{RPG} Wolfblood ~04~ - Speeltopics

Link naar nieuwe rollentopic
Link naar oude rollentopic
Link naar het volgende topic

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerwolven [max 7] ;;
Jongens ;;
1- Tijdelijke Alfa ;; Cooper Henderson. - GleeManiac
2- Memphis Grimmaud - Roane
3- Cyril Nightingale - Eltham
4- Vegangirl
Roedelloos ;; Jack Willows - [qGleeManiac[/q]

Meiden ;;
1- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
2- Ayla Hope Savage - Vesta
3- Gwenx1D

Hunters [max 12] ;; NODIG!

Jongens ;;
1- Beau James Sykes nessje
2-
3-

Bounty hunter ;; Xander Dodge Outcast - Ninuturu

Meiden ;;
1- Marcy Jarvis - Morrowind
2- Aowynn Rune Savan - Vesta
3- Maia Felice Johnson Jaimes
4-

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 19 maart 2013 - 20:50 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

(Memphis' zijn mobiel is stuk toch? Hij gooide hem tegen de muur kapot ^^)

---

Ich liebe dich 27.12.23

[Hahah, ook juist. Was ik vergeten. Dankje, Kelly (':]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Memphis

"Een uitdaging kun je natuurlijk wel op verschillende manieren zien, en het is maar net hoe jij het bekijkt. Misschien zie ik het wel als een uitdaging om je zoveel mogelijk uit de weg te gaan, of misschien zelfs wel het tegenovergestelde. En dan is er natuurlijk nog een positieve manier, en een negatieve manier."
Ik kijk haar aan terwijl ze spreekt, zodat ze weet dat ik wel degelijk luister. Ik trek een wenkbrauw op en wacht tot ze klaar is om luid te lachen. Het is duidelijk dat Aowynn me niet zo goed kent als ze zelf denkt. Langzaam maar zeker laat ik weer een grijnsje -een kleintje- op mijn gezicht glijden terwijl ik een kat-en-muisspelletje speel met haar ogen. Zal ik er wel of niet in kijken? Wel, niet, wel, niet. Wel. Uiteindelijk.
"Iedereen die mij een beetje in kan schatten weet dat mij uit de weg gaan geen uitdaging is," grinnik ik. "Ik ben namelijk niet het type dat als een hondje achter iemand aan loopt," voeg ik er met een knipoog en een schuine glimlach aan toe.
Mij zal je nooit hand in hand zien lopen met een meisje, behalve die van mijn roedel maar dat heeft dan ook een andere betekenis voor mij. Het pijnlijk gevoel in mijn borstkas dat ik voel opkomen bij de gedachte aan mijn roedel probeer ik zo snel mogelijk te onderdrukken. Ergens hoop ik dat ze het vanavond niet voelen, hoe ik me voel. En dan niet alleen omdat ik er niet van hou dat ze me zo kwetsbaar zien, maar omdat ik het absoluut geen fijn gevoel is en het hen ook zeker niet toewens. Ik besluit me weer op mijn eerdere gedachte te concentreren en dit keer wel mijn masker op te houden. Het is al erg genoeg dat Aowynn moest zijn hoe mijn telefoon er moest aan geloven.
Zo zal je mij ook niet zomaar zien aanbieden een meisje's boeken te dragen of om met haar mee te lopen naar het volgende lokaal. Het zit me gewoon niet in de genen om te volgen.
"Zelfs al zou dat een mooi uitzicht bieden," vervolg ik met een klein lachje.
Ik zucht even waarbij ik van de gelegenheid gebruik maak om Aowynn een stukje dichter tegen me aan te trekken.
"Volgens mij moet je op zoek naar een nieuwe uitdaging," zeg ik met een gewone glimlach. Eigenlijk had ik willen zeggen dat mij weerstaan pas een echte uitdaging zou zijn, maar ik wil niet overkomen als de arrogante lul die ik in werkelijkheid ben.
Wanneer ik merk dat we haar huis inmiddels gepasseerd zijn moet ik oprecht even lachen en doe een paar passen achteruit tot wel wel aan de juiste deur staan. Heel langzaam en voorzichtig zet ik Aowynn op de grond, zodat ze rustig de deur kan open maken.
"Volgens mij was ik een beetje afgeleid," geef ik met een glimlachje toe.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aowynn

Als hij ineens luid begint te lachen wanneer ik klaar ben met spreken, verdwijnt mijn kleine voldane glimlach en werp ik hem een licht beledigde blik toe.
‘Iedereen die mij een beetje in kan schatten weet dat mij uit de weg gaan geen uitdaging is. Ik ben namelijk niet het type dat als hondje achter iemand aan loopt,’ grinnikt hij waarop hij me vervolgens een knipoog toewerpt gevolgd door een kleine glimlach. ‘Hm, nu je het zelf zegt,’ mompel ik en laat mijn ogen weer even over zijn gezicht glijden.
Nee, Memphis was alles behalve het type dat achter een meisje aan zou rennen, maar goed, hij was ook iemand met z’n aantrekkingskracht dat de meisjes wel achter hem aan zouden blijven rennen. Een opkomende gedachten van hem hopeloos achter een meisje aangaan deed me even grinniken en met mijn hoofd schudden, zelfs de gedachten eraan zag er niet uit.
‘Zelfs al zou dat een mooi uitzicht bieden,’ vervolgt hij met een klein glimlachje, waarna hij me met een zucht wat dichter tegen zich aantrekt en ik weer een lichtelijk benauwd gevoel krijg.
‘Volgens mij moet je opzoek naar een nieuwe uitdaging.’ Met een schuine blik kijk ik hem bedenkelijk aan, bijt onbewust op mijn onderlip en frons vervolgens lichtjes. ‘Opzoek naar een nieuwe uitdaging, hm.. Wie zegt dat ik die niet al een heb?’ mompel ik en kijk vervolgens even om ons heen. Inwendig had ik al een uitdaging voor mezelf aangenomen, een waarvan ik lichtelijk twijfelde of ik die wel aan kon, maar dat hoefde hij niet te weten. Net op het moment dat ik door krijg dat we mijn huis voorbij aan het lopen zijn wil ik mijn mond open doen, als hij het zelf ook door heeft en een paar passen terug doet.
‘Volgens mij was ik een beetje afgeleid,’ glimlacht hij. ‘Is dat zo?’ vraag ik hem met een kleine glimlach terwijl hij me langzaam op de grond neerzet. Even zoek ik naar mijn evenwicht maar zodra ik die gevonden heb graai ik mijn sleutels uit mijn jaszak. ‘Oppassen voor bijtende papa’s he,’ werp ik hem nog half plagend toe en open vervolgens de voordeur. Misschien had ik hem beter lichtelijk kunnen voorbereiden op de sfeer die er negen van de tien keer tussen mij en mijn vader inhing, maar daar was ik nu net iets te laat mee.
Elk vrolijk ding wat ik op dit moment gevoelt had, verdween als sneeuw voor de zon. De lach die op mijn gezicht had gespeeld was teruggezakt in mijn afstandelijke blik en mijn spieren spande zich zwaar aan bij elke zelfstandige stap die ik naar binnen zette.
‘Aowynn?’ Mijn vader verscheen in de hal bij het horen van de voordeur en zijn gezicht vertrok toen hij me binnen zag lopen. ‘Ongelukkig gevallen he?’ vroeg hij maar ik wapperde met mijn hand ten teken dat ik daar geen zin in had. ‘Zoals ik gistere al zei; niks ernstigs,’ zei ik toonloos en liet mijn tas op de grond zakken terwijl ik verder de hal ik liep. ‘Natuurlijk niet, je loopt nog,’ reageerde hij sarcastisch en wierp Memphis even een bedenkelijke blik toe voordat hij zich weer tot mij richtte. In zijn ogen las ik de woorden die hij wilde uitspreken, net als mij had hij zijn masker opgetrokken en probeerde zo min mogelijk door te laten schemeren hoe graag hij me het liefst aan mijn haren mee had getrokken naar de EHBO. Op dit moment interesseerde het hem net zo min dat er, voor hem, een volslagen vreemde achter me stond.
‘Precies, ik loop nog. Ik heb Ome Ray al gebeld en Memphis gevraagd of hij me wilde helpen, moet voldoende zijn..’ De blik op mijn vaders gezicht vertrok in een gekwelde uitdrukking bij het horen van mijn ooms naam. ‘Precies zoals zij,’ zei hij zacht waarop mijn gezicht vertrok. ‘Je bent precies je moeder, geen haar beter.’ Even balde hij zijn vuisten, klaar om tegen me uit te vallen maar in plaats daarvan wierp hij Memphis nog een korte blik toe en vertrok via de achterdeur naar buiten. Ondertussen probeerde ik de vlijmscherpe steek in mijn hart te negeren en draaide me om naar Memphis.
‘We moeten naar de zolder, mijn kamer,’ zei ik tegen hem, ontweek zijn blik zorgvuldig omdat ik niet wilde dat hij de gepijnigde uitdrukking op mijn gezicht zag. ‘Het spijt me als je een warmer welkom had verwacht, dat zit er hier niet altijd in,’ voegde ik er nog aan toe en liep vervolgens moeizaam naar de trap.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[topic bump ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Jackx Daniëls --> ShatterMe. @Shooter sorry als je al lang wacht voor een post, maar ik wacht tot Mengelmoes iets post omdat ze anders niet kan volgen als we weer zo snel gaan. (;]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Katherine Audrey Swann

"Ik snap best als je weg wilt gaan, zou ik ook doen als ik jou was overigens, of me raar vind of…Sorry"
Terwijl hij alles aan één stuk door ratelde, vroeg ik me eigenlijk af hoeveel woorden hij zou gebruiken in een minuut.
Na een korte aarzeling besloot ik toch om even wat dichter te komen en nam plaats op het kleine stukje dat nog vrij was op de bank.
"Geloof me, ik vind je niet raar." Zei ik naar waarheid en glimlachte eventjes, hoewel hij dit niet kon zien omdat hij zijn handen voor zijn ogen had geslagen. "Ik ben veel vreemdere dingen gewoon, dus ik ben wel wat gewend."
Eigenlijk doelde ik op het wolven bestaan, maar het zou gewoon ongepast zijn om dit te vermelden.
Ik kon me zijn reactie al wat inbeelden als ik beweerde dat ik bij volle maan eigenlijk automatisch in een rosse wolf veranderde, maar het net zo goed nu ook kon doen aangezien we shapeshifters waren.
Misschien kon hij wel een hunter zijn, hoewel hij me daar net iets te zenuwachtig voor was en daarbij had ik hem nog nooit gezien.
"Ik ben Katherine," Stelde ik mezelf uiteindelijk even uit beleefdheid voor en dacht dat hij zich nu ook wel voor zou stellen. "Geen Kat, dat haat ik."
Bijnamen had ik niet echt, tenzij je Fox, Foxface of Redhead meetelde natuurlijk maar die had ik zelf niet gekozen.
Fox en Foxface verwezen naar mijn gedaante als wolf aangezien ik met de rosse vacht wel wat weg had van een vos, een groot uitgevallen vos.
Redhead was niet moeilijk om te raden, het verwees naar de kleur van mijn haar, hoewel ik me niet echt meer herinnerde wie me die namen had gegeven.
Niet dat het er eigenlijk nog toe deed, het kon me vrij weinig schelen omdat ik er al wat aan gewend was.
In afwachting op de reactie van de jongen, sloeg ik mijn benen over elkaar en liet mijn ogen langzaam door het park glijden terwijl ik voorzichtig mijn hand op de plaats van mijn wonde legde.
De wonde die ik eerder die nacht had opgelopen, deed af en toe wel wat pijn maar ik mocht al van geluk spreken dat het niet aan het bloeden was.
Onbewust klemde ik mijn tanden wat op elkaar toen ik terugdacht aan de verdomde hunter die me dit had aangedaan.
Volgende maand zou ik wel wraak nemen, daar mocht ze honderd procent zeker van zijn.




Riley Andreas Cromwell

"Riley, is er iets?" Een klein beetje verrast door haar vraag, trok ik een wenkbrauw op zonder mijn ogen los te scheuren.
"Niets, waarom?" Nieuwsgierig hield ik mijn hoofd wat schuin terwijl ik mezelf weer wat recht zette. "Gaf ik je die indruk?"
Een nonchalante grijns speelde op mijn lippen, ze moest zich geen zorgen om me maken aangezien ik echt in orde was.
Ik zat gewoon wat in de knoop met mijn eigen gedachtes de laatste tijd en het voelde aan alsof ik al een hele tijd in afzondering leefde.
"Het lijkt gewoon alsof ik al in geen tijde meer plezier heb gehad," Zei ik nadat ik had besloten om het wel te vertellen waar ik mee zat.
Een kleine zucht ontsnapte uit mijn mond terwijl ik bedenkelijk met mijn vingers op mijn eigen borstkas tokkelde, alsof ik zo beter na kon denken.
"Heb jij dat gevoel niet?" Vroeg ik uiteindelijk en wierp een blik op het gezicht van Marcy. "Dat het lijkt alsof...Alsof je veel mist in het leven."
Ze kon me gek verklaren, want het klonk ook vrij absurd wanneer het uit mijn mond kwam, maar ik kon het gevoel niet van me af schudden.
Sinds ik hunter was, was ik niet meer mezelf, wat ergens ook wel iets positiefs had, ik was namelijk minder agressief op bepaalde dagen.
Ik kon al mijn woede kwijt één keer in de maand, maar daar had ik het wel voor over.
Het leven dat we leidden als hunter, was niet gemakkelijk maar we wisten er van en toch kozen we er voor.
Alles aan dit beroep had risico's maar ergens kickte ik wel op de adrenaline dat het me bezorgde, alsof ik onoverwinnelijk was.
Snel haalde ik mezelf uit mijn gedachte en gaf de controller weer terug aan Marcy terwijl ik de mijne weer van de grond raapte.
Misschien had ik hier gewoon niet over moeten beginnen, het klonk gewoon zo belachelijk nu ik er over nadacht.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Marcy Jarvis

"Niets, waarom?" Nieuwsgierig hield Riley zijn hoofd wat schuin, wat er best wel schattig uitzag. "Gaf ik je die indruk?"
Ik knikte beduusd en probeerde te glimlachen. Nog voor ik een goed antwoord kon verzinnen begon hij weer te praten: "Het lijkt gewoon alsof ik al in geen tijde meer plezier heb gehad. Heb jij dat gevoel niet?" Hij keek op van zijn borstkas en wierp een blik op me. "Dat het lijkt alsof...Alsof je veel mist in het leven."
Ik haalde mijn schouders op. "En is dat iets goeds?" Ik herzette me, zodat ik rechter zat en leunde met mijn elleboog op de rugleuning van de zetel, zodat ik met mijn hand mijn hoofd kon ondersteunen. "Als je mijn laatste vier jaar hebt meegemaakt, ben jij blij dat het even rustig is, maar ehm... Wat mis je dan?"
Misschien vroeg ik wat te veel, maar als hij het niet wilde vertellen, hoefde hij dat ook niet.
Riley gaf mijn controller weer terug, die ik nogal ongeïnteresseerd aanpakte, en raapte zijn eigen controller van de grond. Ik hielde hem losjes in mijn hand, zonder door te hebben dat ik hem aan het aanstaren was. Ik was mijn intresse voor het spel verloren en eigenlijk kon het me niet echt meer schelen als hij deze ronde won.

[ bericht aangepast op 10 jan 2013 - 20:46 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Aw nee dat vind ik lief Reageer maar. Je mag Jack wel wegsturen of dat hij gedag zei en zelf weg ging. ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

[Ghahah nee, dat vind ik zo erg. (; Ik weg wel tot Shooter heeft gekozen. (;]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

[O, vergeten. Ortelius --> Morrowind c:]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Cyril Nightingale
Cyril bleef rustig op de bank liggen, zo’n half uur duurde lang als je het ziek moest doorbrengen. Hij merkte dat het meisje dichterbij kwam en langs hem kwam zitten, ze zat voor Cyril al heel dichtbij en hij vond het een beetje vervelend worden, hij kon er weinig aan doen, maar hij hielt er niet van als mensen te dichtbij kwamen.
‘Geloof me, ik vind je niet raar. Ik ben veel vreemdere dingen gewoon, dus ik ben wel wat gewend,’ zei het meisje. Het was wel een geluk voor hem om niet raar gevonden te worden al had hij daar wel een andere mening over. Hij begon er steeds meer op te letten dat het meisje zo dichtbij zat, zelfs zo erg dat hij snel overeind kwam en aan de andere kant van het bankje ging zitten. Het was lichamelijk geen goede actie en hij werd weer duizelig. Cyril zag het park voor zijn ogen draaien en greep het bankje stevig vast. Als hij nu op zou staan zou hij tegen de grond gaan, dat mocht niet gebeuren. Voorzichtig pakte hij zijn flesje water, maar zelfs dat kreeg hij niet geopend en stopte het terug. Hij bleef het bankje krampachtig vasthouden. Ergens op de achtergrond hoorde hij het meisje zichzelf voorstellen met de naam Katherine en hij mocht haar absoluut geen Kat noemen.
‘Dat ga ik vergeten,’ reageerde hij afwezig. ‘Cyril Nightingale, beter bekend als Gale.’ Hij was al niet meer met zijn aandacht bij het gesprek, ook al had hij nu meer concentratie. Dat was helemaal in beslag genomen door de vervelende duizeligheid, hoofdpijn, misselijkheid en de koorts. Hij moest beter worden voor vanavond, hij kon niet op de eerste meeting afwezig zijn, dan zou hij gek worden van zichzelf. Hij zou zich ook zonder medicijnen rustig moeten gaan houden, hij hoopte met heel zijn hart dat dat ging lukken.

---

Do it scared, but do it anyway.

|| Het maakt mij niet zo heel erg veel uit jongens, ik ga van morgenmiddag tot zondagavond een weekendje weg met mijn vriend, dus kan dan sowieso toch niet reageren ! ||

---

•

|| Doordat ik vanmiddag vertrek voor een weekendje weg met mijn vriend, kan ik niet meer posten tot zondagmiddag/zondagavond. Mijn excuses daarvoor. ||

---

•

[Ik wacht ook wel even met schrijven tot je terug bent.]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..