[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
We verlieten de ruimte nadat ik nog eens een laatste waarschuwing naar de commissaris had geroepen. Hij was eigenlijk totaal het tegenovergestelde van het typische beeld dat mensen over een commissaris hadden. Deze man was juist allesbehalve een dikke man die de hele dag door alleen maar donuts zou at. Nee, hij was zelfs iets of wat gespierd en goed gebouwd. Verre van het typische stereotype dus.
Mijn blik gleed bezorgd naar Nora, die nogal bleekjes kleurde door het hele voorval. Ze was een lid van de bende en zoals iedereen wist voelde ik me ook verantwoordelijk voor hen en dus hoorde Nora daar ook bij. Hoewel er ook nog diep verzonken een betere reden voor mijn bezorgdheid was. “Het kon erger..” verliet mompelend haar mond toen we Marco ontmoette. Hij had de iets dikkere agent op de grond gekregen terwijl de dunnere door mij al eerder op de grond was gevloerd.
Uiteindelijk stonden we buiten, genietend van de frisse lucht terwijl ik Leonora tegen een muurtje liet zakken. Haar ogen ontmoette voor enkele seconden de mijne vooraleer ze weer naar de grond gleden. “Stephen vermoord me..” De schaamte was sterk in haar stem aanwezig. Ik hurkte me voor haar neer, streek een plukje haar achter haar oor om vervolgens haar wang zachtjes aan te raken om zo haar pijnlijke lip te bestuderen. Blijkbaar was enkel de binnenkant beschadigd door de tanden die tegen de binnenkant hadden gebotst door de grote klap. “Stephen zal je heus niets doen. We vertellen gewoon niets.” probeerde ik het meisje gerust te stellen nadat ze had verteld dat ze enkel een beetje duizelig was van de klap en de wurging. Ik had ergens wel medelijden met haar. Ik bedoel, ze had niet kunnen verwachten dat haar poging tot zoiets ging uitdraaien. Ze kon er nu eenmaal niets aandoen. “Het spijt me Clayton… ik heb het verpest.” gaf ze toe terwijl de spijt duidelijk in haar stem te horen was. Sussend keek ik het meisje aan, Marco negerend die er wederom onwennig bijstond. “Je kon er niets aandoen.” Medeleven was in mijn ogen te lezen. Ik wist hoe agressief Stephen soms uit de hoek kon komen en niet altijd was zijn agressieve karakter dan ook terecht. Net zoals nu. “Ik zal straks wel met Stephen praten. Hij zal je heus niets doen als je de hele situatie eenmaal hebt uitgelegd. Bovendien is het al bij al goed uitgedraaid.” Ik glimlachte bemoedigend terwijl ik een kneepje in haar hand gaf. Toen ze vervolgens vroeg of ik haar enkele minuutjes tijd wilde geven, knikte ik om daarna op te staan. “Kom.” zei ik tegen Marco terwijl we onze rug naar het meisje toedraaide maar nog steeds voor haar bleven staan. Zo had ze even haar privacy en kon ze even alles op een rijtje zetten zonder dat ze gevaar liep.

Na enkele minuten en een bevestiging van Nora draaide ik me om en hielp haar vervolgens weer rechtop. “We kunnen beter nu gaan.” stelde ik voor, wetend dat het nog ergens vroeg avond was en dus de kans nog bestond dat Stephen nog niet geheel dronken was en dus niet de sadist zou uithangen. De hele tijd bleven we stil naast elkaar lopen, Nora nog steeds ondersteunend door mijn haar arm die rond mijn schouders hing. Ik wist dat ze wel kon lopen maar ergens wilde ik haar niet nog meer uitputten.
Enkele straten waren we verwijderd van het hotel toen mijn blik viel op twee jonge mensen, een man en een vrouw die al lopend druk in gesprek waren. Het meisje zag er jonger uit, ik schatte haar een jaar of achttien negentien, dan de jongeman. Door één of andere manier bleef mijn blik gedurende een lange tijd op het meisje gericht. Het voelde alsof ik haar kende, alsof ik haar al eens ontmoet had. Ze voelde bekend. Toen ik dan ook dichter in de buurt kwam, vielen plotseling de verschillende puzzelstukjes in elkaar. Het was Raquelle. Shit. Ik wendde snel mijn blik af, in de hoop dat ze me nog niet had opgemerkt toen ik echter de jongen vaag herkende. Zijn naam.. Het begon met een A.. Alexandro? Alessio? Angelo. Ja dat was het. Was hij geen drugsdealer? Mijn ogen werden een beetje groter toen ik het me weer goed herinnerde en we net de hoek waren omgedraaid. Dit voorspelde niet veel goeds. Ik stond stil, liet Nora los met de woorden dat ik nog een afspraak had dat ik eerder was vergeten. Een leugentje om bestwil mocht altijd. “Ik kom meteen weer terug. Marco breng Nora naar het hotel.” Nog voor één van beide kon protesteren, draaide ik me al om en liep op het duo af. In de hoop dat Raquelle me niet meer herkende aangezien ik toch al wel wat ouder was geworden en dus ook was veranderd, sprak ik vooral de jongen aan. Ik moest een excuus hebben. “Ik weet dat je een drugsdealer bent, dus doe geen moeite om dit te ontkennen. Timuto di Roma is geïnteresseerd in een nieuwe drugsleverancier.” zei ik een beetje kortaf en ongeduldig terwijl mijn blik kort lande op Raquel om daarna weer de jongen aan te kijken. Ik moest zo snel mogelijk weg hier.

[ bericht aangepast op 7 dec 2013 - 22:22 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Angelo Luca De Santis

Raquelle glimlacht nog een keer naar me. "Ja, is goed. Ik heb nu ook niks te doen en ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd naar jou leven." zegt ze als ze begint te lopen. Ik zet snel de pas in om naast haar te blijven. "Ik vraag me trouwens af, ben jij nooit is in de problemen gekomen met die sukkels die zich de politie noemen?" vraagt ze, waarop ik mijn schouders iets ophaal en mijn handen in mijn zakken steek. "Ze zijn inderdaad sukkels," begin ik. "Corrupte sukkels. Ze blijven vaak weg omdat ze hier en daar wat dealtjes gesloten hebben om er zelf geld aan te verdienen. Het ligt er maar net aan voor wie je werkt of je er veel last van hebt." leg ik uit. Ik heb geluk dat ik mijn drugs van de goede persoon koop.
"Je zei dat je niet elke dag zo iemand als ik ontmoette, wat bedoelde je daarmee?" vraagt ze, net zo geïnteresseerd als ik in haar ben. "Iemand die zich hier meer op haar gemak voelt dan in haar eigen buurt?" grijns ik naar haar. "Je bent moedig, maar eigenlijk ook erg dom dat je je vrijwillig inlaat met tuig terwijl je een keuze hebt." Ik haal mijn schouders op, eigenlijk val ik evengoed onder dat tuig. "Je komt juist zo intelligent over, daarom ben ik nieuwsgierig naar je." Ik frons als er iemand naar ons toe komt die ons gesprek onderbreekt. Hij richt zich vooral tot mij, maar ik kan zien dat zijn ogen af en toe lichtjes naar Raquelle toe schieten. Ik herken hem gelijk, het is een belangrijk iemand uit één van de bendes. Ik bemoei me er niet echt mee, kies geen kant en verkoop af en toe kleine beetjes aan beide.
"Ik weet dat je een drugsdealer bent, dus doe geen moeite om dit te ontkennen. Timuto di Roma is geïnteresseerd in een nieuwe drugsleverancier." zegt hij, maar op een toon die erg kortaf en ongeduldig klinkt. Dit zorgt ervoor dat ik hem een moment ongelovig aankijk. Ik ben enkel een kleine dealer die individuele personen van drugs voorziet, altijd kleine hoeveelheden. Ik heb nooit echt laten weten dat ik aan hun kant sta en dit verbaasd mij echt enorm. Maar toch kan ik hiermee ook weer groot worden en eindelijk het geld verdienen dat ik nodig heb. Mijn blik glijd kort naar Raquelle, het verbaasd me ook dat hij dit gewoon zegt met iemand erbij. Niet dat ze eruit ziet als een bedreig of iets in die richtig. "Ik eh," begin ik mompelend als ik aan mijn achterhoofd krab. "Dat klinkt wel goed." besluit ik.

Your make-up is terrible

Raquelle Noëlle Fontani

Op mijn eerste vraag gericht naar hem haalt hij zijn schouders iets op en steekt hij zijn handen in zijn zakken. 'Ze zijn inderdaad sukkels' begint hij. 'Corrupte sukkels. Ze blijven vaak weg omdat ze hier en daar wat dealtjes gesloten hebben om er zelf geld aan te verdienen. Het ligt er maar net aan voor wie je werkt of je er veel last van hebt' vervolgt hij dan. Ik knik even, ik begrijp niet veel van wat hij zegt, maar ik ben dan ook geen drugsdealer of iets in die richting.
Op mijn andere vraag zegt hij 'Iemand die zich hier meer op haar gemak voelt dan in haar eigen buurt?' en hij grijnst even. Ik knik en grijns terug. 'Je bent moedig, maar eigenlijk ook erg dom dat je je vrijwillig inlaat met tuig terwijl je een keuze hebt.' Hij haalt zijn schouders op. Ik kijk hem even aan. Bedoeld hij zichzelf daarmee? 'Ik weet niet wie jij tuig noemt, maar ik heb tot nu toe nog geen enkele reden gevonden waarom ik alleen zou moeten omgaan met die rijke en arrogante kinderen uit de buurt waar ik vandaan kom' kan ik nog net tegen hem zeggen, want hij gaat alweer verder. 'Je komt juist zo intelligent over, daarom ben ik nieuwsgierig naar je.' Hij fronst even als er iemand naar ons toe komt die ons gesprek onderbreekt. Ik kijk naar persoon en ik schrik even. Hij komt me heel erg bekend voor. Hij richt zich vooral tot Angelo, maar ik kan zien dat zijn ogen af en toe lichtjes naar mij toe schieten. Ik herken hem niet gelijk. Ik kijk hem aan. Als hij dichterbij komt weet ik het zeker. Dit is Clay. Dit is mijn broer die ik jaren geleden voor het laatst gezien heb
'Ik weet dat je een drugsdealer bent, dus doe geen moeite om dit te ontkennen. Timuto di Roma is geïnteresseerd in een nieuwe drugsleverancier' zegt hij, maar op een toon die erg kortaf en ongeduldig klinkt. Ik herken zijn stem uit duizenden. Ik houd me mond maar even, ik zeg zo wel iets tegen hem. Angelo's blik glijd kort naar mij. Ik zie hem verbaasd kijken. Ik wil eigenlijk net iets zeggen, maar Angelo begint al. 'Ik eh' begint hij mompelend als hij aan zijn achterhoofd krabt. 'Dat klinkt wel goed' besluit hij dan. Nu is het mijn beurt om te praten. 'Clayton?!' Vraag ik verbaasd aan hem. Mijn ogen stralen lichtelijke angst uit. Ik ben bang dat of Angelo kwaad wordt dat ik hem niet verteld heb van mijn broer en dat Clay kwaad wordt dat ik hier met een drugsdealer sta. 'Clay. Waar was je al die jaren?' vraag ik dan.

That is a perfect copy of reality.

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

“Stephen zal je heus niets doen. We vertellen gewoon niets.” ik hoor zijn bezorgdheid in zijn stem. Hij was tenminste niet boos op mij en dat was in ieder geval iets.
Ik glimlach daarom iets pijnlijk, "Leuk geprobeerd, Clay... Maar je weet hoe Stephen is" mompel ik. Ik wist heus wel dat hij mij probeerde gerust te stellen, maar ik was niet dom. Ik waardeerde het echter wel.
“Je kon er niets aandoen.” zei Clayton nadat ik mijn spijt had betuigd. Ik keek hem even in de ogen, natuurlijk kon ik er wel wat aan doen... ik had hier op voorbereid moeten zijn. “Ik zal straks wel met Stephen praten. Hij zal je heus niets doen als je de hele situatie eenmaal hebt uitgelegd. Bovendien is het al bij al goed uitgedraaid.” ging hij verder.
Ik haalde diep adem en zuchtte uiteindelijk zacht, ik liet me iets achterover hangen terwijl ik vroeg of Clayton me een paar minutjes wilde geven. En die kreeg ik pas na een paar minuten hielp hij mij weer overeind “We kunnen beter nu gaan.” stelde hij voor en liepen we richting het hotel. De beschermende arm van Clayton voelde zo fijn, fijner dan gewoon een arm om mijn schouder. Ik bande de gevoelens uit mijn hoofd, ik kon en mocht dit nu niet voelen. Ik moest mijzelf voorbereiden op het gesprek met Stephen.
Toen we net de straat van het hotel in kwamen stopte Clayton en liet mij los. Ik keek Clayton iets verrast aan. Maar het enige wat ik kreeg was een haastige, ik ben mijn afspraak vergeten.
Serieus? Hij liet me nu in de steek, nu? De enige reden waarom ik nu niet haastig mijn koffer aan het pakken was om eindelijk de knoop door te hakken en naar een ander land te vluchten, was hij! De moed was nu totaal verdwenen en Clayton liep al weg voordat ik hem subtiel duidelijk kon maken dat ik hem juist nu zo hard nodig had.
“Ik kom meteen weer terug. Marco breng Nora naar het hotel.” riep hij en verdween doen de hoek om.
Iets verloren keek ik naar het einde van de straat, ik kon nu zelfs niet meer vluchten. Marco zou mij hoe dan ook naar Stephen brengen en ik zou de gevolgen moeten accepteren.
"Kom Nora... hoe eerder hoe beter" hoorde ik Marco twijfelend zeggen. Toen ik niet reageerde pakte hij voorzichtig mijn arm en nam mij mee naar het hotel.
Dit was dus precies de reden waarom ik elk mogelijk gevoel voor mannen uitbande, niemand was te vertrouwen en ik moest daar dan ook helemaal niet meer op rekenen. Ik wist zeker dat Clayton mij niet zomaar in de steek liet, maar hij deed het wel. Wanneer Stephen nu door het lint zou gaan, zou ik totaal aan zijn genade overgeleverd zijn en dat beviel mij totaal niet.
Met lood in mijn schoenen het hotel in, ik zou Stephen zo wel tegen het lijf lopen, of hij tegen mijn lijf... prettig vooruit zicht.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
“..daarom ben ik nieuwsgierig naar je.” Deze woorden ving ik nog net op vooraleer ik het duo onderbrak en meteen van wal stak. Ik had geen tijd te verliezen in het geval dat Raquelle me zou herkennen. Ik moest dus snel handelen waardoor ik mijn plan nu niet bepaald doordacht kon noemen. Ik had enorm veel steken laten vallen.
De man keek fronsend toe toen ik eenmaal voor hun neuzen stond en hun gesprek onderbrak. Naar wat ik allemaal te horen kreeg van mijn contacten wist ik dat deze jongeman nog niet echt betrokken was bij de iets serieuzere zaken. Hij koos dan ook geen kant maar verkocht af en toe beetjes aan beide bendes. Ik was echter nooit met hem in contact gekomen maar aan zijn expressie en houding te zien, kende hij mij wel. Nadat ik was uitgepraat keek hij me ongelovig aan waardoor mijn rechterwenkbrauw lichtjes omhoog schoot. Ik begon werkelijk mijn geduld te verliezen en naar Raquelle’s reactie moest ik toch wel een beetje door doen. Het zou niet erg lang meer duren vooraleer ze de puzzelstukjes in elkaar had geplaatst. Raquelle was niet één van de domste. Misschien kon ik hem uitnodigen om ergens anders rustig te praten over het voorstel? Op deze manier had ik drie vliegen in één klap. Ten eerste zou hij dan uit de buurt zijn van Raquelle, ten tweede zou ze me niet hebben herkend en tot slot zouden we er dan ineens een nieuwe drugsleverancier bij hebben.
De jongeman zijn blik gleed weer even kort naar mijn zusje waarna hij aan zijn achterhoofd krabte, “Ik eh,” begon hij nogal mompelend maar naar het einde toe klonk hij meer besluitvol, “Dat klinkt wel goed.” Ik knikte kort, klaar om voor te stellen om de details ergens anders te bespreken toen mijn zusje haar bekende stem in mijn oren klonk. Wat had ik die stem toch gemist.
“Clayton?” Mijn gezicht vertrok meteen toen ze mijn naam hardop noemde maar herstelde zich al heel snel, zodat ze het niet kon hebben gezien. Shit shit shit. Ik had sneller moeten zijn en mijn plan eerst moeten afwegen vooraleer ik als een bezetene naar hen was toegelopen. “Clay. Waar was je al die jaren?” Ik richtte nu al mijn aandacht op Raquelle, de jongeman negerend. “Clay zeg je? Ik ken geen Clay.” Ik keek het meisje vragend aan, “Mijn naam is Enzio. Volgens mij heb je de verkeerde voor, jongedame.” Ik glimlachte oprecht terwijl mijn gedachten op volle toeren draaiden. Hopelijk viel ze voor mijn act. “Dus, meneer…” Ik keek de man vragend aan, niet wetend wat zijn achternaam nu in feite was, “Misschien kunnen we de details nu even op een andere plaats bespreken?”

[ bericht aangepast op 7 dec 2013 - 23:41 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Stephen Yeager

Het leek alsof de wereld totaal op zijn kop stond. Ik had na het plan en het levendige gesprek totaal geen zin meer om eten te gaan halen, daarbij had ik mijn geld uitgegeven aan drank. Ik voelde een lichte misselijkheid opkomen, alles draaide en ik kon niet helder meer denken.
Ik had het weer voor elkaar. Met mijn heldere energie probeerde ik terug te lopen naar het hotel. Het mes dat ik al jaren bij me had, lag te rusten in mijn hand. Ik kwam aan bij de deur van het hotel en het had even een moment nodig om de deurklink te vinden en vast te grijpen.
Ik liep de hal binnen en alles was een totale waas. Ik zag twee mensen lopen en ik had totaal geen idee wie het waren. Ik wist dat de andere leden of in hun kamers,
of ergens aan het rondstruinen waren.
'Zo, zo dus de twee zijn alweer terug,' zei mijn stem die totaal niet van mij was. Ik keek de twee aan en zag dat er iemand niet bij was. 'En vertel eens, is het gelukt of niet. Nora.' Ik bleef de twee strak aankijken. Ik had de drang als ze met slecht nieuws zouden komen om het eens wat harder aan te pakken. Ik keek naar het angstige gezicht van de jongen die Marco moest zijn. Die angsthaas had niet geleerd om zijn angst in bedwang te houden want dat was waar ik niet tegen kon. Oh,wat kreeg ik een zin om dat joch gewoon te vermoorden.

Vampire + Servant = Servamp

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Ondanks dat ik wel kon huilen van de stress die ik op dit moment ervaarde wist ik mijn natuurlijke zekerheid in mijn houding te spiegelen. Maar toen ik de bekende stem van Stephen hoorde zakte zelfs die houding mijn schoenen in. Langzaam draaide ik mij om. De walgelijke geur van drank kwam als een walm op mij af en ik wist toen zeker dat ik alle reden had om verschrikkelijk bang te zijn.
'Zo, zo dus de twee zijn alweer terug,' de strakke blik in zijn ogen liet mij sidderen. Verdomme Clayton, ik had je zo hard nodig nu... Ik sloeg mijn ogen af naar de grond, terug vechten was geen optie. Als meneer me niet zou vermoorden zou hij het wel doen als ik terug vocht.
'En vertel eens, is het gelukt of niet. Nora.' vroeg hij mij. Ik slikte moeizaam waarbij ik een mini stapje achteruit deed.
"Ze zijn akkoord..." begon ik, om maar te beginnen met het postive nieuws. Stephen was niet achterlijk, misschien dat hij nu in zijn staat niet de blauwe plekken zou opmerken. Maar morgen wanneer hij nuchter was, zeer zeker wel... en dan zou ik ook nog eens gelogen hebben. Ik koos eieren voor mijn geld en hief mijn hoofd iets, maar ik wist dat mijn ogen de onzekerheid al verraadde. "Maar er waren complicaties... ik had de commisaris verkeerd in geschat, Clayton heeft de man van mij af moeten trekken en hem moeten bedreigen om de deal rond te krijgen" ik had het er in een zucht uitgegooid om er maar vanaf te zijn. Ik bleef Stephen nu afwachtend en peilend aan kijken, het beste wat ik kon doen is mijzelf proberen te beschermen tegen erger. Heel even schoten mijn ogen naar de gang in de hoop Clayton daar te zien, maar die hoop vervloog al snel.
"Nora heeft haar best gedaan... ze kon het niet helpen" begon Marco. Hij wilde blijkbaar iets voor mij betekenen, al wist ik zeker dat hij dat beter niet had kunnen doen. Ik gaf hem een klein duwtje en schudde mijn hoofd. Gezien deze jongen absoluut niet in de favorieten viel van de bende vreesde ik voor zijn leven. Al wist ik dat Stephen in alle staten kon zijn, hoopte ik dat hij alle goede dingen die ik voor de bende had betekend herinnerde en zo dus ook zijn woede kon in perken.
"Stephen... er is niet verloren gegaan, alles is opgelost en ik ben weer een les rijker." probeer ik dan ook dapper uit te brengen terwijl mijn ogen rustte op het mes dat Stephen vast hielt.

[ bericht aangepast op 8 dec 2013 - 20:31 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

[Angelo Luca De Santis

"Clayton?" vraagt het meisje plots. Dat is waar ook, zo heet hij. Zijn gezicht vertrekt net zoals die van mij, ik vraag me af waarom ze hem kent en of ik nou een fout heb gemaakt door met haar te praten. "Clay. Waar was je al die jaren?" vraagt ze nu, waardoor ik bedenkelijk op mijn lip begin te kauwen als hij naar haar kijkt alsof ik er plotseling niet meer bijstaan. "Clay zeg je? Ik ken geen Clay. Mijn naam is Enzio. Volgens mij heb je de verkeerde voor, jongedame." glimlacht hij oprecht. Ik weet zeker dat het niet zo is waardoor mijn blik enkel bedenkelijker word.
"Dus, meneer…" richt hij zich plotseling weer op mij. "De Santis," antwoord ik automatisch. "Misschien kunnen we de details nu even op een andere plaats bespreken?" Ik kijk naar Raquelle en dan weer naar hem. "Ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is," antwoord ik traag. Ik vertrouw het niet meer, hij kent mijn naam niet eens. Mijn enthousiasme van daarnet is ook allang weer weggezakt. "U kunt me bellen als u een afspraak wilt maken, maar dan wil ik wel eerst weten wat er nou eigenlijk aan de hand is. Ik sluit geen deals als het me niet helemaal duidelijk is."
Mijn armen sla ik koppig over elkaar heen. "Met Clayton, niet met Enzio," vervolg ik snel en op een achterdochtige toon. Eigenlijk wil ik gewoon weg omdat ik me een tikkeltje bedreigd voel, of misschien wel gewoon heel erg nu. Die bendes zijn geen kattenpis en als hij me ergens mee naartoe wilt nemen wil ik niet zomaar mee omdat ik niet weet wat er kan gebeuren. Daarbij klinkt zijn stem zo anders als hij tegen haar praat, hoewel ik het niet kan plaatsen. Ik weet wel zeker dat ik iets fout gedaan heb,

Your make-up is terrible

Stephen Yeager
Ik stond in de gang naar de twee personen voor me te kijken die ik als Leonnora en Marco kon onderscheiden. Ik vroeg of ze wilde vertellen of het plan gelukt was of niet.
'Ze zijn akkoord..." begon Nora, waarbij mijn hersenen even nodig hadden om dat te verwerken, maar iets in die stem zei dat er nog meer te vertellen was.
"Maar er waren complicaties... ik had de commisaris verkeerd in geschat, Clayton heeft de man van mij af moeten trekken en hem moeten bedreigen om de deal rond te krijgen" Ik snoof kort, het mes in mijn handen hield ik nog strakker vast. Ik maakte zelfs geen aanstalte om bij de deur weg te gaan. "Nora heeft haar best gedaan... ze kon het niet helpen" begon Marco. Ik keek met een koelbloedige blik van Nora naar Marco. 'Ik zou je mond maar houden, ik spreek jou later wel' spuwde ik van woede. "Stephen... er is niet verloren gegaan, alles is opgelost en ik ben weer een les rijker,' ging Nora verder. Ik liep naar een van de tafeltjes dat tegen de zijmuur stond en schoof voorzichtig een laatje open, pakte er een simpele geweer uit en liep vervolgens naar Leonnora toe.
'Nu de overeenkomsten zijn geaccepteerd hebben we een van jullie niet meer nodig,' zei ik nog steeds met een kille stem. 'Leonnora, waarom pak je dit geweer niet even vast en schiet je deze pup even neer voor me,' zei ik en stak het geweer naar haar toe.
'Anders maak ik er graag nog een blauwe plek naast,' dreigde ik haar.

Ramon Smith//journalist
Ik zat op de bank als er een bericht verscheen in mijn mailbox. Ik opende de mail en las het bericht.
Smith,
Er is in een van de achterbuurten een politie bureau onder vuur gezet, een aantal leden (weet niet welke) hebben de commicaris bedreigd, ze weten niet hoe of wat, maar dit is wat ik er van kan maken, misschien kunt u er verder onderzoek naar maken.
X

Ik las de verwarrende bericht zorgvuldig en stond gehaast op, pakte mijn fototoestel en aantekeningen schrift. Trok een jas aan en liep zo snel mogelijk de deur uit.

(iemand voor Ramon)

Vampire + Servant = Servamp

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

De kille koelbloedige blik in de ogen van Stephen liet de rillingen over mijn rug lopen, deze situatie kon enkel slecht aflopen. Voor mij of voor Marco, of zelfs voor ons beide. 'Ik zou je mond maar houden, ik spreek jou later wel' de aanwezige woede was niet te missen in de stem van Stephen. Zijn hand rond het mes had zich verstrakt en ik hoorde hem snuiven.
"Stephen... er is niets verloren gegaan, alles is opgelost en ik ben weer een les rijker,' ging ik verder in de hoop de situatie iets kunnen verbeteren, een tevergeefse poging wist ik.
Stephen liep langs mij naar het tafeltje, ik had hem niet gevolgd met mijn ogen. Ik hielt mij gespannen recht en voelde dat mijn toch al pijnlijke spieren nog meer zeer begonnen te doen. Hij haalde uit de la een simpel geweer en verscheen voor mij, de blik in mijn ogen was al even gespannen als mijn spieren ondanks dat ik geen beweging maakte was de spanning aan mij af te lezen.
'Nu de overeenkomsten zijn geaccepteerd hebben we een van jullie niet meer nodig,' begon Stephen.
Ik bewoon mij niet, ik bereidde mij voor op wat komen zou. Al merkte ik dat mijn ademhaling zwaar en gespannen was, ik stond werkelijk stijf van de stress. Ik had verwacht dat Stephen een paar extra gaten in mijn lichaam zou blazen. Maar in plaats daarvan ging zijn Kille stem verder.
'Leonnora, waarom pak je dit geweer niet even vast en schiet je deze pup even neer voor me,', hij stak het geweer naar mij uit. Anders maak ik er graag nog een blauwe plek naast,'.
Ik deed hoofdschuddend stijfjes een stap achter uit. "Stephen..." begon ik, mijn stem zacht en angstig. "Je hebt gedronken, je weet dat ik dit niet kan..." kraakt mijn stem. De blik in Marco zijn ogen was hart verschurend. Ik kon dit niet en ik ging dit ook niet doen, ik accepteerde nog liever het lot wat mij dan te wachten stond. "Ik heb elk bevel altijd zonder vragen opgevolgd, dit... ik kan dit niet doen" ik voelde de tranen opkomen. Ik huilde nooit in de buurt van mensen, niemand in deze bende had mij ooit zien huilen, maar nu begonnen de eerste zoute druppels uit mijn ogen te lopen. Mijn rug raakte de zuil achter mij, blijkbaar was ik niet gestopt met de kleine stapjes.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Stephen Yeager
Met het geweer naar Leonnora uitgestoken, bleef ik zwijgend afwachten of ze het aan zou nemen of niet. Ik dreigde haar om Marco neer te schieten. Haar hele lichaam gaf een gepannen houding aan. 'Stephen...' begon ze met een angst in haar stem. Ik grijnste, waardoor even mijn haaiachtige tanden te zien waren. 'Je hebt gedronken, je weet dat ik dit niet kan...' ging ze verder en ik hield op met grijnzen. Kan het niet? Ze kan het niet?
'Ik heb elk bevel altijd zonder vragen opgevolgd, dit...Ik kan het niet.' Ik zag kleine glinsteringen in haar ogen, waar er na enige tijd een paar kleine tranen over haar wang naar beneden liep.
'Goed dan doe ik het zelf wel,' vuurde ik al mijn woede op haar af, pakte het geweer op de juiste mannier vast en richtie de loop op de jongen die wit van angst was. Zachtjes gleed mijn vinger naar de trekker en haalde het heel langzaam over.
Een harde knal vulde de ruimte. een kleine sliert van rook kwam uit de loop en ik keek toe hoe Marco's blik vertrakte en als een plank achterover op de grond viel, bloed sijpelde uit zijn borst. Ik gooide het geweer voor de voeten van Leonnora en ging voor haar staan.
'Laat dit een wijze les voor je zijn, jij bent iemand die ik nog niet kwijt wil,' zei ik met een rustige stem die nog vol van woede was. Ik maakte van mijn hand een vuist en sloeg hard tegen de zijkant van het gezicht.
Hoop dat je hier van geleerd hebt,' siste ik.

Vampire + Servant = Servamp

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

De grijns op Stephen zijn gezicht, verdween al net zo snel als dat hij was gekomen. 'Goed dan doe ik het zelf wel,' zei Stephen vol woede. Ik wilde wel reageren, maar ik kon het niet mijn lichaam leek totaal te zijn versteend. Stephen herpakte het wapen en richtte de loop op de arme jongen, hij zag bleek en buiten zichzelf van angst.
"Stephen wacht!" riep Marco en toen was daar het oorverdovende schot. Het geluid galmde door de ruimte en liet een schelle piep achter in mijn oren. Elk ander geluid leek te zijn verdwenen terwijl de jongen verstrakte en achter overviel. Het bloed liep vrijwel meteen uit zijn borstkas. Mijn ogen waren vast genageld op de jongen, hoe gek het misschien ook zal klinken... Ik zag Marco daar niet liggen, maar mijzelf. Mijn leven hing aan een zijde draadje, het draadje was intussen zo dun dat ik verdooft was. Ik kon geen kant meer op, ik merkte zelfs niet meer dat het geweer voor mijn voeten werd gegooid. Mijn ogen bleven vast gelijmd op het levenloze lichaam van de jongen die enkele minuten geleden het nog voor mij had opgenomen.
Stephen verscheen voor mij, heel langzaam, kapot van de situatie en angst draaide ik mijn gezicht om hem aan te blijven kijken. Mijn armen en benen trilde van de angst die ik ervaarde, mijn ademhaling zwaar en schokkerig. Ik huilde niet meer, daarvoor was ik teveel in shock. Al had ik deze hele situatie aan zien komen, nog had het me totaal van mijn voetstuk geblazen.
'Laat dit een wijze les voor je zijn, jij bent iemand die ik nog niet kwijt wil,' Stephen zijn stem was rustig, maar de woede onmiskenbaar aanwezig. Hij wilde mij nog niet kwijt... nog niet. Ik reageerde niet, ik bleef hem strak aan kijken, de schok nog steeds vast op mijn gezicht, ik knipperde niet eens meer.
Toen zijn vuist mijn rechter kaak raakte, kwam er alleen een doffe onbedoelde kreun uit mijn mond en kwam de grond op mij af. De scherpe pijn sneed door mijn gezicht, hij had dezelfde plek geraakt als de agent een uurtje geleden. Als het al niet blauw was dan was het nu wel. Donkere vlekken dansde voor mijn ogen, geluiden klonken dof en ver weg, al verstond ik Stephen luid en duidelijk.
'Hoop dat je hier van geleerd hebt,' siste hij.
Ik reageerde niet, ik kon niet reageren. In plaats daarvan sloot ik mijn ogen en probeerde de koelte van de vloer te voelen en wachtte tot hij weg was. Toen hij uiteindelijk weg liep kostte het me nog heel veel tijd voor ik de moed vond op te staan. Ik wankelde naar huis, mijn kaak voelde pijnlijk, de hoofdpijn was echter erger.
Pas toen ik de deur van mijn huis achter mijn sloot leek er wat gevoel terug te komen. Nog steeds liep ik half verdoofd door mijn huis, ik ontdeed me van mijn kleding en liet mij in het warme net gevulde bad zakken. Toen ik mijn handen over mijn gezicht haalde om deze te wassen, brak ik. Ik begon te snikken, schouder schokkend liet ik de emotie gaan. De beelden van Marco speelde opnieuw als een filmpje voor mijn ogen, de woedende blikken van Stephen leken mij te achtervolgen en lieten mijn tranen onvermoeibaar verder stromen.
Hoe lang ik had gehuild wist ik niet, maar tegen te tijd dat mijn bad koud was stopte eindelijk het snikken. Terwijl het bad langzaam leeg liep droogde ik mij af. In de spiegel zag ik hoe blauw mijn kaak was, make-up zou in dit geval weinig meer uithalen. Gelukkig was het niet dik, ik had nauwelijks last van de zwelling. Ik zag er niet uit, mijn lip was kapot, mijn hals bevatte de rood-blauwe greep van de agent en mijn kaak was bijna zwart zo blauw dat het was. Eigenlijk kon dat me nauwelijks schelen, op dit moment was ik blij dat Stephen mij niet neer had geschoten als een straathond.
Ik wikkelde mijzelf in mijn satijnen badjas en nestelde mij op de bank. Na een vijftal minuten pakte ik mijn laptop en begon ik in eerste instantie aan werk. Maar na een tijdje begon ik te zoeken naar vliegtickets. Ik had al zo vaak gezocht naar vluchten, weg van hier. Het maakte mij niet uit waarheen, als Stephen mij maar niet kon vinden. Ik had alleen nooit het lef gehad om te gaan.

[ bericht aangepast op 11 dec 2013 - 7:11 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Raquelle Noëlle Fontani

'Clay zeg je? Ik ken geen Clay. Mijn naam is Enzio. Volgens mij heb je de verkeerde voor, jongedame' glimlacht Clay oprecht. Ik kijk hem aan. Ik weet zeker dat hij een grapje maakt. Ik grijns even. Zou ik hem nog harder pesten of zou ik mee spelen in zijn act? Ik zie Angelo steeds bedenkelijker kijken? Hij lijkt nu verre van enthousiast zoals hij een aantal minuten geleden was. Uiteindelijk besluit ik om toch maar mee te spelen in zijn act. 'Oh, eh sorry Enzio. Ik dacht echt dat je Clay of - als je zijn echte naam wilt weten - Clayton was. Je lijkt namelijk heel erg op hem' zeg ik vriendelijk tegen hem en ik glimlach even. Blegh, ik haatte het om zo vriendelijk te moeten zijn tegen mijn eigen broer.
Dan richt Clay zich op Angelo. 'Dus, meneer… zegt hij zich plotseling weer tegen Angelo. Ik grijns even. Clay wist zijn achternaam niet eens, dat is slecht. 'De Santis' antwoord Angelo automatisch. 'Misschien kunnen we de details nu even op een andere plaats bespreken?' vraagt Clay aan hem. Ik kijk Clay aan. Waarom wilde hij me opeens weghebben? Wilt hij naar zoveel jaar nog steeds de grote broer die zijn kleinere zusje moet beschermen spelen? Angelo went even een blik naar mij, maar richt zich al snel weer op Clay. 'Ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is' antwoord hij traag.
Angelo vertrouwt het niet helemaal, dat is duidelijk. Waarschijnlijk vertrouwt hij mij nu ook niet meer, aangezien ik Clay ken en hij Clay ook kent. En aangezien ik hem net heb verteld waar ik vandaan kom, kan dit nogal vreemd overkomen. 'U kunt me bellen als u een afspraak wilt maken, maar dan wil ik wel eerst weten wat er nou eigenlijk aan de hand is. Ik sluit geen deals als het me niet helemaal duidelijk is' gaat Angelo verder. Ik ben het met hem eens. Clay heeft het mooi verknald. Iedereen weet dat hij Clay heet en om dan tegen mij te gaan zeggen, im het bijzijn van een ander dat je Enzio heet. Dat is niet zo'n slimme zet van hem.
Angelo slaat zijn armen koppig over elkaar heen. 'Met Clayton, niet met Enzio' zegt hij snel er achterna en op een achterdochtige toon. Ik kijk Angelo aan. Hij heeft ook door dat Clay hier staat te liegen over zijn identiteit. Ik kijk Clay even nep onderzoekend aan. 'En nu ga jij mij vertellen wie je echt bent. Cláy.' Het kwam meer als een bevel over en dat laatste kwam er nogal dreigend uit.

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Mijn gezicht vertrok toen ik mijn naam hoorde en mijn blik viel op dezelfde gezichtsexpressie die Angelo nu ook had. Shit. Hij had ook al iets door. Het was dus niet Raquelle voor wie ik enkel alleen maar moest oppassen. Ik kon niets anders bedenken dan een andere identiteit te verzinnen. Ik bedoel, ik was al die jaren toch wel wat veranderd en het zou best kunnen dat Raquelle in mijn act zou trappen. Althans dat hoopte ik.. “Oh, eh sorry Enzio. Ik dacht echt dat je Clay of – als je zijn echte naam wilt weten – Clayton was. Je lijkt namelijk heel erg op hem.”
Een ontspannen gevoel overmande me toen ze haar woorden uitsprak. Ze trapte erin. Ze keek me dan ook grijnzend aan en even kon ik het niet laten om mijn oude arrogante zelve terug te laten komen. “Als die Clayton dan net zo knap is. Nou dan heb je het getroffen hoor.” glimlachte ik. Ergens was het weer fijn om met haar te praten.
Mijn blik viel wederom op Angelo die nu heel bedenkelijk naar me keek. Die jongen was er nog steeds niet van overtuigd. Ik moest hem hier weg krijgen, weg van Raquelle. Nadat ik mijn plan dus zorgvuldig wat had bijgestuurd en de man probeerde te overhalen om naar een andere plek te gaan, keek hij snel even naar mijn zusje vooraleer hij weer naar mij keek en zijn achternaam vermeldde. Hoe kon ik nu weten dat hij De Santis als achternaam had? Het was niet omdat ik een onderleider was dat ik elke kleine drugsdealer met voornaam en achternaam kende.
“Ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is,” Het antwoord kwam er traag uit, alsof hij zijn vertrouwen had verloren en zijn enthousiasme van daarnet al was weggezakt. Ik probeerde de irritatie die kwam opborrelen te onderdrukken en keek hem enkel glimlachend aan terwijl mijn ogen weer eventjes schoten naar Raquelle, die net hetzelfde bij mij deed. “U kunt me bellen als u een afspraak wilt maken, maar dan wil ik wel eerst weten wat er nou eigenlijk aan de hand is. Ik sluit geen deals als het me niet helemaal duidelijk is.” Langzamerhand begon ik mijn geduld te verliezen en het zou niet lang meer duren dat ik niet meer zo laks zou zijn. “Met Clayton, niet met Enzio.” Zijn armen had hij koppig over elkaar geslagen terwijl hij een achterdochtige toon aansloeg. Mijn ogen straalden irritatie uit en het zou dan ook niet lang meer duren vooraleer deze in de vorm van een reeks woorden mijn mond zou verlaten. Niet alleen omdat ik geïrriteerd was dat hij mijn dekmantel verraadde maar ook omdat ik er niet van hield als mensen moeilijk deden als ik hen een deal aanbood. Enkel kwam Raquelle er zich weer tussen mengen. “En nu ga jij mij vertellen wie je echt bent, Cláy.” Verliet dreigend haar mond en liet het klinken als een bevel. Godverdomme. Ik draaide me nu volledig om naar het meisje, Angelo helemaal vergetend. Dit was nu iets tussen mij en mijn zusje.
“Daag me niet uit, Raquelle.” zei ik waarschuwend terwijl ik haar geïrriteerd aankeek. Begreep ze nu gewoon niet dat ik haar hier weg wilde? Ze deed alsof het verdomme de normaalste zaak van de wereld was dat ze in de achterbuurt rondliep met een drugsdealer. Bovendien wilde ik niet dat ze me zo zou zien. Ik had het contact met een reden verbroken en dit wilde ik dan ook zo houden. Ik kon er niets aandoen dat ik niet was geworden dat zij allemaal van me verwachtten. “Oké. Ik bén Clay, wat dan nog? Het gaat nu maar over één ding: wat doe jij nu in godsnaam hier helemaal alleen ’s avonds laat op straat in de achterbuurt mét een drugsdealer, hé?” Een vernietigende blik wierp ik naar Angelo om me vervolgens weer naar haar te richten. “Moet jij niet gaan studeren in de plaats van je tijd hier te verdoen en je leven te vergooien met die drugs? Ga gewoon weg. Je hebt hier niets te zoeken. Je bent niet van hier en zal je ook nooit worden. Dus sodemieter op en ga terug naar je luxeleventje. Niemand wil je hier. Inclusief mij. ” Ik keek het meisje met een strakke kille blik aan. Mijn woorden kwamen waarschijnlijk hard bij haar aan. En geloof mij, dit was het laatste wat ik wilde. Maar ik wist dat ik haar zo op deze manier kon weg jagen. Ze kon hier niet blijven. En dat wilde ik ook niet. Hoe pijn het me ook deed..
Ik draaide me daarna om naar de jongeman. “En jij daar. Ben je nu soms wel bereid om een deal met me aan te gaan nu je weet dat ik Clayton ben?” Mijn stem klonk in het begin hard maar naarmate ik verder praatte zwakte hij af en werd hij weer redelijk. Ook al was dit in de eerste instantie een excuus geweest, ergens was ik oprecht geïnteresseerd om hem als drugsdealer te hebben. Hij zou namelijk altijd wel goed van pas kunnen komen in het plan.

[ bericht aangepast op 11 dec 2013 - 9:31 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Raquelle Noëlle Fontani

'Daag me niet uit, Raquelle.' zei Clay waarschuwend terwijl hij me geïrriteerd aankeek. Ik kijk hem met dezelfde geïrriteerde blik. 'Oké. Ik bén Clay, wat dan nog? Het gaat nu maar over één ding: wat doe jij nu in godsnaam hier helemaal alleen ’s avonds laat op straat in de achterbuurt mét een drugsdealer, hé?' Hij wierp toen even een vernietigende blik naar Angelo om zich vervolgens weer op mij te richten.
Ik was nog niet van plan om op hem te reageren, eerst liet ik hem wel uitpraten. 'Moet jij niet gaan studeren in de plaats van je tijd hier te verdoen en je leven te vergooien met die drugs? Ga gewoon weg. Je hebt hier niets te zoeken. Je bent niet van hier en zal je ook nooit worden. Dus sodemieter op en ga terug naar je luxeleventje. Niemand wil je hier. Inclusief mij.' Ik kijk hem aan. Hij kijkt mij met een strakke, kille blik aan. Die laatste woorden deden echt wel pijn, dat mijn eigen broer me niet eens meer wil zien. Even is er een gekwetste blik in mijn ogen te zien, maar al snel herstel ik me weer.
Ik kijk hem kil aan. Hij had me nu echt boos gemaakt met zijn achterlijke opmerkingen. 'Wat ik hier in godsnaam doe? Is dat wat je - je afvraagt? Nou ik beantwoord die vraag wel voor je. Ik ben hier omdat er in het 'wereldje' waar ik leef geen ene fuck te doen is. Ik word daar niet geaccepteerd om dat ik 'te rebels' ben, daarom vlucht ik hierheen, omdat de meeste mensen mij wel accepteren. Zoals Angelo bijvoorbeeld' zeg ik kwaad tegen hem. Ik kijk hem vernietigend aan. Ik ben negentien. Ik weet zelf wel welke keuze's goed voor me zijn. 'En néé, ik ben niet van plan te studeren. Nooit geweest ook. Daarbij, ik heb nog nooit met een vinger die drugs aangeraakt. Pas een beetje op met wat je zegt, Cláy.'
Ik kijk hem nogsteeds vernietigend aan. Ik pikte het niet dat mijn eigen broer zo tegen mij tekeer ging. 'Daarbij. Ik ben nu godverdomme negentien en oud genoeg om zelf mijn keuzes te maken. Ik luister niet meer naar jou Clay. Je bent dan nog steeds mijn oudere broer, jou stomme praatjes over dat je alles beter weet zijn verleden tijd. Je hebt me jaren geleden verlaten voor een bende. Je hebt het recht niet om zo tegen mij tekeer te gaan' schreeuw ik nu tegen hem. Ik loop weg van Angelo en Clay en geef tussentijds Clay een schouderduw. Ik moet er voor op mijn tenen staan, maar goed, het lukte. Na een paar meter draai ik me om en richt ik me weer op Clay. 'Je hebt gekregen wat je wilde. Ik ga weg. Ben je godverdomme nu blij? Ik dacht dat je wel anders zou reageren als je - je zusje naar een paar jaar weer zou zien. Helaas, ik had het fout. Je bent een ongelooflijke klootzak geworden!' roep ik kwaad naar hem.
Dan draait hij zich weer om naar de jongeman. 'En jij daar. Ben je nu soms wel bereid om een deal met me aan te gaan nu je weet dat ik Clayton ben?' Zijn stem klonk in het begin hard maar naarmate hij verder praatte zwakte hij af en werd hij weer redelijk. Ik kijk Clay kwaad aan en richt me dan op Angelo. 'Oh ja, Angelo, veel plezier met hem. Ik zou het baantje niet aannemen als ik jou was en gewoon verder gaan met waar je mee bezig was. Ik bedoel, waarom zou je iets aannemen van zo iemand als hem? Als je zag hoe hij tekeerging tegen zijn eigen familie' zeg ik tegen hem en dan draai ik me om.
Nu heb ik dan wel verklapt dat Clay en ik broer en zus zijn, maar ach, wat kan mij dat schelen? Clay is hier degene die er problemen van krijgt. En gek genoeg maakt dat me echt he-le-maal niks uit. Ik veeg wat tranen weg en loop richting een andere straat. Dacht het echt niet dat ik de achterbuurt ging verlaten.

[ bericht aangepast op 11 dec 2013 - 0:47 ]

That is a perfect copy of reality.