• In een heel ver verleden, een tijd die iedereen alweer vergeten is, bestond deze planeet naast de mensheid nog vol met magie en diens magische wezens, wat we nu allemaal afdoen als mythes en legendes.

    Maar de mensheid is een jaloerse soort.
    Ze werden jaloers op de magische wezens die wel allemaal een magische gaven hadden waar de mensen alleen maar over konden dromen.
    Blind van jaloezie zochten de mensen uiteindelijk naar sprankeltjes overige magie, duistere magie.
    In combinatie met vooruitstrevende technologie creëerden de mensen mechanische monsters, die bezeten door duistere krachten de jacht opende op alle magie.

    Maar de magische wezens versloegen de duistere mechanismen uiteindelijk en een korte tijd van vrede en rust keerde terug op deze planeet, jammer genoeg niet voor lang.
    Nog kwader dan voorheen bonden de mensen hun verworven duistere magie bij elkaar en ontwikkelden zo een vloekgolf die alle andere magie weg zou vagen.
    Van Engelen tot Demonen, van Kabouters tot Draken, ieder voelde de dreiging van deze vloek en vielen ze één voor één ten prooi.
    De vloek was zo sterk dat het niet alleen de wezens wegvaagde, maar ook alle energiebronnen van magie die zich tot diep in de wortelen van de aarde had gegraven.

    De mythische wezens probeerden te vluchten, maar uiteindelijk redde maar een aantal soorten het tot een uithoek waar ze voorlopig veilig dachten te zijn.
    Hier hielden ze een besluit, een besluit om hun eigen zielen en de essentie van hun wezen te verplaatsen in een aantal edelstenen en mineralen,de zogenaamde zielstenen om zo verborgen te blijven voor de duistere mensen met hun vloek en bezeten mechanismen.
    En zo verdwenen ze, samen met hen het laatste beetje magie meenemend.
    En tot de dag van vandaag liggen de zielstenen nog steeds op diens plek, geen enkel dier of verdwaald mens heeft hen ooit van diens plek weten te krijgen, vanuit een oude, vervallen kapelruïne.

    Deze tijd in Noorwegen :
    Een groepje natuuractivisten en ontdekkers hadden via globale satellieten iets vreemd opgepikt.
    Iets wat er nog niet eerder was maakte opeens diens opmars aan het aardoppervlakte.
    Zo kwamen ze uit op de plek die allang vergeten was, onkruid had de ruïne overwoekerd en nog erger te doen laten vervallen.
    Maar de edelstenen waren nog steeds daar.
    Na een aantal testen ter plekke kwamen ze erachter dat ze nog nooit zoiets mee hadden gemaakt als dit, het was een totaal andere stof dan voor ons mensen bekend was.
    Maar naarmate ze dichterbij kwamen voor meer onderzoek gebeurde er iets.
    Één voor één begonnen de stenen te gloeien en voor de wetenschappers iets konden doen schoten de stenen los met een krachtige pulserende explosie, waarna ze, ieder diens eigen weg ging de wereld rond.
    Wetenschappers schreven het naar de buitenwereld om als een buitensporige verschijning van de Aurora Borealis, maar onder hen was een Aloude en die wist wel beter.
    Die wist dat de stenen op zoek gingen.
    Ieder op zoek naar de juiste persoon.
    De persoon die diens magie zou ontketenen en weer terug zou brengen op aarde.

    En die werden gevonden, mensen verspreid over de gehele wereld werden begaafd met de eigenschappen van een mythisch dier, het dier dat zij moeten bevrijden.
    Om zo weer over de aarde rond te kunnen dwalen.
    Maar ze moeten oppassen, want de mensen van aloud komen in opmars en hun onsterfelijke en sterfelijke volgelingen zouden alles op alles doen om de mensen met de zielstenen te stoppen, voor de magie weer in diens geheel terug zou keren naar aarde.
    Lukt het de uitverkorenen voor de zielstenen om de magie op tijd te ontketenen ?


    Verdere informatie

    Waar begint de RPG ?
    Deze RPG begint eigenlijk overal ter wereld, maar wanneer de persoon in aanraking komt met de steen worden ze allemaal naar de kapelruïne geteleporteerd waar de stenen voor lange tijd verborgen waren gebleven.

    Is er een vaststaande verhaallijn voor deze RPG ?
    Ja, ik ben naast mijn eigen Soulstone ook de leider van de alouden die mee doen, die krijgen af en toe via een privé bericht hun orders door.
    Daarnaast moeten de steenbezitters een manier gaan zoeken om de essentie van hun stenen waarin de ziel van de magische wezens gevangen zitten te bevrijden.

    Hoe zien de stenen eruit ?
    De stenen zien eruit zoals kenmerkend is voor hun soort en ze passen mooi in het midden van je handpalm zonder de vingers mee te rekenen.
    De stenen kunnen tevens niet kapot geslagen worden of gebroken worden, ze zijn geheel onschadelijk zolang de drager leeft en zich aan de regels houd.
    Tevens zijn ze 100% helder.
    En niemand heeft dezelfde steen, dit is ook niet mogelijk aangezien er van elke maar één bestaat en elke persoon kan ook maar één steen gebruiken.

    Hoe veranderd de steen me ?
    Dit kan in meerdere opzichten, de veranderingen hoeven nog niet direct op te treden, dit kan ook later gebeuren en de manier waarop dit gebeurd is ook totaal verschillend van elkaar; gaat het bijv. snel en pijnloos of lang en kwellend ?
    Daarbij krijg je altijd sowieso één verandering van de essentie van het wezen dat zich in je steen schuil houdt.


    Hoe moet je de steen bij je dragen ?
    Zodra je geteleporteerd bent naar de oude ruïne liggen daar speciale handschoenen, waar jij je steen aan vast maakt bovenop, waar die ook niet uit kan vallen.
    De handschoenen zijn van leer, maar het mechanisme waarmee de steen vastzit is van zilver of van goud gemaakt.
    De handschoen eenmaal aan kan die niet meer af tot de opgesloten ziel van de steen eruit is.
    Verder mag je zelf weten hoe ze er verder uit zien, lange handschoenen, korte handschoentjes, extra riempjes, de kleur, etc.

    Verdere vragen kunnen altijd gesteld worden.



    HEEL ERG BELANGRIJK > HIER HET OVERZICHT VAN DE SOULSTONES EN DE INFORMATIE EROVER !

    Soulstones

    * Feniks ~ Hedwig Ivy Sol ~ Caleo
    * Draak ~ Graciela María Castillo ~ Shadowhunter
    * Fee ~ Allyssee Aphrodite Grimm ~ DreamerN
    * Elf ~ Hera Noëmi Langley ~ Graymark
    * Pegasus ~ Arianna Amarante Lira Jones ~ Kwijt
    * Vampier ~ Niara Alayne Black ~ Morfling
    * Zeemeermin ~ Hailey Alice Morgan ~ Merrow
    * Engel ~ Alan Christopher Rhodes Shadowhunter
    * Duivel ~ Damian Chamberlain~ Lexlover
    * Eenhoorn ~ Galon Gyfer Hud ~ Vegangirl
    * Centaur ~ Stan Medley Crown ~ Wafelijzer
    * Weerwolf ~ Aaron Pierce Cleveland ~ Bonacieux
    * Geest ~ Pippa Destry Livingstone ~ LexLover
    * Minotaurus ~ Ayla Dorice Marbles ~ Sicam


    Alouden

    * Helio Frederick Moreau ~ Graymark
    * Adelynn “Addie” Rae Hastings ~Gamgee
    * Antonio "Tony" Hunter Daniels ~ Bonacieux
    * Belial Lucius Constantine ~ DreamerN
    * Septimus Gary Cowell ~ Sicam




    Regels

    • Geen oneliners, minimaal 6 zinnen.
    • 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
    • OCC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
    • Max. 2 personages per speler
    • Ernstig verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen in een PB
    • Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
    • Ben je even afwezig voor een bepaalde tijd (langer dan 2 dagen) ? Meld het dan !
    • Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik iemand het recht geef om er eentje voor me aan te maken.


    Rollentopic

    [ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 11:56 ]


    Credendo Vides

    Gamgee schreef:
    [He could meet Addie and Fredster on the airport in Norway?]


    |He could... xd |


    kindness is never a burden.

    [Well, if you don't want to, you won't have to]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    |I want too... I was only thinking. Maar meestal als ik denk komt er toch niks zinnigs uit, sow: Edit: He's going too. xd|


    kindness is never a burden.

    Hailey Alice Morgan II 20 II Zeemeermin II Las Vegas, casino
    Hailey liet haar mondhoeken in een verfijnde glimlach plooien toen Aaron opmerkte dat hij er niks van geloofde, dat wanneer hij haar beter kon, ze een stuk minder goed gezelschap was. Hij draaide zich een kwartslag om waardoor hij haar recht aankeek. ‘Ik zou je gráág beter leren kennen,’ vervolgde hij toen.
    ‘Dat betwijfel ik,’ antwoordde ze provocatief, waarna er weliswaar toch een lichte blos op haar wangen verscheen. Het was een zeldzaam gegeven dat mensen graag in haar nabijheid verbleven, aangezien Hailey over het algemeen een gecompliceerd persoon was. Normaal gesproken was ze een stuk mondiger, minder vriendelijk en was ze meer van het slag dat haar gedachten hardop uitsprak. Dat ze dan nog altijd niks gezegd had over de aftandse motor of zijn knap uiterlijk, verwonderde haar dan ook nog het meest.
    Vervolgens vroeg Aaron waar hij haar kon afzetten en Hailey antwoordde in alle eerlijkheid dat ze het begod niet wist. Hij knikte even, leek na te denken over wat hij kon antwoorden, maar besloot dan toch te zwijgen en de motor te starten.
    Waarschijnlijk zou hij wel op zijn eerdere woorden terug zijn gekomen, aangezien ze met haar eerlijk antwoord simpelweg had laten doorschijnen dat ze niet veel meer was dan een zwerfster.

    Het had hoogstens een half uur geduurd, vooraleer ze op de eindbestemming van Aaron waren aangekomen: het casino.
    ‘Dit is het dan,’ zei Aaron, nadat hij nogmaals een hand door zijn haren haalde en zijn zonnebril afdeed. Hailey knikte, waarna ze van de motor stapte en hem afwachtend aankeek.
    ‘Bedankt,’ sprak ze aarzelend, niet goed wetend wat nog te zeggen of te doen. Ze had willen weglopen, toen hij opeens een papiertje uit zijn broekzak haalde, er iets opkrabbelde en dit vervolgens aan haar overhandigde.
    ‘Ik weet niet wat je plannen zijn, maar als je me ooit nodig hebt: dit is mijn nummer. Ik blijf hier nog wel een tijdje.’ Aaron glimlachte, waarna hij haar een knipoog toewierp. Hailey glimlachte, terwijl ze haar blik over de nummers liet glijden en deze in haar geheugen inprentte.
    ‘Nogmaals bedankt,’ sprak ze, waarna ze het papiertje in haar broekzak stak. ‘Misschien tot later,’ sloot ze af, waarna ze haar reistas over haar schouder sloeg, Aaron nog een simpele maar flirterige knipoog toewierp en toen vertrok.

    [ Sorry voor het abrupte einde, vriendlief zaagt om tv te kijken. Maar ik wilde je alvast iets te reply'en geven ^_^ ]

    [ bericht aangepast op 11 feb 2013 - 21:03 ]


    “If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

    [Ever had the feeling you want to break down and just sit there? Crying?

    Okay, sorry, ik doe oversentimenteel.

    I think I'll just lay down in my bed and cry. D:]

    Helio Frederick Moreau || Aloude || Frankrijk, Parijs, Vliegveld.
    Frederick wist nog steeds niet echt waarom hij had gezegd dat hij geen idee had hoe oud hij was. Het klonk nogal... Misplaatst.
    Adelynn leek even na te denken over Fredericks woorden, alsof ze niet leek te geloven dat hij zo dacht, of dat iedereen zo dacht. Frederick wist ook niet of iedereen zo dacht. Voor hem leek het gewoon een uitvlucht te zijn. Hij hoorde nergens thuis en het leek wel of hij nu ook niet meer bij de Alouden hoorde, iets wat hij tot dan toe wel had gedaan. SEE. SENTIMENTAL STUFF.
    "Best, ik ga wel gewoon mee," bromde Adelynn ongelukkig. "Maar alleen als jij beloofd dat zodra we weer terug in Parijs zijn, jij me niet meer lastig valt. Zoals ik al eerder zei: Ik kan prima voor mezelf zorgen."
    Frederick keek Adelynn half beledigd aan en moest zichzelf even inhouden om geen gemene opmerking te maken. Ze dacht van zichzelf dat ze een grote, sterke jongedame was. Frederick haatte mensen die zo dachten. Hij had genoeg meegemaakt om te weten dat zelfs ouder dan duizend jaar zijn, niet oud genoeg was om voor jezelf te kunnen zorgen in àlle situaties. Frederick betwijfelde of enkelen van die situaties Adelynn zouden kunnen overkomen, maar je was nooit zeker. "Ik heb je nooit lastiggevallen, alleen in de gaten gehouden. Dat is iets totaal anders." Frederick haalde even adem. Zo zou hij het waarschijnlijk alleen erger maken. "Oké dan, maar alleen als jij beloofd dat je niet wegloopt van zodra je die autodeur kan openen," zei Frederick waarschuwend.

    [Sorry that it's so short and crappy. :/]


    help

    [AARGH. Heb je vakantie, mag je nog niet op je laptop!!!]


    It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

    Adelynn “Addie” Rae Hastings – Aloude – Frankrijk, Parijs, Vliegveld.
    Frederick kijkt me half beledigd aan. 'Ik heb je nooit lastiggevallen, alleen in de gaten gehouden. Dat is iets totaal anders.' Ik rol met mijn ogen. 'Ja, want “in de gaten houden” klinkt ook zoveel beter, je klinkt zo net als een stalker,' brom ik. 'Bovendien val je me nu lastig,' mompel ik er binnensmonds achteraan. 'Oké dan, maar alleen als je beloofd dat je niet wegloopt van zodra je die autodeur kan openen,' waarschuwt hij. 'Ik zou niet durven,' zeg ik sarcastisch. 'En anders zou je me toch gemakkelijk kunnen laten stikken.' Het is nu wel duidelijk dat hij daarvoor zorgde, anders had hij mij nooit die zaal uitgekregen.
    Gelukkig hoor ik dan het geluid dat de autodeuren niet meer op slot zitten en open ik dan de deur. Als automatisch loop ik al naar de kofferbak, maar dan bedenk ik me dat ik geen spullen heb. 'Zeg Frederick,' begin ik terwijl ik toch verder loop naar de kofferbak, aangezien er vast wel iets van hem in zal liggen. 'Hoe verwacht je dat ik het in Noorwegen ga overl-' Ik breek mijn zin af als ik de kofferbak open en mijn koffer er in zie liggen. Mijn wenkbrauwen trek ik iets op waarna ik de koffer open om te controleren of de koffer echt van mij is. Ja dus. 'Heb je serieus aan mijn spullen gezeten zonder het eerst te vragen?' vraag ik iets verontwaardigd. 'Zelfs mijn lingerie nota bene!' Een oud dametje dat een eindje verderop staat kijkt iets achterdochtig naar Frederick. Ergens kan ik het wel waarderen dat hij er aan heeft gedacht om spullen voor mij te nemen, maar dat laat ik niet merken. 'Volgende keer mag je het eerst vragen voordat jij er met je vieze tengels aan gaat zitten.' Ik sleep mijn koffer uit de kofferbak en merk dan dat mijn rugzak er ook in ligt. Serieus? Ik trek de tas naar me toe, maak die open en slaak gelijk een zacht gilletje als ik zie wat er inzit. Van schrik verlies ik mijn evenwicht waardoor ik op de grond beland. 'Houd alsjeblieft die spin van je bij je,' zeg ik met een iets trillerige stem terwijl ik weer overeind krabbel. 'Jij mag die tas dragen,' mompel ik waarna ik snel een eindje bij de auto vandaan loop, bij de spin vandaan.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Helio Frederick Moreau || Aloude || Frankrijk, Parijs, Vliegveld.
    "Ja, want 'in de gaten houden' klinkt ook zoveel beter. Je klinkt zo net als een stalker," bromde Adelynn. Knarsetandend hield Frederick zich in. "Bovendien val je me nu lastig," mompelde ze er binnensmonds achteraan.
    "Oké dan, maar alleen als je beloofd dat je niet wegloopt van zodra je die autodeur kan openen," waarschuwde hij dan uiteindelijk.
    "Ik zou niet durven," zei Addie ironisch. "En anders zou je me toch gemakkelijk kunnen laten stikken."
    "Ik zou je ook kunnen laten doodvallen, of simpelweg kunnen dwingen om terug te komen," siste Frederick binnensmonds. Het klonk stil, hij betwijfelde of Adelynn het had gehoord.
    Adelynn opende de deur en liep als automatisch naar de kofferbak. Ze leek even te twijfelen, aangezien ze vast en zeker dacht dat Frederick haar vergeten was.
    "Zeg, Frederick," begon ze, terwijl ze toch verder liep.
    "Wat, wil je weten of ik je goedgekleed ga vergezellen in Noorwegen, of ben je gewoon geïnteresseerd in het dragen van mijn koffers?" mompelde de jongeman zachtjes.
    "Hoe verwacht je dat ik het in Noorwegen ga overl-" Ze brak haar zin af wanneer ze de kofferbak toch opende en haar koffer erin zag liggen. Ze trok haar wenkbrauwen iets op en opende de koffer om te controleren of hij echt van haar was.
    "Heb je serieus aan mijn spullen gezeten zonder het eerst te vragen?" vroeg ze verontwaardigd.
    "Ja."
    "Zelfs mijn lingerie, nota bene!"
    "Ik heb ergere dingen gezien dan alleen lingerie, liefje," zuchtte Frederick. Hij kwam naast haar staan en knipoogde even overdreven schalks naar haar, terwijl hij zijn eigen gerief uit de kofferbak haalde en even vriendelijk zwaaide naar de oudere dame die hem achterdochtig aankeek. Wanneer hij zich terug omdraaide, had hij dezelfde harde, alles verhullende blik in zijn ogen. Hij liep naar de achterbank om zijn MacBook uit te halen.
    "Volgende keer mag je het eerst vragen voordat jij er met je vieze tengels aan gaat zitten." Frederick hoorde, terwijl hij voorovergebogen zijn MacBook nam, hoe ze haar valies uit de kofferbak van de auto haalde. Even slaakte ze een klein gilletje. Fredericks hoofd verscheen vrijwel direct van achter zijn auto vandaan. Hij rolde even met zijn ogen toen hij zag hoe 'zijn' spin wegkroop van Addie.
    Ze viel op de grond en Frederick liep naar haar toe en stak een hand uit. Ze krabbelde zelf overeind en Frederick trok met zijn ogen rollend zijn hand weer terug.
    "Houd alsjeblieft die spin van je bij je."
    "Het is niet mijn spin, ze komt gewoon af en toe opdagen. En ik heb het al gezegd, ze doet niets." Frederick keek even om zich heen om de Zwarte Weduwe te ontdekken, maar ze was alweer weg.
    "Jij mag die tas dragen," mompelde Adelynn. Ze liep een eindje bij de auto vandaan.
    Zuchtend nam Frederick de rugzak vast en drukte hem zodra hij Adelynn bereikt had in haar handen. "Ik dacht dat jij zo goed voor jezelf kon zorgen? Nou, dan zou je toch niet afhankelijk moeten zijn van iemand anders om je rugzak te moeten dragen. Laat staan om een spinnetje weg te jagen," fluisterde hij in haar oor, op zo'n zachte toon, dat het bijna eng was.
    Nonchalant liep Frederick weer verder, met zijn rugzak over één schouder en zijn koffer in zijn hand. De lichten van zijn auto gingen even aan en weer uit, ten teken dat het ding gesloten was.


    help

    || Niara Alayne Black || Rome || Vampier ||
    Ik loop door de straten van Rome, langs het Colloseum. Ik had vandaag niet veel gedaan, maar toch had ik me niet verveeld. Mijn zwarte kat - Salem - liep achter me aan - geen idee waarom dat beest steeds achter me aanliep - en ik hield hem goed in de gaten. Af en toe sprong hij wel naar een muisje of een vogel, maar veel deed hij niet. Ik was ook vreemd genoeg nog niet moe - wat ik toch altijd wel was na mijn werk. Ik werkte als "CSI" in Rome. Eigenlijk was het Pathaloog-Anatoom. Salem sprintte nu een stukje voor me en ik rende naar het beest toe.
    "Blijf jij nu eens hier kleine dondersteen," grijnsde ik en Salem mauwde toen ik hem optilde. Ik pakte mijn sleutel en opende het appartement waar ik woonde. Ik grinnikte toen Salem uit mijn armen sprong en meteen naar de bank racete. Toen ik mijn schoenen uitschopte sprintte hij er meteen naar toe.
    "Wat heb jij joh. Je sprint door het gehele huis. Zenuwpees." Salem boog zijn kopje opzij en rende naar de keuken. Binnen een minuut was hij al door het hele appartement geweest.

    Toen ik eindelijk op de bank kon zitten nadat ik op Salem had gejaagd was ik dood op. Ik zette de TV aan en voelde hoe ik een beetje soezerig werd. Ik schrok echter toen er een fel licht naast me ontstond. Een zwarte steen lag naast me op de bank. Ik pakte de steen op en ik werd in een soort windhoos getrokken.

    [ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 11:11 ]


    It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

    Ayla Dorice Marbles × 17 × Minotaurus × Noorwegen
    'Weet ik niet, die stomme kutsteen, gok ik, en ik ben een wie, niet een wat.' zei ik koel. 'Ik ben een mens, bedankt. Of in elk geval, dat was ik. Tot ik die fucking steen oppakte en ik hierheen ging!' mijn stem schoot omhoog. 'En nu krijg ik deze handschoenen ook al niet meer uit.' mompelde ik. Ik keek de jongen strak aan, en vervolgens om me heen of er een steen is waar ik tegenaan kon trappen. Tot mijn voldoening zag ik een grote kei. Ik liep er naar toe en gaf er een harde trap tegenaan. Vreemd genoeg voel ik bijna geen pijn, en als ik naar de kei kijk zie ik dat er kleine barstjes in zitten. 'Wat- Hoe...?' stamelde ik. Oh, wat zou ik op dit moment die jongen graag een klap geven. Misschien deed ik het wel gewoon. Ik voelde weer aan de hoorns. Weer een stukje groter. Ik draaide me om naar de jongen. 'Ongeveer een uur geleden was er niks aan de hand. Toen pakte ik die verdomde steen en kwam ik hier en sinds dien zie ik er uit als een monster.' zeg ik op kille toon. Onbewust sloeg ik met mijn staart en ik had een dreigende blik in mijn ogen.


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    Galon Gyfer Hud ~ Eenhoorn || Kapelruïne, Noorwegen

    Ayla ratelde een beetje en toen gaf ze een harde trap tegen een kei. Tot mijn grote verbazing kwamen er kleine barstjes in, en vertoonde ze geen pijn. Ze draaide zich om.
    'Ongeveer een uur geleden was er niks aan de hand. Toen pakte ik die verdomde steen en kwam ik hier en sinds dien zie ik er uit als een monster.' zei ze op kille toon.
    Ze zag er niet echt blij uit, en ik kreeg ongeveer de rillingen van haar. Ik liep naar haar toe.
    'Ik weet waar je over praat. Echt waar. De onmacht oefent een enorme druk uit. Maar je moet kalm blijven. Want met jouw kracht... Gaat het mis' zei ik kalm.
    Ik keek naar de jongen waar ze eigenlijk mee had gepraat, die enorm arrogante kerel naar mijn doen. Ik keek hem waarschuwend aan. Een verkeerd woord, en als het aan Ayla lag was hij er geweest.
    Ik keek weer naar de handschoenen. De maansteen reflecteerde mijn spiegelbeeld. Een schijnende, wit-blauwe gloed scheen rondom mijn haar, en mijn ogen waren echt hemelsblauw. Ik boog naar de steen toe en ging met mijn vingers over de barstjes heen, om de schade op te meten. Maar toen ik er overheen was gegaan, waren de barsten weg.
    'What the...?' stamelde ik.
    Oh my Emrys. Hoe in de wereld kon dat?!

    [ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 13:59 ]


    I will keep watch.

    Hedwig Ivy Sol || 16 || Feniks || Noorwegen || First, Now

    Ik tol een rondje om mijn as om om me heen te kijken, waar de fack ben ik? Ik zie rotsen. En dan zie ik verschillende mensen staan, nou ja mensen, ze zien er, tja bizar uit. Ik loop er naar toe, en als ik mijn mond open wil trekken zegt een meisje met hoorns - waarvan ik me afvraag hoe dát dan wel niet kan - al iets.
    "Ongeveer een uur geleden was er niks aan de hand. Toen pakte ik die verdomde steen en kwam ik hier en sinds dien zie ik er uit als een monster," zegt ze op kille toon.
    Ze slaat met haar staart en ik kijk er verbaast aan, het moet niet gekker worden... Dan dringen de woorden tot me door; als zij ook zo'n steen heeft gepakt, zou ik er dan ook zo raar uitzien? Ik ril in de hoop dat dat niet zo is en dat het puur toeval is, ook al zou dat wel héél toevallig zijn. Een jongen kalmeerd haar ene op een een of andere manier doet hij iets met een steen waardoor de barsten verdwijnen. Omdat ik ik ben en niet bang ben voor dit rare meisje trek ik mijn mond open.
    "Euh hallo? Weten jullie wat hier is gebeurd?" vraag ik dan.

    [ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 14:39 ]


    Reality's overrated.

    Adelynn “Addie” Rae Hastings – Aloude – Frankrijk, Parijs, Vliegveld.
    'Heb je serieus aan mijn spullen gezeten zonder het eerst te vragen?' vraag ik verontwaardigd.
    'Ja,' antwoordt Frederick simpel. Ik werp hem een boze blik toe.
    'Zelfs mijn lingerie, nota bene!' vervolg ik op dezelfde verontwaardigde toon.
    'Ik heb ergere dingen gezien dan alleen lingerie, liefje,' zucht Frederick, waarna hij naast me komt staan en overdreven ondeugend knipoogt terwijl hij zijn koffer uit de achterbak haalt. Ik rol met mijn ogen en snuif iets. 'Alsof een sukkel als jou ooit een meisje in haar lingerie gezien heeft,' mompel ik. 'Laat staan helemaal naakt.' Zeker weten dat hij nog maagd is.
    Frederick loopt naar de achterbank, waarschijnlijk om zijn MacBook te pakken. Ik mompel nog dat hij het de volgende keer eerst moet vragen als hij aan mijn spullen zit. Kort hierna zie ik dat de grote spin, de Zwarte Weduwe, van net in mijn rugzak zit, slaak ik een zacht kreetje en verlies ik mijn evenwicht. Fredericks hoofd komt te voorschijn en hij rolt met zijn ogen. Ik negeer de hand die hij vervolgens uitsteekt en krabbel zelf overeind met de mededeling dat hij zijn spin bij zich moet houden. 'Het is niet mijn spin, ze komt gewoon af en toe opdagen. En ik heb het al gezegd, ze doet niets.' Ik maak een spottend geluidje. 'Ja vast, dat soort spinnen zijn zelfs dodelijk...' mompel ik. Dan stop ik mijn rugzak in zijn handen en vertel ik hem dat hij hem mag tellen. Straks zit die spin daar weer in! Een lichte rilling loopt over mijn rug en ik loop snel verder.
    Zodra Frederick weer bij mij staat drukt hij de rugzak terug in mijn handen. 'Ik dacht dat jij zo goed voor jezelf kon zorgen? Nou, dan zou je toch niet afhankelijk moeten zijn van iemand anders om je rugzak te moeten dragen. Laat staan om een spinnetje weg te jagen,' fluistert hij daarbij op een zachte, haast enge, toon in mijn oor. Boos kijk ik hem na terwijl hij verder loopt. Het is verleidelijk nu iets met zijn auto te laten gebeuren, ook al is het maar iets kleins, zoals de zijspiegels te laten breken. Ik wil het al bijna doen als ik me bedenk dat het waarschijnlijk verstandiger is om het niet te doen.
    'Wacht even!' roep ik Frederick, die al een eindje verderop is, achterna. Iets rennend haal ik hem in, niet te snel omdat ik anders val door mijn hakken en het gewicht van mijn koffer. 'Als je wilt dat ik niet wegloop, dan moet je zelf ook niet zomaar weglopen,' zucht ik. Ik moet al een stuk sneller lopen als normaal, doordat zijn benen een stuk langer zijn. 'Hoe lang is het eigenlijk vliegen naar Noorwegen?' vraag ik. 'En ik moet eigenlijk nog wel iets te eten halen voordat we instappen, ik heb echt honger, en eigenlijk ook wat drinken.' Ik trek een bedenkelijk gezicht en open mijn handtas, de tas die ik mee had naar college. 'En ik moet ook nog even een boek kopen tegen de verveling, tenminste, je hebt vast mijn e-reader niet ingepakt, of wel?'
    Ik ben me af te vragen van welke rang Frederick is, aangezien op mensen passen me meer iets voor de derderangs lijkt. 'Je bent derderangs zeker?' flap ik er dan uit.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Helio Frederick Moreau || Aloude || Frankrijk, Parijs, Vliegveld.
    "Alsof een sukkel als jij ooit een meisje in haar lingerie gezien heeft," mompelde Adelynn. "Laat staan helemaal naakt."
    Hierop moest Frederick even geamuseerd lachen, maar hij ging er niet op in. Hij liep naar de achterbank en nam zijn MacBook vast. Hij hoorde wat gemompel van Addie, haar koffer die over de rand van de kofferbak schraapte en toen een gil.
    Frederick stak zijn hoofd om de auto heen en liep op Adelynn af om haar overeind te helpen. Ze negeerde zijn hand en krabbelde overeind. Hij rolde even met zijn ogen.
    Adelynn deelde mede dat Frederick zijn spin bij moest houden. "Het is niet mijn spin," wierp hij op, "ze komt gewoon af en toe opdagen. En ik heb het al gezegd, ze doet niets."
    Adelynn maakte een spottend geluidje. "Ja vast, dat soort spinnen is zelfs dodelijk..." mompelde ze.
    "Dat weet ik." Frederick, die nog bij de auto stond terwijl Adelynn verder liep, greep de rugzak vast die het meisje in zijn handen had geduwd en gaf hem zodra hij haar bereikt had, terug aan Adelynn, met de mededeling dat ze dit perfect zelf kon dragen.
    Adelynn leek even boos over iets te twijfelen. Alsof ze haar kracht wilde gebruiken om hem neer te bliksemen of zo.
    "Wacht even!" klonk haar stem dan uiteindelijk. Hij hoorde haar rennende voetstappen wanneer hij hem achterna rende. "Als je wilt dat ik niet wegloop, dan moet je zelf ook niet zomaar weglopen," zuchtte ze.
    "Je loopt niet weg, je kwam zelfs net naar me toe gelopen," zei Frederick nuchter. "Trouwens, je hebt het beloofd, dat je niet zou weglopen bedoel ik. En volgens mij ben je niet echt het persoon dat haar beloftes breekt." Addie leek een beetje moeite te hebben om hem bij te houden.
    "Hoe lang is het eigenlijk vliegen naar Noorwegen?" vroeg ze. "En ik moet eigenlijk nog wel iets te eten halen voordat we instappen, ik heb echt honger. En eigenlijk ook wat drinken." Frederick stopte even en haalde zijn rugzak van zijn rug. Al verder lopend, haalde hij er een appel uit en gooide die naar Addie.
    "We stoppen straks wel nog ergens, het vliegtuig vertrekt om twee uur."
    "En ik moet ook nog even een boek kopen tegen de verveling, tenminste, je hebt vast mijn e-reader niet ingepakt, of wel?"
    "Als die niet in je tas zit, dan zit die er niet in. Er staan trouwens duizend en één boeken op mijn MacBook, kijk daar eerst eens tussen," zei Frederick vermoeid. Adelynn leek haar mond niet te kunnen houden.
    "Je bent derderangs, zeker?" flapte ze er dan plots uit. Frederick stopte en draaide zich naar haar toe. Hij fronste zijn wenkbrauwen.
    "Wat? Waarom vraag je dat?" vroeg hij. Het was niet te ontkennen dat hij duidelijk verbaasd was dat ze dat vroeg.


    help

    [Romy's, aka Shadowhunter, Quizlet werkt momenteel niet. Het is iets vreemds met haar internet. :/]


    help