[RPG] I'm not afraid | One Direction | Topic 1 - Speeltopics

Samen met z’n vijven hebben Harry, Louis, Zayn, Liam en Niall besloten om op vakantie te gaan. Natuurlijk niet alleen, dus nemen ze gezellig vijf vriendinnen mee. In een afgesloten bos hebben ze een huisje gezien en omdat ze alle vijf wel van wat spanning houden besluiten ze om gewoon in dat huisje te overnachten. Maar eenmaal daar binnen, kunnen ze er niet meer uit. Ze vinden van alles, artikelen dat er ooit iemand is vermoord, mishandeld… En wat nog het allerergste is, blijkt dat het schilderij boven de houtkachel degene is die dit alles heeft veroorzaakt. Zullen ze hier ooit nog levend uitkomen?

Rollen:

Harry Edward Styles | Script.
Louis William Tomlinson | Spooklinson.
Zayn Javadd Malik | Walsh.
Liam James Payne | Zayniak.
Niall James Horan | ZaynNiall.

Vriendin 1 | Aurora Grant | Purge / Gimlas.
Vriendin 2 | Danaë Victoria Elliott | Foxes.
Vriendin 3 | Chiara Alli Sudran | Butera.
Vriendin 4 | Allison Hildegarde | Ellison.
Vriendin 5 | Jade Green | Lipari.

Meisje die door het huis rond zweeft en iedereen bang maakt | Elinor Smith | Barricades.

Regels:
- Geen one-liners, minimaal 4 regels.
- OOC liefst met (), [], {}, etc.
- Naamverandering en afwezigheid doorgeven.
- Alleen Spooklinson en Script openen de nieuwe topics.
- 16+ is toegestaan.

Het begin:
Met zijn allen komen ze aan bij het huis en iedereen stookt elkaar op om naar binnen te gaan.

- We hebben geloot wie straks als eerste de artikelen vind over het meisje, er is uitgekomen dat Harry dat is.

[ bericht aangepast op 27 okt 2013 - 18:20 ]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Harry Styles.

Volgens mij vond Jade de kamer heel intressant, want ze reageerde niet meteen. Een grinnik verliet mijn mond en ik draaide m'n hoofd naar de kleinere jongen naast me. Deze trok ook aan de mouw van mijn jas. "Hazz, kunnen we niet terug naar beneden?" Mompelde hij zachtjes en een kleine glimlach speelde rond mijn lippen. "Is Loulou bang?" Pesterig prikte ik in de jongen zijn wang. Al ging ik natuurlijk met hem mee als hij zich niet goed voelde, voor Louis deed ik alles. "Nee, oke, kom maar mee, Lou." Ik trok de jongen richting de trap en gaf 'm lacherig een zacht duwtje. Maar dat was net te hard, want hij kon z'n evenwicht niet bewaren. Ik slaakte een gil en keek toe hoe hij tot aan beneden van de trap afviel. Mijn schuld, mijn schuld, mijn schuld. Was het enige wat er door m'n hoofd heen ging. Als een bezetene denderde ik ook van de trap af. "Lou!" Gilde ik, terwijl ik voor hem hurkte en de jongen een zachte tik in zijn gezicht gaf. Geen reactie. Ik beet op mijn lip en ging achter hem zitten, met zijn hoofd op mijn schoot. "Het spijt me zo," mompelde ik zacht, terwijl ik de tranen acher m'n oogleden voelden prikken. Met mijn duim wreef ik zachtjes over zijn wang heen.

[ bericht aangepast op 15 okt 2013 - 13:42 ]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
Ik schudde mijn hoofd bij de woorden "Is Loulou bang?" waarna hij ook nog een pesterig in mijn wang prikte. 'Ik bang? Nee, gewoon niet, maar ik wil gewoon terug naar beneden. Daarbij zal er hier niet veel meer zijn aangezien deze twee kamers ook niets waren,' mompelde ik zachtjes. Misschien was ik toch wel lichtelijk bang door mijn gevoel, maar dat betekende niet dat ik dat ook toe zou geven. Ik was niet snel bang, maar Harry zou me toch wel doorzien, ook al hield ik mijn mond of zei het tegenovergestelde. Ik was dan ook blij dat de krullenbol me al snel mee in de richting van de trap trok. Niet dat ik wat anders van hem had verwacht, want de jongen sprak bijna nooit tegen en ging altijd wel mee, al had ik op dit moment toch gehoopt dat Harry me wel had tegengesproken. Of dat wij degene waren die niet hielden van elkaar klieren, want de gevolgen van de lacherige duw die ik kreeg, liepen toch iets anders dan verwacht doordat ik mijn evenwicht niet kon bewaren. Het laatste wat ik meekreeg voor het zwart voor mijn ogen was, was dan ook de gil die Harry slaakte en een aantal traptrede.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles.

Volgens mij waren er al een paar minuten verstreken en Louis had nog steeds niets gezicht, zelfs geen klein teken. Ik beet op mijn lip om de tranen tegen te houden, maar ik wist dat het zinloos zou zijn. Voor je beste vriend of vriendin moet je toch altijd huilen. En ja hoor, de eerste traan gleed rustig over mijn wang om op Louis' voorhoofd te landen. Met mijn duim veegde ik deze weg en ik drukte een heel zacht kusje op diezelfde plek. "Lou..." Mompelde ik zacht, om deze keer met mijn hand door zijn zachte haren heen te gaan. "Het is allemaal mijn schuld..." Mompelde ik, als hij nu iets ergs had, of dat hij in een coma belandde, zou ik mezelf van een brug afgooien. Ik kon er sowieso niet mee leven als er iets met Louis zou zijn. Ik had altijd al dat speciale gevoel gehad als ik bij hem in de buurt was. "Lou, kom alsjeblieft terug..." Fluisterde ik zacht. De wind die naar binnen kwam via de deur deed 't ook niet goed, de rest die buiten stond zou vast niet meer komen of me helpen, dus boog ik iets naar voren om met mijn linkerhand de deur dicht te duwen, waarna ik Louis weer goed op m'n schoot neerlegde en van allerlei woordjes toe fluisterde.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis William Tomlinson
Ik baande me een weg door het donker, ik was zo moe en tegelijkertijd zo wakker als het kon. Ik wist niet wat er was gebeurd, maar wist wel bijna zeker dat er iets gebeurd. De stem die ik op de achtergrond hoorde, maar kon niet achterhalen van wie, vertelde me dat dit namelijk niet de echte wereld was. Niet dat -dat ook voor een moment in mijn gedachten opkwam, want dan was het wel heel erg donker en dan had ik de persoon, van wie de stem afkomstig was, toch ook moeten zien? Al kwam de stem, met de hulp van de aanrakingen me wel bekend voor. De aanrakingen kon ik plaatsen als die van de krullenbol, want die zou ik uit duizenden nog kunnen herkennen. Ik wilde mijn ogen openen, zijn tranen wegvegen en zeggen dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Ik moest wakker worden, wakker uit deze verschrikkelijke droom. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles.

Met de minuut voelde ik me machtelozer worden, ik kon natuurlijk ook geen ambulance bellen want automatisch kwam dan de politie mee en dan ontdekte ze dat we hier zaten. "Lou, toe nou, je kan me hier niet achter laten," smeekte ik. Ik plaatste mijn handen op zijn beide schouders en schudden hem zachtjes door elkaar. "Alsjeblieft," mompelde ik er achteraan. Ik wilde gewoon dat hij terug bij kennis kwam, Waarom kwam er trouwens niemand helpen? Hadden ze mij niet horen gillen?! Vooral diegene die boven stonden... Ik beet op mijn lip en veegde ruw mijn opkomende tranen weg. Mijn wangen waren inmiddels zo nat. "Lou," mompelde ik opnieuw, waarna ik met mijn hand weer door zijn haren ging en op dezelfde plek op zijn voorhoofd een kusje drukte. Ik was zo bang dat hij het straks zou begeven, dat hij het niet zou redden. En wat moest ik doorbrengen zonder Louis? Ik kon niet zonder m'n beste vriend.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
Ik zette me op de grond neer, precies bij de kruising van een weg naar het licht of nog verder de duisternis in. Ik wist niet wat me te wachten stond als ik een van de twee wegen zou kiezen en daarbij wilde ik wat rust, want ik was verschrikkelijk moe. Ondertussen luisterde ik wel naar de stem die zover weg klonk, en zijn aanrakingen die bij mij niet onopgemerkt bleven, maar nog wel herkende. Ik kreeg medelijden met de jongen waardoor mijn keuze langzaam maar zeker iets zekerder werd en ik mijn blik liet afdwalen naar de weg die eindigde bij het licht. Toch bleef ik zitten, want ik was nog niet helemaal overtuigd. Uiteindelijk krabbelde ik toch overeind, om de weg te volgen waar mijn blik opgericht was. Hoe eerder ik een keuze had gemaakt hoe eerder ik kon slapen, toch? Heel stiekem wilde ik de stem, die ik kon plaatsen bij Harry, niet achterlaten. Het duurde dan ook niet heel lang voor ik de kracht had gevonden om mijn ogen voor een kleine seconde te openen, maar deze sloot ik gelijk weer doordat het me teveel moeite kostte en het licht niet draagbaar was.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles.

Het leek wel alsof niemand om hem gaf, anders waren ze allang bij me gekomen. Wacht, mond op mond beademing... Al wist ik niet, ach what ever. "Lou!" Gilde ik blij toen ik zag dat hij zijn ogen opende, maar het was maar voor een luttele seconde. Ik slaakte opgelucht adem, wetend dat hij niet helemaal weg was van de bewoonde wereld. Ik krulde mezelf wat in en sloeg mijn armen om de jongen heen, om een kusje op zijn neus te drukken. "Alsjeblieft, blijf bij me..." Fluisterde ik, het was belangrijk dat hij nu bij me zou blijven, anders zou hij weer z'n bewustzijn verliezen. Moest ik hem nu toch nog mond op mond beademing geven? Een raar gevoel speelde zich op in mijn buik en ik beet op mijn lip. Veronderstel dat hij terug zou komen en me dan heel vreemd zou vinden, al was het wel om z'n leven te redden, maar toch... "Lou," mompelde ik opnieuw. Ik bleef gewoon steeds zijn naam herhalen, misschien dat er nog een teken van leven zou komen.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
Opnieuw opende ik mijn ogen voor een seconde toen de jongen blij een naam gilde. 'Wie is Lou? En wie ben jij?' vroeg ik met een schorre, zachte stem waarna ik een keer kuchte. De jongen leek wel opgeluchte, want dat was te merken toen hij opgelucht adem slaakte en daardoor krulde mijn mondhoeken toch wel wat omhoog. Het was lief om te zien hoe bezorgd iemand kon zijn. Ik opende opnieuw mijn ogen toen ik een paar armen om me heen voelde, maar daardoor verliet een zachte kreun ook mijn mond door de pijn. Alles brandde en deed zeer. 'Wacht, ik weet al wie jij bent,' mompelde ik zachtjes, mijn stem steeds zachter wordende, toen de jongen een kusje op mijn neus plaatste. 'Jij bent mijn vriendje, toch?' vervolgde ik zachtjes en mijn ogen zakte daarna weer langzaam dicht. Het liefste wilde ik nu weer terugzakken naar de duisternis, maar een deel van mij wilde ook mijn de krullenbol blijven die het net vroeg. Het was een strijd tussen gevoelens die tegenstrijdig waren.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles.

Gelukkig opende Louis zijn ogen opnieuw. "Wie is Lou? En wie ben jij?" Vroeg hij met een schorre stem en het leek wel alsof m'n hart uit mijn lichaam werd getrokken. Ik sloot mijn ogen, om opnieuw de tranen tegen te houden. Wat als hij me echt niet meer herkende? Een zachte kreun verliet zijn mond toen ik mijn armen om hem heen had geslagen. Ik opende mijn ogen en liet hem lipbijtend los. "Wacht, ik weet al wie jij bent," mompelde hij zachtjes en ik slaakte weer een opgeluchte zucht. God zij dank. "Jij bent mijn vriendje, toch?" Vervolgde hij, nog steeds zachtjes. Mijn hele lichaam bevroor bij zijn laatste woorden. "Ik, uhm..." Mompelde ik zacht, totaal van de kaart, ik wist echt niet hoe ik hier op moest reageren. Of ik zou hem teleur moeten stellen of ik zou het spel mee moeten spelen. En liet ik het dan maar bij het laatste houden, want ik wilde Louis natuurlijk geen pijn doen. "Ja, Lou, ja. Ik ben je vriendje." Onbewust verscheen er een kleine glimlach rond mijn lippen. "Kun je -je bewegen?" Mompelde ik zacht, waarna ik met mijn duim over zijn wang wreef.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
Ik wilde mijn arm optillen om mijn hand, om mijn hand tegen de wang van de jongen te plaatsen, maar het leek wel of er tien kilo lood aanzat. 'Niet zo verdrietig, curly,' mompelde ik zachtjes terwijl ik mijn hand, die ik net voor een kleine centimeter omhoog had gekregen, op de hand van de krullenbol plaatse. Ik herkende hem misschien niet gelijk, maar dat betekende niet dat ik hem zo verdrietig wilde zien. Uiteindelijk had ik een idee wie hij kon zijn en kon kwam ik tot de conclusie dat ik hem al helemaal niet verdrietig wilde zien. 'Ik kan jou toch nooit vergeten,' mompelde ik er nog achteraan, maar toen zijn lichaam bevroor vroeg ik me af of ik toch de juiste persoon voor me had. Mijn ogen zakte weer langzaam dicht en hield deze voorlopig ook even gesloten, want alle energie leek echt uit mijn lichaam verdwenen. Dat nam niet weg dat ik zijn woorden niet hoorde en die weer zorgde dat mijn glimlach wat breder werd. Een zachte zucht rolde alleen wel over mijn lippen waarna ik mijn mond weer opentrok. 'Nee, ik ben moe en alles doet zeer,' Murmelde ik heel zachtjes.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Elinor Smith
De pret kon beginnen. Vanuit de spiegel in de kamer waar een aantal jongeren waren binnengekomen, had ik alles meegevolgd. Wie goed oplette, kon overal spiegels zien, waardoor ik me kon bewegen doorheen het herenhuis. Een jongen die ik begin de twintig of zelfs niet schatte, had een van de andere jongeren een speelse duw gegeven, waardoor die laatste nu halfdood op de grond lag. De krullebol huilde en smeekte het slachtoffer wakker te worden. Na een tijdje gebeurde dit ook, al koste het de jongen enorm veel moeite op zijn ogen te openen. Het zou absoluut plezierig zijn om de bruinharige jongen met de groene ogen te doen geloven dat zijn geliefde het niet zou redden – verkeerd gevallen, of misschien schedelbreuk, weet ik veel – en dat het dan nog eens zijn eigen schuld was ook. Ik spande me in en verleende mezelf toegang tot de gedachten van de jongen.

– Als je vindt dat dit niet kan, zeg het dan even. –

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Harry Styles.

"Niet zo verdrietig, curly," mompelde hij zacht en ik beet op mijn lip. Lang geleden dat hij me voor het laatst curly genoemd had, was hij dat echt werkelijkwaar alles vergeten? "Ik dacht echt dat je dood ging, Lou, wat moet ik nou zonder je?" Dat laatste mompelde ik zachtjes, niet wetend wat hij ervan vond. "Ik kan jou toch nooit vergeten." Mompelde hij en ik slaakte opnieuw een opgeluchte zucht. Dat was toch al wel iets positiefs. Ik zag hoe er een kleine glimlach rond zijn lippen verscheen en automatisch verzorgde dat bij mij ook een glimlach rond mijn lippen. "Nee, ik ben moe en alles doet zeer," murmelde hij zacht. Ik beet weeral op mijn lip. "Zullen we is kijken of we in de woonkamer een bank kunnen vinden?" Alles was beter dan dat hij hier op de harde, koude, grond zou blijven liggen.

[Ik vind alles best. ^.^]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
Ik wilde mijn hoofd iets schuin houden, maar gezien dat niet ging, keek ik de jongen alleen met een vragende blik aan. "Ik dacht echt dat je dood ging, Lou, wat moet ik nou zonder je?" verliet zijn mond waardoor mijn mondhoeken nog verder om krulde. 'Schat, je weet dat ik wel wat kan hebben en daarbij ben ik nog niet klaar om de tijd zonder jou door te brengen,' zei ik zachtjes. Opnieuw slaakte Harry een opgeluchte zucht bij mijn woorden en ik had echt de neiging om hem in een knuffel te trekken, maar dat was op dit moment gewoonweg onmogelijk. Het was dan ook goed om te zien dat uiteindelijk ook een kleine glimlach op zijn gezicht verscheen. "Zullen we is kijken of we in de woonkamer een bank kunnen vinden?" Ik probeerde met heel veel moeite mijn armen uit te steken, als eken of hij me wilde dragen, alleen liet deze al heel snel zakken, want de tranen die in mijn ogen stonden zeiden volgens mij wel genoeg. 'Curly, ik word hier niet vrolijk van,'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles.

Steeds meer zag ik hoe er een glimlach ontstond op zijn lippen, waardoor het mij ook blijer maakte. "Schat, je weet dat ik wel wat kan hebben en daarbij ben ik nog niet klaar om de tijd zonder jou door te brengen," fluisterde hij zachtjes. Ik haalde mijn schouders op. "Ik was echt bang dat je vergeten was wie ik ben." Al was ik dat nog omdat hij me nog steeds geen Haz of Hazza had genoemd. Nu was het weer iets anders. Ik zag hoe hij met alle kracht zijn armen wilde uitsteken, maar wat niet lukte, waar er tranen bij hem in zijn ogen verschenen. "Curly, ik word hier niet vrolijk van." Zei hij en bijna wilde ik iets zeggen over de bijnaam, maar ik moest me inhouden. Hij had hier waarschijnlijk zo'n pijn. "Ik zal eerst is kijken of er een bank staat, goed?" Ik drukte een vlinderlicht kusje op zijn voorhoofd en ging voorzichtig onder hem uit, waar de woonkamer deur nog steeds open stond omdat Aurora via zo naar binnen was gekomen. Toen ik een bank zag staan slaakte ik een opgeluchte zucht. Direct snel ik me terug naar Louis. "Dit kan pijn doen, Lou..." Mompelde ik, terwijl ik voor hem hurkte, mijn rechterarm omklemde zich in zijn knieholte en de ander hield hou vast bij zijn rug. Ik wist wel zeker dat dit zo'n pijn moest doen... In een rap tempo snelde ik me naar de woonkamer, waar ik Louis op de stoffige bank neerlegde, om daarna zelf erbij te gaan zitten en de jongen met zijn hoofd weer op mijn schoot te leggen. "Beter?" Mompelde ik zacht.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson
Hij haalde mijn schouders op. "Ik was echt bang dat je vergeten was wie ik ben." Ik beet op mijn lip, want ondanks ik wist wie hij was, wist ik verder echt niet hoe of was. De naam van de jongen was me op dit moment ook ontschoten en zou ik echt niet zo op kunnen zeggen. 'Heel misschien is dat deels ook wel zo, maar ik moet je zeggen dat ik heel weinig weet,' mompelde ik bijna onhoorbaar en met een lichtelijk bedenkelijke ondertoon. Ik zag dat hij iets tegen de bijnaam had die ik gebruikte waardoor ik de neiging had om iets te zeggen, maar ik wist niet of dat een heel goed moment ervoor was. "Ik zal eerst is kijken of er een bank staat, goed?" verliet dan ook uiteindelijk zijn mond voor ik heel licht zijn lippen op mijn voorhoofd voelde, om daarna voorzichtig onder me me vandaan te kruipen. Het was goed dat hij zo snel weer terug kwam, maar zo snel hij terug was, had ik gewenst dat het wat langer zou gaan. Zeker na zijn woorden, want het deed echt zeer toen hij me optilde, maar liet dat zou min mogelijk blijken. Toch kon ik het niet helpen dat een opgeluchte zucht over mijn lippen rolde toen hij me op de bank neerlegde, om daarna bij me te komen zitten en mijn hoofd op zijn schoot te leggen. 'Je bent een schat,' mompelde ik zachtjes, ook al teken dat het goed was. Met heel veel moeite en pijn, dus met kiezen op elkaar geklemd, sloeg ik toch met moeite de armen om de jongen heen. Hij was echt heel erg lief.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer