[Meegenimen. ~Elise]
Marley
Ik zoek alvast wat leuke kleren uit en kijk naar mezelf in de spiegel. Dit ziet er wel leuk uit. Dan krijg ik nog een sms'je, blijkbaar bedoelde Rick met z'n allen, wat stom! Ik moet niet zomaar denken dat hij alleen met mij een film wil kijken, wat was ik aan het denken? Gelukkig hoeft het dan niet awkward te worden. Ik wil naar beneden lopen, maar zie James op de gang staan. "Wat is er jongen?" vraag ik, hij staat daar zo zielig. "Ik ben bang, ik zag iets." Och, James zeurt nooit, hij wacht altijd tot je naar hem toe komt. Ik hoop dat hij nog wel leert mensen om hulp te vragen. Ik til hem op zodat hij zich veilig voelt en neem hem mee zijn kamer in. Ik doe het licht aan en kijk rond. "Er is toch niks?" zeg ik geruststellend. James kijkt ook rond en fronst zijn wenkbrauwen. Ik lach en zeg "misschien was het de kat wel." Ik leg hem in zijn bed en aai over zijn hoofd. "Als er iets gebeurd mag je heus wel naar me toekomen. Ik ga zo weg, maar mama is er ook voor je. We worden heus niet boos." James kijkt me aan. "En als je weer bang bent, denk dan maar dat er elfjes in je kamer zitten die je beschermen tegen monsters." James glimlacht, hij houdt wel van sprookjes, dat wist ik. Ik geef hem een kus op zijn hoofd en doe het licht uit. "Slaap lekker," zeg ik, en ik loop naar beneden. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al laat is, oeps. "Ik ga naar Rick, doeg," zeg ik tegen mam, en ik ga op weg naar Rick. Ik weet nog wel toen ik bang was voor spoken, daar kom je niet makkelijk overheen, maar het is wel schattig. Ik kom aan bij Rick's huis en druk op de bel.
[ bericht aangepast op 6 juni 2013 - 18:14 ]
You start to think killing people might make them like you, but it doesn't. It just makes people dead.