[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]

That is a perfect copy of reality.

Ramon Smith
Ik zat op de stoel en wachtte gespannen af, terwijl ze zei dat ze Leonnora heette. Ik stelde me voor als Ramon, maar verder kwam ik niet. 'Ramon wie?' vroeg ze en ik wist dat ik mijn volledige naam niet gezegd had. 'Ramon Smith,' zei ik toch maar, ik kon altijd naar de politie gaan als het uit de hand liep.
Ik pakte in die tussentijd als mijn spullen uit de tas en legde het op tafel. Ik wist dat het niet veel was en ik had voor de zekerheid mijn camera thuis gelaten. Daarbij vroeg ze of ik dingen begreep en ik knikte enkel.
De warme dranken werden voor ons op tafel gezet en de man verdween weer zo snel als hij gekomen was.
'Ik wilde heel graag weten, wat het leven is buiten de grote stad? en iets over die bendes.. Ik had dit onderwerp gekozen, omdat ik niks afweet van het leven in Rome, aangezien ik hierzelf maar ongeveer drie jaar woon. Het is heel wat anders dan Canada,' begon ik te vertellen.
"Canada... tja daar is het denk ik ook wel een beetje anders." begint Leonnora. Ze nam een kleine slok van haar koffie en zette het vervlogens weer neer.
']Het leven buiten de grote stad... daar kan ik je niets over vertellen. Rome is een verschrikkelijk grote stad, de achterbuurten nog veel groter" ging ze verder en ik knikte enkel dat ik het begreep. Ik kon het ook wel voorstellen dat Rome groot was, vergeleken met Canada, daar verdwaalde je alleen maar in een bos met beren om je heen. 'Wij zorgen dat de mensen die een wapen nodig hebben, eraan kunnen komen... Zodat meer mensen hun eigen veiligheid kunnen garanderen." vertelde ze verder en keek me even aan, waarbij ik glimachend terug keek. 'Een bende die voor wapens zorgt is niet niks, en ik maar te geloven dat het erger was,' zei ik en keek naar het papier waar nog maar drie zinnen op stond.
'Veel mensen buiten de buurten hier zien ons als tuig... in wezen houden wij ons bezig met veiligheid en bescherming". Ik keek haar aan en allerlei ideen schoten door mijn hoofd.
'Ik denk dat ik hier wel wat mee kan voor de krant,' floepte ik eruit. Ik schrok op toen ik erachter kwam dat ik de krant had gezegd.

je bedoelde waarschijnlijk het leven in de achterbuurten?" vroeg Ze me en ik knikte. 'Ja, wat de gevaren zijn, wat een bende zo nu en dan doet.' vulde ik haar bij.
"Ik zit in de bende Timuto di Roma..." Nu was ik wat geschrokken, ik zat voor een vrouw van een an de beruchtste bendes van Rome. Dat was niet niks. Ineens schoot er een idee in me op als Leonnora weer begon te praten.
'Wij houden ons voornamelijk bezig met het leefbaar houden van deze straten. Een mooi voorbeeld is dit restaurantje... Ik bescherm Ricardo al een aantal jaar. Inruil voor onze dienst krijgen wij wederdiensten. In dit geval gratis koffie" Ik knikte en schreef wat op het papier voor me.

Vampire + Servant = Servamp

Raquelle Noëlle Fontani

'Wat is het Raquelle. Zeg het gewoon.' zei Clay lichtjes geïrriteerd omdat hij wist dat er sowieso nog iets ergs zou komen. Hij had deze stem vaak genoeg gehoord namelijk. 'Ik… Ik.. Ik zit er al heel lang over na te denken om mezelf bij jou te voegen. Ik trek het niet langer meer om onder een dak bij Gabriëlle en pa en ma te moeten wonen.' Hoewel mijn stem heel zacht klonk, bleek Clay de woorden toch klaar en duidelijk te verstaan. 'Je wilt wát doen?' Zijn stem klonk boos. Ik krimpe in elkaar. Het lemmet was ondertussen in zijn rechterhand geklemd.
Ik durfde hem echter niet aankijken, wetende dat zijn reactie niet zo mals zou zijn. 'Ben je nu helemaal gek geworden?' verliet uiteindelijk zijn mond waarna hij het stiletto met een luide klap op de salontafel smeet. 'Ja' mompelde ik zachtjes.Ik werd echt niet snel kwaad. Ja, het was toch zo? Ik wilde als rijk iemand overstappen naar het bende leven. Geen enkel normaal kind zou dat ooit willen, dus dan was ik niet normaal, maar gek in mijn hoofd. Ik keek hem nog altijd niet aan terwijl ik zijn blik op mij voelde branden. 'Dat is echt het domste dat je ooit kan doen, Raquelle.' Zijn blik brandde nog altijd op mij, terwijl ik nog steeds zijn blik probeerde te ontwijken. 'Dat vind jij. Jij weet niet hoe lang ik hier over heb nagedacht. Wel dan?' verliet mijn mond. Het kwam er botter uit dan dat eigenlijk de bedoeling was, maar dit interesseerde mij nu echt niet. Enkele minuten bleef het stil waardoor ik het alleen maar moeilijker kreeg. 'Wil je weten waarom?' Mijn stem klonk twijfelend en ik voelde hoe bloeddruppeltjes uit het wondje van eerder sijpelden. Hoewel Clay niet knikte, maar mij enkel een beetje boos aanstaarde, bewoog ik echter toch door mijn shirt omhoog te schuiven.
Ik zag hoe zijn ogen werden groter bij het zicht van de enorme bijna donkerblauwe plek op mijn zij. 'Welke imbeciel heeft dat gedaan?' vroeg hij tussen zijn kiezen door. Ik negeerde zijn vraag en vervolgde mijn zin. 'Omdat ik niet meer wil geslagen of geschopt worden door een groepje mensen die er altijd mee weg komen zonder dat ik iets terug kan doen.' Mijn tranen zochten vervolgens een weg naar beneden en gleden al snel langs mijn wangen. Clay stond op, wikkelde ziin armen rond mij heen om mij daarna naar hem toe te trekken. Ik legde mijn hoofd weer op zijn borstkas en huilde vrolijk door. Zijn hand streelde mijn donkerbruine haren terwijl er allemaal sussende woorden zijn mond verlieten. Na al die jaren werkten zijn woorden nog steeds en ik voelde me al snel rustiger worden.
'Hé, stil maar' verliet zachtjes zijn mond toen ik alleen nog maar zachtjes snikte. 'Je moet niet huilen, Dopey. Ik ben nu bij je. Er kan je niets meer gebeuren.' Ik snikte zachtjes door. 'Dat weet je nooit. Misschien staat er zometeen wel een horde vijanden voor je deur, daar kan jij echt niet tegen op hoor' zei ik zachtjes tegen hem. Ik hield mijn hoofd nog altijd tegen zijn borstkas en ik zag hoe mijn tranen langzaam zijn shirt nat maakte.
Na een tijdje leek ik eindelijk uitgehuild te zijn waardoor hij mijn hand vast nam en mij weer naar de bank trok. 'Raquelle..' begon Clay terwijl hij mij aankeek. 'Ik vind het nog steeds het domste idee ooit. Je weet dat ik er voor je ben en dat je zelfs hier bij me mag wonen zo lang je wil. Maar ik wil niet dat je je voegt bij de bende. Het is veel te gevaarlijk en het staat me helemaal niet aan als je je bij mij zou voegen.' verliet uiteindelijk zijn mond. Het was weer even stil. Clay veegde mijn resterende tranen met zijn duim weg en een klein dom glimlachje kwam er weer rond zijn lippen. Na nog een aantal minuten zei ik uiteindelijk 'Ik heb er goed over nagedacht en ik vind het prima om bij jou te wonen. Wat die bende betreft, dat bepaal ik zelf wel.' Ik keek hem even aan. Hij was nog altijd mijn broer en ik zou het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen om me voor hem te moeten schamen, daarvoor hield ik teveel van hem. 'En nu ga je me de namen vertellen van de mensen die dat hebben gedaan en die ga ik dan morgen eigenhandig eens een bezoekje brengen.' Hoewel hij plagend en grappend klonk, wist ik dat hij het echt meende. Ze zouden ervoor boeten, dat wist ik zeker. Ik kende Clay nu wel goed genoeg voor. Ik zuchtte even. 'Je kent ze wel. Die pesters van school vroeger. Die bij Gabi in de klas zaten en een aantal ook bij mij. Angelo, Allesandro, Felicée etc.' verliet uiteindelijk mijn mond.
Ik keek Clay weer aan. 'Clay. Ik heb hier echt goed over nagedacht. Leer mij anders vechttechnieken of leer mij richten met een pistool of mes. Als jij me niet hier wilt hebben kan ik me tenminste daar - als het weer gebeurd - verdedigen. Dat is alles wat ik van je vraag. Mij leren vechten.' Ik keek hem smekend aan.

That is a perfect copy of reality.

Raccoon schreef:

HaIcyon schreef:
Alessia Caprice Romano - Gli Assassini

Ik hoorde mijn maag knorren en ik zag dat Elliot zacht lachte. 'Jij hebt dus ook honger' zei hij met een lachje en keek mij geamuseerd aan. 'Ja, nogal' zei ik lachend terug. 'Dus hoeveel heb je gevonden?' vroeg hij mij toen om ter zake te komen. 'Ik weet niet. In ieder geval genoeg' zeg ik tegen hem. Elliot haalde weer een sigaret boven en gaf er een aan mij. Ik keek hem dankbaar aan. Dit stilde de honger nog een klein beetje. De beste niet dure eettentjes waren nog een kwartiertje lopen, helaas. Elliotnam een hijs van zijn peuk en blies die dan genietend uit.
Ik nam snel ook een hijs en ik lachte even toen ik de rook in kleine wolkjes uitblies. We zagen een stel meiden lopen en Elliot bekeek ze even grijnzend. Ik vond ze niet zo interessant. Aan hun kleding te zien waren we nu de rijke buurten uit, want ik kon bijna alles onder die rokjes zien, of wat je die mini dingen ook mag noemen. De geur van vettig eten drong onze neuzen binnen en een glimlach sierde Elliot zijn lippen. 'Eteeen!' riep ik blij. 'Aha, Pizza of meeneem lasagna. Dat is tenminste echt eten' zei hij tevreden tegen mij en hij pakte mijn pols vast en trok mij mee de eettent binnen. 'Doe mij maar een Pizza margarita. Een hele zelf' zei Elliot toen tegen de ober en richtte zich toen weer op mij. 'Wat wil jij?' vroeg hij toen aan mij. Ik twijfelde even, maar besloot toen maar om hetzelfde te nemen als hem. 'Hetzelfde als hem' zei ik toen tegen de ober.
Ik had na lange tijd wel weer zin in een pizza. De man ging onze bestelling maken en subtiel pikte Elliot er een biertje of twee bij. Elliot betaalde zijn eten en ik de mijne en we gingen toen met een doos pizza het zaakje uit. 'En zoals je nu wel kunt raden, tegen een muurtje aanzitten en eten' grijnsde hij tegen mij. Ik grijnsde mee. 'Like always' zeg ik dan tegen hem. Ik wist niet wat we daarna konden doen, of we gingen en ik ging Giovanni betalen of we zoeken een slaapplek en gingen nog wat mensen bang maken. Ik ging zelf voor de tweede optie. Aan de ene kant omdat ik daar zin had, en aan de andere kant omdat ik Giovanni niet onder ogen wilde komen. We kwamen bij ons muurtje aan en ik ging al zitten en eten. Ik keek naar Elliot. 'Waarom gaan we niet gewoon mensen bedreigen? Een beetje met je mes zwaaien en je ziet de angst in hun ogen al. Ik heb wel is zin om die doodsbange ogen te zien' zei ik toen grinnikend terwijl ik nog een stuk pizza pakte.

Elliot Daniel Rowlands || Gli assassini

'Like always' zei ze en ik knikte tevreden. Als we aan het muurtje zaten en rustig aan het eten waren, haalde ik de blikjes bier uit en haf er eentje aan haar. 'Waarom gaan we niet gewoon mensen bedreigen? Een beetje met je mes zwaaien en je ziet de angst in hun ogen al. Ik heb wel is zin om die doodsbange ogen te zien' zei Alessia grinnikend en ik keek haar geamuseerd aan. "Ben je te bang, Giovanni onder ogen te komen?" vroeg ik haar plagerig en at nog een stuk pizza. "Maar oké, als jij dat echt wilt." zei ik dan schouder ophalend. Ik opende mijn blikje bier en nam er een gulzige slok van. "Hmm, wat hou ik toch van bier." mompel ik tevreden en prop dan nog een stuk pizza in mijn mond. Als ik klaar ben met eten , drink ik mijn blikje uit en laat alles daar liggen Ik stond op en keek Alessia aan. "Ben je mee sloompie?" vroeg ik haar grijnzend. Zonder echt op haar te wachten liep ik al weg het kleine steegje uit. Ik zag mijn eerste slachtoffer al. Een meisje, rond de 16, 17 jaar. Ze pronkte zo met haar handtas dat ze er gewoon om vroeg. Ik sloop naar haar toe en drukte mijn arm rond haar nek en mijn mes zette ik dreigend op haar wang. "Ja weet wel wat ik wil." fluisterde ik haar toe. Ze wilde schreeuwen maar ik neep haar keel bijna dicht. "Zwijgen en afgeven die handtas." snauwde ik naar het klein kind die al zat te janken. Ik nam haar handtas, duwde haar tegen de muur en liep dan weer weg richting Alessia. "Hier een handtas. Staat je goed dat roze." lachte ik naar haar.

(I'm sorry , ik ben totaal inspiloos voor Elliot ;x )

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

'Ramon Smith,' antwoordde hij toen ik hem naar zijn volledige naam vroeg. Ik tikte de naam in, in mijn smartphone. "Ik kan geen risico's lopen Ramon..." legde ik hem uit waarop ik hem glimlachtend aan keek. "Maar je hoeft je geen zorgen te maken als je, je niet misdraagt" voegde ik er aan toe.
Ik begon zijn vragen te beantwoorden om te beginnen met een praatje over Rome. Hoe graag ik ook van alle bende ellende weg wilde, Rome was mooi. Hoe veel er ook zou gebeuren, waar ik ook terecht zou komen. Rome was mijn thuis en dat zou het altijd blijven.
'Een bende die voor wapens zorgt is niet niks, en ik maar te geloven dat het erger was,' zei de jongen terwijl hij naar het papier voor hem keek. "Het is ook veel erger... geloof me, je wil niet ongewapend s'avonds over straat hier. Maar mijn bende is anders, al worden wij over een kam geschoren" zei ik onschuldig. "Ook wij moeten dingen doen die niet goed zijn, die volgens de wet verboden zijn... Maar dat is helaas een kwestie van overleven of geschoten worden" vertelde ik hem. Ik kon hem natuurlijk niet laten geloven dat wij allemaal perfecte engeltjes zijn, dat zou totaal ongeloof waardig zijn.
Ik legde hem uit dat veel mensen ons zagen als tuig, wat we inwezen wel waren maar dat hoefde hij niet te weten... toch? "Het leven hier is hard, als bende heb je nog enige voet om op te staan, wij proberen mensen die niet binnen een bende staan of worden toegelaten toch een beetje bestaan bieden. We laten de mensen bijna nooit aan hun lot over." vertelde ik hem.
'Ik denk dat ik hier wel wat mee kan voor de krant,' ik keek hem strak aan. Ik kon zien dat de jongen het onbedoeld had gezegd en dat hij flink geschrokken was. Ik snoof en hielt mij een minuutje stil om te bepalen wat ik ging doen met deze informatie.
"De krant?" vroeg ik hem laag in mijn stem. Mijn ogen vernauwde zich tot spleetjes, "Het ging hier toch om een school project? of heb je mij voorgelogen..." gromde ik boos. Ik hield er niet van als mensen tegen mij logen, zeker niet als ik ze eerder de kans had gegeven om de waarheid te vertellen. Maar anderzijds was het helemaal niet zo vervelend dat hij voor de krant werkte, een groot deel van de maatschappij die nog nooit in contact is geweest met een bende zou eens kunnen zien dat Timuto di Roma niet zo zwart-wit was als de meesten dacht.
"Ik geef je nog een laatste kans... als ik er weer achter kom dat je tegen mij liegt heb je een heel groot probleem." bromde ik om daarna het gesprek weer op te pakken.
je bedoelde waarschijnlijk het leven in de achterbuurten?" vroeg ik hem en ik knikte. 'Ja, wat de gevaren zijn, wat een bende zo nu en dan doet.' vulde ik haar bij.
"De gevaren... je kan worden vermoord, mishandeld, opgepakt, gemarteld, enzovoorts enzovoorts" ik had het wat luchtig gezegd maar raakte wel zacht mijn wang aan. "En wat de bende zoal doet heb ik je al verteld".
Ik vertelde hem dat ik bij de bende Timuto di Roma zat, blijkbaar schrok hij daar door. Niet echt vreemd gezien wij een van de beruchtste bendes waren in Rome. En ergens amuseerde het mij ook wel dat hij hiervan schrok. Tja ik wist nu zijn naam, en de politie hadden wij intussen zover gemanipuleerd dat ze niets meer durfde. Als hij zich zou misdragen was hij overgeleverd aan onze genade.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Door mijn boze stem zag ik hoe mijn zusje in elkaar dook. Het deerde me echter niet en klemde ondertussen het lemmet in mijn rechterhand. Ik zou het nooit toestaan dat ze zich zomaar zou aansluiten bij de bende. Dacht ze echt wel eens na over welke gevolgen het allemaal met zich kon meebrengen? Het was niet één of andere speeltuin waar je een ruzietje had met een ander kind om hetzelfde speelgoed. Nee, hier werd je bekocht met je leven als je niet goed genoeg oppaste. Maar blijkbaar drong dat niet door in dat mooie hoofdje van d’r.
Haar blik bleef de hele tijd op haar voeten gericht, bang omdat ze wist dat ik hier niet zomaar vrede mee ging hebben. “Ja.” mompelde ze zachtjes nadat ik had gevraagd of ze gek was geworden en het stiletto met een luide klap op de salontafel had gegooid. Haar toegeving zorgde er echte voor dat ik nog meer boosheid uitstraalde aangezien ik het oppakte alsof ze wederom betweterig wilde doen. “Dat is echt het domste dat je ooit kan doen, Raquelle.” Dat waren de laatste woorden dat ik nog zei vooraleer ik haar gewoon de hele tijd boos stilzwijgend aankeek.
“Dat vind jij. Jij weet niet hoe lang ik hier over heb nagedacht. Wel dan?” zei ze vervolgens bot terwijl haar voeten nog steeds interessanter leken. “En jij hebt hier kennelijk niet zo héél goed over nagedacht. Dit is niet één of andere speeltuin, Raquelle. Dit is echt en zwaar. Vergeet het, je komt er niet in.” zei ik nu ook bot terwijl ik mijn stem een beetje hard verheft. Nooit zou ik dit zonder enige reden tegen Raquelle doen maar nu zorgde ze er gewoon voor dat ik het deed. Vervolgens bleef het enkele minuten akelig stil terwijl de spanning heersend in de lucht hing. “Wil je weten waarom?” Haar stem had twijfelend geklonken maar toch schoof ze haar shirt iets omhoog waarom ik haar verbaasd aankeek waarna mijn verbaasdheid omsloeg naar woede richting de daders.
Toen ze uiteindelijk de reden had verteld achter haar plannetje om zich bij Timuto aan te sluiten, ontsnapten er tranen uit haar ooghoeken die een weg zochten naar beneden. Al snel stond ik naast haar om daarna mijn armen rond haar te wikkelen. Haar hoofd leunde zoals eerder weer op mijn borstkas terwijl ik voelde hoe haar lichaam zachtjes op en neer schokte door haar gehuil. Mijn hand had zich ondertussen verplaatst naar haar donkerbruine haren terwijl sussende woordjes mijn mond verlieten. Blijkbaar werkten na al die jaren nog steeds mijn woorden aangezien ik al snel voelde dat ze rustiger werd. Haar lichaam begon dan ook niet meer te schokken terwijl haar hartverscheurende gehuil was veranderd in zacht gesnik.
“Dat weet je nooit. Misschien staat er zometeen wel een horde vijanden voor je deur, daar kan jij echt niet tegen op hoor.” verliet uiteindelijk al snikkend haar mond waardoor ik enkel alleen maar zachtjes lachte. “Volgens mij ben jij echt vergeten tegen wie je aan het praten bent, kleine.” Ik kon makkelijk wel enkele mensen aan en bovendien zou ik nog steeds de hulp kunnen inschakelen van enkele andere bendeleden. Ik was en bleef de onderleider
Ik voelde ondertussen hoe mijn grijze shirt langzaam nat werd door haar tranen en dit werd bevestigd toen ik de natte plekken op het shirt zag toen ik mijn zusje naar de bank trok nadat ze uitgehuild was. Onmiddellijk stak ik van wal met mijn typische grote broer preek waarna ik met m’n typische domme glimlachje de resterende tranen met mijn duim wegveegde. Wederom heerste de stilte voor enkele minuten alsof Raquelle tijd nodig had om haar woorden af te wegen.
“Ik heb er goed over nagedacht en ik vind het prima om bij jou te wonen. Wat die bende betreft, dat bepaal ik zelf wel.” Ik slikte om daarna even te zuchten. Blijkbaar ging het lang duren vooraleer ik dat in dat hoofdje van haar kreeg. Ik wilde haar niet bij de bende en dit zou dan ook nooit veranderen. Ik besloot om even maar een ander onderwerp te kiezen zodat de hele situatie wederom niet zou exploderen tot een ruzie. Ik klonk plagend en grappend maar iedereen die nog maar een greintje besef had van wie ik nu eigenlijk echt was, wist dat ik het wel echt meende. Ik zou morgen serieus ze allemaal één voor één een bezoekje brengen. Met plezier zelfs.
“Je kent ze wel. Die pesters van school vroeger. Die bij Gabi in de klas zaten en een aantal ook bij mij. Angelo, Allesandro, Felicée etc.” verliet uiteindelijk haar mond waarna ik knikte en de namen probeerde op te slaan in mijn geheugen. “Dus Angelo, Allessandro, Felicée, Paola, Carla en Camillo?” vroeg ik nogmaals, niet wetende of ik er nu een paar had vergeten of een paar had opgenoemd die het niet waren geweest. Het was lang geleden dat ik die pesters nog eens had ontmoet. Wel, jaren geleden eigenlijk. De laatste keer dat ik hen had gezien was om hen eens goed duidelijk te maken dat ze mijn zusjes met rust moesten laten maar blijkbaar was deze boodschap nog steeds niet goed overgekomen. Ik zou het ze dan maar nog eens moeten uitleggen.
Ik nam het flesje bier weer van de tafel om een grote slok ervan te nemen waardoor ik onmiddellijk weer een klein beetje ontspande. “Clay.”
Een ‘hmm’ geluidje verliet mijn mond waarna ik mijn zusje aankeek. “Ik heb hier echt goed over nagedacht. Leer mij anders vechttechnieken of leer mij richten met een pistool of mes. Als jij me niet hier wilt hebben kan ik me tenminste daar - als het weer gebeurd - verdedigen. Dat is alles wat ik van je vraag. Mij leren vechten.' Mijn blik had zich ondertussen gericht naar Raquelle die me smekend aankeek. Ik tuitte zachtjes mijn lippen waarna ik met mijn onderlip speelde. Hm.. Ook al wilde ik eigenlijk haar dit niet allemaal aanleren toch leek het me een goede compromis.
“Oké. Deal.” zei ik uiteindelijk na enkele minuten, “Ik leer je hoe je vecht en een pistool vasthoudt als jij me belooft dat je niet verwikkeld geraakt in de bende. Oké?” Ik keek mijn zusje afwachtend aan terwijl ik het flesje bier weer op de salontafel liet zakken. Het was te nemen of te laten.

[ bericht aangepast op 26 dec 2013 - 17:58 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Ramon Smith
Ik zag hoe Leonnora iets in toetste op haar smartphone, vast mijn naam. Daarna vertelde ze wat ik aan haar vroeg. Daarna ging het gespreks onderwerp over op wapens dat de bende gebruikte en daar was ik even over geschrokken. 'Het is ook veel erger... geloof me, je wil niet ongewapend s'avonds over straat hier. Maar mijn bende is anders, al worden wij over een kam geschoren" zei ze, maar ik begreep het niet helemaal.
'Ook wij moeten dingen doen die niet goed zijn, die volgens de wet verboden zijn... Maar dat is helaas een kwestie van overleven of geschoten worden" dat kon ik begrijpen als je een van de beruchste bendes bent van Rome.
Daarna ging het onderwerp verder over mensen die hun zagen als tuig en vervolgens zei Leonnora nog iets over het lot van een bendelid en dat ze een eerlijke kanst verdiende, altans dat is wat ik begreep.
Ik was tevreden met wat ik wilde weten, als ik per ongelijk de krant erbij hield. Ik voelde een ijzige stilte een minuut volhouden als Leonnora ineens begon te spreken.
'De krant?' Ik kroop geschrokken ineen. 'Het ging toch hier om een schoolproject? Of heb je mij voorgelogen...' vroeg ze daarna, waarbij ik kort op mijn lip beet. Ik kon haar moeilijk de waarheid vertellen, maar liegen was iets waar ik voor zou boeten. Heel langzaam besefte ik dat het gewoon verteld moest worden.
"Ik geef je nog een laatste kans... als ik er weer achter kom dat je tegen mij liegt heb je een heel groot probleem." Ik keek haar aan, haalde eens diep adem, maar voordat ik iets wilde zeggen begon ze al te vertellen over het leven in de achterbuurten van Rome. Ik hoorde de dingen die ze deden en hoorde ook dat ze bij Timuto di Roma zat. Oke, ze had gewonnen ik kon dit niet meer.
'Luister, wat ik nu ga zeggen ben ik bang dat hier mijn leven eindigd, maar ik ben geen scholier, ik ben een journalist en je mag nu boos zijn op me, maar ik ga niks in de krant zetten, als het wel gebeurd, mag een van je bendeleden me komen halen, afgesproken,' zei ik al was dit het domste wat ik ooit gezegd had.

(Krijg zin in dat hij problemen krijgt,
Iemand nog voor Stephen.)

Vampire + Servant = Servamp

Raquelle Noëlle Fontani

'En jij hebt hier kennelijk niet zo héél goed over nagedacht. Dit is niet één of andere speeltuin, Raquelle. Dit is echt en zwaar. Vergeet het, je komt er niet in' zei hij nu ook bot terwijl hij zijn stem een beetje harder verheft. 'Oh, wat jammer nou. Ik had altijd gedacht dat dit een soort speeltuin was waar jullie tegen elkaar vechten voor een stom stukje speelgoed' riep ik nu ook weer kwaad tegen hem. Het was duidelijk dat hij me echt nog nooit eerder hier had gezien. Ik kom hier al maanden sowieso elke week twee keer, ik heb vaak genoeg gezien hoe het tussen die bende's te keer gaat. Vervolgens bleef het enkele minuten akelig stil terwijl de spanning heersend in de lucht hing. 'Het is allang duidelijk dat je me niet meer wilt zien, dus ik rot wel op van hier. Ben je gelijk van me af' siste ik tegen hem en ik maakte aanstalten om weg te lopen. Toen bedacht ik me dat hij niet meer wilde dat ik deze avond nog zijn appartement verliet en ik draaide me weer om.
“Wil je weten waarom?” Mijn stem had twijfelend geklonken maar toch schoof ik mijn shirt iets omhoog waarop hij mij verbaasd aankeek.
Toen ik uiteindelijk de reden had verteld achter mijn plannetje om zich bij Timuto aan te sluiten, ontsnapten er toch tranen uit mijn ooghoeken die een weg zochten naar beneden. Mijn woede was omgeslagen naar angst. Angst voor hem en dat groepje. Al snel stond hij naast mij om daarna zijn armen rond mij te wikkelen. Mijn hoofd leunde zoals eerder weer op zijn borstkas terwijl ik voelde hoe mijn lichaam zachtjes op en neer schokte door mijn gehuil. Zijn hand had zich ondertussen verplaatst naar mijn donkerbruine haren terwijl sussende woordjes zijn mond verlieten. Die woorden hielpen altijd nog, want ik werd al snel rustiger. Een kleine glimlach sierde mijn lippen. Mijn lichaam stopte dan ook met te schokken en mijn gehuil ging over in zacht gesnik.
'Dat weet je nooit. Misschien staat er zometeen wel een horde vijanden voor je deur, daar kan jij echt niet tegen op hoor' verliet uiteindelijk al snikkend mijn mond nadat hij had gezegd dat nu hij in mijn buurt was er niks meer kon gebeuren. Hij begon zacht te lachen. 'Volgens mij ben jij echt vergeten tegen wie je aan het praten bent, kleine' zei hij toen. Ik begon zachtjes te lachen. Hij leed nu of aan grootspraak of hij had niet door welk aantal ik bedoelde met een horde vijanden. 'Dan ben ik denk ik vergeten wie jij bent of jij hebt niet door hoeveel mensen ik bedoel met een horde mensen. Ik bedoelde een groep van ongeveer 25 mensen en dat kan jij echt niet in je eentje aan, grote' zei ik toen grinnikend tegen hem.
Ik keek naar mijn tranen die ondertussen zijn grijze shirt nat maakte. Nadat ik uitgehuild was trok hij me mee naar de bank. Onmiddellijk stak hij van wal met zijn typische grote broer preek waarna hij met z'n typische domme glimlachje de resterende tranen met zijn duim wegveegde. Weer heerste die onaangename stilte weer, die ik dit keer goed kon gebruiken om te bedenken wat ik ging zeggen.
'Ik heb er goed over nagedacht en ik vind het prima om bij jou te wonen. Wat die bende betreft, dat bepaal ik zelf wel.' Clay slikte om daarna even te zuchten.
'Je kent ze wel. Die pesters van school vroeger. Die bij Gabi in de klas zaten en een aantal ook bij mij. Angelo, Allesandro, Felicée etc.' verliet uiteindelijk mijn mond waarna hij knikte. 'Dus Angelo, Allessandro, Felicée, Paola, Carla en Camillo?' vroeg hij nogmaals. Ik knikte even. 'Die mensen ja' zei ik nog als bevestiging. Hij nam het flesje bier weer van de tafel om een grote slok ervan te nemen waardoor hij onmiddellijk weer een klein beetje ontspande. 'Clay.' zei ik uiteindelijk.
Een ‘hmm’ geluidje verliet zijn mond waarna hij mij aankeek. 'Ik heb hier echt goed over nagedacht. Leer mij anders vechttechnieken of leer mij richten met een pistool of mes. Als jij me niet hier wilt hebben kan ik me tenminste daar - als het weer gebeurd - verdedigen. Dat is alles wat ik van je vraag. Mij leren vechten.' Zijn blik had zich ondertussen gericht naar mij terwijl ik hem smekend aan keek. Hij tuitte zachtjes zijn lippen waarna hij met zijn onderlip ging spelen.
'Oké. Deal' zei hij uiteindelijk na enkele minuten. Ik zuchtte even opgelucht. 'Ik leer je hoe je vecht en een pistool vasthoudt als jij me belooft dat je niet verwikkeld geraakt in de bende. Oké?' Hij keek mij afwachtend aan terwijl hij het flesje bier weer op de salontafel liet zakken. Ik knikte even. 'Ja, ik beloof dat me niet in het bende leven zal verwikkeld raken als jij me leert vechten' zei ik toen tegen hem. Weer sierde een kleine glimlach mijn mond. Nee, ik beloof niet dat ik niet in een bende verwikkeld raak als jij me leert vechten zei een stemmetje in mijn hoofd. Ik zuchtte even zachtjes. Helaas was dat de werkelijkheid, nog altijd had ik het idee om mezelf ook bij een bende te voegen, als wraak op iedereen daar. Het voelde vreselijk om tegen mijn broer te moeten liegen.

That is a perfect copy of reality.

Alessia Caprice Romano - Gli Assassini

'Ben je te bang, Giovanni onder ogen te komen?' vroeg hij mij plagerig nadat ik had voorgesteld om een aantal mensen bang te maken en hij at nog een stuk pizza. Ik knikte even. 'Eerlijk gezegd wel ja' zei ik toen tegen hem. 'Maar oké, als jij dat echt wilt' zei hij toen schouder ophalend. Hij opende zijn blikje bier en nam er een gulzige slok van. 'Hmm, wat hou ik toch van bier' mompelt hij tevreden en hij propt dan nog een stuk pizza in zijn mond. 'Wil je mijnes ook hebben?' vroeg ik aan hem en ik gaf hem mijn blikje bier. Ik heb nooit echt van bier gehouden en ik hield er nog altijd niet van. Als Elliot klaar is met eten, drinkt hij uit zijn blikje uit en laat hij de rest liggen. Hij keek mij aan, terwijl ik de laatste pizza op at. 'Ben je mee sloompie?' vroeg hij mij grijnzend. 'Rustig. Ik ben niet zo'n snelle eter als jij' zei ik tegen hem. Zonder echt op mij te wachten liep hij al weg het kleine steegje uit. Ik gooide mijn handen omhoog. Wat was hij nou weer voor een goede vriend zeg. Ik zuchte even. Na een paar minuten had ik ook mijn eten op en wachtte ik geduldig op Elliot. Al snel kwam hij terug met een oerlelijke, roze handtas.
'Hier een handtas. Staat je goed dat roze' lachte hij naar mij. Ik keek met een verafschuwende blik naar dat lelijke ding en zei 'Ew nee. Nooit en te nimmer ga ik met dat lelijke ding lopen.' Ik haalde de waardevolle spullen eruit en al snel stond die tut weer voor ons. Ze was kwaad en zei dat we die handtas terug moesten geven. 'Zo zo. Het meisje heeft wel lef hé' siste ik kwaad tegen haar. Ik gooide de tas op de grond en kwam dreigend op haar aflopen. Het meisje liep bang naar achter, maar ik gaf haar een rake klap tegen haar gezicht. Ze viel neer op de grond en ik sneed haar keel door met mijn mes. Voor de zekerheid stak ik mijn mes ook nog is in haar hart. Medeleven tonen deed ik niet, er was zelfs geen graatje emotie te zien. Ik voelde even aan haar pols of haar hart nog klopte, maar ik hoorde niks. Ik wist het zeker, ze was nu echt dood. Ik trok Elliot weg van haar en toen we de steeg uit waren liet ik hem weer los. Ik veegde het bloed van mijn mes af aan mijn blous, waardoor er nu een grote rode vlek te zien was, maar dat maakte me niet zo uit. 'Wat gaan we nu doen?' vroeg ik aan hem.

[ bericht aangepast op 26 dec 2013 - 22:11 ]

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
En toen leek het dat de bom ontploft was. Ik had met een botte stem gezegd dat ze er niet in kwam en dat dit niet één of andere speeltuin was waarop zij natuurlijk weer op haar beurt nogal kwaad op moest antwoorden. “Oh, wat jammer nou. Ik had altijd gedacht dat dit een soort speeltuin was waar jullie tegen elkaar vechten voor een stom stukje speelgoed.” Begrijp me niet verkeerd, ik hield van mijn zusje maar soms kon ze zo dom redeneren dat ik gewoon bijna op ontploffen stond. Het feit dat we beide nogal ontvlambaar waren, zat waarschijnlijk wel in de familie.
“Ja wel dat is het dus niet. Dus nogmaals je komt er gewoon niet in. Dit is geen plaats voor je.” riep ik nu ook weer terug. Raquelle stelde mijn geduld echt wel op de proef. Als één of ander bendelid dit had gedaan, had ik werkelijk niet zo kalm kunnen reageren en had ik hij of zij al lang tegen de muur geplakt. De meeste wisten dan ook dat ik niet snel woedend werd, maar dat ze me ook niet moesten uitdagen. Ze wisten namelijk wat er dan ging volgen.
Wederom was de spanning te snijden in de lucht terwijl ik haar gewoon de hele tijd boos aankeek. Het kokende bloed stroomde door mijn aderen. Ik had nu niet de neiging om fysiek uit te vliegen, helemaal niet zelfs maar ik was gewoon ergens opzet dat ze dit zomaar wilde.
“Het is allang duidelijk dat je me niet meer wilt zien, dus rot ik wel op van hier. Ben je gelijk van me af.” siste ze om uiteindelijk de onverdraaglijke stilte te verbreken. Ze maakte aanstalten om weg te lopen, “Oh nee, jij blijft mooi hier. Je weet dat ik niet meer wil dat je dit appartement verlaat.” zei ik waarna ze stopte en ze zich omdraaide.
“Zie je dat is bewijs numero uno.” begon ik, “Je denkt niet na over de gevaren die zich buiten die deur daar afspelen. Alsik je niet had verboden om dit appartement te verlaten, was je sowieso gegaan. En weet je wat je dan zou hebben tegengekomen, Raquelle?” Mijn stem klonk nu allesbehalve kalm maar ook niet echt geïrriteerd. Het was ergens tussenin en bezorgdheid was er ook in gemengd. “Dan zou je verkrachters, drugsdealers, hoeren, dieven en ander tuig zijn tegengekomen! En dan tel ik nog niet eens die leden van Assassini mee. Die vuile rat van daarnet weet dat ik je heb meegenomen, hij weet dat er nu een soort van link tussen ons zit. Denk je nou echt dat ze je voor je mooie gezichtje gaan sparen? Dan ben je echt naïef Raquelle.”
Ondertussen ging mijn hand gefrustreerd door mijn donkerbruine haren terwijl een zucht over mijn lippen rolde. Zo. Alles was eruit gegooid. De hele tijd was het stil terwijl mijn zusje daar stond, kijkend naar haar voeten en ik gefrustreerd naar haar zat te staren terwijl ik aan mijn handen friemelden.
“Wil je weten waarom?” vroeg ze opeens waarna ik de blauwe plek in het vizier kreeg. Uiteindelijk begon Raquelle te huilen waardoor alle harde woorden van eerder precies vergeten waren en de kalmte weer over ons beide kwam. Ik stond op, nam haar in mijn armen om daarna te sussen. Het werkte en even later ging het er weer wat grappig aan toe. Het gesnik veranderde dan ook snel in een zacht lachje waardoor ik nu ook glimlachte. Ik hield er niet van als Raquelle huilde. Daar kon ik echt niet tegen. Dat had je waarschijnlijk al lang gemerkt bij mijn manier van troosten.
“Dan ben ik denk ik vergeten wie jij bent of jij hebt niet door dat hoeveel mensen ik bedoel met een horde mensen. Ik bedoelde een groep van ongeveer 25 mensen en dat kan jij echt niet in je eentje aan, grote.” grinnikte ze waardoor ik weer antwoordde. “Of jij bent vergeten dat ik nog steeds een onderleider ben. Raquelle, ik heb zo mijn bendeleden weet je. En geloof mij, wij kunnen makkelijk 25 man aan. Als ze onze gezichten nog maar zien, lopen ze al weg.” Ja wat? Het was waar. De rijke mensen liepen al weg als ze ons nog maar van ver zagen aankomen alsof het leek dat wij hen konden besmetten.
Ondertussen keek ze naar mijn grijze shirt die nat was geworden waardoor ik haar blik volgde. “Jij kan nogal huilen zeg. Huilbaby dat je bent.” Ik had haar hoofdschuddend lachend aangekeken waarna ik haar hand vast nam en haar weer meetrok naar de bank waar ze nogmaals zei dat ze gewoon zelf zou beslissen over de bende. Ik zuchtte, ze was het me werkelijk zo moeilijk aan het maken maar ik besloot om het subtiel aan te pakken.
Daardoor vroeg ik dus achter de namen van die imbecielen die haar dat aan hadden gedaan waarop ze de namen gaf en ik ze nog eens extra vroeg ter bevestiging. Ik zou namelijk niet de verkeerd een lesje willen leren. “Die mensen ja.” Oké, die mensen ging ik morgen dan maar eens met enkele bendeleden een bezoekje brengen.
Vervolgens begon Raquelle nadat ik teken had gegeven dat ik luisterde, over het feit of ik haar geen vechttechnieken of het richten met een mes of pistool ter verdediging wilde leren. Ik tuitte mijn lippen waarna ik zoals gewoonlijk met mijn onderlip begon te spelen. Ik besloot er uiteindelijk om toch maar met akkoord te gaan enkel en alleen op de voorwaarde dat ze niet verwikkeld zou geraken in een bende. “Ja, ik beloof dat ik me niet in het bende leven zal verwikkeld raken als jij me leert vechten.” zei ze met een klein glimlachje nadat ze had geknikt. Hier klopte gewoon iets niet aan.. Normaal gesproken zou ze tegenwerken tot en met en nu opeens ging ze zomaar akkoord. Ze voerde iets in haar schild, dat kon niet anders. En de zucht die daarop volgde bevestigde het nogmaals. Het was veel te raar.
“Raquelle. Zweer je het op mijn, pa en ma’s en Gabriëlle’s leven?” vroeg ik terwijl ik één wenkbrauw omhoog trok en haar reactie peilde. Ze had vroeger ook een paar keer willen liegen en eerlijk gezegd bakte ze er vroeger niets van. Misschien was ze in de jaren wel verbeterd.. Wie weet.
Even was het stil tussen ons beide waardoor mijn gedachten weer op volle toeren draaide en de dag overloop. Nora! Oh verdomme. Ik had haar achtergelaten zonder er werkelijk goed en wel besef in te hebben.
Ik schoot overeind, voelde in de zakken van mijn sportshort maar voelde echter de vertrouwde vorm van het mobiel niet zitten. Mijn broek! Ik wandelde als een sneltrein naar mijn kamer waar ik mijn zwarte broek af het bed haalde en in de zakken grabbelde voor mijn mobiel. Toen ik hem eenmaal had, scrolde ik door mijn lijst om daarna bij Leonora te stoppen en op het groene telefoontje te bellen.
“Hé, Clay hier. Ik hoop dat je goed bent thuisgeraakt?” vroeg ik toen mijn bekende stem in mijn oren klonk. Alleen al door haar stem te horen, verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Ik liep weer terug naar de woonkamer al bellend en bleef de hele tijd daar rondwandelen. Ik wist niet of ik mijn plannetje voor morgen nu moest zeggen.. Misschien zou ze het wel afkeuren maar ik kon het toch ook niet zomaar laten gebeuren?

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Ramon kroop nog verder ineen toen hij merkte dat ik gehoord had wat hij zei over de krant. Ik waarschuwde de jongen nooit meer tegen mij te liegen en ging vervolgens verder met het gesprek. Ik zag dat de comfort voor hem uit het gesprek was, al wist ik wel dat hij zich nooit echt op zijn gemak had gevoeld. Ergens had ik wel medelijden met hem. Hij leek me niet zoals andere leden van de pers en wilde hem ook nog een kans geven.
Hij haalde diep adem, 'Luister, wat ik nu ga zeggen ben ik bang dat hier mijn leven eindigt, maar ik ben geen scholier, ik ben een journalist en je mag nu boos zijn op me, maar ik ga niks in de krant zetten, als het wel gebeurd, mag een van je bendeleden me komen halen, afgesproken,' zei hij erg dapper. Volgens mij had hij er even over gedaan om de moed te verzamelen.
"Luister Ramon... je hebt niets te vrezen zolang je gewoon eerlijk bent tegen mij. Ik ben een eerlijke vrouw, dus verwacht ik van jou dat ook." zei ik en nam een slok van mijn inmiddels bijna koude koffie. Ik keek op mijn horloge, het werd tijd om eens naar huis te gaan. "Publiceer je verhaal maar, houd het positief en ik ben tevreden." mompelde ik. "Als jij zorgt dat Timuto di Roma een keertje positief in de media komt stel je mij tevreden." glimlachte ik. Ik schoof hem een visitekaartje toe, "En mocht ik iets voor jou kunnen betekenen geef je maar een belletje... stel mij niet teleur" knipoogde ik.
Ik hoorde mijn ringtone uit mijn tas komen. Ik romelde in mijn tas en zag dat er 'onbekend' op mijn scherm stond. Ik keek Ramon aan, "Excuseer mij even..." zei ik hem vriendelijk. Onbekend betekende meestal, iemand van de bende. Niemand was zo stom om te bellen met nummer herkenning. Ik stond op en liep naar binnen om vervolgens op te nemen.
"Leonora Vieri..." nam ik op.
“Hé, Clay hier. Ik hoop dat je goed bent thuisgeraakt?” de bekende stem van Clayton liet mijn maag een vreemd dansje doen. Ik ademde diep in, goed thuis geraakt? Waarschijnlijk was die eikel zich niet eens bewust hoe hij mij had achter gelaten. Begrijp mij niet verkeerd, ik snapte het ergens wel, maar dan nog... Zeker na vandaag had ik een andere behandeling verwacht.
"Ach... ik ben niet voor niets lid, gelukkig kan ik voor mijzelf zorgen." het was er iets te kil uitgeschoten. Het liefste had ik natuurlijk gedaan alsof er niets aan de hand was, maar dan zou ik verder verstrikt raken in de plotselinge gevoelens die ik voor hem had ontwikkeld. Hij kwam te dicht bij mijn hart en ik had niet het gevoel dat hij mij dat zou kunnen bieden dat ik nodig had. Sterker nog, hij kwetste mij onbewust en dit zou enkel uitlopen op een drama. Zeker wanneer het een drama zou worden... dan was het geen drama met gewoon mijn vriendje, nee dan werd het drama met mijn onder leider. De machtsverhouding was niet gelijk en dat zou het ook nooit worden.
"Alles goed met je zusje? Ik hoop dat ze niet teveel van mij is geschrokken...?" vroeg ik hem zakelijk. Ik hoefde hem niet af te blaffen om hem op afstand te houden, het was beter hem op zakelijk niveau te spreken. Ruzie was hier onnodig, ik was een volwassen vrouw en zal het ook zo oplossen. Ik keek even naar het schilderij voor mijn neus. "Ik kan het niet te lang maken, het is al laat en ik ben bezig met werk... ik heb geen zin in nachtwerk..." ik wimpelde hem een beetje af. Eigenlijk was ik van plan het gesprek met Ramon zo toch te beëindigen. Ik liep de tuin weer in "Momentje Clay..." zei ik Clayton om Ramon aan te kijken, ik hield mijn hand op het microfoontje van mijn mobiel. "Als je weg wilt staat het je vrij, dit kan nog wel even duren" melde ik hem voor ik de telefoon weer aan mijn oor hielt.
"Sorry voor het wachten, maar ik zei je al dat ik aan het werk ben." zei ik opnieuw zakelijk tegen Clayton. Als Ramon weg zou gaan zou ik op mijn gemak het gesprek kunnen voeren met Clayton. En als Clayton het kort zou houden zou ik dalijk gewoon naar huis gaan en mn bed in kruipen, want ik was gesloopt.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Raquelle Noëlle Fontani

“Het is allang duidelijk dat je me niet meer wilt zien, dus rot ik wel op van hier. Ben je gelijk van me af.” siste ik om uiteindelijk de onverdraaglijke stilte te verbreken. Ik maakte aanstalten om weg te lopen, “Oh nee, jij blijft mooi hier. Je weet dat ik niet meer wil dat je dit appartement verlaat.” zei hij waarna ik stopte en ik me omdraaide. "Dacht ik al" zei ik toen.
“Zie je dat is bewijs numero uno.” begon hij. Ik keek hem vragend aan. “Je denkt niet na over de gevaren die zich buiten die deur daar afspelen. Als ik je niet had verboden om dit appartement te verlaten, was je sowieso gegaan. En weet je wat je dan zou hebben tegengekomen, Raquelle?” Zijn stem klonk nu allesbehalve kalm maar ook niet echt geïrriteerd. Het was ergens tussenin en bezorgdheid was er ook in gemengd. "Ja, ik was waarschijnlijk wel weggegaan ja en nee, ik zou niet weten welke mensen ik dan tegen zou moeten komen" zei ik toen. “Dan zou je verkrachters, drugsdealers, hoeren, dieven en ander tuig zijn tegengekomen! En dan tel ik nog niet eens die leden van Assassini mee. Die vuile rat van daarnet weet dat ik je heb meegenomen, hij weet dat er nu een soort van link tussen ons zit. Denk je nou echt dat ze je voor je mooie gezichtje gaan sparen? Dan ben je echt naïef Raquelle.” vervolgde hij. Ik slikte even. Hij had wel degelijk een punt. "Ja oké goed. Je hebt gelijk. Wat wil je nu? Me nog dieper in de grond stampen door me te behandelen als een klein kind?" siste ik tegen hem.
Ondertussen ging zijn hand gefrustreerd door zijn donkerbruine haren terwijl een zucht over zijn lippen rolde. Zo. Ik zuchtte ook even. De hele tijd was het stil. Ik staarde naar mijn voeten terwijl ik mijn broers blik op me voelde branden. Ik durfde hem echt niet aan te kijken. “Wil je weten waarom?” vroeg ik opeens waarna hij de blauwe plek in het vizier kreeg. Uiteindelijk begon ik te huilen waardoor alle harde woorden van eerder precies vergeten waren en de kalmte weer over ons beide kwam. Clay stond op en wikkelde zijn armen om mij heen om me daarna te sussen. Het werkte en even later ging het er weer wat grappig aan toe. Mijn gesnik veranderde dan ook snel in een zacht lachje waardoor Clay nu ook glimlachte.
“Dan ben ik denk ik vergeten wie jij bent of jij hebt niet door dat hoeveel mensen ik bedoel met een horde mensen. Ik bedoelde een groep van ongeveer 25 mensen en dat kan jij echt niet in je eentje aan, grote.” grinnikte ik nadat hij had gezegd dat ik waarschijnlijk vergeten was tegen wie ik praatte. “Of jij bent vergeten dat ik nog steeds een onderleider ben. Raquelle, ik heb zo mijn bendeleden weet je. En geloof mij, wij kunnen makkelijk 25 man aan. Als ze onze gezichten nog maar zien, lopen ze al weg.” Ik begon weer te lachen. "Ja, dat snap ik ook wel, maar ik had het over alleen jij, jij in je eentje, red je dat ook?" vroeg ik toen aan hem.
Ondertussen keek ik naar zijn grijze shirt die nat was geworden waardoor hij mijn blik volgde. “Jij kan nogal huilen zeg. Huilbaby dat je bent.” Ik liet mijn pruillip weet zien. "Lekker aardig, opschepper" zeg ik terug. Hij had mij hoofdschuddend lachend aangekeken waarna hij mijn hand vast pakte en mij weer meetrok naar de bank waar ik nogmaals zei dat ik gewoon zelf zou beslissen over de bende. Hij zuchtte.
Vervolgens begon ik nadat hij een teken had gegeven dat hij luisterde, over het feit of hij mij geen vechttechnieken of het richten met een mes of pistool ter verdediging wilde leren. Hij tuitte zijn lippen waarna hij met zijn onderlip begon te spelen. Hij besloot er uiteindelijk om toch maar met akkoord te gaan enkel en alleen op de voorwaarde dat ik niet verwikkeld zou geraken in een bende. “Ja, ik beloof dat ik me niet in het bende leven zal verwikkeld raken als jij me leert vechten.” zei ik met een klein glimlachje nadat ik had geknikt.
“Raquelle. Zweer je het op mijn, pa en ma’s en Gabriëlle’s leven?” vroeg hij terwijl hij één wenkbrauw omhoog trok en mijn reactie peilde. Shit. Hij geloofde me niet. Ik dacht heel even na en uiteindelijk kwam er heel zacht uit mijn mond "Nee, sorry." Nu wist hij honderd procent zeker dat er iets anders speelde, maar dat ging hem echt he-le-maal niks aan. Na enkele minuten schoot Clay omhoog en begon hij haastig naar zijn kamer te lopen. Ik fronste even met mijn wenkbrauw, maar toen hij terugkwam met zijn mobiel snapte ik al waarom hij zo haastig wegging. Hij begon een gesprek en ik viel langzaam in slaap. De volgende morgen werd ik al vroeg wakker. Ik keek even op mijn mobiel, die het wonder boven wonder nog deed en ik zag dat het half acht was. Ik zag dat Clay nog sliep. Ik zuchtte even en draaide me toen om naar de deur. "Ik zal je missen Clay" zeg ik zachtjes en ik liep toen zijn appartement uit. Toen ik eenmaal buiten was beet ik even op mijn lip. Clay had eigenlijk niks te klagen, want ik was de nacht bij hem gebleven. Ik liep weer dezelfde richting uit als dat ik de vorige keer deed en toen ik eenmaal op mijn plek terug was bleef ik even staan.

That is a perfect copy of reality.

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 21:34 ]

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

Ik stap uit mijn badkamer en met mijn blouse nog open loop ik door de gang met slaapkamers. 'Kom op! Het is half tien, als ik zo terug ben wil ik jullie zien werken!' roep ik. Een hand gaat door mijn haar, wat nog steeds zacht is. Dat is het geluk met je haar in model krijgen met alleen een föhn. Je hoeft die plakkerige geltroep er niet in te doen, of haarspray waardoor het hard wordt. Hmh, mijn makkelijke ochtendroutine bevalt me wel. Douchen, haar in model föhnen, aankleden en dan die luilakken hier wakker maken. De regels zijn duidelijk, wie er niet uit is als ik terug ben van mijn ontbijt krijgt een paar klappen. Kom op, ik bied ze geen thuis aan om de hele dag te slapen. Ik loop de trap af en knoop ondertussen de witte blouse dicht. De witte stof sluit zich om mijn lichaam en de driekwart mouwen voelen strak om mijn armen. Ik loop langs een spiegel en check snel alles. Een grijns siert mijn gezicht en ik pak mijn zwarte zonnebril die al snel mijn ogen bedekt. Ik loop de deur uit om op weg te gaan naar mijn vaste adres. Het restaurant lag bij het water dus een mooi uitzicht was verzekerd, en het was van een oude vriend van mijn vader. Dus dat betekent gratis. Als ik een bekend gezicht zie wordt mijn grijns breder en ik loop naar haar toe. "Bellezza*.. De avond overleeft zie ik?' zeg ik.

[Bellezza = schoonheid
Asjeblieft Raquelle, je flirty Italiaan ;] ]

El Diablo.

Raquelle Noëlle Fontani

Ik ben nog altijd in gedachten over gisteravond, die uitbarstingen van Clay, de dingen die ik hem beloofd heb. Ik zucht even diep. Ik zou waarschijnlijk nooit meer een normaal gesprek kunnen hebben met hem, omdat hij dan altijd de grote broer die mag zeuren gaat uithangen. Iets waar ik echt niet tegen kan en dan word ik weer boos en dan wordt hij ook weer boos en zo gaat het de hele tijd door.
Ik word ruw uit mijn gedachten gehaald als ik opeens een bekende stem hoor. 'Bellezza .. De avond overleeft zie ik?' hoor ik Giovanni zeggen. Ik draai me om naar hem en ik kijk omhoog aangezien ik 1M50 ben en hij waarschijnlijk bijna twee meter. 'Nou nee, toevallig ben ik vannacht gestorven en ben ik nu een geest geworden. Nu kom jij er dus achter dat je geesten kan zien en met ze kan praten en val je bijna dood neer van angst.. Natuurlijk heb ik de avond overleeft, want anders zou ik hier nu niet zijn, domme idioot' zeg ik geïrriteerd tegen hem. Raquelle, let op je woorden. Je weet tegen wie je praat en dat is niet tegen een leraar, maar tegen de leider van een van de beruchtste bendes in Italië, houd je nou is een keer gedeisd hoor ik een stem in mijn hoofd zeggen. Ik kijk hem even aan en ik zucht even. 'Sorry Giovanni, ik heb nu niet echt de tijd voor een leuk gesprekje' mompel ik even en dan probeer ik weg te lopen van hem.

That is a perfect copy of reality.

Clayton Davide Fontani
“Ja oké goed. Je hebt gelijk. Wat wil je nu? Me nog dieper in de grond stampen door me te behandel als een klein kind?” Nog steeds was de woede in haar stem te horen, “Je bent ook mijn kleine zusje. Het is de bedoeling dat ik je bescherm, Raquelle Dat heeft niets te maken met in de grond stampen.”
Nu keek ik op mijn beurt ook haar geïrriteerd aan maar deze irritatie verdween als sneeuw voor de zon toen ze eenmaal huilde. Dit wist ik echter snel op te lossen door mijn vroegere methode te gebruiken als ze huilde en onmiddellijk verscheen haar vertrouwde glimlachje weer op haar gezicht.
“Ja, dat snap ik ook wel, maar ik had het over alleen jij, jij in je eentje, red je dat ook?” Ik maakte een ‘pfft’ geluid waarna ik met mijn hand door de lucht bewoog, alsof ik het wegwuifde. “Met gemak.” was dan ook het enige dat mijn mond verliet terwijl ik mijn zusje een beetje arrogant aankeek. Het was altijd grappig als we ons alle twee zo gedroegen. Hadden we vroeger vaak genoeg gedaan.
Ondertussen had ik een plagende opmerking gemaakt over de huilbaby die ze was toen ik ontdekte dat mijn grijze shirt een beetje nat was geworden. Haar befaamde pruillip kwam weer tevoorschijn op haar gezicht, “Lekker aardig, opschepper.” Ik keek haar hoofdschuddend lachend aan terwijl een ‘weet ik toch’ over mijn lippen rolde en haar daarna mee naar de bank trok om daarna over te schakelen op het onderwerp aanleren van vechttechnieken en het hanteren van een pistool. Raquelle wilde het onder de knie hebben zodat ze zich zou kunnen verdedigen. Ik stemde ermee in maar enkel op de voorwaarde dat ze niet in de bende zou stappen. Maar haar reactie was helemaal niet Raquelle-achtig waardoor ik onmiddellijk iets vermoedde en vroeg of ze het op onze levens wilde zweren. “Nee, sorry.” Haar stem klonk zacht waardoor ik zuchtte.
“Wanneer ga je nu eens begrijpen dat ik het gewoon niet wil? Je komt niet in de bende. Het is daar veel te gevaarlijk voor je. Dat was de deal, Raquelle.” Ik had allesbehalve geïrriteerd geklonken maar keek mijn zusje gewoon oprecht in de ogen. Ik wilde echt wat het beste voor haar was. “We praten er straks nog over.” voegde ik er nog aan toe toen ik besefte dat ik Nora nog moest bellen.
Ik schoot omhoog, merkte dat mijn mobiel niet in deze sportbroek zat waardoor ik naar mijn kamer liep. Enkele minuten later kwam ik al bellend de woonkamer binnen terwijl ik wachtte op het antwoord van Nora. “Ach… ik ben niet voor niets lid, gelukkig kan ik voor mijzelf zorgen.” Haar stem klonk veel te kil en ik vroeg me onmiddellijk af wat ik nu eigenlijk verkeerd had gedaan. Ik opende verbaasd mijn mond al om te vragen waarom ze zo deed maar ze zorgde er al snel voor dat ik hem weer dicht deed. Ondertussen was ik al naar de keuken gelopen. Ik liep altijd rond als ik belde.
“Alles goed met je zusje? Ik hoop dat ze niet teveel van mij is geschrokken..?” Ze klonk net zoals enkele uren geleden zakelijk waardoor een zachte onhoorbare zucht over mijn lippen rolde. “Mwah, alles is wel goed.” begon ik terwijl ik begon af te wegen of ik de situatie van morgen nu moest vertellen of niet. Ik had net de beslissing genomen om het haar te vertellen en bijna rolden de woorden over mijn lippen totdat ze me onderbrak.
“Ik kan het niet te lang maken, het is al laat en ik ben bezig met werk… ik heb geen zin in nachtwerk…” Ik wist dat ze me aan het afwimpelen af waardoor mijn wenkbrauwen fronsten. Ik had echt iets verkeerd gedaan, maar wat? Dat was de vraag. “Momentje Clay..” voegde ze er daarna nog aan toe waardoor ik nu helemaal raar opkeek.
Ik liet me leunen tegen het aanrecht van de keuken, wachtend op haar stem die terug zou beginnen praten. “Sorry voor het wachten, maar ik zei je al dat ik aan het werk ben.” Weeral die zakelijke stem.” Maakt niet uit en ja weet ik. Ik belde gewoon even omdat ik wilde checken of alles goed met je ging. Het spijt me trouwens dat ik je zomaar met die rat achterliet. Maar Raquelle…” begon ik maar door haar naam te zeggen, stroomden opeens alle woorden over mijn mond.
“Ik ga morgen enkele ‘vrienden’ van haar een bezoekje brengen.” Het woord vrienden had ik allesbehalve oprecht en vriendelijk uitgesproken. Het klonk eerder ironisch, bijna sarcastisch en bijtend. Waarschijnlijk zou Nora wel beseffen wat ik bedoelde met een bezoekje te brengen maar ze zou me toch niet op anderen gedachten kunnen brengen. Het bleef de hele tijd eventjes stil langs beide kanten waardoor ik opnieuw de stilte verbrak, “Zou je misschien willen meegaan?” vroeg ik opeens en even kon ik wel mezelf voor de kop slaan. Waarom zou ik nu in godsnaam het meisje dat ik juist een boontje voor had meenemen naar zoiets? Dan ziet ze hoe agressief en slecht je bent, Clay. Maar langs de ene kant…
“Jij bent diegene die me een beetje onder controle kan houden. Ik wil ze namelijk nog niet helemaal dood hebben. Maar je kent me.. als ik eenmaal flip..” Ik haakte al snel mijn zin af omdat we wel beide wisten wat er dan zou gebeuren. Ik wachtte gespannen af op haar antwoord en toen ze deze gaf, beëindigden we beide al snel het gesprek. Het was immers al laat. Nadat ik de telefoon had afgelegd, liep ik terug naar de woonkamer waar ik zag hoe Raquelle zachtjes in slaap was gevallen op de sofa. Een klein verterend glimlachje nestelde zich op mijn gezicht waarna ik naar mijn kamer liep en het deken af mijn bed trok. Ik liep terug, legde het over haar om vervolgens een kruisje op haar voorhoofd te vormen. Ja, Italianen waren erg katholiek.
Ik zette me naast Raquelle neer op het kleine plekje dat ze nog over had gelaten aangezien ze nu languit lag en al snel viel ik in een slaap. We zouden het er morgen wel over hebben.

Mijn ogen moesten wennen aan het zonlicht dat nu het appartement voluit binnen scheen. Het was negen uur ’s morgens, best wel vroeg dus. Ik rekte me uit en zag tot mijn verbazing enkel het deken opgevouwen naast me liggen. Hé? Waar was ze nu weer? Ik doorzocht alle kamers en kwam toen tot het besluit dat ze wederom de benen had genomen. Altijd hetzelfde. Als ik haar dan eens eindelijk toeliet in mijn leven, moest zij natuurlijk weer tegendraads doen en mijn leven verlaten. Ik durfde er zo voor te wedden dat ze weer op de straten hing. Ik douchte me dus tegen een hoog tempo om daarna mijn nieuwe propere kleding weer aan te doen. Een onderleider moest altijd goed voor de dag komen, ook al was hij maar een ONDERleider.
Met alle wapens terug op de juiste plaats en mijn sleutels in mijn broekzak, liet ik de deur achter me dicht vallen om me daarna weer naar buiten te begeven. Ik was van plan om Raquelle eerst te zoeken voor dat ik naar de plaats ging waar ik met Nora had afgesproken. We hadden meteen afgesproken in de rijke buurt om vandaar uit naar die verdomse jongeren te gaan. Maar mijn plan viel echter in het water toen ik een bekend figuur op de grond zag liggen met een hondje tegen zijn borst aangedrukt. Stephen. Wat deed die in godsnaam daar op de grond? Hij had zeker weer gedronken.
Ik hurkte me naast hem neer terwijl ik hem zachtjes aan zijn schouder schudde, “Stephen. Stephen. Wakker worden, man. De mensen kijken.” Dat laatste had plagend en treiterend geklonken. Ik kon immers wel goed opschieten met de man.

[Ik heb voor beide de naam in het vet gezet zodat jullie die hele tekst daarboven niet moeten doorlezen tot je bij jullie stukje komt. ^^]

Rise and rise again until lambs become lions