Memphis
"Ik geloof niet veel. Als je wil kun je mijn aantekeningen wel overnemen. Het tweede lesuur heb ik zelf ook niet helemaal meegedraaid, maar ik ben voldoende bij." voegde ik er vervolgens aan toe.
Ik knik even. Dat zou me goed uitkomen, omdat ik dan twee dingen tegelijk kan doen. De les een beetje inhalen en tijd met Aowynn spenderen. Hoe eerder ik haar vertrouwen heb, hoe beter. Maar zoals het er nu uit ziet, heb ik de indruk dat Aowynn me nog eerder zal vertrouwen dan dat mijn roedelleden dat zullen doen. Voor de zoveelste keer vandaag voel ik mijn hart afbrokkelen, als een krakend oude schuur die haar eigen gewicht niet meer kan dragen.
"Ik wil me even vluchtig omkleden. Blijven zitten."
Ik grinnik even en schud mijn hoofd. Het laatste waar ik nu eerlijk gezegd zin in heb is gaan zitten gluren, ondanks de gedachten die me daarnet overvielen. Zelfs al zou ze zich nu als een wulpse tijger op me gooien, zou ik er waarschijnlijk als een levensloze vod bij liggen. En laat dat nou net een deuk zijn die mijn ego niet meer kan hebben vandaag. Nee, ik ben niet van plan haar nu achterna te gaan.
"Van wie heb je dit allemaal geleerd, wonden verzorgen, etc?"
Klinkt het vanuit Aowynn's slaapkamer. Ondanks dat ze dit niet kan zien, haal ik mijn schouders even op. Eerst en vooral was er Dakota, die ons beiden verzorgde wanneer mama weer eens een kwade bui had gehad. Dat meisje had echt magische vingertjes, ze was vlug maar niet slordig en probeerde er altijd voor te zorgen dat ik zo weinig mogelijk pijn moest lijden.
Later, toen Dakota er niet meer was nam mijn vader de verzorging van de door mijn moeder toegebrachte wonden en door mijn eigen onvoorzichtigheid opgelopen letsels op zich. Van dat jaar heb ik de meeste littekens omdat mijn vader belange zo voorzichtig niet was als mijn zus.
Tegenwoordig doe ik het zelf of als ik er moeilijk bij kan is het bonnie die me verzorgt. Van haar heb ik nog het meeste opgepikt omdat ze het altijd met heel veel geduld en precisie zodat ik op de voet kon volgen wat ze deed. Daarbij had bonnie uit haar eigen jeugd al ervaring met de wonden die ik nu regelmatig zelf oploop. Helaas valt de innerlijke pijn niet zo makkelijk op te lappen.
Wanneer ik geen geritsel of ander geluid dat kan betekenen dat ze zich nog aan het aankleden is meer hoor, sta ik op en wandel rustig Aowynn's slaapkamer in. Ik rek me even uit in een ijdele poging mijn lijf wat meer wakker te krijgen.
"Ik moet gaan," zeg ik met mijn blik alvast op de deur. Het zou niet lang meer duren voor de anderen er zullen zijn en ik moet me nog mentaal voorbereiden, al ben ik er zeker van dat alle mogelijke voorbereiding niets uit zal halen om het vervelende knagende gevoel weg te werken. Ik kijk even om me heen en wandel da naar Aowynn's bureau waar ik mijn nummer op een briefje schrijf.
"Ik moet wel nog een nieuwe mobiel kopen, maar je laat het maar weten wanneer ik je verder kan helpen met je been en wanneer het past om je notities over te schrijven."
Ik glimlach schamper en aai even over haar haren. Een kusje op de wang is me op dit moment net iets te gevaarlijk.
"Ik laat mezelf wel uit. Hou je taai, poohbeer."
Ik open de deur en zwaai nog even voor ik werkelijk vertrek. Aowynn moet op dit moment niet boeten voor mijn bui. In een sprintje ren ik de trap af en schiet ik me ook de voordeur uit voor haar vader het in zijn bol kan krijgen een gesprek met me te willen aangaan. Ik ren de hele weg naar huis. Ik vind het heerlijk hoe de tegenwind me uitdaagt mezelf te pushen om verder vooruit te raken, me dwingt om me op niets anders te focussen dan mijn eigen lichaam, mijn voeten op het asfalt, inademen langs mijn neus, uit door mijn mond. Mijn longen die branden, mijn spieren die protesteren, mijn benen die zwaar worden. Tegen de tijd dat ik mijn voordeur bereikt heb, zijn mijn gedachten even leeg. Al besef ik dat dat waarschijnlijk maar van korte duur zal zijn.
Moegetergd en doordrenkt van mijn eigen zweet, hol ik de trap op naar de badkamer. Ik speel in een wip mijn kleren uit en gooi ze in de wasmand. Vervolgens stap ik onder de douche en zet de kraan aan. Ik wacht niet tot het water warm is en voel me toch al iets minder slaperig wanneer de eerste paar koude stralen mijn lichaam verfrissen. Wanneer het water opwarmt, neem ik mijn Axe douchegel en zeep mezelf grondig in zodat mijn lichaam bedekt is met een witte schuimlaag. Pas als ik me volledig schoon voel, spoel ik me af en vervolgens steek ik nog snel even mijn hoofd onder de douche zodat ook mijn haren nat zijn. Ze wassen doe ik niet, dat heb ik vanochtend pas gedaan, maar het doet wel even deugd. Ik zet de kraan af en stap onder de douche vandaan. Nadat ik een handdoek heb genomen droog ik mezelf af en wandel vervolgens naakt mijn kamer in, naar mijn kleerkast. Ik kies een afgesleten jeansbroek die ik combineer met een deftig zwart hemd. Ookal zullen ze straks waarschijnlijk aan flarden liggen, ik voel me altijd beter in mijn vel als ik weet dat ik er netjes uit zie, of uit zou zien zonder vacht. Wanneer ik aangekleed ben en mijn schof dicht wil doen, merk ik een fles wodka op. Ik laat mijn vingers er even overheen glijden en neem ze dan in mijn hand. Liefst van al zou ik ze meteen achterover slaan, maar ik besluit het niet te doen, ondanks het smsje van Scarlet dat zij dat wel van plan was en mijn belofte. Vanavond moet ik de pijn voelen, niet verdoven. Ik sluit de lade en begeef me dan naar buiten. In slechts enkele seconden is de jongeman die ik net nog in de spiegel zag verandert in een zwarte wolf van kaliber. Een zacht gejank verlaat mijn muil omdat ik weet dat de situatie straks meer dan heel ongemakkelijk zal zijn.
Het moet. Laat ze maar komen.
I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.
]
