RPG - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen: Hawaï. - Speeltopics

Oorspronkelijk is dit verhaal begonnen op Hyves, maar omdat die er helaas mee gaat stoppen, willen we hier graag verder gaan.
Iedereen is natuurlijk vrij om mee te doen, maar we zitten dankzij Hyves' faillissement dus wel midden in het verhaal! Hopelijk hebben jullie hier begrip voor.


Het is zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid.
Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven.
Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn.
Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen. De zeemeerminnen en Rodey worden wel toegelaten, maar voor de halfwolven blijven ze vrezen. Ze zijn bang dat ze andere wezens opeten.
Zij worden geacht om in de bossen, buiten het dorp te leven, tussen de andere, gevaarlijkere wezens. Daarom verlaat ook niemand het dorp. Behalve voor het water.
Het dorp wordt bestuurd door een stel wijzen, die bepalen wat ze allemaal moeten doen wanneer er iets gebeurd.

Meer uitleg en het inschrijf topic vindt je hier: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=157054

Personages

Bethany 'Beth' - 21 - tijgermens q]Marjannee[/q
Enaid - 97 - ederos q]Hohenheim[/q
Ferapyle - ? - sater q]Ensiferum[/q
Leona - 27 - trol q]Ensiferum[/q
Meller Wartons - 14 - mensee q]Marjannee[/q
Michelle L'Oreal - 22 - vervloekt mens q]Ensiferum[/q
Minkabh - +/- 47 - papegaaienotter q]Hohenheim[/q
Peikka - 31/32/33 - follet q]Hohenheim[/q
Russel Wartons - 22 - mensee q]Marjannee[/q
Satyr - 21 - sater q]Ensiferum[/q
Stimpy - 1 - eekhoorn q]RosanneB[/q
Tari - 19 - elf q]Marjannee[/q
Venomis - 24 - dracaena q]Ensiferum[/q
Weather - 20 - Treeture q]Marjannee[/q

Nieuwkomers
Allie - 22 - zeemeermin q]Hohenheim[/q
Athiabbe Duskfury - 20 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Baiel - 22 - nereïde q]Marjannee[/q
Cordelia Duskfury-Grecia - 21 - zeemeermin q]RosanneB[/q
Emily Grecia - 22 - zeemeermin q]Marjannee[/q
Glaie - ? - nereïde q]Marjannee[/q
Gyab Duskfury - 19 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Javelin Ash - 21 - halfwolf q]Marjannee[/q
John ? - ? - mens q]Marjannee[/q
Kato Duskfury - 22 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Limany Redfinder - 22 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Maerle - 0 - zeemeermin/nereïde q]Marjannee[/q
Nykin Duskfury - 0 - halfwolf/meermin q]Hohenheim[/q]/[q]RosanneB[/q
Oliver May - 24 - mendax q]Marjannee[/q
Pagelino Duskfury - 12 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Patja Duskfury - 9 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Prahi - 29 - Syrene q]Hohenheim[/q
Qako Duskfury - 26 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Rodey Diablo - 21 - bosduivel q]Hohenheim[/q
Wyatt - 23 - waternimf q]Hohenheim[/q
Yati Stormghost - 22 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Zipp +/- 4- bosduivel q]Hohenheim[/q

Overig
Jill - 22 - mendax q]RosanneB[/q

[ bericht aangepast op 11 nov 2013 - 20:47 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Bij het ontwaken vroeg Rodey zich af of hij lang had geslapen of niet. Zijn geest was in de war en vertroebeld door wat hij gisteren had gehoord en gezien. Hij wist niet of hij zich alles maar had ingebeeld en gewoon had gehoopt dat hij Venomis aan zijn zijde kon hebben zonder daar iemand direct last mee zou bezorgen. Hij wist niet of hij daar al eerder over had gefantaseerd en dat vervolgens had verdrongen. Wat hij wel wist, was dat hij het ondanks de ongemakkelijkheid die hij bij haar aanwezigheid had ervaren, haar gezelschap een uiterst positieve werking op hem had.
Rodey verwachtte niet dat de rest van zijn omgeving - de vrienden waar hij niet meer mee sprak - het zou opvallen, maar hijzelf merkte het Het deed hem niet meer zo veel als hij ongecontroleerd aan Emily dacht. Hij durfde meer aan haar te denken en zich af te vragen wanneer hij haar weer zou opzoeken. Hoe zou ze zich dan voelen? Zou hij haar weer even kunnen afleiden van haar teisterende zorgen? Rodey hoopte van wel, want het was alsof zijn hart opzwol wanneer zij lachte.
Hij waste zich vandaag. Hij deed het met warm water, waarvan hij wist dat het de juiste temperatuur had bereikt toen het een beetje begon te stomen in de kleine badkamer die aan zijn hotelkamer grensde. Hij liet het water tussen de plooien van zijn taaie huid lopen, maakte zijn haren nat en wreef zijn ogen uit. Met zijn vingers beroerde hij de huid rond zijn litteken en stelde zich voor dat het niet Venomis' vingers waren die hem daar aanraakten, maar die van Emily... Venomis.
Hij sloot zijn ogen en wachtte tot hij droog was. Hij stond rechtop in de badkuip zonder zijn ogen een keer open te doen of zich te bekommeren om het tintelende gevoel van de waterdruppels die zich een weg naar beneden zochten over zijn lijf. Geen spier vertrekken was voor Rodey geen uitdaging en hij bleef rotsvast wachten tot al het water zijn lichaam had verlaten. Alleen zijn haren waren nog enigszins vochtig toen hij de kamer weer in stapte, zo zag hij toen hij zich bukte om het weinige textiel dat hij bezat rond zijn lichaam te binden. Het water uit zijn haar veroorzaakte donkere stippen op het beddengoed, hoewel Rodey daar verder geen notitie van nam en het liet drogen.
Het licht dat door de luiken naar binnen scheen, deed hem goed en verschafte hem de laatste beetjes energie die hij in zijn slaap niet had opgedaan .Rodeys ledematen reageerden direct en verkwikkend op de zon en gaven hem een beetje meer zelfvertrouwen. Hij haalde diep adem, waarbij hij lette op ieder beetje zuurstof dat via zijn longen door de rest van zijn lichaam werd getransporteerd en verliet zijn kamer om vervolgens, een verdieping hoger, op de deur van Venomis te kloppen.

[ bericht aangepast op 3 nov 2013 - 20:50 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Toen Kato weer wakker werd, was hij de bloem alweer vergeten. Hij merkte hem pas op toen hij, verfomfaait en verdord uit zijn krachteloze vingers gleed en vroeg zich af of Cordelia hem tussen zijn vingers had gestopt. Het was natuurlijk lief bedoeld, maar Kato had het bloemetje in zijn slaap niet erg teder behandeld.
Hij maakte zijn gezicht nat met wat water uit de karaf of het kastje aan het voeteneinde van het bed en liep toen de woonkamer in. Aan de stand van de zon, die fel door de ramen scheen, zag hij dat het al middag was. Cordelia zat buiten en hij hoorde haar lachend tegen Nykin zeggen dat hij weer bij haar terug moest komen.
Hij liep blootsvoets naar hen toe en zei hen gedag terwijl hij zich ook op de houten veranda liet zakken.'Hoi.' Cordelia aarzelde een beetje toen ze naar hem toe leunde en zijn wang kuste. 'Heb je lekker geslapen?'
Kato merkte haar aarzeling op. Hij probeerde het te negeren, maar het irriteerde hem te veel. Hij kuste haar met tegenzin terug en aaide Nykin die op zijn schoot kroop.
'Prima.'
'Vindt je het niet fijn als ik dat doe?' vroeg Cordelia onzeker, die zijn blik had gezien.
'Ik vind het fijn als je het echt wil.'
''Ik wil het juist heel graag.' Cordelia keek in zijn mooie, bruine ogen. 'Ik wist alleen niet zeker of jij het wel wilt,' zei ze op zachte toon. 'D-daarom durfde ik niet zo goed.'
Kato trok zijn wenkbrauwen op en voelde dat Nykin zijn gezicht aan probeerde te raken en 'pappa!' zei.
'Waarom zou ik het niet willen?' vroeg hij. Ze was zijn vrouw, ze woonden samen, hadden twee kinderen - bijna - en hij hield van haar.
'Ik weet niet, omdat je nog steeds een beetje boos op me bent?' Cordelia vlocht nerveus haar vingers in elkaar. 'Het spijt me, Kato. Ik wil je niet boos maken. Ik - ik wil niets liever dan jou kussen.' Haar wangen kleurden een beetje rood.
Kato trok Nykin tegen zich aan en kuste haar lippen.
Cordelia voelde zich even warm worden van binnen en probeerde in die paar seconden al haar liefde over te brengen naar Kato.
'Ik vond het heel lief dat je het bloemetje vast hield, toen je ging slapen.' Ze bloosde.
Kato glimlachte, maar wist niet of hij nu 'bedankt' moest zeggen of niet.
'Ik heb hem wel een beetje geplet,' gaf hij toe. 'Sorry.'
'Dat geeft niets,' antwoordde Cordelia. 'Nykin en ik hebben ze geplukt, hè?' Ze aaide Nykins haren en glimlachte.
'Heb je Rodey eigenlijk nog wel eens gezien, de laatste tijd? Ik mis hem wel een beetje. Hij komt echt nooit meer langs, en we zien hem nooit meer in het dorp.'
Waarom moest ze daar nou over beginnen? Dat zou zijn stemming er niet echt op vooruit doen laten gaan. Hij had niet veel aan Rodey gedacht, omdat Kato hem een verrader vond en hij wist dat Rodey iets voor hem verborg.
'Nee, ik heb hem niet meer gezien.' Kato vroeg zich af of hij Cordelia moest vertellen wat hij al een tijdje vermoedde. Hij wilde Rodey niet vals beschuldigen, maar hij wist gewoon dat het waar was en Cordelia had zijn gezichtsuitdrukking nu toch al gezien. Ze zou zich alleen maar weer onnodig ongerust maken en daar werd hijzelf nogal onrustig van.
'Weet je nog die keer dat ik van achteren ben aangevallen tijdens mijn werk?' vroeg hij daarom maar.
Cordelia knikte. 'Ja, dat weet ik nog.' Ze keek hem nieuwsgierig aan.
'Ik denk dat Rodey dat gedaan heeft.'
Cordelia keek hem geschrokken aan. 'Rodey? Waarom zou hij zoiets doen?' vroeg ze zich hardop af. 'Hij is je beste vriend. Ik kan niet begrijpen dat hij jou pijn zou doen.'
'Ik weet niet waarom,' gaf Kato toe,' maar wel dat het zo is.'
Cordelia legde haar hand op die van Kato. Het spijt me voor je. Dat het Rodey was. Ik weet hoe belangrijk hij voor je is.'
'Nou, nu niet meer,' zuchtte hij.
Cordelia keek hem triest aan. Ze had dat echt nooit achter Rodey gezocht.
'Kan ik je ergens mee opvrolijken?' Ze kneep in zijn hand.
Kato knikte en streek met zijn duim over haar vingers.
'Het er niet mer over hebben zou fijn zijn.'
Cordelia glimlachte flauwtjes. 'Beloofd. Is er nog iets anders waarmee ik je op kan vrolijken? Echt opvrolijken? Je weet dat ik alles voor je doe.' Ze bloosde opnieuw een beetje.
Kato schudde zijn hoofd. Hij had er niet zo'n behoefte aan om door haar bemoederd te worden en wilde niet dat ze die dingen alleen maar zou blijven zeggen, omdat ze het gevoel had dat ze iets goed moest maken.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Cordelia kreeg niet echt de indruk dat hij het wilde en staarde voor zich uit.
'Ik had eigenlijk wel zin om te picknicken. Nykin vindt het altijd heel leuk in het park.'

[ bericht aangepast op 3 nov 2013 - 21:06 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Venomis keek verbaasd op toen er op de deur werd geklopt. Ze had wel eens gehoord dat er roomservice was in hotels, maar zou je daar niet om moeten vragen? Of vond Satyr dat hij nog wat goed te maken had?
Ze haalde het elastiek uit haar haren zodat haar paarse krullen weer over haar schouders vielen en opende de deur.

Every villain is a hero in his own mind.

Rodey glimlachte vaag toen hij Venomis zag en was tijdens het wachten eigenlijk al weer vergeten wat het doel van zijn komst was geweest.
'Goedemorgen,' wist hij uit te brengen. 'Ik stoor toch niet?'
Ze zag er best goed uit, vond hij. Dat had ze in haar vorige vorm ook al gedaan, maar Rodey had het idee gehad dat hij op die momenten zijn interesse voor haar binnen de perken moest houden, alsof het een taboe was.
Nu ze in verhouding meer met hem overeen kwam, kon hij dat idee echter een beetje laten varen en bekeek hij haar met andere ogen. Hij stelde zich voor hoe het zou zijn om samen met haar van bos naar bos te trekken om het daar tegen andere vijanden op te nemen en van de natuur te leven tot die niets meer te bieden had en ze weer moesten vertrekken. Rodey wist zeker dat ze elkaar prima zouden aanvullen.

~

'Goed idee,' vond Kato. Hij had wat konijnen meegenomen en die bij aankomst meteen opgeslagen. Nykin zou daar vast blij mee zijn, want er hadden geen konijnen op Montserrat geleefd en hij had ze ook nog nooit voor zijn zoon kunnen vangen.
Hij kwam overeind en zag dat Nykin hem met zijn oogjes volgde.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis schudde haar hoofd. ‘Nee, het werd tijd dat ik eens uit bed kwam. Kom binnen.’
Ze hield de deur voor hem open en liep naar het keukentje.
‘Ik moet nog wel even ontbijten. Wil jij ook wat?’
Ze leunde tegen het aanrecht en keek hem vragend aan.

Every villain is a hero in his own mind.

Rodey knikte.
'Ik kwam ook eigenlijk vragen of je zin had om samen te ontbijten.'
Het lukte hem niet om dat verlangen op een kalmere manier te verwoorden, maar hij slaagde erin om zijn woorden toch rustig af te maken en daarmee te voorkomen dat hij over zijn eigen woorden zou struikelen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

‘Ik heb eigenlijk nog niet zoveel eten ingeslagen,’ gaf Venomis toe. ‘Ik moet nog onderzoeken wat ik eetbaar vind en niet. Heb jij nog wat achtergehouden?’

Every villain is a hero in his own mind.

Cordelia begreep soms niets van Kato. Dit was haar idee geweest van opvrolijken, dus hij wilde het toch wel. Ze liep ook naar binnen en haalde de picknickmand tevoorschijn.
'Ik wilde eigenlijk graag aardbeitjes kopen op de markt. Die heb ik al zo lang niet gehad.' Ze was daar dol op en kreeg al honger bij de gedachte. 'Wil jij ook iets?' Ze begon een beker met vruchtensap te vullen en legde wat brood en zeewier in de mand.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Ik zie wel wat we aantreffen,' zei Kato, die zijn vlees in krantenpapier wikkelde, zodat het bleod de bekleding van de mand niet zou bevuilen.Er werden niet veel kranten gedrukt, omdat niet alle dorpelingen konden lezen. Toch was Kato er wel blij mee. Er stonden altijd wat kleine aanbiedinkjes in van de bakker of nieuw uith et café. Het was fijn om zoiets te lezen in plaats van altijd maar die boeken, hoewel Cordelia er dol op was. Kato vond het echter maar niets om dagen achtereen over en verhaal te doen en was blij dat hij een krant als deze na een halfuurtje wel weer gedag kon zeggen.

~ ~

Prahi had wat geld gevonden in deen van de kussenslopen in het hotel. Ook vond hij een broek, die hij besloot aan te trekken. De meeste wezens hier liepen in kleding rond. Hij zou dat eigenlijk belachelijk hebben gevonden, maar was er ook wel blij om, want dan werd er een hoop afzichtelijkheid verborgen.
Hij herinnerde zich nog waar hij de vorige avond de jonge vrouw had gezien, wiens naam hij niet had gevraagd. Alsof dat er wat toe deed. Op de klok boven het gemeentehuis, zag hij dat hij nog een paar minuten had, maar vond het niet erg om wat te vroeg te zijn. Hij zou haar dan eerder opvallen.
Hij leunde tegen de buitenmuur van de bibliotheek en wachtte ongeduldig tot ze naar buiten zou komen.

~ ~

'Ik heb geen voorraden,' zei Rodey. 'Ik eet vooral bladeren en vruchten. Ik werk voor het geld waarmee ik dat kan kopen. Er is beneden een ontbijt, al kunnen we ook naar het café gaann, als je dat liever hebt.' Hij zou dat niet erg vinden. Rodey had besloten dat hij het niet meer erg vond om Emily te willen zien.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

‘Het maakt mij niet uit,’ antwoordde ze onverschillig. ‘Het café vond ik gisteren wel ongezellig, maar dan moet ik nog wel wat aantrekken. Ik heb van het mens begrepen dat de meeste mensachtigen het nodig vinden om kleding te dragen en ik wil niet opvallen, ook al vind ik het vreselijk irritant iets om mijn lijf te hebben.’
Ze liep naar het jurkje dat ze gisteren had uitgetrokken en deed hem weer over haar hoofd. Ondergoed of schoenen had ze niet en dus hield ze het daarmee voor gezien. Er waren er immers wel meer die blootsvoet rondliepen.
‘Let’s go!’

-

Toen haar werktijd erop zat, sloot Michelle de bibliotheek af en glimlachte ze een beetje ongemakkelijk naar Prahi. ‘Je bent eral.’

Every villain is a hero in his own mind.

Cordelia knikte. 'Oke. Ze legde het vlees van Kato in de mand en liet de klepjes zakken. 'Wil jij de baby dragen? Dan houd ik Nykin en de mand wel vast.'
Ze pakte het ei liefdevol vast en legde het in Kato's armen. 'Warme zonnestralen zullen het goed doen.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Prahi's mondhoeken krulden omhoog. Ze was wel een interessant type, hoewel hij moest toegeven dat ze ook iets saais had doordat ze de hele dag haar neus in boeken stak. Prahi kon niet lezen en kon zich ook niet voorstellen wat hij eraan zou hebben Een tekening maken was toch voldoende?

~ ~

Kato drukte het ei met zijn rechterhand tegen zich aan en sloeg zijn linker om Cordelia's schouders terwijl ze naar het park liepen. Nykin rende al vrolijk voor hen uit. Hij had de picknikmand gezien.

~ ~

'Als de zeemeerminnen zingen is men vooral op hen geconcentreerd dan op elkaar,' gaf Rodey toe. Hij kon zich wel voorstellen dat dat voor haar, als vrouw, minder gezellig was, omdat Emily's stem minder effect op hen had.
Rodey liep achter haar aan naar beneden.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis grinnikte. ‘Als je zolang in afzondering hebt geleefd, stoor je je daar echt niet aan.’

-

'Waar wil je als eerste heen?' wilde Michelle weten.

Every villain is a hero in his own mind.

Rodey's mondhoeken krulden omhoog. 'Prima.' Hij hoopte dat hij Emily vandaag nog even zou kunnen spreken. Hopelijk ging het beter met Baiel, want Rodey wist dat dat haar stemming flink zou verbeteren en hij vond het fijn om te zien dat ze goed in haar vel zat.

~ ~

Prahi had geen idee.
'Wat zou jij nu gaan doen als ik er niet was?'
Hij keek naar haar en hoopte op iets rustigs. Hij wilde in haar buurt blijven, ze moest hem gaan vertrouwen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes