RPG - The House in the mountains [speeltopic] [3] - Speeltopics

Hallo peepz, ik ga op vakantie tot 12 augustus.
-Tijdssprongen worden unaniem gedaan.
-Links van nieuwe topics in mijn gastenboek, please.
-Besturen van mijn personages alleen waar nodig. (:
Hopelijk tot gauw! Xx

[ bericht aangepast op 1 aug 2013 - 9:38 ]

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Thomas William Laufreyson Keuken/Gangen/Kamer 2
Ik schudde mijn hoofd. Ik was blij dat ze me nog als normaal persoon zag, maar ik was ook bang dat ze erg weg zou schrikken als ze mijn achtergrond wist en waar ik toe in staat was... Ik grinnikte bij haar pruillipje en tikte er zacht tegen. "Zo ben je dat alleen maar meer." Haar kaken werden rood toen ik haar speels een knipoog had gegeven, maar dat zou ik wel verkeerd gezien hebben. Mijn broer had dat soort effecten op meiden, ik niet. Ik was gewoon een mager lang spierwit scharminkel. Niemand keek zo naar me. Ik glimlachte toen ze zei dat het goed was en liep vrolijk achter haar aan nadat ik de melk en de suiker nog even snel had opgeruimd. Mijn passen waren kleiner dan de haren en het zou er vast grappig uit zien, een lange bonestaak die wordt geleid door een hobbit, maar goed, ze was wel een schattige hobbit. Ik liep achter haar aan mijn kamer in en ging op mijn bed zitten. Ik legde mijn boek op de grond ernaast en klopte naast me op het bed. Ik vond haar erg gezellig om zo op de kamer te hebben. Hopelijk zou James haar nog vaak meenemen, ook voor niet kleffe aangelegenheden. "Waarom zit jij hier?" vroeg ik voorzichtig aan haar. De vraag kon altijd verkeerd vallen, maar ik was er toch wel nieuwschierig naar wat zo'n getallenteerd en aardig meisje op een vakantie voor probleemkinderen deed.

Bowties were never Cooler

Appelboompje schreef:
Noueen >.<

ik vind matty daar leuker, jou matt is gemeen O.O
of abby is gemeen... neeh matt is gemeen O.O


mwhaha ik heb tot seizoen 4 23 gekeken
nu opnieuw

maar ik moet internet inleveren,
ben rond 12 uur terug

[ bericht aangepast op 31 juli 2013 - 23:49 ]

Little do you know

Abigail Pierce

Loki plofte op zijn bed, legde zijn boek aan de kant en klopte naast zich. Die uitnodiging nam ik vrolijk aan en ik sprong naast hem.
Toen hij vroeg waarom ik hier zat bleef ik even stil, ik had james niet het hele verhaal uitgelegd. Alleen een miniscuul deel ervan , zou het verstandig zijn het iemand te vertellen?
" Ik geef niks om mensen Loki, ik ben vroeger zwaar gepest, basisschool, middelbaar en ook een jaar op het mbo. Daarom ben ik er mee gestopt. Ik werd getreiterd door mensen die ik amper zag staan maar ook mensen waar ik ontzettend veel om gaf. Het deed pijn weetje, ik was nooit goed genoeg, niet mooi genoeg, droeg niet de juiste kleding etc.
Sommige mensen zijn zo diep tot mij door gedrongen... Ik durf mensen niet meer binnen te laten Loki, ik zal altijd mezelf kiezen.
Hoe dichter iemand bij me staat, hoe meer ik er om geef, hoe meer pijn mensen je doen.
Hoe graag ik ook wil, ik verzet me er toch tegen uit angst dat het weer gebeurd ik wil niet meer nachten lang mezelf in slaap huilen omdat iemand me heeft laten vallen.
Ik kan dus zegmaar jou en james en de rest als vrienden zien, en ik kan het goed met jullie hebben maar ik zal niet zo om jullie kunnen geven en jullie zo makkelijk binnen laten aps ik zou moeten... Daarom hebben mijn ouders me hier heen gestuurd, ik de hoop dat ik dat opnieuw zou leren... Maar ik ben der bang voor..." ik haalde mijn schouders op, "Daarom heb ik ook geen echte vrienden, vriendinnen of een vriend. Die moet je binnenlaten, en dat doe ik niet. Ik durf niet zo veel om iemand te geven om dat vervolgens toch kwijt te raken. Dat is ook de reden dat je je geen zorgen hoeft te maken over mij en james, het gebeurt toch nooit. Ik ga zegmaar zo ver dat... " Nogmaals haal ik mijn schouders op en bijt op.mijn lip, trek mijn knieën op en laat mijn kin er op rusten. Bah het voelt naar om te vertellen dat je eigenlijk om niemand een fuck kunt geveb behalve jezelf omdat je gewoon bang bent.... En ik knipper mijn natte ogen weg. " zo ver dat als er vandaag er vandaag nog iemand neervalt ik er geen traan omm zou kunnen laten omdat het me toch niks uitmaakt... Ik geef niks om die mensen, maak geen band aan. Ik weet niet meer wat ik er mee moet Loki, ik durf niemand binnen mijn hart te laten en toch ben ik zo bang om alleen gelaten te wordennn het is verwarrend...". Net als vroeger, altijd alleen, overal alleen voor staan.. Ik on het toen niet, nu al net zo min. ik bijt wat harder op mijn lip en staar voor uit. Waarom had ik het ook weer helemaal verteld??
Via mijn betraande ooghoeken kijk ik even op zij om zijn reactie te kunnen peilen



ik heb dat ding van iemand gelezen hihi ik dacht ik moet iets hebben, waarvan het pesten de oorzaak is en dit het gevolg xd

Zo heel verhaal op de mobje...

[ bericht aangepast op 1 aug 2013 - 8:11 ]

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Thomas William Laufreyson Kamer 2
Ik keek haar aan toen ze vrolijk op mijn bed kwam zitten, maar al snel betrok haar gezicht. Ik had dus echt wel wat verkeerds gevraagd. Toch begon ze te praten en ik luisterde ademloos. Ergens halverwege haar verhaal sloeg ik voorzichtig een arm om haar heen. Ik vond dit echt heel erg voor haar. Ik wist hoe het was een buitenbeentje te zijn, dat was zeker, maar toch was het bij mij anders. Ik hoorde gewoon nergens bij en was bijna altijd alleen, maar ik werd niet echt gepest, ik werd gewoon vermeden en uitgesloten. Zacht wreef ik over haar arm. Aan het einde van haar verhaal duurde het even voor ik mijn woorden had geformuleert. Normaal had ik niet echt veel last met de juiste woorden vinden, maar met zo'n halfhuilend meisje naast me dat net een heftig verhaal had vertelt had ik er wel wat moeite mee. "Zolang je hier bent zal ik er als vriend voor je zijn. Je staat er niet alleen voor, hoe hard je me ook probeert weg te duwen. Laat me je in ieder geval voor deze vakantie proberen te laten zien dat mensen wel trouw kunnen zijn." Ik keek haar aan en trok oom mijn benen op het bed. Ik ging in kleermakerszit zitten en liet mijn handen op mijn schoot vallen. "Wil je nu mijn verhaal horen? het is echt niet zo erg als het jouwe, maar het gaat wel verder terug." Nu ze me dit allemaal had toevertrouwt mocht ze mijn verhaal ook wel weten. Ik geloofde erin dat ze er geen misbruik van zou maken.

[ bericht aangepast op 1 aug 2013 - 8:26 ]

Bowties were never Cooler

Abigail Pierce

Loki had halverwege mijn verhaal een arm om me heen geslagen en liet hem nu weer op zijn schoot vallen. Ik veeg met mijn mauw de laatste traantjes uit mijn ogen en kijk hem verbaasd aan als hij zegt dat hij deze vakantie gaat proberen me te helpen en ikk lach naar hem. "dankje' tt was eigenlijk meer een fluistering.
Zodra hij vraagt of ik zijn verhaal wil horemn begin ik te knikken, draai me een kwart en kijk naar hem.
Je luisterd beter als je iemand aankijkt dat was me altijd geleerd

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Thomas William Laufreyson Kamer 2
Toen ik haar dankje hoorde fluisteren glimlachte ik een beetje. Het was ongelofelijk fijn om dat eens te horen. Mijn glimlach verdween toen ik haar vroeg of ze mijn verhaal wilde horen. Toen ze knikte zuchtte ik zacht en keek naar mijn handen die doelloos op mijn schoot lagen. "Ik weet niet wie mijn echte ouders zijn." zo, van dat eerste opstakel was ik af. "Ik ben als baby van waarschijnlijk 7 uur oud gevonden in een kerk in het noorden van Noorwegen in hartje winter. Niemand dacht dat ik het zou overleven. Ik was blauw van de kou en stil. Ik werd door de mensen die me hebben gevonden naar het plaatstelijke weeshuis gebracht en met warmte en melk sterke ik langzaam wat aan, hoe klein en dun ik ook was. Mijn ouders waren toevallig op vakantie in Noorwegen tijdens dit alles. Ze hadden al een jong zoontje van een paar maanden ouder dan ik. Doordat er iets was misgegaan bij de bevalling konden ze alleen niet meer kinderen krijgen en ze wilden nog zo graag een broertje of zusje voor mijn broer. Drie dagen nadat ik was gevonden kwamen ze bij het weeshuis. Ze vonden mijn verhaal zo bijzonder dat ze me besloten te adopteren. Ze noemden me Loki, naar de Noorse god van de magie, omdat het zo'n wonder was geweest dat ik nog leefde. Mijn achternaam: Laufreyson, komt van de naam van het weeshuis waar ik in zat. Thuis had ik opzich een lieve familie en een fijn thuis, al werd ik vaak zeker door mijn broer beschouwd als een feit die er altijd was. Dat was ik ook, maar hoe langer we samen waren hoe erger het werd en hoe minder waardering ik terug kreeg voor wat ik deed en dat ik er altijd voor hem was. Vooral ook omdat hij veel drukker bezig was, en is, met andere dingen. Buitens huis was het echter anders. Mensen beschouwden me als uitschot, een graatmagere zwerfhond, door mijn uiterlijk en mijn accent. Ik hoorde nergens bij en werd door eigenlijk iedereen vermeden. De vrienden van mijn broer zeiden nog wel eens iets tegen me, maar niet veel. Zo werd ik uiteindelijk erg zelfstandig, stil en vooral erg op mezelf. Ik stond altijd voor anderen klaar met raad en daad, maar niemand ooit voor mij. Mijn ouders hebben me hierheen gestuurt in de hoop dat ik ga zien dat mensen me ook kunnen accepteren voor wie ik echt ben en dat ik minder gesloten en op mezelf wordt. Toch weet ik het zo net nog niet. Ondanks dat mensen me misschien wel accepteren, hoor ik er toch nooit echt bij. Ik ben nou eenmaal een buitenbeentje, zowel thuis als in Noorwegen, waar we wel eens terug zijn greweest. Ik heb gewoon geen echte plaats hier op aarde en daar zal ik maar gewoon vrede mee moeten hebben." Tijdens mijn verhaal was mijn stem heel kil en emotieloos geworden. Diep van binnen hoopte ik gewoon dat ze me zou accepteren, maar mijn ervaringen spraken hard tegen dat dat ooit zou gebeuren. Ik kantelde mijn hoofd een beetje om met mijn grote grijsblauwe ogen te kunnen zien wat haar reactie was.

Bowties were never Cooler

Abigail Pierce

Loki begon te vertellen en eerlijk liet zijn stem al door goe hij over het hele verhaal dacht. Toen hij vertelde dat hij vroeger zo klein was geweest kon ik een grijns niet laten hihi loki klein.. daaag.
Hij vertelde over zijn ouders, naam , zijn broer en wat mensen van hem dachten.
Toen Loki was uitgesproken beet ik even op mijn lip.. Jup ik ging het gewoon doen en ik vloog hem om zijn nek.
"de eerst die jou als een straathond behandeld knoop iok een riem om zijn nek..." ik was serieus. Heeel serieus. En ik laat hem weer los en ga terug op mijn plek zitten. Ik maakte met niemand een band aan en ik had er dus ook totaal geen moeite mee om dat te doen, niet dat ik iemand vermoord ofzo hoor...
"en ehhh jij en klein... Wtf??!" En ik haal mijn wenkbrauwen op

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Hallo peepz, ik ga op vakantie tot 12 augustus.
-Tijdssprongen worden unaniem gedaan.
-Links van nieuwe topics in mijn gastenboek, please.
-Besturen van mijn personages alleen waar nodig. (:
Hopelijk tot gauw! Xx

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Thomas William Laufreyson Kamer 2
Toen ik klaar was met mijn verhaal hief ik mijn hoofd niet op. Ik kantelde het alleen om haar reactie te pijlen. Ik zag haar op haar lip bijten. Die wilde natuurlijk zo snel mogelijk weg. Tot mijn verbazing hing ze opeens om mijn nek. Okay dan, zo ver voor het meisje dat afstand hield. Ik trok mijn wenkbrauw op bij haar woorden. "Doe maar niet." Het leek me niet handig als ze hier was om dat soort dingen juist niet te doen. Ik kon ook echt het kwaad zelve zijn, vergis je daar niet in, maar dan kon ik het zelf regelen en hoefde zij het niet voor me te doen als mensen te ver gingen. Toch vond ik het wel opmerkelijk dat het meisje met het gesloten hart dit voor mij over had. Mijn half serieuze blik veranderde in een die moeite moest doen een schaterlach in te houden bij haar woorden. "Ja, ik weet het. Ik was toen ik gevonden werd niet groter dan een teddybeer, graatmager, net als nu, en blauw van de kou." Ik keek haar aan met een glimlach op mijn gezicht. Ik drukte zacht met mijn dunne vinger op haar neus. Ik vroeg me af waar James was. Ik bleef namelijk echt bij mijn standpunt dat zij en James een leuk koppeltje zouden zijn.

[Veel plezier]

[ bericht aangepast op 1 aug 2013 - 10:20 ]

Bowties were never Cooler

Roww schreef:
Matt Johnson || In the Corridors
"Excuseer me terwijl ik een groene olifant ga zoeken," is Ella haar reactie als ik stop met spelen. Ik grinnik zacht en de scheve grijns is weer terug op mijn gezicht, ik ben weer wie ik hoor te zijn. Ik ben weer gewoon de Matt die niks hoort te geven om anderen en doet alsof hij zo enorm lief heeft. Ik geef niks om Ella, ik doe enkel alsof.. Toch?
"Ik had je nooit voorgesteld als een gevoelige jongen die zong en speelde." zegt Ella dan na een tijdje.
''Matt wie heb jou leren spelen? Aangezien ik zelf altijd moeite met dat lied.'' vraagt Juliet me een beetje beschaamd.
"Achja, ik heb een gevoelige broer die me gitaar leert spelen en wil dat ik mijn gevoelens uit, mijn ware gevoelens" zeg ik schouder ophalend "Als je geen moeite met het nummer wil hebben, ga dan maar naar Pete toe, hij is echt een geweldige speler" vervolg ik met een glimlach. Tja, Pete heeft me sinds de dood van Camille geholpen met het verwerken van het verlies. Maar haar dood was een maand na die van mijn vader. Pete heeft me zien veranderen in een harteloos persoon dat enkel om zijn broer geeft en verder nergens om lijkt te geven. De eerste week na haar begravenis heb ik alleen maar gehuild.. Toen ik door de eerste twee fase's, ontkenning en verdriet, begon ik te veranderen. Ik maakte mezelf zo dat ik niet meer lief zou hebben en dus ook niet meer zulke pijn zou kennen. Daarom heeft Pete me ook hier heen genomen, hij wil dat ik weer de oude word. Hij wil dat ik net zoals hij word, net zoals ik die drie minuten van net dat ik gitaar zat te spelen en zat te zingen ben geweest. Pete wil dat ik mijn ware gevoelens toon, maar alleen hij weet hoe en wie ik echt ben. Niemand anders kent de ware Matt, en niemand anders zal hem waarschijnlijk ooit kennen. Want de échte Matt is bij Camille.. en het is dat Pete me tegen hield en me heeft gesmeekt het niet te doen maar anders was ik echt bij Camille geweest nu..
Als ik merk dat ik nogsteeds de gitaar van Juliet vast heb geef ik deze maar weer aan haar, pas nu merk ik het op dat ze allerlei littekens op haar armen heeft staan.. Geschrokken en vol medeleven kijk ik haar aan. Camille had dat ook altijd.. Tranen schieten in mijn ogen bij die gedachte, snel kijk ik een andere kant op zodat het niet zichtbaar voor ze is. Ik vraag Juliet niet naar haar Littekens. Ik kijk weer op als ik merk dat er geen tranen meer in mijn ogen ophopen en kijk naar Juliet met een blik aan die zegt 'als je wil praten ben ik er voor je'

"Volgens mij heb ik me wel bewezen, of niet?" vraag ik de twee dames dan grijnzend "En ik denk ook niet dat ik me verder nog hoef te bewijzen? Of wel soms?" vraag ik ze met een speelse grijns rond mijn lippen "Maar als dat wel moet dan doe ik het graag" vervolg ik vrolijk "Ik laat mensen graag met een mond vol tanden staan" ja, de droevigheid die ik net bij de gedachtes aan Camille en de tijd na haar dood heb uitgestraald is alweer verdwenen als sneeuw voor de zon. Zo goed ben ik in het verdoezelen van mijn gevoelens geworden..
"Maar uhm, ik verveel me nogal.." begin ik grinnikend "Laten we maar naar beneden gaan" stel ik met een scheve grijns voor. Mijn scheve grijns kun je eigenlijk bijna mijn glimlach noemen.. Ik wacht even op antwoord en loop dan alvast naar beneden, ik heb eigenlijk wel honger nu..
Als ik onderaan de trap sta draai ik me prompt om en loop weer naar Ella toe "Sorry, ik vergat mijn afspraak" zeg ik met een glimlach. Ik doe mijn arm bij haar knieholtes en met mijn andere hand pak ik haar bij haar rug waarna ik haar moeiteloos op til, ze is best licht.. Maar dat zou ook zo kunnen zijn omdat ik aardig wat gespierd ben. Met Ella in mijn handen loop ik de trap opnieuw af en eenmaal beneden zet ik haar voeten op de grond maar mijn arm houd ik om haar schouders heen waarna ik haar met een lachje aankijk.
Met een arm om Ella heen loop ik de keuken in, waar ik Rafael en John zie zitten.
"Hallo kamergenoten" zeg ik droog tegen de twee. Heel blij ben ik niet met Rafael, maar John gaat wel. Ookal snauwde hij me af op de berg, ik mag die gozer eigenlijk wel..

Little do you know

Patholoog schreef:
Hallo peepz, ik ga op vakantie tot 12 augustus.
-Tijdssprongen worden unaniem gedaan.
-Links van nieuwe topics in mijn gastenboek, please.
-Besturen van mijn personages alleen waar nodig. (:
Hopelijk tot gauw! Xx

Little do you know

[James ga je niet meer tegenkomen misscastle gaat 2 weken op vakantie, ze zoekt iemand om haar persoontjes over te nemen en anders parkeren ze]

abigail pierce
Hij wees mijn voorstel iemand aan een riem om te knopen wijselijk af, hihi, die zal wel denken, wtf?
Zijn gezicht zei meer dan genoeg bij mijn opmerking over een kleine Loki en ik keek hem aan.
"Niet uitlachen, jou gezicht spreekt boekdelen. Ik kan me dat amper voorstellen, kleine Loki, het klinkt bijna eng.." Ik keek met schele ogen naar zijn vinger op mijn neus, en keek hem daarna weer aan.




btw have fun pato

[ bericht aangepast op 1 aug 2013 - 10:45 ]

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

[Okay

Unaniem betekent dat iedereen het er mee eens moet zijn]

Thomas William Laufreyson Kamer 2
Ik grinnikte bij haar woorden en schele ogen. "Ik weet het, ik weet het." Zuchtte ik voor ik me languit achteruit op mijn bed liet vallen. "Ik heb een idee. Misschien kunnen we buiten op de veranda wel sterren gaan kijken. Ik ben echt nog lang niet moe en volgens mij kan je hier heel veel meer sterren zien dan in de stad." Ik wist het wel zeker. In de stad was er veels te veel licht, maar hier was het pikdonker. Als we naar buiten zouden gaan moest ik wel mijn laarzen aan doen. Ik wilde geen kou vatten. Dat leek me erg moeilijk, maar natte voeten was ik geen fan van, dus ik deed het wel. Een jas ofzo had ik alleen geen zin om aan te doen, of een fatsoenlijke broek, dus dat was gewoon pech. Echt koud had ik het toch nooit. Dat was vast een van die Noorse genen, waardoor ik zelfs in dit weer gewoon in shorts en een hemd buiten liep.

Bowties were never Cooler

Abigail Pierce

Ik knikte uitbundig, sprong van het bed af en huppelde naar mijn kamer en trok uit mijn tas een dik vest, goed genoeg, mijn jas was doorweekt van de sneeuw vanmiddag.
Ik stak mijn armen in de mouwen, en trok het knal gele ding aan, knal geel? Ja knal geel, volgens mij gaf het ongeveer licht zo fel hihi, maar ik vond hem leuk dus wat maakte het uit. Mijn ene schoen trok ik aan en ik maakte de rits aan de zijkant dicht, mijn andere voet stopte ik in de tweede schoen en hinkelend richting de trap probeerde ik de andere schoen dicht te doen wat faalde dus ik besloot met een losse schoen de trap af te lopen en eenmaal beneden opnieuw hinkelend mijn schoen verder dicht te maken.

[ bericht aangepast op 1 aug 2013 - 15:35 ]

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Ah, dan is mijn woordenschat weer een woord rijker x'D
Kan ik Mabel ergens heen sturen? Ik verveel me de pleuris d:
Of Pete??

Little do you know