Experimental || One Direction [Topic 1.] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 7 nov 2013 - 17:10 ]

"Family don’t end in blood”

Nino Luciano de la Fontaine.

"Wat dacht je van mij," zegt hij, het klinkt een tikkeltje onzeker, maar dat kon ook aan mij liggen. "Hoe- hoe is het met je?" Vraagt hij me en ik haal langzaam mijn schouders op. Ik zie hoe er een kleine glimlach rond zijn lippen verschijnt. "Uh, ja, wel goed, denk ik. Ik weet het eigenlijk niet precies... Met jou?" Ik bijt zachtjes op mijn lip en weet niet of ik het moet doen, maar ik kan het niet laten. Ik heb Liam zo erg gemist. Toch licht twijfelend trek ik de jongen iets dichter naar me toe, om daarna mijn armen om hem heen te slaan en mijn gezicht in zijn nek te verbergen. Ik snuif, heel onopgemerkt, zijn geur op en glimlach als deze nog precies hetzelfde is als vroeger. "God, ik heb je zo gemist..." Mompel ik zachtjes, maar het is wel waar. Ik weet nog altijd niet wat er die ene namiddag is gebeurd, maar misschien ging Liam me dat nog wel is vertellen.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam James Payne.

"Uh, ja, wel goed, denk ik. Ik weet het eigenlijk niet precies... Met jou?"
Even denk ik na over mijn antwoord. "Goed," concludeer ik dan, in vergelijking met vroeger gaat het zeker beter met me.
Licht twijfelend trekt hij me iets dichter naar zich toe. Om daarna zijn armen om me heen te slaan en zijn gezicht in mijn nek te verbergen. Even schrik ik van zijn actie. Maar dan sla ik ook mijn armen om hem heen. "God, ik heb je zo gemist..." mompelt hij zachtjes.
"Ik jou ook," zeg ik al voor ik het tegen kan houden, en een lichte blos verschijnt op mijn wangen.

[ bericht aangepast op 9 nov 2013 - 18:18 ]

Reality's overrated.

Nino Luciano de la Fontaine.

"Goed," zegt hij dan en ik begin met de minuut eigenlijk wel wat nieuwsgierig te worden, maar zeg niets. Op het moment dat ik mijn armen om hem heen heb geslagen, merk ik dat hij wat schrikt, maar uiteindelijk voel ik ook zijn warme armen om me heen en heel even, een paar seconde, voelt het weer als vroeger. "Ik jou ook," verlaat zijn mond en een glimlach speelt rond mijn lippen. Ik vond het toch wel fijn om ook dat te horen te krijgen. Ik maak me langzaam los uit zijn omhelzing en pak weer zijn handen terug vast. Ik wist niet of ik herinneringen op zou rakelen, maar ik had het er voor over. "Wil je me, uh, vertellen wat er is gebeurd? Ik bedoel, die keer nadat je vader ons uit elkaar haalde. Als je niet wilt, is het ook goed, hoor." Eigenlijk niet, het liefste wilde ik dat hij me alles zou vertellen, maar als hij niet zou willen zou ik me erbij neer leggen.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam James Payne.

Langzaam maakt hij zich los uit de omhelzing en pakt mijn beiden handen weer vast. "Wil je me, uh, vertellen wat er is gebeurd? Ik bedoel, die keer nadat je vader ons uit elkaar haalde. Als je niet wilt, is het ook goed, hoor."
"Ehh." Een beetje verward kijk ik om me heen. "Filmen ze ons nu? Kunnen ze ons horen? Ik eh, niet iedereen hoeft te weten wat er is gebeurd..." zeg ik zachtjes. En schaamtevol laat ik mijn hoofd hangen. Ik durf hem niet eens meer aan te kijken. Hij verdient een uitleg, maar wat zal hij wel niet van me denken als ik het hem verteld heb?

Reality's overrated.

Nino Luciano de la Fontaine.

"Ehh." Een beetje verward kijkt Liam om zich heen, wat ik best kan begrijpen. Ik overval hem er natuurlijk mee. "Filmen ze ons nu? Kunnen ze ons horen? Ik eh, niet iedereen hoeft te weten wat er is gebeurd..." Zegt hij zachtjes, waarna hij naar zijn schoenen kijkt. "Ik denk het niet. We staan tenslotte buiten, misschien kunnen we anders even ergens gaan zitten? Iets verder weg, dan ben je wat zekerder." Een kleine glimlach speelde rond mijn lippen. Ik was namelijk ontzettend benieuwd wat er allemaal met Liam was gebeurd na die ene beruchte middag, ik nam het zijn vader eigenlijk nog altijd kwalijk. Als je nou eenmaal verliefd werd... Ik snapte het eigenlijk nog steeds niet. Maar goed.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis William Tomlinson.
'Een vriend van mij, Josh, dacht dat het wel grappig zou zijn als ik mee zou doen. Hij is iemand die er echt van houdt irritante grapjes te maken die erg ver uitlopen. Maar ach, ben ik tenminste niet de enige hier,' zegt Sam.
Ik grinnik. 'Leuke vriend dan.' Ik glimlach nog een keer. 'Ik ga mijn koffer maar eens uitpakken, ik zie je straks wel weer,' zeg ik met een knipoog.
Ik ga terug naar mijn kamer en begin mijn grote uitpuilende sporttas en mijn nog meer uitpuilende koffer uit te pakken. Ik heb echt teveel meegenomen. Maar ik moest en zou gewoon al mijn bretels, al mijn streepjesshirts en al mijn TOMS meenemen. Ik kan niet zonder, ook al heb ik er van alle drie echt veel te veel mee.
Zodra ik alles in kasten heb gepropt -ik ben nooit netjes geweest- ga ik weer terug naar Sam.
'Zo, klaar. Nou, vertel eens wat over jezelf behalve dat je geweldig gitaar speelt.'

"Family don’t end in blood”

Zayn Malik
Het bloed steeg langzaam naar mijn wangen, toen Harry er met zijn vingertoppen overheen streelden en ik had de neiging om hem meteen weer vast te pakken. Ik wist niet wat het was, maar deze mysterieuste jongen leek nu al wat met me te doen. Mijn mondhoeken krulden nog verder omhoog, toen hij zijn vingertoppen erin zetten. Lachend beet ik op mijn lip. de kleine woordjes die over zijn lippen vielen, zorgde voor nog meer verwarring, maar vooral voor nieuwsgierigheid.
Ik beet op mijn onderlip, toen we er duidelijk niet uitkwamen, wie waar zou slapen. Niet dat het echt uitmaakte. Harry knikte bedenkelijk en zetten zichzelf uiteindelijk op het linker bed neer. Zo, dat was dus ook weer opgelost. Hij trok me naast zich neer en ik ging naar hem toe zitten in kleermakerszit. Ik speelde met mijn handen in mijn schoot en tuiten bedenkelijk mijn lippen iets. Dit deed ik altijd als ik nadacht. Normaal deed je nu eens soort, -nou vertel eens wat over jezelf rondje. Maar dat leek me nu een beetje moeilijk. Gelukkig was Harry al interessant genoeg om naar te kijken. 'Volgens mij ga je me echt haten, want ik denk niet dat ik van die krullen af kan blijven.' Lachte ik zachtjes, terwijl ik heel zachtjes aan een verloren krul in zijn nek trok.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Een zachte grinnik die over mijn lippen rolde met een paar twinkelde oogjes. Dat was wat Zayn van mijn kant kreeg toen het bloed langzaam naar zijn wangen steeg, want de jongen leek steeds schattiger te worden. Zeker ook toen zijn mondhoeken nog verder omhoog krulden. Ik wist niet hoe of wat wat met de jongen, maar ik wilde het ook niet weten, want dat maakte het minder leuk. Ik leerde hem vanzelf wel kennen en tot nu toe beviel het me allemaal wel. Ook zijn reacties op alles maakte dat de sfeer er bleef hangen en niet ongemakkelijk werd.
Net dat hij niet veel later in kleermakerszit naar me toe zat op het bed, degene waar ik uiteindelijk maar op was gaan zitten om het gemakkelijker te maken en de beslissing te nemen. Met mijn hoofd schuin bleef ik de jongen ook aankijken toen de bedenkelijkheid van zijn gezicht was af te lezen. Ik snapte het ergens wel, want het liep nu natuurlijk ietwat anders dan normaal. Niet alleen de hele situatie, maar ook door het feit dat ik geen woord sprak en dat het laatste deed het hem. Toch weerhield mij het niet om te antwoorden en Zayn om te spreken.
Mijn blik liet ik over de jongen glijden, om bij zijn woorden, weer te eindigen bij zijn ogen. Ik schudde langzaam mijn hoofd en haalde mijn pen en papier weer tevoorschijn, om daarna heel even in mijn onderlip te bijten. Je kan een hoop zeggen en doen, wat je ondertussen ook al doet, want ik denk niet dat ik je ooit kan, of zal, haten. Het blok zette ik overeind op mijn schoot, om met mijn armen erop te steunen en met een onschuldig lach naar Zayn te kijken. Nee, dit ging wel goed komen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Als er van tevoren tegen me was gezegd dat ik met een jongen op de kamer zou slapen die niet sprak, zou ik al helemaal nooit gegaan zijn. Het was maar goed dus, dat dit niet het geval was, want het was een stuk beter dan dat iedereen zou denken. Ik voelde me bij Harry op mijn gemak. Wel vond ik het moeilijk. Ik was van mezelf ook niet zo'n prater, maar wilde ook niet dat het ongemakkelijk stil was. Toch was ik allang blij dat Harry met me comuniseerde en toch een soort van tegen me sprak, met zijn schrijfblok. Die hij nu weer pakten en zich over boog. Ik wachten nieuwsgierig af en liet mijn hand weer in mijn schoot vallen. Glimlachend las ik de worden op het papier. 'Gelukkig maar.' Harry was de laatste persoon nu waar ik van zou willen dat hij me haten. De rest van de jongens hier, interesseerde me nog even niet.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Liam James Payne.

"Ik denk het niet. We staan tenslotte buiten, misschien kunnen we anders even ergens gaan zitten? Iets verder weg, dan ben je wat zekerder."
Ik knik. "Okay." Lichtjes trek ik hem mee naar het bankje en ga dan zitten. Even wacht ik en onrustig kijk ik om me heen. Dan begin ik het verhaal, hij heeft het recht het te weten. "Eigenlijk... Ik weet niet zoveel meer van die avond. Mijn eh, mijn vader heeft me geslagen. En ik ben het bewustzijn verloren... Iets meer als een jaar geleden ben ik het huis uit gegaan."
Zijn blik ontwijkend staar ik naar de grond. Mijn wangen zijn rood en ik schaam me dood. Die ene avond zijn we van het gelukkige gezinnetje naar een hel gegaan. Mijn moeder en zussen deden alsof er niks aan de hand was, alsof ze niet wisten wat mijn vader me aandeed.

Reality's overrated.

Harry Styles
Het duurde niet lang voor een breed glimlachende smiley op het papier werd toegevoegd, die op mijn gezicht ook te vinden was, toen de jongen glimlachend de woorden op het papier had gelezen. Ik knikte vrolijk waardoor mijn krullen weer net zo vrolijk mee bewogen, om het blok naast me neer te leggen en naast Zayn plaats te nemen en hem aan te kijken. Voor een klein aantal seconde bleef ik stil, denkende wat te doen of te schrijven, maar liet toen heel zacht, met moeite, zijn naam over mijn lippen rollen. Het was moeilijk voor me, maar wist dat ik de strijd aan zou moeten gaan, want ik zou nog wel een tijdje met deze jongen door moeten brengen. Normaal zou ik me er niet druk over maken, dat zou ik dan ook echt niet doen bij de andere hier in huis, maar ik vond dat ik het niet kon maken tegenover deze jongen. Het zou een grote stap worden en tijd kosten, met mijn kladblok dicht in de buurt, maar misschien zou het helpen. Ik pakte het laatste er dan ook weer bij, om vervolgens mijn benen op te trekken en het blok erop te leggen. Zou je iets willen vertellen? Ik vind het leuk om nog wat meer uit jouw mond te horen schreef ik erop, om de jongen daarna met vragende oogjes aan te kijken. Misschien zou het voor mij ook nog helpen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Lachend keek ik van de smiley, naar de achter lachende Harry, die vrolijk knikten. Zijn haar dansten in het rond en grijnzend beet ik op mijn onderlip. Harry kwam naast me zitten en vragend keek ik hem aan, toen hij me bedenkelijk aan keek. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar zeker niet mijn naam, die uit zijn mond kwam. Het was heel zacht en het was duidelijk dat het hem moeite kosten. Op de een of andere manier voelde ik me enorm vereerd en met glinsterende ogen keek ik hem aan. Ik legde mijn hand heel even op zijn wang en knikte. 'Harry.' Glimlachte ik. Ik liet mijn hand weer in mijn schoot vallen toen hij zijn schrijfblok er weer bij pakten en las maar alvast met hem mee. 'Over mezelf?' Ik beet even bedenkelijk op mijn onderlip. Ik was hier nooit zo goed in. 'Nou, uhm, ik ben negentien jaar oud. Zoals je misschien is opgevallen ben ik een nep Brit, want ik ben half Pakistaans. Ik hou van zingen en tekenen. Ik kan niet dansen en heb een ochtendhumeur. Mijn vader heeft me hier heen gesteurd, in de hoop me van mijn geaardheid af te helpen. Maar gelukkig heb ik hier een hele lieve jongen ontmoet.' Riedelde ik aan een stuk door. Het sloeg nergens op, maar ik wist niets anders. 'Wat wil je nog meer weten?'

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Ik scheurde het blad van mijn kladblok af, om er een propje van te maken en het richting Zayn te gooien. Mijn zomaar een beetje uitlachen, hé Malik? schreef ik op het volgende blad, maar de grijns die op mijn gezicht te vinden was, liet weten dat ik het niet serieus meende. Ik was al lang blij dat er iemand tegenover me zat die regelmatig een lach liet zien, of horen. Na die woorden ging ik naast de jongen zitten en keek hij me met een vragende blik aan, maar na zijn naam die over mijn lippen rolde, kwamen de glinsterende oogjes weer terug. Mijn hand plaatste ik op de zijn toen deze op mijn wang lag terwijl mijn mondhoeken omhoog krulde bij mijn naam.
Het duurde allen niet heel lang voor ik mijn kladblok er weer bij had gepakt, wetende dat Zayn ondertussen al meelas. Bij zijn woorden knikte ik, want ik wilde stiekem ook wel wat meer over hem weten. Sommige kleine dingen waren me wel opgevallen, maar dat was toch weer anders. Ik liet me dan ook ietwat onderuit zakken, om mijn hoofd tegen zijn schouder te leggen en zo te luisteren naar wat hij vertelde. Tijdens zijn woorden schreef ik wel gelijk weer door en was er soms verbazing van mijn gezicht af te lezen. Dus ik moet 's ochtends oppassen met jouw wekken voor ik ineens een kussen naar mijn hoofd gesmeten krijg? Nou, in dat geval is dat fijn om dat te weten, want dan zoek ik mijn bescherming even op. Ik tikte, bij zijn laatste vraag, me de achterkant van de stift op mijn blok voor ik verder schreef. De jongen praatte natuurlijk een stuk sneller dan ik schreef. Maar je laat me toch wel jouw zang horen? Je maakt me namelijk nieuwsgierig. En als laatste: jouw vader heeft je hier serieus heen gestuurd met die reden? En bedoel je echt mij? De laatste twee dingen verbaasde me gewoon heel erg, dat was ook de reden dat ik ze hoogstwaarschijnlijk erbij op papier zette.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Harry knikte en ik dacht even na. Ik wist totaal niet wat ik moest vertellen. Dus begon ik maar wat doelloze feitjes over mezelf op te noemen. Harry zakte onderuit en legde zijn hoofd op mijn schouder. Terwijl ik wat dingen over mezelf vertelde, begon Harry alweer te schrijven. Mijn blik bleef nieuwschriegig op het blok hangen. Lachend knikte ik. 'Ik ben echt een monster 's ochtens als ik niet rustig wakker kan worden.' Gaf ik eerlijk toe. 'Maar als je het heel lief en rustig doet, zal ik je sparen.' Of hij me dan überhaupt wakker zou krijgen, was nog maar de vraag. Harry tikte even met zijn de achterkant van zijn stift op het papier, toen ik hem vroeg of hij no. iets wilde weten en begon uiteindelijk weer te schrijven. Lachend schudden ik mijn hoofd. 'Nee, dat ik het leuk vind, betekend niet dat ik het kan. Misschien als je me afluisterd als ik onder de douche staat, dat je het ooit te horen krijgt.' Grijnsde ik. Mijn moeder en zusjes wilde ook altijd dat ik voor ze zong. Maar het was lang niet zo goed als hun beweerde en ik wilde niet meteen voorschut bij Harry. Bij de laatste regels sloeg ik mijn ogen neer en speelde ik beschaamd met de ring om mijn vinger. 'Het is nogal... Ongewoon weetje. Om in onze cultuur en met ons geloof, op jongens te vallen.' Mompelde ik stil. Als ik niet aan deze zogenaamde test zou voldoen, was de kans klein dat mijn vader me ooit nog wilde zien. 'Ze denken dat het een ziekte is.' Ik keek weer op en glimlachte flauw. Ik zuchten diep, voordat er weer een echte glimlach op mijn gezicht kwam. 'Zie jij hier ergens een andere jongen dan?'

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Ik hoefde niet op te kijken, om te weten dat een nieuwsgierige Zayn meelas. Dat werd ook duidelijker bij vragen die al netjes werden beantwoord door de jongen. Ik word nu toch wel bang en lichtelijke zenuwachtig voor morgenochtend. Maar ik kan ook heel lief en rustig doen, dus hopelijk heeft het een beetje effect en spaar je me inderdaad. Een zachte lach rolde ondertussen over mijn lippen terwijl ik me afvroeg of het handig was om toch voorbereiding te treffen, want ik wilde geen blauwe oog door een kussen. Al snel stond de volgende vraag ook op papier, want het was wel een voordeel dat ik nu vaak schreef, dus ook sneller, maar wel nog steeds leesbaar, kon schrijven. Daarop kreeg ik dat Zayn lachend zijn hoofd schudde. Maar, maar ik geloof dat je het wel kunt, alleen misschien ga ik at laatste wel doen dan. Dan neem ik het stiekem op, om het je daarna terug te laten luisteren en te bewijzen dat je het wel kunt. Ik zette een engelenglimlach op met een paar grote onschuldige ogen. Iets wat ik eerder had moeten doen en dan doelende op de woorden over het wakker woorden. Deze twee dingen verdwenen alleen al snel weer bij de reactie van de jongen op de laatste regels. Zayn, je bent perfect zoals je bent. Als jouw vader, of andere, dat niet ziet of je willen veranderen, dan weten ze niet wat ze missen. En dat is een geweldig persoon. Na die woorden legde ik het blok tussen ons in en sloeg mijn armen om de jongen heen. Ik mocht de jongen dan net kennen, maar ik meende wel elk woord dat op papier stond. Het was dan ook goed om te zien dat al snel weer een echte glimlach op zijn gezicht te vinden was waarna ik mijn schouders ophaalde en naar hem wees, als antwoord op zijn laatste vraag, om een zacht grinnik erachter aan te laten horen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer