Changes || One Direction || Topic 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 21:51 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
Zijn vingers gleden zacht over mijn wang, waarschijnlijk probeerde hij duidelijk te maken dat ik juist niet degene met het schuldgevoel moest zijn maar ik vond alsnog van wel. 'Dat is omdat ik het leuk vind om te doen. Maar ook omdat jij leuk bent en dat het nog leuker maakt, dus dan heb je het dubbele leuke,' antwoordde hij zacht, en ik voelde hem half op me kruipen en zijn hoofd op mijn borst leggen. Nu deed ik wel mijn ogen open, gewoon om te kunnen zien wat hij aan het doen was en ik niet voor plotselinge verrassingen stond. Een arm lag strak rond mijn middel terwijl hij met de vingers van zijn andere hand zacht over mijn buik streek. Hij draaide zich zo om dat hij me met een ondeugende glimlach aan te kijken, om vervolgens een kus op mijn lippen te drukken. Ik moest wel toegeven dat ik in de lach schoot door Gwen's geïrriteerde opmerking, want dat was wel het laatste waar ik nu aan zou denken en ik hoorde nog heel even de stem van mijn broer op de achtergrond voor ze ophing. Ik zuchtte even zachtjes en besloot het gesprek maar snel van me af te gooien, ik zag later wel hoe het allemaal zou aflopen, en richtte me weer op Louis. Nu merkte ik op dat de jongen eigenlijk best bleek zag.
'Gaat het wel?' vroeg ik oprecht bezorgd terwijl ik met mijn vingers zacht over zijn wang streek. Hij mocht hier niet aan onderdoor gaan, dat liet ik niet gebeuren. Ik keek hem schuin aan en hoopte dat hij er niet te erg mee zat, dat was mijn taak al.

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles
Ik keek toe hoe Gwen haar telefoon wegstopten. 'Wie had je aan de lijn?' Ik wikkelde mijn armen om haar middel toen ze zich van het aanrecht af liet zakken en trok haar tegen me aan. Ik wist dar Gwen meteen over gister en mijn houding zou beginnen. Ik zuchten zachtjes en beet even op mijn lip. Ik ging met mijn hand even door mijn wilde krullen en haalde mijn schouders op. 'Als hun het niets doet, doet het mij ook niets.' Het was gelogen. Het deed me wel degelijk wat. Maar dat betekende niet dat ik het niet wilde. Ik wilde ook stevig in mijn schoenen staan. Me niets aantrekken van mensen die zich ook niets van mij aantrokken. Ik tuiten mijn lippen iets bij het kusje. Gwen was zo zonder hakken echt een kop kleiner dan ik, dus tilde ik haar iets op toen ze op haar tenen moest staan. 'Je bent een schat.' Ik zag mijn relatie met Gwen nooit echt als enorm serieus. Maar op zulke momenten werd er weer eens bewezen dat ik wel degelijk niet zonder haar kon en ze enorm veel voor me betekende.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Gwen Lily Cooper
Harry begon direct over met wie ik telefoneerde. Ik beet even op mijn lip. Ik was bang dat hij boos zou worden. Ik sprong van het aanrecht en gaf hem een knuffel. Hij zei dat het hem allemaal niets deed, maar het was meer dan duidelijk voor mij dat het niet zo was. Dat onze relatie niet heel serieus of romantisch was betekende niet dat ik uit zijn ogen en lichaamshouding niet kon aflezen wat er echt aan de hand was. Ik hield hem dicht tegen me aan en moest op mijn tenen staan om hem net een kusje te kunnen geven, met wat hulp van hem. Hij was zo lief. Ik glimlachte een beetje en aaide door zijn krullen. "Ik had Louis net aan de lijn om te weten of zij naar school gingen. Maar hij gaat niet. Dus je mag beslissen of we wel gaan of niet." Ik keek hem met een afwachtende blik aan. Ik hoopte gewoon dat hij me het niet kwalijk nam. "Ik heb trouwens ontbijt gemaakt. Het is gewoon thee en cornflakes. Meer hebben we niet." Ik drukte nog een klein kusje in zijn nek en bleef toen gewoon omhoog kijkend naar mijn vriendje kijken.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik probeerde te denken om Marcel in te laten zien dat hij hier geen schuldgevoel over moest hebben. Hij was misschien de reden dat we hier zaten, want door zijn actie in de toiletten hadden we hier nooit gezeten. Maar hij was niet degene dat Harry zo reageerde, want daar was ik juist de schuldige, want ik was iemand die iets deed zonder na te denken over de gevolgen, of hoe mensen zouden reageren, want dat kon ik nu eenmaal niet.
Marcel opende wel zijn ogen toen ik mijn hoofd op zijn borst plaatste, waarschijnlijk om te zorgen dat hij niet voor verrassingen kwam te staan. Niet dat wat van plan was, behalve een kus op zijn lippen drukken, om een geïrriteerde reactie van Gwen terug te krijgen. 'Dat is wel het laatste wat in mijn gedachten opkwam,' rolde lachend over mijn lippen en kreeg een klein glimlach op mijn gezicht bij het horen van de stem van Harry voor ik ook wegdrukte.
'Wij gaan wat leuks doen,' murmelde ik zachtjes, alleen niet wetende wat, maar we moesten even die gedachten van ons afgooien, om ons daar later op te richten.
Ik knikte langzaam bij zijn woorden terwijl ik een glimlach liet zien. Niet alleen om te laten zien dat het prima ging, maar ook door zijn aanrakingen en het feit dat hij bezorgd was. 'Ik voel me prima, zeker met een perfect vriendje in de buurt. Ik ben alleen een beetje moe,' zei ik zachtjes, om hem vervolgens dezelfde vraag te stellen. Ik wilde weten of het al weer wat beter ging, maar of hij zich ook al beter op zijn gemak voelde.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
'Dat is wel het laatste wat in mijn gedachten opkwam,' reageerde Louis lachend op Gwen's geïrriteerde reactie, en glimlachte daarna lichtjes toen Harry's stem een paar seconden op de achtergrond was te horen voor er werd opgehangen. 'Wij gaan wat leuks doen,' zei hij zacht, maar had duidelijk geen flauw idee hoe of wat, en wou dus net zo graag dit even van zich afzetten als ik. Toen ik vroeg of het wel ging knikte hij langzaam en glimlachte. 'Ik voel me prima, zeker met een perfect vriendje in de buurt. Ik ben alleen een beetje moe,' zei hij zacht, en zoals gewoonlijk zorgden zijn woorden voor een lichte blos op mijn wangen. Vooral hoe hij me nu noemde, liet mijn harstslag iets meer omhoog gaan dan anders. Hij stelde mij nu dezelfde vraag, waarschijnlijk voor meerdere redenen.
'Het gaat wel, gewoon ook een beetje moe,' verzekerde ik hem, aangezien hij nu niet nog meer aan zijn hoofd moest krijgen, want ik wou echt niet de reden zijn dat hij helemaal zou instorten. 'Maar had je dan iets in gedachten om te gaan doen? Of moet ik helpen?' vervolgde ik plagend, en gaf hem een tik tegen zijn neus. Stiekem had ik wel een klein ideetje, maar het was zo leuk om hem nog een beetje te plagen. En daarbij was ik wel benieuwd waar de jongen zelf mee zou komen.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Mijn woorden, die naar de waarheid waren, zorgde ervoor dat de schattige blos bij Marcel weer op zijn wangen weer zichtbaar werd. Daar deed ik het voor, maar ook om te laten weten hoe, of beter gezegd wat, hij voor me betekende en hoe ik hem zag.
Al snel rolde een nieuwe vraag over mijn lippen wat zorgde dat ik bijna hetzelfde antwoord terugkreeg. 'Weet je het heel zeker? Je weet dat je alles tegen me kan zeggen, hé?' vroeg ik voor de zekerheid, want de woorden zaten me nog niet helemaal goed. Ik had het idee dat er wel wat was, maar ergens had ik het ook het vermoeden dat het ging over alles wat er was gebeurd en het gesprek van net.
Mijn greep verstrakte iets terwijl mijn andere arm zich weer bij degene om zijn middel wikkelde. 'Hmmm. help me maar Styles, want ik weet weinig,' antwoordde ik en trok een klein pruillipje bij de tik op mijn neus. 'Nu doet mijn neus pijn,' zei ik met een zielig stemmetje. 'Nu moet jij de pijn laten verdwijnen met een kusje, want dat helpt altijd' vervolgde ik nog net zo zielig, maar in mijn stem hoorde je al dat ik een grijns moest onderdrukken. Iets waar ik moeite mee had, maar wel lukte. Ik was benieuwd naar met wat de jongen nog meer aan zou komen, want ik had het idee dat hij wel wat wist, want mijn hoofd was op dit moment blanco. Er zweefde misschien hele kleine dingetjes rond, alleen daar was ik te lui voor, om het verder uit te denken, of me te verroeren.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Het was maar goed dat ik Gwen nog had. Wetend dat ik anders helemaal in een hoekje weg zou kwijnen. Ik speelde wat met haar, haar en drukte een kusje na op haar neus voordat ik haar weer neerzetten. Een glimlach vormde mijn lippen toen ze met haar hand door mijn krullen ging, maar deze verdween als weer net zo snel als die gekomen was toen ze me vertelde wie ze aan de lijk had gehad. Ik liet haar los en haalde mijn schouders op. 'Het interesseerde me niet wat hun doen en ga al helemaal geen dingen voor hun laten.' Het maakte me kwaad dat Louis wel contact had met Gwen maar niet de moeite nam om dat met mij te doen. Al was het maar om te vragen hoe het ging. 'En nee ik wil niet naar school.' Nooit meer. Ik had er geen zin meer in. Er zou toch maar weinig van me terecht komen als ik zo doorging daar, dus waarom nog de moeite nemen om er heen te gaan. Ik zuchten zachtjes toen Gwen over het ontbijt begon en sloeg mijn armen weer om haar heen. Zij kon er ook niets aan doen. 'Dankje, je bent een schat.' Ik waardeerde het echt.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Gwen Lily Cooper
Ik wist dat het fout was om Louis te noemen. De glimlach op zijn gezicht was meteen weg en hij liet me los. "Hij heeft veel spijt, maar durft jou niet te bellen." Ik aaide even over zijn wang in de hoop hem weer minder boos te maken. Zijn ogen gloeiden bijna. Ik snapte dat hij niet naar school wilde. Maar zijn woede was beangstigend. Ik begon maar over het ontbijt om Harry wat af te leiden. Zijn arm legde hij om me heen en ik deed een stapje naar hem toe. Ik was blij met hem, zelfs al viel hij uit. Hij had alle reden ertoe. Toch was ik ook weer blij toen hij weer verzachtte in zijn lichaamstaal en stem. Ook zijn complimentje deed me erg goed. "Zullen we het boven in bed opeten? Of op de bank?" Ik pakte voorzichtig het dienblad op. Het was best zwaar. Ach ja. Straks konden we lekker ergens zitten en eten. Wat we vandaag zouden doen maakte me niets uit. Ik wilde straks even douchen, maar voor de rest maakte het me allemaal niets uit. Al zouden we in bed films blijven kijken. Zolang het zijn hoofd er maar wat mee afleidde.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles
'Weet je het heel zeker? Je weet dat je alles tegen me kan zeggen, hé?' vroeg hij voor de zekerheid, mijn woorden niet helemaal vertrouwend.
'Ja, zeker. Gewoon moe, maak je maar geen zorgen om mij,' zei ik zacht, proberend hem te overtuigen. Ergens was het ook vooral stress voor wat de aankomende dagen zouden brengen, zoals mijn broer onder ogen komen en niet te vergeten de rest van de school ook nog.
'Maar als jij echt te moe bent moet je wel gaan slapen hoor,' mompelde ik nog. Hij verstrakte zijn grip wat en wikkelde zijn andere arm nu ook rond. mijn middel. 'Hmmm. help me maar Styles, want ik weet weinig,' antwoordde hij voordat hij een pruillipje trok bij mijn tik op zijn neus. 'Nu doet mijn neus pijn,' zei hij met een zielig stemmetje, waardoor ik in de lach schoot ook al was dat volgens mij niet de bedoeling. 'Nu moet jij de pijn laten verdwijnen met een kusje, want dat helpt altijd' vervolgde hij net zo zielig, maar hij moest duidelijk een grijns onderdrukken.
'Hoe oud was je ook al weer? Vier?' zei ik lachend, maar drukte daarna toch een kus op zijn neus. De jongen wist toch dat ik hem uiteindelijk altijd zijn zin zou geven. En ergens was ik nu ook tijd aan het rekken zodat hij nog nieuwsgieriger zou worden naar wat ik bedacht had, en het was gewoon grappig als hij ging zeuren.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
'Ik maak me sowieso zorgen om jou, Marcel, want dat doe je als je om iemand geeft,' zei ik zachtjes, om het erbij te laten, ondanks ik er nog niet voor de volle honderd procent van overtuigd was. 'Maar wat het ook is..Je moet weten dat ik altijd aan je zijde zal staan en je zal helpen,'
Langzaam schudde ik mijn hoofd bij zijn volgende woorden, een gaap mijn mond verlatende, maar ik wilde gewoon niet slapen. Ik wilde dicht bij de jongen in de buurt blijven, iets leuks doen en zijn reacties kunnen zien. De woorden die daarna mijn mond verlieten met een zielig stemmetje zorgde voor een lach van zijn kant. Iets wat niet de bedoeling was, maar ik wel had verwacht.
'Hoe oud was je ook al weer? Vier?' zei hij lachend, maar drukte daarna toch een kus op mijn neus. Dat laatste was ook de reden dat de grijns nu wel op mijn gezicht verscheen. 'Vier en driekwart nog altijd. Ik word einde van de maand vijf,' mompelde ik met nog steeds het zielige stemmetje.
'Maar draai er niet omheen, maak me niet nieuwsgierig en voer gewoon dat verdomde plan uit.' Onschuldigheid was toen ook van mijn gezicht te lezen, want ik wist wel waar hij mee bezig was. 'Anders ga jij straks nog straf krijgen.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
'Ik maak me sowieso zorgen om jou, Marcel, want dat doe je als je om iemand geeft,' zei hij zacht, en liet het er daarna daarbij. 'Maar wat het ook is..Je moet weten dat ik altijd aan je zijde zal staan en je zal helpen,' Hij schudde langzaam zijn hoofd bij mijn woorden die volgden, maar aangezien een gaap daarna zijn mond verliet maakte het niet echt bepaald overtuigend.
'Zeker? Ik vind het niet erg hoor,' Ik zou liever de hele dag niks doen dan hem meesleuren terwijl hij doodmoe was. Hij grijnsde toen hij alsnog een kusje op zijn neus kreeg. 'Vier en driekwart nog altijd. Ik word einde van de maand vijf,' ging hij er tegenin met nog steeds een zielig stemmetje. 'Maar draai er niet omheen, maak me niet nieuwsgierig en voer gewoon dat verdomde plan uit.' De onschuldigheid was duidelijk op zijn gezicht te zien, om te laten zien da hij me echt wel doorhad. 'Anders ga jij straks nog straf krijgen.' Koppig schudde ik mijn hoofd.
'Als jij moe bent gaan wij helemaal niks doen, begrepen? En de risico's daarvan neem ik graag,' zei ik met een grijns. Ik verstrakte mijn grip op zijn middel iets, zodat hij niet weg kon of iets tegen me kon ondernemen.

Because I love him, do I need another reason?

HelloSweety schreef:
Liam Payne
Ik genoot van zijn handen die over mijn rug gleden. Ondertussen vertelde ik hem dat hij zich geen zorgen hoefde te maken en pakte zelf wat zeep om zijn rug ook in te zepen. Ik grinnikte zacht bij zijn reactie. Hij was toch zo'n schatje. Natuurlijk had hij ook een duivelse kant, maar gelukkig zag ik die nooit. Voor mij was hij gewoon mijn blonde engeltje. "Nog niet, maar ik ga je zo ziekmelden. Dan krijg jij in elk geval geen gezijk. Later meld ik me ziek." Ik wist dat hij me zoizo niet in de steek zou laten en er altijd zou zijn als ik hem nodig had, zelfs als ik niet riep of smste. We waren gewoon te goed op elkaar ingespeelt. Ik drukte een kusje op zijn voorhoofd en kneep zachtjes in zijn billen bij zijn gemompel. "En jij bent het belangrijkste voor mij, Nialler." Ik was misschien een duivel voor velen, niet voor deze jongen. Hij was mijn allerbeste maatje die ik echt nooit meer kwijt wilde. Als er iets van een vriendschapshuwelijk bestond hadden we dat denk ik al lang afgesloten. Ik kon namelijk geen dag zonder hem en hij hopelijk ook niet zonder mij. Af en toe was die twijfel er wel, maar niet vaak. Alles ging namelijk zo makkelijk voor ons samen. We waren totaal op elkaar ingespeelt en ik wist ook niet of ik ooit nog iemand zou vinden met wie ik zo'n band had. Daarom had ik mijn beste vriend. Ik glimlachte breed bij zijn woorden. "Je bent de beste en je kan zo veel knuffels krijgen als je wil." Als demonstratie sloeg ik mijn handen die net klaar waren met de voorkant van zijn rom inzepen om hem heen en drukte hem dicht tegen me aan. Dit was twee vliegen in een klap: Ten eerste was het gewoon heel fijn om hem zo in mijn armen te hebben en ten tweede was ik zo direct ook schoon. Ik voelde Niall weer verder gaan met me inzepen. Even keek ik op de klok, die ik net kon zien. We moesten nu echt opschieten. "Prinsesje. We moeten opschieten. Over 10 minuten moet ik in de auto zitten en we moetne ook nog ontbijten... Of we ontbijten als ik terug ben...?" Dat hield ik ook wel uit. Ik at wel iets van een muesli reep ofzo in de auto en dronk een glas water. Dan overleefde ik de eerste twee uur wel.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Mijn blik was nors en ik voelde me best veraden. Al probeerde Gwen het meteen goed te praten, het maakte het er niet beter op. 'Ja vast.' Gromde ik. Ik geloofde er helemaal niets van. Zulke dingen maakte altijd heel veel duidelijk. Dat hij verliefd was kon ik begrijpen en dat het op mijn bloedeigenbroertje was, moest ik maar mee leren leven. Het ging gewoon om het punt dat hij bij de eerste de beste vijf minuten, mij meteen al wegcijferde en me liet stikken. Alsof ik nooit wat was geweest. En dan had hij niet eens het lef om het me recht in mijn gezicht te komen zeggen. Hij had er geen spijt van, dat was duidelijk. Want hij had me zelf ingeruild. Mijn blij veranderde en triest keek ik Gwen aan. Het begon langzaam pas echt tot me door te dringen. Gister was ik alleen maar kwaad geweest en had ik gekookt van woeden. Nu wilde ik me alleen maar verstoppen in een kast, zodat niemand me kon zien en janken tot ik uitgedroogd was, omdat al het vocht uit mijn lichaam was veranderd in tranen. 'Ik heb eigenlijk niet zo'n honger meer.' Mompelde ik zacht. Ik drukten een kus op haar kruin en zonder wat te zeggen liep ik terug naar boven terwijl de tranen over mijn wangen begonnen te lopen. Ik dook terug het bed in en verstopten mezelf helemaal onder de dekens. Ik wist niet wat ik mezelf probeerde wijs te maken, maar het had allemaal geen zin. Ik was zowel mijn beste vriend als mijn broer kwijt. Aan elkaar notebenen. Ze hadden mij niet nodig.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Gwen Lily Cooper
Zijn blik stond woest toen hij meteen mijn woorden afkapte. Ik kreeg er de rillingen van, maar deed geen poging weg te lopen. Ik voelde me niet prettig bij zijn blik nu, maar ik liet me niet zomaar de grond indrukken en als hij me een klap wilde verkopen zou hij me toch wel te pakken krijgen. Wel hield ik mijn mond verder gesloten. Ik wilde hem niet verder opstoken. Daar werd niets of niemand beter van. Hij had me nog nooit pijn gedaan, echt opzettelijk, maar eens moest de eerste keer zijn. Ik wilde het alleen niet uitlokken. Toen ik over het ontbijt begon werden zijn ogen langzaam heel erg triest. Hij zei dat hij niet hoefde en gaf me een kus op mijn kruin voor hij weg liep. Ik keek hem in stilte na. Ik zette toen de twee kommen cornflakes in de koelkast en liep met de twee kopjes thee naar mijn slaapkamer. Toen ik daar stilletjes binnen kwam zag ik alleen een hoopje ellende compleet verstopt onder de dekens. Er staken alleen een paar losse bruine krullen onderuit. Ik zette op het nachtkastje zijn kopje neer en toen ook het mijne. Ik trok mijn kamerjas weer uit, zodat ik alleen in mijn pyjama stond: Een van zijn boxers met een string eronder en een topje. Toen pakte ik mijn kopje thee weer en ging naast hem op mijn bed zitten. Ik wist niet zo goed wat te zeggen of wat te doen. Ik aaide dus maar zacht over het stukje deken waar zijn hoofd onder lag. Ook maakte ik zacht sussende geluidjes en dronk af en toe een slokje thee. Nu pas zag ik echt wat een impact dit op hem had gehad. Harry huilde heel weinig, eigenlijk nergens om. Het was duidelijk voor mij dat hoe hard hij het ook ontkende hij wel degelijk veel om Louis en Marcel gaf. Hij was een nog erger wrak dan tijdens zijn woedeaanvallen. Het was dus maar goed dat we thuis zouden blijven, hoeveel nablijven dat ook betekende.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
'Honderd procent zeker en dat weet ik, maar ik wel, om meerdere redenen,' Het feit dat ik hier met de jongen zat, leek nog zo onwerkelijk en ik had dan ook het idee dat als ik wel mijn ogen zou sluiten, het allemaal een droom was. Dat ik straks met Harry, of een van de andere, iemand weer het leven zuur zou maken, dat de jongere krullenbol niet boos was en me niet het liefste eigenhandig wilde slaan.
Dat was ook de reden dat ik snel doorschakelde naar een andere onderwerp. Iets waardoor de jongen koppig zijn hoofd schudde. 'Als jij moe bent gaan wij helemaal niks doen, begrepen? En de risico's daarvan neem ik graag,' zei hij met een grijns. Marcel verstrakte zijn grip op mijn middel iets, zodat ik niet weg kon of iets tegen me kon ondernemen.
'Schat, ik ben niet moe en hou het echt nog wel een paar uurtjes vol. Maar die risico's wil je echt niet lopen hoor,' zei ik, om de jongen heel even aan te blijven kijken en te verzinnen hoe ik dit ging doen. 'Jij moet gewoon je plan uitvoeren, want anders belanden we straks weer in zo'n kliederboel hoor, want dat was de laatste keer ook. En dan ben je heel erg lief, dus ga ik ook iets heel liefs terug doen daarna,'

(Niall komt eraan. Ik dacht dat ik die al had geplaatst)

[ bericht aangepast op 7 dec 2013 - 18:46 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer