[RPG] International Dancecamp || 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 dec 2013 - 18:16 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

> Mijn topics.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Moira Tran |

Mijn ogen waren al een tijdje open, ik was dan ook niet bepaald een persoon dat van uitslapen hield. Nee, laat me dat beter verwoorden; het was niet geoorloofd. Het werd niet van me verwacht, want ik haalde vroeger hele nachten door om te trainen, mijn dans te verbeteren. Zelfs al wilde ik er zelf niets mee, ik wilde mijn moeder graag trots maken. Iets dat naar mijn opinie nog altijd niet gelukt is. Ze kwam niet naar mijn optredens van ballet kijken om mij complimenten te geven of aan te moedigen. Zo was ze absoluut niet. Ze kwam enkel om me na afloop met een verwijtende blik aan te kijken en tegelijkertijd te zeggen wat ik allemaal wel niet fout heb gedaan, of beter kon doen. Het is dat mijn vader op mijn veertiende vermeldde dat ik het niet hoefde te doen als mijn hart er niet in lag. Hij was een wijs man, hij wist dat ik pas met mijn hart dans als het hip-hop was. Al wat jaren ben ik er dus mee gestopt, zeker na de dood van mijn vader.
Nee, ik wil daar niet over nadenken. Niet nu, in elk geval. Moge hem rusten in vrede.
Ik zucht diep om vervolgens mijn hoofd naar het kleine klokje te bewegen. Het knipperde op zeven uur. Volgens mij was er nog niet eens iemand wakker, dus ik stapte uit bed om me klaar te maken voor een douche. Het was een koude douche, om me eens goed wakker te maken. Het koude was ik sowieso wel gewend, vroeger had ik na het overlijden van mijn vader over straat gezworven. Mijn moeder en ik hadden een ongelofelijke ruzie gekregen en ik mocht daar zeker voor een jaar of wat niet naar binnen. Toen ik terug werd gehaald, kwam ik erachter dat ze niet enkel een ander huis had, maar ook een nieuwe man. Great to know, hm. Opnieuw een ruzie, en ik vluchtte naar mijn oma. Of zo noem ik haar in elk geval, het was een oudere vrouw die voor me gezorgd had.
Na wat uren leek, alleen in feite een halfuurtje was, stapte ik onder de douche vandaan, droogde me af en kleedde mijzelf aan. De kleding bestond simpelweg uit een oude, donkerkleurige denim jeans met een gat erin op de knie. Mijn shirtje had korte mouwen, een grijsblauwe kleur en AC/DC stond erop. Mijn navel was nét te zien, dus het zwarte steentje van mijn navelpiercing ook. Door mijn haren haalde ik snel een borstel heen, maar het zal er zo toch wel op mijn manier slordig uit gaan zien. Dus ik schudde met mijn hoofd heen en weer alsof ik op een wild feestje was, waarna ik het naar achteren zwiepte en mijn hand erdoor heen haalde. Prima. Sokken, schoenen aan, oortjes in and ready to roll.

Op naar de keuken, die verrekte partnering zou er moeten zijn. Sowieso heb ik wel trek, zonder dat is er geen fitte Moira. Ondanks dat ik wel verder zou gaan ook al zou ik geen eten hebben gehad. De muziek dreunt in mijn oren en ik zing mee met Eminem, al was het eerder lichtelijk rappen te noemen. Glad I didn't suck.. Much, anyway.
'Kick your shoes off, let your hair down. (Go berserk) all night long. Grow your beard out, just weird out. (Go berserk) all night long!'
Mijn hoofd laat ik mee knikken op de beat en ik trommel op een paar tafels in de keuken, waarna ik richting de lijst loop. Omdat ik nogal in mijn eigen wereldje zit en mee dans, daarna vooral met mijn heupen, dans ik tegen een gozer aan. Maxi. Alleen merk ik het niet omdat ik met mijn rug naar hem toe sta.
"Well, let's see..." Ik beweeg mijn lippen over elkaar en stop kort met dansen.

"De partnering voor de komende week:

1. Ralph en Abbigail – Ballet.
2. Daniël en Moira - Latin.
3. Stephen en Isabella – Hiphop.
4. Nathan en Felicite – Ballroom.
5. Giovanni en Ambrosia – Modern.
6. Maximiliano en Kylie – Jazz.
7. Jay en Myléne – Hiphop lyrical."

'Oh holy crap, dat wordt fun.' Mompel ik als ik zie dat ik Latin moet dansen. Absoluut niets voor mij. Zie je mij al mooi en passievol heen en weer bewegen? Welja, dat zou je volgens mij ook niet zeggen met ballet, dus komt het wel goed. Gewoon weer nachten door trainen.
Mijn voeten begeven zich hierna richting de koelkast om een groot glas melk in te schenken. Wanneer dit gedaan is merk ik pas de vele mensen op.
'Yo,' vermeld ik droog en zucht als ik aan een keukenblad ergens van hun vandaan ga zitten.

[ bericht aangepast op 4 jan 2014 - 15:50 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Maximiliano Guido Gustav.

De smaak van het ei vervult mijn mond en een ontdaan gevoel verspreid zich door mijn lichaam, terwijl ik de rest van mijn ei naar binnen werk. De stem van Isabella zorgt ervoor dat er een korte grinnik tussen mijn lippen vandaan glipt. Niet alle mensen zijn zo vrolijk in de ochtend en in de twee weken dat we hier zijn, kan ik precies het rijtje opnoemen die last van een ochtendhumeur hebben. “Goedemorgen iedereen,” begroet Isabella, nadat ze de partnering in zich heeft opgenomen, “wat ruikt het hier lekker zeg” vervolgt ze dan op een sarcastische toon en ik kan het niet laten om een blik op Nathan te werpen. “Nu je daar toch staat, zou je voor mij dat raam open willen doen?” vraag ik Isabella, nadat ik haar begroet heb. Normaal praat ik niet zo tegen mensen van mijn leeftijd, maar wanneer ik mensen nog niet goed of lang ken, praat ik op de een of andere manier anders tegen ze. Thuis zal ik nooit op deze manier vragen of iemand het raam open wilt zetten. Dan gaat het meer op deze manier; “Doe het raam even open”. Mijn blik gaat van Isabella naar Evelina die mijn aandacht heeft getrokken door diep te zuchten. “Ik hoef geen ei. Geen honger” Ik kijk haar met een gefronste wenkbrauw aan. Het kan gebeuren dat ze geen trek heeft in een eitje, maar ik heb zelden mensen gezien die na een half bakje yoghurt geen honger meer hebben, maar wie ben ik om haar dat te vertellen. “Dit ei gaat naar Kylie, dus je hoeft je nergens druk over te maken” zeg ik terwijl ik recht in haar bruine kijkers kijk en vervolgens het bord via het aanrecht naar Kylie toe schuif. Evelina schraapt haar keel om vervolgens een raam open te zetten, zodat de vieze lucht door het raam naar buiten kan vluchten. “Goedemorgen” de opgewekte stem van Stephen vult de kamer en het eerste wat er in me op komt is de naam van zijn dochter. Aan zijn stem te horen weet ik vrijwel zeker dat hij haar heeft gesproken. Een glimlach komt op mijn gezicht te staan. Ik zou er geen moord voor doen om Levi te kunnen horen, maar om haar stem te horen is altijd wel fijn. Natuurlijk is de relatie tussen Stephen en zijn dochter anders dan wat Levi en ik hebben, maar ze voelt als een zusje voor me en ik wil zorgen dat alles goed met haar blijft gaan, maar als ik hier zit gaat dat nogal lastig. Dit is de enige reden waarom ik heimwee zou kunnen gaan krijgen. Ik weet dat mijn ouders het zonder mij kunnen redden en eerlijk gezegd kan ik dat ook wel uithouden, maar zonder Levi, dat vind ik moeilijk. Thuis zag ik haar dagelijks en nu kan ik haar ook wel spreken, maar ik wil me hier zo veel mogelijk bezighouden met het dansen en dat is ook wat Levi zou willen dat ik zou doen. Toch kan ik het niet laten om een berichtje naar haar te sturen en te vragen of de gedachte al naar boven is gekomen om mij uit het kamp te sleuren. Ik verstuur het berichtje en werp een blik over mijn schouder, wanneer ik lichtjes wordt aangeraakt. Wat ik zie is totaal niet wat ik verwachtte en verschillende uitdrukkingen wisselen zich af op mijn gezicht, maar uiteindelijk is het enige wat er op mijn gezicht blijft staan een grote grijns. Mijn blik glijdt van Moira’s wilde zwarte haren naar beneden en blijven hangen bij het gebied rondom haar heupen. “Ziet er goed uit, Mo” complimenteer ik haar grijnzend, waarna ik mijn blik weer omhoog werk naar haar haren, aangezien ik verwacht dat ze zich naar me toe zal draaien. Wat ik niet had zien aankomen is dat ze tegen me aanstoot en laat ik mijn mobiel nu net wat losser vasthebben dan normaal met als gevolg dat mijn mobiel over het aanrecht heen glijd en net op het randje van de wasbak blijft liggen. Ik kijk naar voren en terwijl ik mijn mobiel beetpak, werp ik een blik op de mensen om me heen om te controleren of ze mijn geweldige actie hebben opgemerkt. “Oh holy crap, dat wordt fun” mompelt Moira, maar verstaanbaar voor mij. Moira en … Ik probeer de lijst weer voor me te halen om te weten met wie Moira moet gaan dansen. Moira en Daniël, dat was het. Moira en Daniël gaan Latin dansen. Aan de soepele danspasjes die ik net heb meegekregen van Mo, ben ik er zeker van dat de heupbewegingen haar niet tot last zullen zijn en mij ook niet. “Yo,” begroet ze droog, nadat ze zich heeft begeven naar de koelkast om vervolgens een groot glas te vullen met melk. Grinnikend schud ik mijn hoofd, waarna de grijns weer terug op mijn gezicht verschijnt.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Christopher André Ivanov

Met een bedenkelijk gezicht staar ik naar het pas gebakken eitje, zou ik nu blij moeten zijn dat ik ontbijt heb gemaakt? Of juist niet omdat ik niet weet of het te eten is? Peinzend probeer ik zo nonchalant en subtiel naast me te kijken of het ontbijtje van iemand anders er beter uitziet. Ik grom binnensmonds wanneer ik zie dat Max een perfect eitje heeft. Ik zucht, ik hoor verschillende goedemorgens de kamer vullen en ik mompel even een goedemorgen terug. De partnering van de komende week staat al op het boord geprikt en zo te zien zijn er gemengde gevoelens.
Vanuit de kamer hoor ik een diepe zucht, voordat ik de kamer instap kijk ik naar mijn bordje en laat een zacht zuchtje horen ik neem een klein hapje en met een zuur gezicht - niet dat het eten zuur was hoor.. - gooide ik het in de prullenbak.
Ik pakte de cornflakes en melk en maakte maar een kommetje voor mezelf. Ik liep de kamer eindelijk in en ik keek naar Evelina die mijn aandacht trok. “Ik hoef geen ei. Geen honger” Ik tikte haar aan en keek haar eventjes streng aan, ze was toch niet terug in de zelfde fase als voorheen? "Neem een hapje?" Komt er iets strenger uit dan dat ik gewild had. Cornflakes was toch wel oke? Ik bedoel, misschien vertrouwde ze Max' kookkunst gewoon nog niet naar een weekje?
De afgelopen week was hectisch, Hayley was vertrokken en Moira was in haar plaats gekomen. De dansers waren erg enthousiast en het was een leuke groep om mee samen te werken. De leeftijdsverschillen waren niet zo groot en we konden wel goed op elkaar af te stemmen. Ik kon onderhands wel zeggen dat ik een beetje in kon zien hoe iemand was.
Als je het over de duivel hebt.. Moira loopt de kamer binnen en loopt naar de lijst. Ik grinnik om haar reactie en draai me vervolgens om naar Eve. Mijn hand gaat even door mijn haar wanneer ik het bakje cornflakes op de tafel zet. Ik gaap en rek mezelf nog één keer uit. Een diepe lage gaap komt uit mijn mond en ik wrijf nog eventjes in mijn ogen. "Hoe zit het vandaag met de planning?" vraag ik dan aan kijk Evelina bedenkelijk aan. We kwamen beide uit Rusland, al was Evelina in tegen deel tot mij wel een volbloed Russin. Mijn Italiaanse achtergrond, waardoor er misschien wordt verwacht dat ik enig zins kan koken, laat me een beetje in de steek. Koken is niet mijn ding er is iets misgegaan, hoe vaak mijn moeder het me heeft geprobeerd te leren zodat ik later altijd op mezelf goed terecht zou komen het is haar niet gelukt. Mijn vader had mij en mijn moeder uitgelachen en had gezegd dat ik het niet nodig zou hebben, ik zou wel een vrouw vinden die zou kunnen koken.


(Heel slecht ik weet het. Nu pas een post )

The duty of youth, is to challenge corruption.

Nathan River Sutherby
''Nathan, ook een eitje á Maximiliano?'' Vroeg Max wanneer ik nog maar net binnen was gekomen en ik dacht even na. Ik knikte kort en hoorde toen zijn volgende opmerking al aan. ''Wanneer meneer gaat roken, heb ik liever dat hij op zijn minst het raam open zet.''
Ik rol overdreven met mijn ogen en schenk hem dezelfde bescheiden glimlach die hij mij zojuist had gegeven.
"Goedemorgen iedereen, wat ruikt het hier lekker zeg!" Ik kijk op bij het horen van de stem en zie dat Isabella nu ook binnen is komen wandelen. Ik voel de blik van Max op mij branden maar probeer het te negeren. “Nu je daar toch staat, zou je voor mij dat raam open willen doen?” Vroeg Max vervolgens aan haar en ik probeerde me in te houden, wat erg mislukte. ''Vind je het zo erg jongen?'' Vroeg ik dan aan hem en ik keek hem met een lichte grijns aan.
Mijn blik viel nu op Evelina die een hoestbui kreeg. Ze at de maanden dat we hier zaten maar weinig, het was niet iets voor mij om op te letten. Maar Max vond het duidelijk wel iets dat hem aanging. ''Is er iets mis met de boter?'' Hoorde ik hem vragen aan haar. Misschien vond ze het gewoon niet lekker, daarbij was het niet zijn zaak om zich er mee te bemoeien. ''Goedemorgen!'' De stem klinkt opgewekt en ik kon weten dat het Stephen was, hij klonk erg vrolijk en zo zag hij er ook uit.
Hij zette zich neer op een stoel naast mij en ontgrendelde zijn mobiel, ik leunde iets naar voren en keek met hem mee. Zijn gezicht fleurde op bij het zien van het startscherm en op de achtergrond stond een meisje en Stephen zelf. Ik liet een hand door mijn blonde haren gaan en leunde weer naar achter. Ik drukte de sigaret uit in een asbakje en keek toen naar Stephen. ''Hoe kom jij zo blij?'' Vroeg ik voor ik er zelf erg in had. Ik wist niet zo goed wat Stephen deed in de ochtend maar hij kwam de laatste tijd steeds vaker vrolijker binnen en ik had niet het gevoel dat het kwam door de partnering. Ik was blij met mijn partner, het was een vrolijke - leuke meid maar om daar nou met een glimlach van hier tot tokio in de keuken te zitten ging wel iets te ver. Daarbij viel het me op dat ik Felicite nog niet eens had gezien. Mijn blik ging naar Stephen waarbij de glimlach nog steeds zijn gezicht sierde en ik haalde lichtjes mijn schouders op. Moire kwam ondertussen ook binnen en ze bewoog soepel heen en weer op de muziek die door haar oortjes klonk. Haar bewegingen stoppen wanneer ze voor het prikbord staat en haar ogen over de partnering gaan. Blijkbaar was ze niet zo gefocused op haar bewegingen want ze botst tegen Max aan die zijn mobiel laat vallen die op de rand van de wasbak ligt. Erg riskant, ik moet eigenlijk best lachen om zijn actie en een zwak grijnsje siert mijn gezicht. Moira vult haar glas met melk. Door haar korte shirtje werd haar licht, gespierde buik zichtbaar en zo zag ze er best aantrekkelijk uit. Ik was blijkbaar niet de enigste die dat dacht want Maximiliano was er ook al op uit met het subtiele complimentje die hij had gegeven. ''Yo,'' vermeldde Moira droog en ik glimlachte zwakjes en oprecht.

Everything is illuminated by the light of our past.

Ambrosia Ivy Hernandez

"De Alto Cedro voy para Marcan, Llego a Cueto, voy para Mayar." Hoor ik zachtjes en ik open mijn ene oog. "Shhht." mompel ik en tast met mijn ene hand af naar mijn telefoon. "El cario que te tengo, No te lo puedo negar, Se me sale la babita, Yo no lo puedo evitar." Ik begin te grommen, dit liedje maakt me 's ochtends het minst chagrijnig. "Hmmm." Komt er uit mijn mond wanneer ik mijn telefoon vind en met mijn vingers langs het touchscreen van mijn telefoon ga. "Beter." Mompelde ik.
Ondertussen waren mijn ogen weer gesloten en wilde ik weer in een rustige slaap dwalen tot de zon ervoor koos om zijn warme prikkelende stralen op mijn huid te laten vallen. "En bedankt." mompelde ik en opende mijn ogen waarna ik me uitrekte.
Ik liep naar mijn kast en pakte daar wat kleding uit en liep vervolgens naar de huisjes waar de badkamers waren. Ik geeuwde en liep het huisje in, draaide de kraan open en kleedde me vervolgens uit. Terwijl de warme stralen zich een weg verkennen begin ik helemaal te ontspannen.
Een kwartier later droogde ik me af en keek even in de lange spiegel voor me. Ik keek even bedenkelijk en na veel aarzelen trek ik toch mijn grijze joggingbroek en zwarte sweater aan. 's ochtends was het altijd koud dus het liefst liep ik in mijn sweaters. Ik trok mijn vans eronder aan en liep het huisje in terwijl ik mijn haar droogde en vervolgens rechtstreeks naar de keuken liep. 's ochtends was ik vaak stil en chagrijnig, dat hadden de meeste wel doorgehad denk ik. De eerste ochtend kwam Chris naar me toe en hij was net iets te druk waardoor ik hem met hele 'vriendelijke' worden heb gezegd dat hij uit mijn buurt moest blijven. Ik kan er nu wel om grinniken. Ik ben een echte heks 's ochtends.
"Buenos días." mompelde ik en liep naar het bord.

"De partnering voor de komende week:

1. Ralph en Abbigail – Ballet.
2. Daniël en Moira - Latin.
3. Stephen en Isabella – Hiphop.
4. Nathan en Felicite – Ballroom.
5. Giovanni en Ambrosia – Modern.
6. Maximiliano en Kylie – Jazz.
7. Jay en Myléne – Hiphop lyrical."

En natuurlijk, Modern. Ik beet peinzend op mijn lippen dit zou wel leuk kunnen zijn. Alleen had ik met Giovanni nog niet héél veel gesproken, maar dat komt wel goed. Ik zuchtte en zag Christopher zitten met een bakje cornflakes, ik liep ernaar toe en voordat hij een hap nam had ik zijn kommetje met lepel afgepakt. "Hey!" riep hij verontwaardigt en ik stak mijn tong naar hem uit en grinnikte. "Sorry not sorry." Mompelde ik en trok mijn schoenen uit waarna ik mijn benen optrok en in een lotushouding - alleen dan de simpele versie - op die bank ging zitten. Ik deed mijn oordopjes in en dit was niet om anti-sociaal te doen, maar meer om even bij te komen. De klanken van de wel bekende Cubaanse muziek vervulde mijn oren. "Aye candela, candela, candela me quemo ae." Ik bewoog lichtjes mee met de muziek en met een kleine glimlach at ik mijn, nou ja Chris' cornflakes op. Ik had één oortje uit mijn oor gehaald voor het geval dat iemand iets zei wat ik moest horen.

The duty of youth, is to challenge corruption.

      Moira Tran |

      Na mijn kleine murmeling over de indeling van de danspartners, begaf ik me naar de koelkast om een groot glas melk in te schenken. Ik zat net aan tafel toen ik weer op kon staan voor een kom volle yoghurt, hierin wil ik wat suiker doen, maar ik kan het niet vinden. Hierna kom ik er pas achter dat het in één van de kasten staat vlakbij een paar mensen, niet dat het me veel kan deren. Om deze reden zet ik het bakje op het keukenblad, klim hierop en reik naar een kastje om deze open te doen en hier wat suiker uit te halen. Anders zou ik er niet bij kunnen komen, en vragen aan één van de jongens was niet mijn stijl. Ik ga met mijn kont op het keukenblad zitten, pak de lepel die ik hiervoor had gepakt en lepel er wat uit om in mijn mond te steken.
      Even blikte ik rondom me, naar de anderen, en merk de grijns van Maximiliano op, maar ook de zwakke, oprechte glimlach van Nathan. Kort frons is als ik dit opmerk, toch waag ik het erop en haal de oortjes uit mijn oren. Harde muziek knalt eruit, wat wel blijkt waarom ik Max eerder niet gehoord had. Eveneens had ik niet opgemerkt dat ik in feite tegen hem aan had staan dansen. Voor ik er wat op zeg, sla ik mijn benen over elkaar en steek nog een lepel yoghurt in mijn mond. Hierop lik ik mijn lippen af en blik ze met een deels wantrouwige, toch blije glimlach aan.
      ‘Waarom kijken jullie me aan alsof jullie wat van me nodig hebben?’ Grinnik ik, terwijl ik met mijn hand achter mijn rug steun. Er begint een ander nummer en zacht begin ik mee te neuriën met het deels Koreaanse lied. Het was een geweldige rockzangeres en op een dag wilde ik net zo geweldig als haar kunnen zingen, al hield ik me nu niet tegen om mijn hoofd zacht heen en weer te bewegen op het ritme. Er klonken scherpe gitaren en zware bassen door het nummer heen, waarbij ik mijn ogen kort dichtdeed. Terwijl ik mijn glas melk wilde pakken om hier een slok uit te nemen, greep ik fout en lag mijn hand van het ene op het andere moment op die van Max. Toen ik dit voelde in plaats van een koud, gekoeld glas, opende ik verbaasd mijn poelen, die naar hem blikten. Hier lachte ik kort om, waarbij er een half grijnsje op mijn lippen verscheen.
      ‘Dat was niet de bedoeling,’ verklaarde ik grappend, ‘dus haal je maar niets in je hoofd.’ Ik lepelde het bakje leeg, dronk het laatste beetje melk op en keerde me toen richting Nathan en vervolgen Max. ‘Hebben jullie goed geslapen trouwens? Niemand wakker gehouden met jullie gesnurk?’ Ik stak plagerig mijn tong uit en knipoogde vervolgens als een soort goedmakertje.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Evelina Jelena Tyrsa || Choreografe Ballet en Salsa

Ik had mijn hand onder mijn hoofd gezet om het zo te ondersteunen. Ik was moe en had geen zin om iets te doen vandaag. Maar het moest. Een zucht verliet mijn lippen en ik voelde een tikje tegen mijn arm aankomen, wat van Christopher afkomt. "Wat?" geef ik geïrriteerd als een soort antwoord. "Neem een hapje?" zei hij wat streng. Jeetje, hij ging me toch niet zoals voor heen een beetje lopen zeggen dat ik moest eten. "IK heb gewoon geen honger, oké?" antwoord ik weer wat geïrriteerd. Begrijp me niet verkeerd het is een hele aardige jongen en hij is een van mijn betere vrienden geworden maar alle leiding gevende en vrienden ik die had zaten de hele tijd op mijn nek de vorige keer. Daar had ik echt geen zin meer in. "Hoe zit het vandaag met de planning?" hoor ik Christopher wat vaag op de achtergrond vragen. Mijn zicht word wat wazig en ik voel mijn hoofd licht worden. Ik schud zacht mijn hoofd, gelukkig werkt dit iets en ik kijk hem iet wat wazig aan. "Ehm.. Volgens rooster gewoon, maar ik dacht dat het wel leuk was om vanavond een kampvuur te maken? Gewoon even met zijn allen bij elkaar? Ik dacht dat, dat wel leuk was aangezien we nog niet echt met zijn allen een hele avond bij elkaar zijn geweest." antwoord ik dan netjes. "We kunnen ook een film kijken in de living als het ze niks lijkt." vervolg ik dan. Ik kijk hem even aan. Ik had er over nagedacht, maar hele goede ideeën kwamen er niet uit vandaag en gister. Ik wilde net voor het eten nog even naar het dorpje gaan om een paar losse vesten en shirt te kopen. Langzaam begin ik wat weer meer op de wereld te komen en mijn blik word weer helder. "Of heb jij een beter idee?" Ik kijk Christopher aan en glimlach even. "Misschien eet ik zo wel iets." zeg ik hem dan om hem wat meer gerust te stellen. Een vriendelijke glimlach kwam op mijn gezicht te staan naar hem toe. Het was al wat rumoeriger geworden in de keuken en ik rechtte mijn rug snel. Een slok van het water kwam voor mijn gevoel kletsend in mijn lege maag terecht. Oké, ik moest wel wat eten, dit gevoel was nog erger dan vette patat eten. Ik stond op liep naar het aanrecht pakte mijn bakje yoghurt en liep weer terug naar de tafel. Ik zette het erop neer en nam een hap nadat ik was gaan zitten. Het ging met moeite, heel veel moeite, maar met minder moeite dan daarnet. Ik draaide mijn mobiel om, om te zien of mijn moeder al gereageerd had. Ik zag dat het een hele waslijst was met dingen die ik wel en niet moest doen. Een paar Russische vloekwoorden kwamen over mijn lippen heen en ik nam de volgende hap van mijn yoghurt.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Christopher Andréj Ivanov

Met een quasi boos gezicht kijk ik Ambrosia aan die mijn cornfakes had afgepakt. Ik grinnikte. "Durak.." mompelde ik toen en schudde mijn hoofd.
"Wat?" hoorde ik vrij geirriteerd uit Evelina's mond komen en ik haalde een wenkbrauw op. "Dat dus." gromde ik een beetje en zuchtte. Het is ook nooit goed wat je voor iemand doet.
"Ehm.. Volgens rooster gewoon, maar ik dacht dat het wel leuk was om vanavond een kampvuur te maken? Gewoon even met zijn allen bij elkaar? Ik dacht dat, dat wel leuk was aangezien we nog niet echt met zijn allen een hele avond bij elkaar zijn geweest." antwoordt ze en ik knik bedenkelijk, een kampvuur leek me wel gezellig. Dat klinkt eigenlijk wel leuk. "We kunnen ook een film kijken in de living als het ze niks lijkt." vervolgt ze en ik grinnik, "Laten we het hen beslissen?" "Of heb jij een beter idee?" Ik haal mijn schouders op. "Kampvuur klinkt eigenlijk best goed, als we dan ook nog wat snacks erbij halen kunnen we misschien daarna nog een filmpje kijken, wie weet?" Ik keek Evelina inspecterend aan, ze keek een beetje glazig voor zich uit en ik kneep mijn ogen bij elkaar. "Misschien eet ik zo wel iets." beantwoorde ze mijn vraag en ik zuchtte, "Het hoeft niet veel te zijn, als het maar iets is Tyrsa!"
"Weet je zeker dat het goed gaat Eve?" zuchtte ik toen. "Posmotri na menya." Vertaald naar het Nederlands, kijk me aan. Misschien wilde ze niet dat iemand anders het zou weten? Nou dan maar een andere taal eh, ik kende Evelina nu al langer, ieder jaar dat ik bij het danskamp was, was zij er ook.
Ze is natuurlijk ook een leidinggevende en we moeten niet hebben dat die iets mankeerde, wat voor vertrouwen zou je dan nog hebben in het team? Er waren al twee die ons hadden laten zitten. Twijfelend keek ik haar aan, de harde blik verscheen weer in mijn ogen en een klein grijnsje ontstond op mijn lippen. "Idiot."
Ze had ondertussen weer wat naar haar yoghurt gehapt en ik knikte goedkeurend. Ook ik pakte een beetje van de yoghurt die nog op tafel stond en at het op met suiker en cornflakes.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Evelina Jelena Tyrsa.

Ik zuchtte en at snel mijn schaaltje met yoghurt op. Dit ging met veel pijn en moeite, maar uiteindelijk slaagde ik erin de laatste hap door mijn keel te krijgen. Toen ik het eindelijk op had schoof ik het een stuk voor me uit naar het midden van de tafel. "Gotovyy" zuchtte ik. Klaar vertaald naar het Nederlands. Eindelijk was ik klaar, eindelijk was het weg. Ik hoorde mijn mobiel een geluidje maken wat aangaf dat ik een berichtje had. Ik keek op mijn mobiel en zag dat het mijn moeder was. Of ik de afspraak bij het ziekenhuis niet zou vergeten. Owja! Ik was het dus wel vergeten.
"Wat het eten betreft, ik haal wel wat. Ik moet toch die kant op omdat ik langs het ziekenhuis moet." zei ik, al was het laatste met gedempte stem. Niet iedereen hoefde dit te weten. Ik had gehoord dat Moire al een paar complimentjes kreeg en langzaam keek ik haar kant op. Snel slikte ik een brok weg. Haar lichaam was echt super. Dun, mooi, gespierd. Alles wat ik wilde hebben. Van haar keek ik naar mijn eigen buik. Mmmmm, die yoghurt was geen goed idee. Dan vanmiddag maar niks. Zo min mogelijk calorieën, vetten, suikers, E-nummers en eigenlijk alles wat slecht is.
Al kon ik wel trots op mezelf zijn. De afgelopen weken was ik wel weer wat afgevallen. Ik had niet veel meer spiermassa aangemaakt maar het vet percentage was zeker een stuk omlaag gegaan. En dat was goed! Heel goed zelfs, zo kwam ik stukje bij beetje dichter bij mijn ideale lichaam. Alleen ging dit erg langzaam, te langzaam als je het mij vraagt. Het mocht wel wat sneller.
Een volgende zucht verliet mijn lippen en ik richtte mijn blik weer op Christopher. Hij had zijn "ei" vervangen door yoghurt met suiker en cornflakes. Als je het een ei kan noemen. Hij mocht dan wel Italiaans bloed hebben, maar koken kon hij zeker niet. Ik zelf daarin tegen kon het wel. Je kan wel zeggen dat ik er mee groot gebracht ben. Mijn moeder stond altijd de hele dag in de keuken om een heerlijk avondmaal op tafel te zetten. Niet altijd een gezond avondmaal om even eerlijk te zijn, maar toen ik nog thuis woonde vond ik dat echt heerlijk. Ze kan echt super goed koken. Mijn moeder zei dat ik al aardig bij haar kookkunsten in de buurt kwam, maar dat vond ik zelf wel meevallen. Niks smaakte zo goed als mijn moeders eten.
Mijn blik gleed van Christopher's ogen naar zijn bakje met yoghurt, suiker en cornflakes. Een bakje met suiker, cornflakes en yoghurt kon je beter zeggen. Ik fronste even en zag allemaal E-nummers en calorieën voor mijn ogen schieten. Jep, daar zaten er heel wat van in. Mijn blik gleed weer terug naar waar ze eerst waren. Christopher's ogen.

[ bericht aangepast op 21 jan 2014 - 21:20 ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Christopher André Ivanov

"Wat het eten betreft, ik haal wel wat. Ik moet toch die kant op omdat ik langs het ziekenhuis moet." Ik keek op van mijn cornflakes en keek weer naar Eve. Wat moest mevrouw nou weer bij 't ziekenhuis doen? Ik keek haar even vragend aan en knikte toen. "Heb je een lift nodig?" Mompel ik tijdens het doorslikken van de yoghurtsubstantie. Ze had haar stem gedempt toen ze het woordje ziekenhuis uitsprak, wat dus wel degelijk betekende dat er iets aan de hand was. Anders zou je er niet zo stiekem over doen toch? Of ben ik nu te achterdochtig?
Ik beet op de binnenkant van mijn wang en inspecteerde Eve weer, dit doe ik nu iets te vaak. Zo meteen denkt ze dat ik wat van haar wil of zo. Er komt een kleine grijns op mijn lippen.
Ze kijkt naar Moira en in haar ogen zie ik een blik die ik niet kan plaatsen, een blik vol bewondering naar Moira toe, maar ook een peinzende blik. Wat zou ze denken?
Ik beet een stukje op mijn lip. Vorig jaar ging het niet helemaal goed met Eve, dat kan ik nog herinneren. Ik snapte niet waarom ze zo veel moeite deed, ze had een top lichaam. Wat je er tenminste vanaf kon zien. Ze was op en top slank, misschien iets tè wel. Ze was mooi gespierd en had een uiterlijk waar vele meisjes van zouden dromen.
Nog eens iets wat ik aan mijn lijstje kon toevoegen van dingen die ik nooit zou begrijpen : Het vrouwelijk intellectueel.
Ik snapte er letterlijk geen drol van, maar ach. Welke man nou wel?
Ik begrijp wat hen interesses zijn, wat ze willen, maar waarom? Veel te gecompliceerd. "Women.." mompel ik bijna onhoorbaar.
Evelina's ogen ontmoeten die van mij weer en ik kijk haar met een scheve grijns aan. "Het aanbod is er niet voor altijd mevrouw."
In haar ogen stonden nog steeds diezelfde blikken, blikken die ik niet kon plaatsen.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Felicite Eleanor Caines.

Mijn ogen spreiden zich wagenwijd open en wanneer ik mezelf recht in de ogen aankijk, deins ik achteruit. Een rilling loopt over mijn ruggengraat wanneer mijn tere huid de koude muur aanraakt. De ruimte is klein, maar het lijkt vele male groter door de muren die bedekt zijn met spiegels. Overal waar ik kijk, staren mijn bruine irissen tot mijn grote ergernis terug. De glinstering in mijn ogen wordt veroorzaakt door het klein beetje licht wat door de lamellen sijpelt en via de spiegel in mijn ogen wordt weerkaatst. De sfeer die in de ruimte hangt, laat mijn haren omhoog staan en net wanneer ik mezelf weet te bedaren, zie ik twee lichtgevende puntjes in de laatste spiegel aan de linkerkant van de -. Mijn hart begint sneller te kloppen. Ik weet zeker dat ik daar zojuist een deur heb zien staan. Mijn blik gaat door de kamer op zoek naar een deur, maar deze blijkt spoorloos verdwenen te zijn. De twee lichtpuntjes trekken mijn aandacht weer, maar dit maal zijn ze groter geworden en puntjes krijgen nu een betekenis. Het lijken wel ogen van een pop te zijn, aangezien de vorm eromheen zeer veel op een gestalte lijkt die een zittende houding heeft aangenomen. Het kleine beetje licht zorgt ervoor dat de handen van de pop zichtbaar worden, maar hierdoor wordt de rest van de gestalte omhuld in duisternis en wordt de nadrukt op zijn bewegende vinger gelegd. Nog voordat ik ook maar een andere beweging kan vinden, gaat mijn mond open en komt er een hoog paniekerige gil uit vandaan.
Met mijn ogen wijd open geslagen en mijn hand strak op mijn lippen gedrukt, kijk ik versteld voor me uit. Het is maar een droom, Fee. Bevestig ik voor de zekerheid, waarna ik de dekens van me af schuif en mijn hand met moeite van mijn mond afhaal, aangezien ik niet zeker weet of ik niet nog eens mijn mond open haal en er een oorverdovende gil uit laat komen. Vervolgens omhul ik mijn koude voeten met, met wol gevulde, sloffen om met een schoon stel kleding richting de douches te gaan. Hier aangekomen, geef ik mezelf langer dan normaal de tijd om te douchen en tot rust te komen, voor zoverre dit kan met lauw water. Dit betekende wel dat ik als een van de laatste mijn bed uit ben gekomen en de rest zich vast al heeft verzameld in de keuken. Ik duw deze gedachte weg samen met de herinneringen aan de nare droom, ofwel nachtmerrie, waaruit ik een aantal minuten geleden ben ontwaakt en laat de lauwe druppels water over me heen glijden.
Aangekleed en wel, begeef ik mezelf richting de keuken. Eenmaal binnen, is het eerste wat me opvalt het witte blad dat is opgeprikt aan het prikbord in de keuken. Zonder iemand te begroeten loop ik door naar het prikbord. Niet dat ik onbeleefd wil zijn, maar het komt niet in me op om iedereen een goedemorgen te wensen, aangezien ik te gefocust ben op het witte papier dat nu steeds dichterbij komt.

“De partnering voor de komende week:

1. Ralph en Abbigail – Ballet.
2. Daniël en Moira - Latin.
3. Stephen en Isabella – Hiphop.
4. Nathan en Felicite – Ballroom.
5. Giovanni en Ambrosia – Modern.
6. Maximiliano en Kylie – Jazz.
7. Jay en Myléne – Hiphop lyrical."

Ik lees het op fluisterende toon voor mezelf en een lichte glimlach verschijnt op mijn gezicht, wanneer ik de lijst tot me heb genomen en mijn partner voor deze week bekend is. Nathan is een prima jongen, al had onze ontmoeting wel wat anders gekund. De stijl daar in tegen is me niet gegund. Ballroom is namelijk een stijl waar ik altijd al moeite mee heb gehad, maar hier laat ik me niet door tegenhouden. Ik weet niet hoe het met Nathan zit, maar ik ga mijn uiterste best doen om deze Ballroom dans te laten slagen. Nu ik weet wat me de komende week te wachten staat, draai ik me om, om vervolgens een vrolijke goedemorgen te laten klinken. Dan pas dringt de geur van ei mijn neus binnen en voor even sluit ik mijn ogen om van deze geur te genieten. Het doet me er echter wel aan denken dat ik mijn ontbijt niet moet overslaan. Dit is een gebruik van mezelf die ik niet kan waarderen. Ik weet dat een mens vooral in de ochtend goed moet eten, maar dit weet ik nog wel eens over te slaan, puur omdat mijn maag niet aangeeft dat ik honger heb. Ik zet een paar stappen richting Maximiliano die zich al vanaf de eerste ochtend tot chef kok heeft gepromoveerd en eerlijk gezegd heb ik hier totaal geen problemen mee, aangezien hij goed kan koken en ik wel toe ben aan goede voeding. Ik gluur over zijn linkerschouder naar het ei dat onbewaakt op een bord ligt. “Deze,” zeg ik, waarna ik het bord van het aanrecht neem, “kan vast wel gemist worden, niet waar, Gustav?” Een grinnik verlaat mijn mond, geef hem een klopje op zijn schouder als bedankje en snel me vervolgens weer de keuken uit. Ik stop mijn pas en draai me om, wanneer ik me bedenk dat het eten van een eitje zonder mes en vork geen succes zal hebben. “Ik moet er nog even bij” meld ik hem en ik trek een la open om hier een mes en vork uit te halen. Weer in de kamer aangekomen, neem ik plaats aan de grote tafel, waar ik mijn bord met ei en het bestek op tafel neerzet. Mijn wenkbrauwen nemen een fronsende houding aan en mijn open blik wordt al gauw overgenomen door een iet wat afwezige, terwijl ik mijn ei op een automatisch tempo naar binnen werk. In mijn gedachte komt mijn droom weer bovendrijven en probeer ik me te bedenken wat ik daar deed. Ik kan er niet tegen als ik een droom krijg waar ik niet van weet waar ik ben en wat ik er doe. Maar als de twee poppenogen mijn gedachte bereiken, knipper ik om weer bij zinnen te komen. Mijn ogen gaan de kamer rond en kijken wie er allemaal al zijn begonnen aan hun ontbijt. Maximiliano, Kylie en Moira heb ik al in de keuken gesignaleerd, maar het is nog niet tot me door gedrongen wie er in de kamer zitten. Nathan, die tegenover me zit, heb ik totaal over het hoofd gezien, omdat ik me door mijn gedachte heb laten over nemen. “Dus, wij en ballroom,” begin ik, “is dit een goede combinatie?” vraag ik dan met een bescheiden glimlach.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Daniël Dean Torst.
Nadat ik op de lijst had gekeken bij wie ik in een tweetal zat, glimlachte ik. Ik zat bij Moira in een duo, dat was geen ramp. Daarnaast was de dansstijl Latin. Ik had dat een keer eerder gedaan en best leuk gevonden. Ik grijnsde, dit moest helemaal goed komen. Ik dacht aan de enige keer dat ik Latin had gedaan. Ik was 14 jaar en er was een workshop bij ons op de dansschool. Mijn toenmalige vriendinnetje en ik hadden er ons voor in geschreven. Anne, heette ze en ze was zelf niet een hele sterke danseres. Samen bakte we er in het begin niks van maar we vonden het wel heel erg leuk en we hadden er veel plezier in. Met die gedachte en een nog grotere grijns liep ik de keuken in om eten te pakken. Daar zaten al meer dansers.
'Goedemorgen,' wenste ik iedereen vrolijk toe. Ik kreeg steeds meer zin om aan de slag te gaan. Ik schonk voor mezelf een glas melk en in klokte die in een keer leeg.

[Sorry dat het kort is. Probeer de volgende keer iets groters te schrijven.]

"Ignite, my love. Ignite."

Maximiliano Guido Gustav.

“Vind je het zo erg, jongen?” klinkt de stem van Nathan achter me, waarop ik me naar hem toe draai zonder de koekenpan los te laten waar het volgende ei al in ligt te sudderen. Ik heb mezelf nog niet laten gaan deze twee weken, maar op sommige momenten heb ik me dan ook net aan kunnen beheersen om niet mijn plaat te gaan. Ik weet dat ik snel op mijn tenen ben getrapt en dat ik hier op moet letten, maar aangezien Levi hier niet is, zal dit nog moeilijk gaan worden, want Nathan werkt me echt op mijn zenuwen. Het valt wel mee wat hij doet, maar zijn houding tegenover mij bevalt me niet. Ik ben ruim twee jaar ouder dan hij en het feit dat hij me ‘jongen’ noemt, maakt dit niet veel beter. Ik heb niets tegen rokers als ze maar buiten roken en niet binnen waar het bij sommige mensen niet gewild is. Mijn biologische ouders en mijn adoptie vader roken ook, maar ik heb ze zo ver gekregen om buiten te gaan roken, omdat het ook schadelijk is voor de mensen in je omgeving. “Maximiliano, zeg nou zelf. Is die jongen daar jou irritatie waard? En wat heeft hij nou precies gedaan? Kom op zeg, jij weet wel beter” klinkt de stem van Levi in mijn hoofd. Nathan wekt op de een of andere manier sneller mijn irritatie op dan andere en het kan ook komen door het feit dat het ochtend is en ik niet bepaald kan zeggen dat ik zo uitmuntend heb geslapen. Het puntje van mijn tong glijd over mijn onderlip heen. “Wil je nog een ei?” Ik priem mijn bruine ogen in de zijne, maar wacht niet op zijn antwoord en draai me om, om vervolgens wat zout en peper over het ei heen te strooien. Ondertussen heeft Moira het voor elkaar gekregen om zich op het keukenblad te werken om zo de suiker uit één van de bovenste kastjes te halen. Ik knik even ter goedkeuring van haar manier van doen, aangezien ze ook een stoel had kunnen pakken of het aan mij had kunnen vragen, maar sinds een paar dagen heb ik door dat, dat niet echt een gebruik voor haar is. Wanneer ze op het keukenblad gaat zitten en een hap van haar yoghurt naar binnen werkt, komt de grijns onbewust weer op mijn gezicht te staan. Er verschijnt een frons op haar gezicht waar ik maar weinig van meekrijg, aangezien ik ondertussen mijn aandacht weer op het ei heb gericht. De klanken van Moira’s muziek klinken gedempt, wanneer ze mijn oren bereiken, maar zelfs dan zijn ze goed te horen. “Waarom kijken jullie me aan alsof jullie wat van me nodig hebben?” grinnikt ze, waarop ik een mislukte poging doe om mijn grijns wat de verdoezelen door de rug van mijn hand kort langs mijn mondhoek te halen en een blik over mijn schouder werp om te kijken wie ze met ‘jullie’ bedoelde. Lang hoef ik niet te zoeken, aangezien de meeste een gesprek voeren of aan het eten, behalve Nathan, dus lijkt het me logisch dat Moira met ‘jullie’ Nathan en mij bedoelde. Ik schraap mijn keel, maar voordat ik kan zeggen wat ik wilde zeggen, schiet mijn linkerschouder omhoog om het feit dat de haren van Felicite in mijn nek kriebelen. Met mijn hand veeg ik haar zachte bruine haren van mijn schouder af en kriebel nog even na. “Deze,” zegt ze, waarna ze het bord van het aanrecht neemt waar ik net het warme ei uit de koekenpan op heb gelegd, “kan vast wel gemist worden, niet waar, Gustav?” vervolgens geeft ze me een schouderklopje ter bedankje en loopt ze de keuken weer uit. “Tuurlijk” mompel ik en richt me weer op Moira. “Ik moet er nog even bij” meld Felicite vervolgens en haalt bestek uit een la. Met een quasi-vrolijk gezicht kijk ik haar na om me voor de derde keer tot Moira te keren. “Dus, wat ik wou zeggen,” begin ik, terwijl de grijns weer op mijn gezicht verschijnt, “eerst dans je tegen me aan, niet dat ik dit zo vervelend vond dat even terzijde, en nu vraag je me waarom ik naar je kijk. Misschien weet je hier zelf een antwoord op?” Terwijl ik het volgende ei in tweeën split en in de koekenpan laat vallen, die overigens bestemd is voor mezelf, verlaat een korte grinnik mijn mond. Vervolgens pak ik de spatel beet om het ei te draaien, alleen wordt ik tegengehouden door de hand van Moira die op de mijne terecht komt. Ik kijk haar licht fronsend aan, waarbij ze haar ogen opent en er kort een lachje uit haar mond komt, waarbij er een subtiele grijns op haar lippen verschijnt.”Dat was niet de bedoeling,” verklaard ze, “dus haal je maar niets in je hoofd.” – “Ik dacht eerder dat jij je wat in je hoofd haalde” ik kijk haar niet aan terwijl ik spreek, omdat ik mijn blik op het ei heb gevestigd die ik door middel van de spatel omdraai. “Hebben jullie goed geslapen trouwens? Niemand wakker gehouden met jullie gesnurk?” plagerig steekt ze haar tong uit en knipoogt vervolgens met haar ogen. “Ik denk niet dat ik iemand heb wakker gehouden, naast mezelf dan,” geef ik als antwoord op haar vraag, waarna ik het vuur uit zet en het ei van de koekenpan op mijn bord laat glijden die ik daarvoor uit één van de bovenste kasten heb gehaald door op mijn tenen te gaan staan en me uit te rekken met als gevolg dat mijn shirt zich een weg naar boven heeft gebaand. Wanneer ik ook het bestek bijeen heb gezocht, trek ik mijn shirt wat naar beneden en stroop ik mijn mouwen op tot het punt waar net de onderkant van mijn tatoeage te zien is. Met mijn bord en bestek in mijn handen draai ik me om, om vervolgens leunend tegen het keukenblad van mijn tweede ei te genieten.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Mylène Adrianna Whitley

Vermoeid opende ik mijn ogen, waarna ik zuchtend mijn bed uitstapte. Een nieuwe dag op het kamp, betekende een dag vol spierpijn, voor mij. Spierpijn en plezier. Want ja, dit kamp was letterlijk mijn leven, zelfs al was je de grootste danshater van de wereld, en misschien nog wel van het universum, dan nog ging je ervan houden. Dit alles was mijn thuis geworden, samen met iedereen die ik hier had ontmoet. Allen waren ze reuze aardig, allemaal kende ik ze wel een beetje. Echt een beste vriendin had ik niet, of nog niet. Dat ging vast nog wel komen. Ik besefte me dat er haast niemand meer op de slaapkamers waren, ik was te laat voor het ontbijt! Dat was ik nog nooit geweest! Mijn wekker had zeker uitgestaan. Ik keek op mijn Samsung, ja, de wekker stond uit. Joost mocht weten waarom. Meteen was alle vermoeidheid verdwenen en sprong ik mijn bed uit, wat eerst nog wel wat pijn deed, aangezien ik gister veertien uur had getraind. Was ik niet aan het dansen, was ik wel aan het joggen of buikspieroefeningen aan het doen. Ik wilde die laatste kilootjes, en daarbij ook dat laagje vet, toch kwijtraken? Dan moest ik er wel wat voor over hebben. Ik greep mijn kleding bij elkaar! waarna ik opzoek ging naar de badkamers.
Al snel vond ik de douches, zelfs na twee weken wist ik de weg niet te vinden. Dan moest ik eerst naar een kampgenoot om te vragen waar ik alles kon vinden. Ik draaide de kraan open, waarna ik onder de douche stapte en luidkeels begon te zingen. Als anderen daar een probleem mee hadden, was dat hun zaak, niet het mijne. En trouwens, ik ben niet goed, maar zo slecht klinkt het toch niet. Toen mijn lichaam gewassen was, stapte ik de douchecabine uit, om me af te kunnen drogen met mijn vrolijke zonnetjes-handdoek. Er was geen druppel water meer op mijn lichaam te bekennen, wat betekende dat ik droog was.
Blij trok ik het jurkje wat ik had meegenomen aan, mijn danskleren zou ik later op de dag vast nodig hebben. Met natte haren waggelde ik naar beneden. 'Ola signors en signorita's!' begroette ik mijn kampgenoten. Mijn blik gleed naar het prikbord, waar ik naartoe liep.

1. Ralph en Abbigail – Ballet.
2. Daniël en Moira - Latin.
3. Stephen en Isabella – Hiphop.
4. Nathan en Felicite – Ballroom.
5. Giovanni en Ambrosia – Modern.
6. Maximiliano en Kylie – Jazz.
7. Jay en Myléne – Hiphop lyrical.

Eindelijk! Ik mocht echt gaan dansen! Hiphop lyrical! En dan nog samen met Jay! Ik had in het begin van het kamp telkens tegen mezelf gezegd dat er een dag ging komen dat ik samen met Jay ging dansen. En die dag was vandaag! Zeven werd mijn nieuwe geluksgetal.
Lachend ging ik op een overgebleven stoel zitten. 'Iedereen er zin in, vandaag? Mag ik een broodje?' Ik was te lui om zelf op te staan, iemand kon het toch wel even halen?

[Gio komt morgen. Ik ben moe en ga nu slapen. Welterusten!]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa