[RPG] International Dancecamp || 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 dec 2013 - 18:16 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Evelina Jelena Tysra.

Chris stelde zich voor waarna hij aangaf dat hij een goede vriend van mij was. Een glimlach kwam op mijn gezicht te staan toen hij de nadruk op goede legde. Hij schoof twee stoelen naar achter en ging er op een zitten. Ik volgde zijn voorbeeld en zat wat ongemakkelijk naar de dokter te kijken. "Nou Evelina, zoals je weet ben je hier voor controle." zei hij en ik keek vrijwel meteen naar beneden. Christopher gaf me een kneepje in mijn bovenbeen en ik keek heel even naar hem, waarna ik hem een korte glimlach schonk. "Wat heb je vandaag gegeten en gedronken?" vroeg de dokter mij. Natuurlijk. Een standaard vraag. Ik pakte Christophers hand vast die nog steeds op mijn been lag en gaf antwoord. "Eh.. Ik heb yoghurt gegeten en water gedronken," De blik van de dokter werd iets donkerder. "Dat was niet volgens afspraak." zei hij streng. Ik knikte schuldbewust. "Weet ik," zei ik schor. "Ik heb contact gehad met je dokter thuis en die zei dat je elke ochtend hardliep. Doe je dat nog steeds?" Ik knikte en zag dat hij wat op een blaadje schreef. Ik kon niet zien wat, daarvoor zat hij net te ver weg. "Ik heb hier op mijn computer een tabel van je gewicht, spiermassa, vet percentage en vocht percentage staan. Als ik het goed heb ben je bij de laatste twee controles aangekomen, klopt dat?" "Ja." "Mooi, oké, dan ga ik je nu weer wegen. Dan vergelijk ik je anderen eetschema's en dan krijg je een nieuw schema van mij." zei hij. Hij stond op en liep naar de weegschaal die hij aanzette. "Je weet hoe het werkt?" vroeg hij mij voor de zekerheid. "Ja," antwoorde ik vervolgens stond ik op en liep naar hem toe. "Moet ik het gordijn dicht doen?" vroeg hij. Weer een standaard vraag. "Nee hoor." zei ik simpel. Eigenlijk zei ik dat om twee redenen. Ten eerste omdat ik niks te verbergen had voor Christopher. Hij had mijn vette lichaam wel vaker in bikini of ondergoed aangezien. En ten tweede wist ik dat ik hier mee het vertrouwen van de dokter kreeg. "Oké dan." zei hij en ik begon me uit te kleden. Wat ongemakkelijk door de kou en de brandende blikken van de dokter en Christopher ging ik op de weegschaal staan. Je hoefde nooit helemaal uitkleden, je ondergoed mocht je altijd aanhouden. De weegschaal maakte een piepje wat betekende dat ik eraf kon gaan. "Je bent afgevallen." zei de dokter kort. "Je spiermassa en je vocht percentage zijn omhoog gegaan." zei hij kort. "Heb je hiervoor veel water gedronken?" vroeg hij. "Eh, ja," zei ik en snel kleedde ik me weer aan. Hij knikte alleen maar en ging weer op zijn stoel zitten. Ik trok mijn shirt weer over mijn hoofd en ging weer naast Christopher zitten. Hij voerde wat dingen in op de computer. Hij drukte op een knopje waarna er een schema uit de printer kwam. Die pakte hij en gaf er een aan mij en aan Christopher, wat ik nogal overbodig vond. Hij richtte zich op Christopher en begon te praten. "Het is de bedoeling dat ze zich hier aanhoud. Normaal gaan patiënten naar een diëtist, maar dat werkte niet bij Evelina," zei hij waarna ik mijn ogen neersloeg. "Het is dus de bedoeling dat u haar in de gaten houd, met wat ze eet en hoeveel ze sport." vervolgde hij.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Christopher Andréj Ivanov

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 12:18 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Maximiliano Guido Gustav.

Terwijl ik Ambrosia naar haar kamer help, voel ik haar vingertoppen op mijn borst terecht komen en hoor ik haar zachtjes neuriën op het ritme wat ze op mijn borst tikt. “dus, zwemmen, zonnen en?” een grijns verschijnt op mijn gezicht, wanneer zij dit zegt en ik besluit het in mijn achterhoofd te houden, maar er nu nog niet op te reageren.
Ik negeer Nathan zijn pronkstuk en laat mijn ogen afdwalen naar Moira die zich ondertussen ook al heeft omgekleed. Terwijl Ambrosia Nathan een compliment geeft die hij, moet ik toegeven, toch wel verdiend, aangezien het erger had gekund, barst Moira in lachen uit. Een glimlach verschijnt rond mijn lippen bij het horen van haar lach. Ze vermeldt dat ze het een goed idee vindt en springt vervolgens, tot mijn ergernis, op Nathan zijn rug. “Hop, hop, hop, paardje in galop. Ik zal het paardje haver kopen, zodat het in galop kan lopen.”Zingt ze vrijwel meteen nadat ze bij hem op is gesprongen, maar de brede glimlach die mijn gezicht een aantal seconden geleden sierde, is nu vervangen voor een quasivrolijke glimlach. “Zo, laten wij nu even naar mijn kamer gaan zodat ik mijn bikini aan kan trekken” ik knik als antwoord en loop achter Moira en Nathan langs naar de slaapvertrekken. Dit alleen zodat ik mijn ogen ook een glimp van de achterkant van Moira kan laten opvangen en ik moet toegeven dat, dat er zeker niet verkeerd uit ziet. Dit maakt het er niet beter op dat Moira bij Nathan op zijn rug zit, maar Ambrosia is ook een pracht van een meid. Ik vergelijk ze niet met elkaar en dit ben ik ook niet van plan, aangezien ik het met beide goed kan vinden.
“Maar hoe wil je dan zwemmen Maxi?” een zucht verlaat mijn mond, aangezien ik dit net had geaccepteerd en het had weggeschoven. “Met een badmuts” mompel ik en een lichte glimlach siert mijn lippen, terwijl we de slaapzaal binnen lopen. Vervolgens laat Ambrosia zich van mijn rug afglijden. “Zo bedankt, maar nu niet denken dat je van me af bent hoor” ik schud mijn hoofd glimlachend en neem haar knipoog in ontvangst. “ Als je waagt om te kijken vermoord ik je. Dus draai je voor de zekerheid om” waarschuwt ze me, nadat ze naar de kast is gelopen en haar kleding bij elkaar heeft gesprokkeld om zich vervolgens te verkleden achter het scherm wat een plek in de kamer bezit. “Ik zou niet durven” plaag ik haar en laat me vervolgens op één van de bedden vallen en leg mijn handen onder mijn hoofd, terwijl mijn blik afdwaalt naar het plafond.
Ik werk mezelf omhoog, wanneer ik Ambrosia hoor rommelen en ik er vanuit ga dat ze klaar is. Ambrosia stapt achter het scherm vandaan, nadat ik haar heb gevraagd wat ik ervoor terug krijg als ik de hele dag een taxi voor haar zal zijn. “Dat hangt-“ Ambrosia praatte nog verder, maar eerlijk gezegd kwam het mijn rechteroor in en ging het mijn linkeroor uit, want ik had me even volledig op mijn zich geconcentreerd. Ambrosia droeg een zwarte bikini waar haar rondingen goed te zien waren, dat was dan ook de voornaamste reden waardoor ik mijn ogen niet van haar af kon houden, en dit had zij gecombineerd met een vuil witte blouse met strepen en een blauwe spijkershort. Ik ga vaker naar het strand, maar gek genoeg lopen er alleen maar mensen voorbij die ik niet hoef te zien. Van die figuren die gewoon niet mijn type zijn, qua alles, maar misschien komt dit omdat ik voornamelijk bezig ben met beach volleybal. Dit doe ik nu eenmaal graag met een groep vrienden. Meestal gaan er ook meiden mee, zoals Levi, maar dit zijn vrienden die ik al een hele tijd ken en ik denk niet dat hier een toekomst voor mij tussen zit. Puur om het feit dat ik mijn vriendschap niet wil riskeren en omdat ik geen gevoelens voor ze heb.
De zoete lach van Ambrosia zorgt ervoor dat ik mijn blik van haar afwend, aangezien ik me besefte dat ik aan het staren was en dat voor haar nog weleens ongemakkelijk zou kunnen voelen. Ik haal het dan ook niet in mijn hoofd om te vragen wat ze had geantwoord, omdat dit het alleen maar erger zou maken en dus knik ik maar gewoon. “Maar voor nu gaan we zwemmen” zegt ze, nadat ik ben opgestaan en ze weer op mijn rug is gesprongen. Ik knik en loop de slaapzaal uit.
Eenmaal buiten aangekomen, laat ik Ambrosia weer van mijn rug afglijden. “Wat is een strandparty zonder muziek?” Ik grijns licht en trek een sprintje naar de slaapzaal waar mijn spullen zich bevinden. Hier haal ik mijn mobiel onder mijn kussen vandaan. Deze heb ik hier neergelegd toen ik me ging omkleden, aangezien ik deze in eerste instantie niet zou meenemen. Dit omdat ik niet zou weten waar ik hem voor nodig zou hebben en mijn short geen zakken bezit. Mijn mobiel neem ik beet in mijn hand en met mijn andere hand haal ik Ralph zijn boxen van de vensterbank. Die gozer is zo aardig om het met me te delen, hoop ik en anders heb ik een probleem.
Ik loop terug naar buiten en houd de boxjes even omhoog om er zeker van te zijn dat Ambrosia ziet wat ik in mijn handen houd. “Nu, ben ik er klaar voor” zeg ik lachend en verbind mijn mobiel met de boxjes door middel van een kabel met twee groene uiteindes. Vervolgens scroll ik door mijn playlist en zoek ik een bijpassend nummer. Wanneer ik deze gevonden heb, geef ik het volume een flinke boost en vullen de eerste klanken van het nummer ‘starships’ van Nicki Minaj het terrein. Ik loop het laatste stukje naar Ambrosia toe en beweeg ondertussen mijn hoofd op het ritme van de muziek. “Hier, houd deze even vast, wil je?” ik houd Ambrosia haar rechterbeen vast, wanneer ze weer is opgesprongen, en overhandig haar met mijn linkerhand mijn spullen. Haar benen pak ik beet, nadat ze deze van me heeft aangenomen en ik loop naar Nathan en Moira.
“Let’s go to the beach, each, let’s go get away. They say what they gonna say.” vorm ik met mijn lippen tegelijk met de muziek. Ik grinnik zacht als ik me bedenk hoe raar het over komt, aangezien het lijkt alsof ik zing met de vrouwelijke stem van Nicki Minaj. “Let’s go to the beach” roep ik dan lachend en begin met lopen.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

The duty of youth, is to challenge corruption.

Lorum --> Adamou

That is a perfect copy of reality.

      Moira Tran.

      Maximiliano had een paar boxjes aangesloten op zijn mobiel, waarop er al snel het nummer “starships” van Nicki Minaj door de lucht klonk. Het was een warme zonnige dag en zo nu en dan was er een warm, maar fris briesje die over je huid tintelde. De vlag van het kamp bewoog amper hierdoor. Gedurende dat Ambrosia nogmaals op Max zijn rug sprong, zong ik glimlachend het lied mee dat luid en duidelijk klonk. Het zou me niet verbazen mochten ze het binnen zelfs horen, waardoor – bij deze gedachtegang – er een kinderlijk lachje over mijn lippen rolde.
      Het duurde maar kort of we waren al vlakbij het strand, het water was in zicht en de mensen die aan het zonnen waren ofwel over het strand liepen. Ook was er een geur van frisdrank en ijs te ruiken, wat van een kraampje kwam dat langs het strand stond. Even likte ik over mijn lippen voordat ik mijn armen iets strakker rond Nathan’s nek deed. Mijn ogen vonden al snel Ambrosia en Max, die wat met elkaar zaten te kloten.
      ‘Dus, wie gaat het water als eerste testen meneer met de badmuts?’ hoorde ik haar met een scheve grijns op haar gezicht vragen aan Max, waarna ze van hem af gleed. Hierna legde ze haar handdoek op het bruine zand, waar ze eveneens onze spullen op legde. Ik volg haar voorbeeld met een zacht gegiechel, maar in plaats van alles netjes neer te leggen, gooi ik er vlakbij neer en trek – net zoals Ambrosia – mijn shirtje uit. Ze vroeg nogmaals wie er ging, waardoor ik nogmaals op en neer begon te springen.
      ‘Ik ga wel, ik ga wel,’ lachte ik voor luttele seconden, en zonder nog aandacht aan iemand te besteden, maak ik rechtsomkeert en ren richting het blauwe zeewater. Binnen een ogenblik voel ik mijn voeten het water al raken, die een fijne temperatuur heeft en omgewarmd door de zon. Ik ren echter verder en duik, nog voordat er een kleine golf komt, het water in. Even blijf ik in het water om te zwemmen, maar schiet dan terug omhoog om terug te kijken naar de anderen – en deze te wenken aangezien ze nog steeds niet waren gekomen. ‘Kom nou!’ riep ik hen met een brede glimlach toe, waarop ik het water uitliep om tegelijkertijd mijn handen door mijn natte haren te halen, die tegen mijn gezicht als zowel nek waren geplakt. Eerst liep ik op een drafje naar Maximiliano, die ik aan zijn arm meetrok.
      ‘Maxi, het water is lekker, kom – je zal er geen spijt van hebben,’ grijns ik zoetjes, waarbij ik al bezig ben om zijn shirt uit te trekken en daadwerkelijk mijn handen onder zijn shirt laat glippen om dit te doen. Ik lik kort over mijn lippen als ik zijn gespierde lichaam voel, maar begeef me daarna naar Nathan toe, waarbij ik hetzelfde doe. Ik begin zijn blouse al uit te trekken en gooi deze bij mijn spullen. ‘Kom nou, waarvoor zijn we anders naar het strand gekomen?’ glimlach ik, met een knipoogje. Snel blik ik naar Ambrosia en daarna naar Max, om duidelijk te maken dat ze hem over moet halen het water in te gaan. Dit is echter maar voor een paar seconden, want ik trek Nathan al snel mee naar de zee.

[Gepost. Het is niet veel, maar het is wat.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathan River Sutherby
Moira was op mijn rug gesprongen en mijn ego was lichtjes opgepompt door de complimentjes. ''Wederzijds,'' zei ik evenals tegen Ambrosia als Moira.
Ze zagen er echt beide beeldschoon uit. Max had een paar boxen meegenomen en ''starships'' van Nicki Minaj klonk er hard doorheen en ik glimlachte zwakjes door het luidkeelse gezang van Moira. Over mijn schouders liet ik mijn blik over haar glijden en ik keek haar even speels aan en begon kort te rennen en stopte toen ik haar armen iets strakker rond mijn hals voelde. ‘'Dus, wie gaat het water als eerste testen meneer met de badmuts?’' Mijn ogen gingen naar Ambrosia en ik gluurde uit mijn ooghoeken even naar Max. Net als Ambrosia gleed Moira van mijn rug af en legde ze de handdoek op het bruine zand en legde hun spullen neer behalve dan dat Moira ze neergooide dicht in de buurt. Beide besloten ze hun shirtje uit te trekken en ik moest mezelf weerhouden niet te staren. De stem van Ambrosia schud me wakker uit mijn gedachten. ''Dus, wie gaat?'' Vraagt ze maar Moira oppert zich al op.
''Ik ga wel, ik ga wel,'' zegt ze en ze rent naar het koude, helderblauwe water. Eerlijk - ik zou het haar niet nadoen. ''Kom nou!'' Riep ze en met een brede glimlach loopt ze naar Max toe en glipt met haar handen onder zijn shirt. Ik rolde met mijn ogen en haalde een hand kort door mijn haar heen.
Enkele seconden later richt ze zich op mij en trekt mijn blouse uit die ze bij de rest van de spullen gooit. Mijn ogen glijden nogmaals over haar heen en ze trekt me mee het water in. ‘'Kom nou, waarvoor zijn we anders naar het strand gekomen?’' Een speelse grijns verschijnt op mijn gezicht en ik spetter het water lichtjes op haar en ga dan even kort kopje onder waarbij mijn haren niet meer in het model zit wat het daarnet zat. Mijn blik gaat naar Max en ik kijk hem even uitdagend aan. ''Je smelt niet van een beetje water,'' zeg ik schor en ik lach even kort en bijt vervolgens op mijn lip.
Het was heerlijk om hem uit te dagen, hij leek ook zo makkelijk uit de tent te lokken. Ik liet mijn blik daarna over Ambrosia glijden maar die leek er wel voor in te zijn, ze had tenslotte al haar shirt uit gedaan.

Everything is illuminated by the light of our past.

Maximiliano Guido Gustav.

Gedurende het lopen worden Nathan en ik geamuseerd door twee luidkeels zingende meiden. Jammer genoeg is dit niet voor lang, want het strand komt al snel in zicht. Terwijl ik geniet van de zoute geur van het water die mijn neus binnen heeft gedrongen, voel ik een hand op, dit maal wel raak, mijn kont die vervolgens weer verdwijnt. “Op, op, op” klinkt de stem van Ambrosia dan lachend. Zo te horen ben ik niet de enige die het water zo snel mogelijk wilt bereiken. Kort trek ik een sprintje totdat het zand mijn schoenen op de een of andere manier is binnengekropen. “Dus, wie gaat het water als eerst testen meneer met de badmuts?” ik werp een blik over mijn schouders om de scheve grijns op haar gezicht te bekijken. Vervolgens laat ze zich van mijn rug afgleiden en heb ik de kans gekregen om met een snelle beweging mijn schoenen uit te werken. Wanneer ik opkijk heeft ze haar handdoek al uitgeslagen, gevolgd door Moira, alleen gooit zij haar spullen ernaast. Ik pak mijn schoenen in een hand vast en leg ze op de handdoek die ik van mijn nek op het zand heb neergelegd. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe Ambrosia, gevolgd door Moira, haar top uittrekt en om van dit uitzicht te genieten, draai ik me met een subtiele beweging om en ga ik met mijn benen opgetrokken op het zand zitten. Zo kan ik tegelijkertijd mijn korte zwarte sokken uittrekken. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat het hier zo warm zou worden en heb daarom geen open schoenen meegenomen, behalve dan mijn slippers die ik ’s ochtends altijd aan heb, maar deze vind ik niet comfortabel genoeg om er de hele dag op te lopen. Mijn voeten zijn, ondanks het warme weer, toch altijd aan de koude kant, dus op zich maakt het ook niet veel uit dat ik, naast mijn slippers, geen open schoenen heb meegebracht. “Dus, wie gaat?” ik kijk op naar haar ogen, maar mijn zicht wordt belemmerd door de zon en dus kijk ik haar met half dichtgeknepen ogen aan. Dit geeft echter geen fijn gevoel, daarom breng ik mijn hand omhoog zodat mijn schaduw mijn ogen bedekt en ik Ambrosia normaal aan kan kijken. Ik wil net zeggen dat ik wel ga, aangezien ik sta, of eerder zit, te popelen om het water in te gaan, als Moira me voor is. “Ik ga wel, ik ga wel,” de lach die haar omhoog krullende lippen heeft verlaten zorgt ervoor dat er een glimlach op mijn gezicht blijft staan en voordat ik het weet heeft ze zich omgedraait en is ze de zee in gerend. Ik stoot een korte grinnik uit, waarna ik me omhoog werk. Zo te horen zijn we volgens haar niet snel genoeg, aangezien ze ons nog eens wenkte en daarna weer het water uitkwam om ons te halen. “Maxi, het water is lekker, kom – je zal er geen spijt van hebben,” grijnst ze zoetjes. Een lichte grijns verschijnt op mijn gezicht wanneer Moira haar handen onder mijn shirt laat glippen. Door de aanraking van haar natte koude handen op mijn warme buik, trekt mijn buik zich als een reflex even in en verschijnen er lichte bolletjes op mijn huid, ook wel kippenvel. Ze laat mijn shirt weer vallen en loopt naar Nathan toe. “Kom nou, waarvoor zijn we anders naar het strand gekomen?” ze glimlacht en ik werp een blik op Ambrosia, waarna ik de onderkant van mijn shirt beetpak en hem over mijn hoofd heen trek om mijn shirt vervolgens over mijn schoenen heen te gooien. Het briesje wekt de bolletjes op mijn huid weer op en ik wrijf over de print op mijn arm, terwijl mijn ogen glinsteren bij het zien van het water. Ik heb altijd van zwemmen gehouden. Op jonge leeftijd was ik in het weekend altijd in het zwembad te vinden. Hier heb ik samen met Levi een hoop tijd doorgebracht. Nu ik er over nadenk deed ik nog meer met Levi dan met mijn mannelijke vrienden. Ik grinnik even bij de gedachte en merk dan dat Moira Nathan in het water heeft weten te krijgen. “Je smelt niet van een beetje water,” meld hij schor, waarop mijn wenkbrauw de lucht in schiet. Wanneer zijn lach, die me na twee weken wel is gaan irriteren, mijn oren heeft bereikt, verschijnt er quasi-vrolijke glimlach op mijn gezicht. “Ja, want jij was er zo snel in te vinden” mompel ik. Dit was dus de reden waarom ik Ambrosia heb meegebracht. Je dacht toch niet dat ik alleen met deze etter naar het strand zou zijn gegaan. Met Moira heb ik zeker geen moeite, maar met hem daar in tegen wel. Toch weet ik het om mezelf eroverheen te zetten voor nu tenminste, want ik weet zeker dat het een keer uit de hand zal gaan lopen en dan zal ik mezelf niet in kunnen houden, of wil ik mezelf niet inhouden. Ik pers een zucht tussen mijn lippen door en tuur het strand af op zoek naar een -, gevonden. Zonder Ambrosia, Moira of Nathan aan te kijken, trek ik een sprintje richting een houten stijger. Aan de rechterzijde staan motorbootjes geparkeerd, maar de linkerzijde is leeg. Ook loopt de stijger best ver het water in en heb ik een grote kans dat het er diep genoeg is om in te springen. Wanneer mijn blote voeten de houten ondergrond voelen, werp ik een blik opzij het water in om te kijken of ik de bodem kan zien. Gelukkig is het water helder en zou ik de bodem moeten kunnen zien als het ondiep zou zijn. Een brede grijns komt op mijn gezicht te staan en ik werp een blik op Nathan. “Ik zal je eens laten zien hoe ik wij dit soort dingen doen” mijn brede grijns maakt plaats voor een scheve en ik neem een aanloopje op de pier om vervolgens met een voorwaartse salto van de pier af te springen. Het voelt goed om weer door water omringd te zijn. Het geeft een soort zweverig gevoel, omdat het lijkt alsof je lichter bent. Met een springplank zou mijn salto beter uit hebben gepakt, maar ik mag niet klagen, want het was voor zover ik weet een aardige vertoning. Mijn hand strijkt mijn haar glad, maar door de hoeveelheid gel die ik erin heb gesmeerd vanmorgen, veert het toch een beetje terug. Als ik zeker weet dat ik niet voor gek loop met mijn kapsel, zorg ik dat ik door middel van de borstcrawl al snel weer bij Moira en Nathan aan kom. Mijn blik gaat echter al snel naar Ambrosia. Zij gaat hier niet droog weg. Ik werk mezelf uit het water en lik even kort over mijn lippen, terwijl ik naar haar toe begin te lopen. Ik houd mijn hoofd schuin en kijk haar grijnzend aan. “Je dacht toch niet dat je hier aan onderuit zou komen?” Eerst sla ik mijn armen om haar middel om haar een knuffel te geven, waardoor ze alvast kan wennen aan het natte water. Ik vond het niet zo koud, maar iedereen zal daar zijn eigen mening over hebben. Vervolgens span ik mijn armspieren rond haar middel aan en til ik haar over mijn schouder heen. Ik zie het voor me als een danslift, aangezien dat ook niet al te moeilijk is en Ambrosia is ook nog eens zo licht als een veertje. Met Ambrosia over mijn schouder heen, loop ik terug het water in. Ik heb geen genade en loop door totdat het wat dieper wordt. Op dit punt haal ik haar van mijn schouder af en gooi ik haar zacht het water in. Nu kan ze er niet meer onderuit.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 14:41 ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Ambrosia Hernandez

‘Ik ga wel, ik ga wel,’ Luid Moira's vrolijke stem en ik lach. Zo te horen zijn we volgens haar niet snel genoeg, aangezien ze ons nog eens wenkte en daarna weer het water uitkwam om ons te halen. “Maxi, het water is lekker, kom – je zal er geen spijt van hebben,” grijnst ze zoetjes. “Kom nou, waarvoor zijn we anders naar het strand gekomen?” ze glimlacht en Max werpt een blik op me en ik glimlach even droog. Ze loopt naar Nathan en en probeert hetzelfde bij hem, en weet heem gemakkelijk het water in te krijgen. Ik kijk naar Moira en ik grijns wanneer Nathan een luchtige : 'Je smelt niet van een beetje water,' eruit gooit.
Oh guys..
Het was nu al aardig duidelijk dar Nathan en Maximiliano elkaar niet lagen, dit was misschien ook wel de reden dat ik werd meegevraagd, maar daar wilde ik niet te lang bij stil staan. Ondanks dat Nathan vrij arrogant kon zijn, was of nee is hij een uitstekende danser. Ik heb nog geen hechte band met iemand uit het kamp gevormd dus kan ik niet oordelen over Nathan. 'Badmuts, je wordt geroepen.' Werp ik dan naar Max en wil op één van de handdoeken liggen.
Max trekt een sprintje en ik houd mijn hand horizontaal boven mijn ogen zodat ik kan zien wat hij doet. Hij loopt naar de steiger, een brede grijns komt op zijn gezicht te staan en hij werpt een blik op Nathan. “Ik zal je eens laten zien hoe wij dit soort dingen doen” Ik schud mijn hoofd en laat een zacht lachje uit mijn mond horen. Hij neemt een aanloop en springt van met een salto van de pier af.
'Uitslover!' roep ik dan en draai me op mijn buik zodat ik een beetje kan zonnen. Ik pak mijn oordopjes en zet muziek op, de klanken Celia Cruz' Quimbara vullen mijn oren en automatisch beginnen mijn heupen mee te bewegen met de muziek. "Quimbara, quimbara, quim-ba-ra." Zing ik zacht en sluit mijn ogen waarna ik in een rustige trans raak.
De hitte brandt op mijn huid en ik laat een genietende zucht, na dagen intensief trainen hadden we dit allemaal wel nodig. Nu alleen hopen dat Chris en Eve lekker lang wegblijven. Al zou ik denken dat Chris ook het water in zou gaan.
“Je dacht toch niet dat je hier aan onderuit zou komen?” Mijn ogen sperren open en ik kijk verschrikt achterom, in een seconde lig ik op mijn rug en zie Max triomfantelijk met een grijns op zijn gezicht staan. Oh shit. Ik probeer onder hem vandaan te rollen, maar hij heeft me al bij mijn middel gepakt. Hij verstevigd zijn grip door me een 'knuffel' te geven. "Max! Gatver!" Door het water begin ik kippenvel te krijgen en ik bibber even. Hij tilt me over zijn schouder en ik begin lachend te protesteren. "Max, nee! Doe normaal! Laat me los!" Ik sla op zijn rug en nadat hij het water reikt geef ik het op.
"Oh alsjeblieft." smeek ik wanneer hij steeds dieper in het water komt en mij van zijn schouder tilt. "Nee, Maxi please." Ik wil me nog net aan zijn nek vastklemmen, maar hij heeft me al het water in gegooid.
Het water voelt in eerste instantie koud aan, maar langzamerhand begint het warmer aan te voelen. "Max!" roep ik wanneer ik weer boven water ben. Ik laat een vrolijke lach horen en spetter water in zijn gezicht. "Caralho." roep ik erachter aan en duik weer onderwater, om vervolgens uit zijn buurt te zwemmen.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Moira Tran.

Het duurt niet lang, alles behalve zelfs, dat Nathan zich aan me overgeeft en we allebei in het water liggen. Met een speelse grijns spettert hij wat water lichtelijk richting mij, waardoor ik kort giechel en hetzelfde bij hem terug doe. Ik wil nog eens in de aanval gaan, maar dit is het moment dat Nathan kopje onder gaat, alsof hij het al rook wat ik wil doen. Hij komt boven water voor mij, met zijn rug naar mij toe, terwijl hij zijn gezicht afwend richting Max.
      ‘Je smelt niet van een beetje water,’ vermeldt hij, precies het moment dat ik langzaam naar hem toe waad in het water, alsof ik een krokodil ben – om dan plotseling toe te slaan. Terwijl Nathan nog nageniet van zijn opmerking en Maxi één of andere opmerking terug schiet, sla ik toe. Mijn armen sla ik om zijn nek, waarbij er veel water omhoog komt en eveneens zijn kant op komt. Tegelijkertijd trek ik hem mee naar beneden, onder water, met een grote grijns op mijn lippen. Voor even ontmoet mijn blik de zijne, waarbij ik mijn vingers door zijn natte haren haal. Al snel komen we weer boven, en ik roep direct een “ha!” uit,
      ‘Teruggepakt!’ volgt er nog, met een brede grijns. Echter, als ik opmerk dat Maxi nergens te bemerken is, tuur ik rond en vind hem uiteindelijk op een houten steiger staan. Een lieflijk glimlachje komt er op mijn lippen terecht, om tegelijkertijd mijn haren naar achteren te vegen – uit mijn gezicht. Ik frons echter wel als hij met een brede grijns een blik werpt op Nathan, want ohgod, dit is vast haantjesgedrag. Dat moet wel zo zijn! Al begrijp ik er absoluut noppes van.
      ‘Ik zal je eens laten zien hoe wij dit soort dingen doen,’ laat hij weten als hij een aanloopje neemt om vervolgens met een voorwaartse salto van de pier in het water te springen. Ambrosia laat een zacht lachje horen en roept dat hij een uitslover is, waarna ze aanstalten maakt om te zonnen. Daarentegen zet ik mijn handen naast mijn mond, zodat het geluid harder wordt als ik “Woohoo – Go, Max!” roep naar hem. Hij komt al vrij snel naar ons toe gezwommen en besluit daarna om Ambrosia maar eens lastig te vallen. Ze praten wat tegen elkaar en, tegen het moment dat Ambrosia door Max in het water ligt, let ik al niet meer op hen. Ik lach wel hartelijk door het tafereel, maar richt vervolgens al mijn aandacht op Nathan, om hem nogmaals nat te spetteren.

      We zijn er al een redelijke tijd, of zo voelt het in elk geval wel, want in werkelijkheid zou het iets van een kwartiertje zijn. Voorgaande tijd had ik doorgebracht om Nathan te plagen, maar nu vond ik het wel eens tijd om eruit te gaan. Er klinkt een bijna kinderlijk lachje bij mij vandaan, als ik Nathan het water uit trek.
      ‘Ik ga zonnen,’ deel ik mede, terwijl ik hem loslaat en verder loop. Wanneer ik ga liggen op mijn felgekleurde handdoek, die ik uitgespreid op het zand heb liggen, kijk ik omhoog en kijk mijn poelen iets dicht door het felle licht. ‘of heb je soms niet genoeg gehad?’ grijns ik met een brutale grijns naar hem, gedurende ik mijn ene hand als zonneklep gebruik om het licht wat te dimmen. Wanneer ik me herinner dat zonnebrandcrème wel handig zou zijn, ga ik rechtop zitten en rommel tussen de spullen die ik mee heb gebracht. Het spul wat je huid beschermt heb ik echter niet bij, ik kan het niet vinden, dus pruil ik lichtelijk en blik richting de anderen. Ik heb in een oogopslag gezien dat Ambrosia wel zonnebrandcrème bij zich heeft, waardoor ik haar begin te roepen en naar haar toe zwaaien.
      ‘Hé, Ambrosia! Am!’ schreeuw ik iets harder, waarbij ik haar aandacht probeer te trekken. ‘Mag ik je zonnebrandcrème lenen? Ik ben de mijne vergeten!’ Ik pak het flesje vast en houdt het in de lucht, zodat ze het kan zien. Het zit nog redelijk vol.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathan River Sutherby
Moira pakt mij na mijn opmerking aan Max vast om mijn nek en trekt mij mee onder water waardoor ik even mijn ogen dichtknijp en mijn mond dicht hou om niet zo veel water binnen te krijgen. Maximiliano zou zichzelf niet zijn als ik geen opmerking terug zou krijgen. ‚’Ja, want jij was er zo snel in te vinden,’’ mompelde hij terug waarbij hij om zich heen keek - zoekend naar iets. Vervolgens trekt hij een sprintje naar de dichtstbijzijnde steiger en zijn blik vindt die van mij. ‚’ik zal je eens laten zien hoe ik wij dit soort dingen doen,’' zegt hij en zijn brede grijns verdwijnt en op zijn gezicht siert nu een scheve grijns terwijl je zijn voeten hoort neerkomen op de steiger en hij op het einde een salto maakt. Ik trek beide wenkbrauwen omhoog en schud mijn hoofd, het was ook echt een uitslover. Ambrosia roept dat hij een uitslover is en Ambrosia moedigt hem soort van aan waardoor ik nu met mijn ogen rol en het gedoe tussen Ambrosia en Max volg. Blijkbaar komt ze zo toch nog het water in.
Haar hoge gegil laat een klein lachje mijn lippen verlaten maar door Moira word ik afgeleid en komt er nu een speelse grijns op mijn gezicht gesierd en spetter ik het water net zo hard terug. Na een tijdje werden mijn handen ook wat gerimpeld en was ik het water ook wel zat geworden, Moira trok me half het water uit en vermeldt dan dat ze zich gaat bruin bakken. Ze neemt plaats op haar felgekleurde handdoek die in het midden ligt van de andere, ze begint te rommelen tussen de spullen die ze had meegenomen en ik neem plaats naast haar op mijn eigen handdoek en wrijf even door mijn haar terwijl ik half liggend ga zitten en met mijn blik de bewegingen van Moira volg. ''Hé, Ambrosia! Am!'' Schreeuwt ze dan terwijl ze de aandacht van Ambrosia opeist. ''Mag ik je zonnebrandcréme lenen? Ik ben de mijne vergeten!'' Ze pakt het flesje alvast en houdt het in de lucht. Ik frons nogmaals en lach dan kort en pak het flesje van haar over en blik even op Ambrosia maar ga er van uit dat ze er mee akkoord gaat en hou het flesje dan op zijn kop en doe vervolgens wat op mijn hand. ''Draai je om,'' zeg ik dan met een lichte glimlach en knik naar mijn handen. ''Het zit nu toch al overal,'' zeg ik terwijl ik mijn beide handen bekijk.

Everything is illuminated by the light of our past.