Experimental || One Direction [Topic 1.] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 7 nov 2013 - 17:10 ]

"Family don’t end in blood”

[Days wents Esmelle ]

Reality's overrated.

[Don't die D; ]

"Family don’t end in blood”

Nino Luciano de la Fontaine.

Ik had nog steeds geen reactie van de jongen naast me, waarschijnlijk ben ik dan toch zo afschuwelijk als mijn familie zou zeggen. Achter ons zag ik twee jongens. "Ehh, hoi," zei de ene, maar die andere met krullen zei niets. Ik trok heel even een wenkbrauw op, maar zei er niets over. Er kwam nog een jongen bij ons staan. "Hi! Ik ben Louis," zei hij vrolijk. "En wie zijn jullie?" Verliet er nog zijn mond. Ik draaide me zijlings naar deze jongen toe en glimlachte klein. Hij klonk nog wel aardig, ik wist niet hoe het met de rest zat. "Ik ben Nino, aangenaam." Misschien klonk dat laatste woordje heel zeikerig, maar mijn moeder had me altijd geleerd om beleefd te blijven. Een, twee, drie, vier, vijf. Ik telde nu vijf jongens, inclusief mezelf, ik vroeg me af hoeveel er nog zouden komen en of het dan uberhaupt wat zou worden tussen ons allen.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis William Tomlinson.
Een jongen met bruin haar draaide zich naar mij toe en glimlachte een beetje. 'Ik ben Nino, aangenaam.'
Ik glimlachte terug. Hij leek me wel aardig. Eigenlijk leken ze mij allemaal wel aardig op het eerste gezicht, maar ik kende ze natuurlijk nog niet echt. Ik moest wel toegeven dat ze allemaal niet lelijk waren. Zeker niet.
Ik liep naar de deur toe. Trok eraan. Maar merkte toen dat hij op slot zat, wat best logisch was. En bedacht toen dat de oudste, ik dus, de sleutel opgestuurd had gekregen omdat er behalve de kandidaten niemand aanwezig mocht zijn bij het experiment. Vandaar dat de familie ook niet mee naar binnen mocht.
Ik wenkte de anderen, als teken dat we naar binnen konden. Ik begon het huis meteen te verkennen. De woonkamer was groot, evenals de keuken. Ik holde de trap op. Boven waren vier deuren. Elk met een bordje erop, met daarop de namen van degenen die in die kamer zouden gaan slapen. Bij de derde deur kwam ik mijn eigen naam tegen. Louis William Tomlinson en Nino de la Fontaine. Nino, dat was de jongen die zich net als eerste had voorgesteld als ik het goed had. Het leek me een aardige jongen, dus ik vond hem prima geschikt als kamergenoot.
Ik liep de slaapkamer binnen. Het was een redelijk grote kamer, met twee eenpersoonsbedden. In de kamer zelf was nog een deur, waarvan ik vermoedde dat daar de badkamer zat.
Na nog even rondgekeken te hebben liep ik terug naar de woonkamer, waar lui op de bank neerplofte.

[Ik zal dit weekend wel foto's zoeken van het huis. Dat is misschien makkelijker.]

"Family don’t end in blood”

Zayn Malik
Ik vond het allemaal maar enorm spannend en wist echt niet wat ik hier mee aan moest. De jongen die me had aangesproken leek net zo min zeker van zijn zaak als ik en ongemakkelijk beet ik op mijn lip. Hij stelde voor om naar binnen te gaan en ik liet mijn blik op de voordeur vallen. 'Denk je dat we zomaar naar binnen kunnen?' Vroeg ik twijfelend. Het leek me sterk dat de deur gewoon open was en iedereen zomaar naar binnen kon lopen. Ik keek op, toen er nog meer jongens bij kwamen staan en ik beet op mijn lip. Ik speelde wat met de ring om mijn vinger en voelde me echt enorm op mijn gemak zo. Een van de andere jongens stelde zichzelf voor al Louis en vroeg naar de rest van onze namen. De jongen die me als eerste aan had gesproken stelde zichzelf voor als Nino, maar voor ik mijn naam kon zeggen, liep de eerste al weg. Ik zuchten zachtjes en sloeg mijn ogen neer en liep ik langzaam naar de deur, toen Louis ons wenkte. Ik ging mijn eigen weg in het huis en vond al snel een kamer met mijn naam erop. En die van ene Harry Edward styles. Ik kreeg er best de rillingen van. Het was altijd maar afvragen of mijn nieuwe kamergenoot me wel mocht.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

-

[ bericht aangepast op 8 nov 2013 - 22:16 ]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Harry Styles
Het voelde zwaar ongemakkelijk al doe voorstelling. Nou ja, niet zo zeer de voorstelling, die deels ook aan mij waren gericht, maar niet de moed om iets terug te zeggen. Bang dat mijn verleden weer terug zou keren, maar dan met andere mensen, ook al wist ik dat niet iedereen hetzelfde was.
Een van de andere jongens die zich al snel bij ons had gevoegd, stelde zichzelf voor al Louis en vroeg naar de rest van onze namen. De jongen die er als een eerste de eerste was, stelde zichzelf voor als Nino, maar daarna liep de eerste ook weg naar het appartement, om ons niet veel later te wenken.
Ik liet mijn blik heel even over de jongens glijden, beet vervolgens zacht op mijn onderlip, maar pakte toen toch mijn koffer, om langzaam de rest te volgen.
Eenmaal binnen liep ik gelijk de trappen op, gewoonweg omdat ik benieuwd was, maar me ook heel eventjes twee tellen voor mezelf nodig had. Ik was het niet meer gewend om onder de mensen te zijn.
Alleen al snel kwam ik, toen ik bij de juiste kamer aankwam, dat ik deze kamer zou moeten delen. Mijn blik gleed opnieuw naar de jongen met hoogstwaarschijnlijk en herkende hem nog van daarnet en nu dus de naam Zayn aan kon koppelen. Ik tikte de jongen met trillende handen aan en kwam tot de conclusie dat ik wel zou moeten gaan praten tegen hem als we nog een tijdje met elkaar door moesten brengen. Maar ik wilde eerst weten hoe of wat.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Ik bleef wat onwennig voor de deur staan en kraste met mijn nagel over het handvat van mijn koffer. Het leek me onmogelijk dat mijn kamergenoot er al was, omdat die Louis, de deur had geopend. Wat betekende dat ik nu gewoon rustig het bed uit kon kiezen en mijn koffer uit kon pakken. Voorzichtig legde ik mijn hand op de klink, maar liet deze meteen verschikt los, toen er zachtjes op mijn schouder werd getikt. Ik keek met grote ogen naar de jongen die plots naast me stond. Ik had hem buiten al opgemerkt. Het kon ook niet anders met zo'n uiterlijk natuurlijk. Ik glimlachte verlegen naar hem. 'Hi, ik ben Zayn. Jij moet dan Harry zijn?' Vroeg ik onzeker. Als ik nu al
Een verkeerde indruk achter liet, zou ik het voorgoed verknallen. En ik wilde absoluut niet dat mijn kamergenoot me niet mocht.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Ik sloeg mijn ogen neer, om zo mijn schoenen in beeld te krijgen, toen de jongen duidelijk schrok van mijn actie en zich omdraaide met grote ogen. Mijn wangen namen langzaamaan dan ook een wat rodere kleur aan waardoor ik mijn hoofd nog verder liet zakken, want dat kon er ook nog wel een keer bij. 'Hi, ik ben Zayn. Jij moet dan Harry zijn?' Vroeg de jongen onzeker. Toen kon ik het niet laten om heel langzaam weer op te kijken. Het feit dat hij net zo onzeker was als dat ik was, liet me op een of andere manier ietwat meer op mijn gemak voelen. Ik was dus niet de enige.
Het moment dat tot me doordrong dat de jongen nog geen antwoord had gekregen, knikte ik langzaam met een ietwat onzekere glimlach, die zich rond mijn lippen vormde. Ik maakte daarna een gebaar dat ik geen stem had, dat de jongen niet gelijk zo denken dat ik een of andere zelf ingenomen zak was, die niets goed vond of iets. Dat was namelijk wel vaker het geval en dat deed me ergens best wel zeer. Zeker omdat ik altijd het beste met iedereen voorhad.

[ bericht aangepast op 8 nov 2013 - 10:09 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
De jongen met de enorm schattige krullen, had zijn blik op de grond gericht en een lichte blos op zijn wangen. Ik beet op mijn lip en dacht even dat ik iets verkeerds had gedaan. Voorzichtig stelde ik mezelf voor. Hoe stom het ook klonk, ik was echt bang om nu al iets verkeerds te zeggen. De jongen keek langzaam op en net toen ik dacht dat hij geen antwoord meer aan me ging geven, knikte hij langzaam. Ik durfde pas echt te glimlachen toen er een kleine onzekere glimlach bij hem tevoorschijn kwam. Ik beet op mijn lip. Waarom zei hij niets? Ik wilde hem net vragen of ik iets verkeerds had gedaan toen hij me met middel van gebaren probeerde uit te leggen dat hij niet kon praten. Ik kon er niets aan doen, maar het luchten me toch wel een soort van op. Het lach dus tenminste niet aan mij. 'Ow, sorry. uhhm, gewoon naar binnen dan maar?' Mijn glimlach werd een stukje ontspanner en ik opende de deur. De kamer was veel groter dan ik gewent was thuis. 'Heb je een voorkeur?' Vroeg ik en ik keek Harry vragend aan, doelend op de bedden.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Ik had echt gedacht dat ik uitgelachen zou worden of dat ik me aan had moeten gaan passen, dat degene waar ik de tijd mee door zou moeten brengen me niet zou mogen en een vervelende klier zou vinden, maar op een of manier manier voelde ik me op mijn gemak. Het kon altijd nog veranderen, alleen zei iets me dat -dat niet het geval zou zijn nu. Misschien doordat Zayn zelf ook wat voorzichtig en onzeker was, voelde het minder eng.
Een echte glimlach verscheen dan ook pas op zijn gezicht door mijn onzekere glimlach, die langzaam maar zeker wat breder en minder onzeker werd.
'Ow, sorry. uhhm, gewoon naar binnen dan maar?' verliet zijn mond, nadat ik duidelijk maakte dat mijn stem heel ver te zoeken was. Hij was duidelijk opgelucht dat het niet aan hem lag dat ik nog niets had gezegd. Ik wuifde zijn excuus weg waarna ik knikte, zodat Zayn vervolgens de deur opende.
Ik pakte mijn koffer weer vast en liep achter hem aan waarna ik toch een een klein moment nodig had, om de kamer in me op te nemen en de verbazing weg te werken.
'Heb je een voorkeur?'
Ik keek terug naar de persoon aan wie de stem toebehoorde, om daarna naar de bedden te kijken. In plaats van mijn hoofd te schudden, liep ik naar mijn tas toe en viste daar een kladblok met een stift uit. Nee, de eer is aan jou, om te kiezen. Daarbij mijn excuus voor mijn volgende vraag, en door het feit dat ik met de deur in huis val, maar zou je me misschien de komende tijd willen helpen met alles?' schreef ik met krullende letter op, het laatste doelende met de andere hier in huis en dat ik niet zei, om vervolgens naar de jongen toe te lopen en het met een paar lichtrode wangen voor zijn neus te houden.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Ik trok mijn koffer achter me de kamer in. Het deed me echt even slikken. Het was zoveel meer dan ik verwacht had. Niet dat ik erg veel verwacht had. Ik had er vooral tegenop gezeten. Ik draaide me terug naar Harry om hem te vragen waar hij wilde slapen. Verward keek ik naar zijn bewegingen, toen hij niets leek te doen om me te antwoorden. Ik beet paniekerig op mijn lip, tot ik doorkreeg wat hij aan het doen was. Dit was zo verwarrend. Ik wachtend geduldig tot hij uitgeschreven was en glimlachte bemoedigend naar hem, toen hij het blok onder mijn neus duwde. Het eerste wat me opviel was zijn keurige handschrift. Ik keek op naar de krullenbol en knikte zelfverzekerd. 'Natuurlijk, Je kan op me rekenen.' Ik zou dit normaal gesproken nooit zo snel doen, maar als ik naging hoe ik hier al in stond, kon ik begrijpen hoe onzeker Harry moest zijn.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
De bemoedigende glimlach van Zayn zijn kant toen ik het blok zonder zijn neus duwde, liet me zekerder worden van mijn zaak. Het liet me weten dat ik tot nu toe echt geluk had met mijn kamergenoot, wat hopelijk ook zo bleef voor ons verblijf, want ik wilde niet dat onaangenaam zou worden voor zowel hem als voor mezelf. Hij liet me, op dit moment, inzien dat niet iedereen hetzelfde was en mensen ook aardig konden doen, zonder je verder maar te kennen.
Dit nam alleen maar toe toen de jongen zelfverzekerd knikte door de woorden op het blad, maar zeker ook zijn woorden die volgde. Een brede, gemeende glimlach verscheen op mijn gezicht waarna ik een seconde twijfelde, maar daarna wel mijn armen om hem heen wikkelde voor een knuffel. Gewoon als teken dat ik blij was met zijn woorden, maar stiekem had ik er ook wel een beetje behoefte aan. Daarbij had ik gewoon een andere manier om dingen duidelijk te maken en soms waren daden ook duidelijker dan woorden.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam James Payne.

Er komt nog een jongen bij, die ons begroet. Hij heeft bruin haar en blauwe ogen. De jongen, waarvan ik eerder het gezicht niet kon zien werp ik even een onopvallende blik toe en ergens komt hij me een beetje bekend voor. Hij lijkt op iemand van vroeger, Nino. Het doet me bijna pijn. Nou, bijna, het doet me pijn.
"Ik ben Nino, aangenaam." Beantwoord hij de vraag van de persoon die blijkbaar Louis heet.
Eerst komt de stem binnen, bijpassend bij deze jongen, maar ook deze stem doet me aan het verleden herinneren. Mijn hele lichaam verstijfd als zijn naam tot me doordringt. "Nino..." zeg ik zachtjes.
"Ik ben Liam," fluister ik, gechoqueerd. Hoe kan ik hem, Nino, mijn eerste vriendje, hier nou tegenkomen. Hoe groot is die kans? Belangrijker nog, hoe ga ik er ooit overheen komen als ik met hem opgesloten zit?
De jongens gaan naar binnen en even blijf ik verlamd achter, om ze dan te volgen.

[ bericht aangepast op 8 nov 2013 - 16:51 ]

Reality's overrated.

Zayn malik
De brede glimlach die op Harry zijn gezicht verscheen liet me best wel goed voelen en liet me ook glimlachen. Ik was tot nu toe best blij met hem als kamergenoot. Wel vroeg ik me een ding af. Of hij echt niet kon praten of hij het niet wilde. Niet dat ik het durfde te praten. Ik had namelijk ook niet echt het idee dat het me iets aanging. Ik schok even toen hij opeens zijn armen om me heen sloeg, maar kon niets anders doen, dan hem terug knuffelen. Ik lachte en ging even met mijn hand door zijn krullen. Ik wist niet, ik kon het gewoon niet laten. 'We gaan er gewoon een leuke tijd van maken.' Glimlachte ik. Tot nu toe was het toch nog niet zo erg als ik gedacht had.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''