[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]

That is a perfect copy of reality.

Stephen Yeager
Nadat ik Clay duidelijk had dat we samen gingen knikte hij even. ik zuchtte van opluchting. 'Mee eens… je staat er niet alleen voor…' sprak Leonnora ineens. Daarbij keek ik even naar Clay en vervolgens naar Nora. Nog steeds bleef het in mijn hoofd spoken wie Raquelle was.
'Dus welke kant op?' zei ik ineens spontaan waarbij Clay als eerst het woord nam: 'Ik stel om eerst naar hun schuilplaats te gaan.' Ik hield het bij knikken. We liepen in de richting dat voor nu het beste was, als een auto de hoek om kwam rijden. De auto stopte een aantal meters voor ons en de portier aan de bestuurderskant ging open. Ik had een slecht voorgevoel.
Het was een bekend gezicht en mijn hand gleed voorzichtig naar mijn pistool, maar liet het op zijn plek rusten. Giovanni. Een andere persoon stapte nu ook uit de auto.
Ik liet me op de achtergrond en hoorde wat hij te zeggen had. 'Weet je, Fontani… ik zal je zusje maar uit de achterbuurt houden, aangezien ik haar al twee of drie keer heb moeten redden vandaag.' begon hij. 'Dat heb je als je eenmaal bij zo'n gespuis zoals Assassini rondhangt, DiAngelo,' vuurde Clay terug. Ik moest op mijn tanden bijten om niet te lachen. Daarna richte Nora zich op het meisje. Ik keek naar het meisje en vervolgens de lege straat door. 'Nora heeft gelijk. Daar zijn we veilig en dan kunnen we meteen bespreken hoe we de het topic haven gaan oplossen,' zei Clay daarna, waarbij hij me even vragend aankeek. Vast om te vragen of ze mee mocht.
Ik dacht er een minuut over na, maar gaf toch toe. 'Goed, ze mag mee. Ik zorg ook wel dat de leden van haar af blijven,' zei ik, met de gedachte aan de mannen die hun handen moeilijk thuis kunnen laten.
'Maar we moeten wel opschieten, voorstellen doen we later wel.'
'Je bent gewond.. we gaan terug naar het hotel, daar zijn we veilig en dan verzorgen we je,' zei ze.
Daarna liep hij terug naar de bestuurderskant, maar bleef vervolgens staan. 'Oh ja.. Als jullie je iets gaan afvragen over je inkomsten.. Je antwoord ligt in de haven..' Ik begreep eerst niet waar hij het over had, maar langzaam begon me iets te dagen.
Giovanni stapte de auto in en reed op volle snelheid ervandoor.
'Stephen... volgens mij moeten we nieuwe handelaren vinden,' zei Leonnora, maar ik was er totaal niet bij. Het had maanden geduurd om die mensen bij elkaar te sprokkelen. 'We zoeken wel weer mensen als we terug in het hotel zijn,' begon ik zonder haar aan te kijken.

Vampire + Servant = Servamp

Raquelle Noëlle Fontani

Nadat die meid klaar was met mijn enkel trok Giovanni me omhoog om me daarna gelijk mee te trekken naar zijn auto. Hij wilde me sowieso weghebben nu. Niet dat ik dat niet snapte, ik had hem zojuist verraden. Maar ja, ik ben nu eenmaal een Fontani hé. Nadat ik weer voor de zoveelste keer in Giovanni's auto zat reden we weer weg van het appartementencomplex. De hele rit keek Giovanni strak vooruit en zei hij niks tegen me. Ik wist zeker dat hij boos was.
Ik begon doelloos uit het raam te kijken als ik merk dat we de rijke buurt naderen. Ik zucht even diep. Néé, dit meen je toch niet? Giovanni stopt al snel de auto en ik zie alsnel Clay, zijn vriendinnetje en nog een persoon staan. Giovanni wilde me duidelijk dumpen bij hun, zodat hij eindelijk van me af was. Giovanni stapte uit en deed mijn deur open, waarna ik moeizaam, vanwege die verdomde enkel, uitstapte.
'Weet je, Fontani… ik zal je zusje maar uit de achterbuurt houden, aangezien ik haar al twee of drie keer heb moeten redden vandaag' verliet uiteindelijk Giovanni's mond waarbij hij die emotieloze blik weer in zijn ogen had. Ik rol even met mijn ogen. Hij heeft me gered, haha, tuurlijk. Eerst laat je je bendeleden achter me aangaan en dan kom je opeens de reddende engel spelen ga je daar later over opscheppen? Na - ah, werkt niet. Clay keek hem net zo kil aan. 'Dat heb je als je eenmaal bij zo'n gespuis zoals Assassini rondhangt, DiAngelo.' Ik beet even hard op mijn lip om niet te gaan lachen. Ik zag hoe Giovanni vervolgens naar zijn eigen kant stapte, de deur opende en kort grijnsde. Clay's hand klemde het pistool nog harder vast. 'Oh ja.. Als jullie je iets gaan afvragen over je inkomsten.. Je antwoord ligt in de haven..' En natuurlijk moest dat ook gezegd worden. Nu wisten zij ook wat de wraakactie van Gli Assassini was geweest.
Voor de andere drie nog maar iets konden zeggen, stapte Giovanni in zijn auto waarna hij op volle snelheid wegreed. Clay richtte zijn pistool nogmaals op de auto waarna hij in de achteruit schoot. 'Zal je leren, DiAngelo' mompelde hij geïrriteerd, wetende dat hij en zijn auto praktisch getrouwd waren. Al snel daarna komt Clay op me aflopen. Ik zucht even.
Onmiddellijk sloten zijn armen zich om mij heen waarna hij mij naar zich toe trok. 'Jij bent echt zo’n ongelooflijke dommerik soms' mompelde hij lichtjes geïrriteerd waarna hij mij losliet en mij bij mij kin vastpakte om te inspecteren wat Assassini nog meer hadden 'gedaan'. 'Sorry voor mijn domheid' mompelde ik zachtjes terug. Clay kon enkel een lichte handafdruk op mijn wang zien, meer was er niet gebeurd. Althans, niet op mijn gezicht. 'Assassini' gromde hij bijna onhoorbaar. Ik schudde licht mijn hoofd. 'Dat was niet alleen de schuld van Assassini Clay, maar ook Carlo en zijn zielige vriendjes hebben me een rake klap verkocht. Maar wees gerust, die liggen nu all dood op de grond. Wel heb ik er een mooie messteek aan over gehouden' zei ik zachtjes tegen hem en ik doe mijn shirt even naar beneden om zo het verband te laten zien.
'Je bent gewond.. we gaan terug naar het hotel, daar zijn we veilig en dan verzorgen we je.' De formele toon van het meisje klonk in mijn oren waardoor Clay eventjes vragend opkeek maar daarna kleintjes scheef glimlachte. Ik knikte. 'Ik vind het prima. Ik heb toch niet veel keus? Wel?' vroeg ik toen. Clay knikte ook. 'Nora heeft gelijk. Daar zijn we veilig en dan kunnen we meteen bespreken hoe we de het topic haven gaan oplossen' zei hij vastberaden waarna hij eventjes vragend naar de andere jongen keek. Het leek alsof hij er even over moest nadenken. 'Goed, ze mag mee. Ik zorg ook wel dat de leden van haar af blijven,' zei hij daarna. Ik vroeg me eerlijk gezegd af wat hij daarmee bedoelde.
'Maar we moeten wel opschieten, voorstellen doen we later wel.' Ik zuchtte even. Als ik gewoon wat sneller was geweest... Dan had ik dat met die haven misschien nog kunnen voorkomen. Daarna draaide Clay zich weer om naar mij en vroeg hij of ik op die pijnlijke enkel kon stappen. 'Ik kan er wel op lopen. Geen probleem' zei ik tegen hem. Ik beet op mijn lip en mijn gezicht kon Clay zien dat ik harstikke aan het liegen was.

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 22:46 ]

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Nadat mijn even kille opmerking over mijn lippen was gerold, als antwoord op dat van Giovanni, hoorde ik hoe naast me Stephen het moeilijk had om zijn lach in te houden. Nou het was misschien inderdaad wel een erg goede opmerking, al zeg ik het zelf maar volgens mij was Giovanni daar minder blij mee. Mijn blik bleef de hele tijd gericht op Giovanni die nu zijn auto instapte nadat hij wederom een opmerking over de haven had gegeven en vervolgens wegreed. Ik schoot nog snel een kogel door zijn achterruit om me daarna te richten op Raquelle. Al snel sloot ik mijn armen om haar heen om haar daarna naar me toe te trekken met het gemompel dat ze soms toch echt wel een dommerik is. “Sorry voor mijn domheid.” mompelde ze toen ik haar bij haar kin vast nam en haar inspecteerde. Ik reageerde er echter niet op. Ik was nog steeds een beetje boos omdat ze wederom de eigenwijze donder had uitgehangen en natuurlijk haar weer in de nesten had gewerkt. Maar dat wilde niet zeggen dat ik niet bezorgd was en niet blij was om haar terug volledig in één stuk te zien. “Dat was niet alleen de schuld van Assassini, Clay. Maar ook van Carlo en zijn zielige vriendjes.” Bij de naam van die klojo verstrakte mijn spieren wederom terwijl ze juist weer net ontspannen waren. Die vuile klootzak.. had ik het hem nog niet genoeg duidelijk gemaakt?
“Maar wees gerust, die liggen nu al dood op de grond. Wel heb ik er een mooie messteek aan over gehouden.” Haar stem klonk zo zacht waardoor het enkel mogelijk was voor mij om het te horen. Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes, een messteek? Verdomme. En hé? Had Giovanni die jongeren even vermoord? Wat een héld zeg.. Ja, ik was puur sarcastisch.
Mijn blik viel de volgende moment op het verband dat zichtbaar werd omdat ze haar shirt een beetje naar beneden deed. “Oh shit.” mompelde ik, “En dat hebben die ratten verzorgd? Dan zal het nog erger zijn dan het al was.” zei ik spottend waarna ik hoorde hoe opeens Nora formele stem door de verlaten straat klonk. Ze had gelijk, we zouden beter nu naar hotel gaan en daar Raquelle verder verzorgen. Haar wonden zorgden ervoor dat ik mijn gehavende gezicht van het gevecht gisteren met Carlo en de andere leden van Assassini totaal vergat.
“Ik vind het prima. Ik heb toch niet veel keus? Wel?” vroeg Raquelle waarop ik onmiddellijk knikte. Ze had inderdaad geen keuze, als het zelfs moest zou ik haar persoonlijk naar het hotel toe sleuren. Ik ging akkoord met Nora waarna ik vragend naar Stephen keek. Hij was de leider en had dus ook steeds het laatste woord. Ik had respect voor hem en zijn functie en ik wist dat ik hem en Nora straks een uitleg verschuldigd was.
“Goed, ze mag mee. Ik zorg ook wel dat de leden van haar af blijven.” Ik gromde zachtjes, “Oh geloof mij, die kans krijgen ze niet eens.” Vervolgens hoorde ik Stephen zeggen dat we moesten opschieten en dat voorstellen wel later aan bod zou komen. Hij had gelijk. Je wist nooit wie je opeens weer op straat zou tegenkomen en bovendien moesten we snel een oplossing vinden voor hetgeen dat er met de haven was gebeurd. Onze grootste inkomst was weggevallen en ik was vastberaden om Assassini’s drugsinkomsten ook te doen laten kelderen. De klootzakken.
Ik draaide me om naar Raquelle met de vraag of ze eigenlijk wel op haar pijnlijke enkel kon stappen. We hadden geen tijd te verliezen. “Ik kan er wel op lopen. Geen probleem.” verliet soepel haar mond terwijl ze op haar lip beet. “Raquelle ik ben echt niet zo dom. Ik weet wanneer je aan het liegen bent. Het zou erg zijn dat ik dat na al die jaren nog niet wist.” Zonder al teveel moeite liftte ik haar op, mijn arm onder haar knieholtes en mijn andere arm ondersteunde haar rug. “Laten we vertrekken.” was het enige dat ik zei waarna ik begon te wandelen richting het hotel. Het was niet zo heel ver maar we zouden er toch wel een kwartiertje over doen.
“En morgen ga ik nog die andere klojo’s een lesje leren.” riep ik naar achteren, waar Stephen en Nora liepen. Nu was mijn planning helemaal in de war maar het maakte niets uit. Ik zou mijn en Raquelle’s wraak op die klootzakken nog wel krijgen. Na een kwartiertje stonden we voor de grote glazen zwarte deur. Het was eigenlijk nog een goed intacte schuilplaats. Het straalde klasse uit, net datgene waar Timuto voor stond.
De hele tijd had ik Raquelle zonder moeite gedragen, het had me eigenlijk niet eens uitgeput. Ik was wel wat meer gewoon dan een tenger meisje te moeten dragen. Ik duwde met mijn voet tegen de deur waardoor deze open ging en ze daarna verder duwde om vervolgens de gang te betreden. “Benvenuti nella casa Timuto, Raquelle.” Een half glimlachje verscheen op mijn gezicht. Ik was fier op alles wat we met de bende hadden bereikt. Het voelde echt als mijn thuis.

[ bericht aangepast op 10 jan 2014 - 12:20 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

'We zoeken wel weer mensen als we terug in het hotel zijn,' zei Stephen zonder mij aan te kijken. Hij droeg mij in ieder geval niet meteen naar nieuwe mensen te gaan zoeken. Ik knikte geluidloos.
Clayton en zijn zusje stonden elkaar te omhelzen, hoewel ik erg boos was op het meisje was ik wel opgelucht dat ze oke was. Beter een kogel in je been dan dood zijn toch? Ze was nu wel geconfronteerd met de harde werkelijkheid van de achterbuurt. Of ze er van geleerd had? Waarschijnlijk niet. In de categorie slim en verstandig zou ik haar absoluut niet plaatsen.
Clayton had haar in zijn armen gehesen en we liepen nu met zijn alle terug naar het hotel. Niet mijn favoriete plek om te zijn, maar goed. Het was de laatste tijd echt chaos in de achterbuurt en iets vertelde mij dat het enkel erger werd. Mijn telefoon piepte en ik zag dat ik een sms met een link had ontvangen. Een van de bendeleden die met mij onderzoek deed had een kranten artikel gestuurd. Ik opende het en las het snel door. De jongen die ik had geholpen met zijn artikel had het gepubliseert en ik moest zeggen dat ik tevreden was.
"Stephen..." zei ik enkel en duwde mijn telefoon in zijn handen. "Ik heb de bende in wat positiever daglicht geplaatst" mompelde ik terwijl ik achter Clayton bleef lopen.
Al snel waren we in het hotel waar Clayton de deur opende met zijn voet en liep met het meisje in zijn armen de gang binnen. “Benvenuti nella casa Timuto, Raquelle.” hoorde ik hem zeggen.
Ik moest mijn best doen niet spottend te snuiven en liep achter hem aan. "Het kantoor" mompelde ik toen ik hem uiteindelijk passeerde. Mijn humeur was zodanig gedaald dat ik geen zin had om complete zinnen te spreken. Ik was moe en klaar met alle drama en ik wist dat het werk opstapelde en de drama erger zou worden.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Raquelle Noëlle Fontani

Clay's blik viel het volgende moment op het verband dat zichtbaar werd omdat ik mijn shirt een beetje naar beneden deed. 'Oh shit' mompelde hij. “En dat hebben die ratten verzorgd? Dan zal het nog erger zijn dan het al was' zei hij daarna spottend waarna we hoorden hoe opeens Nora haar formele stem door de verlaten.
'Goed, ze mag mee. Ik zorg ook wel dat de leden van haar af blijven.' Clay gromde zachtjes, 'Oh geloof mij, die kans krijgen ze niet eens.' Vervolgens hoorde ik die andere jongen zeggen dat we moesten opschieten en dat voorstellen wel later aan bod zou komen. Hij had gelijk. Je wist nooit wie je opeens weer op straat zou tegenkomen en bovendien moesten we snel een oplossing vinden voor hetgeen dat er met de haven was gebeurd.
Clay draaide zich om naar mij met de vraag of ik eigenlijk wel op mijn pijnlijke enkel kon stappen. 'Ik kan er wel op lopen. Geen probleem' verliet soepel mijn mond terwijl ik op mijn lip beet. 'Raquelle ik ben echt niet zo dom. Ik weet wanneer je aan het liegen bent. Het zou erg zijn dat ik dat na al die jaren nog niet wist.' Ik zuchtte even. Ik wist dat hij er toch niet in zou trappen. Zonder al teveel moeite liftte hij mij op, zijn ene arm onder mijn knieholtes en zijn andere arm ondersteunde mijn rug. 'Laten we vertrekken' was het enige dat hij zei waarna hij begon te wandelen richting het hotel. Het was niet zo heel ver maar we zouden er toch wel een kwartiertje over doen.
'En morgen ga ik nog die andere klojo’s een lesje leren' riep hij tijdens het lopen naar achteren, waar de andere jongen en Nora liepen. De hele tijd had hij mij zonder moeite gedragen. Hij duwde met zijn voet tegen de deur waardoor deze open ging en het daarna verder duwde om vervolgens de gang te betreden. 'Benvenuti nella casa Timuto, Raquelle.' Een half glimlachje verscheen op zijn gezicht. Ik glimlachte terug, maar zei verder niks meer. Daarentegen was die meid die dus Nora heette een stuk minder vrolijk. Ze kwam langslopen en ze leek een niet al te best humeur te hebben. 'Het kantoor' was het enigste wat ze mompelde toen ze langs ons kwam lopen. Ik zuchtte even. En nu kwam het nog mindere deel. Dat gesprek met haar. Ik was zeer benieuwd hoe dat ging aflopen. 'Clay, je kan me wel weer neerzetten hoor' mompelde ik toen tegen Clay.

That is a perfect copy of reality.

Stephen Yeager
We liepen terug naar het hotel. ik bleef maar stilzwijgend, zonder ook maar wat te zeggen de straten door. Ik kookte van woede wat er met de haven is gebeurd. Al ons werk waarbij onse inkomsten teniet is gegaan. 'En morgen ga ik nog die andere klojo’s een lesje leren.” zei Clay naar ons toe. Ik knikte enkel.
Even had ik zelf ook niet in de gaten dat we al de straat door liepen, waar het hotel stond. Clay ging met Raquelle als eerste de deur door, gevolgd door Nora. Ik ging als laatste de deur door en klikte de haakjes (die alleen bekend waren bij de leden) in het slot. Zo daar kan voorlopig niemand uit, dacht ik en liep verder de hal
in. "Stephen...' zei Nora ineens en ik keek haar kort aan, maar al snel kreeg ik een telefoon in mijn handen gedrukt, waar een artikel open stond. 'Ik heb de bende in wat positiever daglicht geplaatst" mompelde ze daarna nog, waarbij ik vluchtig het stukje las.
Rome,
Ik had een converstie met een van de leden van Timuto di Roma, een beruchte bende in de achterbuurten van Rome. Deze bende is de schrik voor de gewone mensen, maar wat ze zeker doen is het steunen van daklozen en mensen in problemen, daarbij helpen ze ook mensen aan een wapen om te kunnen verdedigen tegen het geweld buiten de stad. Misschien vraagt u zich af waarom dit nu weer? maar geloof me ze zijn behulpzaam en helpen.
Ramon Smith
Ik las het drie keer en was best wel tevreden over dit stukje, alleen het leek wel of er wat onduidelijkheid tussen zat. Ik liep terug naar Leonnora. 'Ziet er positief uit, maar de volgende keer graag wat meer duidelijkheid,' zei ik en gaf haar mobiel terug, liep naar Clay en Raquelle.
'Twee dingen voordat jullie de kantoor in duiken, er gelden hier de gewone regels en de vierde verdieping is verboden terrein, voor de rest mag ze komen en gaan waar ze wil, geef haar een kamer.' Ik liep de andere kant op, naar de trap en liep omhoog naar de vierde verdieping om maar eens wat nieuwe mensen te zoeken voor de haven.

(Ik verzin nu de artikel ter plekke)

Vampire + Servant = Servamp

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Er rolden woorden van verwelkoming over mijn lippen toen ik samen met Raquelle het hotel betrad. Een klein half glimlachje nestelde zich op mijn gezicht waarna ik me omdraaide en keek hoe de andere het hotel betraden. Stephen ging als laatste de deur door en ik zag hoe hij de haakjes in het slot klikte. Zo zouden we in ieder geval niemand die hier niet welkom was tegen het lijf lopen. De andere bendeleden zouden waarschijnlijk wel bellen via de telefoon als ze het hotel nog wilde betreden.
Nora’s humeur leek echter tot het vriespunt zijn gedaald toen ze mij en Raquelle passeerde. “Het kantoor.” kwam er enkel mompelend uit haar mond waarna ze al reeds verder liep. Raquelle zuchtte en ik volgde al snel haar voorbeeld. Dit gesprek zou toch een enorm gezellig gesprek worden. Iemand die een slecht humeur heeft van jewelste tegen iemand die zo betweterig en aanvallend uit de hoek kon komen. En beide mensen lagen dan ook nauw aan mijn hart. Het probleem was dat als ik Nora gelijk zou geven dat Raquelle dan weer zou weglopen en boos op me zijn. En als ik Raquelle gelijk zou geven dan zou er weer een ruzie tussen mij en Nora ontstaan en zou mijn hele pleidooi van eerder verloren moeite zijn. Ik besloot dus om Zwitserland te zijn die steeds neutraal bleef.. ging ik toch proberen.
Stephen liep uiteindelijk richting Raquelle en mij waarna hij begon te praten. “Twee dingen voordat jullie het kantoor in duiken, er gelden hier de gewone regels en de vierde verdieping is verboden terrein, voor de rest mag ze komen en gaan waar ze wil, geef haar een kamer.” Dat waren de enige woorden die hij tegen ons zei waarna hij naar de andere kant liep en vervolgens op zijn dooie gemak de trap nam. Hij zou waarschijnlijk richting de vierde verdieping gaan. Ik keek een beetje geïrriteerd. Gisterenavond had ik een hele avond gespendeerd aan Raquelle om haar duidelijk te maken dat een bendeleven niets voor haar was. En wat gebeurde er nu? Zonder dat ik het wilde of ermee had toegestemd, stond ze nu in het hotel en kreeg ze als het ware een kamer hier aangeboden. Het zou dus nog maar een mum van tijd zijn vooraleer ze de hele bende zou kennen en dus ook zou worden ingeschakeld. Dit wilde ik echt niet. Ik had mijn hele leven gezworen dat ik nooit iemand van mijn familie in het bendeleven zou betrekken. En wat gebeurde er nu? Nu had ik er geen controle over en begon het vanzelf.
“Clay, je kan me wel weer neerzetten hoor.” Raquelle’s mompelende stem klonk in mijn oren waardoor mijn aandacht weer naar het hier en nu werd getrokken. Ik keek haar eerst met fronsende wenkbrauwen, nadenkend wat ze nu eigenlijk bedoelde aangezien mijn gedachten nog steeds door mijn geheugen zweefden.
"Oh ja.” mompelde ik maar liep gauw verder naar het kantoor. We passeerden enkele mannelijke bendeleden die in de woonkamer zaten. “Clay.” verlieten beleefd uit hun mond waarop ik enkel knikte. Beleefd waren ze steeds, ze wisten wie hier ook een deeltje van de macht over hun bezat. Ik was namelijk de rechterhand van Stephen en kon dus ook makkelijk hun lot bepalen. “Wie is dat?” vroeg er ééntje, een jongen die ongeveer even oud was als Raquelle. Ik wist dat hij hier nog maar recent was maar zijn naam? Ik zou het niet meer weten. Hij leek me in de eerste instantie ook niet eens belangrijk om hem mijn aandacht te geven.
“Oeh.. een wijfie.. wordt nog leuk.” Ik stond abrupt stil toen de woorden door me doordrongen en mijn ogen de woonkamer door scanden, op zoek naar de stem die het lef had gehad om deze woorden uit te spreken. Mijn blik viel op Fernando, iemand die nu toch al voor enkele jaartjes deel uit maakte van de bende. Hij was een goede kracht voor Timuto, ééntje die zijn respect doorheen de jaren had verdiend. Ik had dan ook nooit problemen met hem gehad. “Niks voor jouw, Fernando.” zei ik kil waardoor de andere hun gelach stopte en ze me allemaal aankeken.
“Oh, is het een wijfie voor jou, Clay? Onze onderleider claimt al twee wijfies jongens!” Waarom daagden zij me uit? Hadden ze dan nog geen genoeg ervaring gehad met mijn gedrag? Ik liep voorbij de sofa waar Fernando en nog enkele bendeleden op zaten, hun voeten lagen op de glazen salontafel. “Dat is wel spijtig. Ze heeft een mooi koppie en een pracht van een lijf joh. Liefje, vanavond om acht uur in mijn kamer. Oké? Ik bezorg je de avond van je leven.” hoorde ik Fernando zeggen waarna hij een knipoog naar Raquelle schonk. Ja, nu liep de emmer helemaal over.
Ik liep voorbij, gaf een harde trap met mijn rechtervoet tegen Fernando’s benen waardoor deze een schreeuw uit zijn mond liet ontsnappen en zijn benen van de salontafel liet glijden om er daarna verwoed over te beginnen wrijven. “Dit is een waarschuwing voor jullie allemaal. Durf geen enkele stap richting Raquelle zetten of.. nou je weet wel wat er dan gebeurd.” Mijn ogen hadden kilheid uitgestraald terwijl een klein glimlachje om mijn lippen nestelde. “Was ik duidelijk genoeg?” Ze knikten allemaal waarna de andere benen ook af de salontafel gleden.
Ik liep daarna met Raquelle het kantoor binnen waar ik haar op een stoel neerzette. Vervolgens liet ik mezelf ploffen op de stoel aan het hoofd van de tafel waarna ik mijn voeten op de tafel gooide en met de stoel naar achteren leunde. Nora was ook reeds in de kamer en ik hield mezelf stil. Ik zou me niet mengen in het gesprek. Wel.. nu toch nog niet.

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Ik kreeg mijn mobiel terug met de woorden: 'Ziet er positief uit, maar de volgende keer graag wat meer duidelijkheid,'. Ik knikte en liep toen het kantoor in. Nee mijn humeur was echt slecht en dat zou niet helpen als ik met dat kind moest praten. Het eerste wat ik dan ook deed was een dubbele espresso uit de koffie automaat halen en naar het raam lopen. Ik nipte van mijn hete koffie terwijl ik na dacht. Dat meisje verdiende geen vriendelijkheid, althans ik vond dat. Maar ruzie met Clayton was het ook niet waart. Hoe moest ik dit aanpakken?
Ik hoorde hoe ze het kantoor in kwamen, maar ik draaide mij nog niet om. Wat wilde ik nu precies? Ik wilde dat Raquelle niet in de zelfde shit als ik terecht zou komen. Zij had nog een keuze, ik niet meer. Misschien moest ik mij op die gedachte concentreren. Past toen ze beide waren gaan zitten zuchtte ik zacht van frustratie en draaide mij om. Ik had half leunen op de vensterbank terwijl ik Clayton even aan keek. Ik wist eigenlijk helemaal niet hoe ik moest beginnen. Ik besloot naar de stoel tegenover hen te lopen en plaatste mijn achterwerk er in. Ik keek in de het kopje voor ik het meisje aankeek.
"Ik ga niet schreeuwen, ik ga je niet vertellen hoe dom je bent en ik ga je niet de les lezen." had ik gezegd. Ik keek haar in de ogen, "Daar heb jij je broer al voor...".
"Maar ik zou je graag mijn verhaal voorleggen in de hoop dat jij een andere keuze maakt dan ik toen heb gedaan." ik keek haar bloed serieus aan. Ik had het zelden over mijn verleden en al helemaal bijna nooit over mijn afgunst jegens de bende. "Ik was zestien en een half toen ik bij deze bende kwam... mijn ouders mishandelde mij zwaar, elke dag... Ik zag de bende als een toevluchtsoord, een plek waar ik niet zou hoeven vechten. Ik begon met kleine klusjes voor de bende, voor geld. Want het betaalde goed en ik wilde weg van mijn ouders." mijn blik rustte heel even op Clayton. Hoewel hij vast wel het een en ander wist van mij, zouden sommige dingen nieuw zijn. "Maar naar mate ik langer verwikkeld was met deze bende werd ik ook gevraagd voor grote klussen. Ik kwam in schietpartijen terecht en geloof me ik vraag mij nog steeds af hoe ik dat had kunnen overleven" het kostte mij werkelijk waar veel moeite dit allemaal te vertellen zonder daar emotioneel bij te breken. Beelden van toen speelde weer af in mijn hoofd. "Toen was ik ontzettend kwetsbaar, ik kon nauwelijks vechten, ik wist niet hoe ik met een vuurwapen moest omgaan... eigenlijk was ik kansloos. Binnen de bende heb ik mij omhoog moeten..." ik stopte met praten omdat ik niet goed wist hoe ik dat moest zeggen. "Weetje... ook binnen de bende was ik niet veilig. Men neemt als ze macht over je kunnen uitspelen." ik hoopte dat ze mij begreep. "Na een tijdje begreep ik dat, dat juist mijn macht was. Ik heb dingen moeten doen, mijn lichaam ervoor moet verkopen om uiteindelijk nog steeds gevangen te zitten in deze ellende. Ik zal hier ook nooit meer uitkomen, als ik hieruit kom zal ik moeten vluchten naar een ander land en hopen dat ze mij daar niet alsnog vinden.".
Ik haalde diep adem, "Zorg dat je niet in diezelfde ellende komt Raquelle, ik ken je verhaal niet, ik weet niet hoe jouw leven nu is... Maar hier vind je geen geluk" sloot ik oprecht af.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Raquelle Noëlle Fontani

'Oh ja' mompelde Clay nadat ik hem gemeld had dat hij me wel weer kon neerzetten, maar tot mijn teleurstelling liep hij gauw verder naar het kantoor. We passeerden enkele mannelijke bendeleden die in de woonkamer zaten. 'Clay' verlieten beleefd uit hun mond waarop Clay enkel knikte. 'Wie is dat?' vroeg er ééntje, een jongen die ongeveer even oud was als mij.
'Oeh.. een wijfie.. wordt nog leuk.' Ik beet even op mijn lip om niet te gaan lachen. Clay stond abrupt stil toen de woorden tot hem doordrongen en zijn ogen de woonkamer door scanden, op zoek naar de stem die het lef had gehad om deze woorden uit te spreken. Zijn blik viel uiteindelijk op een voor mij onbekende jongen. 'Niks voor jouw, Fernando' zei Clay kil waardoor de andere hun gelach stopte en ze hem allemaal aankeken.
'Oh, is het een wijfie voor jou, Clay? Onze onderleider claimt al twee wijfies jongens!' Weer beet ik op mijn lip om het lachen tegen te houden. 'Dat is wel spijtig. Ze heeft een mooi koppie en een pracht van een lijf joh. Liefje, vanavond om acht uur in mijn kamer. Oké? Ik bezorg je de avond van je leven'hoorde ik Fernando zeggen waarna hij een knipoog naar me schonk. Ik voelde hoe mijn wangen langzaamaan rood werden.
Clay liep voorbij, gaf een harde trap met mijn rechtervoet tegen Fernando’s benen waardoor deze een schreeuw uit zijn mond liet ontsnappen en zijn benen van de salontafel liet glijden om er daarna verwoed over te beginnen wrijven. 'Dit is een waarschuwing voor jullie allemaal. Durf geen enkele stap richting Raquelle zetten of.. nou je weet wel wat er dan gebeurd.' Ik rolde even met mijn ogen. Zeg. Hallo?! Ik leef ook nog. Ik heb ook een mond om te praten. Mijn stem is niet weg hoor. Clay's ogen hadden kilheid uitgestraald terwijl een klein glimlachje om zijn lippen nestelde. 'Was ik duidelijk genoeg?'Ze knikten allemaal waarna de andere benen ook af de salontafel gleden.
Clay liep daarna met mij het kantoor binnen waar hij mij op een stoel neerzette. Vervolgens liet hij zichzelf ploffen op de stoel aan het hoofd van de tafel waarna hij zijn voeten op de tafel gooide en met de stoel naar achteren leunde. Nora was ook reeds in de kamer en Clay hield zichzelf stil. Nora ging uiteindelijk in de stoel tegenover mij zitten en begon met praten. 'Ik ga niet schreeuwen, ik ga je niet vertellen hoe dom je bent en ik ga je niet de les lezen' had ze gezegd. Ze keek me in me ogen aan. 'Daar heb jij je broer al voor..' Ik knikte even. 'Klopt. Dus?' vroeg ik aan haar.
'Maar ik zou je graag mijn verhaal voorleggen in de hoop dat jij een andere keuze maakt dan ik toen heb gedaan.' Ik knikte even. Ik besloot maar om gewoon te luisteren en haar verhaal niet te onderbreken. Ze keek me bloed serieus aan. 'Ik was zestien en een half toen ik bij deze bende kwam... Mijn ouders mishandelde mij zwaar, elke dag... Ik zag de bende als een toevluchtsoord, een plek waar ik niet zou hoeven vechten. Ik begon met kleine klusjes voor de bende, voor geld. Want het betaalde goed en ik wilde weg van mijn ouders.' Ik had nog niet helemaal door waar zij naar toe wilde gaan, maar daar zou ik later wel achterkomen. Haar blik rustte heel even op Clayton. 'Maar naar mate ik langer verwikkeld was met deze bende werd ik ook gevraagd voor grote klussen. Ik kwam in schietpartijen terecht en geloof me ik vraag mij nog steeds af hoe ik dat had kunnen overleven.' Ik knikte weer even als teken dat ik nog altijd luisterde. Ik zag dat het haar heel veel moeite kostte mij dit te vertellen, dus ik snapte sowieso al niet waarom ze mij dit allemaal vertelde. 'Toen was ik ontzettend kwetsbaar, ik kon nauwelijks vechten, ik wist niet hoe ik met een vuurwapen moest omgaan... Eigenlijk was ik kansloos. Binnen de bende heb ik mij omhoog moeten...' Ze stopte met praten. 'Ik vraag me af waarom je me je hele levensverhaal verteld. Niet gemeen bedoeld hoor, maar wat in godsnaam moet ik ermee?' vroeg ik aan haar tussen haar verhaal door.
'Weetje... ook binnen de bende was ik niet veilig. Men neemt als ze macht over je kunnen uitspelen.' Ik knikte weer. 'Na een tijdje begreep ik dat, dat juist mijn macht was. Ik heb dingen moeten doen, mijn lichaam ervoor moet verkopen om uiteindelijk nog steeds gevangen te zitten in deze ellende. Ik zal hier ook nooit meer uitkomen, als ik hieruit kom zal ik moeten vluchten naar een ander land en hopen dat ze mij daar niet alsnog vinden.'
Ze haalde diep adem, 'Zorg dat je niet in diezelfde ellende komt Raquelle, ik ken je verhaal niet, ik weet niet hoe jouw leven nu is... Maar hier vind je geen geluk' sloot ze haar verhaal af. Ik zuchtte even. Hoe moest ik hier nu weer op reageren.
Ik ging even wat meer recht op zitten. 'Ik snap nog altijd niet waarom je dit hebt verteld, maar goed, daarom noemen mensen mij ook dom' begon ik mijn verhaal. 'Ik wil alleen zeggen dat ik ook niet van plan ben om ooit in een bende te stappen. Ook al heb ik gisteravond iets heel anders tegen Clay gezegd.' Ik keek in plaats van Clay nu Nora aan. Ik hoefde Clay's gezicht niet te zien. 'En ik was trouwens ook van plan om terug naar huis te gaan, maar tijdens mijn weg terug kwam meer DiAngelo mij weer achterna en ik dacht dat het handiger was om de dingen die hij mij aanbood niet te weigeren. Als ik de andere mensen moet geloven' vervolgde ik mijn verhaal. Ik keek Nora nog steeds aan. 'Ik ging dus met hem mee en ja, dat was een domme keuze, maar vertel mij is, wat had ik anders moeten doen? Wegrennen? Weigeren? Hij is een halve meter groter dan mij, hij kan me zo omleggen' zei ik toen. Ik voelde hoe mijn boosheid weer naar boven kwam, maar ik onderdrukte het gevoel door nog altijd kalm te blijven. 'Jullie denken nu vast en zeker dat ik allerlei dingen heb verteld aan Assassini over jullie, maar nee, daar zitten jullie fout.' Ik keek even naar de grond. Wat kon ik nog meer vertellen?
'Ik wist van het plan dat ze wilden uitvoeren in de haven. Het kapotmaken van jullie wapenhandel. Jullie weten nog wel net? Toen ik werd neergeschoten? Ik was naar jullie gaan opzoeken om jullie te komen waarschuwen voor dat plannetje van hun' zeg ik dan. 'Nu mogen jullie fijn denken dat dat dom was en weet ik veel wat jullie allemaal nog meer vinden. Jullie mogen blij zijn dat ik überhaupt aanstalten heb gemaakt om weg te gaan van hun woonplek terwijl ik omsingeld werd door al die bendeleden van Assassini. En oh ja. Er is iets vreemds met Giovanni. Om een of andere reden blijft hij me beschermen, ook al heb ik hun 'vertrouwen' volledig verbroken'. Dat is wat een van de bendeleden daar tegen me zei' sloot ik ook mijn verhaal af. Ik schoof weer naar achter en bereidde me voor op een hele lange, saaie en natuurlijk een boze preek van Clay en zijn geliefde Nora.

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Nadat ik Raquelle op een stoel had geplaatst, liet ik mezelf zakken in de stoel aan het hoofdeinde van de tafel. Mijn voeten gooide ik zoals gisteren op de houten gelakte tafel waarna ik onderuit zakte en de stoel op twee poten liet leunen. Nora’s blik kruiste met de mijne waardoor ik eruit kon aflezen dat ze eigenlijk niet eens wist hoe ze het ter sprake moest brengen. Ik bleef de hele tijd stil, wetende dat ik me beter even niet zou kunnen mengen in het gesprek. Ze ging uiteindelijk zitten in de stoel tegenover die van Raquelle waarna ze begon te praten.
“Ik ga niet schreeuwen, ik ga je niet vertellen hoe dom je bent en ik ga je niet de les lezen. Daar heb jij je broer al voor..” Alleen al door het woord broer keek ik verbaasd op waarna ik mijn blik tussen beide meisjes wisselden. “Klopt. Dus?” zei Raquelle als tegenantwoord waardoor er een zachte zucht uit mijn mond ontsnapte. “Van je vriendin en zusje moet je het hebben.” Ik had het meer tegen mezelf liggen mompelen dan tegen hen.
“Maar ik zou je graag mijn verhaal voorleggen in de hoop dat jij een andere keuze maakt dan dat ik toen heb gedaan.” Voor de eerste keer in mijn leven, iets dat ik nooit had gedacht om eens mee te maken in mijn gehele leven, bleef Raquelle stil en besloot ze om te luisteren. “Ik was zestien en een half toen ik bij deze bende kwam.. mijn ouders mishandelde mij zwaar, elke dag… Ik zag de bende als een toevluchtsoord, een plek waar ik niet zou hoeven vechten. Ik begon met kleine klusjes voor de bende, voor geld. Want het betaalde goed en ik wilde weg van mijn ouders.” Mijn verbaasde blik ontmoette de hare voor enkele seconden. Ik was verbaasd over wat ze nu allemaal zei. Natuurlijk wist ik wel het één en het ander van haar verleden maar bijvoorbeeld haar ouders die haar mishandelden, daar had ik nog nooit ook maar één keer lucht van gehad. Ik was net zo verbluft als Raquelle die waarschijnlijk geen besef had waarom ze het tegen haar vertelde.
“Maar naarmate ik langer verwikkeld was met deze bende werd ik ook gevraagd voor grote klussen.” Dat was inderdaad gewoon de manier van gaan in de bende. Ik wist zelf nog hoe ik als snotneus met hen in contact kwam en van het één kwam het ander en voor ik het wist had ik bloed of witte poeder aan mijn handen kleven en voor ik het goed en wel besefte was ik benoemd tot onderleider door mijn harde meedogenloze karakter.
“Ik kwam in schietpartijen terecht en geloof me ik vraag mij nog steeds af hoe ik dat had kunnen overleven.” Ik keek haar aan waardoor ik zag hoe ze moeizaam slikte. Ik wist dat het een gevoelig onderwerp was, mede omdat ik er zelf nog nooit hardop over had gepraat. Ik had er natuurlijk wel al over gedacht maar om de woorden echt hardop te zeggen nee, daar was ik niet klaar voor denk ik. Ik wist dat ik zelf voor mijn verleden/heden had gezorgd maar toch.. het deed ergens wel pijn als je zo’n dingen al op zo’n vroege leeftijd meemaakte. Het was dom en naïef van me geweest.
“Toen was ik ontzettend kwetsbaar, ik kon nauwelijks vechten, ik wist niet hoe ik met een vuurwapen moest omgaan… eigenlijk was ik kansloos. Binnen de bende heb ik mij omhoog moeten..” Haar stem brak af waardoor ik eruit opmaakte dat het nu echt wel teveel werd en ze gewoon niet meer uit haar woorden kwam. “Ik vraag me af waarom je me je hele levensverhaal verteld. Niet gemeen bedoeld hoor, maar wat in godsnaam moet ik ermee?” Mijn zusjes’ stem klonk door de ruimte waardoor ik mijn hoofd lichtjes geïrriteerd naar de hare toe draaide. Geloof me, hoewel ik enorm veel van Raquelle hield, kon ik haar soms toch wel een klap voor haar hoofd verkopen. Als ze nu gewoon eens een beetje nadacht dan wist ze meteen waarom Nora het met heel veel moeite vertelde. Ze wilde haar gewoon duidelijk maken dat het bendeleven geen plaats voor haar was. Het bleef enkel met de geïrriteerde blik omdat ik besloot dat ik beter niets kon zeggen aangezien het waarschijnlijk dan alleen maar Raquelle’s bloed ging laten koken en dan zou ze binnen de kortste keren weer op straat rondzwerven.
“Weetje.. ook binnen de bende was ik niet veilig. Men neemt als ze macht over je kunnen uitspelen.” Een klein glimlachje nestelde zich om mijn lippen toen ik besefte dat ze duidelijk in het verleden had gesproken over dat het in de bende ook niet veilig was. Ik was in mijn opzet geslaagd. Ik wilde haar duidelijk maken dat er nu geen enkele reden meer was om angst te hebben in de bende. Ik was er nu voor haar en zou haar dan ook ten alle koste beschermen. Ze lag te nauw aan mijn hart. De hele tijd had Raquelle braafjes liggen knikken. Nou.. dat was ook weer eens iets nieuws. Ik was vooral de Raquelle gewoon die voor het minste uit haar vel kon springen als mensen iets zeiden waarmee ze het niet eens was.
“…. als ik hieruit kom zal ik moeten vluchten naar een ander land en hopen dat ze mij daar niet alsnog vinden.” Nora haalde diep adem waarna ze zei dat ze hier echt geen geluk ging vinden. Ik hoopte dat dit nu eindelijk eens in dat mooie kopje van d’r zou doordringen. Ik had gisteren haar laten beloven dat ze het niet zou doen en uiteindelijk had ze haar belofte verbroken. Ze had gelogen tegen me, tegen haar bloedeigen broer die zeven jaar geleden het in zijn eentje tegen zes anderen het had opgenomen omdat ze zijn zusje aan het in elkaar slaan.
Nu was het de beurt aan Raquelle om te praten. Ik legde mijn beide armen achter mijn achterhoofd waarna ik de stoel weer op twee poten liet leunen. Ik keek mijn zusje aan terwijl ze begon te praten. “Ik snap nog altijd niet waarom je dit hebt verteld, maar goed, daarom noemen mensen mij ook dom.” Dom was ze zeker niet maar zo moeilijk was het niet om te beseffen wat Nora er nu mee bedoelde maar ik besloot om me wijselijk uit het gesprek te houden.
“…Ook al heb ik gisterenavond iets heel anders tegen Clay gezegd.” Ze keek me niet langer aan.
Mijn blik was ondertussen veranderd naar teleurgesteld en spijtig. “Je had het beloofd.. Raquelle.” Het was er zachtjes uitgekomen, “Hoe kan ik je nog langer vertrouwen als je het belooft? En er uiteindelijk vandoor gaat zonder iets te zeggen?” Ze bleef de gehele tijd mijn blik te negeren waarna ze verder begon te praten over meneer DiAngelo, de vuile klootzak.
Aan Raquelle’s stem kon ik afleiden dat ze langzaamaan weer moeite had om haar boosheid in bedwang te houden. “Jullie denken nu vast en zeker dat ik allerlei dingen heb verteld aan Assassini over jullie, maar nee, daar zitten jullie fout.” Mijn blik was nog steeds dezelfde als eerder. Ik had me voorgenomen om me niet te bemoeien met het gesprek maar ik kon het niet meer laten. “Dat hebben we nooit gezegd. En ik heb het zelfs nooit enige seconde gedacht. Het enige dat door mijn hoofd ging, was dat je enorm dom was om zomaar weer van me weg te lopen terwijl we eindelijk weer het contact hadden hersteld.” Raquelle begon wederom te praten over Assassini en hun plan om onze wapenhandel te saboteren. Ik had de puzzelstukjes al lang in elkaar gelegd om te beseffen dat ze ons inderdaad had willen waarschuwen.
“…dat ik überhaupt aanstalten heb gemaakt om weg te gaan van hun woonplek terwijl ik omsingeld werd door al die bendeleden van Assassini.” Ik schudde mijn hoofd, ze was echt nu gewoon lariekoek aan het verkopen. “Toch was het een domme actie. Je had moeten wachten tot je de kans zag om weg te lopen. Het resultaat blijft nog steeds hetzelfde: we hebben hun wraakactie niet kunnen hinderen met als enige verschil dat jij gewond bent geraakt.” Had simpel mijn mond verlaten waarna Raquelle weer begon te praten.
“En oh ja. Er is iets vreemds met Giovanni. Om een of andere reden blijft hij me beschermen, ook al heb ik hun ‘vertrouwen’ volledig verbroken. Dat is wat een van de bendeleden daar tegen me zei.” Bij de naam van Giovanni balde mijn vuist weer waarna ik over mijn kin wreef. Verdomme. Die rat had gevoelens voor haar. Het was niet anders mogelijk. Waarom zou hij anders dan zomaar haar los laten? Iedereen wist dat Giovanni meedogenloos was als het ging om vermoorden.
“Blijf uit de buurt van Giovanni. Beloof het me, Raquelle. Je moet je vertrouwen weer terugwinnen. Bewijs het.” Dat waren de enige woorden die ik er nog aan vuil had gemaakt voor ik opstond. Ik had geen zin om haar een lange broederlijke preek te geven aangezien ze toch nooit naar me luisterde. Het zou toch maar haar ene oor in gaan en de andere uit. “Ik ga spullen halen voor het te verzorgen. Blijf hier en durf niet weg te gaan.” Had ik gemompeld waarna ik de vergaderzaal uitliep, richting de badkamer waar ik de spullen ging halen. Wat Raquelle blijkbaar vergat was dat het ook moeilijk voor mij was om steeds opnieuw het contact met haar aan te gaan. Het zorgde er telkens voor dat diepe wonden van vroeger weer werden opengehaald na lange herstelling. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het geweldig dat we contact hadden en dit wilde ik dan ook zo houden. Maar ik wilde niet dat het de hele tijd wel contact, geen contact, wel contact werd. Daar had ik gewoon niet meer de energie voor. Ik was meer dan alleen maar de harde uitstraling die ik had. En dat zou zij van alle personen juist het beste moeten weten.

[ bericht aangepast op 15 jan 2014 - 17:22 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

'Ik snap nog altijd niet waarom je dit hebt verteld, maar goed, daarom noemen mensen mij ook dom' zei ze en dom was ze zeker. Was het dan echt zo ongelooflijk moeilijk te zien waarom ik dit verhaal met pijn en moeite neer legde? Jezus christus... 'Ik wil alleen zeggen dat ik ook niet van plan ben om ooit in een bende te stappen. Ook al heb ik gisteravond iets heel anders tegen Clay gezegd.' ging ze verder en keek even Clayton aan. Ik besloot nu even mijn mond te houden, mijn bloed kookte werkelijk waar. 'En ik was trouwens ook van plan om terug naar huis te gaan, maar tijdens mijn weg terug kwam meer DiAngelo mij weer achterna en ik dacht dat het handiger was om de dingen die hij mij aanbood niet te weigeren. Als ik de andere mensen moet geloven' ze keek nu mij aan. 'Ik ging dus met hem mee en ja, dat was een domme keuze, maar vertel mij is, wat had ik anders moeten doen? Wegrennen? Weigeren? Hij is een halve meter groter dan mij, hij kan me zo omleggen' zei ze toen.
"Niemand heeft je dom genoemd hier..." zei ik kalmpjes hoewel ik niet kalm was. "Of je in een bende zit of dat je rond loopt in de meest beruchte buurten van Rome maakt geen verschil, mijn advies is om hier heel ver uit de buurt te blijven. Mensen met een vlotte babbel zoals Giovanni weten je snel genoeg in te palmen...".
“Jullie denken nu vast en zeker dat ik allerlei dingen heb verteld aan Assassini over jullie, maar nee, daar zitten jullie fout.” zei het meisje. Maar voor ik kon reageren was Clayton mij voor. “Dat hebben we nooit gezegd. En ik heb het zelfs nooit enige seconde gedacht. Het enige dat door mijn hoofd ging, was dat je enorm dom was om zomaar weer van me weg te lopen terwijl we eindelijk weer het contact hadden hersteld.”.
Ik deed pas op de plaats, dit was nu Clayton zijn pakkie aan.
Het meisje vertelde over Giovanni en over haar ontsnapping. Ik zag aan Clayton dat hij het onzin vond wat ze vertelde. Wederom pakte ik de kans aan om mij even afzijdig te houden. “Toch was het een domme actie. Je had moeten wachten tot je de kans zag om weg te lopen. Het resultaat blijft nog steeds hetzelfde: we hebben hun wraakactie niet kunnen hinderen met als enige verschil dat jij gewond bent geraakt.”. Ik kon het niet meer eens zijn met hem.
En oh ja. Er is iets vreemds met Giovanni. Om een of andere reden blijft hij me beschermen, ook al heb ik hun ‘vertrouwen’ volledig verbroken. Dat is wat een van de bendeleden daar tegen me zei.” zei Raquelle. Damn... duidelijk, Giovanni had iets met haar. Dit was niet goed, dat betekende dat hij ook mogelijk de kans zou aangrijpen om haar in te palmen.
“Blijf uit de buurt van Giovanni. Beloof het me, Raquelle. Je moet je vertrouwen weer terugwinnen. Bewijs het.” Clayton had waarschijnlijk het zelfde bedacht. Hij hielt het luchtig, Ik ga spullen halen voor het te verzorgen. Blijf hier en durf niet weg te gaan.” zei hij terwijl hij op stond en de vergaderzaal uit liep.
"Luister naar je broer, hij is veel slimmer dan je denkt... Hij wilt je uit alle macht beschermen, maar ook hij heeft maar twee handen en de bende heeft geen ogen bij andere bendes Raquelle..." had ik gezegt toen Clayton de deur uit liep.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

| Lijst is ge-update |

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

Verveeld loop ik door de gangen, maar er is nog niks dat echt mijn aandacht trekt. Kom op. Normaal zag je een vermakende ruzie hier of daar, maar zelfs dat niet. Nou ja.. In elk geval niet op de eerste vier verdiepingen. Ik leun even tegen de muur bij de trap die naar de 5e verdieping zou leiden. Mijn blik glijd nog een keer door de gang, maar behalve een lamp die soms knippert is er niks. Ik zucht even en loop de trap op terwijl ik nog een slok neem van de fles Vodka in mijn hand. Dit gebeurt trouwens ook elke keer, als ik me ga vervelen ga ik drinken. Het is dat ik vaak nog wat te doen heb in de avonden, anders zou het wel heel erg worden.. Verveeld loop ik door de gangen van de vijfde verdieping en kijk in de kamers.
Natuurlijk.. Leeg, of mensen die nu al aan het slapen zijn.. Heb ik ook zoveel aan.. Een diepe, geërgerde zucht verlaat mijn lippen en ik loop nog een trap op. Ik loop langzaam door de gang en gooi ondertussen mijn jas in mijn eigen kamer. Wie zou ik eens lastig vallen.. Mijn blik glijd door de gang en blijft hangen bij de kamer van Alessia. Ach, het is altijd leuk om haar te ergeren. Ik krijg het meestal wel terug, maar oké. Ze weet wat er gebeurt als ik te geïrriteerd raak. Ik loop haar kamer in en zie dat het nog leeg is. Ach, ik heb alle tijd momenteel. Ik laat mezelf op haar bed vallen en pak verveeld mijn telefoon erbij terwijl ik nog een slok vodka neem.. Ik hoop maar dat dit niet te lang gaat duren..

El Diablo.

Raquelle Noëlle Fontani

'Dat hebben we nooit gezegd. En ik heb het zelfs nooit enige seconde gedacht. Het enige dat door mijn hoofd ging, was dat je enorm dom was om zomaar weer van me weg te lopen terwijl we eindelijk weer het contact hadden hersteld' verliet Claytons mond nadat ik had gezegd dat zij waarschijnlijk nu dachten dat ik allerlei dingen had verteld. Ik negeerde hem.
Toen ik begon te vertellen over die ontsnappingspoging zag ik aan Clay dat hij het grote onzin vond. 'Toch was het een domme actie. Je had moeten wachten tot je de kans zag om weg te lopen. Het resultaat blijft nog steeds hetzelfde: we hebben hun wraakactie niet kunnen hinderen met als enige verschil dat jij gewond bent geraakt.' Ik keek Clay even kort aan. 'Als ik had gewacht op het juiste moment, dan zou ik daar over twee eeuwen nog zitten. Maar goed, daar zouden jullie toch alleen maar blij mee zijn' mompel ik dan zachtjes.
'En oh ja. Er is iets vreemds met Giovanni. Om een of andere reden blijft hij me beschermen, ook al heb ik hun ‘vertrouwen’ volledig verbroken. Dat is wat een van de bendeleden daar tegen me zei' vervolgde ik toen. 'Blijf uit de buurt van Giovanni. Beloof het me, Raquelle. Je moet je vertrouwen weer terugwinnen. Bewijs het' zei Clay bijna direct nadat ik uitgesproken was. 'Goed' zei ik alleen maar. 'Ik ga spullen halen voor het te verzorgen. Blijf hier en durf niet weg te gaan' zei Clay terwijl hij op stond en de vergaderzaal uit liep.
'Luister naar je broer, hij is veel slimmer dan je denkt... Hij wilt je uit alle macht beschermen, maar ook hij heeft maar twee handen en de bende heeft geen ogen bij andere bendes Raquelle...' had Nora nog gezegd toen Clayton de deur uit liep, maar ik was al in gedachten verzonken. Ik keek recht vooruit, naar de muur.


Vier jaar oud:
'Ik heb je!' zei Clay toen zijn armen zich hadden omsloten rond mijn middel en hij mij met mijn rug naar hem toe trok en mij een beetje af de grond tilde. Het was moeilijk aangezien ik héééél hard spartelde maar even later overhandigde hij mij al aan mama en papa. 'Neee! Neee! Neeeeee!' Mijn gegil was nu nog harder te horen waarna de oude man eindelijk de naald erin stak en het gegil langzaam afstierf.

Tien jaar oud:
'Claytooooooon. Clahaaaaaay. Claaaaaaaay.' De stem die langzaam maar zeker zich een weg baande door zijn oren. Een gemurmel ontsnapte uit zijn mond waarna hij zich omdraaide, proberend om het geluid uit zijn slaaprust te bannen. Zijn poging was echter tevergeefs dus zocht hij verwoed naar een andere manier. Het deken had hij dan maar over zijn hoofd getrokken waarna hij het kussen nog als extra buffer erop smeet. Het haalde verder echt niet veel uit aangezien hij hoorde hoe mijn stem een kinderlijke lach produceerde. 'Hmm. Nee. Stil' mompelde Clay waarna het inderdaad leek te helpen. Mijn lach stopte.
Niet veel later sprong ik op hem. Clay zocht zich een weg naar boven waarna zijn ogen gleden over mijn gezicht dat nu boven de zijnd hing. 'En waar was dat voor, Dopey?' Ik grijnsde. Zijn blik ging al vrij snel naar de klok toe.
'Serieus? Raquelle? Het is nog maar zés uur!' had hij er zuchtend uitgegooid waarna hij mij met een grappig gezicht aankeek. 'Il tempo di vendetta!' schreeuwde Clay lachend uit waarna hij mij begon te kietelen. Al snel begon ik te lachen waarna ik probeerde van hem af te kruipen terwijl ik zijn handen probeerde te weren. 'No, la mia vendetta sarà dolce, sorellina!' lachte hij waarna hij alleen maar nog meer begon te kietelen waardoor mijn kinderlijke lach alleen nog maar meer verspreidde door zijn kamer en de gang.

Twaalf jaar oud:
'Ze..Ze..Ze doen het…het… Ze doen het nu via het internet' verliet uiteindelijk mijn mond tussen het gesnik door. Clay vroeg over wie ik het had. 'Felicée en haar clubje. Ze schelden me nu.. nu voor alles en nog wat uit via die chats. Ze... ze willen dat ik mezelf doodt. Anders doen zij het voor me.' Mijn woorden drongen hem door waardoor als resultaat ik zag hoe de woede weer langzaam baas van hem werd. Ik zakte huilend neer op zijn schoot. De woede en irritatie die hij daarnet had gevoeld, verdween als sneeuw voor de zon. Zijn arm schoof onder mijn knieholtes en zijn andere arm ondersteunde mijn rug waarna hij mij even liftte en opstond om zich vervolgens beter op het bed te zetten, tegen de muur. Hij had mij zijdelings op zijn schoot gezet waardoor mijn hoofd zachtjes tegen zijn borstkas leunde terwijl zijn kin rustte op mijn hoofd. 'Hé hé.. het komt allemaal wel goed' fluisterde hij waarna hij de haren uit mijn gezicht wreef. 'Het komt allemaal wel goed. Ik beloof het je, Dopey.”Ik glimlachte zachtjes, “Na regen komt er altijd een zonneschijn, kleine. Vergeet dat nooit.' Clay wiegde me zachtjes terwijl ik voelde hoe ik daarna rustiger werd. Zijn woorden bleken te helpen en even later keek ik hem aan en was het huilen nu veranderd in gesnik. 'Goed zo, kleintje.' Hij drukte een kus op mijn voorhoofd waarna hij mij tegen zich aantrok. 'Alles komt zoals altijd goed. Ik beloof het je.'
'Blijf hier' had hij gezegd met een glimlach toen hij mij op het bed had geplaatst en al de deur uitliep. Hij kwam enkele seconden later terug met zijn schetsboek, kleurpotloden en grijze potloden. 'Omdat jij het bent, mag je in mijn schetsboek tekenen' verliet zijn mond waarna hij mij plagend een knipoog schonk. Clay liet zich weer naast me ploffen waarna hij de potloden op mijn schoot liet vallen. 'Wat wil je tekenen, kleine?' glimlachte Clay waarna hij het schetsboek ook op mijn schoot had gegooid.

Negentien jaar oud:
'Hé, stil maar' verliet zachtjes zijn mond toen ik alleen nog maar zachtjes snikte. 'Je moet niet huilen, Dopey. Ik ben nu bij je. Er kan je niets meer gebeuren.' Ik snikte zachtjes door. 'Dat weet je nooit. Misschien staat er zometeen wel een horde vijanden voor je deur, daar kan jij echt niet tegen op hoor' zei ik zachtjes tegen hem. Ik hield mijn hoofd nog altijd tegen zijn borstkas en ik zag hoe mijn tranen langzaam zijn shirt nat maakte.
Na een tijdje leek ik eindelijk uitgehuild te zijn waardoor hij mijn hand vast nam en mij weer naar de bank trok. 'Raquelle..' begon Clay terwijl hij mij aankeek. 'Ik vind het nog steeds het domste idee ooit. Je weet dat ik er voor je ben en dat je zelfs hier bij me mag wonen zo lang je wil. Maar ik wil niet dat je je voegt bij de bende. Het is veel te gevaarlijk en het staat me helemaal niet aan als je je bij mij zou voegen.' verliet uiteindelijk zijn mond. Het was weer even stil. Clay veegde mijn resterende tranen met zijn duim weg en een klein dom glimlachje kwam er weer rond zijn lippen. Na nog een aantal minuten zei ik uiteindelijk 'Ik heb er goed over nagedacht en ik vind het prima om bij jou te wonen. Wat die bende betreft, dat bepaal ik zelf wel.' Ik keek hem even aan. Hij was nog altijd mijn broer en ik zou het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen om me voor hem te moeten schamen, daarvoor hield ik teveel van hem. 'En nu ga je me de namen vertellen van de mensen die dat hebben gedaan en die ga ik dan morgen eigenhandig eens een bezoekje brengen.' Hoewel hij plagend en grappend klonk, wist ik dat hij het echt meende. Ze zouden ervoor boeten, dat wist ik zeker. Ik kende Clay er nu wel goed genoeg voor. Ik zuchtte even. 'Je kent ze wel. Die pesters van school vroeger. Die bij Gabi in de klas zaten en een aantal ook bij mij. Angelo, Allesandro, Felicée etc.' verliet uiteindelijk mijn mond.

Ik voelde me vreselijk. Clay had zoveel voor me gedaan. Zoveel. En nu? Nu had ik het allemaal weer verpest. Zoals altijd. Ik stond er namelijk bekend om om dingen te verpesten. Zo ook de vrije avonden tussen mijn broer en zijn vriendin. Ik kijk nog altijd recht voor me uit en ik reageer niet op Nora. Ik schrik ruw op uit mijn gedachten als ik Clay weer binnen zie komen met verschillende spullen en twee glazen. Waarschijnlijk voor hem en mij aangezien Nora al heeft. Ik besluit om het maar gewoon aan te nemen, alhoewel, heel veel meer haten kunnen ze me toch niet.
Ik kijk Clay met een schuldige blik aan. 'Het spijt me Clay' begin ik. 'Ik had het nooit mogen doen. Niet nadat ons contact net hersteld was. Maar je moet weten dat ik echt van plan was om terug naar huis te gaan, maar werd opgehouden door die gast van Assassini. Het spijt me echt. En ga je gang maar, wordt maar boos op me of weet ik veel wat je allemaal wilt doen. Ik verdien het toch wel' zeg ik wanneer Clay de kamer weer in is.
Ik kijk Clay even aan en zucht dan even. Dan richt ik me op Nora. 'En het spijt me tegenover jou dat ik de hele tijd op de verkeerde momenten kom. Want ja, ik heb allang door dat er iets speelt tussen jullie. De manier waarop je reageert, genoeg voor mij om te merken dat jij vindt dat ik jullie momentjes verstoor.' Ik kijk weer naar de muur, klaar voor wat me nog allemaal te wachten zou staan. Ik vroeg me eerlijk gezegd wel af of ze me nog naar de rijke buurt zouden laten gaan ook al zouden ze achter me lopen of dat ze me hier zouden laten en me hier zouden vasthouden, als ik het zo mag noemen.

[ bericht aangepast op 17 jan 2014 - 0:26 ]

That is a perfect copy of reality.

Alessia Caprice Romano

Ik heb net pas te hoeven gekregen dat Elliot was doodgeschoten door die klootzakken van Timuto. Ooit zal ik wraak nemen, misschien doormiddel van dat lieve zusje van meneer Fontani. Ik grijns even bij dat idee, Giovanni zou vast al een andere wraakactie hebben gehouden, maar ik wil Clayton echt pijn doen in zijn hart en dat kan alleen doormiddel van zijn zusje of zijn vriendin, Vieri. Het gaat wel heel moeilijk worden denk ik, want de een kan redelijk goed vechten en de ander, het zusje, wordt waarschijnlijk geen moment meer alleen gelaten. Ik zucht even. Ik loop verveeld door de straten en heb geen idee wat ik nu moet doen. Ik loop maar weer terug naar het appartementencomplex en ga naar binnen. Als ik binnenkom vind ik dat het veel te stil is. Ik loop gelijk de trap op om naar mijn kamer te gaan. Als ik op de zesde verdieping ben en mijn kamer binnenkom tref ik Giovanni aan. Ik zucht even geërgerd en ga in de deurpost staan. 'Ik dacht dat je een eigen kamer had, wat doe je hier dan?' vraag ik aan hem. 'Ga alsjebliéft mijn kamer uit, dankjewel' zeg ik daarna geïrriteerd tegen hem. Nee, soms vond ik het prima dat hij hier was, maar op andere momenten, zoals nu wilde ik hem weghebben.

That is a perfect copy of reality.