{RPG} Wolfblood ~04~ - Speeltopics

Link naar nieuwe rollentopic
Link naar oude rollentopic
Link naar het volgende topic

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerwolven [max 7] ;;
Jongens ;;
1- Tijdelijke Alfa ;; Cooper Henderson. - GleeManiac
2- Memphis Grimmaud - Roane
3- Cyril Nightingale - Eltham
4- Vegangirl
Roedelloos ;; Jack Willows - [qGleeManiac[/q]

Meiden ;;
1- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
2- Ayla Hope Savage - Vesta
3- Gwenx1D

Hunters [max 12] ;; NODIG!

Jongens ;;
1- Beau James Sykes nessje
2-
3-

Bounty hunter ;; Xander Dodge Outcast - Ninuturu

Meiden ;;
1- Marcy Jarvis - Morrowind
2- Aowynn Rune Savan - Vesta
3- Maia Felice Johnson Jaimes
4-

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 19 maart 2013 - 20:50 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Hahah, oke. ZinomMemphisheelergboostelatenwordenmaarikwachtopShooter :')]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Gancanagh schreef:
[Hahah, oke. ZinomMemphisheelergboostelatenwordenmaarikwachtopShooter :')]

[Ghahah, goed idee. (';]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Aurora Elizabeth Morningrose ||

Zachtjes wiegend op de koude, betonnen vloer hoor ik de deur van mijn gevangeniscel open gaan – nadat er een heleboel lawaai van een schreeuwend persoon van de gang naar binnen was komen sijpelen. Kracht om op te kijken wie er zojuist was binnen gekomen had ik niet, of het nu Scarlet of Jason was, op dit moment zou ik blij zijn met alles of iedereen – zolang ik maar niet meer alleen in deze cel zou verkeren. De manier waarop er een hand rond mijn arm wordt gesloten, die me vervolgens ruw omhoog trekt laat me in eerste instantie denken dat Jason is gekomen en hij Scarlet te snel af is geweest, maar ik had beter kunnen weten; Jason zou nooit zo’n verdrag vertonen in het bijzijn van andere mensen. Mijn ogen richten zich dof op Scarlet’s gezicht terwijl haar hand zich rond mijn keel sluit en haar andere hand uiteindelijk met een harde klets op mijn wang terecht komt. Naar mijn verwachting zou ik nog meer over me heen krijgen, maar nieuwe klappen blijven uit en in plaats daarvan duwt ze me terug tegen de muur, waar ik even wankelend op mijn benen blijf staan en uiteindelijk toch naar beneden zak omdat mijn benen weigeren dienst te geven. Het tintelende gevoel in mijn wang gaf aan dat hij waarschijnlijk vuurrood was geworden door Scarlet’s klap, maar op dit moment keek ik enkel en alleen naar haar gezicht – dat zowel haat en woede uitstraalde, totdat ik besefte dat alles van dat volledig op mij was gericht en ik mijn ogen automatisch neer sloeg.
‘En waar dacht je waar je mee bezig was? Dacht je nu echt dat ik het je godverdomme zou vergeven als je hier als een hoopje niks zat te blijten? Dan heb je het goed mis, moppie. Weet je hoe dom je was door met mijn auto weg te rijden? Je weet niet hoeveel betekenis die auto voor me heeft. Jij betaalt me nieuwe banden en een nieuwe ruit. Het interesseert met niet hoe je het doet, maar je doet het!’ Scarlet’s stem was overgegaan van zachtjes sissen naar schreeuwen, terwijl ze een dreigende stap naar voren zette. ‘Had je misschien enig idee dat ik jou mee wou nemen als ik zou vluchten en je later zou terug brengen als je over die verrekte eikel heen bent? Dat kan je nu wel vergeten,’ laat ze er dan woedend achteraan volgen, waardoor ik even verbaasd met mijn ogen knipperde. Scarlet zou me nooit mee hebben genomen, ik ben een te grote last – flitst er even door mijn gedachten, terwijl er toch een lichte aarzeling doorheen sijpelt.
‘Je auto is mijn vaders garage, hij staat morgenvroeg weer voor je deur,’ fluister ik dan met een hese, schorre stem – wetend dat de agenten hadden uitgezocht dat mijn vader een garage heeft en hij waarschijnlijk het nieuws van mijn stunt ook al had gehoord. ‘Waarschijnlijk spuit hij hem ook opnieuw, nog voor je verjaardag,’ mompel ik er dan achteraan – omdat mijn vader op de een of andere manier altijd respect voor Scarlet had gehad om het feit dat ze het alleen, zonder ouders heeft gered. Mijn handen glijden trillen omhoog om mijn haarlokken uit mijn gezicht te vegen, waarna ik mijn blik opnieuw omhoog richt op Scarlet’s gezicht, dat hoog en dreigend boven me uit torende. ‘Je zou me niet meenemen, want je weet dat ik in een roedel thuis hoor, dat ik er niet tegen kan om helemaal op mezelf aangewezen te zijn. En geloof me, over Memphis hoef ik niet meer heen te stappen,’ fluister ik dan terwijl ik mijn keel even schraap. ‘Je ziet er trouwens niet uit in die kleren,’ mompel ik dan grijnzend, waarna ik mijn ogen even dichtknijp door de plotselinge beweging, ‘en je krijgt ook nog een fles wodka van me,’ kreun ik dan zachtjes.
Zuchtend laat ik mezelf weer terugzakken tegen de muur, terwijl ik mijn blik op Scarlet's gezicht houdt - tranen kwamen er niet meer, die hadden al rijkelijk gevloeid en konden op gegeven moment ook op zijn. In mijn gedachten was ik blij met het feit dat Scarlet was gekomen en dat ze er niet direct vandoor was gegaan, een teken dat ze het toch moeilijk vond om ons te verlaten - ook al ging het over iets waar ze ontzettend woedend over was. Natuurlijk was ik opgelucht over het feit dat Jason niet meer was gekomen, al had ik dat ook niet verwacht na de actie die Memphis deze morgen had uitgevoerd - maar Scarlet was degene die op dit moment wilde zien, woedend of niet.

[ bericht aangepast op 1 feb 2013 - 10:56 ]

---

•

Memphis

Net wanneer ik denk dat ze begint te bedaren, krijg ik plots vol haar achterhoofd tegen mijn gezicht aan. Het is niet zozeer van de pijn als door de verrassing dat ik van mijn melk af ben. Hierdoor lig ik ook nog eens op de grond voor ik het besef.
"Jij wilt dat ik jou sla in de plaats van Ro? Vriend, jij kunt beter hopen dat ik haar pak dan de vieze politiemannen die graag naar zo'n zielig onschuldig klein meisjes als haar kijken en geloof me ik zou er niet van versteld staan als ze zelf meer durven doen dan kijken. Ze is niet hard genoeg voor de bak."
Het idee dat ze met hun handen aan Aurora, aan mijn Aurora zitten brengt gevoelens bij me teweeg waarvan ik niet eens wist dat ik ze nog had; angst, medeleven maar bovenal jaloezie. Een gesmoorde grom verlaat mijn keel en ik ben net recht gekrabbeld wanneer een flinke dreun op mijn neus me weer achterover doet vallen.
"Die was omdat je me op de grond duwde en het zelf vroeg. Als je meer wilt of lieve kleine onschuldig Rotje te beschermen tegen mij kom maar vast achter me aan. Als je geluk hebt slaag ik haar een keer met de vlakke hand en ga ik in haar plek in de gevangenis zitten voor een paar uurtjes of een dag 'wegens geweld op het politiekantoor'. En anders... ja, dan weet je haar wel te vinden. Niemand komt aan mijn auto."
Voor de zoveelste keer in mijn leven ben ik blij dat mijn pijngrens hoog is, want ik ben er zeker van dat de klap die Scarlet me net verkocht elk ander volwassen man zou doen janken. Mede omdat ik haar dat op dit moment niet gun duw ik mezelf weer overeind. Ik schud een keer met mijn hoofd en veeg het bloed van onder mijn neus vandaan. Het zicht ervan maakt iets in me los en ik ben er niet zeker van of ik dat wel hebben wil. Een rode gloed verspreid zich over mijn ogen en voor ik het zelf besef ben ik weer aan het rennen. Ik vermoord haar.
Met veel kabaal gooi ik de deur van het politiebureau open. Als ik zou moeten beschrijven hoe kwaad ik nu ben, dan schieten woorden tekort. Je hebt het punt van woede waarop je wilt schreeuwen tot je stem weg is, daar ben ik al lang voorbij. Het lijkt alsof mijn hele lijf van binnenuit opbrandt. Het voelt alsof mocht ik nu mijn mond open doen, er een grote rookwolk uit zou komen van de explosie die binnen in me plaats gevonden heeft. Dat ze me slaat daar heb ik geen problemen mee, dat had ik immers zelf voorgesteld. Maar dat ze met haar grofgebekte muil Aurora afdoet als een achterlijk wicht en dan nog een stomme auto boven haar welzijn stelt, daar wringt voor mij het schoentje.
Net wanneer ik door wil lopen, word ik tegen gehouden door twee agenten.
"Waar dacht meneer naar toe te gaan?"
Met een blik doe ik ze ineenkrimpen van de angst. Ik ontbloot mijn tanden en grom een keer. Het verbaast me dat de twee volhouden en me nog steeds niet doorlaten.
"Je weet niet hoeveel betekenis die auto voor me is. Jij betaalt me nieuwe banden en een nieuw ruit. Het interesseert me niet hoe je het doet, maar je doet het!" hoor ik Scaret schreeuwen.
De rode gloed wordt wat intenser en ik heb geen idee waar ik de kracht vandaan haal, maar ik duw de agenten die me de weg versperren van me af. Als ik Ro wil zien, dan doe ik dat ook. Bijna meteen grijpt een derde mijn arm vast. Grote fout. Heel erg grote fout. Ik trek heel plots mijn arm naar voren waardoor de man tegen een muur aanknalt.
"Jullie laten haar zomaar een ander in elkaar slaan? De politie, uw vriend. Bullshit!" schreeuw ik ziedend van woede. "Dat jullie nou bang zijn van haar betekent niet dat ik te laf ben! Rot toch op, man!"
De manier waarop ze naar me kijken laat me weten dat ze beseffen dat ik gelijk heb. Ze horen de wet te handhaven, niet één gestoord wijf binnen te laten om een ander ervan langs te geven. Zonder pardon baan ik me een weg door het kantoor, naar de cellen toe. Het duurt even voor ik de juiste heb, maar als ik Scarlet boven Ro zie hangen hou ik het niet meer. Ik snel naar de brunette toe en grijp haar bij de keel om haar vevolgens ruw tegen de muur te duwen.
"Teef," sis ik. "Nooit gedacht dat jij iemand met twee gezichten was. Ro staan troosten voor de apotheker, mij vertellen dat het je spijt en vervolgens ga je over de rooie en gebruik je ons beiden als een boksbal om een stom stuk blik dat vervangen kan worden!" Ik zie nu helemaal geen andere kleuren meer dan rood, bloedrood, woedend rood. "Wat scheelt er met dat koppie van je!" Om mijn woorden kracht bij te zetten laat ik haar hoofd even tegen de muur botsen.
Pas wanneer ik besef waar ik zelf mee bezig ben laat ik haar los. Ik ben geen haar beter zo te zien. Uit schaamte wend ik mijn gezicht af.
"Ik doe verdomme haast niks anders dan auto's maken," mompel ik nog.
Ik draai me om naar Aurora en ga voor haar zitten. Voorzichtig neem ik haar kin tussen mijn duim en wijsvinger en draai haar gezicht even naar links en rechts om te zien of ze iets opgelopen heeft. Wanneer ik enkel een paar rode strepen zie, ben ik een stuk geruster. Ik kijk nog even naar Scarlet met donderwolken in mijn ogen.
"Je gaat naar Cooper luisteren nu hij Alfa is, verdomme. Het jong verdient jullie botte gedrag niet zoals ik. Knoop dat goed in je oren."
Het is nu niet meer zozeer woede in mijn stem als vastberadenheid. Ik sleep Coop hier wel doorheen maar ik kon gewoon al het gewicht op mijn eigen schouders niet meer aan. Cooper aanvaardt sneller hulp dan ik, bij mij is het alles of niets.
Ondertussen schieten Scarlet's woorden van eerder weer door mijn hoofd. Met een ruk richt ik mijn blik weer op Ro.
"Hebben die agenten iets-" Halverwege mijn zin moet ik mezelf afbreken omdat ik het niet over mijn lippen krijg.
Het voelt alsof er een knoop in mijn hart gelegd wordt en vervolgens iemand er aan trekt. Ik denk dat mijn gezicht nog net niet letterlijk groen uitslaat. Van jaloezie.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Scarlet

‘Je auto is mijn vaders garage, hij staat morgenvroeg weer voor je deur. Waarschijnlijk spuit hij hem ook opnieuw, nog voor je verjaardag. Je zou me niet meenemen, want je weet dat ik in een roedel thuis hoor, dat ik er niet tegen kan om helemaal op mezelf aangewezen te zijn. En geloof me, over Memphis hoef ik niet meer heen te stappen. Je ziet er trouwens niet uit in die kleren en je krijgt ook nog een fles wodka van me,’ kreun ze dan zachtjes.
Ik was eindelijk terug bij zinnen en wou net grinniken om haar opmerking van mijn kleren als ik opeens een hand rond mijn keel voelt en ik tegen de muur gedrukt. Ik glimlachte vuil naar Memphis en liet hem op me uitrazen. Wat hij zei was waar en het ergste was dat het me niks deed. Ik voelde mezelf opeens vies door zijn aanraking ook al was het om me pijn te doen. Hij had de pech dat ik van pijn hield. Hij klopt met mijn hoofd tegen de muur om zijn woorden kracht bij te zetten waardoor ik een steek voelde in mijn achterhoofden en even in elkaar krimp voor ik mijn rug weer recht en mijn kin in de lucht stak. Je kunt me niet kapot maken, hoe hard je het ook probeert ik was degene die mezelf kapot maakt. Een glimlach sierde mijn gezicht nog altijd als hij voor Ro ga zitten en me kwaad aankijkt. Hij kon de pot op net zoals de rest van de wereld. Ik vertrok vanavond nog naar Alaska als ik vrij kom. Ik zou mijn auto's later over laten plaatsen voor het geval dat ik ze nog nodig heb. Ik wou zo ver mogelijk van hier zijn. Niet meer bij deze roedel. Eindelijk weer helemaal alleen of met een vriend. Dat was iets om naar uit te kijken. Ik zou gewoon een wolf blijven.
"Je kunt trouwens vergeten dat ik naar Coop luister, want ik zal het je nu duidelijk maken eikel, ik heb nooit tot jou nu zijn roedel behoord dus van mijn part kunnen jullie allemaal dood vallen. Trouwens Ro ik had je wel meegenomen, maar niet voor lang aangezien je meerdere mensen had die van je houden hier. Je hoort hier. Ik niet, ik hoor nergens. En terug op de auto te komen. Die is het enigste bewijs dat David ooit heeft bestaan, maar dat begrijpen jullie toch niet want het is voor jullie maar iets onbelangrijk wel voor mij betekend het godverdomme alles! Daarbij ben jij geen haar beter als mij," ik wijs naar Memphis met een glimlach die zei dat het me geen reet kan schelen." Dus je hoeft niet te oordelen over mij. Daarbij ben ik meer steun voor Ro geweest in die maanden die ik hier woon dan jij, is het niet Ro? Jij moet meer zelfvertrouwen kweken en ik zou je er mee willen helpen, maar je kruipt toch steeds terug naar hem voor te zien. Je laat nooit zien wat je in je hebt terwijl ik weet dat er iets is. Je moet gewoon de stap nu zetten of het gebeurt nooit. Ik wil je ermee helpen, maar dan moet je nu kiezen" ik stak mijn hand naar haar uit. Ik dwong haar nergens toe, de keus bleef bij haar. Ik moest het nu weten voor ik een vlucht ga boeken. Het was een wonder dat ik na alles nog steeds hier zo sterk, zelfverzekerd en onafhankelijk stond. Dit was ik en dat kunnen ze niet veranderen.

[ bericht aangepast op 1 feb 2013 - 18:05 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Aurora Elizabeth Morningrose ||

‘Teef. Nooit gedacht dat jij iemand met twee gezichten was. Ro staan troosten voor de apotheker, mij vertellen dat het je spijt en vervolgens ga je over de rooie en gebruik je ons beiden als boksbal om een stom stuk blik dat vervangen kan worden. Wat scheelt er met dat koppie van je! Ik doe verdomme haast niks anders dan auto’s maken.’
Memphis, is het enige dat door mijn gedachten flitst als Scarlet uit mijn gezichtsveld wordt getrokken. Mijn ademhaling stopt even als ik me probeer te concentreren op de dingen die er tussen Memphis en Scarlet gewisseld worden, maar de bonzende hoofdpijn achter mijn slapen zorgt ervoor dat ik enkel en alleen met een doffe blik in mijn ogen naar voren kan kijken. Na enige seconden verschijnt Memphis in mijn beeld – wat aangeeft dat hij voor me op de grond is gaan zitten en nauwkeurig mijn gezicht bekijkt op verwondingen. ‘Je gaat naar Cooper luisteren nu hij Alfa is, verdomme. Het jong verdient jullie botte gedrag niet zoals ik. Knoop dat goed in je oren. Hebben die agenten iets –‘ hoor ik hem dan zeggen, afwisselend met een woede toon in zijn stem als met een andere toon, wat lijkt op bezorgdheid maar ik niet compleet kan thuisbrengen.
Minimaal schud ik mijn hoofd heen en weer, om nog meer bonzende plekken te voorkomen, terwijl ik haast onhoorbaar zacht mijn keel schraap. ‘Alleen gefouilleerd,’ fluister ik dan zachtjes, waarbij ik weg laat dat het hoogstwaarschijnlijk niet de procedure was om iemand drie keer te laten fouilleren op het politiebureau.
‘Je kunt trouwens vergeten dat ik naar Coop luister, want ik zal het je nu duidelijk maken eikel, ik heb nooit tot jou – nu zijn – roedel behoord, dus van mijn part kunnen jullie allemaal doodvallen. Trouwens Ro, ik had je wel meegenomen, maar niet voor lang aangezien je meerdere mensen had die van je houden hier. Je hoort hier. Ik niet, ik hoor nergens. En terug op de auto te komen, die is het enige bewijs dat David ooit heeft bestaan, maar dat begrijpen jullie toch niet want het is voor jullie maar iets onbelangrijks, wel voor mij betekent het godverdomme alles. Daarbij ben jij geen haar beter dan mij, dus je hoeft niet te oordelen over mij. Daarbij ben ik meer steun voor Ro geweest in die maanden die ik hier woon dan jij, is het niet Ro? Jij moet meer zelfvertrouwen kweken en ik zou je er mee willen helpen maar je kruipt toch steeds terug naar hem zo te zien. Je laat nooit zien wat je in je hebt terwijl ik weet dat er iets zit. Je moet gewoon de stap nu zetten of het gebeurt nooit. Ik wil je ermee helpen, maar dan moet je nu kiezen,’ hoor ik Scarlet zeggen – waar maar de helft van de woorden van doordringt tot mijn gedachten.
Enigszins verbaasd staar ik naar haar uitgestoken hand en de vragende blik op haar gezicht, wanneer het tot me doordringt dat ze het meent en ik nu – op dit moment – een keuze moet maken over wat ik zou willen met mijn leven; de roedel, of met haar mee.
‘Ik – Ik – Ik wil gewoon naar huis,’ fluister ik dan zachtjes terwijl ik mijn ogen neersla. De stekende pijn in mijn maag was niet toe te wijzen aan de alcohol, maar voor het feit dat ik er niet voor koos om met Scarlet mee te gaan. Ze had echter wel gelijk gehad, ik kon die keuze niet maken want er waren hier te veel mensen waar ik van hield – met het grootste voorbeeld mijn vader. Zachtjes klem ik mijn trillende handen in elkaar en kijk dan weer op naar Memphis en Scarlet. ‘Ik wil gewoon naar huis,’ herhaal ik dan weer.

[ bericht aangepast op 1 feb 2013 - 18:26 ]

---

•

[Aghra jij mag reageren met Cooper hé]

(@Gipsy: ben je er nog? Want ik ben eigenlijk al lang aan het wachten ;x )

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Morrowind schreef:
(@Gipsy: ben je er nog? Want ik ben eigenlijk al lang aan het wachten ;x )

[Ik denk dat ik me uit ga schrijven, ik verzuip hier echt in het werk en heb amper nog tijd voor mezelf...Ik kan trouwens toch al niet meer volgen. Sorry.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gipsy schreef:
(...)
[Ik denk dat ik me uit ga schrijven, ik verzuip hier echt in het werk en heb amper nog tijd voor mezelf...Ik kan trouwens toch al niet meer volgen. Sorry.]

[Are you sure?]

Aotearoa schreef:
[Aghra jij mag reageren met Cooper hé]

[Cooper komt eraan ]

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 18:52 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Ik vind het best jammer eigenlijk want het had een leuke verhaallijn, maar ik ben zeker. Misschien dat als ik weer wat tijd heb opnieuw mee zal doen, ik zal nog wel zien.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Cooper

"Slechte keuze. Ik heb Memphis beloofd niks te zeggen en daarbij neem ik geen bevelen van jou, Cooper." Goed hij weet mijn naam, en nu? Moet ik nu bang zijn? Ik kijk naar zijn houding en vernauw mijn ogen even een keertje. Een waarschuwende grom komt uit mijn keel terug gekaatst naar hem toe.
"Doe niet zo lastig en vertel ons waar hij is, een kleine moeite," En ik blik even kort naar haar, ze heeft gelijk, het is een kleine moeite. Ik kijk weer naar de jongen en voel nu de adrenaline in mijn lichaam toenemen. Ik raak hem zat, ik word er gek van dat hij niets verteld.
"Jij bent mijn alfa niet!" roept hij dan en hapt in mijn richting, het is nog net niet raak. Dit is voor mij de druppel. Een luide grom komt uit mijn keel en ik spring op de jongen af, waarna ik hem naar de grond werk en hem met vuur in mijn ogen aankijk.
"Vertel me verdomme waar Memphis is, het maakt mij niets uit dat je het niet mag vertellen, maar het is mijn neef en ik moet weten waar hij is. Hij is de enige andere in mijn bloedlijn die over is, dus vertel het!" grom ik in zijn gezicht. "En sla niet zo een toon tegen mij aan want je krijgt er problemen mee!" Ik was boos. Mijn lontje die eerst zo lang was, is nu super kort en nog één verkeerde opmerking, of beweging en ik ga bijten.
Ik blijf de jongen dreigend aankijken en wacht tot hij gaat praten. Alle blije gevoelens die ik hiervoor had, zijn verdwenen. Alles wat er goed was gegaan vandaag is wég. Ik maakt me zorgen, zorgen over mijn neef, waar hij is en of het goed gaat. Ik weet niet of zijn verbinding al open is, maar ik kan me er op dit moment niet op concentreren.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Spijtig, ik vond het ook leuk ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Gipsy schreef:
[Ik vind het best jammer eigenlijk want het had een leuke verhaallijn, maar ik ben zeker. Misschien dat als ik weer wat tijd heb opnieuw mee zal doen, ik zal nog wel zien.]

[Ja ik vind het ook erg jammer. Maar je moet doen wat je het beste lijkt. Ik hoop heeeel erg dat je je nog ergens zal bedenken en weer mee gaat doen ^^
Dan haal ik je nu uit de rollenlijst.]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Marcy Jarvis
Pas toen alles op was en Riley weg gegaan was, meende ik me te herinneren dat mijn gsm getrild had. Snel sprong ik op van de afwas en las ik het berichtje:
Hey, de nieuweling kan elk moment hier zijn. Sorry voor het late bericht. Kijk maar of je komt. X.
O shit, dat had ze al een tijdje geleden gestuurd. Mijn vingers vlogen vliegensvlug over de knopjes van het toetsenbord. Sorry voor het late antwoord, ik kom.
Als een gek strompelde ik het huis uit, het verband nog over mijn rechterhand draaiend. Ik had niet eens een jas aangedaan en mijn haar vloog alle kanten op, maar ik had Aowynn beloofd te komen, dus dan ging ik maar op pad. Gelukkig woonde ze niet te ver af en moest ik maar een klein stukje bos door om bij haar tuin uit te komen.
Het licht brandde al in haar tuinhuis, dus ik veronderstelde dat de nieuwe er al zou zijn. Ik kon me niet herinneren of ze zijn naam had laten vallen, maar dat zou wel niet zo belangrijk zijn.
Voor de deur stopte ik met hinken. Ik plaatste nog hijgend mijn hand tegen het raam. Ik kon het nu al voelen aan mijn conditie dat ik gestopt was met sporten. Als mijn knie weer genezen was ging ik terug hardlopen, dat stond vast.
Ik probeerde mijn eigen spiegelbeeld te bekijken in het raam en fatsoeneerde mijn haar even voor ik aanklopte en voorzichtig de deur opentrok. Ik keek nieuwsgierig naar binnen, terwijl ik enkel mijn hoofd door het deurgat stak. "Hey... Sorry dat ik zo laat ben," verontschuldigde ik me tegenover Aowynn en de onbekende jongen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov