Felicite Eleanor Caines.
Wanneer ik tegen hem aanstoot lacht hij even kort, waarop ik van verbazing mijn wenkbrauw omhoog trek. De meeste jongens zouden me op zijn minst arrogant aankijken en zeggen dat ik op moet letten, maar hij kan er alleen maar om lachen. En dan ben ik niet alleen tegen hem opgebotst, ik heb hem, niet expres natuurlijk, ook nog eens geslagen met mijn tas waardoor zijn sigaret op de grond is beland. “Doe dat alsjeblieft nooit meer, ik schrok me dood,” zegt hij dan als reactie op wat er voorafgaand is gebeurd. Ik knik even goedkeurend en neem mijn woorden terug. Hij mag me dan wel niet arrogant aankijken of een gemene opmerking maken, maar het blijft een opmerking. Hij knikt kort wanneer ik mezelf aan hem voorstel en steekt zijn hand naar me uit waarvan ik het gevoel heb ik dat ik hem wel moet aannemen, aangezien ik tegen hem ben opgebotst en dit het minste is wat ik kan doen. Niet dat ik het anders niet had gedaan, ik heb me immers eerst aan hem voorgesteld. “Ik ben Nathan, mijn hele naam is niet zo bijzonder,” Hij kijkt me recht in mijn bruine ogen aan, waarna hij mijn naam complimenteert. Ik heb er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat mijn naam ‘bijzonder’ kan zijn, aangezien de naam ‘Felicite’ in Frankrijk wel vaker voorkomt en ik er in Engeland nou niet bepaald ‘bijzonder’ om was. Misschien vonden mensen me wel bijzonder, maar dan niet op een positieve manier. Een beeld van mijn hogere school verstoort mijn gedachte en al snel begin ik zachtjes, maar bijna onzichtbaar, met mijn hoofd te schudden om het beeld weg te jagen. Een opgeluchte zucht kruipt tussen mijn lippen door, wanneer het eenmaal is verdwenen en ik sla mijn ogen weer naar hem op. Hij zal er wel niets van gemerkt hebben, aangezien hij op een iet wat ongemakkelijke manier zijn hand in zijn zakken stopt. “Toevallig wel,” Antwoord hij op mijn vraag of hij ook richting de slaapvertrekken loopt en al snel voel ik de spanning wat dalen. “Ik heb eigenlijk geen idee waar ze zijn,” vervolgd hij dan en ik kan het niet laten om kort te grinniken. Als ik Darcio niet had gehad, zou ik hier net zoals de meeste mensen een beetje ronddwalen totdat ik de slaapvertrekken zou hebben gevonden, maar gelukkig voor Nathan ben ik tegen hem aangewandeld en weet ik de weg. “Jij weet het vast wel,” besloot hij dan, waarop een korte lach zijn mond verlaat. “Nou, ik denk dat daarvoor de verkeerde tegen je aangelopen is,” ik kijk hem met een onschuldige glimlach aan. Met twee broers ben ik het wel gewend om geplaagd te worden en zelf terug te plagen, dus dat is voor mij geen probleem. Ik volg zijn blik die naar de sigaret gaat en hij trapt hem weg, waarna hij in de rondte kijkt. Ondertussen haal ik het witte papiertje uit mijn handtas en vouw hem open. “Ik ga mijn spullen wegzetten, maar misschien kan dit je helpen,” De onschuldige glimlach is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een speelse grijns, wanneer ik hem het briefje overhandig. Als de slaapvertrekken van de jongens en de meiden naast elkaar zou hebben gestaan, was ik met hem mee gelopen, maar het kan geen kwaad om hem te plagen, althans dat denk ik, en ik wil zelf mijn spullen ook wel graag kwijt. “Succes,” ik kijk hem nog even aan, maar draai me dan om, om vervolgens richting de slaapvertrekken van de meiden te vertrekken. Ik laat de wieltjes van mijn koffer over de straatstenen klinken, totdat ik bij de slaapvertrekken aan kom. Met een vlugge beweging til ik mijn koffer over de drempel heen en kijk ik de slaapzaal rond. Een aantal stapelbedden en één enkel eenpersoonsbed. Dan zullen we zeker met een oneven aantal meiden zijn. Misschien zijn er wel andere meiden die liever een bed voor zichzelf willen, maar ik laat deze kans me niet voorbij schieten. Ik heb nooit van hoogtes gehouden en ik vind het vrij oncomfortabel om onder iemand te liggen die ik niet ken en dus loop ik vrijwel direct naar het eenpersoonsbed om daar mijn koffer tegenaan te zetten en mijn handtas erop te laten rusten. Zelf neem ik ook plaats op het bed, gewoon om alles even in me op te nemen. Ik zal zo wel weer naar buiten gaan om daar de rest van de mensen onder ogen te komen.
[Voila. ]
[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 21:32 ]
'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'