{RPG} Wolfblood ~04~ - Speeltopics

Link naar nieuwe rollentopic
Link naar oude rollentopic
Link naar het volgende topic

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerwolven [max 7] ;;
Jongens ;;
1- Tijdelijke Alfa ;; Cooper Henderson. - GleeManiac
2- Memphis Grimmaud - Roane
3- Cyril Nightingale - Eltham
4- Vegangirl
Roedelloos ;; Jack Willows - [qGleeManiac[/q]

Meiden ;;
1- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
2- Ayla Hope Savage - Vesta
3- Gwenx1D

Hunters [max 12] ;; NODIG!

Jongens ;;
1- Beau James Sykes nessje
2-
3-

Bounty hunter ;; Xander Dodge Outcast - Ninuturu

Meiden ;;
1- Marcy Jarvis - Morrowind
2- Aowynn Rune Savan - Vesta
3- Maia Felice Johnson Jaimes
4-

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 19 maart 2013 - 20:50 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Scarlet

Ik leek even de kluts kwijt te zijn toen ik niks meer voelde van Memphis zijn gedachten. Daar had ik me nog het meest op geconcentreerd aangezien mijn ruik vermogen niet van het beste was. Ik kon wel ruiken, maar ik reageer sneller op bloed. Ik begin zachtjes te piepen als ik besef dat ik in dit deel van het bos nog nooit geweest was, maar het me toch zo verdomd bekend voorkomt. Met elke stap dat ik zette wou ik weglopen, maar ik deed het niet. Ik moest Memphis vinden en zorgen dat hij terug kwam naar het roedel. Hij hoorde daar. Hij was denk ik niet gewend om alleen te zijn en dat was moeilijk in het begin. Ik had het gevoel dat ik elk moment flashbacks kon krijgen toen ik Memphis hoorde schreeuwen. Domme zet Memphis, nu wist ik waar je was. Ik begon te lopen, maar het viel me op dat ik angstig was, maar toch benieuwd naar de plek waar Memphis was. Ik bleef staan als ik zag dat hij in een huis was die me weer zo vaag bekend voor kwam. Wat had ik toch? Hoe kon dit me nu bekend voorkomen. Ik jank zachtjes voordat ik mezelf terug bij een schraapte.
Ik begon naar iets te zoeken waardoor ik binnen geraakte. Het duurde even, maar ik vond een hondenluik in een achterdeur. Ik geraakte er eerst niet door, maar naar lang wringen geraakte ik erdoor. Ik viel op mijn snuit en daardoor veranderde ik terug in mensenvorm en kreunde zachtjes. Ik hoorde iemand precies huilen toen ik recht stond, maar ik ging niet opzoek wat het was. Ik keek nieuwsgierig rond en gleed met mijn vinger over het stoffig tafelblad van een tafel die in de keuken stond. Het had er gezellig uitgezien als het niet zo stoffig en vuil was. Het leek wel een kraakpand, maar het kwam me bekend voor, maar zoals daarvoor blokkeerde iets me om achter te komen waarom het zo bekend voor komt. Ik had nog steeds hetzelfde angstig gevoel van daarvoor. Ik liep de woonkamer binnen en het eerste wat ik zag was een foto van een gezinnetje. Ik liep er naartoe en mijn ogen leken even groot te worden toen ik het meisje zag. Ze kwam me zo bekend voor. Ik draai me om en zag toen Memphis tegen de muur zitten met het gebroken fotolijst in zijn handen die hij tegen zich aandrukt. Hij huilde en het leek me pijn te doen om hem zo te zien. Nog maar vaag bewust van mijn naakt zijn liep ik op hem af en liet me op mijn knieën voor hem vallen. Ik pakte hem voorzichtig vast bang om hem pijn te doen nu hij er zo breekbaar uitziet en begin sussende geluidjes te maken.
"Het spijt me." zeg ik na een tijdje, maar ik hou hem nog steeds stevig tegen me aangedrukt.
Ik had nooit zo lelijk tegen hem moeten doen dan was hij niet in elkaar gestort op dit moment op deze plaats.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

[Wat doet Aurora nou?]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

|| Aurora rijdt weg in Scarlet's auto en wordt aangehouden door de politie omdat ze te hard reed & dronk achter 't stuur ;] Moest even 'n post maken want verveelde me gigantisch xd. ||

---

•

ShatterMe schreef:
Scarlet

Ik leek even de kluts kwijt te zijn toen ik niks meer voelde van Memphis zijn gedachten. Daar had ik me nog het meest op geconcentreerd aangezien mijn ruik vermogen niet van het beste was. Ik kon wel ruiken, maar ik reageer sneller op bloed. Ik begin zachtjes te piepen als ik besef dat ik in dit deel van het bos nog nooit geweest was, maar het me toch zo verdomd bekend voorkomt. Met elke stap dat ik zette wou ik weglopen, maar ik deed het niet. Ik moest Memphis vinden en zorgen dat hij terug kwam naar het roedel. Hij hoorde daar. Hij was denk ik niet gewend om alleen te zijn en dat was moeilijk in het begin. Ik had het gevoel dat ik elk moment flashbacks kon krijgen toen ik Memphis hoorde schreeuwen. Domme zet Memphis, nu wist ik waar je was. Ik begon te lopen, maar het viel me op dat ik angstig was, maar toch benieuwd naar de plek waar Memphis was. Ik bleef staan als ik zag dat hij in een huis was die me weer zo vaag bekend voor kwam. Wat had ik toch? Hoe kon dit me nu bekend voorkomen. Ik jank zachtjes voordat ik mezelf terug bij een schraapte.
Ik begon naar iets te zoeken waardoor ik binnen geraakte. Het duurde even, maar ik vond een hondenluik in een achterdeur. Ik geraakte er eerst niet door, maar naar lang wringen geraakte ik erdoor. Ik viel op mijn snuit en daardoor veranderde ik terug in mensenvorm en kreunde zachtjes. Ik hoorde iemand precies huilen toen ik recht stond, maar ik ging niet opzoek wat het was. Ik keek nieuwsgierig rond en gleed met mijn vinger over het stoffig tafelblad van een tafel die in de keuken stond. Het had er gezellig uitgezien als het niet zo stoffig en vuil was. Het leek wel een kraakpand, maar het kwam me bekend voor, maar zoals daarvoor blokkeerde iets me om achter te komen waarom het zo bekend voor komt. Ik had nog steeds hetzelfde angstig gevoel van daarvoor. Ik liep de woonkamer binnen en het eerste wat ik zag was een foto van een gezinnetje. Ik liep er naartoe en mijn ogen leken even groot te worden toen ik het meisje zag. Ze kwam me zo bekend voor. Ik draai me om en zag toen Memphis tegen de muur zitten met het gebroken fotolijst in zijn handen die hij tegen zich aandrukt. Hij huilde en het leek me pijn te doen om hem zo te zien. Nog maar vaag bewust van mijn naakt zijn liep ik op hem af en liet me op mijn knieën voor hem vallen. Ik pakte hem voorzichtig vast bang om hem pijn te doen nu hij er zo breekbaar uitziet en begin sussende geluidjes te maken.
"Het spijt me." zeg ik na een tijdje, maar ik hou hem nog steeds stevig tegen me aangedrukt.
Ik had nooit zo lelijk tegen hem moeten doen dan was hij niet in elkaar gestort op dit moment op deze plaats.

[mag ik ook nog reageren?? ik krijg nog niet eens tijd om er iets neer te zetten of Scarlet heeft Memphis al weer gevonden en alles...]

[Jij kan ook toch komen? Tis niet gezegd dat jij niet kunt komen..]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

ShatterMe schreef:
[Jij kan ook toch komen? Tis niet gezegd dat jij niet kunt komen..]

[maar ik kan al voor de tweede keer mijn post aan gaan passen omdat iemand er snel tussendoor is gekomen. Bij andere RPGs is het zo dat als je met meer als twee in gesprek/actie bent dat je steeds in dezelfde volgorde post (bv: jan, piet, mies) en niet dat een van de 3 niet mee kan omdat die minder snel ypt of langere posts wil maken. (bv. Jan, piet, jan, piet, mies)]

Aotearoa schreef:
(...)
[maar ik kan al voor de tweede keer mijn post aan gaan passen omdat iemand er snel tussendoor is gekomen. Bij andere RPGs is het zo dat als je met meer als twee in gesprek/actie bent dat je steeds in dezelfde volgorde post (bv: jan, piet, mies) en niet dat een van de 3 niet mee kan omdat die minder snel ypt of langere posts wil maken. (bv. Jan, piet, jan, piet, mies)]

[Ik heb dat ook al vaak moeten doen. Scarlet kan bijvoorbeeld jou personage niet gezien hebben?]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

ShatterMe schreef:
(...)
[Ik heb dat ook al vaak moeten doen. Scarlet kan bijvoorbeeld jou personage niet gezien hebben?]

[in de vorige post heeft ze nog op hem gemoppert dat hij terug moest gaan]

ShatterMe schreef:
(...)
[Ik heb dat ook al vaak moeten doen. Scarlet kan bijvoorbeeld jou personage niet gezien hebben?]

[ik weet al wat, toch bedankt voor het wachten]

Aotearoa schreef:
(...)
[in de vorige post heeft ze nog op hem gemoppert dat hij terug moest gaan]

[Nee nee dat bedoel ik niet. Dat ze hem niet op gemerkt heeft in het huis aangezien ze was aan het rondkijken en haar oog direct op Memphis viel.]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Cyril Nightingale
Omdat er een andere Alfa komt! Nee godverdomme! Ik vond het al moeilijk om naar de eerste alfa, die zwarte wolf, te luisteren om nu te wisselen zou heel moeilijk worden. De zwarte wolf ging sneller rennen, hij wilde blijkbaar niet dat ik langs hem rende. Toch bleef ik hem volgen ook al zei een andere wolf dat ik terug moest gaan. Nee gromde ik naar de andere wolf die achter me rende. Onderweg kwam er nog iemand bij, zo te horen een gekwetst meisje. Ga jij maar terug, dat meisje heeft jou hulp meer nodig dan die van mij, geloof me maar als ik zeg dat je meer aan me hebt als ik kan rennen dan dat ik ergens stil moet zitten. En ik ben al veel dichter bij en heb meer energie dan iedereen bij elkaar. Een klein moment liet ik haar mijn chaotische gedachten horen. Nog steeds volgde ik de zwarte wolf ook al liet hij niet meer zien waar hij was. Ik zat hem op de hielen toen we een stad in rende. Gelukkig was het nacht en zou niemand ons zien. Gemakkelijk kon ik de zwarte wolf bij houden. Eindelijk raakte ik een beetje van mijn energie kwijt. Zo gefocust als ik op de zwarte wolf was, rende ik achter hem aan een tuin in. Ik zag hem door het hondenluik kruipen en hoorde iets breken op de vloer. Rustig veranderde ik weer in een mens. Ik was mager genoeg om zelf ook door het hondenluik te komen.
‘Godverdomme, Dakota! Godverdomme!’ Schreeuwde een jonge die op de grond zat. Nu wist ik het weer. Memphis was zijn naam. Ik volgde het geschreeuw richting de woonkamer. ‘Het had jou roedel horen zijn en nu zit ik met de brokken! Ik ben hier helemaal niet voor gemaakt! Wie ben ik nou godverdomme om ze te leiden! Godverdomme!’ schreeuwde hij verder. Ik ging met mijn rug tegen de muur tegenover hem zitten. Ik wist als de beste dat op zo’n moment er zo min mogelijk mensen bij moesten komen. Zonder iets te zeggen wende ik mijn gezicht af zodat ik niet naar hem zou kijken. Waarschijnlijk zou hij nu liever alleen willen zijn, maar dat vertikte ik. Ik was zo gefocust op Memphis geweest dat ik nu pas alle nieuwe prikkes had opgemerkt. Het leek wel alsof elk stofdeeltje apart mijn aandacht kreeg en alsof ik alle spinnen zag bewegen. Ik hoorde voetstappen en mijn ogen waren nu gericht op de deur en ik zag een meisje binnenkomen dat meteen naar Memphis ging en hem meteen vast pakt en zich verontschuldigt. Dat was het meisje wat daar straks achter ons had gerend. Dit zou niet goed gaan, Memphis was nu waarschijnlijk niet in staat om zo ontvangen te worden. Ik moest me concentreren om haar nu voorzichtig te behandelen. Heel gefocust op elke handeling liep ik zonder enig geluid te maken op haar af.
‘Ik denk dat je nu beter terug kunt gaan en kunt zorgen dat niemand zich daar zorgen gaat maken om hem.’ Fluisterde ik in haar oor. ‘Hier zal je nu weinig verschil kunnen uitmaken, als iemand zich zo slecht voelt heeft hem knuffelen ook weinig zin. Ik blijf wel, thuis ben ik niks waard.’ Voor ze me kon opmerken zat ik alweer tegen de muur waar ik net zat, wachtend tot ze naar huis zou gaan. Als Memphis zich wilde afreageren of zoiets zou hij dat beter op mij kunnen doen dan op haar, hopelijk zou zij mij ook begrijpen en weg gaan.

Vesta schreef:
Ayla

‘Even naar buiten lijkt me wel fijn, weg gaan we nog niet.’
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht waarop het benauwde gevoel iets afneemt. ‘Als het aan mij ligt niet, nee,’ reageer ik zacht. Op dat zelfde moment gaat Cooper plots rechtovereind staan, waardoor zijn stoel nog net niet achterover klapt en ik hem licht geschrokken aankeek. ‘Mag ik de rekening?’ vraagt hij dan gehaast, waarna een niet begrijpende blik op mijn gezicht verscheen. Had ik iets verkeerd gedaan of gezegd?
‘Ayla, trek je jas aan. Er is iets goed mis,’ zegt hij dan en bij het horen van de klank in zijn stem schiet ook ik direct overeind. ‘Wat is er mis?’ vraag ik hem zacht en kijk een keer vluchtig om ons heen, waarna de ober komt met de rekening. Onderzoekend en licht verbaasd kijkt hij van mij naar Cooper terwijl ik mijn jas van de stoel afhaal en hem zo snel mogelijk aantrek.
Zodra Cooper de rekening betaald heeft en zijn jas van de stoel af heeft gegraaid pakt hij mijn pols beet, om me zo snel mogelijk het restaurant mee uit te trekken. Onderweg naar buiten negeer ik de verbaasde blikken van de andere gasten en richt de mijne zo stevig mogelijk op Cooper’s gezicht. Wat er ook ineens was, het had overduidelijk haast en ik hoopte maar dat het niks al te ernstigs was.
‘Memphis,’ hoor ik hem zeggen, iets wat mijn pas direct iets doet versnellen en ik mijn best doe zijn tempo bij te houden. ‘We moeten naar zijn huis toe! Al denk ik dat hij daar al niet meer is..’ Een geschokte uitdrukking verschijnt op mijn gezicht terwijl Cooper iets vermindert in snelheid. ‘Wat.. Hoezo niet?’ breng ik uit en trek hem op mijn beurt zo snel als ik kon met me mee. ‘We moeten veranderen,’ fluister ik dan, hard genoeg voor hem om het te horen. Het idee dat Memphis niet meer thuis was gaf me een onbehagelijk gevoel. Wat was er gebeurd? Had iemand hem iets aangedaan? Waarom was hij weggegaan?
De vragen maakten een flinke warboel in mijn hoofd en met Jack ergens nog op de achtergrond voelde ik de paniek toenemen. ‘Zodra we bij het bos zijn, moeten we veranderen. Misschien pikken we iets op,’ breng ik uit en ren vervolgens zo snel als ik kon samen met Coop in de richting van het bos.

Cooper

"Wat.. Hoezo niet?" vraagt Ayla die mij op haar beurt mee trekt. Ik ren maar achter haar aan, wat de druk op mijn borst laat toenemen. Ik bijt op mijn kaken en ga gewoon door. "We moeten veranderen," fluisterd Ayla zodat ik het alleen hoor. Ik knik instemmend, dat is het beste om te doen.
"Zodra we bij het bos zijn, moeten we veranderen. Misschien pikken we iets op," zegt ze dan en ze rent met mij achter zich aan richting het bos. Ik ren zo snel als ik kan achter Ayla aan om haar bij te houden maar mijn lucht geraakt snel op door de druk op mijn borst.
"Ayla, hoe moeten we iets oppikken? Memphis kan al veel verder zijn!" roep ik naar haar als ik merk dat de afstand tussen ons groter word. Gelukkig komen we aan in het bos en als we er dieper in zijn neem ik een sprong, en verander in mijn werkelijke form.
'Memphis! Waar ben je!' Roep ik naar hem als ik merk dat zijn connectie open is. Ik ren door en kijk even in de richting van Ayla en ik minder mijn vaart iets. Ik kijk haar recht in de ogen.
'Heb je al iets opgevangen?' vraag ik dan en ik kijk weer voor me. Ik spring behendig over een grote boomstam en ik snuif een keer. Maar net als dat Memphis heeft, heb ik ook een erg slechte neus. Het is echt onhandig op sommige momenten. Ik stap verkeerd waardoor mijn poot scheef op de ondergrond terecht komt. Een korte piep komt uit mijn bek maar ik ren door, ik voel wel dat er iets niet goed zit met doe poot maar ik negeer het.
Memphis gaat voor! Hij is mijn voorbeeld, hij is altijd zo behulpzaam geweest naar mij toe. Altijd zo oprecht, hij heeft mij menig dingen geleerd. Ik wil weten wat er met hem is en wáár hij in godsnaam is. Want ik heb het gevoel dat er echt iets mis is. Op drie en halve poot ren ik door.


[Als je vind dat ik je persoontje bestuur moet je het zeggen hoor, dan pas ik hem aan ^^
Weet iemand wat ik met Jack zou kunnen doen?]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[ Nee hoor, ik vind hem prima zo Ga nu mijn stukken schrijven. ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Aowynn

Moeizaam en ietwat onbeholpen strompelde ik van de trap af, het briefje van Memphis nog steeds stevig in mijn hand geklemd. ‘Pap?’ bracht ik uit zodra ik beneden aan was gekomen en liet mijn blik een keer de woonkamer inglijden. Mijn gezicht vertrok licht toen ik deze leeg aantrof, net als de grote bijkeuken. Een zucht van gemengde frustratie verliet mijn lippen, waarna ik mijn telefoon tevoorschijn haalde en het aangekomen berichtje las.
Ik ben over een half uur of één uur bij je thuis. Sta in een fille
Met een opgetrokken wenkbrauw wierp ik even een blik op de klok, de nieuweling kon elk moment hier zijn en ik had Marcy nog helemaal niks laten weten. Zo snel als ik kon zette ik Memphis zijn nummer in mijn telefoon en stuurde een kort berichtje naar Marcy. Hey, de nieuweling kan elk moment hier zijn. Sorry voor het late bericht. Kijk maar of je komt. X.
Vervolgens liep ik naar de keuken, om daar een snelle hap voor mezelf klaar te maken en wat te drinken. De botsing met Memphis en alles wat daarbij was gekomen had me lichtelijk uitgeput, maar ik moest mezelf nu zo goed mogelijk bij elkaar zien te rapen voordat de nieuweling hier aan zou komen.
Ik had mijn eten nog niet weggewerkt of er werd aangebeld, waarop ik op mijn eigen tempo naar de deur toe liep om deze te openen. Bij het zien van de nieuwe jongen liet ik mijn blik onderzoekend over hem heen glijden, zoekend naar minpunten die op eerste oogopslag misschien al te zien waren. Hij was goed gebouwd, van wat ik zo al kon zien en dat was iets wat vooral in zijn voordeel kon werken. Vooral gezien de samenhang van de roedel hier. Een van mijn wenkbrauwen schoot omhoog terwijl ik hem weer aankeek en de deur iets opende. ‘Jij moet Damen zijn,’ zei ik en deed een wankele pas naar achteren. ‘Aowynn. Laten we meteen door naar achteren lopen. We verzamelen altijd in het tuinhuis,’ vervolgde ik met mijn blik nog steeds op de zijne gericht.

Ayla

‘Ayla, hoe moeten we iets oppikken? Memphis kan al veel verder zijn!’ hoor ik Cooper nog naar me roepen, waarop ik automatisch een paar passen langzamer ga rennen. ‘Hoe hechter de groep, hoe verder de verbinding toch?’ roep ik terug en werp een blik over mijn schouders naar hem. Op dat zelfde moment bereiken we het bos en in een vlugge sprong verandert Coop al in zijn wolvenvorm. ‘Ik ben niet zo snel, Coop,’ roep ik naar hem terwijl ik mijn lichaam dwing te veranderen en mijn botten pijnlijk beginnen te kraken.
Enkele secondes later land ik met een licht gepijnigde grom op mijn vier poten. Hoe vaak ik het nu ook al gedaan had, het veranderen bleef me te pijnlijk om het gewoon te doorstaan.
Memphis! Waar ben je! hoor ik Cooper roepen en ik voel de open verbinding van Memphis ook bij mij binnen komen. Heb jij al iets opgevangen? Licht schud ik met mijn kop, steek vervolgens mijn neus de lucht in terwijl ik achter Cooper aanren en hoop zo een geur van Memphis op te vangen. Waar ben je, Memphis? Alsjeblieft, ga niet weg.. De gedachten vloeien mijn hoofd uit, richten zich alleen op Memphis terwijl ik mijn neus diep de bladeren insteek. Een kort gepiep van Cooper doet me bezorgd opkijken, maar naar hem toe gaan was niet nodig. Gedreven als hij was rende hij stug door op drie poten, waarop ik mijn pas versnelde en achter hem aanrende. Coop, weet jij waar hij kan zijn? Is er een andere plek behalve Bonnie waar hij komt? vraag ik tussen het rennen en zoeken door. Een vage geur van een andere wolf doet me even mijn nekharen opzetten en een zachte grom uitstoten, waardoor ik nog gedrevener begin te zoeken. Was de komst van een nieuwe de reden van Memphis zijn vertrek? Een luid gehuil verlaat mijn bek, paniek weerklinkt erin en ik hoop dat hij Memphis bereikt, daar waar hij ook is.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Memphis

Ik weiger op te kijken als ik iemand binnen hoor komen. Op dit moment heb ik de kracht niet meer mijn hoofd op te tillen om te kijken wie het is, al heb ik wel een donkerbruin vermoeden. De enige twee die hier nu al kunnen zijn, zijn Scarlet en de nieuwe. En ik ken Scar's stap, die is het niet. Ik draai me een beetje weg van de jongen, had ik geweten dat hij me in het huis zou volgen, had ik het breken nog even proberen uitstellen. Ik schaam me rot dat hij me zo ziet.
Het duurt niet lang voor ik wel een bekend paar voetstappen, nou eerder het trippelen van poten hoor en ik krimp nog wat meer ineen, klaar voor nog een scheldtirade die ik niet aankan nu.
Ik schrik me rot als ik plots een paar armen om me heen voel. Helaas brengen de sussende geluiden die Scarlet maakt alleen maar nog meer tranen bij me teweeg. Ik probeer niet te hard te schreeuwen omdat ik haar ondanks alles niet doof wil maken maar juist omdat de emoties zo groot zijn en ik me probeer in te houden verslik ik me hevig.
"Het spijt me."
Nog steeds willen de waterlanders maar niet ophouden. Ik denk niet dat iemand, zelfs Coop en mijn bonnie niet, me ooit in mijn hele leven zo gezien hebben. Toen mijn zus verdween, liep ik dagen in een roes en ik ben pas heel langzaam gaan beseffen dat ze er niet meer was. Toen mijn vader mijn moeder vermoorde voelde ik enkel opluchting. Toen mijn vader de bak in draaide voor wat hij had gedaan, voelde ik me veilig. Nooit heb ik gehoor gegeven aan de negatieve emoties die bij zulke ervaringen hoor, nooit heb ik ze de kans gegeven om naar boven te komen. Daar moet ik nu voor boeten, zo blijkt.
Het duurt even voor ik doorheb dat de nieuwe knul in Scarlet's oor zit te fluisteren en haast automatisch sla ik mijn armen om haar heen om haar dichter tegen me aan te trekken.
Ik heb nooit iets anders gekend dan Alfa zijn. De manieren zitten er zo ingebakken en ondanks dat ik zo graag afstand wil doen van het leiderschap, lukt het me niet om daar ook afstand van te doen. Ik heb nog steeds de ontegensprekelijke drang om ze te beschermen, allemaal. En ondanks dat hij het vast goed bedoelt, heb ik zin om de nieuwe knul op zijn plaats te zetten. Scarlet staat nog steeds boven hem in rang.
Ik verberg mijn betraande gezicht in Scarlet's hals en neem met een hand de foto van tegen mijn borstkas vandaan en druk hem tegen Scarlet aan.
"Je lijkt zoveel op haar," breng ik met een hese stem, van vermoeidheid en van het schreeuwen uit.
Met de arm die nog om haar heen ligt, trek ik haar wat dichter. Het is niet zozeer haar uiterlijk, maar haar manier van reageren, haar koppigheid die me aan Dakota doen denken. Ik herken ook gewoon zoveel van mezelf in haar.
"Ik wil jullie niet kwetsen, Scar. Jullie zijn de enige familie die ik heb," fluister ik.
Met belachelijk veel moeite probeer ik mezelf te vermannen. Het lukt maar matig. Nu de emoties wat plaats maken voor leegte, begint het tot me door te dringen dat Scarlet na een verandering maar heel schaars gekleed is, om niet te zeggen naakt. Met mijn vrije hand knoop ik mijn hemd los, al blijkt dat nog een opgave. Ik had niet door dat ik zo aan het beven ben. Ik schraap mijn keel even.
"Kun je helpen?" vraag ik gegeneerd aan Scarlet.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.