{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 3 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 10:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Mijn ogen glijden naar de vrouw als ze begint te praten. "Ik ben Jess," zegt ze. "Ik ben vanuit Montgommery naar de kust gekomen." Wow. Dat is echt een teringeind. "Helemaal vanuit Alabama?" mompel ik. Ze ziet er naar omstandigheden sterk en gezond uit. Waarschijnlijk kan ze goed met dat mes overweg, anders was ze veel magerder geweest. Of ze moet van een andere groep af komen. "Ik had gehoopt dat het hier veiliger zou zijn." Ze kijkt me doordringend aan en ik laat mijn wapen een stukje zakken. "Georgia is ook naar de klote," antwoord ik monotoon. "De hele wereld is besmet. Het is nergens meer veilig." Dr Jenner heeft het allemaal haarfijn uitgelegd tijdens ons tripje naar de CDC. Ik kijk haar aan. Ze ziet er moe uit. Haar lot ligt nu zo'n beetje in mijn handen. Als ik haar weg zou sturen, zou ze het waarschijnlijk niet halen. "Ik ben Ryan," zegt de man. Als door een wesp gestoken richt in de kruisboog weer naar hem. Slecht, Daryl. Nooit de meest bedreigende uit het oog verliezen. "Ik kom uit Indiana." Ik trek een wenkbrauw op. Alabama is ver maar ligt naast Georgia. Indiana is wel heel erg ver. "Hoe kom je helemaal hier terecht dan?" vraag ik hem dan ook achterdochtig.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Helemaal vanuit Alabama?" vraagt hij mompelend en ik knik kort. Het is inderdaad een heel eind geweest, hopelijk het goede eind. Na mijn doordringende blik laat hij zijn wapen iets zakken. "Georgia is ook naar de klote. De hele wereld is besmet. het is nergens meer veilig." zegt hij. Dat had ik ook wel door, alleen had ik gehoopt dat het ergens beter was dan waar ik vandaan kwam. Gewoon... minder. "Ik ben Ryan." zegt de man plots, nou weet ik dat ook weer. De boog wordt gelijk weer opgericht naar hem, blijkbaar oogt hij heel wat gevaarlijker. Toch maak ik een schattig dat ik een stuk sneller zal zijn dan hem, maar minder sterk. "Ik kom uit Indiana." Jezus, dat is echt ver. De man vind dat blijkbaar ook want zijn wenkbrauw schiet omhoog. "Hoe kom je helemaal hier terecht dan?" De achterdocht is te horen in zijn stem en ik zucht eventjes. Mijn handen houd ik allang niet meer op en ik leun tegen de muur aan. Ik heb maar weinig zin om dit nu allemaal af te handelen en snak naar een kort slaapje, ook al is het maar voor een uurtje. "Het is laat en nacht, we verstoren de nachtrust duidelijk zo. Kunnen we hier niet morgenochtend mee verder gaan? Als jullie dat willen, vertrekken we morgen weer. Maar voor nu..." Mijn ogen staan iets smekend als ik mijn blik weer op de man met de kruisboog richt en dan op het meisje erachter. Ik ben gewoon zo moe, dat ik er ervan ga praten.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar

De wenkbrauw van de man schoot omhoog. Het was me al duidelijk dat hij niet goed was in situaties als deze, al zeker niet als hij eerst zijn boog laat zakken en hem dan weer op me richt en stomme vragen stelt. Het feit dat hij mij als een grotere bedreiging zag als het vrouwelijk schoon naast me zou ik maar als een compliment zien, want in de tussentijd dat hij zijn boog niet meer op me gericht had, had ik al lang een granaat naar zijn kop kunnen zwieren.
"Goh, ik zou het niet weten," zei ik sarcastisch. "Auto's misschien?"
Net zoals Jess had ik mijn handen ook al lang niet meer omhoog. Whatever. "Het is laat en nacht, we verstoren de nachtrust duidelijk zo. Kunnen we hier niet morgenochtend mee verder gaan? Als jullie dat willen, vertrekken we morgen weer. Maar voor nu..."
Die had er duidelijk ook geen zin meer in, wat ik volkomen begreep. Voor mijn part ging ik hier nu al weg, zo lang ik mijn wapens maar terug had. Ik vertrouwde die gast voor geen haar meer.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Goh, ik zou het niet weten. Auto's misschien?" zegt de man hooghartig. Ik spuug op de grond en richt de kruisboog weer tussen zijn ogen. "Watch your tone, buddy," grom ik Ryan vijandig toe. Hij heeft zijn handen niet meer omhoog, en ik ben blij dat ik hen eerst van hun wapens heb ontdaan. De vrouw zucht licht wanhopig. Ze lijkt echt klaar te zijn met de hele situatie."Het is laat en nacht, we verstoren de nachtrust duidelijk zo. Kunnen we hier niet morgenochtend mee verder gaan? Als jullie dat willen, vertrekken we morgen weer. Maar voor nu..." Mijn ogen versmallen zich tot spleetjes en ik blijf naar Ryan kijken. De fout om afgeleid te worden door twee paar mooie ogen zou ik vanavond niet meer maken. Ik grom geirriteerd. Ik heb helemaal geen zin in meer gasten. Op die manier zou ik de rest van de nacht niet meer rustig kunnen slapen. Dit meisje, Jess, ziet eruit alsof ze direct in slaap zou vallen. Ik vertrouw die Ryan gewoon niet. Er is een reële kans dat hij door de boot gaat lopen snuffelen. Als ik het meisje vermoeid tegen de muur zie staan, ga ik toch overstag. Wie weet zouden ze, als ik hen nu zou afwijzen, later terugkomen om wraak te nemen. Daarmee zou ik de groep en mezelf alleen maar verder in gevaar brengen. "Goed dan," komt er daarom ook met moeite over mijn lippen. Ik loop langzaam achteruit en verzamel dan de wapens die ze me net hebben toegeworpen. Als ik alles zo goed als het gaat aan, om en vast heb, draai ik me om naar de deur van de suite-gang. In mijn ooghoek blijf ik ze in de gaten houden. Ik scan al hun geluiden en sta op scherp mocht een van hen me van achteren aanvallen. Pas dan zie ik dat Rebecca al die tijd achter me heeft gestaan. "Bedankt voor je hulp," mompel ik zodat alleen zij het hoort waarna ik langs haar heen de gang op loop. "Zoek maar een kamer uit," meld ik de nieuwkomers zonder ze verder aan te kijken. Dan loop ik tot de tand toe bewapend naar mijn eigen kamer terug en doe ik de deur achter me op slot.

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 14:52 ]

---

ars moriendi

[Het was Rebecca die achter hem stond hoor. 8D Rowan ligt lekker te slapen in haar eigen kamer.]

---

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
[Het was Rebecca die achter hem stond hoor. 8D Rowan ligt lekker te slapen in haar eigen kamer.]

Jaaa ik bedoelde ook Rebecca. >__< haha, Daryl denkt nergens anders meer aan schijnbaar 8D Even aanpassen.

---

ars moriendi

[Ghehe, best lief eigenlijk.]

Jessalyn Hope

"Goh, ik zou het niet weten. Auto's misschien?" zegt Ryan op een wat arrogante toon. De andere man gedraagt zich daarop als een echte redneck en spuugt op de grond, om zijn kruisboog weer goed op hem te richten. "Watch your tone, buddy." gromt hij Ryan vijandig toe. Hierdoor stel ik snel voor om morgenochtend verder te gaan, dit kan nog wel uren gaan duren volgens mij. Zijn ogen versmallen zich tot spleetjes en hij kijkt toch niet naar mij, waardoor ik denk dat hij het zal negeren. Het blijkt toch anders zijn als hij blijk geeft van zijn irritatie. "Goed dan." Het lijkt hem moeite te kosten om het toe te geven, maar hij loopt langzaam achteruit en verzamelt de wapens bij elkaar om weg te lopen. Ik volg hem gelijk en hoor hoe hij iets tegen het meisje mompelt, waarna hij langs haar heen loopt. "Zoek maar een kamer uit." meld hij ons en ik glimlach. Eindelijk, slaap en een bed. Hier en der zie ik wat walker lijken verspreid liggen, maar ik ben er niet ver genoeg bij om daar stil bij te staan. Ik knik kort naar het korte meisje en loop ook langs haar heen de gang in, om de eerste de beste kamer te openen.
De kamer ruikt niet bepaald fris, maar ziet er verder best uit. Wat bloedvlekken, er zijn hier zeker walkers geweest in het verleden. Het bed ziet er niet zo fris en beslapen uit, maar dat maakt me helemaal niets uit. De deur sluit ik zorgvuldig achter me en controleer de kamer toch voor de zekerheid eventjes. Er lijkt niets mis mee te zijn, volgens mij hebben ze het hier echt heel erg getroffen. Mijn schoenen trek ik uit, evenals het vestje dat ik aan heb en de vieze broek, om in mijn shirt en ondergoed het bed in te kruipen. Oh, zo heerlijk zacht. Ik slaak een opgeluchte zucht, maar toch zal ik met een oog open slapen. Dit vanwege die man, die ons niet lijkt te vertrouwen. Wie weet wie hier nog meer zitten en wat ze van plan zijn? De dekens trek ik helemaal over me heen en al snel lig ik licht te slapen.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar

"Watch your tone, buddy." Hij spuugde voor me op de grond en stemde daarna in dat we toch mochten blijven. Al was ik niet echt zeker of ik daar nu nog zo veel zin in had. Ik liet mijn wapens maar voor dat het was en keek even achterdochtig toen hij iets tegen het meisje mompelde.
"Zoek maar een kamer uit."
Ik knikte terwijl ik een random deur opende. Het was een niet al te groot kamertje met een simpel bed in het midden en een badkamer. Jess was ook al uit het oog verdwenen. Ik leunde naar achteren om hem te bedanken dat we mochten blijven. Maar de chagrijn was al verdwenen. Met een zucht sloot ik de deur, terwijl ik op het bed ging zitten en mijn kisten losmaakte. Ik trok alles uit tot op mijn onderbroek na een kroop onder de dekens.
Warmte, zachtheid en stilte. Drie dingen die ik weken had moeten missen en nu terug waren. Ik sloot mijn ogen en genoot van dit alles.

Rebecca Morgan
"Bedankt om te helpen," mompelde Daryl in het voorbijgaan, terwijl de twee nieuwe hem achtervolgden.
"Graag gedaan, hoor," mompelde ik sarcastisch terug. Alle drie waren ze al in een kamer verdwenen en ook ik trok mijn deur open, om mijn schoenen uit te trekken en onder de wol te kruipen.
Ik haatte het dat Daryl de leiderstaak op zich nam. Die kerel zou nog eens mijn dood worden, dat voelde ik nu al.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Als ik de kamer binnenkom, is het eerste wat me opvalt het lege bed. Een tiende van een seconde ben ik bang dat Ryan haar heeft meegenomen, maar ik besef me meteen daarna dat dat onzin is. Die gozer is hier niet eens geweest. "Rowan?" vraag ik zachtjes. Ik klop op de badkamerdeur maar krijg geen antwoord. De deur is ook niet op slot, en als ik hem open, zie ik slechts een lege kamer. Het feit dat deze badkamer groter en luxer is dan de badkamers van de rest valt me nieteens op. Er is toch geen warm water meer te krijgen. Ik loop naar de kast en leg alle wapens met beleid achter de kleding. Wauw, Ryan heeft echt goed spul. Ik onderdruk de neiging ieder wapen afzonderlijk te bestuderen en sluit de kastdeuren. Mijn blik valt weer op de lakens. Waarom is Rowan weg? Het bevalt me helemaal niets. Straks is ze me nog gaan zoeken en sluipt ze nu in het donker door het schip. Ongerust pak ik mijn kruisboog weer op, als mijn blik op mijn schoenen valt. Ik heb sinds ik uit bed kom op blote voeten rondgelopen en dat was behoorlijk koud. Ongeduldig trek ik mijn sokken aan en schiet ik in mijn kisten. Vervolgens sta ik op en maak ik de deur weer open. Op de gang is alles weer stil. Ik blijf staan en luister aandachtig. Er lijkt niemand rond te lopen, ook de vreemdelingen niet. Gelukkig, dan hoeft het ook niet op een clash met die Ryan uit te lopen. Vanavond in elk geval niet. Ik loop voorzichtig langs de deuren af en stop dan bij Rowan's kamer. Zou ze terug zijn gegaan naar haar eigen kamer? Ik geloof het niet, maar besluit toch even te kijken. Voorzichtig klop ik op de deur. Als ik geen gehoor krijg, open ik hem en kijk ik naar binnen. Haar ranke lichaam ligt onder de dekens. "Rowan..?" vraag ik verward. "Waarom lig je hier..?"

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 15:40 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik word wakker omdat iemand mijn naam zegt. Mijn hoofd bonkt en mijn wimpers plakken iets aan elkaar. "Rowan..? Waarom lig je hier?" Verbaasd door deze woorden draai ik me om in het bed, waardoor ik merk dat ik iets in de dekens verstrik lig en mezelf eerst zo half moet bevrijden om te zien dat het Daryl is. Waarom vraagt hij dat, mijn bed is toch geen rare plek om te gaan slapen? Het is donker, dus ook nog geen ochtend. Ik vraag me echt af wat hij hier doet. Plotseling weet ik weer waarom ik weg was gegaan en wrijf ik even in mijn ogen, waarna ik met moeite overeind ga zitten en hem wat gekwetst aankijk. "Ik dacht dat... dat..." Waarom vraagt hij dat nou nog, dat is toch wel duidelijk? "Het leek er gewoon op dat... en jij was zelf ook weg." mompel ik wat verward en iets beschuldigend, en ik sla mijn ogen neer. Ik heb me eigenlijk verder niet eens afgevraagd waarom hij weg was gegaan en mij had achter gelaten, ik durf niet eens te vragen waarom hij direct zijn rug naar me toekeerde en deed alsof ik er niet eens was. Ik bijt op mijn lip tot die begint te bloeden, zonder ook maar enige scherpe opmerking te maken. Het is tot de grond op afgebrokkeld en ik voel me bijna hopeloos gewoon.

---

Your make-up is terrible

(Ryan en Rebecca slapen, dus ga maar door (: )

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze draait zich verschrikt om. Haar dekens zijn volledig om haar lichaam gewikkeld waardoor ze moeite moet doen om te zien dat ik het ben. Tot mijn schrik zie ik dat ze gehuild heeft. Behoedzaam loop ik een paar passen naar haar toe. "Ik dacht dat... dat..." stottert ze. Ik leg mijn kruisboog neer en loop naar het bed toe. Het lijkt een replay van wat zich een paar uur eerder op mijn kamer heeft afgespeeld. "Het leek er gewoon op dat... en jij was zelf ook weg," mompelt ze onduidelijk. Ze bijt op haar lip en slaat haar ogen neer. Mijn brein werkt op topsnelheid. Zou ze iets door hebben gehad? Heb ik toch per ongeluk iets over de vergelijking die ik telkens maak tussen haar en Rosy gezegd? Heb ik laten vallen dat ik seks met haar heb gehad om iets van het verleden terug te roepen..? Mijn vergelijkingen lopen uit de hand. Ook nu zie ik Rowan liggen, maar is het voor mijn gevoel gewoon mijn kleine Rosy. Het is walgelijk en totaal oneerlijk naar Rowan toe, maar ik heb het gevoel dat ik via haar een deel van mijn gezin terug heb gekregen. Ik haal even diep adem en besluit te reageren op haar laatste opmerking, dat lijkt me het gemakkelijkst. "Ik hoorde wat op het dek. Twee mensen zonder groep," vertel ik haar. Ik ga op de rand van het bed zitten en kijk tegen haar rug aan. Heel voorzichtig reik ik met mijn hand naar haar zij en streel ik die. "Een vrouw en een man.. ik heb hun wapens afgepakt. Ze liggen nu te slapen." Ik voel er niets voor Rowan hier alleen te laten en laat me voorzichtig op het matras zakken. Mijn schoenen trap ik uit. ".. dus je hoeft niet bang te zijn," mompel ik onzeker. Een beklemmend gevoel begint te overheersen. Ze hoeft niet bang te zijn voor de indringers, die zou ik voor haar doden als het zou moeten. Ik begin me alleen af te vragen of ik zelf, met mijn steeds verder aanwakkerende obsessie om haar aan te zien voor Rosy, geen directer gevaar voor haar vorm.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Ik hoorde wat op het dek. Twee mensen zonder groep," hoor ik hem zeggen en hij wekt voor een moment mijn aandacht op. Het matras deukt in en ik sluit mijn ogen. Als hij me aanraakt krimp ik iets in elkaar. "Een vrouw en een man.,. Ik heb hun wapens afgepakt. Ze liggen nu te slapen." Het matras deukt verder in en ik hoor wat op de grond vallen. "... dus je hoeft niet bang te zijn." Ik draai me nu volledig om naar hem als ik mijn ogen weer open. "Ik ben niet bang voor een paar vreemdelingen, jij bent evengoed een vreemdeling hier." zeg ik iets kil tegen hem terwijl ik hem even schattend aankijk. Verwacht hij nou echt dat hij hier zomaar mijn bed in kan kruipen? "Daryl, ik weet niet wat jij van plan bent..." begin ik en ik voel mezelf plots iets bozer worden om wat hij me eerder geflikt heeft. "... maar ik ga hier in ieder geval slapen, zonder jou. Ik ben ook niet van plan om nog meer van die dingen te doen." Het woord dingen spreek ik uit alsof het iets vies is en het laken trek ik met een ruk onder Daryl vandaan om er zelf diep onder te kruipen en met mijn rug naar hem toe te gaan liggen en hem te negeren. Met mijn handen houd ik de lakens stevig vastgeklemd tot mijn knokkels wit zien mijn kaken klem ik stevig op elkaar om niet verder uit te vallen of gemeen te gaan doen. Nou, het is weer terug hoor.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze draait zich met een ruk om. Haar ogen zijn ijskoud. "Ik ben niet bang voor een paar vreemdelingen, jij bent evengoed een vreemdeling hier." Bam. Die raakt me recht in mijn hart. Ik ben met stomheid geslagen en weet niet hoe ik hier op moet reageren. Ik dacht dat we een band hadden opgebouwd. Een aparte band, dat wel.. maar ik dacht dat ze om me was gaan geven. Op haar manier. "Daryl, ik weet niet wat jij van plan bent maar ik ga hier in ieder geval slapen, zonder jou. Ik ben ook niet van plan om nog meer van die dingen te doen," zegt ze walgend. Vervolgens trekt ze het laken met een ruk onder me uit. Ja, ik heb echt iets verkeerd gezegd daarnet. Fucking asshole dat ik ben, ik kan het me ook gewoon niet meer herinneren. Ze houdt de lakens vast alsof ze vastgeschroefd zitten. Verslagen sta ik op uit het bed. Ik zet mijn grote voeten in de kisten en pak mijn kruisboog op. Dan blijf ik midden in de kamer staan en kijk ik weer naar haar. Hoe ze daar alleen ligt. Haar haren liggen als een waaier over haar kussen heen. "Ro.." mompel ik zachtjes. Dan draai ik me om naar de deur, maak hem zachtjes open en doe hem dan weer voorzichtig dicht. Ik moet nog verwerken wat er zojuist is gebeurt, maar al snel voel ik een vertrouwd gevoel weer opborrelen. In een paar passen ben ik bij mijn kamer. Ik smijt de deur dicht en loop naar de kledingkast. Vervolgens open ik de deuren van het ding en begin ik de merkkleding op de grond te gooien. Ik pak mijn mes en snij het zwarte bloesje dat ik aan heb in één haal open. Dan laat ik me op mijn knieën zakken en snij ik de kleding volledig aan flarden. Ik bijt op mijn lip om het niet uit te schreeuwen en geef mijn woedeaanval vrij baan. Ik scheur, snij en hak de berg bloezen en blazers in stukken los textiel.

- Jullie mogen aan een nieuwe dag beginnen wat mij betreft. -

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 17:18 ]

---

ars moriendi

[ Als ik nu wat met Tyler schrijf moet ik dan gewoon de volgende dag doen ? ]