Changes || One Direction || Topic 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 21:51 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Ik rolde met mijn ogen bij de woorden van Liam, om mijn mond weer open te trekken en te protesteren. 'Jij bent ook mijn lief. Een lieve gek, die ook nog eens een geweldige duivelse kant heeft,' zei ik met twinkelde oogjes en in mijn stem hoorde je dat ik moeite had om een grijns te onderdrukken. Voor hij wat kon zeggen of doen, pakte ik de douchegel erbij en wilde net de jongen inzepen tot ik me bedacht en gewoon dicht tegen hem aankroop. Ondertussen zeepte ik wel zijn rug in, maar daarna bleven mijn armen stevig rond zijn middel liggen. Liam had zelf de fles al over gepakt, om zijn armen ook om me heen te slaan. Het vertrouwde gevoel, wat ik altijd bij hem had, keerde direct weer terug waardoor mijn mondhoeken ook weer wat verder omhoog krulde. Ik genoot van zijn hand, die over mijn rug gingen, om in de tussentijd te luisteren naar de woorden die over zijn lippen rolde. 'Ben ik ziek? Oké. ik ben ziek, maar als ik een moment denk dat het mis is, kom ik direct jouw kant op. En dat is je maar geraden ook, want anders moet je er voor mij ook maar twee regelen, of dat doe ik zelf wel als ik beter ben,' zei ik, want ik liet de jongen niet stikken. Daarbij vond ik het niet erg om met hem na te hoeven blijven en weer in actie te komen. We wisten altijd hoe het ging, dus verder maakte ik er ook geen woorden meer aan vuil, maar maakte me ook niet druk dat ik op een overbezorgde ouder leek. 'Je bent gewoon het allerbelangrijkste voor me,' mompelde ik zachtjes. Het mocht dan zeker een klierkop zijn, wat hij nu ook was en een protesterend geluid van mijn kant opleverde, een duiveltje, maar hij was wel van mij. Het was mijn beste vriend en iedereen moest met zijn vingers van hem afblijven, wilde ze het niet met twee mensen aan de stok krijgen. Ze mochten dan ook van geluk spreken dat ze vandaag een dag rust zouden hebben en wij ook een dagje voor onszelf, zodra de jongen terug was. 'Zolang het daarbij blijft, jij zorgt dat je -je best doet, snel terug bent en mij nog een knuffel geeft voor vertrek, dan zorg ik voor de lunch, de films en dat er een planning is,' verliet mijn mond. Ja, dit ging wel goed komen, maar eerst was het nog heel even genieten van het moment voor de jongen weg moest en we echt het tempo erin moesten zetten. Althans dat laatste deed ik al, want langzamerhand werd ik ook actief, door de jongen in te zepen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles

'Duh, je bent een Styles en die overleven alles, net als mensen die de achternaam Tomlinson dragen,' grinnikte hij zachtjes, want grotendeels klopte.
'Dat geld lang niet altijd, hoor,' mompelde ik zachtjes tegen mezelf, hopend dat hij het niet zou horen. Hij gooide de laatste troep in de zak en wou blijkbaar nog iets zeggen, maar dat werd tegengehouden door de telefoon die ik hem gelijk aangaf. 'Zou je deze buiten weg willen gooien in de bak?' vroeg hij en de vuilnszak omhoog. Ik knikte vlug en pakte het ding aan, blij dat ik in idere geval kon helpen. 'Dan neem ik deze, ga douchen en dan hoor ik erna wat voort is gekomen uit je andere opdracht,' grijnsde hij onschuldig voor hij naar boven liep en hoorbaar de telefoon op nam. Met de vuilniszak nog steeds in mijn hand liep ik naar buiten om het in de afvalcontainer te kunnen dumpen, en vroeg me af waar het gesprek dat nu boven gaande was over ging. Ik gokte over gisteren, of hoe het nu verder moest, waarschijnlijk iets in die trant. Ik liep weer naar binnen om me te kunnen opkrullen op de bank en mijn ogen nog even te sluiten, het was namelijk helaas niet het geval dat ik gisteravond nou zo geweldig geslapen had.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
'Geef me een goed voorbeeld en kom niet aan met iets over jezelf, want dan heb ik nog iets in petto voor je,' zei ik met een mysterieuze ondertoon en dat was ook het enige wat ik er over zei, want ik wilde eerst weten waar de krullenbol mee zou komen. Niet dat ik ook verder nog wat kon zeggen, want de vuilniszak, die Marcel buiten voor me weggooide, en de telefoon kwamen erdoorheen.
Ik nam de telefoon op, kijkende wat mij, of beter gezegd ons, nu weer stond te wachten, ook al zei mijn vermoeden dat het over gisteren zou gaan. Nou ja, ik zou het niet vreemd vinden, want er was gisteren natuurlijk aardig wat gebeurd.
Ik wachtte geduldig tot er een antwoord zou komen terwijl mijn blik ondertussen naar Marcel ging, die zich op had gekruld op de bank en zijn ogen sloot. Langzaam liep ik zijn kant op, om een deken naast de bank vandaan te halen en deze bij hem neer te leggen. 'Haal jij je slaap nog maar eventjes in,' fluisterde ik zachtjes, om nog een kus op zijn voorhoofd te drukken, want het was een korte nacht geweest. 'Je bent een schat,'
Daarbij vertrok ikzelf ook na deze woorden naar boven met de telefoon nog steeds in mijn handen, om naar mijn kamer te lopen en schone kleding uit mijn kast te halen en me daarna naar de douche te begeven. Met een handdoek en wat water begon ik ondertussen al de vieze zoetigheid uit mijn haar en gezicht te halen. Het douchen kwam wel als het telefoongesprek was afgerond.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Gwen Lily Cooper
Na een tijdje werd er opgenomen. Ik hoorde wat gestamel in de achtergrond, wat waarschijnlijk Marcel was. Het duurde toch nog even voor ik uiteindelijk Louis aan de lijn kreeg. Ik grinnikte zacht bij de naam die hij noemde. "Ik wil niet eens weten wat jij en Marcel hebben gedaan. Echt niet. Maar ik had even een vraagje..." Ik beet even op mijn lip en gooide rustig met mijn vrije hand de cornflakes in de kommen. "Gaan jij en Marcel vandaag naar school? Zo ja, dan blijven Harry en ik vandaag thuis. Ik heb echt geen zin in drama op dit moment. Harry kan het niet aan en jullie zitten er denk ik ook niet op te wachten." legde ik kort de situatie uit. Ik wist eigenlijk niet wat ik hoopte. Ik had al veel gespijbelt, maar een dagje thuis met mijn vriendje was ook wel erg prettig. Toch wilde ik ook wel weten wat er allemaal met Niall en Liam aan de hand was van die twee zelf. Ik zette het pak cornflakes al bellend weer weg toen de kommen vol zaten en schonk melk over de cornflakes in de kommen. Ondertussen was het water heet. Ik pakte twee mokken en schonk er heet water in. Ik hing de theezakjes erin en zette toen rustig alles op een dienblad. Op de achtergrond had ik allerlei gerommel gehoord. Louis zat ook niet stil. Voor hem was dat logisch, want die jongen was echt veels te druk, maar goed. "Dus, Lou. Gaan jullie naar school of niet?" vroeg ik terwijl ik nog twee lepels op het dienblad legde. ik ging terug op het aanrecht zitten en wachtte op Louis's antwoord, want met een hand kreeg ik dit niet omhoog.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles

'Geef me een goed voorbeeld en kom niet aan met iets over jezelf, want dan heb ik nog iets in petto voor je,' zei hij met een mysterieuze ondertoon.
'En wat nou als ik wel 'mezelf' zou zeggen?' mompelde ik nog, maar wachtte niet op een antwoord aangezien hij al weg liep en ik het vuilnis ging weggooien. Nadat ik dat klusje had geklaard was ik op de bank opgekruld gaan liggen en had mijn ogen gesloten, aangezien ik nog steeds doodop was vanwege veels te weinig slaap. Plots voelde ik een deken over me heen. 'Haal jij je slaap nog maar eventjes in,' fluisterde hij zacht en gaf een kus op mijn voorhoofd. 'Je bent een schat,' hoorde ik hem nog zeggen voordat hij nu echt naar boven liep. Ik zuchtte diep, al was hij soms onvoorspelbaar of zelfs gevaarlijk, ik had geluk dat ik hem had en zou het nu niet anders gewild hebben. Als ik het anders gedaan zou kunnen hebben, had ik dat niet gedaan. Zelfs de ruzie met mijn broer, en ik had er een hekel aan om met hem te ruziën, zou ik met liefde nog een keer doen. Ook al was ik nu ontzettend bezorgd om hem, en hoopte dat Gwen een beetje goed voor hem zou zorgen. Ik deed nog heel even mijn ogen open omdat ik wel nog wou wachten op Louis.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
'Dan krijg je het gene om de oren wat ik voor je in petto had,' riep ik de jongen nog achterna terwijl ik mijn hoofd schudde.
Ik hoorde een zachte grinnik aan de andere kant van de lijn en het enige wat ik deed was onschuldig kijken, ondanks Gwen het niet kon zien. Ik had het idee dat ook zij me ondertussen wel wat beter en langer kende dan vandaag en gisteren. 'Ik denk ook niet dat je het wilt weten, maar het kan altijd erger en misschien krijg je het verhaal ooit nog een keer mee,' antwoordde ik en wachtte geduldig op de vraag die nog zou volgen, die lichte nieuwsgierigheid opwekte.
De vraag die ik al snel te horen kreeg, maar ik richtte me eerst nog voor een moment op Marcel, om daarna naar boven toe te lopen. Met een schoon setje kleding in mijn handen, liep in naar de douche, om daar alle troep al van me af te halen en besloot dat ik vanavond wel zou douchen. Dit werkte prima en ik wilde Marcel niet te lang laten wachten. De telefoon had ik ondertussen op de luidspreker gezet, om zo de eerder gestelde vraag opnieuw te horen. 'Nee, wij nemen vandaag een dagje vrij,' antwoordde ik deze keer. 'Er is gisteren een beetje teveel gebeurd voor ons, dus ik snap ook dat je belt, want het lijkt me ook niet heel slim om ons nu tegenover elkaar neer te zette. De hel breekt dan echt los, of er gebeurd nog iets ergers,' verliet mijn mond, om mijn kleding over de douchecabine te gooien en het schone aan te trekken. 'Maar beloof me wel dat je goed voor Hazza zorgt. Het was niet mijn bedoeling om het zo te laten lopen, of hem te kwetsen of iets.' zei ik naar de waarheid, want ik maakte me nog steeds zorgen om hem. 'En let een beetje op jezelf, want dat is net zo belangrijk,'
Ondertussen wierp ik een laatste blik in de spiegel en het zag eruit alsof er nooit wat was gebeurd. Sowieso leek het, op de kleding in de douche na, alsof er nooit wat was gebeurd, dus een tevreden geluidje verliet mijn mond, om de telefoon van de luidspreker af te halen en naar beneden te lopen.
Eenmaal daar voegde ik me naast Marcel op de bank, om dicht tegen hem aan te kruipen en mijn ene arm om zijn middel te wikkelen, nadat ik de deken over ons beide had heen gegooid.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ik genoot van zijn handen die over mijn rug gleden. Ondertussen vertelde ik hem dat hij zich geen zorgen hoefde te maken en pakte zelf wat zeep om zijn rug ook in te zepen. Ik grinnikte zacht bij zijn reactie. Hij was toch zo'n schatje. Natuurlijk had hij ook een duivelse kant, maar gelukkig zag ik die nooit. Voor mij was hij gewoon mijn blonde engeltje. "Nog niet, maar ik ga je zo ziekmelden. Dan krijg jij in elk geval geen gezijk. Later meld ik me ziek." Ik wist dat hij me zoizo niet in de steek zou laten en er altijd zou zijn als ik hem nodig had, zelfs als ik niet riep of smste. We waren gewoon te goed op elkaar ingespeelt. Ik drukte een kusje op zijn voorhoofd en kneep zachtjes in zijn billen bij zijn gemompel. "En jij bent het belangrijkste voor mij, Nialler." Ik was misschien een duivel voor velen, niet voor deze jongen. Hij was mijn allerbeste maatje die ik echt nooit meer kwijt wilde. Als er iets van een vriendschapshuwelijk bestond hadden we dat denk ik al lang afgesloten. Ik kon namelijk geen dag zonder hem en hij hopelijk ook niet zonder mij. Af en toe was die twijfel er wel, maar niet vaak. Alles ging namelijk zo makkelijk voor ons samen. We waren totaal op elkaar ingespeelt en ik wist ook niet of ik ooit nog iemand zou vinden met wie ik zo'n band had. Daarom had ik mijn beste vriend. Ik glimlachte breed bij zijn woorden. "Je bent de beste en je kan zo veel knuffels krijgen als je wil." Als demonstratie sloeg ik mijn handen die net klaar waren met de voorkant van zijn rom inzepen om hem heen en drukte hem dicht tegen me aan. Dit was twee vliegen in een klap: Ten eerste was het gewoon heel fijn om hem zo in mijn armen te hebben en ten tweede was ik zo direct ook schoon. Ik voelde Niall weer verder gaan met me inzepen. Even keek ik op de klok, die ik net kon zien. We moesten nu echt opschieten. "Prinsesje. We moeten opschieten. Over 10 minuten moet ik in de auto zitten en we moetne ook nog ontbijten... Of we ontbijten als ik terug ben...?" Dat hield ik ook wel uit. Ik at wel iets van een muesli reep ofzo in de auto en dronk een glas water. Dan overleefde ik de eerste twee uur wel.

Bowties were never Cooler

Gwen Lily Cooper
Natuurlijk reageerde Louis op mijn opmerking. "Don't ask don't tell beleid, Lou. Net als met Hazza en ik." drukte ik hem op het hart. ik wilde echt niet weten wat hij en Marcel met chocolade hadden gedaan, al had ik al wel een 16+ mentaal beeld voor me. Dat was al erg genoeg. Ik stelde mijn vraag en ging toen verder met wat ik aan het doen was. Louis was blijkbaar ook bezig, want het duurde best een tijdje voor hij had geantwoord. Ik zat ondertussen op het aanrecht en liet mijn benen rustig bungelen. Ik was opgelucht toen ik hoorde dat die twee thuis bleven. Dan konden Harry en ik ook nog de stad in ofzo zonder een kans te lopen ze tegen te komen. "Ik ben bang dat dit ook niet zo makkelijk oplosbaar is, jammer genoeg." ik was echt bang voor als we straks weer met z'n allen naar school gingen. Dan zou ik eerst Zayn, Niall en Liam wel waarschuwen. Als Harry brak kon ik hem altijd meenemen terug naar huis, maar als hij knapte en flipte hield ik hem echt niet tegen. Ik knikte bij zijn volgende woorden, maar bedacht me toen dat hij dat niet kon zien. "Tuurlijk zorg ik goed voor hem. Hij ligt nu nog lekker te slapen. Ik zal doorgeven dat je dat hebt gezegd." Ik wist niet of dat het slimste plan was, maar hij moest dit weten. Misschien zou hij dan morgen, of over een paar dagen, minder fel reageren op Louis en zijn broer. Ik zuchtte bij zijn laatste woorden. "Ik doe mijn best, maar Haz is nu echt prioriteit nummer een. Ik wil je echt geen schuldgevoel aanpraten ofzo. Dat echt niet. Want het is jou schuld niet. Je hebt gedaan wat goed was. Maar hij is echtcompleet gebroken. Woedend, verdrietig en hulpeloos tegelijk. Ik hoop gewoon dat hij snel inziet dat er genoeg mensen zijn die om hem geven, inclusief jij en Marcel. Maar echt veel hoop heb ik niet." Ik slikte even en ging emt een hand door mijn zwarte lichtgekrulde haar. Ik gaf me nu echt blood, maar dit kon ik nu niet aan Harry kwijt. Hij had al genoeg aan zijn hoofd en ik wilde al helemaal niet dat hij zijn gevoelens zou wegstoppen.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles
'Dan krijg je het gene om de oren wat ik voor je in petto had,' riep hij me nog na voor hij naar boven verdween. Ik rolde met mijn ogen voor ik naar buiten ging en dat ding weggooide, om daarna op de bank te gaan liggen. Toen ik eenmaal de deken over me heen had hoorde ik dat Louis boven Gwen op luidspreker had staan, dus ik kon meeluisteren. Ik was wel ontzettend blij om te horen dat het nu nog goed ging met mijn broer, maar dat was nog maar de vraag als hij wakker werd. Ik zou het later wel persoonlijk met hem goedmaken, het was nooit mijn bedoeling geweest om hem op deze manier pijn te doen. Louis kwam hoorbaar de trap weer aflopen en snel daarna voelde ik zijn lichaam tegen het mijne en zijn arm om mijn middel. Ik kroop wat dichter tegen hem aan en drukte mijn lippen tegen zijn voorhoofd, het kon me nu niet minder boeien dat hij nog aan de telefoon was. Nu ik zo dichtbij was kon ik Gwen alsnog horen praten, want hij had de telefoon van de luidspreker af gedaan. Stiekem hoopte ik nu wel dat Harry wakker zou worden en de telefoon van haar zou overnemen, want dan zou ik hem tenminste nog kunnen spreken. Maar op dit moment lag ik wel best, en had ik absoluut geen zin me te verroeren.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik liet een lach horen bij de woorden van Gwen, om een instemmend geluid daarna over mijn lippen te laten rollen. Ze had wel een punt, ook al klonk het zo inderdaad erger, en verkeerde, dan dat het in werkelijkheid. Heel even was het stil waardoor ik de gelegenheid nam, om me heel snel om te kleden en mijn vuile kleding over de douchecabine te gooien. Precies op tijd, want ik trok net mijn shirt recht toen Gwen haar stem weer klonk. Iets wat ik liever nu niet had gehoord, want een gigantisch schuldgevoel begon weer aan me te knagen en ondanks ik wist dat ik het op dit moment beter kon laten rusten, wilde ik het liefste het nu gelijk goed maken als dat nog ging. 'Ik weet het, maar er moet een optie zijn,' zei ik, een zachte zucht over mijn lippen rollende. Ik mocht mijn beste vriend dan wel langer als vandaag kennen, maar dat betekende niet dat hij op sommige momenten nog heel onvoorspelbaar uit de hoek kwam.
'Heel graag, dan verzin ik ondertussen nog even door, maar ik weet zeker dat iemand nog precies hetzelfde denkt als mij. Het was onze bedoeling niet, maar ik leg op dit moment mijn vertrouwen in jouw handen. Net als dat ik vaker heb gedaan en nog nooit spijt van heb gehad, iets wat ik nu ook niet zal krijgen, want je bent degene die op dit moment het dichtste bij hem kan komen,'
Ik beet op mijn lip terwijl ik naar mijn spiegelbeeld keek. Deze zag er precies uit zoals ik me voelde, een wrak, een zombie en misschien had ik die chocolade toch nog beter kunnen laten zitten, want toen was er nog wat kleur op mijn gezicht terug te vinden. Daarna liep ik naar beneden, om me dicht tegen Marcel aan te nestelen op de bank. 'Ik weet het, maar je moet er zelf ook niet aan onderdoor gaan. Verder denk ik dat ik er weinig over kan zeggen behalve dat het lief van je is en een schuldgevoel nog steeds aan me knaagt,' zei ik naar de waarheid, want volgens mij was het wel duidelijk wat ik nu het allerliefste wilde. Niet dat ik dat deed, want ik zou vandaag niet meer van Marcel zijn zijde afwijken. De jongen die zijn lippen tegen mijn voorhoofd drukte waardoor toch een kleine glimlach op mijn gezicht verscheen. Ik bleef hier, dichtbij hem. De telefoon hield ik tussen ons in, zodat de jongen beter met me mee kon luisteren. 'Hmm, jij gaat zo zo blij met mij zijn,' fluisterde ik zachtjes in zijn oor, om er een zacht kusje op te drukken en zo een spoor te maken naar zijn lippen en na daar een kusje opgedrukt te hebben, zakte ik onderuit om zakken en mijn hoofd tegen zijn schouder te leggen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
Ik hoorde Louis nog praten over een schuldgevoel en ik zuchtte even, ik zou degene moeten zijn met een schuldgevoel, niet hij. Want door mij was dit alles gekomen, het was absoluut niet zijn fout. Hij legde de telefoon tussen ons in zodat ik beter kon meeluisteren. 'Hmm, jij gaat zo blij met mij zijn,' fluisterde hij in mijn oor en drukte er een kus op, om daarna een spoor naar mijn lippen te maken en daar een kus op te drukken en legde zijn hoofd tegen mijn schouder. Ik glimlachte lichtjes, denkend aan het feit dat Gwen dit waarschijnlijk gewoon kon horen.
'En waarom is dat?' vroeg ik met nog steeds gesloten ogen, om mijn armen rond de jongen te wikkelen om hem zo dichterbij te kunnen trekken. Ik was sowieso blij met hem, maar dit maakte me wel nieuwsgierig naar wat hij nu weer van plan was. Nog steeds luisterde ik gefocust naar het gesprek, hopend misschien te kunnen achterhalen wat de eerst volgende keer was dat ik mijn broer weer zou zien. Ik gokte dat -dat dan op school zou zijn, aangezien het bij mij thuis anders een hel zou worden. Op school zou hij tenminste niet helemaal kunnen doorslaan vanwege alle aanwezige leraren, al wist ik niet helemaal zeker of die hem ook echt konden tegenhouden. Ik zuchtte weer zachtjes en drukte een kus op Louis' haar, om daarna hem nog ietsje dichterbij te halen.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Mijn vingertoppen gleden vlinderlicht over de wang van Marcel toen hij een zucht liet horen. Hij was niet degene die met een schuldgevoel moest rondlopen, want hij was niet degene die iets verkeerds had gedaan. Hij was juist degene die zich juist afzijdig had gehouden en alleen zijn mond had opengetrokken, om te zeggen waar het op stond. Hij was juist degene die had gezorgd dat het beter was afgelopen en dat we überhaupt hier zaten.
'Dat is omdat ik het leuk vind om te doen. Maar ook omdat jij leuk bent en dat het nog leuker maakt, dus dan heb je het dubbele leuke,' antwoordde ik zachtjes terwijl ik opkeek naar de jongen die zijn ogen nog steeds had gesloten, om op het moment dat hij me dichterbij trok half op hem te klimmen, om nog verder onderuit te zakken en mijn hoofd op zijn borstkas te plaatsen.
Mijn ene arm lag strak rond zijn middel terwijl mijn vingertoppen, van de vrije hand, waren afgezakt naar zijn buik, om deze daaroverheen te laten glijden.
Ondertussen luisterde ik ook nog met een half oor naar het gesprek, kijkende welke woorden er nog meer uitgesproken zouden worden. Niet dat mijn volledige aandacht er was, want ik had me zo gedraaid dat ik Marcel met een ondeugende glimlach aan te kijken. Ik hield verder mijn mond, want ik wist dat er nog steeds iemand aan de telefoon hing en daarbij vind ik het ook gewoon leuk om de jongen te plagen. Hij reageerde er zo leuk op en daar deed ik het ook voor. Niet dat ik niets deed, want na het kusje op mijn haar kroop ik toch wel weer omhoog om mijn lippen op de zijne te plaatsen. Ondanks alles wat net was gezegd, was er nog een deel van mij wat op dit moment wel gelukkig was en het niet erg vond hoe het was gelopen, ook al had ik liever gezien dat het ietwat anders was gelopen, maar wel op de manier dat we beland waren zoals dat nu was tussen Marcel en mij.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Gwen Lily Cooper
Ik was blij dat Louis zijn vertrouwen in me legde. Nu hoopte ik maar dat dat gegrond was. Tot nu toe was namelijk elke drempel maar een drempel geweest. Dit was een chinese muur om overheen te klimmen. Het was wel waar dat ik nog de enige was die echt heel dicht bij hem kon komen. Toen hij zei dat ik er niet zelf aan onderdoor moest gaan en hij zich schuldig voelde werd ik stil. Ik wist niet goed hoe ik moest reageren. Ik was degene van wie altijd werd verwacht dat ze stevig en zelfverzekerd in haar hakken stond. Ik had dus geen idee hoe ik op zo'n meedelevende reactie moest reageren. Net toen ik hem wilde bedanken hoorde ik hem een liefkozing mompelen. Eerst fronste ik een beetje, maar al snel hoorde ik ook Marcel en wist dat het aan hem bedoelt was. Dit werd snel heel klef en ik hoorde allemaal geritsel en gekraak, waardoor ik alleen kon bedenken wat er kon gebeuren aan e e andere kant van de lijn. Harry en ik, zelfs Liam en Niall, zaten de hele dag aan elkaar, maar we gingen geen sex of zelfs maar voorspel hebben terwijl we met iemand anders aan de telefoon waren. "Lou! Kan je wachten met Marcel uitkleden tot je hebt opgehangen?!" zei ik geirriteerd maar niet hard in de telefoon. Ik wilde Harry niet wakker maken. "Wel bedankt voor je woorden. Het moet wel lukken, al weet ik niet hoelang het gaat duren." zei ik rustig. Ik haalde een hand door mijn haren. De thee was intussen lang genoeg getrokken, dus ik gooide de theezakjes weg. "Totziends, moppies." zei ik voor ik ze wegdrukte. Ik hoefde echt niet te luisteren terwijl die twee elkaar aan het aflebberen waren... Of erger. Ik had niets tegen homo's, maar ik hoefde er niet bij te zijn als ze sex hadden.

[ bericht aangepast op 4 dec 2013 - 22:32 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik was nog niet wakker of een enorm leeg gevoel had me al te pakken. Ik was in eerste instantie niet van plan vandaag dit bed uit te komen. Maar hoe langer ik hier alleen lag, hoe meer ik ging nadenken. Zins gister was er nog niemand geweest die ook maar een seconde naar me omgekeken had, behalve Gwen. Niet dat ik het had verwacht. Louis en Marcel hadden het veelte druk met elkaar. Die hadden wel wat beters te doen dan zich druk te maken om mij, laat staan dat ze de moeite zouden nemen om het überhaupt goed te proberen te maken. Zo zag je maar weer hoe weinig vriendschap en familie kon betekenen in andermans ogen. Maar ik wist het goed gespeeld. Hun konden duidelijk prima zonder mij en ik moest alleen nog aan mezelf bewijzen dat ik ook zonder hun kon.
Toch kreeg ik het te koud zo zonder Gwen en stapte ik het bed uit. snel trok ik een jogging broek aan, die ik hier ooit een keer had laten liggen en trippelde ik de trap af. 'Hi schat.' ik probeerde echt mijn best te doen. ik wilde niet het emotionele wrak zijn, waar Gwen mee opgescheept zou zitten. ik drukte een kus op haar wang en probeerde te doen alsof er niets aan de hand was.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Gwen Lily Cooper
Terwijl ik aan de telefoon zat hoorde ik opeens de krakende hese sexy ochtendstem van mijn vriendje. Ik glimlachte naar hem en sloot het gesprek af. "Hey liefje." Mijn mobiel ging uit terug in mijn zak en ik aaide even door zijn krullen en drukte een kusje op zijn lippen. Ik trok terug en keek in zijn ogen. Ze stonden heel erg gekwelt, al stond zijn postuur er niet naar. Ik liet me van het aanrecht zakken en trok de lange krullenbol in een knuffel. Zo zonder hakken voelde ik me erg klein in vergelijking met hem. "Je hoeft je voor mij niet groot te houden, Hazza. Niet hier. Niet voor mij." Ik hield ham dicht tegen me aan. Hij hoefde zich er niet voor te schamen dat hij dit heel erg vond. Het was ook een verschrikkelijke situatie. Marcel en Louis dachten niet eens na over subtiliteit. Niet dat Louis dat kon, maar Marcel had het beter moeten weten. Ik ging op mijn tenen staan en drukte een kusje op zijn kaak. Die jongen in mijn armen verdiende nu echt alle aandacht. Hij was niet alleen en dat mocht hij weten. Onze relatie was normaal dan niet de meest romantische, maar we waren er wel voor elkaar.

Bowties were never Cooler