[RPG] The 76th Capitol Hunger Games || Speeltopic 1 - Speeltopics

"What has been proposed is that in lieu of eliminating the entire Capitol population, we have a final, symbolic Hunger Games, using the children directly related to those who held the most power." ~ Coin.
Suzanne Collins, Mockingjay.

Regels / afspraken / opmerkingen:
~ Alleen ik open nieuwe topics.
~ Probeer regelmatig te posten, gaat dat even niet lukken, meld het dan. Anders minstens 1 post in de 3 dagen.
~ Post stukjes van minstens 120 woorden.
~ Probeer bij te blijven met de verhaallijn en lees ook de posts van anderen (in ieder geval vluchtig) even door.
~ Naamsveranderingen en afwezigheid doorgeven.
~ Wees realistisch.
~ Bestuur andermans personage niet.
~ In het bloedbad sterven de tributen die door users worden gespeeld niet, dus wees niet bang dat je meteen niet meer mee zal doen aan het begin. Ongeveer 1 keer per week zal er een tribuut sterven.
~ Offtopic tussen haakjes. Als er dingen besproken moeten worden, gebeurt dat in het praattopic.
~ En natuurlijk de huisregels van Quizlet.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 13:21 ]

:)

[Latier: Hehe, dit is best grappig. Het moet minstens 120 woorden zijn en dat is zo'n 4/5 zinnen, zoals altijd het minimum was. Maar iedereen doet veel meer. En dat is gewoon erg leuk. ^^]

Ealorna Rany Rigolo || Hoorn
Ik probeerde de laatste blikken van mijn moeder te vergeten en richtte me op de Hoorn, zonder enige gedachten. Ik zette alles op nul en zou niet denken aan de dingen die allemaal mis zouden kunnen gaan. Ik telde af samen met Claudius Templesmith en wachtte ongeduldig op de gong. Toen die uiteindelijk ging, sprintte ik weg en remde niet af. Het zand was zwaar en lastig om doorheen te rennen, maar ik was niet zwak en gaf niet op tot ik bij de hoorn was, waar ik een rugtas en een zakje fruit meegriste.
Inmiddels waren ook anderen bij de Hoorn aangekomen. Ik herkende verschillende gezichten en het bloed trok weg uit mijn toch al witte gezicht toen ik een oude schoolvriend op me af zag rennen.
'Nee. Niet doen,' fluisterde ik in mezelf. Ik was bang en stond aan de grond genageld: Niet wetend wat ik moest doen of hoe ik zou vluchten. Vroeger keek ik altijd heel fanatiek naar de Spelen. Ik schreeuwde aanwijzingen naar de televisie of was gefrustreerd als iemand een domme actie onderging. En nu deed ik het zelf. Ik stond hier, stil als een standbeeld en wachtte tot mijn 'vriend' bij me was. 'Roan! Wat ben je in hemelsnaam aan het doen? Ik ben Lorna! Ik hielp je altijd!' riep ik hem toe, nog steeds doodsbang voor wat hij ging doen. Hij was nu bijna bij me.

:)

Osiris Ombasu || Hoorn
Ik draai me geschrokken om als ik een stem hoor. Haar stem. Schreeuwend naar iemand, iemand waarvan ik de naam niet kende, maar nu wel ken. Het is een schreeuw van angst, dat hoor ik. Zo heb ik Horus, mijn zus, ook horen schreeuwen toen mijn moeder stierf. Zo heb ik mezelf horen schreeuwen toen ze mijn vader afvoerden.
'Ealorna! Lorna! Ga daar weg!' schreeuw ik. 'Dit zijn de spelen! Mensen worden gek hier! Hij. Ook! Alsjeblieft, ga daar weg! Hij gaat zich niet inhouden je te vermoorden!' schreeuw ik haar toe. Het is een feit. Je mag alles aan elkaar beloven voor de spelen, als je een zwakke persoonlijkheid hebt, dood je iedereen in het bloedbad. Niemand die dat kan tegenhouden, niemand. De enigste ben jijzelf, die probeert te ontsnappen aan gek geworden mensen. "Ga. Daar. Weg! Als je niet dood wilt, op z'n minst."

[Gilbertson: haha, erg veel meer schrijf ik niet, maar een aantal woorden opstellen is gewoon veel leuker. Geen idee waarom, dat lukt bij mij niet altijd goed, met die zinnen (:]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Fellin Cyan Snow|| Hoorn

Mijn hand greep hebberig het zilveren handvat vast van het zwaard. Ik merkte de kleine tekeningetjes in het lemmet op en werd bijna verliefd op dit prachtig gemaakte voorwerp. Ik werd ruw uit mijn concentratie gehaald, waardoor ik het zwaard ook op de grond liet vallen en bang kijk in de donkerblauwe kijkers van Flickerman. Hij had me bruusk op de grond gedrukt en lag nu bovenop me. Zijn handen waren tot vuisten gebald en niet veel later voelde ik de nijpende pijn op mijn kaak. Ik kreunde pijnlijk en probeerde me hem van me af te krijgen, maar helaas. 'Blijf van dat zwaard af,' gromde hij naar me toe en ik spuugde in zijn gezicht. Pas toen ik een ijzige bekende kreet hoorde, leken we beiden op te kijken naar mijn zusje die haar pijl kort op ons gericht hield. Ik grijnsde gemeen toen ik een plannetje had en greep een hand vol met zand op dit dan zonder pardon in zijn gezicht te gooiden en hem van mij af te duwen. Ik haf hem nog een ferme trap en lachte even sadistisch, maar pas toen ik een snijdende pijn voelde langs mijn zij, verdween mijn grijns en mijn goed humeur. "Hou dat rotzwaard maar" riep ik kwaad naar hem. Keek nog een laatste keer naar mijn zus en rende dan weg, ik struikelde over een lijk en mijn blik verstarde even toen de bloederige hand van die persoon smeekte om hulp. Zonder er bij na te denken haf ik hem een trap in zijn gezicht en krabbelde ik weer overeind en rende ik weg naar de grote duinen, waar ik probeerde op te klauteren. Ik beet echter hard op mijn kiezen, toen ik het brandende gevoel en het warme bloed over me heen voelde lopen.Ik rolde bijna van de duinen, maar kon me nog net genoeg tegen houden om niet in het water te belanden. Niet veel verder van me zag ik Millicent, ik mocht haar wel. Nouja een beetje dan. Ik besloot naar haar toe te rennen en zag hoe ze moeite had om uit het water te komen. Ik nam haar handen vast en trok haar eruit. "Zo wat ben ik blij jou hier te vinden." glimlachte ik naar haar. Mijn blik richtte ik op de oever en zo liet ik mijn blik verder glijden richting het bos."Kun je zwemmen?" vroeg ik haar dan meteen.

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 15:48 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Yuuta Twincle || Bos

Hijgend was ik bovengekomen, en een meisje dat later aan de klim was begonnen was eerder boven dan mij. Wat was dit nu weer? Wel fijn dat ze me niet vermoorde. Snel deed ik de Bijl aan mijn riem, en liet me van de duinen afrollen. Sommige Tributen stonden het water te inspecteren, maar ik sprong er gewoon in. Zwemmen was nou eenmaal iets waar ik goed in was, maar het was een brede, en heftige rivier. Met m'n hoofd onder water neem ik drie goede slokken, hopelijk zou ik hier de dag van kunnen leven. Door de bijl aan mijn riem kom ik amper vooruit, en het zakje had ik inmiddels in mijn mond gedaan, zodat het niet nat werd. Ik wist dat ik geen keuze had, en ik smeet m'n bijl naar het gras, om hem een minuut later weer op te pakken.
Hijgend laat ik me in het gras zakken, en bevrijd mezelf van het natte vest. Wat een hel! Toen begon ik me af te vragen of ik de jongste zou zijn, en of dat misschien in mijn voordeel zou werken. Maar tijd om na te denken was er niet, andere Tributen begonnen misschien nu ook wel aan hun tocht door de rivier, dus stak ik snel mijn hoofd in het water om nog een paar grote slokken te nemen. Even herinnerde ik me de tips van mijn Stylist, wat waren dat ook alweer? Oja, verstop je op een on-logische plek, en sluit bondgenootschappen. Helaas, kon ik me niet goed verstoppen, maar ik kon wel situaties berekenen.
Waarschijnlijk zou de helft het bos in vluchten, dus niemand zou hier gaan kijken. Met een bijl kon ik twee boomstronken omhakken, en een hol maken. Bingo!
Toen ik het bos op mijn gemak inliep, werd ik weer aangevallen, en er werd een mes tegen mijn keel gedrukt.
"Hier met die spullen." siste een meidenstem. En ik voelde dat het mes in mijn huid begon te snijden. Been naar voren, en been met een vaart naar achteren. Het meisje werd omver getrapt, ik kon het niet aan zien om nog iemand te vermoorden, dus sloeg ik haar maar bewusteloos met mijn bijl. Wat makkelijk was, omdat ze verdwaasd op de grond lag. Snel trok ik haar weg, en gooide wat takjes over haar heen. Zo, nu op zoek naar boomstammen, dan kon ik eindelijk zien wat er in dat zakje zat.

[ OOC: Iemand mag natuurlijk Godmoden dat zij degene was die Yuuta net bewusteloos sloeg ]

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 15:19 ]

"I Was Born To Be A Warrior, And Now I Am."

Calix Templesmith
De gong, totale verwarring en dan mijn benen die zonder enige aansturing beginnen te rennen. Om me heen zie ik flitsen van anderen die dingen van de grond af graaien, bloed en ergens hoor ik geschreeuw. Ik probeer me te focussen op de grond voor me en zie een literfles. Ik pak hem van de grond en voel dat de fles redelijk zwaar is. Mooi, als het water wat ik heb gehoord zout is, dan heb ik in ieder geval drinkbaar water. Geen tijd om de fles op te bergen op een handige plek, dus pak ik de fles nog wat steviger vast en ren door. Eigenlijk moet ik maken dat ik weg kom, maar ik heb iets nodig om mezelf mee te beschermen. Achter me hoor ik voetstappen, dus versnel ik mijn pas. Het eerste wat ik zie liggen is een mes, die ik meteen oppak waarna ik me omdraai en maak dat ik weg kom. Zonder erbij na te denken ren ik langs dode lichamen en ontwijk ik zo veel mogelijk nog levende tributen. Bij de hoge duinen aangekomen besef ik me dat de waterfles vreselijk onhandig is. Het ding is te breed om in één hand te houden en ik kan het ook niet in mijn jaszak stoppen. Het mes stop ik tussen mijn tanden zodat ik het niet kwijtraak. De klim is zwaar en af en toe moet ik me laag houden om niet op te vallen, maar na een paar minuten bereik ik de top. Ik blijf liggen en tuur naar voren. Water, dan gras en dan bos. Laten we hopen dat het water zoet is en dat er veel eetbaars te vinden is in het bos. Ik betwijfel het.
Ik laat me voorzichtig van de duinen rollen en sta dan voor een probleem. De oversteek over het water kan lang duren en ik weet niet of mijn conditie er goed genoeg voor is. Ik zal de gok moeten wagen. De waterfles prop ik tussen de riem en de knalblauwe broek. Dan spring ik het water in. Het is meteen al zo diep dat ik er niet in kan staan en bijna raak ik in paniek. Ik kalmeer mezelf en zwem door. Ik zwem niet snel maar uiteindelijk bereik ik, oververmoeid, de overkant. Ik moet oppassen voor andere tributen, het gras is één grote open plek en de blauwe kleding is niet bepaald onopvallend. Met de waterfles nog steeds tussen mijn riem en broek en het mes nog steeds in mijn mond sprint ik richting het bos. Daar aangekomen ren ik nog een tijdje door tot ik, helemaal buiten adem, een geschikte boom vind. Ik klim erin en verstop me tussen de vele bladeren. Hier ben ik wel een tijdje veilig, hoop ik.

Heap schreef:
-Ik doe even dat de slaapzak in de rugzak zit, gezien ze toch beide heeft.-
May Avalon Vestra _ Hoorn > Bos.
De gong luidde, en als een van de eersten sprintte ik van mijn plaat af, en ik griste een donkergroene rugzak van de grond. Hij was van matige grootte en een beetje zwaar, maar ik had het niet beter kunnen treffen. Zo snel als ik die had begon ik de klim op de duinen, die me verrassend makkelijk af ging. Ergens aan de andere kant zag ik dat nog een jongen aan de klim was begonnen, maar hij had een bijl waarmee het een stuk lastiger ging. Na de klim stond ik bovenop, en zoals verwacht zag ik water. Maar het omringde ons helemaal, en ik moest moeite doen om de paniek me niet te laten overspoelen. Mijn getrainde ogen scanden het water af, en toen ik goed keek zag ik ongeveer zeventig meter rechts van me een heel klein kleurverschil met de rest. Snel rende ik erheen, en toen ik mijn voet in het water zette kwam deze niet heel ver. Mijn rugzak boven water houdend waadde ik het lange stuk van honderd meter door, hopend dat niemand me gezien had.
Ik vloog het bos in, en na een eindje rennen wist ik zeker dat er niemand achter me aan zat. Ik keek achter me, en botste tegen iets op. Verschrikt draaide ik me om, en ik zag een kilometers hoge rotswand. Ik koos ervoor linksaf te gaan, en na een tijdje lopen klom ik in een boom die me goed zou beschutten. Eenmaal daar inspecteerde ik mijn rugzak. Ik moest me inhouden om geen opgewekte kreet te slaken, want mijn keuze was juist geweest. Vlees, fruit, brood én water. Ook zat er een slaapzak in, die me tegen de koude nacht zou beschermen. Snel pakte ik alles weer in en ging zitten, in de juiste postitie dat ik op kon vliegen als er iemand achter me aan kwam.
Nu pas begon ik me zorgen te maken om de afschuwelijk felle kleur van mijn kleding, dus deed ik deze met tegenzin uit. Het was overdag vrij warm, dus in mijn vest dat net over mijn onderbroek viel klauterde ik naar beneden. Ik pakte wat modder van de grond en smeerde mijn shirt en broek daar mee in, en klom vervolgens weer naar boven. Daar legde ikhet op een tak, zodat het goed kon drogen. Ik kon er eventueel later nog een patroon op maken waardoor ik met de bomen versmot, maar dat was voor later.

-Maak kennis met de nieuwe foxface

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Rawiyah schreef:
(...)

[Niet aanvallend bedoelt, maar is het niet onlogisch dat zo snel 5-10 km rent? Just sayin'...]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Quelitri Feywha Wobun ~ Hoorn des Overvloeds

Ik speur de Hoorn des Overvloeds af op iets bruikbaars, en ik zie een paar messen sets die wel handig kunnen zijn, en nog andere wapens, zoals een zwaard en een boog. Aan de andere kant zullen ook wel wapens zijn denk ik. Op ongeveer 3 meter schuin voor me ligt een mes, en 5 meter achter me ligt een zakje met fruit ofzo erin. Die zijn voor mij. Niet te dichtbij de Hoorn, dus minder kans om al bij het Bloedbad vermoord te worden. 4. 3. 2. 1... Als de gong gaat ren ik meteen door het mulle zand, wat me afremt, maar doordat ik licht ben gaat het toch wat sneller. Ik sluit mijn hand om het lemmet en hoor iemand achter me, dus ik zwaai met mijn mes naar die richting, maar ik weet niet of ik diegene heb geraakt. Ik ren snel naar de plaats waar ik het zakje had gezien, en pak dat ook. Ik stop het zakje in mijn broekzak, en begin naar de duinen te rennen. Ik volg een meisje met blauwig haar en een jongen met gitzwart haar. De jongen duikt in het water, en ik zie dat hij er meteen in verdwijnt, maar het bij het meisje komt het water maar tot haar middel, dus ik volg haar. Maar goed dat ik haar had gevolgd, want ik kan geen lange afstanden zwemmen. Ik ren zo snel mogelijk door het weiland heen, en als ik daar eindelijk mee klaar mee ben, ben ik uitgeput. Toch dwing ik mezelf om in een boom te klimmen, op 10 meter afstand van het weiland ongeveer, zo hoog mogelijk.

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Heap schreef:
(...)
-Ze was bij het bovenste gedeelte, dus ze heeft slechts 2,5 kilometer gelopen. En omdat ik geen bondgenootschap heb, heb ik haar een stukje verder het bos in laten lopen. De tijd maakt eerst niet zo veel uit, zolang het maar dag blijft. Op de kaart is ze nu ongeveer een stukje van de linkerkant van het gras af.[/i]-

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Millicent Gardner || hoorn --> duinen
Ik lag mijn onderarmen overdwars op de oever, met al mijn kracht hield ik mezelf omhoog. Ik kon mezelf nu ook gewoon laten verdrinken, dan was ik er van af. Ik was eerlijk gezegd van plan om de moed op te geven, maar dat leek me toch niet het beste idee. Fellin kwam i de verte aanrennen en ik slikte even. Okay, ik ging eraan. Ik vond Fellin heel aardig, maar ik was bang dat hij toch zeker geen genade zou tonen voor mij en mijn nu al verpestte haar. Maar in plaats van dat hij me verwondde trok hij me uit het water. "Zo wat ben ik blij jou hier te vinden." glimlachte hij. Ik zuchtte even diep van opluchting en ontspande me armen. Ik volgde zijn blik naar de overkant van het water. Yay, zwemmen. Ik aarzelde even maar als het moest dan moest het. "Kun je zwemmen?" Vroeg hij en het voelde haast alsof hij mijn gedachte had kunnen lezen. Ik knikte langzaam. "Een soort van," zei ik zacht en ik twijfelde of ik mijn zin wel af moest maken. Ik kon niet goed zwemmen nee, ik hield ook niet van zwemmen, ik zwom in principe nooit. "Ik kan het, alleen niet goed. Ik klim liever," gaf ik eerlijk toe. Ik glimlachte even twijfelend en keek hem ietwat onzeker aan. Hi ging me ditchen, waarschijnlijk wel. Maar ik wilde niet helemaal alleen zijn. Ik was vreselijk bang in het donker, het was niet helemaal normaal. "Ik kan het proberen, het lukt vast wel," zei ik en knikte snel om het te bevestigen. Misschien als ik gewoon niks om mijn haar gaf zou het best lukken. Ik moest me gewoon even concentreren. Ik zocht even naar de bodem en of ik kon zien of het ergens minder diep was, maar er viel niks te ontdekken.

We've lived in the shadows for far too long.

Fellin Cyan Snow ||Duinen> bos

Toen ik Millicent naderde zag ik eerst een angstige blik in haar blauwe ogen, die veranderde algauw naar verbaasd en daarna naar opgelucht. Ik hoorde haar opgelucht zuchten Zodra ik het over zwemmen had zag ik haar aarzelen, ik hoopte vurig dat ze het wel kon, maar stilaan begon ik er over te twijfelen, wat deed ze anders daar,et in het water te spartelen. Milli knikte toch langzaam wat zorgde voor een lichte glimlach om mijn lippen. "Een soort van," zei ze zacht en twijfelend, ik negeerde haar aarzeling en knikte kort. "Mooizo, dan maar het water in." zei ik "Ik kan het, alleen niet goed. Ik klim liever," vervolgde ze en ik keek haar kort aan. "Komaan Milli, gewoon door dit water en dan mag je klimmen zoveel je wil." antwoordde ik kort. Bah klimmen, ik hield niet van hoogtes. Het eerste wat ik deed was de rugzak van mijn rug halen en het aparte zakje die ik er rap aangeknoopt had ervan halen om die vervolgens in mijn rugzak te dumpen en deze weer dicht te ritsen. Ik had te tijd niet eens genomen om erin te kijken."Ik kan het proberen, het lukt vast wel," zei ze dan en knikte daarna weer en ik glimlachte. "Goed ik ga wel eerst als er iets gebeurt help ik je wel." zei ik dan bemoedigend tegen haar en ik dook het water in. Het water, prikkelde pijnlijk tegen mijn open wond aan en ik moet hevig op mijn kiezen bijten, deze pijn leek wel on menselijk. Ik kwam weer boven water, schudde even mijn hoofd, waardoor verschillende waterdruppels van mijn blonde haren vlogen en ik zwom verder tot ik gelukkig de overkant bereek.Ik had geluk dat dit zoet water was. Ik trok mezelf op een de oever en liet me uitgeput zakken op de grassige ondergrond. Ik kreunde pijnlijk en keek naar mijn zij waar het bloed weer begon te vloeien. Ik haatte dit, ik haatte deze pijn, deze arena die stomme rebellen. Twijfelend drukte ik mijn hand op mijn wonde aan hopend het bloeden te stoppen, maar een jammerende kreet verliet mijn lippen bij de aanraking van de wond. Met tegenzin stond ik op en ademde ik even diep in en uit. Ik keek even om me heen, maar zag momenteel nog geen tributen. "Kom nou Millicent!" fluisterde ik naar haar luid genoeg zo dat ze het kon horen.

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 19:55 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Luke Wilberson II Hoorn~>Hoge duinen
De angst giert door mijn lijf en net als ik denk dat mijn hart niet sneller kan kloppen, klopt het toch nog een stukje sneller. Mijn stylist probeert voortdurend mij te kalmeren, maar zonder succes. Ik stap de buis in en vrijwel meteen sluit hij. Voor de zoveelste keer probeer ik me te kalmeren. Okee, rustig in- en uitademen. Let op niets anders dan je ademhaling.
Met gesloten ogen voel ik hoe ik omhoog ga. Ik open mijn ogen en zie de arena. De moed zakt mij meteen al in de schoenen als ik zie dat we door zand heen moeten rennen. Tijd om daarover te piekeren heb ik nu niet, want ik moet me focussen. Iets wat niet zo goed lukt op het moment. Ik kijk om me heen en zie verder alleen maar hoge heuvels. Ik durf te wedden dat daar iets achter zit. Dat mag ik hopen ten minste....
Nu kijken welke spullen vlakbij liggen. Ik had mezelf voorgenomen om niet op een rugzak of messenset te pakken. Veel mensen willen dat , dus een kleinere kans dat ik dat te pakken krijg. Ik zoek iets eenvoudigs, iets simpels. Mijn oog valt op een mes dat redelijk vlakbij ligt. Ik kan niet echt met wapens omgaan, maar misschien is het nog ergens anders bruikbaar voor.
voor ik het doorheb hoor ik de gong en mijn angst heeft plaats gemaakt voor adrenaline. Ik let op elke pas die ik zet. Nog sneller, nog sneller! Als ik eindelijk mijn mes in mijn handen heb zie ik links van mij een brood liggen. Met alle kracht die ik heb ren ik erheen en gris het brood mee. Ik wil meteen terug rennen richting de bossen, maar ik voel een steek in mijn kuit en zak op de grond. Zo snel ik kan probeer ik weer rechtop te staan en weg te rennen.
Als ik voor de hoge duin sta voel ik de pijn erger worden in mijn kuit, maar ik kan niet opgeven. Ik moet eerst over die heuvel. Door de pijn lijkt de heuvel alleen maar steiler en naast mij zie ik dat mensen mij inhalen. Ik bijt op mijn kiezen en klim verder.
Eenmaal op de berg ben ik al uitgeput. Ik kijk om me heen en ik zie... water. Kan het nog erger. Dat zand was al erg en de duinen ook, maar dit? Ik kan niet zwemmen. Wat nu? Ik draai mijn hoofd en zie dat een klein deel van het water lichter is. Waarschijnlijk is het daar minder diep en kun je makkelijk aan de overkant komen. Toch lijkt het me erg gevaarlijk om daar langs te gaan. Ik ga naar de onderkant van de heuvel en inspecteer mijn kuit. Er zit een lange, gemiddeld diepe snee in. Ik had het erger kunnen treffen, dat is waar. Ik ga rustig op de grond zitten en probeer wat tot rust te komen...

imperfection is beauty

Millicent Gardner || Hoge duinen --> gras.
Aarzelend liet ik mezelf het water zakken en begon ik te zwemmen. Fellin ging zeker wel iets sneller dan mij, maar ik deed echt mijn best. Ik was gewoon geen al te beste zwemmer. Ik probeerde me hoofd zo veel mogelijk boven water te houden, maar soms glipte er toch wat water tussen mijn lippen door. Ik kuchte even moeilijk en zwom met heel wat moeite de laatste paar meter. Ik pakte de oever vast en klom erop als een verzopen katjes. Hoestend en proestend ging ik in het gras zitten. Mijn blik ging richting Fellin, die rechtop stond. Zijn zij bloedde nogal. Mijn been viel echt mee in vergelijking met wat hij had. Ik keek even twijfelend om me heen. "Ik ben er," antwoordde ik op wat hij gezegd had. Ik stond op en kneep mijn haar even uit. Ik keek nog steeds schichtig om me heen. "Wil je zo diep mogelijk de bossen in, pf ze hoog mogelijk de bomen in?" Vroeg ik. Zo ver mogelijk leek me het meest logisch, maar ik wist niet of hij erg ver kwam met zijn been. Klimmen was ik toch ook vrij sceptisch over. Ik trok mijn vest uit en droogde me gezicht er even snel mee, daarna trok ik hem weer aan. Ook moesten we een oplossing vinden zodat de wond stopte met bloeden. Er waren te veel dingen waar momenteel rekening gehouden mee moest worden. Ik rechtte mijn rug weer en knikte. "Zo ver mogelijk lijkt mij persoonlijk het best, maar als je in de aanval wilt snap ik het ook wel," mompelde ik.

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 19:25 ]

We've lived in the shadows for far too long.

[Raccoon: Het water is zoet. (; ]

:)

Fellin Cyan Snow || Bos

Hoestend en proestend klom Milli de oever op. Haar lange blauwe haren waren erg doorweekt en gingen wat slapjes rond haar ronde gezichtje. Mijn blik hield ik kort op haar gericht en daarna weer in het bos. "Ik ben er," hoorde ik Milli zeggen na haar hoestbui. "Dat had ik al door." mompel ik kort en keek haar weer even aan. "Wil je zo diep mogelijk de bossen in, of ze hoog mogelijk de bomen in?" vroeg ze me dan en ik keek haar twijfelend aan. Hoe dieper we het bos ingingen hoe gevaarlijker het zou kunnen worden, maar ik kon totaal niet in bomen klimmen, dus kapte ik dat idee maar meteen af. Ik zag hoe Milli haar vest eve uitdeed en deze uitkneep om dan vervolgens haar gezicht er mee af te vegen, Door haar lang lokken had ze nu eenmaal meer last van het water dan ik. Ik haalde een hand door mijn gouden lokken en keek weer naar het bos, net als ik mijn mond wilde openen om wat te zeggen was ze e al voor. "Zo ver mogelijk lijkt mij persoonlijk het best, maar als je in de aanval wilt snap ik het ook wel," zei ze aar meteen schudde ik mijn hoofd. "Nee het bos in lijkt me een goed plan, misschien kunnen we een kampje opslaan ofzo." zei ik dan tegen haar en liep alvast al het woud in. Ik was erg blij met haar, ze had een wapen en ik had een rugzak. Voor mij was het nog een raadsel wat erin zou zitten. Na minuten wandelen, wat net uren leek kwamen we aan bij een klein open velde ik voelde me hier wel goed bij en plofte neer op de grond. Ik haalde een hand door mijn plakkerige haren, die wak waren van het water en het zweet die zich op mijn voorhoofd had verzameld. Ik nam mijn rugzak van mijn schouders en opende die om vervolgens nieuwsgierig de spulletjes uit te halen en te bekijken. Een glimlach ontstond op mijn lippen en als eerste haalde ik mijn apert zakje brood uit, wat al snel gevolgd werd door een lang stuk touw , een zeil, vreemd genoeg een bestekset en als laatste een flesje jodium. Tevreden met mijn spullen stak ik het meeste terug, maar ik hield vooral het mes van mijn bestekset bij en het flesje Jodium "Milli? ben jij goed met wonden?" vroeg ik haar zielig. Als ik iets niet kon dan was het mezelf verzorgen.

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 19:54 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH