{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 3 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 10:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Hij weet niet in welke kamer ze is. :c Jess daarentegen.. ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Zodra ik hem gesmeerd ben bij Daryl, ben ik richting mijn kamer gegaan. Die twee uurtjes slaap waren echt niet genoeg voor mijn bonkende, aanhoudende hoofdpijn. Ik ben blij als ik het zachte bed ik kan kruipen en als ik erop lig, trap ik mijn schoenen uit en rek ik mijn broek en blouse ook uit. Ik kruip onder de heerlijke dekens, die zacht aanvoelen tegen mijn huid. Zo lekker om je daar in te nestelen. Zodra mijn hoofd het kussen aanraakt, ben ik dan ook weg. Ik ben helemaal op, leeg. Ik slaap droomloos en heerlijk, tot ik wakker word van gestommel op de gang. Ik ben nog altijd een lichte slaper dus spring ik mijn bed uit, trek ik haastig mijn blouse aan zonder hem dicht te knopen en grijp ik mijn lange mes. Ik open de deur op een kiertje, er valt een faal licht door mijn raam heen wat zegt dat het nog behoorlijk vroeg moet zijn. Als ik door het kiertje heen kijk, zie ik de twee meisjes, ze lijken behoorlijk bedrukt te zijn en Rowans ogen gaan als een gek door de gang heen. Als die binnen zijn, verschijnt Daryl en hij open zijn deur ook. Zouden ze nu pas klaar zijn? Dat zou me wel verbazen. De meisjes zijn door en door nat, van Daryl kan ik het niet zeggen vanaf deze afstand. "Yo, Daryl." sis ik door de gang heen op een gedempte toon, zodat niemand anders het hoort. Ik begin mijn blouse verder dicht te knopen en open de deur iets verder zodat hij weet naar welke kamer hij moet komen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als ik de deur van mijn kamer wil openen, hoor ik plots een stem zachtjes mijn naam roepen. Ik draai mijn hoofd naar rechts, en zie Jess' krullenbos door de kier van een van de deuren op de gang. Haar bloesje hangt open, maar ze begint hem dicht te knopen als ze de deur iets verder opent. Ik knik haar toe ten teken dat ik haar gezien heb en loop mijn kamer in. Ze is erg vriendelijk voor me geweest toen ik gisteren stombezopen was. Haar iets wat enigszins lijkt op een ontbijtje aanbieden is wel het minste dat ik kan doen. Ik pak de poncho waar nog altijd een behoorlijke hoeveelheid aan eten in zit en loop de kamer weer uit. Vervolgens loop ik naar de wachtende Jess toe. "Honger?" brom ik terwijl ik langs haar heen naar binnen loop. Ik wacht niet op een uitnodiging, en ga op de rand van haar bed zitten. De poncho zet ik naast me neer. Ik kijk weer op, en zie dat Jess haar bloes heeft opgeknoopt. Ze staat nog wel altijd in haar slip, waardoor ik de indruk krijg dat ze net van me wakker geworden is. Ik klop naast me neer op het bed ten teken dat ze er bij kan gaan zitten, alsof het mijn kamer is. Dan pak ik een twee flinke pakken muesli uit de tas met een fles water. Ik hou haar beide voor.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Hij knikt naar me en ik ga een stuk verder mijn kamer in, waar ik de knoopjes zorgvuldig dicht begin te knopen. Als ik opkijk, komt Daryl er al aan en hij draagt iets vreemd bij zich. "Honger?" bromt hij terwijl hij langs me heen naar binnen loopt. Nog altijd even brutaal dus, ook zonder drank. Zonder antwoord te geven sluit ik de deur nadat ik nog even een blik op de gang geworden heb en draai me terug naar Daryl. Hij zit op de rand van mijn bed en klopt ernaast. Ik grinnik even en neem plaats naast hem. Dan kom ik erachter wat hij met dat vreemde ding moet, ls hij het opent zit er eten in. Mijn gezicht klaart gelijk op als hij twee flinke pakken muesli en een grote fles water voor me houd. Ik pak één van de pakken aan, samen met het water. "Zo, je bent een rijk man in deze wereld," zeg ik hem. "Dank je, dat is erg gul van je." Ik moet zeggen dat ik wel honger gekregen heb, gister heb ik eigenlijk bijna niets gegeten. Als ik hem even bestudeer lijkt hij er beter uit te zien, maar ergens toch ook weer niet. Misschien omdat hij nu niet meer dronken is, maar ik vraag me af wat er dan wel aan de hand is waardoor hij er zo uitziet. Ik vouw mijn naakte benen in een kleermakerszit en maak de doos muesli open. "Je bleven wel erg lang weg." zeg ik met mijn blik op de doos gericht, waar ik een handvol uithaal en in mijn mond stop. Oh, dit smaakt wel erg lekker. Lang geleden dat ik zoiets gegeten heb, zeg. Vroeger aten we dit altijd bij het ontbijt en na al dat vlees wat ik tegenwoordig eet is wat anders ook wel eens welkom. Mijn dieet van de laatste tijd bestond gewoon uit crackerkruimels en geschoten vlees.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik zie haar gezicht opklaren als ze het eten ziet. "Zo, je bent een rijk man in deze wereld," zegt ze. "Dank je, dat is erg gul van je." Dankbaar neemt ze het pak aan. Ik maak een gebaar waarmee ik aangeef dat het niets is, en scheur dan zelf ook een pak open. Ze gaat in kleermakerszit op het bed zitten en neemt een flinke hand muesli. Ik volg haar voorbeeld en kauw op het krokante spul. Geef mij maar een stuk wild, dat is een stuk beter te vreten dan dit. Toch ben ik erg blij dat ik zoveel muesli mee heb weten te krijgen. Het zit vol met granen en calorieën. Jess lijkt er meer van te genieten, en ik kijk haar goedkeurend aan."Jullie bleven wel erg lang weg," merkt ze terloops op terwijl ze blijft eten. Ik haal mijn schouders op. De confrontatie zelf heeft niet eens zo lang geduurd, en ik heb me nog behoorlijk ingehouden. "Ze renden weg, net als daarnet" antwoord ik dan maar als versimpelde versie van het verhaal. Als ik aan haar gezicht zie dat ze niet begrijpt waarom ik dan nu pas naar mijn kamer toe kwam lopen, vervolg ik: "heb op een bank geslapen." Ik neem nog een flinke hand muesli en pak dan het water van haar over waarna ik er een paar slokken uit neem. Daarna draai ik de dop er weer op en leg ik het naast het pak muesli neer. "Dikke vriendinnetjes, die twee.." grom ik vervolgens terwijl ik ze weer voor me uit zie rennen, hand in hand. Triest gewoon.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Ze renden weg, net als daarnet," antwoord hij simpel en ik geef hem een vragende blik. "heb op een bank geslapen." Ik frons even maar eet wel gewoon verder terwijl hij uit de waterfles drinkt. Ik stop nog flink wat in mijn mond om erop te gaan kauwen. Heerlijk, dat eten. Mijn maag gromt even goedkeurend, die is even blij als ik ben volgens mij. "Dikke vriendinnetjes, die twee..." gromt hij vervolgens. Hierdoor stop ik even met eten en kijk ik hem verbaasd aan. "Je moet toch op iemand kunnen steunen tijdens zoiets?" vraag ik dan, het klinkt net alsof hij het afkeurt. Ze mogen maar blij zijn dat ze elkaar hebben tijdens een zombie apocalyps. Ik pak de fles die hij daarnet neergelegd heeft en neem een paar slokken. Muesli is toch wel droogvoer, het enige nadeel eraan. "Maar je sliep dus op een bank? Je hebt het lekkerste bed van de boot en je slaapt op een bank?" vraag ik vervolgens iets plagerig om van onderwerp te veranderen. "Nou, als je je bed niet zo waardeert wil ik ook wel ruilen hoor." Ik grijns eens en begin weer verder te eten, maar wel rustig aan. Ik wil mijn maag liever niet overbelasten door ineens heel veel en heel snel te gaan eten. Ik weet wat er dan gebeurd. Toen ik chocola had gevonden, een hele voorraad, deed ik dat eens. Volgens mij heb ik alles erna weer uitgekotst omdat ik zo misselijk werd en maagkrampen kreeg. Dit is niet zulk heftig voedsel, maar alsnog wel behoorlijk lekker waardoor ik op moet passen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Hm, dat komt wel," zei ze terwijl ik mijn koffer terug schoof. "Volgens mij heb ik geen schone kleren meer."
"Dan moeten we schone kleren voor je vinden. Ik weet niet of ik iets heb waar je in raakt, maar anders kunnen we in een paar kamers zoeken. Er moet vast wel iets te vinden zijn." Met die woorden gezegd te hebben liep ik richting de badkamer. Ik zette de deur op een kier, zodat ik Rowan nog kon horen praten en draaide de kraan open om al het bloed van mijn lichaam te wassen.
Ik trok de jumpsuit aan, met daarover het vest en mijn trouwe zwarte Vans. Mijn haren klitte aan elkaar als slierten plakkerige spaghetti. Met mijn kam probeerde ik er stevig door te kammen. Het deed zo'n zeer - ik zou de pijn zelfs erger beschrijven dan dat mes in mijn heup of die val op mijn gezicht.
Met de kam nog vast liep ik terug naar de kamer, met mijn blote benen. Een groot litteken tekende zich af op mijn knie, het was dik en bruin, en afkomstig geweest van een brandwonde.
Ik stak de kam uit naar Rowan. "Hier, als je wil kammen."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Dan moeten we schone kleren voor je vinden. Ik weet niet of ik iets heb waar je in raakt, maar anders kunnen we in een paar kamers zoeken. Er moet vast wel iets te vinden zijn." zegt ze en ze loopt naar de badkamer. Wat verbaasd kijk ik haar na. Misschien droog ik wel gewoon op. "Dat is teveel moeite." mompel ik. Ik trek de natte trui over mijn hoofd, hij weegt een ton met al dat water en daaronder heb ik toch nog een shirt met lange mouwen aan die ook lekker nat is. Het scheelt gelijk heel wat gewicht. Ik kijk haar even scheef aan als ze met blote benen de badkamer uitkomt. Die gaat het nog koud krijgen daarin, volgens mij. Waarom trekt ze niet gewoon een broek aan? Ze steekt een kam mijn richting in. "Hier, als je wil kammen." Ik glimlach dankbaar naar haar. "Dank je, dat kan ik volgens mij wel gebruiken." antwoord ik als ik hem aanneem. Ik maak mijn haar los en begin het nattige haar door te kammen, met wat moeite. Ik heb vanmorgen, of gisterochtend, niet een de moeite genomen om er wat aan te doen. Het bloed op mijn hoofd is zo half opgedroogd en ik kan het er alleen nog maar verder in, waardoor er een vage streep rood door mijn lichte haren loopt. Toch is het redelijk uit te kammen en valt het al snel weer omlaag langs mijn lichaam. Het zorgt ervoor dat ik iets meer zelfvertrouwen krijg, waarschijnlijk omdat het mijn grootste trots is. "Heb je niets dat langer is, Rebecca? Straks vriezen je benen eraf." breng ik iets bezorgd.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan nam glimlachend de kam aan. "Dank je, dat kan ik volgens mij wel gebruiken."
Even bleef haar blik op mijn blote benen hangen, maar daarna ging ze aan de slag met haar lange blonde haren. Ik was er best wel jaloers op, ze waren zo lang en leken bijna altijd goed te liggen. Behalve als er een hele stortbui over was neergekomen.
Toen ze er klaar me was leek ze zich al beter te voelen en ze zag er ook beter uit.
"Heb je niets dat langer is, Rebecca? Straks vriezen je benen eraf." De bezorgdheid in haar stem was schattig en lief, maar mijn benen konden wel tegen een stootje.
"Jawel, maar al mijn broeken drukken tegen mijn buik, tenzij ik er eentje aandoe die te groot is, maar dat is nog onhandiger..." Een beetje hulpeloos ga ik naast haar op het bed zitten. "Ik heb nog wel een trui die je kan lenen. Hij is me veel te groot, maar hij is warm en zit lekker. Dan hoef je in ieder geval niet in dat natte shirt rond te lopen. Straks ben je ziek."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze kijkt me verbaasd aan wanneer ik die opmerking heb gemaakt. "Je moet toch op iemand kunnen steunen tijdens zoiets?" vraagt ze. "Dat deed ze ook, maar dan op mij," komt er sneller en harder uit dan ik wil. Kribbig neem ik nog een hand muesli. Het is een moment lang stil. Jess neemt een slok water en verandert dan het onderwerp in wat luchtigers. Het siert haar, dat ze toch nog over lichtere onderwerpen kan praten. Werkt verademend. "Maar je sliep dus op een bank? Je hebt het lekkerste bed van de boot en je slaapt op een bank?" zegt ze plagerig. "Nou, als je je bed niet zo waardeert wil ik ook wel ruilen hoor." Ik glimlach. "Ik kon geen stap meer verzetten," grom ik met een halve glimlach. Dan kijk ik haar aan. "Jij was nog goed ter been," vervolg ik dan, doelend op het feit dat zij degene was die me gisteravond overal naartoe moest slepen. Ik neem de waterfles van haar over en drink er nog wat van.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Jawel, maar al mijn broeken drukken tegen mijn buik, tenzij ik er eentje aandoe die te groot is, maar dat is nog onhandiger..." legt ze uit en ze gaat wat hulpeloos naast me op het bed zitten. Ik voel me schuldig daardoor en probeer al iets te bedenken wat het op kan lossen. "Ik heb nog wel een trui die je kan lenen. Hij is me veel te groot, maar hij is warm en zit lekker. Dan hoef je in ieder geval niet in dat natte shirt rond te lopen. Straks ben je ziek." stelt ze dan voor. Ik glimlach naar haar, ze is echt heel erg lief. "Alleen als je bij mij wil kijken of er nog iets tussen zit wat je benen warm houd. Jij wordt evengoed ziek in dat ding hoor." probeer ik dan. Ik heb geen korte broeken of korte jurkjes, mijn lichaam bedek ik altijd, zelfs toen ik genezen was. De littekens en tatoeages zijn iets wat ik eigenlijk aan niemand wil laten zien. Diana heeft het voor een gedeelte gezien en Daryl is eigenlijk de enige die alles heeft gezien. Ik wil dat ook zo houden, niemand mag het ooit meer helemaal zien. Nou ja, geen mannen dan, voor een goede vriendin kan ik nog een uitzondering maken. Toch zal ik mijn best doen om alles te blijven verbergen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Alleen als je bij mij wil kijken of er nog iets tussen zit wat je benen warm houd. Jij wordt evengoed ziek in dat ding hoor."
"Fine." Ik grinnikte om haar poging om mij ook warm te houden, maar misschien had ze gelijk, ik had geen zin om te sterven aan een ziekte noch aan een Walkerbeet in mijn been.
Ik liep naar de verwarming waar ik hem gisteren te drogen op had gelegd. De verwarming was allesbehalve warm, maar het was wel handig om natte dingen op te hangen. "Alsjeblieft." Ik stak de grijze pullover naar haar uit en snufte even. Ik voelde het al, ik was al verkouden aan het worden.
"Kom maar op met die broek voordat ik ook nog begin te hoesten," mompelde ik zachtjes.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Dat deed ze ook, maar dan op mij." komt er wat snauwerig uit zijn mond. Ik hou er gelijk verder over op, blijkbaar ligt het nog altijd erg gevoelig. Zou hij nu jaloers zijn dat ze nu naar Rebecca toe trekt? Ik kan haar geen ongelijk geven, als vrouw heb je af en toe behoefte aan een andere vrouw, gewoon om dingen mee te kunnen bespreken. Ik ga maar snel over op een luchtiger onderwerp, wat goed aan lijkt te slaan omdat hij glimlacht. "Ik kon geen stap meer verzetten," gromt hij met een halve grijns, waarna hij me aankijkt. "Jij was nog goed ter been." Ik laat een zacht gelach horen en hij pakt de waterfles van me over. "Ja, dat leek vooral zo omdat jij ook dronken was. We zwierden wat heen en weer maar het leek erg recht," lach ik zachtjes. "Het komt vooral omdat ik niet zo snel dronk als jij." zeg ik dan iets serieuzer, maar ik blijf mijn mondhoeken omhoog krullen omdat ik het wel vermakelijk vind. Die grote vent kon minder aan dan mij, leek het wel. Ik haal mijn hand even door mijn haar heen, wat eigenwijs terug omhoog springt en stop mijn hand terug in de doos om verder te eten. Er is zoveel, ik hoef niet eens op te letten! Hoe kan het nou dat de rest zo mager is geworden, aan het eten zal het vast niet liggen, als hij al zoveel heeft. Dat kan hij toch nooit in zijn eentje allemaal hebben gevonden en meegenomen?

Rowan Ava Carter

"Fine." stemt ze ermee in en ze grinnikt even. Rebecca staat op en loopt ergens anders heen. Op de verwarming ligt inderdaad een redelijk grote trui. "Alsjeblieft." zegt ze en ze steekt hem naar mij uit, waarop ik hem dankbaar aanneem. Als ze even een vreemd geluid maakt, ben ik al bang dat ze nog echt ziek wordt ook, dan is het al te laat. "Kom maar op met die broek voordat ik ook nog begin te hoesten." mompelt ze. Ik glimlach iets en sta ook op. "Kom maar mee." zeg ik tegen haar, waarna ik haar voorga de deur uit, maar niet voordat ik mijn natte trui opgepakt heb. Op de gang kijk ik eens goed rond, maar ik lijk niets te kunnen vinden. Toch komen die geluiden terug zodra ik een gang zie, ik word echt gek. Ik kijk even achterom naar Rebecca en loop dan vlug door naar mijn kamer, die ik open maak en naar binnen loop. Ik was even vergeten dat ik zo goed had opgeruimd en glimlach iets ongemakkelijk naar haar. De trui leg ik op het bed terwijl ik naar de kast toe loop om die te openen. Mijn koffers liggen helemaal leeg onder het bed, het enige wat daar in zit zijn onbruikbare prullen. Ik haal er verschillende kledingstukken uit die ik niet meer draag, zo'n yoga broek, een lange rok, een lange jurk, nog zo'n broek. Vroeger was ik best meisjesachtig en liep ik altijd als een diva rond in mijn lange jurken die toch niets onthulden. Ik leg de berg kleding ook op het bed neer. "Kijk maar of er iets voor je tussen zit." glimlach ik. Dan pak ik de trui op en loop ik de badkamer in. Ik ben wel blij als ik de natte kleding eindelijk uit kan trekken en gooi de rest op de grond, terwijl ik met water wat van de viezigheid van mijn gezicht en de rest af probeer te wassen. Dan trek ik snel de warme trui aan, wat plotseling heel comfortabel zit. De mouwen zijn lang genoeg, maar hij zit wel behoorlijk wijd. Snel kom ik de badkamer weer uit en kijk ik wat Rebecca heeft gekozen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan ging me voor naar haar kamer. Midden in de weg keek ze achterom, alsof ik ontvoerd zou kunnen worden zonder dat ze iets zou merken. Toen ze de deur van haar kamer opende viel het me op hoe schoon hij was, zeker in vergelijking met die van mij. Nog beschaamder om mijn varkensstal bleef ik in de deurpost staan terwijl ze van alles uitstalde op het bed. "Kijk maar of er iets voor je tussen zit," zei ze glimlachend. Ondertussen nam ze mijn grijze trui vast en trok ze ermee naar de badkamer.
Jurken, rokken, broeken. Yoga broeken waren niet echt mijn ding, omdat ik vond dat je kont er zo hard in stond, maar ik was heel erg onhandig met rokken of jurken. Dus ik koos daar maar voor.
Omdat ik geen shirt mee had genomen, hield ik de broek netjes - zoals zij was - in mijn arm en wachtte ik geduldig tot ze terug kwam. "Staat je goed," complimenteerde ik haar. "Zelfs beter dan mij."
Hoewel de trui niet echt deel van mijn kledingstijl was. Ik had nogal eigen stijl die vooral donkere en natuurlijke kleuren bevatte. Ik hield er niet van om in de belangstelling te staan met felgekleurde kledingstukken.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze begint te lachen. "Ja, dat leek vooral zo omdat jij ook dronken was. We zwierden wat heen en weer maar het leek erg recht," zegt ze vrolijk. Met tegenzin moet ik toch grijnzen. "Het komt vooral omdat ik niet zo snel dronk als jij," vervolgt ze streng. Ik leg mijn elleboog op mijn bovenbeen en wrijf over mijn voorhoofd. "Sinds deze Apocalypse-shit heb ik veel te lang droog gestaan," grom ik. Dan besef ik wat ik zeg. "Qua drank dan, hè." Volgens mij denk ik echt helemaal nooit na voordat ik wat zeg. Impulsief ten top. Ik kijk weer voor me uit. Voor me hangt een schilderij aan de muur. Het is een langzamerhand een gewoonte van me geworden om te checken of die beruchte Picasso hem heeft gemaakt. Onderin de hoek staat een gouden, krullerige P waarna de rest volgt. Ik vraag me net af of ik er iets over moet zeggen als mijn blik die van Jess weer vangt. Het is moeilijk haar aan te kijken. Gisteren had ik drank op en kon ik alles. Die remmingen zijn weer opgelegd nu ik weer volledig nuchter ben. Na de droom van vannacht en de ware woorden van Rowan ben ik sowieso weer druk bezig mijn schild op te bouwen.

---

ars moriendi