Memphis
"Je kunt trouwens vergeten dat ik naar Coop luister, want ik zal het je nu duidelijk maken eikel, ik heb nooit tot jou nu zijn roedel behoord dus van mijn part kunnen jullie allemaal dood vallen. Trouwens Ro ik had je wel meegenomen, maar niet voor lang aangezien je meerdere mensen had die van je houden hier. Je hoort hier. Ik niet, ik hoor nergens. En terug op de auto te komen. Die is het enigste bewijs dat David ooit heeft bestaan, maar dat begrijpen jullie toch niet want het is voor jullie maar iets onbelangrijk wel voor mij betekend het godverdomme alles! Daarbij ben jij geen haar beter als mij. Dus je hoeft niet te oordelen over mij. Daarbij ben ik meer steun voor Ro geweest in die maanden die ik hier woon dan jij, is het niet Ro? Jij moet meer zelfvertrouwen kweken en ik zou je er mee willen helpen, maar je kruipt toch steeds terug naar hem voor te zien. Je laat nooit zien wat je in je hebt terwijl ik weet dat er iets is. Je moet gewoon de stap nu zetten of het gebeurt nooit. Ik wil je ermee helpen, maar dan moet je nu kiezen."
De woorden van Scarlet voelen aan als messteken in mijn hart. Vier keer gekwetst, in minder dan de helft van het aantal minuten. Ik hap even naar adem en wend mijn blik af. Hoe kan ze denken dat ik haar niet zou kunnen begrijpen wat haar broer betreft? Ik ben verdomme mijn zus kwijt! De enige in ons gezin die nog ietwat normaal was, die zich met hart en ziel over mij ontfermde toen ik het nodig had. Op die manier had ik voor Scar willen zorgen. En wie zorgt er nu voor mij? Niemand, verdomme. Memphis moet het maar allemaal zelf oplossen en nog eens zorgen dat iedereen tevreden blijft.
Van haar excuses blijft niks meer over, na de verwijten die ze me zojuist naar het hoofd geslingerd heeft. Loze woorden, zullen het geweest zijn. Niemand gelooft ooit dat ik ook gevoelens heb die gekrenkt kunnen worden, dat mijn ego niet deuk-bestendig is. Waarom zou het bij haar anders zijn?
Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe ze haar hand uitsteekt naar Aurora. De tranen springen in mijn ogen. Ze heeft me zojuist alles afgenomen van waardigheid, en nu wil ze Ro ook nog eens bij me weg halen. Waarom rukt ze niet gewoon meteen mijn hart uit mijn borstkas? Dat zou het ons beiden zoveel makkelijker maken.
Verslagen blijf ik zitten. Volgens mij weet ik niet eens meer hoe ik moet opstaan. Waarom zou ik ook? Ik moet nergens heen, kan nergens heen. Ik kan hier net zo goed blijven zitten en wegrotten. Dan hoef ik niemand meer onder ogen te komen ook. Voor de eerste keer in mijn leven ben ik er zeker van; ik was geen Alfa omdat ik zelfzeker was, ik was zelfzeker omdat ik Alfa was. Hopelijk krijgt Coop het hier wat makkelijker door.
"Ik – Ik – Ik wil gewoon naar huis. Ik wil gewoon naar huis."
Hoop, het kleinste sprankeltje dat een mens ooit gekend heeft. Voorzichtig kijk ik op naar Aurora. Ze ziet er al net zo belabberd uit als ik me voel. Ik zucht even en haal een hand door mijn haren. Het lijkt er niet naar dat Scarlet van plan is haar terug te brengen. En hoewel ik er met elke vezel in mijn lijf tegenop zie is het misschien maar beter dat ik naar huis ga. Het zou niet eerlijk zijn dat ik Cooper laat zitten met het leiderschap, zoals het mij opgedrongen werd zonder enige hulp. Ik kan hem bijstaan, dat ben ik hem verschuldigd.
Heel secuur laat ik mijn armen om Ro heen glijden en ik til haar langzaam op terwijl ik oogcontact zoek.
"Ik breng je wel naar huis," zeg ik, mijn stem niet meer dan een fluistering. Ik slik even en staar in het niets, niet wetend hoe me een houding te geven.
Heel langzaam draai ik me om, testend of mijn benen mezelf -laat staan ons beiden- kunnen dragen. Onzeker zet ik een stap. En dan blijf ik staan, bevoren. Het duurt enkele seconden voor ik door heb wat me tegen houdt maar dan besef ik het; dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik Scarlet zal zien.
Ik kijk over mijn schouder en staar naar haar voorhoofd omdat ik het niet aan kan haar in de ogen te kijken.
"Als je ooit besluit naar huis te komen, er staat altijd een deur open. Of een hondenluik." Mijn stem breekt bij het laatste woord en ik schraap mijn keel om het te verbergen. Ze heeft me al genoeg zien huilen vandaag en ze heeft me al genoeg gebroken met haar woorden. De grens ligt hier. Ik hoop dat ze doorheeft dat ik mijn ouderlijk huis ter haar beschikking stel door het hondenluik te vermelden, gezien dat bij mijn bonnie's huis in geen enkele deur aanwezig is.
Dit gezegd zijnde, kijk ik weer voor me uit en stap langzaam de cel uit. Zonder verder een kik te geven, voel ik de tranen over mijn wangen stromen. Wanneer ik het celblok uit ben en terug het kantoor bereikt heb, zet ik Ro op de balie neer. De agenten staan wat te konkelfoezen en er komt een vrouwelijke agente naar me toe, slimme zet. Ik vertel haar dat ik de borg voor zowel Ro als Scar wil betalen en vraag of ze een taxi kan bellen. Ze willigt mijn laatste verzoek eerst in en bezorgt me dan een papier voor de bank om het geld over te schrijven.
Ik til Aurora terug van de balie af en ga met haar op mijn schoot op een van de stoelen in de wachtkamer zitten. Afwezig haal ik mijn vingers door haar haren maar ik kan me niet lang groot houden. Al snel vloeien de tranen weer en ik hoop alleen maar dat Scarlet al vertrokken is, dat ze dit niet meer kan zien. Ik druk mijn gezicht in Aurora's hals terwijl mijn lichaam hevig begint te schokken.
"Het spijt me," mompel ik. "Het spijt me zo, Ro. Ik wil je niet kwetsen, dat heb ik nog nooit gewild. Het spijt me. Ik gedraag me, ik zal mijn best doen. Het spijt me."
I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.
]
