• In een heel ver verleden, een tijd die iedereen alweer vergeten is, bestond deze planeet naast de mensheid nog vol met magie en diens magische wezens, wat we nu allemaal afdoen als mythes en legendes.

    Maar de mensheid is een jaloerse soort.
    Ze werden jaloers op de magische wezens die wel allemaal een magische gaven hadden waar de mensen alleen maar over konden dromen.
    Blind van jaloezie zochten de mensen uiteindelijk naar sprankeltjes overige magie, duistere magie.
    In combinatie met vooruitstrevende technologie creëerden de mensen mechanische monsters, die bezeten door duistere krachten de jacht opende op alle magie.

    Maar de magische wezens versloegen de duistere mechanismen uiteindelijk en een korte tijd van vrede en rust keerde terug op deze planeet, jammer genoeg niet voor lang.
    Nog kwader dan voorheen bonden de mensen hun verworven duistere magie bij elkaar en ontwikkelden zo een vloekgolf die alle andere magie weg zou vagen.
    Van Engelen tot Demonen, van Kabouters tot Draken, ieder voelde de dreiging van deze vloek en vielen ze één voor één ten prooi.
    De vloek was zo sterk dat het niet alleen de wezens wegvaagde, maar ook alle energiebronnen van magie die zich tot diep in de wortelen van de aarde had gegraven.

    De mythische wezens probeerden te vluchten, maar uiteindelijk redde maar een aantal soorten het tot een uithoek waar ze voorlopig veilig dachten te zijn.
    Hier hielden ze een besluit, een besluit om hun eigen zielen en de essentie van hun wezen te verplaatsen in een aantal edelstenen en mineralen,de zogenaamde zielstenen om zo verborgen te blijven voor de duistere mensen met hun vloek en bezeten mechanismen.
    En zo verdwenen ze, samen met hen het laatste beetje magie meenemend.
    En tot de dag van vandaag liggen de zielstenen nog steeds op diens plek, geen enkel dier of verdwaald mens heeft hen ooit van diens plek weten te krijgen, vanuit een oude, vervallen kapelruïne.

    Deze tijd in Noorwegen :
    Een groepje natuuractivisten en ontdekkers hadden via globale satellieten iets vreemd opgepikt.
    Iets wat er nog niet eerder was maakte opeens diens opmars aan het aardoppervlakte.
    Zo kwamen ze uit op de plek die allang vergeten was, onkruid had de ruïne overwoekerd en nog erger te doen laten vervallen.
    Maar de edelstenen waren nog steeds daar.
    Na een aantal testen ter plekke kwamen ze erachter dat ze nog nooit zoiets mee hadden gemaakt als dit, het was een totaal andere stof dan voor ons mensen bekend was.
    Maar naarmate ze dichterbij kwamen voor meer onderzoek gebeurde er iets.
    Één voor één begonnen de stenen te gloeien en voor de wetenschappers iets konden doen schoten de stenen los met een krachtige pulserende explosie, waarna ze, ieder diens eigen weg ging de wereld rond.
    Wetenschappers schreven het naar de buitenwereld om als een buitensporige verschijning van de Aurora Borealis, maar onder hen was een Aloude en die wist wel beter.
    Die wist dat de stenen op zoek gingen.
    Ieder op zoek naar de juiste persoon.
    De persoon die diens magie zou ontketenen en weer terug zou brengen op aarde.

    En die werden gevonden, mensen verspreid over de gehele wereld werden begaafd met de eigenschappen van een mythisch dier, het dier dat zij moeten bevrijden.
    Om zo weer over de aarde rond te kunnen dwalen.
    Maar ze moeten oppassen, want de mensen van aloud komen in opmars en hun onsterfelijke en sterfelijke volgelingen zouden alles op alles doen om de mensen met de zielstenen te stoppen, voor de magie weer in diens geheel terug zou keren naar aarde.
    Lukt het de uitverkorenen voor de zielstenen om de magie op tijd te ontketenen ?


    Verdere informatie

    Waar begint de RPG ?
    Deze RPG begint eigenlijk overal ter wereld, maar wanneer de persoon in aanraking komt met de steen worden ze allemaal naar de kapelruïne geteleporteerd waar de stenen voor lange tijd verborgen waren gebleven.

    Is er een vaststaande verhaallijn voor deze RPG ?
    Ja, ik ben naast mijn eigen Soulstone ook de leider van de alouden die mee doen, die krijgen af en toe via een privé bericht hun orders door.
    Daarnaast moeten de steenbezitters een manier gaan zoeken om de essentie van hun stenen waarin de ziel van de magische wezens gevangen zitten te bevrijden.

    Hoe zien de stenen eruit ?
    De stenen zien eruit zoals kenmerkend is voor hun soort en ze passen mooi in het midden van je handpalm zonder de vingers mee te rekenen.
    De stenen kunnen tevens niet kapot geslagen worden of gebroken worden, ze zijn geheel onschadelijk zolang de drager leeft en zich aan de regels houd.
    Tevens zijn ze 100% helder.
    En niemand heeft dezelfde steen, dit is ook niet mogelijk aangezien er van elke maar één bestaat en elke persoon kan ook maar één steen gebruiken.

    Hoe veranderd de steen me ?
    Dit kan in meerdere opzichten, de veranderingen hoeven nog niet direct op te treden, dit kan ook later gebeuren en de manier waarop dit gebeurd is ook totaal verschillend van elkaar; gaat het bijv. snel en pijnloos of lang en kwellend ?
    Daarbij krijg je altijd sowieso één verandering van de essentie van het wezen dat zich in je steen schuil houdt.


    Hoe moet je de steen bij je dragen ?
    Zodra je geteleporteerd bent naar de oude ruïne liggen daar speciale handschoenen, waar jij je steen aan vast maakt bovenop, waar die ook niet uit kan vallen.
    De handschoenen zijn van leer, maar het mechanisme waarmee de steen vastzit is van zilver of van goud gemaakt.
    De handschoen eenmaal aan kan die niet meer af tot de opgesloten ziel van de steen eruit is.
    Verder mag je zelf weten hoe ze er verder uit zien, lange handschoenen, korte handschoentjes, extra riempjes, de kleur, etc.

    Verdere vragen kunnen altijd gesteld worden.



    HEEL ERG BELANGRIJK > HIER HET OVERZICHT VAN DE SOULSTONES EN DE INFORMATIE EROVER !

    Soulstones

    * Feniks ~ Hedwig Ivy Sol ~ Caleo
    * Draak ~ Graciela María Castillo ~ Shadowhunter
    * Fee ~ Allyssee Aphrodite Grimm ~ DreamerN
    * Elf ~ Hera Noëmi Langley ~ Graymark
    * Pegasus ~ Arianna Amarante Lira Jones ~ Kwijt
    * Vampier ~ Niara Alayne Black ~ Morfling
    * Zeemeermin ~ Hailey Alice Morgan ~ Merrow
    * Engel ~ Alan Christopher Rhodes Shadowhunter
    * Duivel ~ Damian Chamberlain~ Lexlover
    * Eenhoorn ~ Galon Gyfer Hud ~ Vegangirl
    * Centaur ~ Stan Medley Crown ~ Wafelijzer
    * Weerwolf ~ Aaron Pierce Cleveland ~ Bonacieux
    * Geest ~ Pippa Destry Livingstone ~ LexLover
    * Minotaurus ~ Ayla Dorice Marbles ~ Sicam


    Alouden

    * Helio Frederick Moreau ~ Graymark
    * Adelynn “Addie” Rae Hastings ~Gamgee
    * Antonio "Tony" Hunter Daniels ~ Bonacieux
    * Belial Lucius Constantine ~ DreamerN
    * Septimus Gary Cowell ~ Sicam




    Regels

    • Geen oneliners, minimaal 6 zinnen.
    • 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
    • OCC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
    • Max. 2 personages per speler
    • Ernstig verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen in een PB
    • Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
    • Ben je even afwezig voor een bepaalde tijd (langer dan 2 dagen) ? Meld het dan !
    • Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik iemand het recht geef om er eentje voor me aan te maken.


    Rollentopic

    [ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 11:56 ]


    Credendo Vides

    [dus, iemand voor Niara?]


    It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

    Morfling schreef:
    [dus, iemand voor Niara?]


    [Tja Hedwig, maar die is al geteleporteerd.]


    Reality's overrated.

    [Da schiet nie op XD Laat ik Niara daar wel inspringen?]


    It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

    Adelynn “Addie” Rae Hastings – Aloude – Frankrijk, Parijs.
    'Denk je godverdomme nog steeds dat dit een plezierreisje is?' sist Frederick kwaad. 'Doe niet zo egocentrisch door te denken dat je het enige meisje ter wereld bent dat mij wat kan interesseren, want voor mijn part mag je gewoon in Parijs blijven en doodvallen. Het enige probleem is dat ik dat niet kan.' Kwaad duwt hij het gaspedaal verder in. 'Ik denk heus niet dat ik belangrijk voor je ben, iemand zoals jij geeft alleen maar om zichzelf,' sis ik. 'En als je zo graag wilt dat ik doodval dan laat je me lekker gewoon hier?' vraag ik bits. 'Als mijn ouders je echt hebben gevraagd of je op mij wilt passen, dan zeg ik wel gewoon tegen ze dat ik weigerde om met je mee toch, of dat je me nergens kon vinden. Ik ga in elk geval níet met jou op één vliegtuig stappen.' Mijn armen sla ik over elkaar en ik kijk stuurs uit het raam. Mijn iPod pak ik, waarvan ik het volume hoog zet zodat ik Frederick voor de rest van de autorit niet meer hoef te horen.
    Wanneer we bij het vliegveld zijn wil ik gelijk de autodeur open doen, maar die zit, zoals te verwachte, op slot. Nukkig laat ik me weer achterover vallen in mijn stoel.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    { Wat zijn trouwens de rangen van de alouden die meedoen ?}


    Credendo Vides

    Aaron Pierce Cleveland - 21- Weerwolf - 60 mijl van Las Vegas, de Mojavewoestijn, Nevada, Verenigde Staten.
    De jonge vrouw glimlachte toen Aaron haar de lift aanbood. Ze liep naar hem toe en voor een kort moment vonden Aarons ogen de hare. "Als het niet teveel moeite is, graag." Ze glimlachte fijntjes en Aaron knikte goedkeurend.
    Hij stak zijn hand naar haar uit en stelde zich voor, "Aaron Cleveland, tot uw dienst, miss." Aaron voegde er nog een charmante knipoog aan toe. Ze zou het vast erg flirterig opnemen, maar Aaron kon de vrouw niet onaantrekkelijk noemen. De vrouw stelde zich voor als Hailey. Ze nam achter Aaron plaats op de motor en sloeg haar handen losjes rond zijn middel.
    "Wil je een helm?" vroeg hij en wierp een blik in de achteruitkijkspiegel naar het gezicht van de vrouw, Hailey. Aarons ogen flitsten vervolgens even naar zijn uurwerk. Om half vijf had hij afgesproken met Dale voor de deuren van het Casino Royale Hotel & Casino. Maar eerst zou Aaron Hailey nog ergens moeten afzetten. Hij streek met zijn hand door zijn haar, zette de zonnebril terug op en gaf gas.


    kindness is never a burden.

    Helio Frederick Moreau || Aloude || Frankrijk, Parijs, Vliegveld.
    "Ik denk heus niet dat ik belangrijk voor je ben. Iemand zoals jij geeft alleen maar om zichzelf," zei Adelynn. Het raakte Frederick als een messteek in zijn rug. Plotsklaps was hij al zijn wilskracht verloren, hij deed niet eens meer moeite om te proberen Addie over te halen. Als ze dan per se dood wilde... Kon het hem schelen?
    Maar wat zouden haar ouders dan doen? Het was een vraag die Frederick zich al een miljoen keer had gesteld. Hij was contact met hen verloren sinds twee jaar geleden. Hij kon hen niet zomaar opbellen en zegen dat hij ermee stopte. Hij kon zich onmogelijk uit deze situatie krijgen. Ze hadden hem gered van de dood.
    "En als je zo graag wilt dat ik doodval, laat me lekker gewoon hier? Als mijn ouders je echt hebben gevraagd of je op mij wilt passen, dan zeg ik wel gewoon tegen ze dat ik weigerde om met je mee te gaan, of dat je me nergens kon vinden. Ik ga in elk geval niet met jou op één vliegtuig stappen."
    Wanneer de auto stopte, wilde ze uitstappen, maar de auto was nog steeds op slot. Adelynn liet zich achterover vallen tegen haar stoelleuning.
    Radeloos zakte Frederick onderuit. Hij wist niet meer wat hij moest zeggen en staarde een beetje naar zijn armen. Het leek alsof elk litteken een boek was dat geopend werd zodra hij ernaar keek, een herinnering die uit een doos sprong en hem voor een lange tijd niet met rust wilde laten.
    Frederick keek even geërgerd naar de oortjes van haar iPod die in haar oren zaten en hij trok ze weg.
    "Ik ben een Aloude, Adelynn," zei Frederick. De kracht was weggevloeid uit zijn stem. Hij had nooit gedacht dat hij zo moe kon worden van een ruzie. Het was gewoon... Adelynn leek teveel op haar... Zij was precies hetzelfde geweest. Ze was waarschijnlijk ook de enige geweest die ervoor kon zorgen dat hij zijn mond hield.
    "En ik heb letterlijk geen idee hoe oud ik ben. Wat ik wel zeker weet is dat jij, als tweederangs, naar Noorwegen moet. Belial kan er niet mee lachen als er iemand orders in de wind slaat, zeker niet als dat van iemand van jullie is. Hij is erop gebrand om de mythische wezens uit te roeien en niets staat hem daarvoor in de weg. Hij kan het dan ook absoluut niet waarderen als er hem iemand niet wilt helpen. Volgens mij denkt hij dat zijn doel heilig is of zo... Hoe dan ook, ik weet niet of je het beseft hebt, maar die wezens komen terug. De Zielstenen zijn eigenaren gaan zoeken en vroeg of laat breekt er weer een oorlog uit. Die wezens brengen de wereld uit zijn balans. Belial heeft gelijk, ze moeten uitgeroeid worden voordat er zware gevolgen aankomen." Naarmate Frederick zijn verhaal vorderde, werd zijn klanktoon scherper, snijdender, maar het was ook te horen dat hij radeloos was. Alsof hij niet wist waarom hij zich bij de Alouden had aangesloten en zich enkel wijsmaakte dat dit de reden was. Hij wist niet wat zijn eigenlijke reden was...
    "Hou dus alsjeblieft op met kinderachtig doen en ga gewoon mee. De vlucht vertrekt binnen dertig minuten." Fredericks stem was weer zoals hij altijd was: Standvastig, nadrukkelijk en misschien een tikje verveeld. In ieder geval bleek eruit dat hij geen tegenspraak duldde.
    Met een donkere, vervaarlijke en waarschuwende blik keek hij haar recht aan.


    help

    DreamerN schreef:
    { Wat zijn trouwens de rangen van de alouden die meedoen ?}


    Fredster is eersterangs en Addie is tweederangs. (:


    help

    { Oké, dus zou het logisch zijn van Belial om Frederick belangrijke info te sturen, aangezien hij dus 1e rang is staat hij dus in hoog aanzien bij Belial.
    Of is hij niet echt een persoontje dat erop zit te wachten om belangrijk nieuws van de grote baas te ontvangen ? (;
    Just want to know}

    [ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 23:22 ]


    Credendo Vides

    (Doe maar gewoon (:

    Fredster is een beetje een complex persoontje :'))


    help

    Hailey Alice Morgan II 20 II Zeemeermin II Middle of nowhere
    De jongeman stak zijn hand naar haar uit en stelde zich voor als Aaron Cleveland. Hailey glimlachte innemend toen hij er een ‘tot uw dienst, miss’ aan toevoegde, gevolgd door een charmante knipoog. Ze vond het een typische flirtpoging en ergens vond ze die aandacht zeker wel leuk. Daarom stelde ze zichzelf eveneens voor om vervolgens bij hem achter op de motor te kruipen.
    ‘Wil je een helm?’ vroeg hij, nadat ze haar handen losjes rond zijn middel had geslagen. Ze zag hoe hij naar haar keek in de achteruitkijkspiegel en ze schudde dan ook haar hoofd dat het niet nodig was.
    ‘Ik red me wel,’ sprak ze doortastend. Ze haalde nog gauw een hand door haar blonde krullen om deze uit haar gezicht te vegen, vooraleer hij zijn zonnebril opzette en gas gaf.

    Het duurde iets minder dan een uur vooraleer ze bij een tankstation aankwamen. Hailey had de gehele rit gezwegen aangezien het haar simpelweg niet al te praktisch had geleken om te praten. De woorden zouden toch over het algemeen in het onverstaanbare blijven door de snelheid waarmee ze reden. Het gevoel van vrijheid had haar echter deugd gedaan. De wind in haar haren, de adrenaline die door haar aderen gepompt werd door de snelheid waarmee ze reden - al verdacht ze hem ervan dat hij zich toch iets inhield met gas geven gezien zij achterop zat.
    ‘Las Vegas dus,’ begon ze, toen ze van de motor afstapte en naar de pomp keek. Ze beet op haar onderlip, waarna ze in haar broekzak graaide naar het briefje van twintig.
    ‘Het is niet veel,’ sprak ze, terwijl ze het briefje aan Aaron wilde geven, ‘maar meer heb ik niet.’ Ze glimlachte toeschietelijk, aangezien het haar logisch genoeg leek dat er toch getankt moest worden, wilden ze in Las Vegas geraken.


    “If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

    [Addie is tweederangs ja, maar dat komt eigenlijk door haar ouders xd
    Haar ouders zijn eerste rang btw]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Galon Gyfer Hud ~ Eenhoorn || Loch/ Noorwegen

    Mijn hoofd tolde, de wereld om me heen begon te draaien. Ik kromp ineen en zwom naar de kei toe. Ik wist dat ik dan zou kalmeren. Misschien was het water gewoon te koud ofzo.
    Net voordat ik bij de steen aankwam, was ik ergens compleet anders. Ik zag een ruïne, grond en in de verte misschien wat bergen. Ik zuchtte. Waar in de wereld was ik beland?
    Ik keek om me heen. Zo te zien waren er wel wat mensen, maar ik zat nou niet bepaald te wachten op enig contact. Ik kruisde mijn armen. Mijn ogen werden groot en ik keek naar mijn hand. Die steen had er de hele tijd nog gezeten?! Wat me ook opviel, was dat mijn kleren droog waren. Vreemd, erg vreemd.
    Ik liep naar de ruïne toe. Waarom? Geen idee. Het was alsof mijn lichaam en mijn nieuwsgierigheid mij leidden. Eenmaal in de ruine zag ik handschoenen liggen. Maar ik zag ook nog iemand, een meisje, een beetje verbouwereerd naar haar mobieltje staren. Zij had al handschoenen aan. Ik rolde met mijn ogen. Meisjes en mobieltjes. Tja, in de pauzes luisterde ik altijd muziek op mijn Ipod, dus eigenlijk mocht ik niet zeuren. Mijn lichaam bracht me naar een specifiek paar handshoenen. Het was van soepel leer, versierd met wit bladgoud en iets wat leek op een kuiltje. Het witte bladgoud zag er zo... Vredig uit. Het liet me herinneren aan het Loch. Het bladgoud had de handschoen niet in zijn macht, maar het zat er heel mooi gestructueerd en toch rustgevend mooi er op. Zonder er bij na te denken, deed in de steen in het kuiltje - wat precies paste - en ik trok de handschoenen aan. Toen ik ze er weer vanaf probeerde te halen, zaten ze muurvast om mijn handen.
    'Eira' vloekte ik zacht.
    Er trok geen pijn scheut door mijn lichaam. Tja, ik vloekte met woorden in het Welsh met een goedaardige betekenis, zoals "sok" of "sneeuw". Geen idee waarom, maar ik vond het leuk om anders te zijn. Daarom.
    Ik sloot mijn ogen. Het leer was best comfortabel. Toen ik mijn ogen weer opendeed, had ik er pijn aan. Ik wreef even met mijn hand over mijn ogen. Het leer voelde aangenaam aan op mijn ogen. Toen ik ze weer opendeed, zag ik iets eigenaardigs: een kleine pluk zwart haar zag ik op mijn voorhoofd bungelen. Ik streek met mijn hand door mijn haar. Hoe kwam...? Verder kwam ik niet, want mijn haar was niet blond en kort meer zoals het normaal aanvoelde. Ik keek weer naar die pluk. Er kwam een blauwe gloed vanaf.
    Oh my Emrys. Ik liep naar het meisje toe. Zij had kleine hoorntjes, maar dat weerhield mij niet om even op het schermpje van haar mobiel te kijken.
    Oh. My. Emrys. Ik had zwart, langer haar. Er scheen een blauwe gloed vanaf. Mijn ogen waren hemelsblauw, maar vroeger wat dus een paar minuten geleden was, had ik lichtgrijze ogen. Ik liep naar buiten. De steen bleef eigenaardig goed in de linkerhandschoen zitten. Ik streek met mijn hand door mijn haar en liet me rustig zakken tegen een muurtje van de ruïne. Dit deed ik voorzichtig, want stel nou dat het in ging storten. Ik zuchtte toen ik eenmaal op de grond zat. Wat in de wereld was er aan de gang?

    [ bericht aangepast op 11 feb 2013 - 9:16 ]


    I will keep watch.

    [Septimus is 2e rangs, denk ik.]
    Ayla Dorice Marbles × 17 × Minotaurus × Kapelruine, Noorwegen.
    Nu ik de handschoenen beter bekeek zag ik dat het materiaal waar de riempjes mee vastzaten van helder Lapis Lazuli was. Vreemd genoeg voelde ik het gewicht van de hoorns niet. Ik voelde weer met mijn handen, en merkte dat ze nog een stukje langer waren geworden. Ik hoorde buiten de ruine duidelijk iemand "fuck" roepen. 'Hallo?' riep ik. Oh, wat was ik onvoorzichtig. Ik haalde een hand door mijn wilde, bruine bos haar en liep naar buiten. Buiten zat een jongen met lang, zwart haar tegen een muur. Meteen spande ik mijn spieren aan. Ik vertrouwde dit voor geen meter. 'Is dit een grap?' mompelde ik. Ik had de weerspiegeling van de jongen net wel gezien. Ik keek nog eens in de reflectie. Mijn ogen werden steeds donkerder. Ooit waren ze helder groen, maar dit was nu al diepbruin, met enkele groene spikkeltjes. Ik brieste en sloeg met mijn staart. Mijn maag trok samen. Staart? Een pijnscheut trok door mijn rug, en ik liet mezelf in de koele sneeuw vallen. Ik voelde dat ik inderdaad ergens op viel. Ik rolde om, en toen ik achter me keek zag ik hem. Een echte staart, die nog het meest leek op die van een stier. 'Maldito.' en daar ging ik al over naar het Spaans. 'Eso también' Ik zag een tweede jongen staan, deze met kleine, rode hoorntjes. Ik krabbelde overeind en liep naar hem toe. 'Ben blij dat ik in elk geval niet de enige ben met hoorns.' zei ik. Ik keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de jongen, niet wetend wat ik moest verwachten. 'Ik ben Ayla.'


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    |Tony is eersterangs. (; |


    kindness is never a burden.