[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]

That is a perfect copy of reality.

Raccoon schreef:
Elliot Daniel Rowlands || Gli assassini
Alessia stond op en deed haar shit en vestje weer aan.'Ik heb geen idee, misschien jou idee om wat meer geld te stelen? Ik heb het echt nodig namelijk' zei ze dan uiteindelijk en ik haalde mijn schouders op. "Oké dan, dan verdien ik ook nog een beetje bij." zei ik dan simpel en liep met haar mee het oude krot uit.'Trouwens, nog bedankt voor het verbinden' zei ze, maar ik wuifde het weg. Ik hielp niet vaak andere mensen en wil dan ook niet 'bedankt' worden. Ik vond het maar larie. Rustig liepen we door de stille achterbuurten van Rome. De rust werd bruusk verstoord door de oorverdovende muziek die wat verderop afspeelde. Een dansclub dus… Ik voelde Alessia’s blik op me branden. 'Misschien een kansje wagen? Je weet maar nooit, vaak zijn er wel mensen bij die redelijk wat geld bij zich hebben' vroeg haar stem. Vanuit mijn ooghoeken keek ik haar aan en zag dan ook de grijns op haar tere gezichtje. “Goed plan. De meeste zijn daar gewoon stomdronken dat ze je het geld gewoon willen aanbieden.” Zei ik lachend en liep met haar mee de drukbevolkte discotheek in. 'Zullen we over ongeveer een half uur weer samenkomen?' vroeg ze grijnzend. “Zorg maar voor een dikke buit in die tijd.” Zei ik grijnzend tegen haar en ging daarna dan door de dansende menigte. De sterke geur van drank en een overdosis parfum en deo drong mijn neus binnen. Om koppijn van de krijgen. Ik ging naar de bar en keek even geamuseerd. Ik grijnsde dan ook als ik een grietje zag en haar aandacht trok. Ik grijnsde naar haar en ze kwam vanzelf naar me toe lopen. Ik kon haar rap om mijn vinger winden en ze had het zelf niet door dar ik zonder pardon aan haar achterste kwam en erg subtiel het geld uit haar zakken neem. Als ze melde dat ze op me ging wachten in de toiletten om haar pleziertje te hebben ,ga ik ondertussen mijn volgende slachtoffer zoeken en daarna nog een. Ze hadden het totaal niet door. Na zo’n halfuur had ik dan toch een mooi bedrag van rond de 350 euro kunnen jatten en liep ik de discotheek uit . Alessa kwam niet snel na mij ook buiten en liep naar me toe. 'En hoeveel heb jij gevonden?'fluisterde ze in mijn oor, maar nog voordat ik kon antwoorden trok ze me mee wat verderop, waar we elkaar ten minste konden verstaan en we konden praten zonder dat iemand kon luistervinken. 'En hoeveel heb jij gevonden?' vroeg ze me. “Driehondertvijftig en een creditcard.” Zei ik met een grijnsje. 'Zullen we anders mensen gaan beroven op straat, hier is geen ene zak aan. Ik kom nog steeds geld te kort en ik wil niet dat mijn leven op mijn achttiende al stopt omdat ik door mijn eigen leider ben vermoord omdat ik volgens hem niet genoeg geld heb opgehaald'fluisterde Alessia dan weer en ik zuchtte even. “Nogsteeds te kort?”vroeg ik haar ongelovig en een spottend lachje verliet mijn lippen. Ik had waarschijnlijk al dubbel zoveel geld veriend dan haar. 'Wat wil jij nu gaan doen? Ik heb net gekozen, nu is het jou beurt om deze avond op te leuken. En ga niet zeggen dat je tegen een muurtje wil gaan zitten en alleen maar sigaretten wilt roken. Daar is echt helemaal niks aan, dat weet jij ook wel'zei ze dan met een lachje en ik dacht even na en grijnsde dan licht.”Wat dacht je van inbreken bij die rijke lui? Daar ga je wel waardevolle spullen vinden. Die snobs hebben overal wel geld zitten.” Zei ik dan met een lachje. Het maakte me niet uit of mensen me hoorden of niet. Ze waren toch allemaal angsthazen om ons te verlinken. Alessia had het gewoon nog niet door en trok me weer wat verder. Ik rukte me van haar los en keek haar fronsend aan. Ik hield er niet van om meegesleurd te worden naar plaatsen. “Waag het niet me weeral ergens naartoe te sleuren.” Zei ik dreigend tegen haar. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. “Ik weet wel wat perfecte huizen om in te breken.” Zei ik dan en liep alvast voorop. Nu mag zij lekker achter me aan lopen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Stephen Yeager
'Stephen wacht,' riep Marco, maar het was al te laat, het geluid van het geweer klonk door de ruimte en ik zag hoe hij achteroer op de grond viel. Ik ging voor Leonnora staan en zei dat dit een wijze les voor haar moest zijn en daarna nog dat ze hiervan geleerd moest hebben.
Ik zag hoe ze na mijn vuist op de grond lag en zo bleef liggen, ik liep bij haar vandaan en sleepte het lichaam van Marco aan de kant. Ik laat een van de andere het wel opruimen. Ik keek achterom en zag dat ze weg was, maar goed ook had totaal geen zin in haar. Ik liep met mijn handen in de zakken naar boven en nam de deur naar mijn kamer. Ik liet me op bed vallen en keek naar het plafond. Alles in mijn lichaam begon zeer te doen, ik voelde een enorme misselijkheid opkomen en schoot het toilet in. Gelukkig was het aan de andere kant van de kamer, voordat ik de wc bereikte voelde ik dat ik moest overgeven. Alles begon me te veel te worden, ik voelde een totale duizeligheid over me heen slaan en ik wist dat ik goed dronken had.
Ik veegde met mijn mouw het speekstel uit mijn mondhoek vandaan en liep toen terug en liet me weer op het bed vallen. Mijn heldere gedachtes waren niet meer zoals drie uur geleden.
Ik moest wat doen om me weer helder te krijgen, want het hele incident met Leonnora en Marco, waren zeker de dingen waar ik liever niet aam wilde denken.
Ik liet me op mijn buik rollen, schoof de kist met spuitbussen die ik altijd als reserve bewaarde onder het bed en koos een willekeurige kleur.
Zachtjes liet ik de spuitbus schudden, zodat het balletje wat erin zat begon te tikken. Ik gooide de dop eraf en drukte heef voorzichtig op de dop, waarbij een groene rookwolk in de ruimte verscheen.
De vloerbedekking werd gelijk groen.
Ik kwam overeind, liep met de kist in beide handen naar een lege kamer ver van de mijne en begon naast de rest van de tekeningen een schets te maken, daarna omringe ik het met zwart en kleurde de schets helemaal in. De alcohol begon zich een weg naar boven te wagen en ik voelde dat ik vermoeid begon te raken. Ik zakte op de grond en viel van vermoeidheid in slaap.

(ik ben opzoek naar een tekening, alleen ik kan het nog niet vinden)

Vampire + Servant = Servamp

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Haar blik stond net zo geïrriteerd als de mijne. Je kon dus zeker zeggen dat we familie waren. Uiteindelijk verlieten er een reeks worden op een harde kille toon mijn mond. Toen ik uiteindelijk was uitgepraat en mijn zusje nog steeds met dezelfde strakke, kille blik aankeek, merkte ik voor enkele seconden de gekwetste blik in haar ogen vooraleer ze zich herstelde. Mijn hart brak in duizenden stukjes toen mijn ogen haar gekwetste ogen ontmoette.
“'Wat ik hier in godsnaam doe? Is dat wat je - je afvraagt? Nou ik beantwoord die vraag wel voor je. Ik ben hier omdat er in het 'wereldje' waar ik leef geen ene fuck te doen is. Ik word daar niet geaccepteerd om dat ik 'te rebels' ben, daarom vlucht ik hierheen, omdat de meeste mensen mij wel accepteren. Zoals Angelo bijvoorbeeld.” Deze woorden verlieten al vuurspuwend haar mond. Ik had haar echt kwaad gekregen en wederom voelde ik me slecht. Ze leek in veel te veel op zichten op mij. En geloof me, dit was niet een goed iets.
Blijkbaar was haar woede nog steeds niet afgekoeld nadat ze wederom me vernietigend aankeek en haar zegje deed. Mijn ogen straalden geen enkel moment zwakte of kwetsbaarheid uit. Enkel kilheid en onverschilligheid kon ze eruit aflezen.
““Dus jij gaat beweren dat je hier enkel doodleuk stond te praten met een drugsdealer maar geen drugs wilde proberen? Ik ben niet dom, Raquelle.” Mijn wenkbrauw schoot sceptisch in de lucht. Natuurlijk wist ik dat ze in eerste instantie drugs eens wilde uitproberen. Dat had ik namelijk ook geprobeerd. Ze was hetzelfde pad aan het bewandelen en dat stoorde me enorm. Nadat ik was uitgepraat, begon Raquelle nu letterlijk te schreeuwen terwijl ze me daarna een schouderduw gaf, die natuurlijk niet zo makkelijk was aangezien ze veel kleiner was. Als ik niet het plan had gehad om haar weg te jagen had ik daar hartelijk om gelachen maar nu moest ik me dus inhouden.
“… Je hebt me jaren geleden verlaten voor een bende.” Auwtsch. Dat laatste deed echt wel pijn maar ze had gelijk. Ik had de makkelijkste weg gekozen, de weg waarmee ik vluchtte van alle pijn die ik hen aandeed en de schaamte. Maar ik had haar nooit willen achterlaten. Raquelle deed verdomme alsof het de makkelijkste keuze in mijn gehele leven was geweest. Als ik nu opnieuw de keuze mocht maken, zou ik voor haar kiezen. Ik had het gevoel dat ze me namelijk nodig had. Zij was het buitenbeentje geworden van de familie, het gevoel dat ik jaren geleden ook ervaren. Ik schudde echter het slechte gevoel van me af en liet allesbehalve emotie tonen, “En jij hebt het recht niet om mij te wijzen op bepaalde daden en keuzes. Je kent me niet, Raquel en zal je ook nooit doen.” verliet uiteindelijk ook al bijna schreeuwend mijn mond. Ik wist hoe hard ik haar nu met al dit kwetste. Maar ik kon niet anders. Het contact was verbroken en moest ook zo blijven. Hoe graag ik ook weer met haar wilde praten en haar in mijn armen sluiten.
Ten slotte werd ik me weer bewust van Angelo en na haar harde woorden van dat ik een klootzak was geworden, die ik wijselijk negeerde, draaide ik me naar hem om met de woorden of hij nu wel een afspraak zou zien zitten. Natuurlijk kon Raquelle deze kans niet laten glippen om wederom een opmerking te maken waarop ik natuurlijk weer antwoordde. “Familie? Ik heb geen familie buiten de bende.” verliet nogal bot maar stil mijn mond. Dit was waarschijnlijk de druppel die de emmer bij Raquelle zou doen overlopen. En geloof me, dit was totaal geen prettig gevoel voor me. Ik verroerde me niet, keek mijn zusje niet eens aan toen ze weg liep en een andere straat in liep.
“Dus wat zal het zijn? Ik beloof je dat er ook iets voor jou inzit. We kunnen zo’n man als jou wel gebruiken bij Timuto di Roma.” Verliet uiteindelijk na enkele minuten mijn mond waarna ik de man voor me aankeek. Ik hoopte dat hij zo’n kans als dit liet voorbijschieten. “Weet je wat? Denk er een nachtje over na. Geef me een belletje als je van gedachten verandert.” Ik grabbelde snel in mijn broekzak, op zoek naar een soort van visitekaartje met mijn nummer op waarna ik het hem toestopte. Ik moest nu snel naar Nora toe. Ik had gezegd dat ik er snel zou aankomen en ondertussen was ik al een uur te laat. “En geef of verkoop geen drugs aan mijn zusje.” voegde ik er daarna traag waarschuwend aan toe met een dreigende ondertoon om hem daarna op zijn schouder te slaan en al snel wegliep naar het hotel.

Daar aangekomen, en totaal buiten adem, stapte ik de hal binnen om daarna het levenloze lichaam van Marco aan de kant te treffen. Het bloed was ondertussen door zijn t-shirt gedrongen en begon langzaamaan op te drogen. “Shit.” verliet al vloekend mijn mond waarna ik hevig mijn hand door mijn bruine haar haalden. Godverdomme, Stephen. Voor ik het goed en wel besefte, liep ik de deur uit met een hoge snelheid richting het appartement van Nora. Ze moest daar zijn. Het kon niet anders. Tenzij Stephen haar iets had aangedaan..
Na een tiental minuutjes stond ik hijgend voor haar deur terwijl ik verwoed enkele keren op de deur klopte. “Nora? Doe open. Nora? Ik meen het, doe die deur open. Nora? Als je hem nu niet opent, breek ik hem in. Nora? Doe open.” verliet snel mijn mond terwijl ik ongeduldig voor de deur stond. Mijn ogen schoten de hele tijd van links naar rechts en het gesprek van daarnet met Raquelle knaagde nog steeds aan me. Slechter kon ik me op dat moment niet voelen.

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 22:08 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

Juist toen ik de pijl naar boeken liet glijden hoorde ik een luid gebonk op mijn voordeur. Mijn hart zat in mijn keel en mijn hand lag al op een verborgen wapen. Ik luisterde en probeerde een plan te verzinen. Wat als Stephen het was, ik kon hem dan niet buiten laten staan maar ik stond ook niet echt te wachten op zijn bezoek. Eigenlijk had ik helemaal geen zin in bezoek, van niemand! Maar dat was de vloek van een bendelid zijn, ze konden elk moment voor je deur staan en je had te gehoorzamen.
Ik stond langzaam op terwijl ik de stem probeerde te indentificeren, toen ik dichter bij de de deur kwam herkende ik de stem van Clayton.
“Nora? Doe open. Nora? Ik meen het, doe die deur open. Nora? Als je hem nu niet opent, breek ik hem in. Nora? Doe open.” was hij boos? Ik kon de tonen niet goed van elkaar scheiden.
Maar hij had het recht niet boos te zijn! Aan de andere kant hij had alle recht gezien meneer de onderleider was. Ik probeerde te bedenken wat ik verkeerd had gedaan, maar na een paar minuten leek het me toch een beter idee om toch eerst de deur open te maken. Helaas voor mij stond ik in mijn badjas, die niet bepaald veel bedekte. Verdorie dat kon er ook nog wel bij!
Ik haalde de deur van het slot en opende de deur, hem enigsinds koud aan te kijken. "Clayton... waarvoor alle ophef?" vroeg ik hem kalm en beheerst. Ik had mijn masker weer opgezet, de emotie zat nog in mn lijf maar dat hoefde hij niet te zien. Nee dan zou ik het gevaar lopen hem ook te vertellen hoe ik mij voelde, in de steek gelaten. Al had hij geen enkele verplichting jegens mij.
Ik stapte opzij zodat Clayton binnen kon komen, ik had ergens het gevoel dat hij daar niet stond omdat hij enkel even hallo komt zeggen. Ik vroeg me eigenlijk af waarom hij hier was, misschien voor een nieuwe klus? oh god, laat het geen nieuwe klus zijn...
"Vergeef me mijn verschijning... ik had geen bezoek meer verwacht en mijn dag was lang zoals je misschien wel weet" zeg ik kalmpjes. Ik draai mij om, "Het gebruikelijke neem ik aan?" vraag ik hem.

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 22:13 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Het duurde naar mijn zin veel te lang vooraleer Nora eindelijk de deur opende. Ik stond al klaar om hem net in te beuken toen ik hoorde hoe er aan het slot werd gefrummeld en de deur openging. Haar koude blik ontmoette mijn ongeduldige en iets of wat geïrriteerde blik maar deze veranderde al snel in bezorgdheid toen ik haar verwondingen zag. Het feit dat ze in een badjas stond, die niet veel bedekte, maakte me dan ook niets uit. Haar verwondingen waren nu het ergste en eisten al mijn aandacht op. Haar kaak was bijna zo blauw dat het wel zwart leek, haar lip was volledig kapot en op haar hals sierde nog steeds de rood-blauwe greep van de agent. Hoe zij eruit zag, was niets in vergelijking met het sneetje in mijn onderlip en de gehavende kaak die ik had opgelopen met het bendegevecht eerder deze dag. Het kon niet dat dit enkel was te wijten aan de rake klappen die de commissaris eerder aan haar had gegeven. Nee, Stephen was hier ook de dader van. Net zoals de dood van Marco.
“Godverdomme Stephen.” verliet vloekend mijn mond waarna ik binnenstapte, haar koude blik negerend en wederom gefrustreerd een hand door mijn haar haalde. Deze dag en avond konden zeker niet beter. “Clayton.. waarvoor alle ophef?” Mijn verwarde blik ontmoette weer haar gehavende gezicht waarna ik een stap richting haar zette. “Heeft Stephen dit gedaan?” vroeg ik dwingend terwijl de bezorgdheid duidelijk in mijn stem te onderscheiden was. “Verdomme. Ik had er eerder moeten zijn. Verdomme. Verdomme. Ik had met Stephen moeten praten.” Ik draaide me van haar weg om over mijn gezicht te wrijven en daarna haar weer aan te kijken. Ik voelde me enorm schuldig. Maar Raquelle.. Ze had me ook nodig gehad. Ja, maar Nora had je ook nodig. “Godverdomme Clayton!” Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.
“Vergeef me mijn verschijning.. ik had geen bezoek meer verwacht en mijn dag was lang zoals je misschien wel weet.” Haar stem klonk kalm. Veel te kalm als je het mij vraagt. Het kon niet anders dan dat er een wervelwind van angst nu door haar heen laaide. Het maakte me niets uit hoe ze hier nu voor me stond. Ze leek allesbehalve breekbaar, haar gezicht was niet af te lezen en haar emoties verborg ze enorm goed. “Het gebruikelijke neem ik aan?” Haar stem haalde me uit mijn gedachten waarna ik mijn hoofd schudde. “Nee. Ik haal het wel. Ga zitten alsjeblieft.” beval ik haar maar toch op een zachte manier. De bezorgdheid was wederom in mijn stem te vinden. Ik liep snel naar de keuken, nam een fles met rode wijn en twee glazen om me daarna op mijn gebruikelijke plek naast haar te laten vallen. “En nu ga je me vertellen wat er precies is gebeurd.” Mijn linkerarm leunde op de achterleuning terwijl ik me helemaal naar haar toedraaide en haar bezorgd aankeek. “Moet het trouwens niet verzorgd worden?”

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 22:07 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

Ik was werkelijk verbaast dat Clayton zijn gezicht in minder dan een seconde veranderde. Deze blik kende ik nauwelijks en ik wist dan ook niet goed wat ik hier van moest vinden. Ik vertrouwde het niet, maar dat was dan ook niet verwondelijk gezien dat vandaag nu niet bepaald mijn geluksdag was. “Godverdomme Stephen.” verliet zijn mond op een toon waardoor ik een mini stapje achteruit deed.
Hij mocht dan wel Stephen zeggen, maar op dit moment kon ik geen boze grote mannen in mijn buurt hebben zonder dat mijn knieen weigeren. Hij haalde gefrustreerd een hand door zijn haren.
Ik vroeg hem kalm waar al deze ophef voor nodig had. Ik kon geen betere houding verzinnen dan mijn koude, ongeinteresseerde houding die ik nu vol hielt. Ik wist echt niet wat ik met Clayton aan moest, was hij bezorgd? Ik wist het niet goed en ik hoopte dat het mijn masker niet zou breken.
“Heeft Stephen dit gedaan?” vroeg hij mij op dwingende toon.
Ik slikte, blijkbaar lukte het hem wel om mijn masker te breken en dat beviel me niet. Ik knikte stroefjes, "Het is niets... Marco heeft het minder makkelijk" ik kon het niet laten een synische ondertoon in mijn bericht toe te voegen om iets van mijn waardigheid intakt te laten. Daar stond ik dan, knikkende knieen, een blauw gezicht, in mn badjas, voor de onderleider van de bende die zo anders hier voor mij stond waardoor ik geen enkele clue heb wat ik moet doen.
“Verdomme. Ik had er eerder moeten zijn. Verdomme. Verdomme. Ik had met Stephen moeten praten.” ik kon stress in zijn stem horen, wat hij zei was oprecht. Maar waarom?! Hij had geen schuld aan de dingen die Stephen deed, na natuurlijk voelde ik mij in de steek gelaten, maar hij had geen verplichtingen jegens mij. Ik was trouwens ook helemaal niet belangrijk genoeg om je zorgen over te maken, ja ik was redelijk slim en regelde een hoop... maar met een beetje moeite en interesse zou een ander mij zo over kunnen nemen. Althans zo zag ik het.
Hij draaide zich van mij weg en veeegde met zijn hand over zijn gezicht, “Godverdomme Clayton!”. Werkelijk ik snapte er niets van, hij was boos opzichzelf. Het was bijna alsof hij zich schuldig voelde. En ik stond hier maar versteend te zijn, uiteindelijk werp ik maar een opmerking over mijn kleding er in om iets van lucht te krijgen in deze moeilijke situatie.
Toen ik vroeg of hij het zelfde als altijd wilde zei hij: “Nee. Ik haal het wel. Ga zitten alsjeblieft.”. Het was een bevel, anders dan andere bevelen die hij me voorheen had gegeven. Hij liep langs mij de keuken in, ik had met verwarde ogen hem gevolgd om uiteindelijk ongemakkelijk op de bank te gaan zitten. Hij kwam al snel terug met een fles wijn en twee glazen, om zich vervolgens naast me neer te ploffen. Ik was helemaal van mijn apropos waardoor ik nauwelijks vrijwillig woorden over mijn lippen kreeg.
“En nu ga je me vertellen wat er precies is gebeurd.” zei hij terwijl hij zich naar mij toe draaide. Hij was echt bezorgd, besloot ik. “Moet het trouwens niet verzorgd worden?” vroeg hij doelend op mijn verwondingen.
Ik schudde mijn hoofd, "Nee... het zijn enkel blauweplekken, die genezen wel" zeg ik zacht iets terug getrokken. Ik viel even stil, ik wilde helemaal niet weer beginnen over vandaag. Ik had mn portie emotie wel weer gehad en ik had geen zin om een nieuw blik open te trekken. Maar tegelijkertijd wist ik dat Clayton geen genoeg zou nemen met mijn stilte. "Stephen was dronken... hij wilde dat ik Marco zou dood schieten en ik heb geweigert...." begin ik dan eindelijk. Ik kauwde even op de binnenkant van mijn wang, "Als lesje heeft hij me een toch niet milde klap in mijn gezicht verkocht met de boodschap dat hij mij nog niet kwijt wilde" sloot ik af. Ik had hem alles verteld zonder veel woorden te gebruiken, ik had hem niet aangekeken en vermeed zijn blik nog steeds. Tot mijn oog op de laptop viel, mijn hart stond even stil. Ik kwam overeind en sloot hem snel, terwijl ik moeizaam slikte, het kon niet anders dan dat hij het had gezien.
Heel erg langzaam liet ik mij terug op de bank zakken, oh boy.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Alessia Caprice Romano

'Driehondertvijftig en een creditcard' zegt Elliot met een lichte grijns als we op een veilige plek staan. Elliot zucht even als ik mijn verhaal begin te houden over dat ik nog niet dood wil, nog te weinig geld heb en allemaal van dat soort gezeik. 'Nogsteeds te kort?' vroeg hij mij ongelovig en een spottend lachje verliet zijn lippen. Ik kijk hem met een frons aan. Zo raar was het toch ook niet dat ik nog steeds te weinig geld heb? Ik heb gewoon mijn dag niet vandaag, gebeurd iedereen wel is. Elliot heeft sowieso al veer meer geld dan ik gestolen, maar hij heeft dan ook meer ervaring als ik. Als ik vraag 'Wat wil jij nu gaan doen? Ik heb net gekozen, nu is het jou beurt om deze avond op te leuken. En ga niet zeggen dat je tegen een muurtje wil gaan zitten en alleen maar sigaretten wilt roken. Daar is echt helemaal niks aan, dat weet jij ook wel' denkt Elliot even na en grijnst dan licht. 'Wat dacht je van inbreken bij die rijke lui? Daar ga je wel waardevolle spullen vinden. Die snobs hebben overal wel geld zitten.' zei Elliot dan met een lachje.
Ik dacht even na, maar besloot uiteindelijk dat het toch wel een goed idee was en stemde in. Het maakte hem duidelijk niets uit of mensen ons hoorden of niet. Elliot rukte zich van mij los en keek me fronsend aan. Ik keek hem met dezelfde blik terug aan. Ik grijnsde even. Ik wist dat hij het haatte als hij meegetrokken wordt, daarom deed ik het juist. 'Waag het niet me weeral ergens naartoe te sleuren' zei hij dreigend tegen mij. Ik rol even met mijn ogen. 'Probeer je intimiderend over te komen Rowlands? Je weet toch dat dat niet meer werkt bij mij? Je moet het proberen bij die newbies, mensen zoals Amelia en Max. Die zitten dan wel in deze bende. Ik snap echt niet hoe Giovanni hun ooit heeft kunnen aannemen.' Ik kotste bijna de naam Amelia uit. Ik mag dat kind echt niet. Elliot volgens mij ook niet. Ze kan helemaal niks, ze loopt alleen maar te zeiken en wilt altijd de leiding nemen. Terwijl zij hier degene is die het groentje is en nog heel veel moet leren. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. 'Ik weet wel wat perfecte huizen om in te breken' zegt hij dan en hij gaat alvast voorop lopen. Ik kijk hem even na en ren hem dan achterna. 'Welke huizen dan?' vraag ik lichtelijk nieuwschierig.

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Toen ik vroeg op een dwingende maar bezorgde toon of Stephen dit had gedaan, slikte ze om daarna stroefjes te knikken. “Het is niets… Marco heef het minder makkelijk.” De cynische ondertoon was duidelijk in haar stem te onderscheiden. “Het is niet niets, Nora.” Ik keek het meisje medelevend aan. Tuurlijk had Stephen dit gedaan. Het kon dan ook niets anders zijn dan dat hij zijn handjes niet thuis had kunnen houden. Bovendien had hij dan ook nog eens Marco vermoord. Die jongen had eindelijk op het politiebureel bewezen dat hij toch iets of wat de naam ‘bendelid’ waard was.
Leonora stond met knikkende knieën naar mij te kijken waardoor het schuldgevoel enkel maar groter werd. Ik draaide me dan ook van haar weg, om daarna met mijn hand over mijn gezicht te vegen en een hele reeks woorden nogal stressig en geïrriteerd over mijn lippen rolden. Tuurlijk was ik kwaad op mezelf. Ik had dit kunnen voorkomen. Ik had ervoor kunnen zorgen dat Marco niet dood was en dat Nora niet zo hardhandig was aangepakt. Haar luchtige opmerking over haar kleding, zorgde er echter voor dat ik weer naar haar keek om vervolgens in de keuken te verdwijnen en terug te komen met een rode fles wijn en twee glazen. Ik voelde me schuldig en enorm bezorgd tegenover haar. Als ik op tijd was geweest dan had ze nu niet zoveel pijn gehad.. Bovendien wilde ik niet dat ze in deze toestand de avond alleen doorbracht en wilde ik haar helpen waar ook mogelijk was. Ik stak het voornamelijk op mijn schuldgevoel waarom ik het deed maar ergens besefte ik dat ik het niet bij elk bendelid zomaar zou doen. Ik had het eerlijk gezegd nog nooit voor een ander gedaan. Ik liet Stephen altijd zijn gangetje gaan. Mij had hij dan ook nog nooit geslagen, niet dat hij het dan zou durven.
Met de fles wijn in mijn ene hand en de twee glazen in mijn andere hand, liep ik de woonkamer weer in om daar Leonora nogal ongemakkelijk op de bank aan te treffen. Haar blik stond verward en verbaasd waardoor het de gehele tijd tussen ons stil was. Ik had me ondertussen al naast haar neergeploft met de woorden dat ze me moest vertellen wat er gebeurd was en of het niet moest verzorgd worden terwijl ik de fles opende en in schonk voor ons beide. “Nee… het zijn enkel blauwe plekken, die genezen wel.” Een wenkbrauw schoot omhoog toen deze woorden nogal teruggetrokken en zacht haar mond verlieten. “Vergeet het, Nora. Er moet zo je weet wel van die zalf op. Zo voor de blauw plekken.” zei ik nogal onhandig, niet wetend welke zalf het nu precies was en hoe ze noemde. Wel wist ik hoe ze eruit zag. “Ik neem aan dat je verzorgspullen in de badkamer liggen?” Nog voor ze kon antwoorden, liep ik al naar haar badkamer waar ik het kasje opentrok en door de zalfjes, medicijnen, make-up en andere dingen heen ging.
“Jezus, je ziet dat je een vrouw bent aan de hoeveelheid troep die je hierin hebt gestouwd.” riep ik, in de hoop de dingen een beetje luchtiger te maken en om een glimlach op haar gezicht te toveren. Toen ik uiteindelijk de juiste zalf had gevonden. Ja, ik herkende het aan het uiterlijk, liep ik terug naar het meisje terwijl ik al zwaaiend met het zalfje de kamer betrad. “Zo, wat hebben we hier.” Een kleine medelevende glimlach sierde mijn gezicht waarna ik me weer liet ploffen naast Leonora en haar beval om naar me toe te zitten zodat ik wat zalf op haar kaak kon smeren.
“Stephen was dronken.. hij wilde dat ik Marco zou doodschieten en ik heb geweigerd. Als lesje heeft hij me een toch niet milde klap in mijn gezicht verkocht met de boodschap dat hij me nog niet kwijt wilde.” Begon ze uiteindelijk te vertellen nadat ik haar zachtjes bij haar kin had vastgenomen om zo haar gehavende kaak naar me te draaien. Ik knikte terwijl ik wat zalf op mijn hand nam om vervolgens heel zachtjes over haar wang te wrijven.
“Zo.” zei ik toen ik eenmaal klaar was en de resterende zalf aan mijn zwarte broek veegde. “Tuurlijk was Stephen dronken.” Ik keek het meisje geïrriteerd aan, maar deze irritatie was volledig naar Stephen gericht. “In ieder geval, het gaat erom dat je nu veilig bent.” Ik schonk Leonora een geruststellende glimlach om daarna het zalfje naast de twee glazen met een boogje op het tafeltje te gooien.
Toen ze echter opeens overeind kwam, waardoor ik haar bewegingen met mijn ogen volgde en mijn blik viel op het open tabblad op haar laptop, verscheen de oprechte glimlach als sneeuw voor de zon. “Wat is dàt?” Irritatie droop af mijn stem waarna ik naar voren leunde en de laptop weer openklapte. “Boek je vlucht nu.” las ik hardop veroorzakend dat mijn rechterwenkbrauw wederom de lucht in schoot. “Is dit wat ik denk dat het is?” Ik keek het meisje aan, “Godverdomme Nora. Je weet toch zelf wel dat dit niets uithaalt! Wanneer wilde je het me vertellen? Als je al lang ergens op het strand lag, zeker?” Oké, natuurlijk kon ik haar begrijpen. Maar vluchten naar het buitenland zou écht niets uithalen. Stephen zou haar al lang hebben gevonden vooraleer ze zelfs met het vliegtuig was geland.

[ bericht aangepast op 13 dec 2013 - 9:06 ]

Rise and rise again until lambs become lions

[Marlon went Barker. :')]

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

“Het is niet niets, Nora.” zei Clayton, zijn gezicht bevatte medeleven. Natuurlijk voelde ik mijzelf nu niet echt bepaald goed, maar ik wist dat het allemaal veel slechter had kunnen aflopen. Ik probeerde mij dan ook groot te houden, maar Clayton haalde dit compleet onderuit. Ik was gewend alles zelf te moeten verwerken, het te vergeten en er niet over te klagen.
Clayton had zich omgedraaid, ik kon deze situatie niet plaatsen. Er volgde een paar zwaar geirriteerde uit gesproken woorden van Clayton zijn kant, het voelde niet alsof hij het naar mij had bedoeld, maar toch werd ik er onzeker en ongemakkelijk van. Deze man leek zich serieus druk te maken om mij... om mij?! Ik maakte een luchtige opmerking over mijn kleding en bood hem wat te drinken aan. Maar inplaats daarvan werd mij bevolen op de bank te gaan zitten en kwam Clayton al snel terug met twee glazen en een fles wijn.
Hij plofte naast mij neer en zei mij te vertellen wat er was gebeurd, nadat hij een opmerking over het verzorgen van de blauwe plekken had gemaakt. Ik zei hem dat het enkel blauwe plekken was, dat het wel over zou gaan. Blauwe plekken moesten gewoon rustig genezen naar mijn idee, ik zou er niet moeilijk over doen. Als het nu een diepe snijwond was oke...
Clayton had zijn wenkbrauw bijna afkeurend opgetrokken, “Vergeet het, Nora. Er moet zo je weet wel van die zalf op. Zo voor de blauw plekken.” bracht Clayton onhandig uit. Ik wist wel wat hij bedoelde maar ik wist niet of ik zoiets wel in huis zou hebben. “Ik neem aan dat je verzorgspullen in de badkamer liggen?”. Voor ik op kon staan of ook maar kon antwoorden was meneer al mijn badkamer in gerend.
Ik schudde mijn hoofd stilletjes, ik vond de woorden gewoon niet. Wat wilde hij? vroeg ik mij af. Wat was zijn doel, waarom was hij zo bezorgd. Ergens was het wel fijn om nu iemand om mij heen te hebben, anderzijds bleef hij de onderleider en moest ik uitkijken wat ik zei of deed.
“Jezus, je ziet dat je een vrouw bent aan de hoeveelheid troep die je hierin hebt gestouwd.” hoorde ik uit de badkamer komen.
Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht, "Single vrouw met een badkamer... had je iets anders verwacht?" riep ik terug. Clayton was een vriend, geen vijand. Waarom was ik dan zo vijandig en wantrouwend?
Clayton kwam al zwaaiend met het kleine doosje met de betreffende zalf de kamer in gelopen, “Zo, wat hebben we hier.” bromde hij. Hij zei me zo te gaan zitten dat hij me kon helpen. Iets wat ongemakkelijk draaide ik mij naar hem toe en begon hem te vertellen hoe ik aan die plekken was gekomen, wat er was gebeurd die avond. Heel moedig wist ik de opborrelende tranen te bedwingen. Maar ondertussen maalde mijn hersenen verder tot plots ik wist waarom ik mij zo voelde zoals ik mij nu voelde. Waarom ik mij totaal niet op mijn gemakt voelde en waarom ik Clayton dolgraag wilde weg duwen. Gevaarlijk was het, gevaarlijk pijnlijk. Ik begon wat te voelen voor hem. Zijn warme vingers gleden over mijn gezicht en gaven een vertrouwd en beschermd gevoel.
Maar ik kon niets voor hem voelen, hij stond boven mij en dit was enkel gedoemd tot een pijnlijk einde. Ik bond me niet aan mensen, dat kon niet en dat mocht niet.
"Zo" bromde Clayton toen hij klaar was en zijn hand afveegde aan zijn broek. Hij keek mij aan “Tuurlijk was Stephen dronken.” Ik kon de irritatie zien in zijn ogen, maar dat was niet omdat ik hem irriteerde. Hij was het niet eens met de straf die Stephen mij had aangedaan. Ik had eigenlijk nooit eerder gemerkt dat hij het niet eens was met een vonnis van onze leider. Meestal bemoeide hij zich er niet mee, daarnaast had ik nog nooit gehoord dat hij een van ons opzocht wanneer er dergelijke situaties voor deed.
“In ieder geval, het gaat erom dat je nu veilig bent.” zei hij met een oprechte glimlach. Mijn ogen volgde het potje creme dat hij op de tafel gooide en merkte toen zijn nog steeds openstaande laptop op. Ik kwam te snel overeind en ik voelde zijn ogen branden in mijn rug. Ik sloot de laptop, wetend dat wat ik wilde verbergen allang niet meer verborgen was. Tergent langzaam en met een gigantische knoop in mijn maag liet ik mij terug in de bank zakken. Ik keek hem niet aan, maar bereidde mij voor op wat zou komen.
“Wat is dàt?” ik hoorde de irritatie, maar voor ik kon reageren had hij mijn laptop alweer geopend. “Boek je vlucht nu.” las hij hardop voor, waardoor ik onbewust ineen kroop. Zijn wenbrauw was omhoog geschoten zodra hij het las.
Hij keek me aan, , “Godverdomme Nora. Je weet toch zelf wel dat dit niets uithaalt! Wanneer wilde je het me vertellen? Als je al lang ergens op het strand lag, zeker?” hij was boos... fijn, vandaag was een pestzooi die steeds groter werd. Het ergste van alles was dat ik tegen Clayton niet kon liegen. Hij kon precies zien wanneer ik loog en daarmee maakte ik de situatie dalijk nog erger.
Ik liet mijn ogen afgleiden naar de grond en slikte om de juiste woorden te vinden. Als hij Stephen dit zou vertellen zou ik het niet overleven dat was zeker. Ik wist niet of ik Clayton genoeg vertrouwde om te geloven dat hij dat nooit zou doen. Ik was bang nu... heel bang.
“Eigenlijk... wilde ik gewoon verdwijnen“ kraakte ik vol van emoties. Voor nu wist ik mij nog groot te houden, maar dat zou niet lang meer duren voelde ik. Had ik nu echt mijn enige vriend tegen mij in het harnas en vergooide ik serieus al mijn moeite niet gedood te worden. “Geloof me... er zijn genoeg manieren om weg te komen uit dit land zonder dat Stephen weet waar ik ben... mijn enige blokkade was dat ik het vliegveld waarschijnlijk niet in zou komen zonder dat Stephen het weet “ zuchtte ik. “Ik wilde weg... ik wil een leven kunnen opbouwen... een gezin starten als het geluk het toe zou laten... ik wilde gewoon mij zelf kunnen zijn en ik had tot een halfuur geleden besloten dat zelfs de kans op mislukken het proberen waart zou zijn“ ik voelde de tranen die niet bedwongen kunnen worden mijn ooghoeken verlaten. Ik snikte niet, het was emotie die rechtstreeks mijn hart uit liep. “Maar wees gerust... ik heb de ticket niet gekocht... en ik vrees dat de ijdele hoop ooit te ontsnappen uit deze ellende tijdverspilling was. Ik ben een gevangene geworden van de personage die ik elke dag speel`. “ een zachte bittere ondertoon maakte mijn woorden veel krachtiger dan ik wilde. “Vriendschap met blind vertrouwen, liefde en familie, rustige nachten en rust in het algemeen, het is niet voor mij weg gelegd. Maar met deze situaties en dit leven haal ik de veertig niet eens“. Ik slikte en stond op om een minutje naar de muur te staren, leeg en gedachteloos tot ik mij naar Clayton draaide. “Dus wat nu Clayton...?“ vroeg ik zacht. Naar mijn idee vroeg ik naar mijn doodsvonnis en eigenlijk kon het mij niets meer schelen.

[ bericht aangepast op 13 dec 2013 - 14:28 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
“Single vrouw met een badkamer… had je anders verwacht?” Aan de manier hoe ze het zei, wist ik dat er een kleine glimlach zich op haar gezicht had genesteld. Mijn opzet was dus geslaagd. Ik glimlachte dan ook terwijl ik zachtjes mijn hoofd schudde op zoek naar het doosje met de betreffende zalf in.
Met het doosje in mijn hand liep ik weer naar de woonkamer waarna ik haar blauwe kaak zachtjes begon in te smeren. Mijn vingers gleden behendig maar op een zachte manier over haar wang, bang om haar pijn te doen toen ze langzaam begon te vertellen over de situatie met Stephen die zich eerder voordeed. Terwijl ik naar Nora luisterde en het zalfje zachtjes over haar wang wreef, bestudeerde ik haar gezicht. Ze was werkelijk prachtig. Oké, natuurlijk had ik dat al wel eerder opgemerkt zoals elke normale gezonde man zou opmerken; Maar nu ik zo dichtbij was en haar aanraakte, was ze op een andere manier mooi. Dit gevoel of eigenlijk deze bewondering had ik nog nooit voor een vrouw ervaren. Mijn ogen schoten naar haar donkerbruine haren die al dansend langs haar bruinige gezicht vielen. Haar heldere blauwen ogen konden er bijna letterlijk voor zorgen dat ik bijna in ze verdronk en ik moest de neiging onderdrukken om mijn lippen niet op de hare te drukken. Verdomme Clayton. Wat is er mis met je? Wordt wakker en leef niet in je fantasiewereldje. Dit is de realiteit.
Na enkele minuten wist ik mezelf te herpakken en bromde dat ik klaar was om haar daarna geïrriteerd aan te kijken. De irritatie was maar naar één persoon gericht: Stephen. Ook al was hij mijn leider en had ik respect voor hem, keurde ik zijn actie helemaal niet goed. Het was zelfs onterecht. Wel meestal waren zijn daden onterecht maar eerder had ik het nooit de moeite genomen om er aandacht te besteden of om hem tegen te houden. Maar deze situatie maakte het anders. Vervolgens gooide ik het doosje op het kleine tafeltje om daarna glimlachend te zeggen dat ze nu veilig was. Ik was oprecht. Ik wilde werkelijk dat ze veilig was en ik zou er dan ook alles aandoen dat dit gebeurde. Net zoals bij Raquel. Zelfs als ik hen pijn moest doen..
Maar de irritatie kwam al snel terug opduikelen maar deze was in de plaats van Stephen naar Leonora gericht. Mijn blik viel op het scherm van de laptop die ik net had opengeklapt om daarna hardop de zinnen te lezen.
Nadat ik eindelijk met mijn kleine geïrriteerde tirade gedaan was, liet ik me voorover vallen nadat ik de laptop met een harde klap weer had dicht gesmeten. Ik keek het meisje aan, merkte op dat ze lichtjes ineen was gekropen en naar de grond keek waardoor onmiddellijk mijn blik verzachtte. Dit was allesbehalve wat ik wilde. Ik wilde haar geen angst of pijn aandoen. Het bleef dan ook enkele minuten volledig stil terwijl ik afwachtte tot zij zou beginnen met praten. Het was nu haar beurt.
“Eigenlijk… wilde ik gewoon verdwijnen.” Haar stem zorgde ervoor dat ik weer opkeek en haar aankeek. Het leek erop dat ze haar masker van daarnet niet langer kon aanhouden en de emoties vlogen in het rond. “Geloof me… er zijn genoeg manieren om weg te komen uit dit land zonder dat Stephen weet waar ik ben… mijn enige blokkade was dat ik het vliegveld waarschijnlijk niet in zou komen zonder dat Stephen het weet.” zei ze waarna een zucht rolde over haar lippen. Bijna had ik gezegd dat dat inderdaad geen mogelijkheid was en dat het het domste idee ooit was toen ze verder begon te praten. Deze woorden zorgden er echter voor dat elk greintje irritatie of boosheid omdat ze ons, of beter gezegd mij zonder problemen zou hebben verlaten, wegebde. “Ik wilde weg… ik wil een leven kunnen opbouwen… een gezin starten als het geluk het toe zou laten… ik wilde gewoon mijzelf kunnen zijn en ik had tot een halfuur geleden besloten dat zelfs de kans op mislukken het proberen waard zou zijn.”
Ik keek haar geluidloos aan en verroerde uiteindelijk ook niet meer toen de tranen langzaam uit haar ooghoeken een weg naar beneden zochten. Het gebroken hart dat ik eerder had ervaren toen ik Raquelle wegjoeg, werd nogmaals in stukjes gespleten. Ze snikte zelfs niet, de tranen rolden gewoon geluidloos over haar gehavende kaak. “Maar wees gerust… ik heb het ticket niet gekocht… en ik vrees dat de ijdele hoop ooit te ontsnappen uit deze ellende tijdverspilling was. Ik ben een gevangene geworden van de personage die ik elke dag speel.” Ik slikte eventjes, niet wetende wat te zeggen toen ze daarna tot mijn opluchting verder begon te praten. “Vriendschap met blind vertrouwen, liefde en familie, rustige nachten en rust in het algemeen, het is niet voor mij weg gelegd. Maar met deze situaties en dit leven haal ik de veertig niet eens.” Mijn blik was ondertussen afgedwaald naar de twee glazen rode wijn die nog steeds onaangeroerd op het tafeltje stonden.
“Dus wat nu Clayton…?” Haar zachte stem haalde me uit mijn gedachten waardoor ik vragend opkeek om me vervolgens naar haar te draaien. “Wat bedoel –“ begon ik, maar mijn stem klonk hees waardoor ik even mijn keel schraapte, “Nu is er niets.” verliet simpel mijn mond waarna ik zonder enige aarzeling mijn armen om haar middel sloot en Nora naar me toetrok. “Nu is er niets.” zei ik nogmaals maar deze keer zachter. Enkele minuten bleef het stil tussen ons en hield ik haar gewoon dicht tegen me aan. Ik haatte het dat ze huilde.
“En ik beloof je dat er ooit eens een tijd komt waarbij je al het bovenstaande kan waarmaken. Waar je jezelf leert kennen, je een familie kan opstarten en dat jullie samen van de rustige nachten en dagen kunnen genieten, zonder het gevoel te hebben dat er constant gevaar op de loeren ligt.” voegde ik er daarna zacht aan toe. “Ik beloof het je, Nora.” Het slechte gevoel dat ik eerder al had, was nu nog maar eens verslechterd.

[ bericht aangepast op 13 dec 2013 - 19:37 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Elliot Daniel Rowlands || Gli assassini

Alessia rolde even met haar donkere ogen. 'Probeer je intimiderend over te komen Rowlands? Je weet toch dat dat niet meer werkt bij mij? Je moet het proberen bij die newbies, mensen zoals Amelia en Max. Die zitten dan wel in deze bende. Ik snap echt niet hoe Giovanni hun ooit heeft kunnen aannemen.' zei ze en ik keek haar geamuseerd aan."Dat is gewoon niet leuk bij hun, ze zijn gewoon te bang voor mij.Bij jou kan ik gerust nog een beetje dreigen." zei ik met een gemene plagerige grijns. Ze stemde gelukkig wel in met mijn idee en liep achter me aan. 'Welke huizen dan?' vroeg ze me dan nieuwsgierig. Ik haalde eerst op mijn gemak een sigaret uit en stak deze tussen mijn lippen en stak ze aan. Na een hijs genomen te hebben richtte ik me weer op de nieuwsgierige Alessia. "Je kent toch wel die vreselijk rijke advocaten? Hun huizen kun je gewoon niet missen." zeg ik met een lachje terwijl ik de rook uitblies. Mijn groene ogen richtte ik even op de weg. Na even wandelen werd het slechte pad vol losse kaseien beter gevormd. Wat dus betekende dat we de mooie buurten van Rome naderden. "Hoeveel heb je nog nodig voor Giovanni? Want ik rammel enorm en heb geen zin om lang in dat huis te gaan zitten neuzen." mompelde ik vragend. Ik was namelijk dat rot eten in onze verblijfplaats kotsbeu. Ik had wel zin om gewoon wat normaal voedsel te eten. Ik stopte bij de buurt van alle rijke lui. Aangezien de auto's niet buiten stonden, kon ik merken dat ze weg waren. "Laten we langs boven achteren gaan." zei ik wijzend naar een kleine open plek tussen de hagen door. Daar zat er zo'n waterafgiet ding van de goot en zo konden we naam boven klimmen en door een raam heen glippen. Zonder naar Alessia te luisteren liep ik al die richting uit en wurmde ik me tussen de haag door en klom ik al behendig naar boven. Eenmaal ik op het dak was hield ik me klein, hoe minder we opvielen hoe beter. "Kom je nog." fluisterde ik ongeduldig naar haar toe. Ik hield niet van wachten. Mijn blik viel op een dakraam als ik die open zou krijgen ,of gewoon zou instampen konden we binnen geraken.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

Ik had de blik in zijn ogen gezien, het had hem geraakt dat ik zomaar weg wilde gaan. Hij had de laptop met een klap gesloten, al wist ik dat Clayton mij niet zo snel zou slaan zat mijn hart in mijn keel en zocht deze bijna een weg naar buiten. Ik begon mijn verhaal, hij verdiende een verklaring en eigenlijk kon ik het ook niet langer voor mij houden. Dit speelde dat maanden door mijn hoofd, maar ik had het nooit met iemand gedeeld. Ik vertrouwde niemand goed genoeg om het te vertellen, daarbij wilde ik nooit mijn verdriet en angst delen met een ander.
Clayton keek mij slechts aan, verroerde zich niet, ik had niet gezien dat zijn blik verzachtte. Ik staarde enkel voor mij uit in het niets terwijl de woorden over mijn lippen rolde. Ik dacht zelfs niet meer na over mijn woorden, het was alsof mijn hart en mijn hoofd aan het overlopen waren. Ik hoopte dat ik de band die tussen mij en Clayton was ontstaan, niet beschadigd was door de onthulling van mijn ontsnappingsplan. Wat dat betreft was Clayton de enige vriend die ik had. Ik had vertrouwen -tot de hoogte waar ik iemand aan mijn hart liet zitten- in hem.
“Dus wat nu Clayton…?”zei ik zacht, wachtend op het vonnis. Ik keek langzaam opzij naar de man naast mij op de bank. Zelden had ik angst gevoeld voor hem en meestal was die angst ongegrond geweest.
“Wat bedoel –“ begon hij hees met een vragende blik in zijn mooie ogen. Hij schraapte zijn keel voor een klein moment, “Nu is er niets.” zei hij simpel. Twee sterke armen sloten zich rond mijn middel en trokken mij zich naar zich toe. Ik had mijn spieren gespannen als een onbewust verzet, maar zodra hij mij echt tegen zich aan drukte verslapte elke spier in mijn lijf. Het was alsof alles in mij wist dat het goed was en zich gewonnen gaf.
“Nu is er niets.” zei Clayton opnieuw maar nu zachter. Het was even stil, tijd en ruimte om te denken. Ik voelde mij fijn in de positie waarin ik nu verkeerde, Clayton zou niets tegen Stephen zeggen en ik wist dat hij oprecht was. Tegelijkertijd had ik mij nog nooit zo veilig gevoeld in de armen van een man, het voelde zo vertrouwd. Ik sloot mijn ogen, niet eens bewust maar ik ontspande volledig. Iets wat erg welkom was na deze dag en na het afgelopen half uur.
“En ik beloof je dat er ooit eens een tijd komt waarbij je al het bovenstaande kan waarmaken. Waar je jezelf leert kennen, je een familie kan opstarten en dat jullie samen van de rustige nachten en dagen kunnen genieten, zonder het gevoel te hebben dat er constant gevaar op de loeren ligt.” de stem van Clayton drong weer tot mij door waardoor ik mijn hoofd die rustte op zijn schouder iets op. “Ik beloof het je, Nora.”.
"...Onmogelijk Clay... zo lang ik nog bij Timuto di Roma ben, is er geen rust en is echt vertrouwen zo zeldzaam dat ik het nog niet ben tegen gekomen" begon ik zacht. Al wist ik dat ik al veel vertrouwen had in Clayton, maar hij verdiende het dan ook! Hij had mij nooit verraden of op een kille manier mij in de steek gelaten. Al voelde het misschien wel zo, maar ik wist dat hij mij nooit zomaar in de steek liet.
Ik liet een lange pauze vallen, "Goed... misschien was dat niet helemaal waar. Ik vertrouw jou Clay" fluister ik zacht met mijn ogen wederom gesloten. Ik genoot voor een keer van het veilige gevoel. Waarschijnlijk ben ik als hij weg is heel erg boos op mijzelf en op mijn zwakte, maar ik gunde mij gewoon een keer ontspanning. Ergens vroeg ik mij af wat voor consequenties er hingen aan het samen zijn met de onder leider. Opnieuw opende ik mijn ogen om naar zijn gezicht te kijken, ze zouden Clayton niet zo snel omleggen om mij pijn te doen. -Nora, kom op... hij mag misschien vriendelijk zijn, maar dat betekend nog niets- dacht ik boos op mijn illusie.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Toen mijn twee armen zich sloten rond Nora’s middel en ik het meisje naar me toe trok, voelde ik haar spieren zachtjes opspannen alsof ze zich verzette tegen mijn beweging. Het deerde het me echter niet veel en in tegenstelling tot wat haar lichaam wilde, drukte ik haar juist tegen me aan. Als ik heel eerlijk was, had ik mijn actie helemaal niet goed doordacht, maar et voelde gewoon nu alsof het de juiste beslissing was om te doen. En blijkbaar leek Leonora het met me eens te zijn aangezien haar spieren al gauw verzwakte toen ze eenmaal in mijn armen lag. Het voelde enorm aangenaam en vertrouwd aan. Ik had tot nu toe dan ook nooit echt iemand zomaar eventjes in mijn armen getrokken. Natuurlijk had ik vroeger wel eens een gedwongen knuffel moeten geven aan mijn moeder of zusjes maar een echte vrouw had ik nooit die liefde en genegenheid willen geven. Ik hield niet van al dat sentimentele gedoe en ik bond me dan ook niet zo snel aan de vrouwen waarmee ik eerder het bed had gedeeld. Ook al wilden deze een verdere relatie uitbouwen, maar dat zag ik echt niet zitten. Ik had niet de behoefte om me te settelen... maar Nora begon lichtelijk mijn visie te veranderen.
Haar hoofd lag op mijn schouder terwijl ik haar iets steviger naar me toetrok. Het leek wel alsof ze zich veilig voelde en eerlijk gezegd voelde ik me ook zo. Na enkele minuten gewoon daar te hebben gezeten, genietend van het moment, vloeiden de woorden soepel over mijn lippen. Ze waren oprecht en eerlijk. Ik wist dat het er ooit eens van ging komen, dat ze wel kon doen en laten wat ze wilde. Haar hoofd hief ze lichtjes op toen ik was uitgepraat om me aan te kunnen kijken, “...Onmogelijk Clay… zolang ik nog bij Timuto di Roma ben, is er geen rust en is echt vertrouwen zo zeldzaam dat ik het nog niet ben gekomen.” Ze sprak de woorden zorgvuldig en zachtjes uit alsof niemand het mocht horen.
Ik schudde mijn hoofd, “Wie heeft gezegd dat je nooit weg kan?” Ik glimlachte zachtjes. Ook al had ik liever niet dat ze de bende zou verlaten aangezien ik veel liever had dat ze bij ons, nee mij bleef, maar toch kon ik niet ontkennen dat ik vond ik dat ze het recht had om haar eigen geluk te zoeken. “Ooit komt die tijd van geluk. En voor je het weet vergeet je alles en iedereen. Inclusief mij, alhoewel ik natuurlijk héél moeilijk te vergeten ben. Dus dat laatste betwijfel ik..” Het laatste had ik er plagend aan toe gevoegd. Arrogantie in grapjes verwerken bleef één van mijn vele eigenschappen.
Over het andere deeltje van hetgene dat ze net had gezegd, had ik me niet echt veel van aangetrokken, hoewel ik een beetje teleurgesteld was. Ik begreep namelijk wel haar standpunt. In de achterbuurt kon je nooit iemand vertrouwen en als het erop aankwam, kon je zelfs je bendeleden niet eens blindelings vertrouwen. Maar ergens had ik toch gehoopt dat ik toch wel dicht in de buurt was. Maar ik wist dat dit niet waar kon zijn… Ik had haar enkele uren geleden aan haar lot overgelaten. Weliswaar voor mijn zusje maar toch had ik er moeten zijn. Ik was diegene dat Stephen had moeten tegenhouden.
“Goed… misschien was dat niet helemaal waar. Ik vertrouw jouw, Clay.” Haar fluisterende stem haalde me weer uit mijn diepe gedachten. Toen ik de woorden dan ook goed en wel besefte, nestelde zich er een grote glimlach om mijn lippen. “Je weet dat ik er altijd voor je zal zijn, Nora.” zei ik ook zachtjes waarna ik mijn grip een beetje verstrakte. “Zelfs als je als een halve gare opeens halsoverkop besluit om het land uit te vluchten.” voegde ik er lachend en plagend aan toe terwijl ik een veelbetekende blik op de dichtgeklapte laptop wierp. Haar hoofd schudde lichtjes mee op en neer door mijn gelach.
Mijn blik gleed naar de witte muur achter haar toen ze haar ogen wederom had gesloten en haar hoofd weer liet leunen op mijn schouder. Het leek erop dat ze nog niet echt van plan was om me los te laten en eerlijk gezegd wilde ik dit ook nog niet. Ik begon me te hard aan het meisje te hechten. Nooit had ik haar op deze manier gezien maar nu de kans en mogelijkheid zich voordeed, kon ik aan niets anders denken. Ik begon langzaam maar zeker voor haar te vallen. Ik had het echter niet door toen ze weer haar ogen opende en me aankeek aangezien ik te geconcentreerd naar de witte muur staarde. Mijn gedachten draaiden dan ook op volle toeren. Ze gingen de hele tijd van Raquelle naar Nora en weer omgekeerd. En elke keer werden mijn gevoelens slechter.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 0:16 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

“Wie heeft gezegd dat je nooit weg kan?” de geruststellende glimlach op Clayton zijn gezicht was onmisbaar. “Ooit komt die tijd van geluk. En voor je het weet vergeet je alles en iedereen. Inclusief mij, alhoewel ik natuurlijk héél moeilijk te vergeten ben. Dus dat laatste betwijfel ik..” plaagde hij.
Ik glimlachte klein en schudde mijn hoofd, "Ik weet teveel Clayton... dat is me tijden terug al duidelijk gemaakt" sprak ik hem tegen, "Mij laten lopen is te gevaarlijk, er zijn twee manieren waarop de bende kan verlaten... tussen zes plankjes of vluchtend" ik haalde diep adem om deze vervolgens langzaam te laten ontsnappen, "Als ik een andere optie had denk je niet dat ik die allang had aangrepen?" vroeg ik hem nog zachter.
Toen er na een lange stilte meerdere gedachten door mijn hoofd hadden gezweefd vertelde ik Clayton toch dat ik hem vertrouwde. De glimlach op Clayton zijn lippen werd alleen maar breder. Een kleine bevestiging dat mijn woorden juist waren geweest. De constante twee strijd in mijn hoofd over mijn woorden nam godzijdank wat af. Het is zo vreselijk dat je hoofd zegt dat je Clayton niet moet vertrouwen, maar je hart oprecht weet dat deze man je nooit bewust pijn zou doen!
“Je weet dat ik er altijd voor je zal zijn, Nora.” zei Clayton waarna zijn grip iets verstrakte op een fijne manier. “Zelfs als je als een halve gare opeens halsoverkop besluit om het land uit te vluchten.” voegde hij eraan toe met een grinnik en zijn blik gericht op mijn laptop.
Ik kon het ook niet laten iets te gniffelen, ik geloofde dat zijn woorden oprecht waren. Hij was de enige in al die jaren die echt naar mij luisterde, die mij het gevoel gaf dat ik meer was dan een pion van Timuto di Roma. Voor het eerst in een decennia voelde ik mij gewenst en het gevoel overspoelde mij eigenlijk een beetje. In eerste instantie wilde ik er tegen vechten, als ik iemand mij dichtbij liet komen konden ze mij pijn doen. En uit ervaring wist ik dat fysieke wonden genazen, maar mentale wonden lang bleven bloeden.
Mijn blik was al een tijdje gevestigd op het gezicht van de knappe man die mij nu toch al een tijdje stevig vast hielt. De man die mij zo ontzettend in verwarring bracht door het tegenover gestelde te doen van wat ik verwachtte. Die blijkbaar op het juiste moment binnen kwam vallen om mij te behoeden voor een fatale fout. Zijn ogen, zijn lippen, eigenlijk alles aan hem liet mij op een fijne manier sidderen. Op dit moment kon ik hem even niet meer zien als mijn onder leider, nee de een storm in mijn buik zorgde daar wel voor. Hij was een redelijk man, dacht goed na voor hij de loop aan iemands gezicht presenteerde en had een groot empathisch vermogen.
Mijn ogen gleden kort af naar de grond, zou ik het doen? vroeg ik mij af. Misschien maakte ik daarmee alles wel kapot, anderzijds zou ik nooit weten hoe het zou voelen als ik het niet deed. Ik woog alles zorgvuldig af in mijn hoofd, echt was het zweverige gevoel sterker dan alle stemmen van reden in mijn hoofd.
Ik kwam iets omhoog en zodra Clayton zijn gezicht ietsjes draaide om mij aan te kijken drukte ik mijn lippen zacht op de zijne. Mijn lijf trilde onder de spanning die ik voelde, onder de onzekerheid en de angst afgewezen te worden.
De storm die woedde in mijn buik leek te exploderen, de lang weg gestopte hunkering naar oprechte intimiteit gierde door mijn lijf. Ik had nooit zo naar Clayton gekeken, eigenlijk naar geen enkele man. Seks was lekker en oppervlakkig, zoenen niets meer dan een karig voorspel. Maar op dit moment ervoer ik hoe een kus zou moeten voelen. Zelfs al Clayton mij nu zou afwijzen, zou ik geen spijt hebben, nee daarvoor was deze ontdekking te bijzonder.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.