Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit
Ik had mijn woorden zorgvuldig afgewogen en over mijn lippen laten rollen. Nouja, nu klonk dit wel heel simpel, maar simpel was het niet. Ik zag aan Clayton dan ook dat hij, als hij de kans kreeg, mij totaal voor gek zou verklaren. Toen ik klaar was bleef ik met mijn blik naar voren door lopen.
“Kijk, Nora, ik snap niet waarvan je je hele onze-relatie-is-niet-gelijkwaardig verhaaltje vandaan haalt.” begon Clayton die meteen op zijn onderlip begon te bijten. Ik had hem waarschijnlijk gekwest, maar hij moest het maar begrijpen. Ik was alleen in deze gevaarlijke wereld en om samen te zijn moest ik risico's nemen. In mijn ogen te veel risico's.
"Dat heb ik je net uitgelegd Clay..." ik had rustig willen klinken maar ik hoorde mijn eigen ondertoon. Ik gaf wat dat betreft ook altijd alles prijs... Ik wilde Clayton helemaal niet kwetsen, ik wilde gewoon geen risico lopen en gewoon doorgaan met dit leven. Helaas had ik dan ook wel de gast met de hersenen gekozen om voor te vallen. We waren aan elkaar gewaagd, Stephen was niet heel moeilijk om boven te staan, -zolang hij geen geweld gebruikte-, maar Clayton kende mij te goed om steken te laten vallen.
, “In onze relatie zijn wij gewoon twee volwassenen. Er is geen enkel sprake van een onderleider en een gewoon lid. Gewoon twee jongeren die de liefde van hun leven zijn tegengekomen en volledig voor hun relatie gaan. Ik ben bereid om dit te doen.” hij had mij de hele tijd aan gekeken, waardoor het moeilijk was zijn blik te vermijden.
Heel kort keek ik hem recht in zijn ogen, "Hoe kun je dat nu zeggen? Ik dacht dat ik naïef was! Natuurlijk zal er altijd spraken zijn van ongelijkwaardigheid, zeggen dat dat niet zo is, is zeggen dat je normale leven en het leven binnen een bende twee verschillende dingen zijn! Clayton... mijn leven is de bende, mijn prive leven is de bende..." ik zuchtte, "Ik baseer mijn uitspraken niet op het achtereind van een kip...". Wauw het kostte mij echt moeite om goede woorden te vinden.
"Ik zal nooit of te nooit het toelaten dat mijn privézaken en bendezaken worden vermengd. Ik doe gewoon mijn job zoals ik het moet doen , vriendin of geen vriendin.” hij was erg direct, hij gaf me niet de kans om goed na te denken. Zijn ik ben bereid dit te doen, uitspraak had mij recht van mijn emotionele stoel geblazen en kalmte bewaren in mijn hoofd leek nu totaal onmogelijk. Het was dat ik een zonnebril op had, anders had de blik in mijn ogen mij verraden dat wist ik zeker.
“Behalve als de anderen natuurlijk niet kijken want dan zal ik van die situatie genoeg misbruik maken.” voegde hij er plagend aan toe waarna hij zijn serieuze houding weer herstelde. “De conclusie is dus dat ik altijd mijn taken op een correcte manier uitoefenen en dat weet Stephen maar al te goed. Het is niet omdat ik een relatie heb met het mooiste meisje van heel Rome dat ik opeens mijn werk slordig ga doen en het grootste zachtgekookte eitje van Rome ga worden.”
Hij was een echte flirt en ze kwamen aan, helaas dreef dat mij enkel nog meer in een hoek en voelde het alsof ik tussen de muur van mijn gevoel en de muur van zelfbescherming stond.
"Luister Clay... ik begrijp de dingen die je doet... maar ik merk dat ik verwachtingen stel. Ik kan je niet steeds verbeteren of een stop roepen als je mij weer ergens gewoon laat staan. Ik snap dat als het om je familie gaat je alles om je heen laat vallen... Maar als giovanni zijn kans had gegrepen had ik er niet meer geweest... als Stephen liever mij had gemist dan Marco had ik er niet meer geweest. Het is ook mijn fout... ik stel verwachtingen, maar daar kan ik waarschijnlijk weinig aan doen, dan de bron uitschakelen waarom ik verwachtingen heb." dan maar met de totale waarheid in huis vallen. En ik was blij dat hij niet door de zonnebril heen kon kijken. Als zijn ogen de mijne direct hadden kunnen raken was ik waarschijnlijk weer in huilen uitgebarsten.
"Clay... je weet wat ik voor je voel... En nogmaals, ik begrijp waarom je er niet kon zijn, ondanks dat ik wel verwachtte. Maar hoe kan ik..." ik stopte met praten en keek even naar de grond. Het had geen zin om in de herhaling te vallen. “Daarom houd ik je op afstand… Anders zou het enkel maar in een drama eindigen en ik weet wel wie eerder een kogel vangt van ons twee..” zei ik in de hoop dat ik daarmee alles had afgewend.
Clayton stond abrupt stil en pakte mijn schouders beet, zijn ogen recht op mij gericht. "Ik laat het nooit toe dat iemand je kwetst en je al zeker niet neerschiet. Dan geef ik nog liever mijn eigen leven of mijn functie onderleider in ruil. Geef ons gewoon een kans oké?".
"Clay..." begon ik om opnieuw een reeks excuses en Nee's op te hangen, maar voor ik daar daadwerkelijk aan kon beginnen voelde ik de lippen van hem op de mijne drukken. Ik had mijn handen tegen zijn schouders aangezet om mij te verzetten. Maar hij wist precies hoe hij mij moest raken, mijn gevoel nam het over van mijn hoofd en al mijn spieren leken in een keer uit te vallen.
In plaats van helder denken, werden mijn gedachten wazig en voelde ik enkel zijn lippen. De kus die hij mij gaf was beter dan ooit tevoren en het dwong mij volledig toe te geven. Gedachten waarom ik hem weg moest duwen waren in een keer verdwenen. Mijn handen hadden onbewust hun weg naar boven gevonden om zijn nek en wangen liefkozend te strelen
Verdomme Clay, wat deed je toch met mij? Van een weldenkend, sterke vrouw, maakte jij mij een jong, naïef meisje! Je bent gevaarlijk, maar hoe kon ik mij dan nu toch zo veilig voelen. Clayton ik geloof je, ik geloof je echt waar! Maar waarom zegt mijn hoofd dat toch mijn eigen weg te volgen.
Ik voelde mij op een of andere manier zwaar verzwakt toen de kus verbroken werd, ik duwde mijn gezicht in zijn borst kas om even op adem te komen. Ik voelde mij zo wazig, niet begrijpend welke emotionele achtbaan ik nu weer in was gestapt. Ik was voor het eerst in lange tijd weer sprakeloos, onwetend en bovendien erg onzeker.
Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.