[RPG] I'm not afraid | One Direction | Topic 1 - Speeltopics

Samen met z’n vijven hebben Harry, Louis, Zayn, Liam en Niall besloten om op vakantie te gaan. Natuurlijk niet alleen, dus nemen ze gezellig vijf vriendinnen mee. In een afgesloten bos hebben ze een huisje gezien en omdat ze alle vijf wel van wat spanning houden besluiten ze om gewoon in dat huisje te overnachten. Maar eenmaal daar binnen, kunnen ze er niet meer uit. Ze vinden van alles, artikelen dat er ooit iemand is vermoord, mishandeld… En wat nog het allerergste is, blijkt dat het schilderij boven de houtkachel degene is die dit alles heeft veroorzaakt. Zullen ze hier ooit nog levend uitkomen?

Rollen:

Harry Edward Styles | Script.
Louis William Tomlinson | Spooklinson.
Zayn Javadd Malik | Walsh.
Liam James Payne | Zayniak.
Niall James Horan | ZaynNiall.

Vriendin 1 | Aurora Grant | Purge / Gimlas.
Vriendin 2 | Danaë Victoria Elliott | Foxes.
Vriendin 3 | Chiara Alli Sudran | Butera.
Vriendin 4 | Allison Hildegarde | Ellison.
Vriendin 5 | Jade Green | Lipari.

Meisje die door het huis rond zweeft en iedereen bang maakt | Elinor Smith | Barricades.

Regels:
- Geen one-liners, minimaal 4 regels.
- OOC liefst met (), [], {}, etc.
- Naamverandering en afwezigheid doorgeven.
- Alleen Spooklinson en Script openen de nieuwe topics.
- 16+ is toegestaan.

Het begin:
Met zijn allen komen ze aan bij het huis en iedereen stookt elkaar op om naar binnen te gaan.

- We hebben geloot wie straks als eerste de artikelen vind over het meisje, er is uitgekomen dat Harry dat is.

[ bericht aangepast op 27 okt 2013 - 18:20 ]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
'En daar heb jij mij altijd voor, Hazza,' mompelde ik zachtjes waarna het niet heel lang duurde voor we, samen met Niall en Zayn, boven aan waren gekomen. Ik liet de hele gebeurtenis maar over me heenkomen, want er viel toch niet heel veel aan te veranderen. Niet dat ik van dit heel veel meekreeg, want ik had het te druk om Harry fijn te knijpen. Dat kwam doordat mijn greep met de seconde onbewust leek te verstrakken. Pas toen mijn naam viel, keek ik met een verwarde blik van naar de twee jongens die in gesprek waren. Pas toen drong tot me door waar het over kon gaan, maar ergens was het ook niet moeilijk te raden gezien we voor een dichte deur stonden. 'Waarom doen jullie zo moeilijk? Als je -je handen niet vies wilt maken heb je toch ook een paar voeten?' mompelde ik bijna onhoorbaar, bang dat ik met een domme opmerking zou komen. Maar aan de andere kant..Het zag er hier zo oud uit dat je met een simpele trap de deur wel open moest krijgen, toch?

---

I'm gonna pick up the pieces, and build a lego house. When things go wrong we can knock it down.

Harry Styles.

"Waarom doen jullie zo moeilijk? Als je -je handen niet vies wilt maken heb je toch ook een paar voeten?" Mompelde Louis en ik glimlachte. Hij kwam toch altijd weer met de ideën. "Goed idee, Lou." Glimlachend keek ik hem aan, waarna ik langs Zayn liep en de deur met mijn voet open maakte. Als eerste liep ik naar binnen en het enige wat je eigenlijk goed kon zien was een houten kast van achteren, voor de rest hingen er zoveel spinnenwebben dat het volgens mij niet eens meer te tellen was. Ik stapte terug de kamer uit en voegde me weer bij Louis en Zayn. "Als ik jou was, Zayn, zou ik niet naar binnen gaan. Straks zit je haar onder de spinnenwebben." En nee, dat was niet als een grapje bedoeld, want volgens mij had ik ook al het nodige in m'n haar hangen.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
De glimlach van Harry zorgde dat mijn mondhoeken ook langzaam omhoog krulde, zijn woorden daarna zorgde voor de echte glimlach. 'Dankjewel Hazz.' Ik had echt verwacht dat ik hier weer voor de gek werd uitgemaakt, maar blijkbaar was dat niet het geval en werkte het nog ook. Daar kwam ik achter toen Harry langs Zayn liep, om vervolgens de deur met zijn voet te openen en de kamer in te verdwijnen. Ik keek om het hoekje mee, maar echt heel veel was er niet te zien. Wel wist ik dat als de andere kamers ook zo waren, we niet heel ver zouden komen. 'Hoe willen we het hier ooit volhouden als alles wat hier te vinden is alleen spinnenwebben zijn? Ik hou van gezelschap, maar niet van zulk.' zei ik en plukte wat aan de krullen van Harry, die zich ondertussen alweer bij ons had gevoegd, om het gene wat er niet in hoorde weg te halen. Het was volgens mij maar goed dat ik geen angst voor spinnen kende, anders had je me allang in het bos kunnen gaan zoeken. Of tenminste beneden. Mijn blauwe ogen vlogen ondertussen ook om de zoveel tijd naar Zayn toe om te kijken wat hij erover te zeggen had.

---

I'm gonna pick up the pieces, and build a lego house. When things go wrong we can knock it down.

Zayn Malik
Harry duwt me iets richting de deur, maar ik span mijn spieren aan zodat ik niet tegen de deur aan val. Na een opmerking van Louis trapt hij uiteindelijk de deur in. Ach, zo kan het ook. Harry zet een paar stappen maar binnen. Als ik langs hem heen kijk, zie ik overal spinnenwebben en iets dat op een houten kast lijkt. Niet veel bijzonders dus.
"Als ik jou was, Zayn, zou ik niet naar binnen gaan. Straks zit je haar onder de spinnenwebben." zegt Harry met een serieuze gezichtsuitdrukking. Ik knik begrijpend. "Dat, eh, ben ik niet van plan, nee." Zijn krullen zijn verwikkeld met een aantal spinnenwebben. Nee, dank je, dat hoef ik niet.
"Hoe willen we het hier ooit volhouden als alles wat hier te vinden is alleen spinnenwebben zijn? Ik hou van gezelschap, maar niet van zulk." zegt Louis terwijl hij wat aan Harry's wilde krullen plukt. Ik haal mijn schouders op. "Misschien zijn de andere kamers anders."

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

Jade Green.

Ik had het hele gesprek van de jongens gevolgd, net als Aurora's poging om via het raam naar binnen te klimmen. Uiteindelijk was dat ook gelukt en opende ze de deur voor ons. Harry, Louis, Zayn en Niall besloten uiteindelijk om eerst boven te gaan rondkijken, wat mij ook wel beviel. Ze verdwenen langzaamaan op de trap, tot ik alleen hun stemmen nog vaag hoorde. Ik wendde me tot Aurora, die nog steeds naast me stond. 'Ga je mee naar boven?' Ik verwachtte dat ze wel zou instemmen, dus stapte ik de krakende trap op en liep snel naar boven, bang om erdoor te zakken. Gelukkig zie ik de jongens op de gang staan. Ze hebben net de eerste kamerdeur geopend. Ik loop naar hen toen, leg mijn hand op Harry's schouder en fluister dan: 'boe'.

---

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Harry Styles.

"Dat, eh, ben ik niet van plan, nee." Zei Zayn op mijn opmerking dat hij niet daar naar binnen moest gaan. "Hoe willen we het hier ooit volhouden als alles wat hier te vinden is alleen spinnenwebben zijn? Ik hou van gezelschap, maar niet van zulk." Zei Louis, waarop ik mijn schouders ophaalde. Ik voel hoe Louis met zijn vingers aan mijn krullen plukt en ik mompel een zachtje geluidje. "Misschien zijn de andere kamers anders." Hoor ik Zayn zeggen, op Louis' opmerking nam ik aan. "Hup, kom maar Zaynie, maar die tweede deur maar is open." Een kleine grijns speelde rond mijn lippen en ik slaakte een kreetje toen ik een hand op mijn schouder voelde. "Boe." Hoor ik achter me en hoofdschuddend draai ik me om. "Ik had een hartverzakking kunnen krijgen en dan waren we samen die trap afgedonderd." Grinnikend kijk ik Jade aan, die ook boven staat. Het begon wat voller te worden, eindelijk.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

[Kraaijkamp -> Ramazzotti.]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Zayn Malik
"Hup, kom maar Zaynie, maar die tweede deur maar is open." zei Harry met een kleine grijns rond zijn lippen. Plotseling verscheen Jade achter hem om hem te laten schrikken, en dat lukte. Hij slaakte een kreetje toen ze haar hand op zijn schouder legte.
Goed, Zayn, verman jezelf. "Oké, watch me," zei ik terwijl ik met grote passen naar de tweede deur liep. Drie, twee, één... Op één trapte ik de deur, met alle kracht van mijn rechterbeen, in. Met een klap vloog de deur open. Een ietwat trotse grijns verscheen op mijn gezicht.
"Jouw beurt, Harry. Aan jou de eer om als eerste naar binnen te gaan." droeg ik hem grijnzend op. Ik had mijn taak gedaan, nu mocht hij.

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

[Vulcano -> Lipari.]

---

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Harry Styles.

"Oké, watch me," zei Zayn, terwijl hij snel richting de tweede deur liep en deze in een keer open trapte met zijn rechtervoet. Ik zag een grijns rond zijn lippen verschijnen en lachend schudde ik mijn hoofd. "Jouw beurt, Harry. Aan jou de eer om als eerste naar binnen te gaan." Zei Zayn, grijnzend. Ik knikte en tuitte kort mijn lippen, ik liet Louis had los en stapte nu richting de tweede kamer. Waar opnieuw weer heel veel stof was, alleen was deze wat minder erg dan de vorige. Achter in de kamer stond een kleine bank, met daarnaast een bed met een kaal matras erop. Ik wist zeker als je op dat bed ging zitten je er dan doorheen zou zakken. Een rilling gleed over mijn rug en ik deed een paar stappen terug, om gauw Louis' hand te zoeken. "Kom, Lou, jij moet ook mee kijken," mompelde ik, terwijl ik Louis mee richting de kamer trok. Zayn verscheen vanzelf wel achter ons.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
Met mijn vingers plukte ik wat aan de krullen van Harry, dat zorgde ervoor dat een zacht gemompel weer van zijn kant kwam. Een vragende blik was in mijn ogen te vinden terwijl ik me verder wat afzijdig hield. Hier een daar een instemmend geluidje of een keer knikken bleef het dan ook blij. De woorden zouden straks wel weer als een sneltrein over mijn lippen rollen, maar dit zat me nu toch nog niet helemaal lekker. Het betekende niet dat ik bang was waardoor ik niet meeging naar de andere kamers, maar wel dat ik alles wat beter in de gaten hield. Zeker toen mijn 'beschermer', tenminste dat waren zijn woorden en daar geloofde ik ook in, mijn hand losliet, om de volgende kamer in te gaan. 'Ik ga toch altijd mee,' mompelde ik zachtjes bij de woorden van Harry waarna ik opnieuw in beweging kwam, al kwam dat ook doordat ik weinig keuze had, omdat ik al werd meegetrokken. Dit zag er toch wel beter uit, maar dat nam niet weg dat het echt een plek was waar je lang wilde blijven.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Jade Green.

"Ik had een hartverzakking kunnen krijgen en dan waren we samen die trap afgedonderd." Ik rolde met mijn ogen en lachte met hem mee. Harry had Zayn blijkbaar net uitgedaagd de deur open te trappen, want niet veel later zette hij zijn rechterbeen tegen de deur en stampte ze open. Grijnzend daagde hij nu Harry eerst om als eerste binnen te gaan. Dat deed de krullenbol ook, maar al snel keerde hij op zijn stappen terug en nam Louis' hand opnieuw in de zijne. Louis fluisterde iets wat voor mij onverstaanbaar was, maar volgde Harry toch op de voet. Ik besloot ook mee de kamer in te gaan en haastte me achter Louis aan. Stiekem hoopte ik dat we nu eindelijk wat actie zouden krijgen.

---

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Harry Styles.

"Ik ga toch altijd mee," mompelde Louis zachtjes en ik knikte, dat was waar, Louis ging altijd en overal met mij mee als ik dat wilde of erom vroeg. Ik zag ook dat Jade achter ons verscheen en meekeek. Met mijn andere hand pakte ik die van Jade vast, om haar naast me te trekken, want ik wist zeker dat ze het anders niet kon zien. Ik kneep zachtjes in Louis' hand. "Volgens mij is er ook niets intressants in deze kamer," mompelde ik, terwijl ik opnieuw naar het bed keek en de bank die ernaast stond. "Volgende deur dan maar? Aan jou de eer, Jade," een grinnik verliet mijn mond en ik keek het meisje naast me aan.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Elinor Smith
Er zou gerommel komen, dat wist ik nu al. De onregelmatige en verscheidene tred van een aantal sterfelijken weergalmde al een tijdje door het bos. Natuurlijk had ik stiekem gehoopt dat men het huis zou passeren. Natuurlijk had ik wel een vermoeden dat dat niet het geval zou zijn. Natuurlijk hoorde ik enkele ogenblikken later het opengaan van een deur, nadat een heleboel stemmen door elkaar hadden gediscussieerd. Er leek wat commotie te ontstaan toen de een wel en de andere niet naar binnen wou. Je wist immers nooit wat er in dit vreselijke pand gebeuren kon. Sterfelijken – ik bedoel maar, hoe stóm kan je zijn – hadden een soort van obsessie voor mysterie, dood, marteling en het onbekende. Met veel plezier zou ik hen die ervaring, het ultieme voelen van hun passie, geven, gunnen. Men wist immers nooit wat er in dit vreselijke pand gebeuren kon. Mij exclusief natuurlijk. Ik wist het wél.

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Louis Tomlinson
Ik liet een kleine glimlach zien toen Harry knikte. Hij wist net zo goed als mij, en iedereen, dat ik toch wel zou volgen, maar andersom was het negen van de tien keer ook hetzelfde geval. Het was vreemd als het niet het geval was, want waar de een was, was de ander ook te vinden.
Ik keek naar Jade die zich niet veel later ook weer bij zich voegde, maar om nu te zeggen dat er heel veel in deze kamer te zien was, was eigenlijk niet mogelijk. Het verbaasde me dan ook niet dat Harry mijn gedachten uitsprak, om vervolgens voor te stellen om naar de volgende kamer te gaan. Ik trok zachtjes aan de mouw van de krullenbol en keek ook zijn kant op. 'Hazz, kunnen we niet terug naar beneden?' mompelde ik zachtjes, want had nog steeds het idee dat er iets niet goed zat, maar daarbij wilde ik ook weer wat suiker uit mijn tas halen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer