[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]

That is a perfect copy of reality.

Isabella Eloise Fabiana ll Timuto di Roma
Het geluid van haar hakken doorbrak de stilte terwijl zij zich met snelle, maar kleine passen voortbewoog. Ze vond het nooit prettig om met zoveel geld om zak over straat te gaan en al helemaal niet als ze alleen was. Bezorgd had ze haar hand dan ook op haar handtas, waarvan het hengsel over één schouder hing,gelegd. Stephen had haar op pad gestuurd om één of andere rijkaard in te palmen, een vrij zielig en onnozel geval die zijn ogen nooit van vrouwen af kon houden. Zijn handen trouwens ook niet, dacht ze huiverig. Het had haar weinig tot geen moeite gekost om zijn vertrouwen te winnen en voor ze het door had gehad was ze op één of ander exclusief feestje terecht gekomen, zogenaamd als zoveelste scharrel van de vrouwenverslinder. Knap was hij zeker niet geweest, charmant ook absoluut niet, eerder boers. Het was vast en zeker zijn geld geweest waar de vrouwen op vielen, iets anders kon het niet wezen dacht Isabella. Toch had ze zich prima weten te vermaken met de andere gasten. Ze had heerlijk gedronken en gegeten en wat gebabbeld met de grootste kakkers uit de omgeving. Het feest was tot diep in de nacht doorgegaan, waarna ze met Filippo naar een hotelletje was vertrokken. De man was tegen de tijd dat ze aangekomen waren zo dronken geweest dat hij bijna meteen in slaap gevallen was. Isabella had de vrijheid genomen zichzelf nog te baden in de luxe badkamer en had toen nog een uurtje of twee kunnen slapen, voordat zij er vroeg in de ochtend vandoor ging met een hoop geld. Filippo was zo een kerel die altijd cash geld op zak had, puur om te pochen, en ze dacht toch zeker wel 1000 euro buit te hebben gemaakt. Misschien was het zelfs nog wel meer!
Even kwam Isabella tot stilstand voor een winkeletalage en bekeek haar spiegelbeeld in het raam. Ze droeg een chique jurk die tot halverwege haar benen reikte en die aansloot op de juiste plekken op haar lichaam, waardoor haar vrouwelijke rondingen optisch wat groter leken. Dit was echter niet te zien door de stoffen jas die zij hier overheen droeg, deze reikte tot haar knieën waardoor de wind haar benen kon beroeren. Ze duwde haar haren die ze voor de gelegenheid grof had gekruld wat meer in model voor zij haar pad vervolgde. Hoewel er een pistool in haar handtas lag hoopte ze niet iemand tegen te komen van de andere bende. Ze was een beetje het lachertje had ze zo het idee. Echt goed overweg kon ze niet met wapens en ze mengde zich ook niet graag in de gevechten.Ook was zij het doetje die niet deed aan drugs, ze rookte niet en dronk niet overmatig, maar ze had geen keus dan bij ze te blijven. Hoe ze terecht gekomen was bij de bende was voor haar één groot raadsel, aangezien alles dat zich daarvoor had afgespeeld wazig was. Het maakte haar niet uit, ze hoorde bij een soort familie en ze vond het goed zo.
Plots doemde er in de verte een bekend figuur op en een golf van opluchting ging door Isabella heen. Ze versnelde haar pas totdat ze bij de persoon was en legde haar hand op zijn bovenarm. "Stephen!" de opluchting was duidelijk in haar stem te horen en op haar gezicht stond een glimlach, blij een bekend gezicht te zien en blij om het feit dat het haar gelukt was weer geld af te troggelen. Niet dat ze het fijn vond mensen op te lichten, maar ze vond het prettig dat ze iets voor de rest kon betekenen. Ze was de bende nog altijd dankbaar dat ze haar hadden opgenomen, dat was het enige wat ze wist. Ze had geen thuis, geen familie of vrienden om naar toe te gaan wanneer de bende haar op straat achter zou laten. Dit hadden ze echter niet gedaan, ze hadden haar opgenomen in de groep en haar een toekomst waarbij ze alleen op straat rond zou zwerven bespaard.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Raquelle Noëlle Fontani

'Zo'n tien minuten hiervandaan.. Paar russen die voor me werken, zijn goede trainers...' zegt Giovanni. Ik knik even. 'Ik heb lang niet genoeg tijd om alle nieuwe leden "op te leiden", en dan ook nog kiezen wie wel of niet hier terecht komen.. Simpelweg geen tijd genoeg voor..' vervolgt hij en hij opent de auto weer. 'Als het nou twee of drie mensen waren kon ik het nog wel doen...' eindigt hij mompelend en hij steekt weer een sigaret op. 'Hoeveel mensen zijn het er dan?' vraag ik weer uit nieuwschierigheid.
'Het is eigenlijk best simpel... Ben je slim, sluw en sterk dan ben je zowat verzekerd van een plaats hier..' grinnikt hij dan. Ik grinnik mee. 'Dan weet ik dat ook weer' zeg ik dan. 'En ik weet ook dat het niks voor mij is. Ik ben niet sluw en vele mensen noemen mij niet de slimste, oftewel dom. Kan best wel kloppen, ik ben namelijk ook niet slim, qua keuzes maken dan. Ik heb daar nogal vaak problemen mee gekregen' zeg ik dan tegen hem en ik grinnik weer. Zowel met mijn ouders als met mijn vrienden als met leraren. En natuurlijk ook met Gabriëlle, maar dat heeft iedereen.

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

'Hoeveel mensen zijn het er dan?' vraagt ze nieuwsgierig en ik kijk haar aan. 'Stuk of twintig elke keer.' zeg ik. 'Het is eigenlijk best simpel... Ben je slim, sluw en sterk dan ben je zowat verzekerd van een plaats hier..' grinnik ik dan. Ook zij grinnikt even. 'Dan weet ik dat ook weer' zegt ze en ik knik even terwijl ik wat rook uitblaas. 'En ik weet ook dat het niks voor mij is. Ik ben niet sluw en vele mensen noemen mij niet de slimste, oftewel dom. Kan best wel kloppen, ik ben namelijk ook niet slim, qua keuzes maken dan. Ik heb daar nogal vaak problemen mee gekregen' zegt ze en ze grinnikt en ik lach weer. 'Het is toch niet zo dat je in een bende wil hé..' mompel ik lachend.
Begrijp me niet verkeerd, met wat training zou ze zeker kansen hebben.. Maar.. Ik weet het niet. Ze heeft nog een familie, een vrij goed leven als ik het vergelijk met sommige mensen hier.. Ze gaat dat toch niet verspillen door in een bende te gaan? 'Maakt niet uit.. Laten we maar gaan, russen houden nogal van timing..' zeg ik. Ik start de auto en kijk haar nog even aan. Vervolgens focus ik me op de weg en ik rij weg van het appartementencomplex. Een kleine tien minuten later kom ik aan bij een oude sporthal, die wordt ook al 30 jaar lang niet meer gebruikt. Als het niet langer is.. Ik stap uit en hou de deur open aan Raquelle's kant. 'Vat het trouwens niet te beledigend op.' mompel ik..

El Diablo.

Raquelle Noëlle Fontani

'Stuk of twintig elke keer.' zegt Giovanni als antwoord op mijn vraag. 'Het is eigenlijk best simpel... Ben je slim, sluw en sterk dan ben je zowat verzekerd van een plaats hier..' grinnikt hij dan. Ook ik grinnik even. 'Dan weet ik dat ook weer' zegt ik en hij knikt even terwijl hij wat rook uitblaast. 'En ik weet ook dat het niks voor mij is. Ik ben niet sluw en vele mensen noemen mij niet de slimste, oftewel dom. Kan best wel kloppen, ik ben namelijk ook niet slim, qua keuzes maken dan. Ik heb daar nogal vaak problemen mee gekregen' zeg ik en ik grinnik en dan begint Giovanni weer te lachen. Het is toch niet zo dat je in een bende wil hé..' mompelt hij lachend. Ik begin ook te lachen. 'Nee, absoluut niet' zeg ik dan. Wil je weheeeell zegt een stem in mijn hoofd.
'Maakt niet uit.. Laten we maar gaan, russen houden nogal van timing..' zegt Giovanni dan. Ik knik even. 'Maakt het veel uit als je wat te laat komt dan?' vraag ik aan hem. Giovanni start de auto en kijkt mij nog even aan. Vervolgens focust hij zich op de weg en rijdt hij weg van het appartementencomplex. Een kleine tien minuten later komen aan bij een oude sporthal, die wordt ook al 30 jaar lang niet meer gebruikt. Als het niet langer is.. Hij stapt uit en houdt de deur open aan mijn kant. 'Vat het trouwens niet te beledigend op.' mompelt hij dan. 'Doe ik ook niet' zeg ik en ik stap uit de auto. Ik doe de deur dicht en loop al iets. Dan wacht ik op Giovanni.

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
“Dat heb ik je net uitgelegd Clay..” verliet Nora’s mond toen ik eenmaal eindelijk aan de beurt kwam om mijn zegje over haar woorden te doen. Ik negeerde de opmerking maar besloot om gewoon verder te praten. Nu was het mijn beurt om eens mijn mening te laten horen. Natuurlijk had ze me ergens gekwetst met haar uitleg. Ik begreep dat ze zichzelf wilde beschermen en ook niet alle riciso’s wilde nemen maar was onze relatie het dan niet waard? Ik bedoel, als ik naar haar uitleg luisterde, zei ze zelfs dat ik mijn positie onderleider in gevaar bracht door een relatie met haar aan te gaan. En ik zou het helemaal niet eens erg vinden. Oké, natuurlijk was onderleider worden één van de grote hoogtepunten geweest in mijn leven. Dat gevoel kon nooit iemand me weer afnemen. Maar het worden van een onderleider had ook veel negatieve punten gehad. Ik had mijn familie achtergelaten en moest altijd op mijn hoede zijn voor mezelf en voor de mensen die ik lief had. Natuurlijk zou ik het liefste gewoon onderleider blijven en terug contact hebben met iedereen en een relatie met Nora opbouwen. Maar ik werkte eraan. Ik had Raquelle gisteren terug in mijn leven gehad en het was één van de beste gevoelens die ik dit jaar mocht ervaren. Hetzelfde gold voor gisteren toen Nora me kuste. Maar ik wist dat ik wel misschien deze dingen allemaal kon combineren, het zou alleen heel veel moeite langs mijn kant vergen. En ik was bereid om dit te geven.
“Hoe kun je dat nu zeggen? Ik dacht dat ik naïef was! Natuurlijk zal er altijd spraken zijn van ongelijkwaardigheid, zeggen dat dat niet zo is, is zeggen dat je normale leven en het leven binnen een bende twee verschillende dingen zijn! Clayton… mijn leven is de bende, mijn privéleven is de bende..” Ik gokte erop dat ze nu recht in mijn ogen keek, maar door de zonnebril kon ik het niet met zekerheid zeggen. “Ik baseer mijn uitspraken niet op het achtereind van een kip.” Door haar laatste opmerking kon ik niet anders doen dan zachtjes grinniken.
“Wat een geweldige woordkeuze heb je vandaag. Maar nee.. je baseert je uitspraken op je pessimisme.” Ik wreef even over mijn nek om daarna de hand naar mijn donkerbruine haren te verplaatsen.
“Jij kijkt alles veel te pessimistisch. Er bestaat een kans om een privéleven buiten het bendeleven op te richten, Nora. Het is niet omdat ze elkaar nu overlappen, dat het niet meer mogelijk is. Deze relatie is juist de kans op het maken van een privéleven. Ons privéleven.” Daarna voegde ik er nog aan toe dat ik het nooit zou toelaten dat mijn zaken werden vermengd en dat ik altijd op oprecht zal handelen bij het uitoefenen van mijn job. Maar zoals altijd kon ik het niet laten op de charmante Clayton naar boven te halen. Ik wist niet of mijn flirterig gedrag enig effect op haar had sinds ze nog steeds haar zonnebril op had en ik het gevoel in haar ogen niet kon aflezen.
“Luister Clay… ik begrijp de dingen die je doet… maar ik merk dat ik verwachtingen stel. Ik kan je niet steeds verbeteren of een stop roepen als je mij weer ergens gewoon laat staan. Ik snap dat als het om je familie gaat je alles om je heen laat vallen… Maar als Giovanni zijn kans had gegrepen had ik er niet meer geweest… als Stephen liever mij had gemist dan Marco had ik er niet meer geweest. Het is ook mijn fout… ik stel verwachtingen, maar daar kan ik waarschijnlijk weinig aan doen, dan de bron uitschakelen waarom ik verwachtingen heb.” Eindelijk had ze het eruit gegooid. Al een eeuwigheid had ik gewacht tot het moment dat ze eindelijk ging zeggen wat ik nu verkeerd had gedaan.
“Je hebt het recht om ook verwachtingen te stellen in een relatie maar je mag niet vergeten dat dit ook voor mij nieuw is. Tuurlijk ga ik nog wel eens stommiteiten zoals iedereen wel doet begaan maar je kan niet opeens van me verwachten dat ik het hele parcours vlekkeloos afleg, Nora.” verliet oprecht mijn mond, ook al was het niet geheel de waarheid. Nora dacht misschien wel dat ik haar steeds was vergeten toen ik elke keer me de benen van mijn lijf liep voor mijn zusje. Maar in werkelijkheid had ik er al lang voor gezorgd dat ze steeds veilig en wel was. Sinds de avond van onze kus had ik namelijk al lang een bendelid de opdracht gegeven om haar steeds in het oog te houden als ik er niet bij was. Ik was niet dom, hoor. Ik wist ook wel dat er dingen konden gebeuren als ik niet bij haar was. Maar nu speelde ik het spelletje onwetend mee omdat wist hoe ze kon reageren als haar ‘privacy’ werd geschonden. Ze moest dit niet weten.
“Clay… je weet wat ik voor je voel.. En nogmaals, ik begrijp waarom je er niet kon zijn, ondanks dat ik wel verwachtte. Maar hoe kan ik…” Ze stopte abrupt met praten waarna haar bik nu naar de grond gleed. “Maar wat? Hoe je me kan vertrouwen? Nou simpel: je moet het gewoon doen. Ik weet dat ik een ongelofelijke stommerd kan zijn en impulsief reageren maar een relatie is gebouwd op vertrouwen, Nora. Je moet me gewoon vertrouwen, er is geen andere keuze.”
Toen Leonora begon te vertellen dat het allemaal alleen maar in drama zou eindigen en ze wist dat zij eerder een kogel zou opvangen dan mij, kon ik het niet langer meer aanzien. Waarom kon ze nu gewoon niet begrijpen dat ik echt van haar hield? Ik hield abrupt stilstand, pakte haar bij haar schouders beet om onmiddellijk daarna met een pleidooi van jewelste af te komen. Daarna kon ik het niet langer aan en snoerde haar mond dat vol met excuses en nee’s zat door mijn lippen op de hare te drukken. Ik voelde hoe ze haar handen tegen mijn schouders aanzette om me van haar af te duwen maar in de plaats van dat ik afstand creerde zoals ze wilde, deed ik het tegenovergestelde.
Mijn armen waren nu verplaats naar haar middel waarna ik haar steviger tegen me aantrok terwijl onze lippen geen moment van elkaar konden afweken. Als ze niet wilde luisteren naar mijn woorden moest ze maar voelen. Deze gevoelens waren echt niet zomaar oppervlakkig of een opvliegertje dat ik meestal had gevoeld als ik het bed deelde met een andere vrouw. Nee, deze gevoelens waren door en door echt en ik wist dat deze nooit meer mijn gehele leven zouden veranderen.
Al snel stopte ze met verzetten en voelde ik hoe haar handen mijn nek en wangen liefkozend begon te strelen. Ik kon het niet laten om tegen haar lippen te glimlachen. Ik zei toch dat ik altijd kreeg wat ik wil. Hoe vaak ze me ook zou afwijzen, nooit zou ik zomaar de moed opgeven. Waarom? Omdat ik wist dat ze voor me was gevallen maar dat gevoel enkel en alleen maar wilde wegduwen. De basis was er. De gevoelens waren er.
Uiteindelijk verbrak ik de kus met een brede glimlach op mijn gezicht waarmee ik mijn tanden bloot lachte. Haar gezicht voelde ik tegen mijn borstkas gedrukt. Het gevoel dat door mijn lichaam had gestroomd, was werkelijk geweldig en onbeschrijfelijk geweest. Alles klopte gewoon. Alles tot in de puntjes na.
Na enkele minuten daar te hebben gestaan, beide inzinkend welke woorden en acties er nu allemaal gezegd waren, zette ik een stapje achteruit om daarna haar kin vast te nemen en haar gezicht naar boven te liften. Ik keek haar aan een kleine glimlachje, “Geloof je het nu? Ik wil voor je gaan, Nora. Ik wil alles op alles zetten om dit te laten slagen. Geef me alsjeblieft gewoon de kans.”

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Jup... hij was absoluut gewaagd aan mij. Hij wist precies zo op mijn woorden te reageren, dat ik of moeite had een nieuw argument te verzinnen, of hem direct geloofde. Irritant... ja! Hij sprak mijn gevoel aan zonder mij te beschuldigen, liet mij schuldig voelen zonder mij daadwerkelijk een schuld gevoel aan te praten. Clayton Davide Fontani, je bent een klootzak... Waarom voel ik toch zoveel voor je?
“Maar wat? Hoe je me kan vertrouwen? Nou simpel: je moet het gewoon doen. Ik weet dat ik een ongelofelijke stommerd kan zijn en impulsief reageren maar een relatie is gebouwd op vertrouwen, Nora. Je moet me gewoon vertrouwen, er is geen andere keuze.” zei hij nadat ik mijn zin had afgebroken. En hij had gelijk... misschien dat ik hem daarom zo hard weg duwde. Ik wilde niemand vertrouwen, geen vertrouwen, geen gekwetst gevoel. Ja in mijn hoofd was het simpeler dan het in werkelijk echt was.
Toch vloeide er woorden over mijn lippen, echter werden deze niet geaccepteerd. Na een snel weerwoord waren mijn lippen ineens vast geplakt aan de zijne. Na een klein weerstand kon ik niet anders dan toe geven. Klootzak... hij wist dat hij gewonnen had, de glimlach die ontstond op zijn mond bevestigde het. Zelfs toen hij de kus verbrak was de grijns die van zijn gezicht te slaan. Verdorie... hij zou het altijd van mij winnen, wist ik.
Ik had mij genesteld tegen zijn borstkas, de woorden overdenkend en proberend een passend gevoel te vinden. Na een tijdje stapte hij van mij vandaan en voelde ik mij ineens heel klein. Hij pakte mijn gezicht beet en dwong mij min of meer hem aan te kijken. “Geloof je het nu? Ik wil voor je gaan, Nora. Ik wil alles op alles zetten om dit te laten slagen. Geef me alsjeblieft gewoon de kans.” zei hij met een klein glimlachje.
Dit is je kans, wijs hem nu af en hij laat het zitten! Mijn hoofd sprak mij streng voor mij. Maar ik kon hem niet afwijzen, ik had gevoeld wat ik voelde en ik zou mijzelf en hem een hoop onnodige pijn doen als ik hem nu zo bot zou afwijzen. Er ontsnapte wat lucht uit mijn longen voor ik weer ademhaalde, "Goed..." bracht ik wat zwakjes uit. Ik was zo moe van die wervelstorm van gevoel en gedachten.
Jup Clayton Davide Fontani, jij krijgt altijd wat je wilde... Ik had mij gewonnen gegeven aan jou. Waarschijnlijk zou de triomf niet van je gezicht te slaan zijn. Eigenlijk was ik maar een schuimpje als het ging om Clay. Hoe had ik ook ooit kunnen bedenken dat ik hem iets zou kunnen weigeren?
Ik duwde zijn hand weg en nestelde mij weer veilig tegen zijn borst aan, daar had het tenminste fijn gevoeld. Ik had geen behoefte aan de triomf die hij ongetwijfeld zou uitstralen, liet mij maar gewoon veilig voelen. "Clay...?" vroeg ik voorzichtig en wachtte tot ik antwoord kreeg, "Beloofd?" vroeg ik hem met een pruillipje die hij ongetwijfeld niet zou kunnen zien.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

| Raccoon heeft zich uitgeschreven. Mensen gezocht bij Gli Assassini :c |

That is a perfect copy of reality.

Carolina Beatrice DiAngelo.
Gli Assassini.

Vier dagen. Zo lang heeft het me gekost om op de goede bladzijde van één of andere hoge gozer te komen. Ik voel me smerig, tegen de tijd dat ik eindelijk ons complex tegemoet kom en mijn arme, dode voeten kan bevrijden uit de moordende naaldhakken die ik al vier dagen zonder klagen heb gedragen.
Het is vooral stilte die me omarmt als ik met vluchtige passen naar mijn slaapkamer been, op weg naar mijn kast en een korte tussenstop in de badkamer. Ik heb niet te veel tijd om hier rond te hangen, dus reken ik voor alles een kwartiertje. Ik weet dat Giovanni niet hier is; hij houdt zich immers ook veel bezig met de nieuwelingen. Toch weet ik dat ik me beter even bij hem kan melden, voor ik de stad in duik om wat buit te maken voor het avondeten.
Ook heb ik absoluut een nieuw paar sneakers nodig. Ik hecht waarde aan mijn afgetrapte sneakers, maar het wordt nu echt tijd voor wat klassiekere vervanging.
Na een laatste blik op mijn spiegelbeeld, schuif ik mijn jas over mijn schouders en knoop ik mijn lokken in een rommelige paardenstaart. Ik kan de bus nemen, maar ik voel er niet veel voor om nog een halfuur te moeten wachten. In plaats daarvan verkies ik dan ook mijn nieuwste aanwinst: een gloednieuwe, matzwarte vespa scooter. Ik gebruik hem niet veel, maar vandaag is een uitzondering.
Pas als ik bij de deur kom, zie ik Bullet zitten. Hij kwispelt kort, om vervolgens als een macho naar me toe te draven.
''Ik heb jou ook gemist, dikkerd.'' Ik leg mijn hand kort op zijn kop, waarna ik een diepe zucht slaak. Waarom ben ik toch altijd degene die voor iedereen uitkijkt?
Het duurt niet lang voor ik hem zijn halsband omknoop en hem vervolgens aan een losse riem mee naar buiten loods. Hij past tussen mijn benen, en omdat ik hem wel vaker meeneem is hij het gewend.
Het voertuig komt zoemend tot leven en rijdt me zonder moeite de weg op. Het is slechts een klein kwartier rijden, maar toch voelt het prettig als het gebouw daadwerkelijk in zicht komt en ik de auto van mijn broer in zicht krijg.
''*Mani dove posso vederle, fratello!'' Roep ik hem lachend toe, als ik hem eenmaal in zicht heb. Bullet laat enkele, enthousiaste grommen horen - al is dat voorbij als ik hem hoofdschuddend corrigeer.
''Zin om wat newbies bang te maken, Bullie?'' De meeste nieuwelingen waren bang voor de waakhond van de 'grote baas'. Dat was het leukste: voor d juiste mensen, was Bullet een tophond.

*Handen waar ik ze kan zien, broer.

They can't steal the love you're born to find

Giovanni Caio DiAngelo

'Doe ik ook niet' zegt ze en ze stapt uit. Ze gooit de deur dicht en loopt al een stukje. Dan wacht ze op mij en ik loop haar snel achteraan. 'Ik had het trouwens niet alleen over mijn woorden..' zeg ik met een kleine glimlach. Het is wel zo. Die gasten die hier voor mij werken zijn nogal... Grof en direct. En de woorden die zij soms uitkramen kunnen wel eens als beledigend worden opgevangen. Ik leg net mijn hand op de deurklink als ik een bekende stem hoor, waardoor er automatisch een grijns op mijn gezicht verschijnt. ''*Mani dove posso vederle, fratello!'' Roept Carolina en ik draai me om.
'Sorella... Sto cominciando a chiedermi se eri ancora vivo was*' lach ik. Dan pas zie ik Bullet naast haar, die wat enthousiaste grommen liet horen.''Zin om wat newbies bang te maken, Bullie?''. Ik lach even en wenk hem. Hij trekt zich al snel los van Carolina, alsof zij hem vast kon houden. Daar had ik zelfs moeite mee soms. Ik aai hem een paar keer als hij voor me staat en klik zijn riem los. 'Als ze bang zijn voor hem hebben ze wel een groot probleem. Als je al bang bent voor een hond ben je duidelijk niet klaar voor deze wereld.' mompel ik en open de deur. Ik loop naar binnen en Bullet volgt me trouw naast me. Na een paar gangen kom ik in de grote ruimte terecht en ik zie een grote groep mensen op een rij staan, en voor hun de drie mannen die ik zocht. Je kon het eigenlijk bodybuilders gaan noemen, als je ze ziet dan is dat het eerste wat door je gedachten zal schieten.
'En... Hoe gaat het met ze?' vraag ik in het Russisch, aangezien dat zowat de enige taal was die ze spraken. Samen met gebrekkig Engels en Italiaans dan.. 'De meeste redelijk goed.. Stuk of vijf die je zo in de bende kan zetten..' mompelt de een en ik knik. Ik kijk even naar Raquelle en ik lach. 'Zie je wat ik bedoel.. Als ik dit zooitje dagen lang met me mee moest nemen zou ik er denk ik weinig over houden..' lach ik. Het was wel zo, wie me irriteerde kreeg meestal gewoon een mes in zijn schouder. Of een kogel door zijn kop, ligt eraan of je makkelijk vervangbaar bent...

[*Zusje.. Ik begon me al af te vragen of je nog in leven was]

El Diablo.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Ze wist dat ik gelijk had. Ik had namelijk mijn woorden op zo’n manier gehanteerd dat ze er niets tegen in kon brengen. Ze wist dat het de waarheid was en dus kon ze ook niet anders doen dan deze accepteren en zich er aan over te geven.
Toen ik eenmaal haar mond had gesnoerd door mijn lippen op de hare te drukken, vroeg ik of ze me een kans wilde geven. Voor een minuutje bleef het ongeveer stil. Ik keek naar de zonnebril die nog steeds op haar neus stond maar wederom kon ik geen enkele reactie uit haar gezicht afleiden.
“Goed..” Het klonk zwakjes, niet erg overtuigend maar toch wist ik dat ze het meende. De grijns op mijn gezicht werd met haar woorden alleen maar breder en breder. Ik had haar dan toch weten te overhalen. Mijn ogen straalden zoals verwacht triomf uit. Het was totaal geen spelletje voor me geweest om uiteindelijk nogmaals te bevestigen dat ik nog steeds kreeg wat ik wilde. Maar toch voelde het ergens goed om toch nog maar eens deze bevestiging te krijgen.
Ik gaf een goedkeurend knikje, “Ik wist wel dat ik je kon overhalen.” Ja wat? Mijn arrogantie ging natuurlijk niet opeens verdwijnen omdat ik een vriendin had. Ze wist waarschijnlijk wel dat ik het plagend bedoelde. Haar hand duwde ze me vervolgens weg waarna ze zich weer nestelde tegen mijn borst. Mijn armen sloeg ik rond haar waarna ik haar dicht tegen me aantrok en mijn kin op haar hoofd liet rusten. Dit voelde zo fijn en vertrouwd.
“Clay..?” vroeg Nora voorzichtig waarop ik een ‘hmm’ geluidje liet horen als teken dat ik luisterde. “Beloofd?” Een zacht lachje ontsnapte uit mijn mond door de kinderlijke manier waarop ze vroeg. Ik knikte waarna ik besefte dat ze dat waarschijnlijk niet eens zou zien. “Beloofd.” Ik schoof weer een beetje weg van haar waarna ik een zacht kusje op haar lippen drukte, wat natuurlijk wederom erg goed voelde. “Wow zéker beloofd.” Ik liet mijn wenkbrauwen de hele tijd op en neer gaan. Och ja.. tuurlijk verdween de kinderachtige Clayton ook niet.
“Wow. Wow. Wow. Clayton Fontani heeft een vrouw opgescharreld.” Een bekende stem klonk in mijn oren waardoor ik me onmiddellijk omdraaide en Elliot in mijn vizier kwam. Zo snel als ik kon, plaatste ik Nora achter mijn rug waarna ik hem aankeek. “Niet zomaar een vrouw. Eentje met klasse, iets dat jij niet kent, Rowlands.” Oh wat had ik toch een hekel aan deze jongen. Al zo jong en meteen denken dat hij heel wat was.
Hij maakte een spijtig geluidje waarna hij een stap richting ons zette, “Hm.. Je bent niet erg vriendelijk vandaag, Clay. Dat ben ik niet van je gewend. Je zusje is veel vriendelijker.” Shit. Hoe wist hij van Raquelle af? Verdomme, ze was dus blijkbaar wederom met Assassini in contact gekomen. En ik had zo nog gezegd dat ze uit hun buurt moest blijven!
Zo snel als hij was, trok hij aan Nora’s arm waarna hij een mes voor haar hals hield. “Zo zo.. Wat heb ik gehoord, Vieri? Je hebt gisteren een leuk bezoekje gebracht aan de politie? Ik kan de na-effecten duidelijk nog op dat mooie gezichtje van je waarnemen. Wel zonde hoor.” Hij had haar kaak vastgenomen toen hij haar gezicht inspecteerde om het daarna bruut los te laten. Nora zei echter nog wat maar zoals verwacht spanden al snel al mijn spieren op waardoor alle geluiden nu momenteel om me heen verdwenen.
“Ik vind het wel niet leuk hoor, wat jullie van plan zijn om met ons te doen. Even onze drugroutes gaan verraden bij de politie. Niet erg sportief. Misschien moet ik jullie maar eens een lesje leren?” Zijn stem zorgde ervoor dat ik minachtend snoof. Hou je kalm Clay. Laat niet zien dat hij je op kan jutten.
Mijn brein draaide op volle toeren, nadenkend hoe ik in godsnaam Nora weer naar mij toe kon krijgen. Het mes voor haar hals maakte het er natuurlijk niet erg makkelijk op.
“Misschien moet ik dan maar ineens dat mooie keeltje van je doorsnijden niet? Dan is meneer daar helemaal opgefokt.” vroeg hij geamuseerd aan Nora.
Oké nu was het mijn moment. Razendsnel greep ik naar het stiletto in mijn zwarte laars om het daarna open te klappen en richting zijn been te gooien. Mikken was altijd al één van mijn specialiteiten geweest en ik had er dan ook zelden naast gezeten. Het stiletto belande echter zoals verwacht in zijn onderbeen waardoor hij voor enkele seconden zijn grip verslapte en ik natuurlijk de kans zag om haar weer naar mij toe te trekken.
Enkele Italiaanse vloekwoorden rolden over zijn lippen waarna hij het stilletto uit zijn been trok met een pijnlijk gezicht. “Daar ga je voor boeten, Fontani.” Ik had verwacht dat hij richting mij zou komen lopen met het vol met bloed besmeurde mes maar tot mijn verbazing ging hij voor Nora. Tuurlijk. Hij wist nu dat er iets gaande was tussen ons, dus zou hij natuurlijk ook gaan voor hetgeen dat me zwaarder raakte dan dat ik zelf gewond werd. Godverdomme. Dom was die jongen hélémaal niet. Met het mes in de aanslag kwam hij aangelopen en zo snel als ik kon trok ik het pistool vanonder mijn hemd uit en richtte het op zijn voorhoofd. Zonder enige emoties door mijn lijf te voelen, schoot ik recht in zijn voorhoofd.

[R.I.P Elliot... Hij stierf al vechtend..]

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 14:41 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

“Ik wist wel dat ik je kon overhalen.” daar was die dan, de triomfduclay. Een zacht 'Mmmphfff' geluid verliet mijn mond spottend. Het was dat ik mijn zonnebril op had anders had hij mijn ogen kunnen zien rollen. Ik duwde zijn hand weg en nestelde mij tegen zijn borstkas. Heel kinderlijk had ik hem nogmaals om bevestiging gevraagd.
En die kreeg ik, “Beloofd.”zei hij waarna hij weer een beetje wegschoof en een zacht kusje op mijn lippen drukte. “Wow zéker beloofd.” zei hij waarnaar hij zijn wenkbrauwen liet gaan. Ik schoot in de lach, "Daar weet jij nog helemaal niets van." grapte ik terug en het zelfde deed met mijn wenkbrauwen die op een grappige manier boven mijn zonnebril uitkwamen.
“Wow. Wow. Wow. Clayton Fontani heeft een vrouw opgescharreld.” hoorde ik een mannelijke stem zeggen. De stem klonk vaagjes bekend maar ik wist niet zo gauw wie. Clayton draaide zich met grote snelheid om en drukte mij achter zich. Foute boel dus, concludeerde ik.
“Niet zomaar een vrouw. Eentje met klasse, iets dat jij niet kent, Rowlands.” ik kon horen aan Clayton dat hij deze persoon flink haatte. Niet verwonderlijk gezien er nu ook een belletje bij mij begon te rinkelen. Gli assassini... het kon niet anders. Ik was iets naast Clayton gaan staan om de jongen te kunnen bekijken, iets wat ik beter niet had kunnen doen blijkt later.
“Hm.. Je bent niet erg vriendelijk vandaag, Clay. Dat ben ik niet van je gewend. Je zusje is veel vriendelijker.” zei de jongen nadat hij een spijtig geluidje had gemaakt. Gedver wat een gladjakker. Maar voordat ik er erg in had had hij mijn arm gegrepen en lag er een vlijm scherp mes op mijn hals. “Zo zo.. Wat heb ik gehoord, Vieri? Je hebt gisteren een leuk bezoekje gebracht aan de politie? Ik kan de na-effecten duidelijk nog op dat mooie gezichtje van je waarnemen. Wel zonde hoor.”.
Ik keek hem vernietigend aan, ik liet mij niet zomaar van mijn stuk brengen. "Ach dit geneest wel, ik vrees dat er voor jouw gezicht geen hoop meer is." bracht ik spottend uit. Ik bewoog mij echt niet bang mij open te halen aan het mes. Hij had mijn kaak ruw vast genomen en inspecteerde mijn gezicht om deze op brute wijze weer los te laten.
“Ik vind het wel niet leuk hoor, wat jullie van plan zijn om met ons te doen. Even onze drugroutes gaan verraden bij de politie. Niet erg sportief. Misschien moet ik jullie maar eens een lesje leren?” hoorde ik hem geamuseerd zeggen. Dit zou nog wel eens een groot probleem kunnen worden, in deze positie kon ik weinig, eën simpele beweging en ik was er geweest.
Clayton hielt zich verrassend rustig, al kon ik de woede aan zijn houding aflezen. “Misschien moet ik dan maar ineens dat mooie keeltje van je doorsnijden niet? Dan is meneer daar helemaal opgefokt.” klonk dit maal door de nog meer geamuseerde stem van de jongen. Maar voor hij daadwerkelijk daad achter woord kon zetten eindigde de stiletto van Clayton in zijn been. Voordat ik uberhaubt kon reageren had Clayton mij al weer naar hem toe getrokken. Door de slinger verloor ik mijn evenwicht en belande ik op de grond. Tja dat was een milde prijs, mn keel was tenminste nog heel.
“Daar ga je voor boeten, Fontani.” gromde de jongen nadat hij het mes uit zijn been had getrokken. Mijn hand gleed naar mijn rug om het wapen te trekken, echter werkte het holster niet mee en kreeg ik het wapen er niet uit. Hij mocht Clayton niets aan doen, niet nu, niet nooit! Tot mijn verbazing liep de jongen niet op Clayton af maar op mij.
Wanhopig trok ik aan het wapen en juist toen het los kwam zag ik hoe Clayton een kogel door het hoofd van de jongen vuurde. Mijn grip verslapte en keek hoe de jongen in elkaar zakte. Zijn ogen open en een klein rood gaatje waar het eerste stroompje bloed uit liep. Ik liet mijn adem die ik de hele tijd had in gehouden ontsnappen waardoor mijn borst driftig open neer bewoog.
"Dat... dat scheelde maar weinig" bracht ik uiteindelijk moeizaam uit en overeind krabbelde. Weer keek ik naar het levenloze lichaam van de jongen, "Dankje... als jij er niet was geweest..." ik kon mijn zin niet eens afmaken. Ik keek Clayton aan terwijl ik mijn zonnebril van mijn neus plukte. De geschrokken blik nog steeds in mijn ogen. Hij was er nu, voorgaande situaties was mij niets gebeurd. Als Clayton er dit maal niet was geweest was het zeker geweest, dan had niet die jongen maar ik daar gelegen. Ik sloeg mijn armen om hem heen om mijn dankbaarheid te tonen.
Het was niet lang maar het was lang genoeg om even bij te komen, "Kom we moeten hier weg, als er politie langs rijd zijn we de sjaak..." ik herinnerde eigenlijk mijzelf er mee aan dan Clayton.

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 21:14 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Praattopic 2

That is a perfect copy of reality.

Raquelle Noëlle Fontani

'Ik had het trouwens niet alleen over mijn woorden..' zeg Giovanni dan met een kleine glimlach. Ik kijk hem even aan, ik had geen idee wat hij bedoelde. 'Wat bedoel je daarmee?' vroeg ik toen. Giovanni legde net zijn hand op de deurklink wanneer we een stem horen. 'Mani dove posso vederle, fratello!' hoor ik een meid roepen en zowel ik als Giovanni draaien ons om.
'Sorella... Sto cominciando a chiedermi se eri ancora vivo was*' lacht hij. Sorella, het was dus zijn zusje. Dan pas zie ik een hond naast haar, die wat enthousiaste grommen liet horen. 'Zin om wat newbies bang te maken, Bullie?' Giovanni lacht even en wenkt hem. Hij trekt zich al snel los van die meid, alsof zij hem vast kon houden. Giovanni aait hem een paar keer als hij voor hem staat en dan klikt Giovanni zijn riem los. 'Als ze bang zijn voor hem hebben ze wel een groot probleem. Als je al bang bent voor een honden je duidelijk niet klaar voor deze wereld.' mompelt Giovanni en hij open de deur. Giovanni loopt naar binnen en de hond volgt hem trouw naast. Ik loop daarna naar binnen. Na een paar gangen komen we in de grote ruimte terecht en ik zie een grote groep mensen op een rij staan en voor hun de drie mannen. Je kon het eigenlijk bodybuilders gaan noemen, als je ze ziet dan is dat het eerste wat door je gedachten zal schieten.
'En... Hoe gaat het met ze?' vraagt Giovanni waarschijnlijk in het Russisch, aangezien dat zowat de enige taal was die ze spraken. De meeste redelijk goed.. Stuk of vijf die je zo in de bende kan zetten..' mompelt de een in dezelfde taal terug en Giovanni knikt. Hij kijkt even naar mij en hij lacht. 'Zie je wat ik bedoel.. Als ik dit zooitje dagen lang met me mee moest nemen zou ik er denk ik weinig over houden..' lacht hij. Ik begin ook te lachen. 'Het zijn wel veel mensen ja' zeg ik dan lachend tegen hem. Ik keek even naar Giovanni's lippen en bedacht toen een plannetje. Ik zou hem zoenen en iedereen raar laten opkijken, Clay een hartverzakking geven en hem ook heel kwaad laten worden, als hij erachter zou komen dan.
Ik loop naar Giovanni toe en ga op mijn tenen voor hem staan, daarna druk ik mijn lippen vol op de zijne.

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

Ze lacht ook, 'Het zijn wel veel mensen ja' zegt ze lachend. Ik grinnik zachtjes en kijk naar de groep. 'Bullet.. Leef je uit.' zeg ik en de hond loopt met een lage grom naar de groep. Ik grijns even en draai me weer om naar Raquelle en Carolina. De eerste staat opeens voor mijn neus en ik haal mijn wenkbrauw een beetje omhoog als ze op haar tenen gaat staan. Opeens drukt ze haar lippen op die van mij en de verbaasdheid vult even mijn lichaam. Oké, wow wow wow... Even serieus. Wat heb ik gezegd of gedaan? Ik bedoel, je hoort me niet klagen ofzo maar toch...
Ik herpak mezelf maar snel en zoen haar terug. Na ongeveer een halve minuut haal ik mijn lippen toch maar van die van haar af en ik kijk haar grijnzend aan terwijl mijn gezicht nog steeds op een paar centimeter afstand van haar gezicht hangt. 'Ik wet niet wat ik heb gedaan.. Maar dat moet ik zeker vaker doen.' lach ik zachtjes. 'Kijk nou! DiRomantico heeft een meisje...' klinkt het vanaf de Russische kant van de zaal. Ik lach zachtjes en schud mijn hoofd. Ik druk nog een kus op haar mondhoek en verplaats mijn mond even richting haar oor. 'Broertje boos maken?' fluister ik en buig grijnzend terug..

El Diablo.

Raquelle Noëlle Fontani

Al snel nadat ik mijn lippen op de Zijne heb gedrukt, zoent Giovanni mij terug. Na ongeveer een halve minuut haalt hij zijn lippen toch maar van die van mij af en hij kijkt mij grijnzend aan terwijl zijn gezicht nog steeds op een paar centimeter afstand van mijn gezicht hangt. 'Ik wet niet wat ik heb gedaan.. Maar dat moet ik zeker vaker doen' lacht hij zachtjes. Ik begin ook te lachen en ik bijt even op mijn lip. 'Ja, dat zou ik ook doen als ik jou was' zeg ik dan uitdagend. 'Kijk nou! DiRomantico heeft een meisje...' klinkt het vanaf de Russische kant van de zaal. Giovanni lacht zachtjes en schudt zijn hoofd. Ik begin ook te lachen. Hij drukt nog een kus op mijn mondhoek en verplaatst zijn mond dan even richting mijn oor. 'Broertje boos maken?' fluistert hij en dan buigt hij grijnzend terug. Ik lach weer eventjes. 'Zo kan je het noemen ja, niet erg toch?' vraag ik dan. Ik ga weer op mijn platte voeten staan, waardoor ik gelijk weer een stuk kleiner ben. 'Moeten we vaker doen' zeg ik grinnikend. Ik moet al lachen bij het idee als Clayton erachter komt. Blij gaat hij er niet mee zijn, maar hé, ik bepaal mijn eigen leven. Ik zie hoe enkele mensen achteruit lopen bij het zien van de hond. Ik begin te lachen en begin dan het pad uit te lopen.

That is a perfect copy of reality.