Mabel Winter
Ik zucht diep en geef mijn ouders een knuffel "Doei liefje, heb veel plezier hé! En laat je niet teveel lijden door je onzekerheden! Het komt wel goed!" roept mijn vader me toe, mijn moeder staat hem enkel bij met een glimlach..
Ik zet het op een lopen, richting de skilift. Ik hoop dat ik niet te laat ben..
Iedereen zou onder de Skilift moeten wachten en dan gaan we, als ik en Juliet 'toestemming' geven, met zijn allen de skilift in en daar wachten Meneer McEwan en Mevrouw Sharp op ons. Juliet en ik moeten ervoor zorgen dat iedereen er is. Eigenlijk vind ik dit best eng.. Straks vergeet ik iemand, of erger..
Ik vind leiding krijgen eigenlijk nooit echt leuk, maar goed. Ik moet het er mee doen. In mijn hand heb ik een briefje met alle namen van degene die mee gaan, hopenlijk is iedereen er zo wel.
Na een tijdje kom ik aan bij de skilift en kijk angstig naar boven. Het is wel hoog..
"En daar moet ik ook in" mompel ik stilletjes, maar hoorbaar voor omstanders. Een rilling gaat over mijn rug als ik bedenk hoe veel hoger het er vanaf daarboven uit ziet vergeleken met hier.. Nogmaals zucht ik diep, dat word me een leuk ritje..
"Waarom ging je ook alweer mee, Mabel?" vraag ik zuchtend aan mezelf. Ja, ik praat wel eens tegen mezelf.. Dan zie ik dat er al twee mensen staan, een jongen met zwart krullend haar en een getinte huidskleur die aan het praten is met.. niemand? en een meisje. Met een, zo zelfverzekerd mogelijke, glimlach loop ik naar de twee.
"Hoi, ik ben Mabel" zeg ik zacht, maar probeer zelfverzekerd te klinken "Ik.." ik schud snel mijn hoofd, nee als ik ga zeggen dat ik 'begeleid' en moet zorgen dat iedereen er is enzo dan zullen ze me bazig vinden.. Ik glimlach kort naar het meisje en dan ook naar de jongen, al lijkt het erop dat hij niet echt op let op wie er nog meer zijn..
Matt Johnson
Pete en ik stappen lachend uit de auto, onze moeder heeft ons hier heen gebracht.
"Doei mam! we gaan je wel missen hoor!" roep ik achter me aan terwijl ik nog even zwaai, maar ze rijd al weg.. Ik vraag me af of ze doorheeft dat Pete.. anders is. We zouden verzamelen bij de skilift, dus daar lopen we met zijn tweeën heen.
"Denk je dat er al veel zijn?" vraagt Pete me.
Ik haal mijn schouders op "Ik zou het niet weten broertje" antwoord ik zuchtend.
"Denk je dat er jongens zullen zijn.. die ook.." Hij heeft duidelijk moeite met het woord 'homo' uit te spreken. Pete weet al aardig lang dat hij is wat hij is en heeft het een tijdje geleden tegen me durven vertellen, bang dat ik net als onze moeder een homofoob ben. Maar gelukkig ben ik dat niet, en ik zal hem hierdoorheen helpen.
"Homo is?" maak ik zijn zin af. Pete knikt zuchtend.
"Vast wel, en anders worden ze vast wel spontaan bi van je" zeg ik grijnzend.
"Grapje zeker?" Pete lacht zachtjes. Ik ben blij dat ik hem aan het lachen krijg na wat er gebeurt is allemaal. Onze vader is jaren geleden overleden, en daar heeft Pete de laatste tijd enorm last van. Hij was altijd closer met onze vader dan onze moeder, hij heeft het ook nooit een plekje kunnen geven. Uit angst is hij ook niet op de begravenis gekomen, hij wilde niet instorten waar iedereen bij was. Hier heeft hij ook enorm spijt van. En dat is ook de reden dat hij nu depressief is geworden.. Mijn enige reden om hier heen te komen is voor hem, zodat hij niet alleen hoeft te zijn. Pete en ik zijn nog nooit van elkaar gescheiden geweest..
"Hé, Matt, daar staat al iemand bij de Skilift, misschien gaan zij ook mee?" zegt Pete dan.
"Ja, wie weet" ik grinnik zacht en loop naar de lift waar ik me op mijn rugzak in de sneeuw neer laat ploffen, zodat mijn kont niet nat word van de koude, natte sneeuw.
Little do you know
