• Slum of Rome.


    Two gangs, the slum of Rome. Hating each other.



    Storyline:
    Twee verschillende bendes, ze haten elkaar al jaren. Alhoewel, de leiders haten elkaar al jaren. De bendeleden zijn daardoor de mensen uit de andere bende ook gaan haten. Al is die haat tegenover iemand misschien wel niet echt. Het speelt zich af in de achterbuurt van Rome. Een plek waar je liever niet wilt zijn. Elke dag hoor je wel schoten van pistolen of het ó zo bekende geluid van de sirene van een politie. De twee bendes steken elkaar de hele tijd op, dan heeft een bende weer een overval gepleegd die gelukt is, waardoor ze zich weer beter voelen dan de andere en dan probeert die andere bende weer iets gevaarlijkers te doen, zodat zij weer bovenaan staan. Vaak gebruiken ze hier onschuldige mensen voor. Ze hebben alleen niet door dat de politie ook op de loer ligt.




    Rollen. ~ Mannen gezocht ~

    Gli assassini: [Minimaal 18]
    Leider: Giovanni Caio DiAngelo || BuzoIic
    Onderleider:
    Bendeleden: [Max 10]
    ~ Alessia Caprice Romano || SiIhouette


    Timuto di Roma: [Minimaal 18]
    Leider: Stephen Yeager || LyraPhoenix
    Onderleider: Clayton 'Clay' Davide Fontani || KilIian
    Bendeleden: [Max 10]
    ~ Leonora 'Nora' Vieri || Huginn
    ~ Belle Fiore Ricci || EIysium


    Normal people: [Oneindig.]
    ~ Raquelle Noëlle Fontani || SiIhouette
    ~ Virgo Yeager || LyraPhoenix
    ~ Angelo Luca De Santis || Assassin




    Lijstje:
    Rol:
    Naam:
    Leeftijd:
    Afkomst:
    Geslacht:
    Welke bende: ~ Alleen voor bende leden ~
    Reden waarom je in bende zit: ~ Alleen voor bende leden ~
    Uiterlijk:
    Innerlijk:
    Familie:
    Geschiedenis:
    Extra:



    Story: The Slum of Rome

    Regels:
    * Minimaal 200 woorden per post.
    * Reserveringen blijven 36 uur staan.
    * Max 3 characters p.p.
    * Geen geruzie etc. hier.
    * Graag mensen die niet naar een dag al stoppen.
    * Geen Mary Sue's & Gary Stu's
    * Topics worden alleen geopend door Siihouette, BuzoIic en KilIian tenzij je er toestemming voor hebt.
    * Graag normaal ABN kunnen typen en praten. Hiermee bedoelen we dus dat je niet een post vol met typfouten schrijft.

    Het begin:
    He begint op een maandag avond, het is al half acht en het begint al te schemeren. De bende leden doen waar ze zin in hebben en hetzelfde geldt voor de normale mensen, niets bijzonders. Er is afgelopen uren wel een soort gevecht geweest tussen de twee bendes, dus ze kunnen ook bezig zijn met het bedenken van gemene plannetjes.


    Idee van BuzoIic en SiIhouette.




    [ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
    De glimlach die op haar gezicht verscheen, nadat ik mijn plagerige opmerking had gemaakt, had er allesbehalve oprecht uit gezien. Het was duidelijk dat ze zichzelf had geforceerd om toch maar een glimlach om haar lippen te krijgen. Ja, nogmaals een bewijs dat ze duidelijk boos op me was.
    “Het verschil is enkel, dat de hond naar mij moet luisteren en ik naar jou.” Haar stem had niet bepaald vrolijk geklonken en ze had me ook de hele tijd niet meer aangekeken. Ik besloot om er maar niet op te reageren terwijl ik met mijn ogen rolde maar daarna Stephen begon te volgen richting het hotel.
    Ik kon er maar niet aan uit waarom ze zo reageerde en vooral waarom ze zo afstandelijk deed. Ik dacht net dat na gisteren juist alles was uitgeklaard? We wisten dat we beide gevoelens voor elkaar hadden, waarom gaf ze zich dan ook niet aan deze over? Ik besloot om er mijn hoofd niet meer over te breken, nam de telefoon uit mijn broekzak om daarna met Fernando te bellen. Deze wist mij de exacte plaatst van die rotjongeren te vertellen waardoor ik tevreden rondkeek toen ik eenmaal het gesprek had afgerond. Ze zaten als muizen in een kooi gevangen.
    Stephen stelde al snel echter voor dat we misschien beter op een andere plaats konden afspreken. Dit was dus mijn kans, mijn kans om eindelijk eens normaal met Nora te kunnen praten. Ik had het toch gezegd.. ik kreeg altijd wat ik wilde.
    Ik besloot nadat ik was uitgepraat me al om te draaien, wetende dat Nora toch achter me aan zou komen. Met Stephen zou ze denk ik nooit van z’n leven vrijwillig meegaan. Die man had haar gisteren een klap verkocht dus het zou me niet verbazen dat ze even uit zijn buurt wilde blijven.
    Ik genoot ondertussen van het warme briesje dat door mijn haren wapperde en de Italiaanse zon die op mijn huid brandde. Het was werkelijk een geweldig land. Veel beter dan Engeland. Mijn eerste vier levensjaren daar kon ik me natuurlijk niet goed herinneren maar toch waren enkele gedachten nog vaag in mijn hersenen aanwezig. Ik wist vooral dat het bijna altijd had geregend. Het zonlicht spiegelde op mijn zonnebril met spiegelglas.
    Na een tiental minuutjes te hebben gelopen in alle stilte en nagedacht over wat ik kon vragen of zeggen, draaide ik me om terwijl ik langzaam mijn pas vertraagde zodat ik nu naast Nora liep. “Waarom ben je zo afstandelijk?” vroeg ik plotseling uit het niets. Ik was niet de aangewezen persoon die zachtjes met de deur in huis zou vallen. Nee, ik hield er niet van als mensen bleven doekjes erom windelen.
    Ik keek haar vragend aan, hoewel ze dit niet kon zien door de zonnebril die mijn ogen niet lieten zien.

    [ bericht aangepast op 28 dec 2013 - 23:56 ]


    Rise and rise again until lambs become lions

    Giovanni Caio DiAngelo

    Ze wacht geen moment en loopt naar me toe. 'Geef maar hier' zegt ze en ze pakt het broodje van me aan. Ik grinnik even zacht en pak dan ook de mijne waar ik snel een hap van neem. . 'Sorry dat ik zo abrupt wegrende, die mensen die daar waren zijn nou eenmaal niet mijn beste vrienden en ben nogal bang voor ze. Zo ook dat ze me weer iets aandoen. Je hebt toch wel die grote blauwe plek gezien toen je mijn steekwond verbond? Dat hebben zij geflikt. En je had trouwens wel gelijk, die Gustavo maakt echt lekkere broodjes en oh, je hoeft die mensen niks aan te doen hoor, dat wordt binnen de kortste keren al voor je gedaan' zegt' zegt ze en ik frons even. 'Die had ik gezien ja... Die plek was aardig groot, en moet je nagaan wat ik allemaal heb gezien.. Maargoed.. Je kon het gewoon zeggen hoor, dan kon je in de auto blijven..' zeg ik en ik haal mijn schouders op.
    Ik kijk haar dan glimlachend aan, 'En ik zei het toch... De beste van Rome..' zeg ik met een klein lachje. 'Hoelaat is het onderhand trouwens?' vroeg ze even later als ik net mijn eerste broodje op heb. Ik kijk op mijn horloge. 'Kwart over twaalf...' zeg ik en kijk haar weer aan. 'Tijd om naar huis te gaan?' vraag ik lachend. Ik kijk toe hoe ze het papier op de grond gooit en ik volg al snel haar voorbeeld. 'Niks zeggen. Ik ben te lui om een prullenbak te zoeken en het daar in te gooien' zegt ze en ik grinnik zachtjes. 'Ik zeg niks...' zeg ik grijnzend. 'Maargoed... Als je naar huis moet, moet je het zeggen hoor.. Dan breng ik je gewoon even..' zeg ik en ik kijk haar aan.
    Ik kon eigenlijk gerust in de rijke buurt rond rijden, moeten ze alleen mijn wapens niet zien. Maar oké, dat is een ander verhaal. Ik bedoel maar, ik heb niet echt het uiterlijk waar je gelijk de stempel 'bendeleider' op kan zetten. Misschien een hoge status... Dat is wat ik altijd te horen krijg tenminste.. Het is dan eigenlijk ook geen wonder dat ik zoveel voor elkaar krijg bij die mensen...


    El Diablo.

    Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

    Even had ik gehoopt dat hij het hele gesprek niet zou voeren, maar goed dat was valse hoop. Na tientallen minuten gewoon rond te hebben gelopen hoorde ik de stem van Clayton, “Waarom ben je zo afstandelijk?” vroeg hij mij. Altijd direct, zo kende ik hem... tot vervelends aan toe.
    Ik hielt mijn gezicht neutraal en woog mijn opties af. Ik zou hem gewoon de waarheid kunnen vertellen, of ik zou het kunnen ontkennen. Maar goed dan had ik wel meer nodig dan een zonnebril die mijn bril verborg. Clayton had het talent altijd door mij heen te prikken, en op momenten zoals dit was dat erg vervelend. Ik voelde zijn blik brandde en ik wist dat ik toch een antwoord moest gaan geven.
    "Omdat ik mijzelf wil beschermen..." antwoordde ik monotoom terwijl we verder liepen. Mijn maag had intussen al duizend salto's gemaakt, maar wie a zegt moest ook b zeggen. "Begrijp mij niet verkeert Clay... je bent geweldig, maar onze relatie zou nooit, maar dan ook echt nooit gelijk waardig zijn." begon ik. Het kostte mij moeite mijn woorden af te wegen. "Wanneer wij samen in een relatie stappen ben ik nog steeds gewoon maar een lid van deze bende, en jij mijn onder leider. Je kan mij niet ineens anders behandelen omdat ik je vriendin ben..." zei ik terwijl we rustig door stapte.
    Wat dat betreft was ik blij altijd een goed brein te hebben die mijn redenen vertaalde in andere manieren van zeggen. "Wanneer wij ruzie krijgen, heb ik niet alleen ruzie met mijn vriendje, maar ook met mijn onderleider... begrijp mij niet verkeerd, ik verwacht niet dat jij mij ooit iets zou aandoen... maar ik verwacht wel dat Stephen dat doet wanneer ik je in de weg sta je taken goed uit te voeren..." verklaar ik. Mijn hoofd begon pijn te doen van het vele denken, "Daarom houd ik je op afstand... Anders zou het enkel maar in een drama eindigen en ik weet wel wie eerder een kogel vangt van ons twee..." zuchtte ik hopend dat het allemaal voorbij was nu. Al deed het zeer in mijn hart om dit allemaal te moeten zeggen.


    Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

    Raquelle Noëlle Fontani

    'Die had ik gezien ja... Die plek was aardig groot, en moet je nagaan wat ik allemaal heb gezien.. Maargoed.. Je kon het gewoon zeggen hoor, dan kon je in de auto blijven..' zegt hij en hij haalt zijn schouders op. Ik zucht even. 'Ik weet het, maar mijn hersens moesten even in alle haast een plan bedenken en daar kwam aan jou het vertellen niet tussen' zeg ik dan zachtjes.
    Hij kijkt mij dan glimlachend aan, 'En ik zei het toch... De beste van Rome..' zegt hij met een klein lachje. 'Ja ja. Je hebt gelijk. Nu tevreden?' zeg ik plagend tegen hem. 'Hoelaat is het onderhand trouwens?' vroeg ik even later als hij net zijn eerste broodje op heb. Hij kijkt op zijn horloge. 'Kwart over twaalf...' zegt hij en hij kijkt me weer aan. Shit. Shit. Shit. Gabriëlle was nu allang wakker. Dus thuiskomen kon nu niet meer. 'Tijd om naar huis te gaan?' vraagt hij lachend. 'Eh, nee. Het tegenovergestelde. Ik mag en ik kan nu niet meer thuiskomen' zeg ik dan tegen hem. Hij kijkt toe hoe ik het papier op de grond gooi en Giovanni volgt al snel mijn voorbeeld. 'Niks zeggen. Ik ben te lui om een prullenbak te zoeken en het daar in te gooien' zeg ik en hij grinnikt zachtjes. 'Ik zeg niks...' zegt hij grijnzend. 'Dankje' zeg ik glimlachend. 'Maargoed... Als je naar huis moet, moet je het zeggen hoor.. Dan breng ik je gewoon even..' zegt hij en hij kijkt me aan. 'Zoals ik al zei, ik kan nu beter niet naar huis gaan. Wat wil jij doen?' vraag ik aan hem.


    That is a perfect copy of reality.

    Giovanni Caio DiAngelo

    'Tijd om naar huis te gaan?' vroeg ik lachend. 'Eh, nee. Het tegenovergestelde. Ik mag en ik kan nu niet meer thuiskomen' zegt ze dan tegen me. 'Niks zeggen. Ik ben te lui om een prullenbak te zoeken en het daar in te gooien' zei ze en hij grinnikte zachtjes. 'Ik zeg niks...' zei ik grijnzend. 'Dankje' zei ik glimlachend. 'Maargoed... Als je naar huis moet, moet je het zeggen hoor.. Dan breng ik je gewoon even..' zeg ik en ik kijk haar aan. 'Zoals ik al zei, ik kan nu beter niet naar huis gaan. Wat wil jij doen?' vraagt ze aan me en ik haal mijn schouders op waarna ik even nadenk.
    Ondertussen open ik de deur aan haar kant zodat ze in kan stappen en ik kijk haar aan. 'Ik moet sowieso checken of iedereen uit hun bed is daar.. Als ik ze de kans geef blijven ze liggen tot zes uur dus...' mompel ik. 'Ik moet nog ook nog checken hoe het gaat met de newbies.. Maar daar kan ik jou gerust mee naar toe nemen...' mompel ik vervolgens. 'Weet je wat.. Zeg jij het maar. Ik heb niet al teveel op de planning staan.' zeg ik met een glimlach en ik wacht tot ze in stapt.


    El Diablo.

    Raquelle Noëlle Fontani

    Hij haal zijn schouders op waarna hij even nadenkt nadat ik mijn vraag heb gesteld aan hem. Ondertussen opent hij de deur aan mijn kant zodat ik in kan stappen en hij kijkt me aan. Ik twijfel even, maar besluit dan toch om maar weer in te stappen. Ik ga aan 'mijn' kant zitten en doe de deur weer dicht. 'Ik moet sowieso checken of iedereen uit hun bed is daar.. Als ik ze de kans geef blijven ze liggen tot zes uur dus...' mompelt hij en begin zachtjes te lachen. 'Het zijn ongelooflijke luilakken dus?' vraag ik ter bevestiging 'Ik moet nog ook nog checken hoe het gaat met de newbies.. Maar daar kan ik jou gerust mee naar toe nemen...' mompelt hij vervolgens. Ik knik even. Ik ben daar eerlijk niet zo zeker van, maar hij zou alles wel beter weten denk ik. 'Weet je wat.. Zeg jij het maar. Ik heb niet al teveel op de planning staan' zegt hij met een glimlach. 'Laten we gewoon maar doen wat jij nog moet doen. Mijn planning is namelijk ook helemaal leeg, dus ja' zeg ik dan tegen hem. Ik glimlach even. Het was echt zo, er viel niks te doen voor mij en er stond ook niks op mijn planning.


    That is a perfect copy of reality.

    Giovanni Caio DiAngelo

    'Laten we gewoon maar doen wat jij nog moet doen. Mijn planning is namelijk ook helemaal leeg, dus ja' zegt ze tegen me met een glimlach. Ik knik glimlachend en start de auto weer. Ik sla na een paar minuten linksaf zodat ik toch echt richting de achterbuurt rijd en ik kijk Raquelle kort aan om me vervolgens weer te focussen op de weg. Na een paar minuten stop ik de auto voor het appartementencomplex en ik druk op het knopje zodat het dak weer tevoorschijn komt. 'En toen waren we weer terug...' mompel ik en pak het overgebleven broodje en de twee blikjes drinken.
    Wetend dat ze toch wel achter me aan komt loop ik al naar binnen en ik kijk om me heen. Het is nog stil beneden, maar daar gaat wel verandering in komen.. 'Oké! De eerste die hier is krijgt een Gustavo ontbijt!' roep ik grijnzend. Een paar seconden later hoor ik al voetstappen op de trap en ik grinnik zachtjes. Ze doen alles voor een goed ontbijt, vooral omdat een echt goed ontbijt hier niet zo makkelijk te krijgen is. Want het eten is of op, of verrot. Dat is merendeels de reden dat ik zowat altijd buiten de deur eet. 'Mooi zo.. Jullie worden sneller..' mompel ik tegen de groep en ik duw het broodje met de twee blikjes in de handen van de persoon die het eerst voor me stond. In dit geval dus Ethan.
    Ik loop de eerste trap op en begin de slaapkamers te checken, allemaal leeg. Mooi zo. Dit gaat lang door, soms moet ik een paar mensen uit hun bed duwen maar dat heb ik altijd. Ik eindig eindelijk bij de laatste kamers, thank god dat ik een goede conditie heb want normale mensen hadden het denk ik al opgegeven bij de 4e verdieping. Ik open de deur van Alessia, en nu ik er toch aan denk.. Ik krijg nog geld van haar.. 'Romano.. Ligt je bed lekker?' zeg ik en ik loop de kamer in. Ik kijk even naar Elliot die er ook staat maar zeg niks...

    [ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 1:42 ]


    El Diablo.

    Raquelle Noëlle Fontani

    Giovanni knikt glimlachend en start de auto weer. Hij slaat na een paar minuten linksaf zodat we toch echt richting de achterbuurt rijden en hij kijkt me kort aan om zich vervolgens weer te focussen op de weg. Na een paar minuten stopt hij de auto voor het appartementencomplex en drukt hij op het knopje zodat het dak weer tevoorschijn komt. 'En toen waren we weer terug...' mompelt hij en pakt hij het overgebleven broodje en de twee blikjes drinken. 'Ik zie het' mompel ik.
    Wetend dat ik toch wel achter hem aan kom loopt hij al naar binnen. Ik kom al snel achter hem aan. Clay wordt sowieso kwaad op me, maar dat zijn problemen voor later. Als ik binnenkom is het. nog stil beneden. 'Oké! De eerste die hier is krijgt een Gustavo ontbijt!' roept Giovanni grijnzend. Ik begin ook even te lachen. Een paar seconden later hoor ik al voetstappen op de trap en Giovanni grinnikt zachtjes. 'Mooi zo.. Jullie worden sneller..' mompelt hij tegen de groep en hij duwt het broodje met de twee blikjes in de handen van de persoon die het eerst voor hem stond.
    Hij loopt de eerste trap op en begint de slaapkamers te checken en ik kom hem achterna. Gelukkig was mijn conditie niet de slechtste. Hij eindigd eindelijk bij de laatste kamers, waarna ik een minuut later een beetje buitenadem ben. Ik ben Well benieuwd hoe het er hier aan toe gaat. Hij opent de laatste deur. 'Romano.. Ligt je bed lekker?' vraagt Giovanni en hij loopt de kamer in. Ik ga net zoals de jongen aan de deurpost leunen en kijk amuserend toe. 'Oh fuck' mompelt die meid dan. 'Eh, Giovanni. Ik had je niet zo snel terug verwacht, maar als antwoord op je vraag. Ja, mijn bed ligt heerlijk' kwam er voor mijn gevoel iets te brutaal uit haar mond. Ik schud mijn hoofd. Niet slim.. 'Misschien iets vriendelijker de volgende keer' zeg ik tegen haar en geef haar een neppe glimlach. Die meid geeft me een vuile blik. 'En wie ben jij dan weer?' vroeg ze toen bot.

    [ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 1:54 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Giovanni Caio DiAngelo

    Als ik zie dat Raquelle er ook geamuseerd bij staat verschijnt er even een grijns op mijn lippen. 'Oh fuck' verlaat de mond van Alessia. 'Fuck? Is dat waarom je zo moe bent? Wilde nacht gehad?' zeg ik. 'Eh, Giovanni. Ik had je niet zo snel terug verwacht, maar als antwoord op je vraag. Ja, mijn bed ligt heerlijk' zei ze vervolgens vrij bot en ik vernauw mijn ogen even. 'Mhm... Wat is het dan jammer dat ik dat even moet verstoren.' grom ik en ik loop naar het bed toe. 'Misschien iets vriendelijker de volgende keer' zegt Raquelle ondertussen. Alessia geeft haar een vuile blik, 'En wie ben jij dan weer?' vroeg ze toen bot. Ik negeer Elliot, niet dat hij me iets gaat doen natuurlijk.. Ik grijp Alessia's arm vast en trek haar ruw uit het bed. Vervolgens druk ik haar tegen de muur aan en ik kijk kil toe. 'Luister Romano.. Je hebt geluk dat ik een vrij goed humeur heb, anders mocht je nu zelf je wonden gaan verbinden.' sis ik en ik laat haar los.
    'Ik heb trouwens geen geld gezien gister, vanavond wil ik 4000 zien.. En probeer maar niet te vluchten want ik weet je te vinden, altijd en overal.' sis ik en ik draai me om. Ik kijk Raquelle aan en zucht even. 'Zie je nou wat ik bedoelde?' zeg ik en ik schud mijn hoofd even. 'Twaalf uur.. Romano..' zeg ik en ik loop de kamer uit. 'En nu.. Newbies kijken...' zucht ik en ik kijk Raquelle even aan. Ik weet dat zij het niet normaal vond, het gedrag hier en ons doen en laten.. Maarja, je kan het rijke leven niet vergelijken met ons leven...

    [ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 2:08 ]


    El Diablo.

    Raquelle Noëlle Fontani

    'Oh fuck' verlaat de mond van die meid. 'Fuck? Is dat waarom je zo moe bent? Wilde nacht gehad?' vraagt hij. 'Nope.' Ik begin weer zacht te lachen. 'Eh, Giovanni. Ik had je niet zo snel terug verwacht, maar als antwoord op je vraag. Ja, mijn bed ligt heerlijk' zei ze vervolgens vrij bot en Giovanni vernauwt zijn ogen even. 'Mhm... Wat is het dan jammer dat ik dat even moet verstoren.' gromt hij en hij loopt naar het bed toe. 'Misschien iets vriendelijker de volgende keer' zeg ik ondertussen. Die meid geeft me een vuile blik, 'En wie ben jij dan weer?' vroeg ze toen bot. Giovanni grijpt die meid haar arm vast en trekt haar ruw uit het bed. Vervolgens drukt hij haar tegen de muur aan. 'Luister Romano.. Je hebt geluk dat ik een vrij goed humeur heb, anders mocht je nu zelf je wonden gaan verbinden.' sist hij en hij laat haar los.
    'Ik heb trouwens geen geld gezien gister, vanavond wil ik 4000 zien.. En probeer maar niet te vluchten want ik weet je te vinden, altijd en overal.' sist hij nog en hij draait zich om. Wow, 4000? 'Wat.. 4000.. Alweer?' zegt die meid dan een beetje ontzet. Ze begint naar haar broek te lopen en haalt er 4000 euro uit. Ze kleed zich daarna snel aan en ik zie een grote bloedveeg op haar blouse. Ze geeft de 4000 aan Gio en zegt 'Hier. Nu tevreden?' Giovanni kijkt me aan en zucht even. 'Zie je nou wat ik bedoelde?' zegt hij en hij schudt zijn hoofd even. Ik knik even. 'Twaalf uur.. Romano..' zegt hij en hij loopt de kamer uit. Ik volg hem. 'En nu.. Newbies kijken...' zucht hij en hij kijkt mij even aan. Ik knik weer. 'Wat bedoel je eigenlijk met newbies kijken?' vroeg ik toen nieuwschierig.


    That is a perfect copy of reality.

    Giovanni Caio DiAngelo

    Ik prop de briefjes die samen 4000 vormen in mijn zak en loop ondertussen de trap af. 'Wat bedoel je eigenlijk met newbies kijken?' vroeg Raquelle nieuwsgierig en ik kijk haar aan. 'Zo'n tien minuten hiervandaan.. Paar russen die voor me werken, zijn goede trainers...' zeg ik. 'Ik heb lang niet genoeg tijd om alle nieuwe leden "op te leiden", en dan ook nog kiezen wie wel of niet hier terecht komen.. Simpelweg geen tijd genoeg voor..' vervolg ik en ik open de auto weer. 'Als het nou twee of drie mensen waren kon ik het nog wel doen...' eindig ik mompelend en ik steek weer een sigaret op.
    Qua toelating kon je het een beetje vergelijken met een.... Universiteit. Alleen de beste komen hier terecht. Denk je nou echt dat ik hier mensen wil hebben die werkelijk niks goed kunnen doen, waarbij het jaren gaat duren voor ze iets een beetje onder de knie hebben. Nee bedankt. Je merkt het , ik raak al geïrriteerd als deze luilakken zich niet aan de tijden houden. Moet je voorstellen hoe dat eraan toegaat als ik 24/7 de boel moet corrigeren. 'Het is eigenlijk best simpel... Ben je slim, sluw en sterk dan ben je zowat verzekerd van een plaats hier..' grinnik ik..


    El Diablo.

    Stephen Yeager
    Ze waren snel vertrokken toen ik zei dat het sneller ging als ik alleen mijn wapens ging halen thuis. Ik liep van ze weg en nam de straat in naar het hotel om eerst de pup af te zetten en de wapens te pakken.
    Ik liep de straat over en nam de deur van het hotel naar binnen en liep twee tredes tegelijk de trap op naar mijn kamer en zocht naar de benodigde wapens. Mijn pistool lag netjes op het nachtkastje. De mes was nergens te bekennen als ik me bedenk dat ik laatst in de andere kamer ben geweest. Ik wist zelf niet waarom ik zonder wapens op straat ben beland.
    Mijn pistool, zette ik in zijn houder aan mijn riem, het mes ernaast. Ik besloot om toch nog een van mijn verzameling spuitbussen mee te nemen. Alles bij elkaar, liep ik de trap af naar beneden en liep het gebouw uit, richting het park waar we afgeproken hadden.
    Mensen keken verbaastd mijn kant uit toen ze me langs zagen lopen. Het enige wat ze deden was fluisteren naar elkaar.
    Ik liep de straat over om net de bocht om te gaan, als ik in een buurt kwam die erg bekend voor me was. De huizen waren dicht op elkaar gebouwd en de herinneringen kwamen naar boven. Ik liep langs de huizen en bleef ineens staan voor een huis die ik vaag herinnerde. Het huis was niet groot, enkel een beneden en boven verdieping en de luiken waren versleten en stonden op het punt te vallen. Ik liep wat meer naar deur toe en zag een naambordje waar de namen vervaagd waren. Godverdomme...waarom ken ik dit huis, dacht ik en nu kwam het spontaan naar boven.
    Dit is waar ik mijn jeugd heb doorgebracht, dit is waar ik gewoond heb. Ik overwoog om aan te bellen, maar ik gaf de moed op en liep van de deur af, als die langzaam openging. 'Wat kan ik voor u betekenen menneer?' vroeg een bekende stem. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van iemand die ik al zes jaar niet meer gezien had. 'Louisa, dat is wel heel lang geleden,' begon ik, haar ogen schoten open. 'Stephen, wat doe jij..hier?' vroeg ze en ik wilde net weglopen als ze mijn
    schouder vastpakt. Ze was veranderd, haar donkere haren was langer en ze had een licht bruine tint.
    'Kom vader zou het geweldig vinden om je weer te zien,' zei Louisa en trok me mee naar binnen.

    (Stephen is nog wel even bezig, dan kunnen Clay en Nora hun gesprekken afmaken, anders gaat het wel heel snel)


    Vampire + Servant = Servamp

    MT.

    Ik heb géén idee waar iedereen rondhangt (heb wel wat gelezen, maar snap er de ballen van) dus.. Is er iemand van TdR vrij voor Bella? Of iemand van Gli Assassini die haar net gestolen geld gaat proberen te stelen? :p

    Isabella;




    Rol: Bendelid
    Naam: Isabella Eloise Fabiana
    BIjnaam: Belle, afgeleid van Isabella, maar tevens van Bellezza, wat schoonheid/mooie vrouw betekent.
    Leeftijd: 22
    Afkomst: Italiaans
    Geslacht: Vrouwelijk
    Welke bende: Timuto di Roma
    Reden waarom je in bende zit: Isabella had geen thuis meer of mensen die om haar gaven, ze had geen idee waar ze heen moest en na een poos begon ze zich thuis te voelen bij de bende. Ze had het idee ergens bij te horen en wilde dit koste wat het kost zo houden.
    Uiterlijk: Isabella heeft een opvallend lief gezichtje met een kleine neus en smalle lippen die meestal omhoog gekruld staan. Haar bruin-groene ogen stralen altijd een soort eerlijkheid en onschuld uit en hiermee krijgt ze dan ook een hoop voor elkaar gespeeld. Zoals te zien op de foto is Isabella haar huid licht getint en haar lange, golvende haren zijn bruin van kleur. Isabella haar kledingkast is wat je vrouwelijk zou noemen, vooral rokken en jurkjes komt ze niet te kort. Toch hijst ze zichzelf meestal in een broek met daar op een gemakkelijk shirt en jasje, aangezien dit simpelweg praktischer is. Elke gelegenheid om één van haar mooie jurken aan te trekken laat ze dan ook niet schieten. De rest van haar lichaam is niet vrij bijzonder, ze heeft een normale lengte en is slank gebouwd met subtiele rondingen.
    Innerlijk:
    Isabella is een vriendelijke en was een onschuldige meid, tegenwoordig misbruikt ze immers mensen hun goed vertrouwen. Iemand van de bende zal ze echter niet voorliegen, deze mensen voelen voor haar, ondanks alle ruige kantjes, als familie voor haar. Ze is dan ook altijd bezorgd om ze en probeert de rust te bewaren wanneer er onenigheden zijn.
    Ook houdt Isabella wel van een lolletje of feestje, maar ze zal niet direct in het middelpunt stappen en eerder de kat uit de boom kijken. Iemand direct vertrouwen zal ze ook niet. Ze speelt het dan op safe door minder over zichzelf bloot te geven en de persoon wat uit te testen.Zelf is ze echter ook niet altijd meer te vertrouwen, altijd al kon ze goed liegen, maar sinds ze bij de bende zit komt eens en te meer van pas. Daarnaast is ze vrij onderdanig geworden binnen de bende, bang dat ze weer alleen op straat komt te staan. Ze is de mensen dankbaar dat ze haar bij de bende hebben opgenomen en is blij dat ze eindelijk weer een doel heeft in het leven, zelfs al is het een erg gevaarlijk doel. Ondanks haar onderdanigheid heeft Isabella ook wel haar grenzen en zal ze niet iets doen wat absoluut tegen haar wil in is. Soms kan ze nogal nerveus en bang worden, maar meestal weet ze dit aardig onder controle te houden. Haar sterkste punt is liegen wat ze zonder enige moeite doet. Ze gebruikt dit vaak, in combinatie met een lieve glimlach, om bijvoorbeeld geld af te troggelen bij mensen. Hoewel ze het niet vaak uitstraalt is ze vrij onzeker en is ze nog altijd op zoek naar zichzelf. Toen ze net bij de bende zat droeg ze dan ook zware make-up en donkere kleding,om er meer bij te horen. Langzamerhand is ze daarvan afgestapt en nu is ze weer zichzelf, verfijnd en vrouwelijk. Isabella is een echte dame en ze wilt ze dan ook wel behandeld worden. Ze zal dan bijvoorbeeld ook niet ordinair mee zuipen en ziet er altijd verzorgd en fris uit.
    Familie: Isabella haar familie is lang geleden omgekomen bij een grote brand. Het gezin waarin ze toentertijd opgroeide bestond uit haar ouders en een geadopteerde zus uit Zuid-Afrika.
    Geschiedenis: Isabella was vroeger een typische rijkeluisdochter. Haar vader had een grote wijngaard en verkocht één van de beste wijnen waarmee hij groot geld maakte. Hierdoor was haar vader vaak op zakenreis naar allerlei landen, ze had hem meerdere malen gevraagd haar eens mee te nemen naar al die prachtige landen, maar hij had haar altijd geweigerd. Ook haar moeder was vaak van huis. Haar moeder vond status erg belangrijk en probeerde deze hoog te houden door naar allerlei grote events te gaan en veel vrijwilligerswerk in het buitenland te doen. Hier trof haar moeder dan ook een 10-jarig meisje genaamd Munashe aan die zojuist haar familie was verloren en de adoptie was hierna gauw geregeld. Isabella voelde een lichte jaloezie voor alle aandacht die Munashe kreeg en zodra Munashe steeds vaker mee ging om vrijwilligerswerk te doen met haar moeder, voelde Isabella dan ook niet de drang om ook mee te gaan.
    Zo groeide ze alleen op, maar leidde ze wel een luxe leventje. Ze ging er vaak op uit en troostte zichzelf vaker dan eens door kleding, juwelen of een kappersbezoekje te kopen. Dankzij haar vader had ze wel connecties en wist ze ook op jonge leeftijd de meeste clubs al te betreden. Hierdoor had ze al gauw vrienden, maar het bleef allemaal erg oppervlakkig. Isabella hield ze namelijk op afstand, omdat de meesten slechts een graantje mee probeerde te pikken van haar vaders roem.
    Hoewel haar ouders en zus er niet vaak waren genoot ze van de momenten samen en gaf ze wel om hun, het was immers haar familie. De enige familie. Haar moeders familie woonde in Australië en met die van haar vaders kant klikte het niet zo goed. Waarom weet ze niet precies, maar het had iets te maken met een erfenis.
    Toen Isabella 19 jaar was waren ze met zijn allen thuis, ze had het onwijs naar haar zin gehad die avond en wist dat ze die dag erna weer alleen zou zijn. Die eenzaamheid zou komen, maar dan op een heel andere manier. Die nacht brak er namelijk een brand uit die hun huis en die van een aantal andere in de buurt volledig in de as legde. Een grote ramp die Isabella net heeft kunnen ontsnappen. In paniek en in shock had zij haar handtas nog meegegris waar ze altijd haar belangrijke spullen in bewaardet toen zij in haar nachtjapon uit het raam was gesprongen. Hierbij brak ze haar enkel en liep ze wat blauwe plekken op. Als een hoopje ellende is ze gevlucht toen zij toevallig een vrouwelijke bendelid van Timuto di Romi tegen die haar naar de bende bracht. Haar mooie smoeltje en moeiteloos liegen is wat haar binnen bracht. Toch ligt ze niet wakker door nachtmerries, Isabella kan zich namelijk niks meer van de nacht herinneren of haar leven daarvoor herinneren. Bendeleden hebben wel eens aangeboden haar te vertellen hoe ze binnenkwam, maar ze heeft altijd geweigerd. Het verleden is in het verleden. Soms krijgt ze flarden aan herinneringen, maar haar jeugd is voor haar één groot wormsgat.
    Extra: Hoewel ze er niet goed mee over weg kan draagt ze meestal wel een pistool in haar handtas. Daarnaast is ze dol op kersen.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
    Toen de vraag eenmaal over mijn lippen rolde, bleef het gedurende een hele tijd stil aan haar kant. Moest ze er nu zo lang over nadenken waarom ze het deed? Want in mijn ogen was dat dan een bewijs dat ik niet echt iets verkeerd had gedaan aangezien ze haar reden dan nog ter plekke moest bedenken. Of was het juist omdat ze haar antwoorden aan het afwegen was? Nora’s kennende was het vooral dat laatste. Ze zou niet voor een pietluttige reden mijn blik de hele tijd te hebben ontweken en zoveel mogelijk afstand te hebben gecreëerd. Daarvoor was ze veel te nuchter en te eerlijk.
    Mijn blik bleef echter de hele tijd gericht op haar zonder ook maar één seconde ervan te wijken terwijl we rustig de hoek insloegen en de rijke buurten al stilletjes in zicht kwam. We hadden even goed met de auto kunnen gaan maar onze bende was altijd van mening dat als we het te voet konden doen, we het ook moesten doen. Het was ineens goed om ons conditie een beetje op peil te houden.
    “Omdat ik mijzelf wil beschermen..” zei ze uiteindelijk monotoon. Door de toon die ze had gebruikt, schoten mijn wenkbrauwen vragend de lucht in, veroorzakend dat er zoals gisteren weer een pijnlijke steek door de rechter schoot. Mijn gezicht trok diezelfde grimas als gisteren, “Beschermen?” vroeg ik terwijl ik even over de wenkbrauw wreef zodat de pijn werd verdrukt. Ik moest het echt afleren.
    “Begrijp me niet verkeerd Clay… je bent geweldig, maar onze relatie zou nooit, maar dan ook echt nooit gelijkwaardig zijn.” begon ze op een rustige toon verder te vertellen. Haar monotone stem was niet meer te horen waardoor ik al een tikkeltje blij was. Echter de woorden die ze uitsprak, zorgden voor het tegengestelde gevoel. Nou ja zo geweldig ben ik dan toch niet als je niet eens een relatie met me wilt, bedacht ik me waarna ik het bijna uit mijn mond had gefloept. Echter had ze me net op de juiste moment mijn mond dichtgesnoerd.
    “Wanneer wij samen in een relatie stappen ben ik nog steeds gewoon maar een lid van deze bende, en jij mijn onderleider. Je kan mij niet ineens anders behandelen omdat ik je vriendin ben.” Ik nam de zonnebril van mijn gezicht, stopte hem daarna met een oortje achter mijn hemd zodat het voorwerp bleef bungelen. Ik keek haar daarna een beetje verbaasd aan, klaar om een antwoord te geven maar wederom gaf ze me geen tijd en begon ze verder te praten. “Wanneer wij ruzie krijgen, heb ik niet alleen ruzie met mijn vriendje, maar ook met mijn onderleider..” Hm.. het woord vriendje klonk best wel leuk in mijn oren. “..begrijp mij niet verkeerd, ik verwacht niet dat jij mij ooit iets zou aandoen… maar ik verwacht wel dat Stephen dat doet wanneer ik je in de weg sta je taken goed uit te voeren.”
    Ik keek haar verbaasd aan terwijl we wederom een hoek omsloegen, “Kijk, Nora, ik snap niet waarvan je je hele onze-relatie-is-niet-gelijkwaardig verhaaltje vandaan haalt.” stak ik meteen van wal, nu ik eindelijk het woord kon nemen, waarna ik zachtjes op mijn onderlip begon te bijten, “In onze relatie zijn wij gewoon twee volwassenen. Er is geen enkel sprake van een onderleider en een gewoon lid. Gewoon twee jongeren die de liefde van hun leven zijn tegengekomen en volledig voor hun relatie gaan. Ik ben bereid om dit te doen.” De hele tijd had ik haar aangekeken en was ik bloedserieus. Ik had deze woorden nog nooit tegen een vrouw gezegd.
    "Ik zal nooit of te nooit het toelaten dat mijn privézaken en bendezaken worden vermengd. Ik doe gewoon mijn job zoals ik het moet doen , vriendin of geen vriendin.” Ik gooide het er maar meteen uit zoals het was. Het was misschien hard om je eigen vriendin dan nog steeds zo te behandelen, maar het kon niet anders. “Behalve als de anderen natuurlijk niet kijken want dan zal ik van die situatie genoeg misbruik maken.” Ik had het laatste er plagend en snel aan toegevoegd maar onmiddellijk herstelde ik me weer in mijn serieuze gedrag.
    “De conclusie is dus dat ik altijd mijn taken op een correcte manier uitoefenen en dat weet Stephen maar al te goed. Het is niet omdat ik een relatie heb met het mooiste meisje van heel Rome dat ik opeens mijn werk slordig ga doen en het grootste zachtgekookte eitje van Rome ga worden.” Och ja.. ik probeerde de hele situatie maar luchtiger te maken door af en toe er wat grapjes in te gooien. De splitsing naar de rijke buurt kwam ondertussen in zicht dus het duurde niet lang meer of we al bij de afgesproken plaats zouden zijn.
    “Daarom houd ik je op afstand… Anders zou het enkel maar in een drama eindigen en ik weet wel wie eerder een kogel vangt van ons twee..” zuchtte ze waardoor ik abrupt stil stond. Ik draaide me om om haar daarna bij haar schouders te nemen, haar naar me toe te keren zodat ik haar recht aan kon kijken. "Ik laat het nooit toe dat iemand je kwetst en je al zeker niet neerschiet. Dan geef ik nog liever mijn eigen leven of mijn functie onderleider in ruil. Geef ons gewoon een kans oké?" Ik keek in haar ogen om daarna mijn blik te laten vallen op haar lippen en opeens maakte het me niet meer uit dat iedereen het zou zien. Ik was als een blok gevallen voor Nora en iedereen mocht het weten en voor ik het goed en wel besefte had ik mijn lippen op de hare gedrukt.

    [ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 14:28 ]


    Rise and rise again until lambs become lions

    Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

    Ik had mijn woorden zorgvuldig afgewogen en over mijn lippen laten rollen. Nouja, nu klonk dit wel heel simpel, maar simpel was het niet. Ik zag aan Clayton dan ook dat hij, als hij de kans kreeg, mij totaal voor gek zou verklaren. Toen ik klaar was bleef ik met mijn blik naar voren door lopen.
    “Kijk, Nora, ik snap niet waarvan je je hele onze-relatie-is-niet-gelijkwaardig verhaaltje vandaan haalt.” begon Clayton die meteen op zijn onderlip begon te bijten. Ik had hem waarschijnlijk gekwest, maar hij moest het maar begrijpen. Ik was alleen in deze gevaarlijke wereld en om samen te zijn moest ik risico's nemen. In mijn ogen te veel risico's.
    "Dat heb ik je net uitgelegd Clay..." ik had rustig willen klinken maar ik hoorde mijn eigen ondertoon. Ik gaf wat dat betreft ook altijd alles prijs... Ik wilde Clayton helemaal niet kwetsen, ik wilde gewoon geen risico lopen en gewoon doorgaan met dit leven. Helaas had ik dan ook wel de gast met de hersenen gekozen om voor te vallen. We waren aan elkaar gewaagd, Stephen was niet heel moeilijk om boven te staan, -zolang hij geen geweld gebruikte-, maar Clayton kende mij te goed om steken te laten vallen.
    , “In onze relatie zijn wij gewoon twee volwassenen. Er is geen enkel sprake van een onderleider en een gewoon lid. Gewoon twee jongeren die de liefde van hun leven zijn tegengekomen en volledig voor hun relatie gaan. Ik ben bereid om dit te doen.” hij had mij de hele tijd aan gekeken, waardoor het moeilijk was zijn blik te vermijden.
    Heel kort keek ik hem recht in zijn ogen, "Hoe kun je dat nu zeggen? Ik dacht dat ik naïef was! Natuurlijk zal er altijd spraken zijn van ongelijkwaardigheid, zeggen dat dat niet zo is, is zeggen dat je normale leven en het leven binnen een bende twee verschillende dingen zijn! Clayton... mijn leven is de bende, mijn prive leven is de bende..." ik zuchtte, "Ik baseer mijn uitspraken niet op het achtereind van een kip...". Wauw het kostte mij echt moeite om goede woorden te vinden.
    "Ik zal nooit of te nooit het toelaten dat mijn privézaken en bendezaken worden vermengd. Ik doe gewoon mijn job zoals ik het moet doen , vriendin of geen vriendin.” hij was erg direct, hij gaf me niet de kans om goed na te denken. Zijn ik ben bereid dit te doen, uitspraak had mij recht van mijn emotionele stoel geblazen en kalmte bewaren in mijn hoofd leek nu totaal onmogelijk. Het was dat ik een zonnebril op had, anders had de blik in mijn ogen mij verraden dat wist ik zeker.
    “Behalve als de anderen natuurlijk niet kijken want dan zal ik van die situatie genoeg misbruik maken.” voegde hij er plagend aan toe waarna hij zijn serieuze houding weer herstelde. “De conclusie is dus dat ik altijd mijn taken op een correcte manier uitoefenen en dat weet Stephen maar al te goed. Het is niet omdat ik een relatie heb met het mooiste meisje van heel Rome dat ik opeens mijn werk slordig ga doen en het grootste zachtgekookte eitje van Rome ga worden.”
    Hij was een echte flirt en ze kwamen aan, helaas dreef dat mij enkel nog meer in een hoek en voelde het alsof ik tussen de muur van mijn gevoel en de muur van zelfbescherming stond.
    "Luister Clay... ik begrijp de dingen die je doet... maar ik merk dat ik verwachtingen stel. Ik kan je niet steeds verbeteren of een stop roepen als je mij weer ergens gewoon laat staan. Ik snap dat als het om je familie gaat je alles om je heen laat vallen... Maar als giovanni zijn kans had gegrepen had ik er niet meer geweest... als Stephen liever mij had gemist dan Marco had ik er niet meer geweest. Het is ook mijn fout... ik stel verwachtingen, maar daar kan ik waarschijnlijk weinig aan doen, dan de bron uitschakelen waarom ik verwachtingen heb." dan maar met de totale waarheid in huis vallen. En ik was blij dat hij niet door de zonnebril heen kon kijken. Als zijn ogen de mijne direct hadden kunnen raken was ik waarschijnlijk weer in huilen uitgebarsten.
    "Clay... je weet wat ik voor je voel... En nogmaals, ik begrijp waarom je er niet kon zijn, ondanks dat ik wel verwachtte. Maar hoe kan ik..." ik stopte met praten en keek even naar de grond. Het had geen zin om in de herhaling te vallen. “Daarom houd ik je op afstand… Anders zou het enkel maar in een drama eindigen en ik weet wel wie eerder een kogel vangt van ons twee..” zei ik in de hoop dat ik daarmee alles had afgewend.
    Clayton stond abrupt stil en pakte mijn schouders beet, zijn ogen recht op mij gericht. "Ik laat het nooit toe dat iemand je kwetst en je al zeker niet neerschiet. Dan geef ik nog liever mijn eigen leven of mijn functie onderleider in ruil. Geef ons gewoon een kans oké?".
    "Clay..." begon ik om opnieuw een reeks excuses en Nee's op te hangen, maar voor ik daar daadwerkelijk aan kon beginnen voelde ik de lippen van hem op de mijne drukken. Ik had mijn handen tegen zijn schouders aangezet om mij te verzetten. Maar hij wist precies hoe hij mij moest raken, mijn gevoel nam het over van mijn hoofd en al mijn spieren leken in een keer uit te vallen.
    In plaats van helder denken, werden mijn gedachten wazig en voelde ik enkel zijn lippen. De kus die hij mij gaf was beter dan ooit tevoren en het dwong mij volledig toe te geven. Gedachten waarom ik hem weg moest duwen waren in een keer verdwenen. Mijn handen hadden onbewust hun weg naar boven gevonden om zijn nek en wangen liefkozend te strelen
    Verdomme Clay, wat deed je toch met mij? Van een weldenkend, sterke vrouw, maakte jij mij een jong, naïef meisje! Je bent gevaarlijk, maar hoe kon ik mij dan nu toch zo veilig voelen. Clayton ik geloof je, ik geloof je echt waar! Maar waarom zegt mijn hoofd dat toch mijn eigen weg te volgen.
    Ik voelde mij op een of andere manier zwaar verzwakt toen de kus verbroken werd, ik duwde mijn gezicht in zijn borst kas om even op adem te komen. Ik voelde mij zo wazig, niet begrijpend welke emotionele achtbaan ik nu weer in was gestapt. Ik was voor het eerst in lange tijd weer sprakeloos, onwetend en bovendien erg onzeker.


    Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.