mijn stylist Vianna. Ik haal mijn schouders kort op, 'Zal best.. Daarom is hij ook verdwenen zonder reden zo'n 4 jaar terug..' mompel ik.
Ik hoor haar zacht zuchten en dan het geluid van een rits. Ik draai me kort om en mijn ogen vernauwen zich bij het zicht van de kleding. 'Geweldig... We kunnen ook nog als teletubbies door de arena gaan huppelen.' mompel ik. Ik zucht weer diep maar trek dan toch de kleding aan. Ik strik mijn veters terwijl Vianna weer begint te praten. 'Oké, zorg in elk geval dat je een messenset krijgt, dan overleef je sowieso lang genoeg. En vergeet niet, pak je messen terug als je iemand hebt vermoord anders zit je binnen de kortste keren zonder.' begint ze en ik knik maar. 'En ik weet dat je graag een rugzak wil, maar ga daar niet direct achteraan. Vele willen die en er zijn er weinig. Als je erop afgaat ben je al zeker dat je gewond raakt. Ga in elk geval achter een waterfles aan, die ga je nodig hebben.' vervolgt ze. 'Komt goed.. Ik ken de spelen, ik weet hoe het eraan toegaat.' zeg ik.
'Nog tien seconden.' hoor ik een mechanische stem zeggen. 'Nou, daar gaan we.' mompel ik en ik stap de buis in.
Ik zie Vianna nog even zwaaien maar ik doe niks. Alsof het haar wat boeit, zij is alleen maar blij dat ze weer haar werk kon doen. Ik deed alleen maar een beetje aardig zodat ze sneller haar bek zou houden. Ik trek snel mijn vissengraatvlecht wat strakker en wacht een paar seconden in het donker. Opeens wordt ik even verblind door het felle licht, maar al snel wordt het weer helder. Ik kijk de arena even rond en ik knik zachtjes. Vervolgend valt mijn blik op de messenset en een grijns siert mijn gezicht.

El Diablo.

Yuuta Twincle || Startkamer/Platform

Mijn stylist doet als laatste het helderblauwe vest bij me aan. Waarom blauw? Was de vraag die door mijn hoofd spookte. De meest on-gecamoufleerde kleur! Nouja, meestal dan. Het hangt er van af in wat voor arena we ons gaan bevinden. Ik merkte niet eens dat de Stylist nog een speldje op mijn vest speldde, en ik keek er gauw naar. Het was niet groot, maar wel groot genoeg om het te zien. Het teken van het Capitool stond erin, en ik leek een beetje verdwaasd. Waarom deed hij dat?
"Zo kan iedereen zien dat je trots bent om te vechten voor het Capitool." Het waren de eerste woorden die hij tegen mij gezegd had, sinds we hier stonden. En ik zag tranen in zijn groene ogen, die overdekt waren met Zilveren oogschaduw, en blauwe mascara. Shit, ik voelde ook dat mijn ogen niet meer zo droog waren, maar ik traande nog niet.
"En dat ben ik, heel trots." zei ik dan maar, met menens. En mijn vriend de Stylist vliegt om m'n hals, zachtjes geef ik hem wat klapjes op zijn rug. Knuffelen was niet echt mijn ding. Toen hij me losliet, vroeg ik om wat laatste advies, want mijn Stylist was ook nog eens een expert in de Hunger Games.
"Zorg bij de Hoorn Des Overvloeds dat je spullen hebt. Het liefste wapens en eten, vaak is er altijd wel water in een arena. Pak ook wapens waar je goed mee bent, in jouw geval een bijl. Je zult sowieso aangevallen worden, vermoord degene. Toon geen medelijden. Dat is hij niet waart, en als je dat niet kunt. Denk er dan aan dat hij jou ook dood wilt hebben. Wanneer je dat volbracht hebt, vlucht zo snel mogelijk. Blijf niet stoer doen daar, maar vlucht. Verstop je op een on-Logische plek. En als laatste, sluit bondgenootschappen, ik weet dat je het alleen wilt doen, maar dat gaat gewoon niet! Geloof me." Dat waren de woorden van hem. En ik knikte.
"Dankje. Ik geloof dat ik moet gaan." En voordat ik de buis instap, pakt hij mij bij m'n arm.
"Je krijgt veel sponsors, beloofd." En er verscheen een glimlach om mijn mond, toen ik de buis instapte.

Een fel licht verblindde mijn ogen, toen ik ze opendeed. En ik keek naar de seconde teller. 48 Seconde.... Andere tributen verschenen ook, sterke en grote, maar ook kleinere. Ik kon het niet laten om een rondje te draaien, en te kijken waar ik was. Zand, en hoge duinen, was wat ik zag. Ergens hoorde ik ook wel water kletteren, dat was een goed teken. En ik kon goed zwemmen. Verder rook, of kon ik niks zien. Toen de Hoorn Des Overvloeds. Diverse spullen lagen er, en mijn blik rustte op een bijl. Precies het wapen dat ik nodig had, nu nog eten zoeken. Er lagen wat zakjes, maar ik wist niet precies wat daar in zou zitten. Maar ik zou het erop wagen. Toen ik mijn route aan het uitstippelen was, keek ik nog op de seconde wijzer.
28 secondes...

"I Was Born To Be A Warrior, And Now I Am."

Mehelia Snow || Platform => Hoorn:

Mijn benen bewegen zich geruisloos vooruit. Alhoewel, voor mij is het geruisloos, omdat ik zo snel mogelijk bij de hoorn moet zijn. Het is mijn boog, het zijn mijn pijlen en niemand die ze van mij af durft te pakken. Er ligt al geen drietand, om een kans op overleven te hebben, moet ik die pijl en boog zien te bemachtigen. Kost wat kost. Of nu ja, ik ga het niet betalen met mijn leven. Als iemand het van mij af durft te pakken, zal hij of zij er met zijn of haar leven voor betalen. Mijn blik glijd doorheen de hoorn. Er zijn twee bogen, twee pijlenkokers. Maar het is te gevaarlijk ze allebei te pakken, dan zal er me zeker iemand vermoorden. Tijdens de trainingen was er op z’n minst nog één iemand die ook aan het schieten was. Volgens mij was haar naam Millicent. Zij zal ook wel op één van die bogen uit zijn. Mínstens één van die bogen. Zou ze- ze beiden willen grijpen? Meenemen? Voor haar houden?
Geen denken aan. Die boog is van mij, evenals die pijlen. Mínstens een van die bogen is voor mij. Van mij.
Deze boog ligt goed in de handen. Precies zoals ik er thuis en in het trainingscenter had. Soepel, je voelt bijna niet dat hij in je handen ligt. Perfect. Ik trek de pijl naar achteren en richt hem op een tribuut die ik niet onmiddellijk herken. Des te beter voor mij.
Voor een heel kort moment voel ik me net Katniss, maar dan merk ik weer dat het Katniss is die ons hierin heeft gestuurd –of Katniss óók, in ieder geval-, dus schud ik die gedachte maar weer uit mijn hoofd.
Mijn pijl richt zich op een jongen. Ik herken hem niet, des te beter, dan kan ik makkelijker zijn hard doorboren. Iets wat het ook doet. Het bloed gutst uit zijn borst.
‘Het spijt me,’ fluister ik, terwijl ik mijn pijl er terug uittrek. ‘Maar er is maar één iemand die kan overleven.’

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 12:55 ]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Yuuta Twincle || Hoorn/Duinen

Hitte, dat was wat ik voelde. En mijn tong voelde nu al droog aan. Geen wonder dat ik niet helemaal erbij was toen de gong ging, en ik merkte het pas toen een Tribuut naast mij begon te rennen. NEE! En toen zette ik het ook op een sprinten. Gewoon de bijl, en gewoon eten, water heb ik gehoord. Dus daar gewoon flinke slokken van nemen. Toen een tribuut op een bijl sprong, de bijl die IK wou. Werd ik bijna gek.
"NEE! DIE IS VAN MIJ!" Bulderde ik, en ik gaf de tribuut een klap tegen haar slaap. Ik had het ze zo vaak in films zien doen, dat het best makkelijk leek, maar dat was het niet. Ik had geen bloed veroorzaakt, geen bewusteloosheid, niets. Behalve boosheid dan, want de tribuut sprong boven op me. En drukte m'n gezicht in het zand. Ik voelde hoe hij m'n armen openhaalde, en lachte. Deed ie vast voor de TV. Maar ik ging me niet zwak laten voordoen, dus draaide ik me snel om, en griste de bijl uit zijn handen. Nagels van hem gingen al langs mijn mond, maar ik hief de bijl op en...
Tsjak. Ik wist dat ik hem had onthoofd, maar ik wou het niet zien. Snel griste ik nog een zakje en rende toen weg. Snel nog even een zakje weggrissen, hopelijk zat er eten in.
Nu missie twee, over de duinen en een schuilplaats vinden. Naast mij haalde een meisje al een pijl uit een andere tribuut, misschien werd ik haar volgende slachtoffer! En met die gedachte begon ik al bloedend, met een bijl en een zakje in mijn jas aan de tocht tegen de duinen op. Die zwaarder was, dan ik had verwacht.

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 13:27 ]

"I Was Born To Be A Warrior, And Now I Am."

-Ik doe even dat de slaapzak in de rugzak zit, gezien ze toch beide heeft.-
May Avalon Vestra _ Hoorn > Bos.
De gong luidde, en als een van de eersten sprintte ik van mijn plaat af, en ik griste een donkergroene rugzak van de grond. Hij was van matige grootte en een beetje zwaar, maar ik had het niet beter kunnen treffen. Zo snel als ik die had begon ik de klim op de duinen, die me verrassend makkelijk af ging. Ergens aan de andere kant zag ik dat nog een jongen aan de klim was begonnen, maar hij had een bijl waarmee het een stuk lastiger ging. Na de klim stond ik bovenop, en zoals verwacht zag ik water. Maar het omringde ons helemaal, en ik moest moeite doen om de paniek me niet te laten overspoelen. Mijn getrainde ogen scanden het water af, en toen ik goed keek zag ik ongeveer zeventig meter rechts van me een heel klein kleurverschil met de rest. Snel rende ik erheen, en toen ik mijn voet in het water zette kwam deze niet heel ver. Mijn rugzak boven water houdend waadde ik het lange stuk van honderd meter door, hopend dat niemand me gezien had.
Ik vloog het bos in, en na een eindje rennen wist ik zeker dat er niemand achter me aan zat. Ik keek achter me, en botste tegen iets op. Verschrikt draaide ik me om, en ik zag een kilometers hoge rotswand. Ik koos ervoor linksaf te gaan, en na een tijdje lopen klom ik in een boom die me goed zou beschutten. Eenmaal daar inspecteerde ik mijn rugzak. Ik moest me inhouden om geen opgewekte kreet te slaken, want mijn keuze was juist geweest. Vlees, fruit, brood én water. Ook zat er een slaapzak in, die me tegen de koude nacht zou beschermen. Snel pakte ik alles weer in en ging zitten, in de juiste postitie dat ik op kon vliegen als er iemand achter me aan kwam.
Nu pas begon ik me zorgen te maken om de afschuwelijk felle kleur van mijn kleding, dus deed ik deze met tegenzin uit. Het was overdag vrij warm, dus in mijn vest dat net over mijn onderbroek viel klauterde ik naar beneden. Ik pakte wat modder van de grond en smeerde mijn shirt en broek daar mee in, en klom vervolgens weer naar boven. Daar legde ikhet op een tak, zodat het goed kon drogen. Ik kon er eventueel later nog een patroon op maken waardoor ik met de bomen versmot, maar dat was voor later.

-Maak kennis met de nieuwe foxface

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 18:06 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Jillana Zanoni

Terwijl mijn blik nog steeds gefocussed is op de messen, vult het bekende geluid van de gong mijn oren. Ik stap bijna gelijk van mijn plaat en begin hard te sprinten. Door mijn kleine en tengere lichaamsbouw ben ik snel, sneller dan de meeste. Zodra ik de messen heb bereikt pak ik ze en ik pak er gelijk een om die stevig in mijn hand te klemmen. Ik kijk om me heen, opzoek naar de waterfles. Veel tijd om om me heen te kijken heb ik niet want ik zie in mijn ooghoeken een jongen op me af komen. Ik draai me om en grom als ik een scherpe pijn over mijn arm voel. Die gozer had dus ook een mes, of een bijl whatever. Adrenaline en woede vult mijn lichaam en zonder erbij na te denken steek ik het mes recht in zijn keel. Het zal hem misschien niet gelijk vermoorden, maar het is zeker dat hij down gaat. Ik zie hoe hij voor me neer zakt en snel steek ik hetzelfde mes in zijn hart. Vervolgens pak ik die terug, net zoals Vianna had gezegd. Ik zie dat hij ook een messenset had, maar ik pak het niet. Dan is die waterfles straks echt weg. Snel ren ik verder en gris de waterfles mee. En nu moet ik even maken dat ik weg kom. Snel sprint ik weg van de hoorn en zie de hoge duinen steeds dichterbij komen..

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 13:54 ]

El Diablo.

Millicent Gardner || hoorn --> duinen
Mijn ogen stonden misschien ietwat somber, maar mijn rug was nog altijd recht en mijn schouder weigerde ik te laten hangen. The games waren gevaarlijk en de kans dat ik overleefde was heel klein, maar toch kon ik met niks anders dan trots zeggen dat ik meedeed. Ik schraapte mijn keel als teken dat ik aandacht wilde van mijn styliste. "Oh Millie, dat klinkt niet gezond, straks wordt je nog verkouden tijdens de games," zei ze bezorgd. Ik rolde even met mijn ogen en glimlachte. "Komt goed," zei ik met een waterig glimlachje. Ik was zo ongelofelijk bang, maar wilde het liever niet laten zien. Ik moest en zou me groot houden. Ik ging in de cabine staan en wachtte af tot ik omhoog zou gaan. Dit was alleen sneller dan ik verwacht had, waardoor ik voor een seconde mijn evenwicht kwijtraakte. Toen ik deze terug had gevonden werd ik verblind door het zonlicht dat fel in me ogen scheen. Ik kneep mijn ogen dicht en ging weer rechtop staan. Mijn ogen schoten over de arena, maar ik zag niet veel. Alles wat ik kan zien was zand, de hoorn en vrij hoge duinen. Achter de duinen zag ik wat boomtoppen, maar het was te ver om goed te kunnen zien. Ik keek even om me heen, schichtig, bang dat ik water zou zien, aangezien ik absoluut niet kan zwemmen. Helaas, door de stof van mij kleren en de duinen, nam ik aan dat er wel degelijk water was. Ik hoorde het af tellen en daarna het geluid van de gong. Ik voelde me eerst verdoofd, maar begon toch echt te rennen. Mijn benen voelde al vreselijk na tien meter, maar ik bleef rennen totdat ik bij de hoorn was. Ik pakte we boog en pijlen, puur uit paniek, aangezien boogschieten niet mijn sterkste kant was. Ik was misschien goed in richten, maar had niet veel kracht. Daarna begon ik weer te rennen. Een scherpe mijn trok door mijn been en voor ik het wist lag ik op de grond. Er liep een snee langs de achterkant van mijn linkerbeen, en voor ik het wist sprong er iemand over me heen. Ik begon te gillen en wist niet hoe snel ik weer op moest staan. Ik begon te rennen met iemand recht achter me. Ik wist niet wat er gebeurde, maar uit het niets viel de persoon op de grond. Ik keek achterom en zag een speer trots uit de rug van de persoon steken. Mijn ogen werden groot en ik deed een poging de duinen te beklimmen. Eenmaal boven liet ik mezelf voor het gemak naar beneden vallen. Ik viel half in het en probeerde mezelf nog omhoog te hijsen, wat niet leek te werken.

We've lived in the shadows for far too long.

Fellin Cyan Snow|| Hoorn

De laatste luttele seconden begonnen af te tellen en ik hield mijn blik strak op de hoorn. Ik had er eigenlijk nog niet over nagedacht wat ik eerst ging doen. Ik werd bruusk uit mijn gedachten gehaald toen de gong afging. Ik sprong van de startplaats af om dan met beide voeten in het zand terecht te komen. Lopen ging verdomd moeilijk maar ik deed mijn best om op mijn snelst te gaan. Ik kon enkele tributen voorbij steken en als eerste nam ik een random rugzak en hees die zonder aarzelen over mijn schouders. Ik keek even rond wat nu. Ik werd door iemand ruw weggeduwd en plots realiseerde ik me dat ik niet mocht denken maar gewoon doen. Ik rende verder en nam een klein zakje met iets zoals brood in en knoopte die nonchalant aan mijn rugzak. En nu een zwaard. Ik liep er heen, maar zag net iemand ook een oog hebben op het zwaard. Ik duwde hem aan de kant en keek hem even aan. Mijn ademhaling was erg zwaar en ik stond echt op uitgedroogd, verdomde hitte ook. Even liet ik kort mijn ogen op hem hangen, zijn felgekleurde haren met verschillende kleuren deden me denken aan de trainingen, ik meende dat hij een Flickerman was. De zoon van Cesar Flickerman, die was tenminste een sympathiek iemand. Maar ah dat zwaard was nu van mij.

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 14:53 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Gionni Flickerman || Hoorn
Mijn ogen werden verblind door het licht en de zon brandde warm op mijn gezicht. Toen mijn ogen eenmaal aan het licht gewend waren, zag ik mul zand en duinen. Ik beet op mijn lip: Zand zou moeilijk worden en zwaar om doorheen te rennen richting de hoorn. Maar ik moest wel. Ik zag vele handige attributen liggen en moest gewoon het zwaard hebben, koste wat kost. In mijn hoofd telde ik af met de stem van Claudius Templesmith. Ik ging de rij tributen langs en zag zijn zoon al snel staan. Arme Calix.
'Drie.. twee.. een.. De 76e Hongerspelen zijn begonnen!' roept Claudius' stem. Ik zet af en ren van het platform, om meteen te struikelen. Het mulle zand is misschien nog wel de ergste vijand. Ik sta snel op en ren voorzichtiger verder. Ik heb tijd gemist, maar weet die snel in te halen en ik kom aan bij de hoorn. Ik stop niet en ren gelijk door naar het zwaard, tot ik een zware duw voel en opnieuw beland ik in het zand.
'Verdomme,' mompel ik als ik het bekende goudblonde haar van Fellin Snow langs zie komen. Hij kijkt me kort aan en ik kijk terug in zijn verschillend gekleurde ogen. Één voordeel: Door die kleuren is het niet alsof ik in de ogen van zijn grootvader kijk. De man die ik haat. De man die er indirect voor heeft gezorgd dat de Rebellen ons hierheen hebben gestuurd. Ik bijt op mijn lip en sta snel weer op, maar merk wel dat ik mijn enkel heb verdraaid. Ik negeer de pijn en strompel verder naar Fellin, die het zwaard te pakken heeft. Ik val hem van achteren aan en duw hem naar de grond. Zelf verlies ik ook mijn evenwicht en ik val bovenop hem in het zand, voor de derde keer. Ik probeer niet te denken aan het zand dat nu overal in mijn kleren zit en mijn geliefde haar en sla Fellin in zijn gezicht. 'Blijf van dat zwaard af,' grom ik hem toe. Ik vergeet dat ik met zijn zusje heb afgesproken een bondgenootschap te sluiten en denk alleen nog maar aan Fellin, die ik eerder nooit goed kende.

:)

Mehelia Snow || Hoorn
Mijn ogen wenden zich af van het lijk. Het is zielig, sneu en stom, maar ik moet dit winnen. Het moet gewoon! Ik kan mijn ouders niet in de steek laten, zelfs al zitten ze in de gevangenis. Het maakt me geen zak uit wie er sterft, zo lang ik het maar niet ben.
Op dat moment merk ik hem op. Fellin. Jezus, hij zit hier ook. Maar om de een of andere reden kan het me niet zoveel schelen dat hij hier nu zit. Wat me, daarentegen, wel kan schelen, is dat iemand hem slaat, en ik geen idee heb of hij van plan was hem te vermoorden. Ik heb geen idee wie het is, maar dit mag niet.
Mijn hand reikt naar de pijlenkoker op mijn rug en ik trek er een pijl uit, klaar om op de boog te spannen. 'Hé! Stop daarmee!' schreeuw ik hem toe. 'Stop!' mijn pijl staat op hem gericht, als ik merk wie het is. Gionni Snow. Ik heb een bond genootschap met hem gesloten, ik kan hem niet vermoorden.
Ik laat de pees verslappen en richt de pijl naar beneden, naar het zand. 'Niet doen, alsjeblieft.'

[Ja, ik ga nog posten met Osiris.
En wow, ik vind het veel leuker om te RPG'en nu dan toen dit de eerste keer opgestart was. Waarschijnlijk omdat we langere posts moten schrijven (: ]

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 15:47 ]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Osiris Ombasu || Hoorn
Zonder erbij na te denken ren ik naar de hoorn des overvloeds, waar intussen al een bloedbad aan de gang is. Ik moet op z'n minst toch íets hebben. Met beide handen gris ik 2 dingen vanop een kist. Het eerst is een slaapzak, dat kan nog goed van pas komen, en het tweede... ik heb geen idee. Ik heb het ooit al ergens gezien, volgens mij gebruikte mijn moeder dat om soep te maken, om er meer smaak aan te geven. Wat het ook is: ik kan het opeten, en dat is wat het meeste telt op dit moment. Snel steek ik het in de opening van de slaapzak, dat is makkelijker om te dragen.
Ik wil al wegrennen, als ik me opeens herinner dat ik een bondgenootschap met iemand gesloten heb. Ealorna. Ealorna! Waar zit ze! Waar is ze! Ik kan haar nu niet in de steek laten, maar ik moet haar vinden. Als ze op z'n minst nog niet dood is.

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried