[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

29 nov 2013 - 20:51

Amobi 15201

Slum of Rome.

Two gangs, the slum of Rome. Hating each other.

Storyline:
Twee verschillende bendes, ze haten elkaar al jaren. Alhoewel, de leiders haten elkaar al jaren. De bendeleden zijn daardoor de mensen uit de andere bende ook gaan haten. Al is die haat tegenover iemand misschien wel niet echt. Het speelt zich af in de achterbuurt van Rome. Een plek waar je liever niet wilt zijn. Elke dag hoor je wel schoten van pistolen of het ó zo bekende geluid van de sirene van een politie. De twee bendes steken elkaar de hele tijd op, dan heeft een bende weer een overval gepleegd die gelukt is, waardoor ze zich weer beter voelen dan de andere en dan probeert die andere bende weer iets gevaarlijkers te doen, zodat zij weer bovenaan staan. Vaak gebruiken ze hier onschuldige mensen voor. Ze hebben alleen niet door dat de politie ook op de loer ligt.

Rollen. ~ Mannen gezocht ~

Gli assassini: [Minimaal 18]
Leider: Giovanni Caio DiAngelo || BuzoIic
Onderleider:
Bendeleden: [Max 10]
~ Alessia Caprice Romano || SiIhouette

Timuto di Roma: [Minimaal 18]
Leider: Stephen Yeager || LyraPhoenix
Onderleider: Clayton 'Clay' Davide Fontani || KilIian
Bendeleden: [Max 10]
~ Leonora 'Nora' Vieri || Huginn
~ Belle Fiore Ricci || EIysium

Normal people: [Oneindig.]
~ Raquelle Noëlle Fontani || SiIhouette
~ Virgo Yeager || LyraPhoenix
~ ~~Angelo Luca De Santis || Assassin~~

Lijstje:
Rol:
Naam:
Leeftijd:
Afkomst:
Geslacht:
Welke bende: ~ Alleen voor bende leden ~
Reden waarom je in bende zit: ~ Alleen voor bende leden ~
Uiterlijk:
Innerlijk:
Familie:
Geschiedenis:
Extra:

Story: The Slum of Rome

Regels:
* Minimaal 200 woorden per post.
* Reserveringen blijven 36 uur staan.
* Max 3 characters p.p.
* Geen geruzie etc. hier.
* Graag mensen die niet naar een dag al stoppen.
* Geen Mary Sue's & Gary Stu's
* Topics worden alleen geopend door Siihouette, BuzoIic en KilIian tenzij je er toestemming voor hebt.
* Graag normaal ABN kunnen typen en praten. Hiermee bedoelen we dus dat je niet een post vol met typfouten schrijft.

Het begin:
He begint op een maandag avond, het is al half acht en het begint al te schemeren. De bende leden doen waar ze zin in hebben en hetzelfde geldt voor de normale mensen, niets bijzonders. Er is afgelopen uren wel een soort gevecht geweest tussen de twee bendes, dus ze kunnen ook bezig zijn met het bedenken van gemene plannetjes.

Idee van BuzoIic en SiIhouette.

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]
That is a perfect copy of reality.

5 dec 2013 - 15:21

Thunderfvck 54310

Angelo Luca De Santis

Ik ben een beetje onrustig als ik door de straten heen en weer loop. Het lijkt wel te rustig te zijn, er is niemand die me aanspreekt en ik raak er zelfs bijna geïrriteerd van, terwijl ik dat normaal gesproken niet snel word. Ik moet ook gewoon dingen betalen maar dat gaat niet als er niemand wat koopt van me. Op een gegeven moment blijf ik stil staan om mijn telefoon uit mijn broekzak te halen en mijn contacten door te scrollen. Ik verstuur een enkel smsje naar iemand waarvan ik hoop dat diegene hierheen komt en iets nodig heeft. Als ik mijn telefoon in mijn broekzak terug wil stoppen loopt er plotseling iemand tegen me aan waardoor ik een tikkeltje geïrriteerd opkijk.
"Oh sorry, ik zag je niet," zegt een jong meisje snel. Ze is klein en waarschijnlijk nog niet eens twintig. Een stel grijze ogen kijken omhoog naar me, die ik vaag herken. Ik heb haar wel vaker hier rond zien lopen, maar ze heeft nooit wat bij me gekocht en ik heb haar naam ook nog nooit horen vallen. Logisch, ik verkoop meestal niet aan zulke jonge mensen. Als ik haar hand aarzelend naar haar zak zie gaan en geld hoor knisperen krijg ik een scheve grijns op mijn gezicht, volgens mij kent ze mij wel. "Waag het eens niet," zeg ik tegen haar, maar niet op een onvriendelijke toon. "Laat dat geld maar lekker in je zak zitten."
Ik veeg een paar plukken uit mijn gezicht, mijn haar is ondertussen net iets te lang geworden waardoor de warrige krullen in mijn ogen prikken of ervoor gaan hangen. "Wat doe je hier eigenlijk? Ik zie je wel vaak wat rondstruinen, maar je lijkt niet een echt doel te hebben zoals de meesten hier," vraag ik nieuwsgierig. De meesten zitten in een bende, of zijn iets zoals ik. Ze handelen ergens in. "Woon je hier in de buurt?" Mijn wenkbrauwen schieten nieuwsgierig omhoog.

Your make-up is terrible

5 dec 2013 - 18:55

Hella 5481

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Ik had hem zwoel verteld dat hij zelf maar moest uitzoeken wat een man er voor nodig had om mijn zogenaamde speciale acties te krijgen. “Dan is bij deze de uitdaging aanvaard.” ik hoorde een uitdagende toon, maar de ondertoon liet mij weten dat hij mij niet erg serieus nam. Het was geen wonder, ik flirtte dan wel veel, maar ik was niet 'makkelijk'. Eigenlijk dook ik alleen vrijwillig het bed in met de leden als ik echt iets gedaan moest krijgen en het mij op andere manieren echt niet lukte. Maar het had vele van hen niet tegen gehouden om gewoon te nemen wat ze wilde.
We gingen mijn apartement binnen en ik liet Clayton met een wijntje op de bank achter. In top tempo was ik omgekleed en showde ik de outfits aan Clayton. Ik had mijzelf niet echt meer in de hand. Er begon een spel waarbij ik er plezier in kreeg om Clayton naar het randje te duwen. Iets wat lukte, hij mocht zich dan plagerig dom houden maar ik had het echt wel in de gaten. Maar tegelijkertijd wist ik dat dit spel gevaarlijk was, wat wilde ik er eigenlijk mee? Het was niet dat ik er iets mee kon winnen, Clayton was zelde onvriendelijk tegen mij en het was nu ook niet zo dat ik wat gedaan moest krijgen.
Toen ik naast hem neer plofte tooste hij op mijn geslaagde voorkomen, waarbij hij ook los liet dat hij Marco misschien iets zou aan doen. Ik vleide mij tegen hem aan waarbij ik hem op zwoele wijze vroeg om er geen bloed bad van te maken. Het was niet zo zeer dat ik vreesde voor smerigeheid -hoewel ik een hekel had aan schoonmaken-, maar ik hielt gewoon niet van geweld. Althans... ik hielt niet van geweld jegens mijn bendeleden. Het mochten dan wel niet mijn vrienden zijn, anderzijds waren het wel de enige mensen waar ik iets op kon bouwen.
“Kan ik niet beloven, schat.” zei hij met een charmante glimlach waar menig meisje van zou smelten. Clayton was absoluut niet lelijk, integendeel ik zou hem op de lijst hotties zetten. Hij zette zijn glas op de salon tafel. Ik neem een flinke teug van mijn glas en volg zijn voorbeeld. “Dan maak ik liever op een andere manier troep.” had ik met een knipoog gezegt. Op een of andere manier had ik het niet meer in de hand, mijn mond had een eigen willetje gekregen en ik was in mijn hoofd te druk om daar een goede rede voor te verzinnen. Ik zag Clayton iets op zijn lip bijten, de twinkeling in zijn ogen verraadde hem en streelde mijn genoeg doening op een of andere manier.
“Hoe bedoel je?” vroeg hij, maar hij wist dondersgoed wat ik bedoelde.
Ik was al weer wat achterover gezakt en keek hem wat schaapachtig aan met een kleine glimlach. Alles aan mij daagde hem uit, dat wist ik gewoon. Ik had er plezier in en dat maakte mij ontzettend roekeloos. Al wist ik dat Clayton nooit iets zou doen als ik het niet echt verdiende in zijn ogen. Dat maakte hem een van de veiligste personen in mijn leven op dit moment.
We hadden lang oogcontact voor hij naar vorenboog en mij inprinciepe vast zette tussen zijn lichaam en de bank. “Bedoel je dit soms?”. Zijn blik was uitdagend en ik wist dat ik het spelletje had gewonnen. Zijn lippen kwamen dichterbij en daar waar ik had verwacht zijn zachte lippen te voelen hoorde ik een kuch.
Ik herkende niet direct de persoon, maar mijn ogen schoten naar de ingang van de woonkamer terwijl mijn hand een klein wapen onder het kussen van de bank vandaan trok. Ik had in mijn huis overal wapens liggen, ik was altijd bang voor indringers, bang om in mijn eigen huis omgelegd te worden. Pas toen ik het wapen onder Clayton langs op de jonge Marco rustte herkende ik de jongen.
Ik werd ontzettend kwaad, verdomme ik had bijna het spelletje gewonnen en ineens stond die klootzak daar! Maar omdat ik niet boos kon worden op mijn gemiste nummertje had ik al snel een andere goede reden verzonnen. "stronzo! Heb je verdomme niet geleerd dat huizen een deurbel hebben?" riep ik kwaad terwijl ik het wapen weer liet zakken. Hij had mazzel dat ik altijd keek voor ik vuurde, anders zou ik een troep van mijn eigen huis hebben gemaakt en een verschrikkelijk schuldgevoel eraan over hebben gehouden.
De jongen stond er maar, hij reageerde niet. Waarschijnlijk in de eerste plaats al doodsbang voor Clayton omdat hij ruim vijfentwintig minuten te laat was. Daarbij had hij zo net recht in de loop van mijn wapen gekeken.
Ik gaf Clayton een klein beheerst duwtje om mijzelf te bevrijden, hoogst waarschijnlijk zou hij de teleurstelling wel zien door de woede heen. Ik wist in iedergeval zeker dat dit spel nog niet was geeindigd, niet als het aan mij lag.

*stronzo = klootzak

[ bericht aangepast op 5 dec 2013 - 19:31 ]
Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

5 dec 2013 - 20:02

Amobi 15201

Raquelle Noëlle Fontani
'Waag het eens niet' zegt de man tegen wie Raquelle net aanliep tegen haar, het was niet op een onvriendelijke toon. 'Laat dat geld maar lekker in je zak zitten.' Raquelle lacht even. 'Wat jij wilt' zegt ze en ze trekt dan haar hand terug. Ze bekijkt de jongen die voor haar staat. Hij is langer, ze schat minimaal twintig centimeter langer, hij heeft bruine ogen, bruin haar, getinte huidskleur. Een echte Italiaan dus.
Hij veegt een paar plukken uit zijn gezicht. Raquelle staat er maar een beetje. Ze weet niet wat ze kan gaan doen, en aangezien hij haar best wel oké lijkt doet ze ook geen moeite om weg te lopen. 'Wat doe je hier eigenlijk? Ik zie je wel vaak wat rondstruinen, maar je lijkt niet een echt doel te hebben zoals de meesten hier' vraagt hij opeens. Hij klinkt nieuwsgierig. Raquelle kijkt op. Ze wil antwoorden als hij zijn volgende vraag al stelt. 'Woon je hier in de buurt?' Zijn wenkbrauwen schieten nieuwsgierig omhoog. Raquelle glimlacht even. 'Ik kan beter eerlijk zijn nu, niet?' zegt ze dan glimlachend. 'Nou, laat ik maar is bij het begin beginnen dan. Ik ga je eerlijk zeggen, ik weet eigenlijk niet wat ik hier doe. Ik denk dat ik me hier beter voel dan op de plek waar ik normaal woon. Ja, lach me maar uit, maar ik woon in die rijkere buurt van Rome. Bij al die mensen die als de dood zijn voor de mensen die hier leven. Eh ja, ik ben gewoon nieuwschierig naar de reden waarom ze zo bang zijn. Niet meer, niet minder. Ik ben er tot nu toe nog niet achter' zegt ze dan tegen hem. Ze glimlacht nog een keer. 'Vragen beantwoord? En jij bent Angelo, niet? Ik ben Raquelle, aangenaam kennis te maken' zegt ze dan. Raquelle is totaal niet snel bang, vergeleken met haar zus. Er zijn nog wel wat redenen waarom ze hier is, bijvoorbeeld om haar broer. Die heeft ze allang niet meer gezien en gesproken en dat zou ze graag wel is weer willen. Ze weet niet waarom hij het contact heeft verbroken, maar kan het onderhand wel raden. Raquelle kijkt de jongen weer aan. 'Ik hoop dat ik je niet gestoord heb tijdens je 'werk'?' vraagt Raquelle voor de zekerheid. Zin om weg te gaan heeft Raquelle op dit moment absoluut niet. Haar ouders vinden Gabriëlle toch al het lievelingetje, dus een vriendschap sluiten, of nou ja, een drugsdealer als kennis hebben maakt nu ook al niet meer uit.

[ bericht aangepast op 5 dec 2013 - 20:06 ]
That is a perfect copy of reality.

5 dec 2013 - 20:45

Vanth 23147

Giovanni Caio DiAngelo

''Je weet wat je moet zeggen als ze je vragen hoe je aan het geld komt, fratello.'' Waarschuwt ze me zacht voordat ze me een zetje naar de deur geeft. 'Natuurlijk, ik wil niet dat ze jou gaan lastig vallen.' zeg ik en ik open met mijn voet de deur en loop naar binnen. ''Ik ga vannacht naar Tropicana.'' Prevelt ze zachtjes en ik draai me meteen een stukje om. Tropicana? Rot plek daar joh.. Daar moet je iedereen altijd in de gaten houden.. ''Er is één of andere vent die me aan wat.. goede adresjes kan helpen.''. Ik knik even klein en kijk haar aan.
''Als het goed uitpakt, kan ik aan goedbetaalde.. klusjes komen. Zo niet, je weet dat je moet drinken op mijn begrafenis.'' zegt ze en ik draai me nu helemaal om. 'Hmh... Ik weet niet zo zeker of ik je wel kan laten gaan... Mijn Sorella mag toch niks overkomen.' zeg ik met een kleine grijns. Mijn vingers glijden over haar kaak en ik grinnik zachtjes. 'Ach ja, als je back up nodig hebt moet je het zeggen.' zeg ik en ik draai me weer om. Ik loop naar de deur van de grote eetzaal en ik draai me nog even om. 'Trouwens, als je hier mee wilt mag het. Jij bent goed met de plannen.' zeg ik en loop de zaal in. Ik plof op de stoel aan het hoofd van de tafel en wenk een van de nieuwste bendeleden. Ze zit hier pas vier maanden ofzo, dus ze is nog niks meer dan een slaafje en een mogelijk offer.
'Carmen... Haal jij de slimmere leden is voor me. Je weet wie het zijn.' zeg ik en ze knikt zachtjes. Ze loopt naar de trap, en ik kijk haar na. 'Oh ja, Carmen? Breng even wat te drinken mee.' grijns ik en ze knikt zachtjes. En nu... Even rusten, ook al krijg ik daar waarschijnlijk maximaal tien minuten voor.. Ik leg mijn voeten op tafel en steek ondertussen een sigaret op. Ik blaas de rook uit en met de sigaret tussen mijn lippen wacht ik af...

[ bericht aangepast op 5 dec 2013 - 21:17 ]
El Diablo.

5 dec 2013 - 20:47

Ken_ 18305

HaIcyon schreef:
Alessia Caprice Romano - Gli Assassini

Elliot keek me fronsend aan toen ik zei dat ik hem er toch een ging geven omdat het zonde was hem jaloers te zien. 'Ja, ja... Ik weet gewoon dat je me er één ging geven, dus waarom zou ik jaloers zijn?' zei Elliot met een gemeen grijnsje. Ik gaf hem een grijns terug, maar reageerde verder niet op zijn opmerking. Op mijn vraag hoe hij aan zijn wonden komt antwoord hij eerst niet, hij neemt namelijk nog een hijs van zijn peuk en blaast die dan zo in cirkeltjes uit en kijkt me daarna pas aan. 'Eén of andere dwaas heeft me door de ruit geduwd van een winkel' mompelt hij kwaad. Ik knik even, ik wil antwoorden, maar hij praat alweer verder. 'Ik had hem beter vermoord toen ik de kans had' zegt Elliot dan mokkend en hij zucht dan even. 'En welke dwaas heeft jou die bezorgd?' vraagt hij doelend op mijn schouderwond. Ik zucht even. Hij gaat me nu vast uitlachen, maar dat maakt me eigenlijk niet zo uit. 'Ik heb werkelijk geen idee. Volgens mij was het niet eens iemand van de andere bende die het geflikt heeft. Nu zal je wel denken, maar Aless, als het een normaal persoon was, waarom heb je diegene dan niks aangedaan? Nou, daar zal ik even antwoord op geven. Die dude die dit bij mij geflikt heeft is er vrijwel meteen vandoor gerend. Ik heb hem later ook niet meer gezien' ratel ik tegen hem. Dan ga ik rustig verder. Hij heeft net zijn beurt gehad om te praten, nu is het mijn beurt daarvoor. 'En daarbij, ik kon ook niet veel terugdoen, want hij heeft mijn goede schouder geraakt.' Ik trek even mijn shirt omhoog en de diepe snee komt tevoorschijn. Ik geef hem een kort glimlachje en dan sta ik op. Het wordt tijd dat we is teruggaan. 'Hé Elliot, wil je mijn wond even verbinden? Het lukte mezelf maar niet, daarom zit dat verband zo scheef. Waar wil je trouwens heen gaan? Zeg alsjeblieft niet ons onderkomen. Daar is Giovanni waarschijnlijk nu ook en ik heb nauwelijks wat geld nu. Daarbij is er een hevige spanning tussen ons en ik denk dat ik het dan met een messteek moet doen als straf. Zit ik niet op te wachten' zeg ik dan tegen hem.

Elliot Daniel Rowlands || Gli assassini

een zucht verliet haar smalle lippen en ze opende haar mond,waarna haar stemgeluid verder vertelde. 'Ik heb werkelijk geen idee. Volgens mij was het niet eens iemand van de andere bende die het geflikt heeft. Nu zal je wel denken, maar Aless, als het een normaal persoon was, waarom heb je diegene dan niks aangedaan? Nou, daar zal ik even antwoord op geven. Die dude die dit bij mij geflikt heeft is er vrijwel meteen vandoor gerend. Ik heb hem later ook niet meer gezien' ratelde ze, maar ik luisterde maar half en een klein lachje verliet mijn lippen. "Dat ik lekker handig zeg." mompel ik sarcastisch. 'En daarbij, ik kon ook niet veel terugdoen, want hij heeft mijn goede schouder geraakt.' zei ze dan wat rustiger waardoor ik haar even kort aankeek met mijn groene kijkers. Ze trok rustig haar shirtje wat omhoog,waardoor ik haar schouderwond kan zien. Die kerel had een ferme snee veroorzaakt. Ze stond op en ik keek even op. 'Hé Elliot, wil je mijn wond even verbinden? Het lukte mezelf maar niet, daarom zit dat verband zo scheef. Waar wil je trouwens heen gaan? Zeg alsjeblieft niet ons onderkomen. Daar is Giovanni waarschijnlijk nu ook en ik heb nauwelijks wat geld nu. Daarbij is er een hevige spanning tussen ons en ik denk dat ik het dan met een messteek moet doen als straf. Zit ik niet op te wachten' vertelde ze weer en ik keek haar even bedenkelijk aan. "Nou goed dan, maar dan hoef je niet te zeuren dat ik niet veel voor je doe. "mompel ik en kom dan ook overeind en klop dan mijn zwarte jeans broek af en nam nog een laatste hijs van mijn peuk,waarna ik die dan ook weer uitdeed.Ik ging op mijn gemak met haar richting het vermufte keukentje van dit gebouw waar ik de verbanddoos had gevonden. Ik duwde haar zacht op de stoel en plofte me neer op die naast de hare. Daarna nam ik de doos en rommelde ik erin om vervolgens verband en wat zalfjes te nemen die mij er logisch uitleken. "Kies maar uit welke dat goed is daarvoor." zei ik dan en kijk ondertussen even rond. Dit krot stond vast op instorten ,want overal kon je wel barsten zien. "Misschien kunnen we straks wat geld jatten ofzo? Of wat gaan klooien in de straten, ik heb wel wat zin om dingen te breken." zei ik dan schouderophalend. Als Alessia een zalfje uitgekozen had nam ik het uit haar handen en keek ik haar strak aan. "Doe je shirt uit, anders lukt het me niet" beveelde ik haar. Ook is het ergens voor mijn eigen plezier,maar ze zal het vast niet kunnen opmerken. Ik prutste haar oude verband eraf en lette niet op haar. Mijn kon het niet veel schelen als het haar pijn deed, want het verband bleef redelijk vast op haar gehavende huid plakken. Als dat eraf ik gooi ik het gewoon op de grond en neem het zalfje en smeer het er dan op. Vervolgens neem ik de laatste rol verband en bond ik het strak om Alessa's wonde heen. Nonchalant verbond ik het zodat het vast zat en daarna stond ik op. "Zo dat ik ook gedaan." zei ik dan met een grijnsje en veegde dan gewoon mijn handen die onder het mengsel van bloed, pus en zalf zat af aan een verstorven doek. "Dus wat wil jij gaan doen?" vroeg ik haar dan met een lichte grijns op mijn gezicht.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

5 dec 2013 - 21:04

Donatello 5441

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Ik hield me de hele tijd van de domme waarna ik mezelf gewoon helemaal liet meeslepen. Ik ging het spelletje meespelen en het resultaat zou zijn dat ik haar liet winnen. Waarom? Ik zou het niet weten. Ze had echt haar best gedaan en naar mijn mening gooide ze dan ook al haar charmes in de strijd. Haar glas had ze na een flinke teug naast de mijne gezet waardoor ik geen rekening meer mee moest houden dat ik haar glas misschien wel tijdens mijn acties kon omstoten. Ik boog me dan ook over haar, waardoor ze tussen mijn lichaam en de bank vastzat. Nu had ik de controle en kon ik doen en laten wat ik wilde. Mijn blik bleef uitdagend staan waarna ik dichter en dichter kwam zodat onze lippen uiteindelijk elkaar zouden aanraken. Net toen het op het punt stond te gebeuren, klonk er een bekend gekuch door het appartementje heen. Al snel maakte mijn brein in enkele seconden de puzzelstuk compleet. Marco. Zonder twijfel. Hoe ik dat wist? Wel, leden van Gli Assassini zouden niet eerst beleefd kuchen maar ons meteen hebben aangevallen en andere bendeleden zouden waarschijnlijk één of andere opmerking naar mijn hoofd hebben geslingerd. Dus wie bleef er dan over? Juist, de persoon die ik vijfentwintig minuten geleden had verwacht en dus ook grondig te laat was. Maar al bij al ik wist wie de persoon in de deuropening was, kon ik het niet laten om hem de stuipen op het lijf te jagen. Bliksemsnel haalde ik de zwarte stiletto uit mijn rechterschoen, waarna ik hem behendig open klapte en met een sierlijke maar krachtige zwaai naar Marco gooide. Natuurlijk had ik erop gezien dat ik hem niet zou raken. Op enkele haartjes na vloog de stiletto dan ook langs Marco’s gezicht, rechtstreeks in de muur. Zijn ogen stonden verschrikt en keken de hele tijd heen en weer van de stiletto in de muur en mij terwijl een zelfgenoegzame grijns rond mijn lippen speelde. Toen uiteindelijk de loop van het wapen van Nora hem ook nog eens in het gezicht keek, was de angst helemaal van zijn gezicht af te lezen. Hij reageerde dan ook helemaal niet en bleef er zomaar wat staan. In tegenstelling tot het feit dat ik toch wel wat kalm was en geamuseerd het hele gedoe aankeek, hoorde ik hoe Nora niet langer zichzelf kon beheersen. “Stronzo! Heb je verdomme niet geleerd dat huizen een deurbel hebben?” Ze liet het wapen zakken terwijl de jongen ons nog steeds verschrikt aankeek. Vervolgens voelde ik een beheerst duwtje in mijn zij waardoor ik me weer normaal naast Nora liet zakken. Mijn blik kruiste in deze handeling dan ook even met de hare waaruit ik voornamelijk woede maar toch ook een vleugje teleurstelling kon onderscheiden. Blijkbaar leek het meisje er mee in te zitten dat ze niet het spelletje had gewonnen. Ik gaf het meisje een knipoog, plezier in hebbend dat ze toch teleurgesteld was door de onderbreking en stond vervolgens op. Arrogantie was één van mijn vele karaktereigenschappen. Al slenterend liep ik dan ook naar Marco om vervolgens naast hem te stoppen en het mes uit de muur te trekken. Ik begon het mes te inspecteren, ademde erop om het daarna schoon te vegen aan mijn broek om het vervolgens nog eens goed te bekijken. “Marco, weet je wat ik doe met mensen die te laat komen?” vroeg ik, terwijl een duivelse glimlach op mijn gezicht tevoorschijn kwam waarna ik voor hem ging staan. Ik speelde met het mes, traceerde vervolgens ermee zijn kaaklijn om daarna bij zijn keel stil te staan. Irritatie en kilheid was in mijn stem te horen, “Normaal gesproken vermoord ik ze ter plekke… Maar deze keer zal ik mijn ongeduldigheid temperen. Maar waag het niet meer.” Mijn mes bevond zich onder zijn kin en hield deze een beetje omhoog om daarna mijn mes weer weg te trekken en het weer in mijn schoen te laten glijden. Tot slot zochten mijn dreigende ogen de zijne, die volledig angst uitstraalden om vervolgens me weer om te draaien en met een onschuldige glimlach, “Klaar om te vertrekken?” Ik had mijn punt wel gemaakt.

[ bericht aangepast op 5 dec 2013 - 21:16 ]
Rise and rise again until lambs become lions

5 dec 2013 - 22:24

Amobi 15201

Alessia Caprice Romano - Gli Assassini

'Nou goed dan, maar dan hoef je niet te zeuren dat ik niet veel voor je doe' mompelt Elliot en hij komt dan ook overeind en klopt zijn zwarte jeans broek af. Hij nam nog een laatste hijs van zijn peuk die hij daarna ik die dan ook weer uitdeed. Elliot liep op zijn gemak met mij richting het vermufte keukentje van dit gebouw waar hij blijkbaar de verbanddoos had gevonden. Hij duwde mij zacht op een stoel en plofte daarna neer op de gene naast de mijne. Hij pakte de doos en rommelde erin om vervolgens verband en wat zalfjes er uit te halen. 'Kies maar uit welke dat goed is daarvoor' zei Elliot en hij kijkt ondertussen even rond. Dit krot stond vast op instorten, want overal kon je wel barsten zien. Ik kijk naar de verschillende soorten zalfjes en als ik de juiste vind, pak ik die. Ondertussen zegt Elliot 'Misschien kunnen we straks wat geld jatten ofzo? Of wat gaan klooien in de straten, ik heb wel wat zin om dingen te breken.'
Hij haalde daarna even zijn schouders op. Ik geef hem het zalfje aan en hij pakt hem uit mijn handen. Hij kijkt me even strak aan. Ik frons even met mijn wenkbrauwen. 'Doe je shirt uit, anders lukt het me niet' beveelde hij mij. Ik volg zijn bevel op en trek mijn shirt uit. Helaas voor hem heb ik er nog een hemdje onderaan. Hij prutste mijn oude verband eraf. Erg voorzichtig deed hij het niet. Ik zuchtte even. Hij was duidelijk een jongen die zich niet druk maakte om iemand anders zijn of haar gevoel. Ik roep even een zachte au als hij het verband eraf trekt dat vast zit aan mijn huid. Als dat eraf is gooit hij het gewoon op de grond. Dan pakt hij het zalfje en smeer het er op. Vervolgens pakt hij de laatste rol verband en bond hij het strak om mijn wonden heen. Nonchalant verbond hij het zodat het vast zat en daarna stond hij op. 'Zo dat ik ook gedaan' zei hij dan met een grijnsje en veegde dan gewoon zijn handen die onder het mengsel van bloed, pus en zalf zat af aan een verstorven doek.
'Dus wat wil jij gaan doen?' vroeg hij mij dan met een lichte grijns op zijn gezicht. Ik sta ook op en trek mijn shirt en vestje weer aan. 'Ik heb geen idee, misschien jou idee om wat meer geld te stelen? Ik heb het echt nodig namelijk' zeg ik. Ik trek hem het krot uit en ik voel gelijk dat ik het koud krijg. 'Trouwens, nog bedankt voor het verbinden' zeg ik dan tegen hem. We lopen dan even in stilte naast elkaar door de straten van de achterbuurt van Rome. Dan komen we bij de discotheken aan. Ik kijk Elliot aan. 'Misschien een kansje wagen? Je weet maar nooit, vaak zijn er wel mensen bij die redelijk wat geld bij zich hebben' zeg ik grijnzend tegen hem. Ik trek Elliot dan zonder wat te zeggen mee naar de dichtsbijzijnde discotheek. Als we binnenkomen zie ik dat het al redelijk druk is. Ik kijk Elliot aan. 'Zullen we over ongeveer een half uur weer samenkomen?' vraag ik grijnzend aan hem. Dan loop ik de menigte in. Ik zie al snel mijn eeste prooi. Een jongen van rond de zeventien. Zijn geld steekt uit. Ik rol even met mijn ogen. Hoe dom ben je dan? Ik pik het geld ongemerkt uit zijn zak en loop rustig verder. Ik tel het geld even. Hij had honderd mee. Ik heb nu in totaal al honderdvijftig.
Nog lang niet genoeg, maar ik moet er maar mee leven. Ik loop rustig verder. Niet veel verder zie ik weer een portemonnee uitsteken. Zeg? Willen ze het me allemaal zo makkelijk maken? Ik grinnik even. Deze gozer had hondervijftig mee. Ik stop de portemonnee ongemerkt in zijn zak terug. Ik stop het geld erbij. Driehonderd in totaal nu. Giovanni is helaas pas tevreden bij vijfhonderd euro dus ik moet er nog tweehonderd bij. Ik kijk even op de klok. Nog een kwartier. Dan gaan we door naar de volgende. Misschien kunnen we later ook nog wat straatroven plegen. Ik kijk even rond. Ik zie echt geen goede meer. Het is ook nog niet zo laat. Ik kijk weer op mijn mobiel. Nu heb ik nog maar tien minuten. Ik schiet even in de stress. Ik moet genoeg geld hebben voor vandaag of ik heb straks Giovanni echt kwaad. Ik doe het de laatste tijd namelijk niet geweldig. Als het half uur dan voorbij is ga ik Elliot opzoeken. 'En hoeveel heb jij gevonden?' Fluister ik in zijn oor als we buiten zijn. Ik glimlach even. Ik trek hem mee wat verder de straat op. 'Zullen we anders mensen gaan beroven op straat, hier is geen ene zak aan. Ik kom nogsteeds geld te kort en ik wil niet dat mijn leven op mijn achttiende al stopt omdat ik door mijn eigen leider ben vermoord omdat ik volgens hem niet genoeg geld heb opgehaald' fluister ik tegen hem. Ik lach daarna even. Hier heb ik altijd zo'n lol in. Vooral die gezichten van mensen als ze erachter komen dat ze hun geld kwijt zijn.
Ik kijk Elliot even aan. 'Wat wil jij nu gaan doen? Ik heb net gekozen, nu is het jou beurt om deze avond op te leuken. En ga niet zeggen dat je tegen een muurtje wil gaan zitten en alleen maar sigaretten wilt roken. Daar is echt helemaal niks aan, dat weet jij ook wel' zeg ik dan lachend tegen hem. Ik ben nu best wel ongeduldig en trek hem die straat uit. Als we weer in de achterbuurt zijn stop ik weer. Nu kan hij rustig hardop praten, want hier lopen toch alleen maar van die mensen rond die diefstallen plegen of moorden of drugs dealen en weet ik wat ze allemaal nog meer doen.

That is a perfect copy of reality.

6 dec 2013 - 12:48

Thunderfvck 54310

Angelo Luca De Santis

Het meisje lacht naar me. "Wat jij wilt," zegt ze simpelweg en ze haalt haar hand weer uit haar zak. Net zoals ik haar bekijk, bekijkt zij mij schattend. Ik steek gelijk nieuwsgierig van wal en stel haar enkele vragen, waarop ze vriendelijke glimlacht. "Ik kan beter eerlijk zijn nu, niet?" vraagt ze, waarop ik iets grijns en knik van ja. Niet dat ik er iets aan kan doen als ze niet eerlijk zou zijn. "Nou, laat ik maar is bij het begin beginnen dan. Ik ga je eerlijk zeggen, ik weet eigenlijk niet wat ik hier doe. Ik denk dat ik me hier beter voel dan op de plek waar ik normaal woon. Ja, lach me maar uit, maar ik woon in die rijkere buurt van Rome. Bij al die mensen die als de dood zijn voor de mensen die hier leven. Eh ja, ik ben gewoon nieuwsgierig naar de reden waarom ze zo bang zijn. Niet meer, niet minder. Ik ben er tot nu toe nog niet achter." legt ze uit, waar ik gefascineerd naar luister.
"Vragen beantwoord? En jij bent Angelo, niet? Ik ben Raquelle, aangenaam kennis te maken." zegt ze met een glimlachje. Ik knik snel, onder de indruk. "Ja, helemaal beantwoord," antwoord ik een tikkeltje verbaasd. Ze lijkt niet bang te zijn, maar wel enorm oplettend dat ze het weet. "Aangenaam Raquelle. Je ontmoet niet elke dag zo iemand." glimlach ik geïnteresseerd naar haar. "Ik hoop dat ik je niet gestoord heb tijdens je 'werk'?" vraagt ze waardoor ik mijn ene mondhoek iets omhoog trek. Ze is een welkome afwisseling nu ik toch niks te doen heb waardoor ik met mijn hoofd schud, de krullen bewegen lichtjes mee als ik dit doe. "Absoluut niet, ik heb op het moment zeer weinig te doen," antwoord ik eerlijk. "Jij bent een stuk interessanter, volgens mij ben je niet echt snel bang, anders knoop je niet zomaar een praatje aan met iemand hier. Heb je zin om een stukje mee te lopen?" Ik hou er niet van om stil te blijven staan, maar dat zal ze wel begrijpen denk ik.

Your make-up is terrible

6 dec 2013 - 22:33

Hella 5481

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Door mijn woede en teleurstelling had ik niet gemerkt dat Clayton een mes naar de jongen had gegooid. Ik duwde Clayton van mij af en trok mijn kleding weer recht. Pas toen hij opstond en het mes uit mijn muur wrikte viel het me op. Ik schudde mijn hoofd lichtjes, ik had al veel mee gemaakt in mijn huis. Genoeg kogels en messen hadden mijn arme muur geraakt en het leek nu echt bijna traditie te worden. Clayton bedreigde de jongen, een bedreiging waar zelfs ik de rillingen van kreeg. -Note aan mijzelf: nooit te laat komen bij Clayton-, hoewel ik eigenlijk nooit te laat was door mijn eigen schuld. Ik kon niet anders dan opgelucht zijn toen Clayton het mes weer opborg en niet opborg in de borstkast van Marco. Hoewel deze jongen mij nu zeer irriteerde en boos maakte, wilde ik hem niet dood hebben.
Ik stond op en sloeg mijn glas wijn achterover, zonde van een goed wijntje, maar zeker niet onnodig als ik de situatie een beetje in schatte. Het vuurwapen dat ik nog steeds in mijn hand had stopte ik in mijn kleine schoudertas. Hoe zeer ik mensen omleggen verafschuwde, ik ging nog steeds niet ongewapend de deur uit. Als het op een gevecht zou uitdraaien was ik zwaar in het nadeel, gezien mijn lichaam niet gebouwd was op fysieke gevechten.
Clayton draaide zich naar mij toe, zijn gezicht bevatte een grijns alsof er niets aan de hand was. “Klaar om te vertrekken?” vroeg hij mij.
Mijn onweersbui was nog lang niet vertrokken, maar ik wist het toch voor elkaar te krijgen om een glimlach op mijn lippen te persen. Ik hing mijn tasje over mijn schouder en liep langs beide heren. "Het moet maar..." antwoordde ik en liep de deur door, nadat beide heren mij gepasseert waren sloot ik mijn huis af.

Het politie bureau was niet gek ver lopen, maar ik had ergens wel spijt van de hakken. Als we nu narigheid tegenkwamen was ik niet in staat om weg te rennen of mij soepel te bewegen. "De volgende keer nemen we de auto" mompel ik meer in mijzelf dan tegen Clayton. Het politie bureau in het oude gedeelte was niet heel groot, maar gezien ik mijn onderzoeken wel deed wist ik dat dit slechts een post was. Er waren er meer, maar die waren eigenlijk geheim. In dit gebouw was er altijd een hoge pief aanwezig en dat was voordelig voor mij.
Toen we de straat van het bureau inliepen keek ik Clayton aan, "Ik wil in eerste instantie geen dreiging vormen, dus blijf met Marco buiten staan. Als je ook maar het idee krijgt dat er iets mis is, doe me een lol... en kom me helpen" zeg ik met gedempte stem. Tuurlijk was ik zenuwachtig, het bleef altijd een risico wanneer ik een missie uitvoerde.
De heren achter mij latend stap ik het bureau binnen. Mijn schouders recht, mijn borsten vooruit en mijn kin iets geheven, als ik mij niet zeker voelde zorgde ik er wel voor dat ik er zeker genoeg uit zag. Mijn blik gleed meteen analyserend door de ruimte, twee mannen waren aanwezig in de ruimte. Ze kende mij, dat was wel te zien aan hun blik. Maar dat was ook niet verwonderlijk, vrouwelijke bendeleden waren niet echt normaal en ik wist mijn indrukken altijd wel achter te laten. Ik had vaker de politie gepaaid om iets gedaan te krijgen, al was het maar om een bendelid zonder geweld vrij te krijgen.
Toen ik aan de balie melde dat ik de commissaris wilde spreken, een van hen verdween meteen naar een achterligende ruimte terwijl de andere man mij te woord stond. "Een momentje mevrouw" zei de man wat koud tegen mij.
"Goed dan, eentje dan" glimlachtte ik sluiks. Op dat momentging de deur weer open en stapte een bredere man naar buiten. Gezien de strepen op zijn schouders was dat de man die ik wilde spreken. Blijkbaar had de andere man hem al ingelicht over mijn indentiteit, ik zag de grijns op zijn gezicht terwijl deze blik steeds meer afgleed naar beneden. "Als u mij wilt volgen..." bromde hij, waarnaar hij mij voor ging naar de achterruimte.
Direct toen ik de deur door was gelopen hoorde ik de deur achter mij dichtslaan. Mijn hand lag op mijn tasje terwijl ik mij langzaam en soepeltjes omdraaide.
"U wilde mij spreken?" bromde de man met een zware stem terwijl hij een stap dichterbij zette. Hij stak zijn hand uit op mij te begroetten, maar zodra ik zijn hand had vast gepakt versterkte de grip en trok hij mij naar zich toe. Gezien ik nog geen ernst zag hierin keek ik de man met een grijns aan, "U heeft wel lef om mij zo te behandelen commissaris" prevel ik zacht maar sterk. "Ik kwam u een voorstel doen... Zoals u misschien wel kan vermoedden heb ik een hekel aan de bende Gli assassini... en zoals ik kan vermoedde heeft u dit ook?" begon ik.
De man bromde, maar aan de manier waarop kon ik een ineenstemming horen.
"Ik wilde een deal maken... inruil dat u mijn bende met rust laat, zal ik de drugsroutes bekent maken van Gli assassini" glimlachtte ik terwijl ik mij iets naar hem toe vleide. Contact maken werkte altijd, en aan zijn verschuivende handen te voelen... nu ook.
Echter deed deze man iets wat ik niet verwacht had, met een smak werd ik tegen de muur aan geduwd. Niet een, ik ga akkoord en wil nog iets anders, maar een jij gaat voorlopig nergens meer heen duw. Ik herstelde mijzelf snel vrijsnel van deze verwarrende situatie en keek de man boos aan. "Ik stel voor dat je mij nu los laat" grom ik boos.
"Drugsroutes... ze leveren mij niet half zoveel op, als dat jij doet" bromde de man, "Bovendien scheeld dat weer een bendelid van Timuto di Roma".
Ik worstelde mijn hand los en gaf de man een flinke tik in het gezicht, "Het levert je een..." maar voor ik mijn zin kon afmaken raakte de man zijn hand mij hard in het gezicht. Alleen vergeleken met mijn hand kwam dit veel harder aan, het was dan ook niet verwondelijk dat de klap mij letterlijk van mijn benen sloeg en ik op de koude harde grond belandde. Mijn hand gleed mijn tas in en pakte het vuurwapen.
De man die ook niet achterlijk was sprong boven op mij en dwong mijn hand met het wapen tegen de grond, zodat het gericht was op de muur. Zijn andere hand omsloot mijn keel waardoor ik behalve het geluid van verstikking geen lawaai meer kon maken. Wanhopig deed ik pogingen de man te laten stoppen en van mij af te krijgen, maar deze beer van een vent bewoog geen millimeter. Ik moest Clayton waarschuwen voor ik het bewust zijn zou verliezen, maar hoe? Zonder nog na te denken haalde ik de trekker over wat resulteerde in een oorverdovend schoot dat door de ruimte galmde.
De man liet mijn keel los, maar voor ik naar adem kon happen sloeg hij mij opnieuw hard in het gezicht. De ijzeren smaak van bloed proefde ik in mijn mond en begonnen er sterretjes vormen in mijn zicht. Weer omsloot de hand mijn keel, die er ondertussen flink rood zou moeten uitzien van de wurggreep.

[ bericht aangepast op 6 dec 2013 - 23:09 ]
Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

6 dec 2013 - 23:53

Donatello 5441

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
“Maar..” begon Marco toen hij uiteindelijk eventjes zijn angst leek te overwinnen. Mijn rechterwenkbrauw schoot omhoog terwijl ik hem sceptisch aankeek. “Niks te maar. Als ik zeg dat je komt, dan kom je. Einde.” Hij slikte eventjes waarna hij zijn blik liet glijden over Nora om vervolgens mij weer aan te kijken. Vervolgens knikte hij, terwijl hij eventjes keek naar het gat in de muur dat mijn stiletto enkele minuten geleden had gemaakt. Hij mocht blij zijn dat ik niet perse op hem had gemikt. Ik draaide me om, grijzend alsof alles normaal was verlopen en er niets in de tussentijd was gebeurd, “Klaar om te vertrekken?” verliet mijn mond terwijl ik naar het bruinharige meisje keek. Haar gezicht stond nog steeds op onweer maar ze wist het toch voor elkaar te krijgen om zachtjes te glimlachen. Echt heel oprecht leek het niet, maar het was beter dan niets. “Het moet maar…” antwoordde ze toen ze mij en Marco passeerde en door de deur liep. Ik liep nog snel even naar het glazen salontafeltje, sloeg het glas met de resterende wijn achterover om daarna Marco de deur uit te volgen. “Let’s rock ’n roll.”

Het getik van hakken was duidelijk op de stoep te horen. Nora liep in het midden terwijl ik en Marco langs weerzijden van het meisje liepen. Mijn blik speurde behoedzaam de hele omgeving af, wetende dat gevaar overal wel om de hoek lag terwijl ik de stiletto nog steeds op hetzelfde plekje in mijn rechterschoen voelde steken. Het was een vertrouwd en ergens ook veilig gevoel. Zo kon ik hem dan ook altijd gebruiken als er gevaar dreigde. Marco was de hele tijd stil geweest terwijl hij er een beetje onwennig bijliep. Je zag meteen dat hij een groentje was, ééntje die nog niet zoveel ervaring had opgedaan.
“De volgende keer nemen we de auto.” Nora’s mompelende stem klonk in mijn oren waardoor mijn blik verschoof naar haar terwijl een klein glimlachje rond mijn lippen speelde. Het politiebureau was nu niet zo ver, maar ergens kon ik haar wel begrijpen. Hakken waren namelijk nu niet het beste schoeisel om weg te lopen als er gevaar dreigde. Het gebouw kwam echter al snel in zicht. Het was niet erg groot maar eerder aan de kleine kant. Natuurlijk was het ook logisch als je wist dat het slechts een post was. “Ik wil in eerste instantie geen dreiging vormen, dus blijf met Marco buiten staan.” Ik knikte, “Daar ben ik het inderdaad mee eens.” Marco keek ons beide aan waarna hij zijn handen in zijn broekzakken begroef. “Als je ook maar het idee krijgt dat er iets mis is, doe me een lol… en kom me helpen.” Nora’s stem klonk nu gedempt, alsof het leek dat ze zelfs zenuwachtig was. Ik knikte, haar aankijkend met een scheve grijns. “Tuurlijk.” Mijn wijsvinger en ringvinger streelde eventjes kort haar wang waarna ik bemoedigend glimlachte. Nadat ik mijn hand vervolgens had terug getrokken, verdween het meisje in het kleine bureautje en bleef ik samen met Marco achter.
“Dus.. Wat komen we hier nu eigenlijk doen?” vroeg hij toen uiteindelijk de stilte hem teveel leek te worden. Mijn blik was naar boven gericht, genietend van het warme avondbriesje dat door mijn haren ruiste. “We komen de politie omkopen.” zei ik kortaf, leunend tegen de muur en mijn armen gekruist voor mijn borstkast. Enkele seconden verstreken waarna ik Marco’s vragende gezicht aankeek en zuchtte. Hij zat wel in de bende – of ik daar nu blij mee was of niet - en ergens had Stephen me de opdracht gegeven om hem op te leiden. Ik besloot dan ook om hem iets of wat bij de zaak te betrekken. Maar niet teveel. “Het is een plan om Gli Assassini te dwarsbomen.” Zijn ogen verbreedde waardoor ik zachtjes lachte. Ik vond zijn reactie werkelijk geniaal. Nogmaals werd bewezen dat deze jongen niets van het harde bendeleven kende. De jongen werd echter een beetje overmoedig door mijn lach, “En wat hebben zij ermee te maken?” Hij klonk nieuwsgierig. “Gaat je niet aan. Het enige dat je nu moet doen is aandacht hebben voor de omgeving en paraat staan als er iets gebeurt.” De kilheid was weer terug te vinden en de lach verdween als sneeuw voor de zon. De blik van de jongen verplaatste zich weer naar zijn voeten waarna hij zachtjes knikte. Hij wist wie de baas was als Stephen er niet was en dat moest hij ook maar onthouden. De jongen was in mijn eerste oogopslag werkelijk niet eens mijn aandacht waard. Hij was geen bendemateriaal en wilde ik er ook zo weinig mogelijk aandacht aan besteden.
Een zachte verveelde zucht verliet mijn mond toen minuten langzaam voorbij vlogen. Nora deed er best wel heel lang over, als je het mij vraagt. Ik zette me af tegen de muur om daarna weer met mijn onderlip te spelen, nadenkend en afwachtend tot ik het vertrouwde getik van hakken zou horen. Echter was het dat niet dat even later in mijn oren klonk. Het was het geluid van een schot dat werd afgevuurd. Vliegensvlug schoot mijn hand naar mijn rechtervoet om het stiletto eruit te halen, het open te klappen en daarna met Marco op mijn hielen naar binnen te lopen. Ik had niet veel aandacht voor het jonge bendelid toen ik de deur met een zwaai opensloeg waardoor deze tegen de muur knalde. Mijn oog viel op de twee politieagenten achter de balie die bij mij en Marco’s nogal spectaculaire intreding al hadden opgesprongen van schrik. Vragende blikken werden dan ook naar elkaar afgevuurd vooraleer ze in actie kwamen en meteen naar ons toe kwamen gelopen. Met een handige beweging van mijn elleboog tegen de kaak van de agent die standvastig op me afliep, wist ik hem meteen op de grond te vloeren. Ik knikte vervolgens met mijn kin richting de andere om aan Marco duidelijk te maken dat deze voor hem was. De andere man lag nog steeds op de grond maar wilde al opkrabbelen toen ik er niets beters op vond om hem een schop in zijn buik te verkopen. Een krampachtig en pijnlijk geluid verliet dan ook zijn mond en deze geluiden werden enkel maar erger toen ik nog een tweede en dan nog derde keer schopte. Deze man ging voorlopig niet meer overeind krabbelen.
Wetende dat de tijd drong en ik wel dacht dat Marco op de één of andere manier die andere iets dikkere politieagent wel in het gareel kon houden, liep ik met een hoge snelheid naar de achterruimte, waar de commissaris zich altijd wel bevond. Hoe ik dit wist? Ik was al ontelbare keren opgepakt geweest en natuurlijk bracht ik hem regelmatig eens een bezoekje als Timuto di Roma weer eens wat nodig had. Hij kende me dus zeker goed genoeg om te weten dat ik een bedreiging vormde.
Met een zwaai opende ik de deur en viel mijn blik op Nora, die al liggend met de man op haar op de grond lag. Zijn ene hand omsloot haar keel terwijl de andere haar nog een slag in het gezicht verkocht. Voor de man het goed en wel besefte wie er nu eigenlijk in de deuropening stond, stond ik naast hem. Een verontwaardigd geluidje verliet mijn mond waarna ik hem af Leonora trok door hem zijn schouders beet te nemen om hem vervolgens tegen de muur te gooien. Vliegensvlug draaide ik me om, stormde op de man af, het stiletto stevig in mijn hand geklemd om hem daarna tegen de muur aan te duwen. Mijn arm duwde ik tegen zijn keel terwijl het mes gevaarlijk dicht bij zijn gezicht kwam. “Zo zo. Wat hebben we hier?” Een zelfgenoegzame arrogante grijns sierde mijn gezicht waarna ik nog wat harder duwde op zijn keel. “Heeft je moeder je nooit manieren geleerd dat je vrouwen nooit mag slaan?” De man probeerde mijn blik te ontwijken terwijl zijn ogen de hele tijd van links naar rechts gingen. “Ik stel voor dat jij akkoord gaat met onze deal. Als je dat niet doet, dan kunnen er pijnlijke gevolgen optreden.” Mijn blik stond bloedserieus terwijl ik cynisch kort lachte. “En dan bedoel ik niet enkel voor jouw. Ook voor je dierbare familietje. Je weet wel die knappe dochter van je.” Ik beet kort op mijn onderlip om daarna naar rechts te leunen zodat zijn ogen recht in de mijne kijken. “Ik durf te wedden dat je dochter wel valt op zulke badboy types als ik. Benieuwd wat er dan met haar zal gebeuren..” Opwinding en kilheid was in mijn ogen af te lezen toen ik hem een knipoog schonk.

[ bericht aangepast op 7 dec 2013 - 10:14 ]
Rise and rise again until lambs become lions

7 dec 2013 - 14:35

Hella 5481

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Ik hielt dit niet lang meer vol, besefte ik mij toen de sterretjes overgingen in zwarte vlekken. Zo langzaamaan begonnen mijn spieren ook te weigeren en voelde ik de kracht uit mijn lijf sijpelen. Ik hoopte dan maar dat Clayton op tijd zou zijn, anders konden ze mijn lijk hier weg dragen.
Op dat moment hoor ik de deur met een klap tegen de muur slaan, ik zag Clayton tot mijn opluchting naast de man verschijnen. Het geluidje dat uit zijn mond kwam waarschuwde mij al voor de boosheid die deze situatie met zich bracht. De man liet mijn keel los zodra Clayton hem ruw van mij af trok. Ik draaide mij direct hoestend op mijn zij, waarbij ik mijn bovenlichaam met trillende armen iets van de grond duwde. Ik was nog nooit zo dankbaar geweest met de frisselucht die nu mijn longen in stroomde. Mijn hand gleed naar mijn keel die ondertussen van rood naar blauw aan het verschieten was, als de man nog iets harder had geduwd had hij vast en zeker mijn strottenhoofd verpulvert. In alle opzichten was ik nu zwak, mijn lichaam had zelfs moeite met zitten en mijn hoofd moest de bijna dood ervaring verwerken. Ondanks dat probeerde ik mij groot te houden, als ik thuis zou zijn zou ik de emotie wel verwerken, nu moest ik enkel zorgen dat ik gewoon weer op adem kwam. Mijn gezicht deed flink zeer en toen ik eraan voelde merkte het het bloed op mijn hand op. Mijn lip bloedde flink doordat mijn tanden de binnenkant van mijn mond hadden beschadigd.
“Zo zo. Wat hebben we hier?” de stem van Clayton drong door in mijn hoofd, waardoor ik opkeek. Clayton had de man tegen de muur gedwongen en hielt zijn mes dicht bij zijn gezicht. Ik schoof naar achteren om met mijn rug tegen de muur te kunnen leunen.
“Heeft je moeder je nooit manieren geleerd dat je vrouwen nooit mag slaan?” ging Clayton verder. Ik kon zien dat de man flink geschrokken was van Clayton zijn verschijning en hij deed dan ook zijn best om Clayton niet in de ogen te kijken. Ik kon hem geen ongelijk geven want Clayton was doodeng wanneer hij razend was. Versuft liet ik me iets tegen de muur hangen en sloot even kort mijn ogen om het duizelige gevoel te laten zakken. Wat dat betreft was ik ook echt geen bende materiaal, een goede klap en je kon me oprapen.
“Ik stel voor dat jij akkoord gaat met onze deal. Als je dat niet doet, dan kunnen er pijnlijke gevolgen optreden.” hoorde ik Clayton zeggen met een korte cynische lach. Ik opende mijn ogen om naar de twee te kijken, de man reageerde niet, maar aan zijn blik te zien was de man overvallen door angt.
“En dan bedoel ik niet enkel voor jouw. Ook voor je dierbare familietje. Je weet wel die knappe dochter van je.” ik zag hoe Clayton kort op zijn lip beet en de man min of meer dwong hem in de ogen te kijken. Ik rilde kort, ondanks wat die man mij net had aangedaan bedacht ik mij dat die jonge dame dat niet verdiende. Echter... ik ging Clayton zeker niet tegen spreken.
“Ik durf te wedden dat je dochter wel valt op zulke badboy types als ik. Benieuwd wat er dan met haar zal gebeuren..” ging Clayton verder, hij klonk zo kil nu en blijkbaar was dat precies wat hij wilde. Hij knipoogte naar de man waardoor hij iets ineen kromp.
"Goed... ik ga akkoord, maar laat mijn familie met rust" stotterde de man bang waarbij hij Clayton als gehypnotiseerd in de ogen keek. Clayton had zijn doel bereikt, twee doelen. Ik sloot mijn ogen kort, beschaamd. Hij had zowel mij gered van de dood en ook nog eens mijn falen opgelost en ik vreesde voor de gevolgen van mijn falen. Ik had ook geen idee dat dit zo zou lopen, normaal hoefde ik nauwelijks moeite te doen om een man te paaien, maar blijkbaar had deze man zichzelf voorbereid en besloten dat mijn deals minder voordelig waren dat mij oppakken, of zelfs te vermoorden.
Ik zuchtte, mijn ademhaling was nog snel en zwaar maar wel weer continu, het weke gevoel in mijn lijf echter vol aanwezig en de hoofdpijn tergent.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

7 dec 2013 - 15:08

Ken_ 18305

Elliot Daniel Rowlands || Gli assassini
Alessia stond op en deed haar shit en vestje weer aan.'Ik heb geen idee, misschien jou idee om wat meer geld te stelen? Ik heb het echt nodig namelijk' zei ze dan uiteindelijk en ik haalde mijn schouders op. "Oké dan, dan verdien ik ook nog een beetje bij." zei ik dan simpel en liep met haar mee het oude krot uit.'Trouwens, nog bedankt voor het verbinden' zei ze, maar ik wuifde het weg. Ik hielp niet vaak andere mensen en wil dan ook niet 'bedankt' worden. Ik vond het maar larie. Rustig liepen we door de stille achterbuurten van Rome. De rust werd bruusk verstoord door de oorverdovende muziek die wat verderop afspeelde. Een dansclub dus… Ik voelde Alessia’s blik op me branden. 'Misschien een kansje wagen? Je weet maar nooit, vaak zijn er wel mensen bij die redelijk wat geld bij zich hebben' vroeg haar stem. Vanuit mijn ooghoeken keek ik haar aan en zag dan ook de grijns op haar tere gezichtje. “Goed plan. De meeste zijn daar gewoon stomdronken dat ze je het geld gewoon willen aanbieden.” Zei ik lachend en liep met haar mee de drukbevolkte discotheek in. 'Zullen we over ongeveer een half uur weer samenkomen?' vroeg ze grijnzend. “Zorg maar voor een dikke buit in die tijd.” Zei ik grijnzend tegen haar en ging daarna dan door de dansende menigte. De sterke geur van drank en een overdosis parfum en deo drong mijn neus binnen. Om koppijn van de krijgen. Ik ging naar de bar en keek even geamuseerd. Ik grijnsde dan ook als ik een grietje zag en haar aandacht trok. Ik grijnsde naar haar en ze kwam vanzelf naar me toe lopen. Ik kon haar rap om mijn vinger winden en ze had het zelf niet door dar ik zonder pardon aan haar achterste kwam en erg subtiel het geld uit haar zakken neem. Als ze melde dat ze op me ging wachten in de toiletten om haar pleziertje te hebben ,ga ik ondertussen mijn volgende slachtoffer zoeken en daarna nog een. Ze hadden het totaal niet door. Na zo’n halfuur had ik dan toch een mooi bedrag van rond de 350 euro kunnen jatten en liep ik de discotheek uit . Alessa kwam niet snel na mij ook buiten en liep naar me toe. 'En hoeveel heb jij gevonden?'fluisterde ze in mijn oor, maar nog voordat ik kon antwoorden trok ze me mee wat verderop, waar we elkaar ten minste konden verstaan en we konden praten zonder dat iemand kon luistervinken. 'En hoeveel heb jij gevonden?' vroeg ze me. “Driehondertvijftig en een creditcard.” Zei ik met een grijnsje. 'Zullen we anders mensen gaan beroven op straat, hier is geen ene zak aan. Ik kom nog steeds geld te kort en ik wil niet dat mijn leven op mijn achttiende al stopt omdat ik door mijn eigen leider ben vermoord omdat ik volgens hem niet genoeg geld heb opgehaald'fluisterde Alessia dan weer en ik zuchtte even. “Nogsteeds te kort?”vroeg ik haar ongelovig en een spottend lachje verliet mijn lippen. Ik had waarschijnlijk al dubbel zoveel geld veriend dan haar. 'Wat wil jij nu gaan doen? Ik heb net gekozen, nu is het jou beurt om deze avond op te leuken. En ga niet zeggen dat je tegen een muurtje wil gaan zitten en alleen maar sigaretten wilt roken. Daar is echt helemaal niks aan, dat weet jij ook wel'zei ze dan met een lachje en ik dacht even na en grijnsde dan licht.”Wat dacht je van inbreken bij die rijke lui? Daar ga je wel waardevolle spullen vinden. Die snobs hebben overal wel geld zitten.” Zei ik dan met een lachje. Het maakte me niet uit of mensen me hoorden of niet. Ze waren toch allemaal angsthazen om ons te verlinken. Alessia had het gewoon nog niet door en trok me weer wat verder. Ik rukte me van haar los en keek haar fronsend aan. Ik hield er niet van om meegesleurd te worden naar plaatsen. “Waag het niet me weeral ergens naartoe te sleuren.” Zei ik dreigend tegen haar. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. “Ik weet wel wat perfecte huizen om in te breken.” Zei ik dan en liep alvast voorop. Nu mag zij lekker achter me aan lopen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

7 dec 2013 - 18:40

Donatello 5441

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Mijn aandacht ging volledig naar de angstige man die ik met volle kracht tegen de muur duwde. Mijn grip tegen zijn keel verstrakte enkel nog meer toen ik mijn zegje had gedaan en de man nu dwong om me aan te kijken. Ik hield er niet van als mensen de confrontatie niet met me wilden aangaan. Toen ik dan ook naar hem knipoogde ervoor zorgend dat de man in elkaar kromp, werd de glimlach op mijn gezicht enkel maar groter. Ik voelde me machtig, alsof ik alle touwtjes nu in handen had en het maar voor het zeggen had. Ik kon makkelijk beslissen over zijn leven. En dat van zijn familieleden. Eigenlijk was het zijn eigen schuld geweest dat ik me nu gewelddadig opstelde. Als hij nu zoals elke normale degelijke man onze deal had geaccepteerd en Nora niet had aangevallen, was het daarbij gebleven. Maar goed..
“Goed…” Na enkele seconden begon de man eindelijk weer te praten terwijl hij als gehypnotiseerd in mijn ogen bleef kijken. Ik knikte als teken van goedkeuring, “Ik ga akkoord, maar laat mijn familie met rust!” De woorden kwamen er stotterend uit. Mijn tong gleed over mijn witte tanden terwijl ik deed alsof ik diep nadacht. “Misschien..” verliet twijfelend mijn mond waarna ik mijn stiletto nu in mijn andere hand vast nam en zijn kaaklijn traceerde. “Als jij natuurlijk je mondje kan houden over ons bezoekje.” Ik keek de man doordringend aan waarna hij snel en hevig knikte. “Bovendien als ik er achter kom dat je ons hebt verraden, dan weet ik jou en je familieleden te vinden. Ik zie er naar uit om mijn armen rond die knappe dochter van je te sluiten.” De man slikte kort waarna hij weer knikte, “Oké. Het is goed. Akkoord.” Ik glimlachte, knikte om daarna de man een zacht ‘kameraadschappelijk’ klapje tegen zijn wang te geven. “Nou dan zijn er geen problemen, toch?” Mijn tanden kwamen tevoorschijn terwijl ik de man losliet en het mes wederom in mijn schoen liet zakken. Ik fatsoeneerde zijn kraag, gaf hem nog een schouderklopje waarna ik me omdraaide. Hoewel de man waarschijnlijk dacht dat het allemaal achter de rug was, voelde ik echter nog een enorme hoeveelheid woede in me opborrelen waardoor ik me weer kort omdraaide en hem nog een rake slag in zijn onderbuik gaf. “En dat was omdat je niet hoffelijk genoeg was.”
Ik draaide me vervolgens weer om, mijn blik vallend op Nora die nu met haar rug tegen de muur leunde en ons beide aankeek. Mijn ogen gleden over haar keel die ondertussen al lichtjes blauw kleurde en haar gezicht waarvan haar lip flink bloedde. Haar ademhaling was nog steeds snel en zwaar toen ik met grote stappen naar haar toeliep om haar vervolgens rechtop te helpen. Haar arm had ik rond mijn schouders gelegd waarna ik mijn andere arm sloeg rond haar middel.
“Gaat het?” vroeg ik stilletjes terwijl bezorgdheid duidelijk in mijn stem te horen was. Ik besloot om niet langer te blijven en trok het meisje mee naar de deur, om me daarna nog eens om te draaien en de man aan te kijken die nu op de grond zat. “Ik weet je te vinden als er iets misloopt.” Mijn grip verstrakte toen ik me daarna afwendde en weer naar de hal liep. Marco stond in het midden van de kamer en mijn blik gleed over de twee personen die nu op de grond lagen. Blijkbaar had deze jongen dan toch nog iets of wat potentieel in zich. “Wow.” zei Marco toen hij zijn blik liet vallen op het meisje. Ik keek hem waarschuwend aan, zeggend dat hij zijn mond moest houden en gewoon naar buiten moest lopen. Hij volgde dit bevel op en even later kwam de frisse lucht ons dan ook tegemoet. “Nora, gaat het?” vroeg ik nogmaals toen ik het bruinharige meisje tegen een muurtje had laten zitten. “Waar heb je pijn?” Ik hurkte me voor haar neer om vervolgens enkele gestrande haren achter haar oor te steken en haar wang kort aanraakte.

[ bericht aangepast op 7 dec 2013 - 18:41 ]
Rise and rise again until lambs become lions

7 dec 2013 - 19:10

Hella 5481

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Clayton ging nog even door en dreigde nog eens de man zijn familie wat aan te doen. Wat dat betreft wist Clayton heel goed hoe hij de grenzen moest afbakenen zodat mensen geen geintjes zouden uithalen. Maar goed, hij was dan ook niet voor niets de onderleider. Al moest ik zeggen dat Clayton op een andere manier mijn respect had gewonnen. In tegestelling tot Stephen was ik niet bang voor hem, al was ik mij heel goed bewust van de gevolgen als ik zijn bevelen niet goed zou opvolgen. Clayton had een eerlijkheid over zicht, ik wist dat hij mij nooit zomaar zou overlaten aan mijn lot en dat was ook hier goed merkbaar.
Nadat hij de man nog een ferme klap in zijn maag had verkocht knielde hij naast mij neer, hij hing mijn arm over zijn schouder en hielp mij overeind. Mijn benen knikte op het moment dat ik recht stond, maar al snel vond ik een reserve kracht om in iedergeval wat normaler te kunnen lopen.
“Gaat het?” vroeg hij mij stilletjes. Ik hoorde de bezorgdheid in zijn stem, iets wat ik niet had verwacht. Ik bleef gewoon een pion van de bende, dus waar zou iemand zich echte zorgen maken over mij? Het voelde eigenlijk wel fijn dat iemand zich zorgen maakte en zeker toen ik bewust werd van de hand op mijn taille.
Ik knikte wat zwakjes, ik schaamde mij immers nog steeds dat ik deze missie volledig had verprutst. "Het kon erger..." mompelde ik de pijn van mijn lip negerend. We liepen de hal in waar Marco zo te zien de twee agenten had uit geschakeld, gelukkig haaldie iemand nog wat uit deze missie. "Wow" zei Marco toen zijn ogen op mij belandde. Ik zuchtte hoorbaar, het viel reuze mee met de verwondingen, het was dat het gebrek aan zuurstof van daarnet mijn energie had weg geslurpt en de klap mij dubbel wazig had gemaakt. Ik hoorde Clayton tegen Marco zeggen dat hij zijn mond moest houden en naar buiten moest lopen. Binnen de kortste keren stonden wij ook buiten en ademde ik de frisse lucht in. Een klein zuchtje wind gaf verkoeling op mijn brandende wang.
“Nora, gaat het?” vroeg Clayton terwijl hij mij tegen een muurtje liet zakken. Ik keek Clayton aan, maar liet mijn ogen bijna direct afglijden naar de grond. "Stephen vermoord me..." zei ik beschaamd. Ik had nog niet echt nagedacht over Stephen, maar hij had me gewaarschuwd en ik wist dat hij niet zomaar zou dreigen.
“Waar heb je pijn?” vroeg Clayton terwijl hij voor mij neer hurkte. Bijna liefdevol streek hij een plukje haar achter mijn oor. Ergens voelde ook dit weer heel fijn en voelde ik lichte kriebeltjes in mijn buik -Al ben ik er van overtuigd dat het door het zuurstof gebrek was-, maar ik verdiende dit helemaal niet. Ik had het anders moeten aanpakken, ik had te makkelijk gedacht over deze missie en nu had Clayton de troep moeten opruimen.
"Het is niets... ik ben gewoon duizelig van de klap en van de wurging" breng ik zacht uit. Die stomme lip en de overige blauweplekken zouden wel weer genezen. Althans als ze de kans kregen om te genezen. Maar het vooruitzicht van Stephen zijn bezoek zou dat nog wel eens anders kunnen gaan.
"Het spijt me Clayton... ik heb het verpest." geef ik uiteindelijk toe met oprechte spijt. Ik had misschien geen geweldig emotionele band met de bende, maar ik hielt er niet van als een ander achter mijn rotzooi aan moest. Uiteindelijk was ik een secuur bendelid, alleen had ik nu echt niet goed na gedacht. Ik voelde de tranen echt wel branden, van de schrik en de teleurstelling binnen mijzelf, maar ik knipperde om ze te verdringen.
"Geef me alsjeblieft een paar minutjes dan gaat het wel weer" vraag ik aan Clayton.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

7 dec 2013 - 21:34

Amobi 15201

Raquelle Noëlle Fontani

Hij knikt snel, onder de indruk. 'Ja, helemaal beantwoord' antwoordt hij een tikkeltje verbaasd. Raquelle glimlacht even kort om zijn verbaasdheid. 'Aangenaam Raquelle. Je ontmoet niet elke dag zo iemand' glimlacht hij geïnteresseerd naar haar. Wanneer Raquelle vraagt 'Ik hoop dat ik je niet gestoord heb tijdens je 'werk'?' trekt zijn ene mondhoek iets omhoog. Hij schud zijn hoofd, waardoor Raquelle weet dat hij het niet erg vindt. 'Absoluut niet, ik heb op het moment zeer weinig te doen' antwoordt hij eerlijk. 'Jij bent een stuk interessanter, volgens mij ben je niet echt snel bang, anders knoop je niet zomaar een praatje aan met iemand hier. Heb je zin om een stukje mee te lopen?' Vraagt hij dan. Raquelle glimlacht nog een keer. Een drugsdealer vindt haar interessanter dan zijn eigen drugs of het geld. Of ze daar zo blij mee moet zijn weet ze niet, maar zij vindt het niet zo erg. Op zijn vraag of ze mee loopt zegt Raquelle dan 'Ja, is goed. Ik heb nu ook niks te doen en ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd naar jou leven.' Ze begint alvast een beetje te lopen. 'Ik vraag me trouwens af, ben jij nooit is in de problemen gekomen met die sukkels die zich de politie noemen?' vraagt ze dan aan hem. Raquelle is namelijk ook wel redelijk benieuwd naar wat hij doet op een dag zoals deze. 'Je zei dat je niet elke dag zo iemand als ik ontmoette, wat bedoelde je daarmee?' vraagt Raquelle ook geïnteresseerd.

That is a perfect copy of reality.

Index RPG Actieve Topics Zoek